ภาคที่2.....
ปฐมฤกษ์กันซักเล็กน้อย........สำหรับ..ช่วงการเปลี่ยนเเปลงสู่ฤดูใหม่.....
ตอนที่ 1 ความลับ...(ไม่)มีในโลก...เหอๆ
“อย่ากลัวว่าวันเวลาจะทำให้เธอต้องเสียใจ....เมื่อความห่างไกลจะทำให้ใจต้องไหวหวั่น....”เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของอาร์มดังขึ้น...ในขณะที่อาร์มพักทานข้าวกลางวันอยู่กับแจ็ค และแจน
“สวัสดีครับ....พี่เติ้ล”อาร์มตื่นเต้นเมื่อได้ยินเสียงที่ปลายสาย...
“พี่เติ้ล..หายดียังครับ...”
"ครับ...วินสบายดีครับ"
"จริงหรอครับ...ก็ดีสิครับ...."
"ครับ...5 โมงเย็นนะครับ"
"อ้าว!ไม่ให้บอกวินหรอ....อ่อ..ครับเข้าใจแล้วครับ....สวัสดีครับ"
“????”แจนและแจ็คสงสัยในบทสนธนาระหว่างอาร์มกับเติ้ล.....สองคนนี้มีลับลมคมในอะไรกันนะ...แจนบ่นพึมพำกับเเจ็ค.......ส่วนพ่อตัวดีก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ตามระเบียบ
“นี่...อาร์ม...มีลับลมคมในกะพี่เติ้ลอ่า”แจนทำหน้าสงสัย...ปนเคืองเล็กน้อย...
“………..”อาร์มยังอมยิ้มอย่างมีเลศนัย…และไม่มีคำตอบใดๆ
“นี่..อย่าบอกนะ...ว่าจะนอกใจวินหนะ”แจนพูดโพล่งออกมาจนแจ็คใช้มือปิดปากไว้แทบไม่ทัน
“แจน...ระวังหน่อย...เดี๋ยวก็ได้ฉาวโฉ่ทั้งโรงเรียนหรอก”แจ็คเตือนแฟนสาวที่มักจะโวยวายเกินเหตุ....ก็แจน อุตส่าห์ยอมถอยทัพกลับใจ...เพื่อให้ความรักของอาร์มกับวินได้สมหวัง...หากตอนนี้นายอาร์มคิดจะนอกใจน้องวินผู้น่ารักก็คงต้องได้เห็นดีกัน
“ไม่เป็นไรหรอกแจ็ค...ปล่อยแจนเค้าเหอะ”อาร์มยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“นี่แจน...เรากะพี่เติ้ลหนะไม่ได้มีไรอย่างที่เธอคิดหรอก....ไม่ต้องห่วง....เดี๋ยวเราไปก่อนนะ”อาร์มโบกมือลาแจนกับแจ็ค...แล้วเดินออกจากโรงเรียนไป
.........
อาร์มโบกมือให้ชายหนุ่มในชุดนักศึกษา....ที่นั่งรออยู่ในร้านอาหารหน้าโรงเรียน
"ว่าไงน้องเขย..."เติ้ลยิ้มและทักทายอาร์มซะจนหน้าแดง.....ก็เสียงทักเบาซะที่ไหน...
"พี่เติ้ล...เอาอีกแล้วนะ...นี่ผมใส่ชุดนักเรียนม.ปลายอยู่นะ...เดี๋ยวใครเค้าเข้าใจผิดกันพอดี"…อาร์มบ่นพึมพำ...เพราะสาวๆในร้านหันมามองเป็นตาเดียวกัน...ไม่รู้ว่ามองในความหล่อของ 2 หนุ่มในชุดนักศึกษา...และชุด ม. ปลาย หรือว่าได้ยินคำพูดที่เติ้ลทักอาร์มกันแน่
"ออกมางี้ขออนุญาตยาหยีแล้วยังเนี่ย...เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก....ท่าทางเมียเราจะดุเอาเรื่องเหมือนกันนี่"....เติ้ลหัวเราะเสียงใส..ที่แกล้งแซวให้น้องอับอาย
กำ...ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้วคร้าบบบบบบ......อาร์มเอาเมนูแผ่นใหญ่ปิดหน้าด้วยความอับอาย
T_T พี่เติ้ลนะพี่เติ้ล...ไม่มาก็ดี......
เออ..ๆไม่แกล้งแล้ว...เติ้ลยังหัวเราะร่วน
สั่งอาหารดีกว่า...กินไรดีอ่า...พี่เลี้ยงเอง
อาร์มค่อยๆโผล่หน้าขึ้นมาจากเมนูเมื่อเห็นว่าสภาวะในร้านเริ่มปกติ.....
"อะไรก็ได้คร้าบ'....อาร์มตอบเสียงอ่อย
งั้นก็....กินเหมือนพี่ละกันนะ....
เติ้ลเรียกเด็กเสิร์ฟ...แล้วสั่งอาหารไป 2 - 3 อย่าง
........
"อ้าวพี่แจน....มาทานข้าวหรอครับ"...นาวินชะเง้อเเต่เห็นเเจนมาโรงอาหารเพียงลำพัง
"แล้วพี่อาร์มหละครับ".....พี่อาร์มส่งข้อความมาบอกว่าจะทำการบ้านกับพี่แจน...ไม่ต้องรอทานข้าว
"เอ่อ....อ๋อ...อาร์มทำงานกลุ่มอยู่หนะพอดีมีรายงาน.....แต่พี่หิวข้าวมากก็เลยมาซื้อข้าวกินก่อน..วินหละมากินข้าวหรอ"......แจนยิ้มเเห้งๆ....โดนถามเรื่องนายอาร์มเข้าหน่อยถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูก...ถึงแจนจะพูดเก่งแต่เรื่องโกหกเนี่ยไม่ได้เรื่องซะเลย...มีพิรุธสุดๆ...กว่าจะรอดหัวใจแทบวาย
"อย่างงั้นหรอครับ....งั้นผมไปก่อนนะครับพี่แจน........วินกลับหอไปอย่างเหม่อลอย.....รู้สึกแปลกๆเหมือนพวกพี่ๆมีอะไรปิดบังโดยเฉพาะอาร์ม....แทนที่จะโทรมาบอกแต่กลับส่งข้อความมา....มันน่าสงสัยจริงๆ
...........................
"ตกลงพี่จะบอกความจริงกับวินเมื่อไหร่ครับ"..อาร์มเริ่มบทสนธนาต่อเมื่อกินข้าวเย็นเสร็จ............
"พี่ยังไม่รู้เลยอะ...อาร์ม.........ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี.......พี่กลัววินเค้าไม่ยอมรับในตัวพี่........ถ้าเป็นอย่างนั้นมันคงแย่ยิ่งกว่าตอนนี้"
"แต่ผมคิดว่าวินน่าจะดีใจนะ...อย่างน้อยเค้าก็จะได้รู้ว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว....แต่มีพี่ชายที่เป็นห่วงเค้ามากอย่างพี่"
เติ้ลทำหน้าครุ่นคิด......เค้ากำลังตัดสินใจที่จะบอกกับวินว่าเค้าเป็นพี่ชายแท้ๆของวิน
"พี่เติ้ลเอาเป็นว่าผมจะลองพูดเกริ่นให้ก่อนละกันนะครับ...พี่ไม่ต้องห่วง...ผมเชื่อว่านาวินมีเหตุผลและเป็นผู้ใหญ่พอที่จะยอมรับเรื่องนี้"......อาร์มจับมือของเติ้ลเพื่อให้กำลังใจ....เมื่อเห็นเติ้ลมีสีหน้ากังวล.....แต่เมื่อเห็นสายตาของหลายๆคนในร้านมองแปลกๆ....อาร์มจึงค่อยๆปล่อยมือออก..จนเติ้ลอดขำไม่ได้....แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นยังมีใครบางคนที่อยู่ภายนอกร้านเห็นมาโดยตลอด.....เติ้ลบังเอิญหันไปสบสายตาของใครคนนั้นที่กำลังจ้องมองเขาและอาร์มอยู่
เติ้ลถึงกับช็อคเมื่อเห็นคนที่ยืนมองเขาอยู่จากหน้าร้านแม้ว่าโต๊ะที่เขานั่งไม่ได้อยู่ใกล้ประตูทางเข้ามากนัก...แต่แสงไฟจากภายนอกที่สว่างกว่าไฟสลัวภายในร้านก็ทำให้เติ้ลมองเห็นเขาคนนั้น....และแววตาที่คุ้นเคยคู่นั้นได้ชัดเจน
อาร์มต้องหันหลังกลับมามองตามเมื่อเห็นท่าทางผิดปกติของเติ้ล....แต่เขาคนนั้นก็เดินจากไปเสียแล้ว
เติ้ลรีบลุกขึ้นตามไปทันที....ทิ้งให้อาร์มนั่งงงเป็นไก่ตาแตกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ในร้าน
เติ้ลวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว....จนไปถึงซอยเล็กๆ...แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของใคร
เติ้ลยืนหอบอยู่......สมองก็คิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่.........ว่ามันเป็นเรื่องจริง........หรือว่าเขาฝันไปกันเเน่.....แต่ทว่าหากเป็นความฝันเค้าก็คงจะบ้าไปแล้ว.......ก็ยังไม่ได้หลับหนิ...จะฝันได้ไง......สงสัยเราจะบ้าไปแล้วจริงๆ....เติ้ลคิดในใจ และค่อยๆนั่งลงที่ฟุตบาท....ลูบหน้าตัวเองแรงๆสองสามทีเพื่อตั้งสติ........แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีมือมาแตะที่ไหล่....
"ผมเองครับ......พี่เป็นอะไรไปหรอ...อยู่ดีๆก็วิ่งออกมาจากร้าน...ไหนว่าจะเลี้ยงผมไง...ดีนะที่เพิ่งกดตังมา...ไม่งั้นโดนล้างจานทั้งเดือนแหงๆ"...เติ้ลเงยขึ้นมองหน้าอาร์ม....และยิ้ม
"ไหนจ่ายไปเท่าไหร่....น้องเขย...กะจะชักดาบซักหน่อยยังตามมาเจออีก...แย่จัง.".....เติ้ลรีบรับมุขกลบเกลื่อน
ไปๆ...ดึกเเล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งเข้าโรงเรียน...เติ้ลลุกขึ้นปัดขากางเกงสแลกที่เลอะดิน...เเล้วเดินไปส่งอาร์มที่หน้าโรงเรียน
.......................
ปล.อาจจะสั้นไปหน่อยนะ...เเต่ช่วงนี้ไม่ว่างจริงๆ...(ยังอุตส่าห์มาลงอีก..คนเรา)เเบบว่าคิดถึงผู้อ่านจ้า...ไว้จามาต่อให้ยาวๆนะจุ๊บๆ..รักคนอ่าน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
