หัวข้อ: ❤❤ จากปลายหญ้าถึงก้อนเมฆ ❤❤ [Specail Part นพ&เว (2)]★ 09/09/19 ★ P:23

[Ginny Jinny]

รอตอนต่อไป

[MaidenQueen]

น่ารักกกกกก การแอบชอบกันของคนสองคนจนได้มาคบกัน เป็นเรื่องราวที่น่ารักมาก ขอบคุณคีณพริมที่แต่งนิยายฟิลกู๊ดๆมาให้อ่านนะคะ

[Kelvin Degree]

คือแอบวางแผนงี้หรอ,,,

[HISY]

เรื่องนี้มีแต่คนร้ายๆ กรี๊ดดด

[areenart1984]

แล้วสรุปใครตกใครก่อนนะ 

[Yara]

รออ่านต่อเลยค่ะ ดูน่าสนใจ อิอิ

[miikii]

อะไรกันนี่ 

[PrimYJ]

พี่ยพ ร้ายนะคะ 555555

[seaz]

น่าสนใจมาก ๆ ครับคู่นี้ //รอติดตาม

[darin]

Special Part

จากพี่ถึง(น้อง)เพื่อน
นพ&เว (End)

   

ผมหันไปมองพี่นพทันทีเมื่อเห็นสาวสวยที่ลุกขึ้นยืนในล็อบบี้ของโรงแรม
   
“อะไร” พี่นพยกยิ้มขำเมื่อเห็นสีหน้าของผม
   
“โคตรสวยเลยพี่” ผมพูดเสียงเบาเพราะอีกไม่กี่ก้าวเราก็จะเดินถึงแล้ว
   
“ความสวยไม่ใช่เรื่องที่สำคัญที่สุด”
   
ผมมองรอยยิ้มของพี่นพ ได้แต่ค้านอยู่ในใจว่าก็เห็นที่ควงอยู่สวยทุกราย
   
"มาถึงนานหรือยังครับ" เสียงถามทุ้มนุ่มหู ใบหน้าติดรอยยิ้มบาง เห็นทีต้องจำไปใช้บ้าง
   
"ปัทเพิ่งมาถึงค่ะก่อนนพแป๊บเดียว"
   
"ไปที่ร้านเลยไหมครับ"
   
"ค่ะ"
   
พี่นพหันมามองผม สายตาและรอยยิ้มที่ส่งมาให้อ่อนโยนจนผมขนลุกเกรียว
   
"ไปกันเถอะ" มือใหญ่แตะที่เอวด้านหลัง จู่ๆ ผมก็รู้สึกร้อนวูบขึ้นมา ได้แต่เดินตามอีกฝ่ายไปเหมือนคนโดนป้ายยา

ร้านอาหารอยู่ด้านในของโรงแรม พนักงานพาเดินไปยังโต๊ะที่จองไว้  ผมนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับสาวสวย จึงเห็นสายตาผิดหวังเมื่อพี่นพนั่งลงข้างผม
   
"น้องชายเหรอคะ" เสียงถามหวานหู
   
"ผมกำลังจะแนะนำพอดีครับ เวนี่คุณปัทเป็นเพื่อนพี่เอง"
   
“สวัสดีครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้ เห็นรอยยิ้มของอีกฝ่ายจางหายเมื่อได้ยินคำแนะนำของพี่นพ
   
“ส่วนนี่เวครับ เป็น...” พี่นพทิ้งเสียงหันมามองผมด้วยดวงตาอ่อนหวาน
   
“สั่งอาหารดีกว่าครับ” พี่นพหันกลับไปส่งยิ้มสุภาพให้หญิงสาวตรงหน้า ทิ้งคำพูดและดวงตาหวานฉ่ำที่มองผมเอาไว้  ผมเห็นสีหน้าของคุณปัทแล้วพูดได้คำเดียวว่าแสบมาก เห็นแบบนั้นใครจะไม่เข้าใจผิดบ้าง
   
ผมเห็นคุณปัทกัดริมฝีปาก สายตาขบคิด แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมายิ้มหวานอีกครั้ง
   
“ทานข้าวแล้วนพไปเดินเล่นเป็นเพื่อนปัทหน่อยได้ไหมคะ”
   
“ผมไม่มีปัญหาครับต้องแล้วแต่คนนี้” จู่ๆ ก็ผมโดนโยนปัญหามาให้ ผมสบตาของพี่นพ ใช้มือกระแทกต้นขาอีกฝ่ายใต้โต๊ะแต่ไม่ได้รับความร่วมมือใดๆ ผมกลืนน้ำลายลงคอ พยายามใช้สมองอย่างรวดเร็วว่าพี่นพอยากให้ผมตอบว่าอะไร ก่อนหันไปสบตากับคุณปัท
   
“พอดีผมนัดเพื่อนไว้ครับไม่อย่างนั้นก็อยากอยู่”
   
“น้องเวนัดเพื่อนไว้เหรอคะ”

“ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นเราเราไปส่งน้องเวก่อนดีไหมคะนพ แล้วเราไปเดินเล่นห้างใกล้ๆ ที่น้องนัดไว้ก็ได้”

ผมเริ่มเข้าใจคำว่าล้ำเส้นของน็อตหน่อยๆ แล้ว แต่ดูเหมือนเรื่องแค่นี้ไม่คณามือไอดอลของผม พี่นพหันมามองผมด้วยสายตาเอ็นดูเหมือนผมน่ารักเต็มประดา ก่อนหันกลับไปหาคุณปัท ริมฝีปากยกยิ้มบาง

“ปล่อยไปไม่ได้ครับเดี๋ยวเกเร ไปคุมจะได้อุ่นใจว่าไม่นอกลู่นอกทาง”

เอาเว้ย ไปให้สุดแล้วหยุดที่จู่ๆ ก็มีคนคุมซะงั้น ผมได้แต่ปลงอนิจจังอยู่ในใจ

“นพ!” ดวงตาคุณปัทเบิกกว้าง สีหน้าตกใจเหมือนเห็นผี แต่คนที่นั่งข้างผมกลับดูสบายๆ จนน่าหมั่นไส้

“สั่งอาหารดีกว่าครับ” พี่นพยกมือข้างหนึ่งขึ้นเรียกพนักงาน ผมเห็นดวงตาของคุณปัทตกลงมองแขนอีกข้างของพี่นพ ถ้ามองจากฝั่งโน้นคงเหมือนพี่นพกำลังวางมือบนขาของผมใต้โต๊ะซึ่งก็ใช่
   
“ขอโทษนะคะ” คุณปัทลุกพรวดขึ้นยืน “พอดีปัทนึกได้ว่ามีนัด ขอตัวค่ะ”
   
ผมอ้าปากค้างยังไม่ทันหุบปากลงร่างระหงก็เดินเชิดๆ ออกไปแล้ว ผมหันกลับมามองพี่นพ ใบหน้าของอีกฝ่ายติดรอยยิ้มขำ ท่าทางรื่นรมย์
   
“ทานอะไรดีพี่เลี้ยง”
   
“ไม่ตามไปเหรอครับ”
   
“ตามไปทำไม ถ้าจะตามไปคงไม่พาเรามาด้วย”
   
เออก็จริง ผมลืมคิดไปเพราะมัวแต่ตกใจที่อีกฝ่ายพรวดพราดออกไป ผมจึงพยักหน้าให้รู้ว่าเข้าใจแล้ว
   
พี่นพให้ผมเป็นคนสั่งอาหาร ไหนๆ ก็มาแล้ว ร้านก็หรู เมนูก็น่ากิน ผมเลยสั่งเต็มที่พี่นพไม่ห้ามสักคำปล่อยให้ผมสั่งตามสบาย ผมเลยเริ่มคิดว่าอันที่จริงแข่งแพ้พี่นพก็ไม่เสียหายอะไร

   
หลังจากทานอาหารจนท้องเกือบแตก พี่นพก็ชวนผมไปเดินเล่น ผมเดินตามพี่นพเข้าร้านเสื้อผ้าหรู ได้แต่มองอีกฝ่ายเลือกโดยไม่กล้าหยิบจับ แต่พอออกจากร้านผมกลับได้เสื้อติดมือกลับบ้านด้วย
   
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้เพื่อขอบคุณอีกฝ่าย
   
“อยากไปไหนต่อไหม”
   
ผมส่ายหน้า ไม่มีไอเดียอยู่ในหัว
   
“ถ้าอย่างนั้นก็กลับกัน” ผมสะดุ้งนิดๆ เมื่อมือของพี่นพแตะลงบนแผ่นหลังแต่จะเดินหนีก็ไม่ได้ จึงได้แต่เดินเคียงอีกฝ่ายไปยังลานจอดรถ


ผมขึ้นไปนั่งบนรถ พี่นพหันมามองก่อนยกยิ้มมุมปาก ผมสะดุ้งโหยงเมื่ออีกฝ่ายโน้มตัวเข้ามาหา ใบหน้าของพี่นพเฉียดจมูกของผมไปแค่นิดเดียว

“ทำไมไม่คาดเข็มขัด” พี่นพดึงเข็มขัดมาใส่ให้ก่อนถอยตัวกลับไป

จู่ๆ หัวใจของผมก็เต้นในจังหวะแปลกๆ สายตาที่มองอีกฝ่ายก็เปลี่ยนไป ผมคิดว่าตัวเองกำลังมองพี่นพเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ใช่พี่ชายของเพื่อน

ผมเริ่มรับรู้ถึงความหายนะทางความรู้สึก จึงพยายามหาทางออกให้กับตัวเองด้วยการ...
   
“พี่นพผมถามอะไรตรงๆ ได้ไหมครับ”
   
“ได้สิ”
   
“พี่นพชอบหญ้าเหรอครับ”
   
“ใครบอกเรา”
   
“เจ้าน็อต”
   
พี่นพหัวเราะในลำคอโดยไม่ตอบ หันหน้ากลับไปมองข้างหน้าก่อนหมุนพวงมาลัยรถออกจากช่องจอด ผมมองใบหน้าด้านข้างของอีกฝ่าย เดาจากท่าทางคำตอบน่าจะใช่
   
“ผมช่วยไหมพี่” ขอโทษนะหญ้าอย่าด่ากูเลย
   
“เราจะทำยังไง”
   
“ก็...” อะไรดีล่ะผมก็ดันไม่ได้คิดไว้
   
“นัดหญ้าไปกินข้าวไหมจะได้สนิทกันมากขึ้น” ผมคิดอะไรไม่ออกนอกจากแผนง่ายๆ หญ้าสนิทกับพวกผมก็จริงแต่ไม่ค่อยไปไหนมาไหนด้วยกันในวันหยุด เพราะรายนั้นเป็นพวกติดห้อง ชอบอ่านหนังสืออยู่ห้องมากกว่า
   
“หญ้าจะยอมไปกับพี่สองคนเหรอ เวก็ไปด้วยกันสิ”
   
“เอ่อ..” ผมเริ่มคิดหนัก แต่เมื่อเห็นสายตาที่หันมามองก็รีบพยักหน้าทันที “ก็ได้ครับ”
   
“นัดวันไหนบอกพี่ด้วย”
   
“ได้ครับเดี๋ยวผมฝากน็อตมาบอก”
   
“จะฝากทำไม” โทรศัพท์ถูกโยนลงบนตักของผม
   
“เวบันทึกเบอร์เวให้พี่ ไลน์ด้วยนะ แล้วอย่าลืมกดโทรออกไปเบอร์ตัวเอง”
   
“ได้ครับ” ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจัดการ โดยการพิมพ์หมายเลขโทรศัพท์ของตัวเองลงไปก่อนกดโทรออก
   
“เรียบร้อยครับ” ผมส่งโทรศัพท์คืนให้พี่นพ
   
“จะให้พี่ไปส่งที่ไหน” พี่นพถามเมื่อรถลงจากลานจอดของโรงแรมแล้ว
   
“ที่หอผมได้ไหมครับ”
   
“ได้สิ บอกทางพี่มาแล้วกัน”
   
“หลังมอครับ เข้าซอยเจ็ดเกือบสุดซอย” ผมไม่ต้องบอกอะไรมากเพราะพี่นพเคยเรียนที่นั่น
   
“โอเค”
      
   
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้เมื่อรถจอดที่หน้าหอพัก
   
“เดี๋ยว”
   
“ครับ?” ผมหันกลับไปมองพี่นพ นิ้วของอีกฝ่ายแตะที่ใบหน้า ผมกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว
   
“ออกแล้ว”
   
ผมไม่รู้ว่าพี่นพเช็ดอะไรออกให้ รู้แต่ว่าตอนนี้หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่ากลองรัว ตอนที่ไม่รู้ว่าพี่นพชอบทั้งผู้หญิงผู้ชายผมไม่เคยคิดอะไร แต่พอเริ่มคิดมันก็หยุดคิดไม่ได้
   
“ขอบ..คุณครับ” ผมพูดเสียงตะกุกตะกักดีที่ไม่มากจนผิดสังเกต ส่งยิ้มให้พี่นพแล้วรีบเผ่นลงจากรถ
   
ผมยืนรอจนรถสีดำคันหรูลับไปจากสายตา เสียงถอนหายใจจึงดังขึ้น ผมยกมือขึ้นตบลงไปบนอกของตัวเอง ไม่เข้าใจความรู้สึกประหลาดที่เกิดขึ้นเลย
   
• • • • •

ผมละสายตาจากเกมที่เล่นเมื่อได้ยินเสียงข้อความเข้า คิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าเป็นพี่นพ
   
นอนหรือยัง

                                                      ยังครับ

ฝันดีนะ
   
ผมมองหน้าจอไม่มีข้อความอื่นเข้ามาอีก เดี๋ยวสิวะ แค่เนี่ย! มาไวไปไวเกินไปหรือเปล่า ส่งมาทำไมผมก็ยังไม่รู้แต่ที่รู้คือผมดันตื่นเต้น ไอ้เวเอ๊ย พาตัวเองเข้าสู่โซนอันตรายเข้าไปทุกที ดึงสติกลับมาเว้ยมึงจะตื่นเต้นทำไม
ผมพ่นลมหายใจออกมา เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีข้อความส่งเข้ามาอีกผมจึงส่งกลับไป
         
                                                    ฝันดีครับ
   
• • • • •

อยู่ไหน
   
ผมอ่านข้อความที่เข้ามา เริ่มชินกับการที่พี่นพส่งข้อความหาผมสั้นๆ พยายามบอกตัวเองว่าพี่นพคงเห็นว่าผมจะช่วยเรื่องหญ้าเลยพยายามเอาใจ..มั้ง

                                                      หอครับ

ทานอะไรหรือยัง
            
                                                      ว่าจะต้มมาม่าทานครับ
   
ไม่มีอย่างอื่นเหรอ
            
                                                      หมดเกลี้ยง
   
ผมส่งอิโมจิรอยยิ้มไปด้วย จะได้ไม่ดูจนจนเกินไป
   
อืม
   
แค่คำเดียวแล้วก็หายไป ผมยักไหล่เปิดเกมขึ้นมาเล่นต่อ บอกแล้วว่าเริ่มชินกับการมาไวไปไวของอีกฝ่าย   

   
ไม่ถึงชั่วโมงครึ่งโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลกที่ผมไม่รู้จัก
   
“สวัสดีครับ”
   
(คุณเวหรือเปล่าครับ)
   
“ใช่ครับ”
   
(ผมเป็นคนขับรถของบริษัทคุณนพครับ คุณนพให้เอาของมาให้คุณเวครับ ผมรออยู่หน้าหอ)
   
ดวงตาของผมเบิกกว้างก่อนลนลานตอบ “ครับ ลงไปเดี๋ยวนี้ครับ”
   
   
ผมเดินกลับขึ้นห้องด้วยความรู้สึกสับสน ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกตอนนี้ออกมาได้ ไม่เข้าใจ ดีใจ อบอุ่น เขิน กังวล ทุกอย่างผสมปนเปกันหมด
               
                                                         ขอบคุณครับ
   
ผมส่งข้อความไป
   
อย่าทานมาม่า มีอะไรโทรหาพี่

                                                            ขอบคุณครับ
   
ผมส่งข้อความเดิมกลับไปอีกครั้งเพราะไม่รู้ว่าจะพิมพ์อะไร หัวใจมันเต้นแรง จู่ๆ ก็อยากเห็นหน้าอีกฝ่ายขึ้นมา
   
ผมวางโทรศัพท์ลง พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ยอมรับกับตัวเองในที่สุดว่าผมรู้สึกดีๆ กับพี่นพเข้าให้แล้ว

• • • • •

   
ผมยกยิ้มกว้างเมื่อเห็นรถที่แล่นเข้ามาหน้าหอพัก ก่อนคิ้วจะขมวดเข้าหากันเมื่อไม่เห็นหญ้านั่งมาด้วย ก่อนจะคิดขึ้นมาได้ว่าพี่นพคงมารับผมก่อนไปรับหญ้า
   
“พี่นพไม่ไปรับหญ้าเหรอครับ” ผมหันไปมองคนขับเมื่อเห็นว่าเส้นทางที่รถวิ่งไม่ใช่ทางไปที่พักของหญ้า
   
“เปล่า”  เปล่าเหรอ ผมเบิกตากว้าง ก็ผมเป็นคนนัดหญ้าเอง
   
“น็อตไปรับหญ้าแล้ว”
   
“อ๋อ เดี๋ยวไปเจอกันที่ร้านใช่ไหมครับ”
   
“พี่ให้น็อตไปรับหญ้าไปทานข้าวแต่ไม่ได้ไปกับเรา”
   
“อ้าว” คราวนี้ผมเหวอจริงๆ “ทำไมครับ พี่นพอยากเจอหญ้าไม่ใช่เหรอ”
   
“พี่ไม่เคยบอกว่าพี่ชอบหญ้า” พี่นพหันมามองผมด้วยดวงตาที่ทำให้ใจเต้นแรง
   
“พี่อยากเจอคนไหนพี่ก็ไปรับคนนั้น”
   
พี่อยากเจอคนไหนพี่ก็ไปรับคนนั้น พี่อยากเจอคนไหนพี่ก็ไปรับคนนั้น คำพูดของพี่นพวนเวียนอยู่ในหัวของผม
   
“แต่..แต่..”
   
พี่นพชะลอรถก่อนเลี้ยวเข้าไปจอดในลานจอดรถของมหา’ลัย ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ ผมสบตากับพี่นพที่หันมามองเต็มตัว
   
“พี่บอกน็อตไปว่าพี่คิดว่าพี่ชอบเพื่อนของน็อต ชอบเพราะน่ารักดี แต่ขอให้แน่ใจก่อนพี่จะบอกอีกที”
   
อ๋อ เพราะแบบนี้นี่เองน็อตถึงบอกผมว่ารอให้พี่นพแน่ใจก่อนค่อยช่วย
   
“แต่พี่ไม่คิดวาน็อตจะเข้าใจว่าเป็นหญ้า”
   
ผมหัวเราะออกมาเมื่อฟังพี่นพพูดจบ “ก็พี่นพบอกว่าชอบเพราะน่ารัก ไอ้น็อตมันก็ต้องนึกถึงหญ้าอยู่แล้ว คงไม่นึกถึงผมหรอกครับ”   
   
“เวน่ารัก” เสียงทุ้มและดวงตาที่มองมาทำเอาผมไปต่อไม่ถูก สมองและหัวใจค่อยๆ ซึมซับคำพูดของอีกฝ่าย
   
!!
   
เดี๋ยว! ผมเบิกตากว้างจ้องหน้าพี่นพ  “พี่..พี่นพชอบผมเหรอครับ!!”
   
“หึๆ เพราะแบบนี้ไงพี่ถึงบอกว่าเราน่ารัก” พี่นพมองผมด้วยสายตาอ่อนโยน
   
“แต่..แต่..”
   
นิ้วยาวเรียวแตะลงที่ริมฝีปากของผม
   
“พี่บอกเวแล้วว่าความสวยไม่ใช่สิ่งสำคัญ คนที่เราชอบก็คือคนที่เราชอบ ไม่ว่าจะเป็นใครหรือเพศไหน พี่ชอบเว มันก็เท่านั้นเอง”
   
ผมสบตากับพี่นพ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าหน้าของตัวเองร้อนผ่าว
   
“พี่ไม่ได้ขอให้เวตอบพี่ตอนนี้ แค่ไม่ปิดโอกาสพี่ก็พอ”
   
“ตกลงครับ” ผมตอบด้วยความรวดเร็ว
   
“ขอบคุณครับที่เปิดโอกาสให้พี่” พี่นพแตะมือที่แก้มของผม ดวงตาบอกความรู้สึกรักโดยไม่ปิดบัง
   
“เปล่าครับ” ผมส่ายหน้าแรงๆ
   
“เปล่าเหรอ” ดวงตาของพี่นพหรี่ลง
   
“ครับ ผมหมายถึงตกลงครับ  ตกลงเป็นแฟนกันเลยก็ได้”
   
ผมเห็นความประหลาดใจในดวงตาของพี่นพ ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นประกายวาบวับ
   
“ตอบพี่แล้วพี่ไม่ให้เราเปลี่ยนใจนะ”
   
ผมส่ายหน้าแรงๆ ริมฝีปากยกยิ้มเขินเริ่มอายขึ้นมา ก่อนพูดออกไปด้วยเสียงแผ่วเบา
   
“ผมว่าผมก็ชอบพี่นพเหมือนกัน”
   
“หึๆ” พี่นพหัวเราะออกมาเบาๆ มองผมด้วยสายตาเอ็นดู “ขอบคุณครับ”
   
ผมเบิกตากว้าง เมื่อริมฝีปากร้อนทาบทับลงมาบนริมฝีปากของผม
   
“พี่นพมันมหา’ลัย!!” ผมร้องลั่นรถ หน้าแดงหูแดงไปหมด
   
“แปลว่าที่อื่นเวอนุญาตพี่ใช่ไหม” ดวงตาที่มองมากรุ่มกริ่ม ผมรีบหันไปมองนอกหน้าต่างแทนเพราะสู้สายตาพี่นพไม่ไหว
   
“จะพาผมไปทานข้าวที่ไหนครับรีบพาไปเลย ไม่ดี ไม่อร่อย ไม่แพง ผมเปลี่ยนใจนะครับบอกไว้ก่อน” ผมพูดทั้งที่หน้าแดงซ่าน
   
“หึๆ ตกลงครับคุณแฟน”
   
ผมเม้มปากเข้าหากันเขินจนแก้มจะแตก หัวใจพองโต ดีเหมือนกันแฮะจู่ๆ ก็มีแฟนเฉยเลย


:::: ♥ Happy Ending♥::::
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[arij-iris]

น้องเวน่ารักกกกกก

[HISY]

เวน่ารัก

[HanATarO]

คู่พี่นพกับเวมาไวไปไวมาก แล้วก็น่ารักมากเช่นกัน

[m_ilk_y]

 
น้องเวววว รู๊กกกก ทำไมตอบตกลงก่อนเค้าถามแบบนี้ละลูก 55+

[lune]

 เห็นด้วยกับพี่นพค่ะว่า  เวน่ารัก 

[เป็ดอนุบาล]

          พี่นพกับเวคือดีอ่ะ

น่ารักละมุนไปหมด...ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะค่ะ♥️♥️♥️

[sailom_orn]

  คู่นี้ก็น่ารัก

[river]

ไวแท้ ไม่มีลังเลเวยนะเว

[m.starlight]

น่ารักกกกกก

[Yara]

เราว่าพี่นพชัดเจนแต่แรกนะ แต่ก็เขวไปเหมือนกันตอนน็อตบอกว่าพี่นพชอบหญ้า

[DrSlump]

 

[TongRung]

น่ารักอ่ะ ไวเว่อ ผิดอีกคู่ นั่นช้าเว่อ อิอิ
 

[areenart1984]

นับว่าต่อมยางอายของชะนีทำงานได้รวดเร็วดี 
ส่วนเว ถือเป็นของแปลก ของหวงของนพ จนทำให้น็อตไขว้เข้วไปที่หญ้าได้ 

[Ac118]

 โอ้บยย เวน่ารักกกกกอ่ะ พี่นพก็เนียนๆ
ปุ๊ลปั๊บใจตรงกัน เป็นแฟนเลยจ้า

[วายซ่า]

อ๋อ. เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง น๊อตทึกทักไปเองสินะว่าพี่นพชอบหญ้า

เวก็น่ารักนะ   

[kunt]

ตัวกลางเรื่องนี้แสบสุดๆ คู่หลักก็แสบ เจอคู่รองไปก็ไม่ด้อยไปกว่ากัน 5555 ไม่รู้ว่าควรตีหรือปรบมือให้กันแน่ 

[seaz]

น้องเวใจร้อนกว่าพี่นพอีกนะครับ ฮ่าาาาา

[miikii]

น่ารักมากกกกกกก
ไม่แปลกที่พี่นพจะเอ็นดูหนูขนาดนี้

[Kelvin Degree]

หวานกันซะ,,,

[•♀NoM!_KunG♀•]

ดีลเก่ง 55555