หัวข้อ: ...ขอเพียงอุ่นไอ..ในสายลมหนาว--

[-~iK@iZ_KunG~-]

จิ้ม ๆ คนแต่ง


รีบ ๆ มาต่อโดยด่วนครับ


 

[จันทร์ผา]

มารอตอนต่อไปนะคับ 


ยังไม่เห็นมาสักกะที

[cutekanny]

ขออภัยท่านผู้อ่านจริงๆที่มาอัพช้าไปหน่อย..พอดีเพิ่งกลับบ้านไปหาพ่อมา..(กตัญญูสุดๆ...คริๆ)
กลับมาถึงก็รีบหาไม้หนีบผ้ามาหนีบหนังตาแบบไม่ให้หลับให้นอนกันเลย...แต่ตอนที่ 8 นี้อาจจะสั้นไปหน่อยก็ขออภัยด้วยนะ...แบบว่าไม่ไหวเเล้วจ้า ..สุดๆเรยหง่ะ
เเล้วจะรีบมาอัพให้ต่อนะจ๊ะ...รักคนอ่าน..จุ๊บๆ

ตอนที่ 8 รู้ไหม

รู้ไหม

แอบมองสายตาของเธออยู่
อยากรู้เธอคิดอย่างไรกับฉัน
คิดว่าเป็นแค่เพื่อนกัน
หรือมีอะไรปิดบังไว้

สบตาของเธอกับฉันหน่อย
อย่างน้อยให้พอมีหวังได้ไหม
ช่วยมองตอบฉันอย่างตั้งใจ
ให้ใจฉันได้สัมผัสใจเธอ

* จากเพื่อนที่รู้จักเป็นคนที่รู้ใจ
ก็ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป
จะทำยังไงก็ไม่เหมือนเดิม

รู้ไหมในวันนี้ไม่เหมือนเก่า
รู้ไหมใครแอบเหงาคิดถึงเธอ
รู้ไากบอกรักแต่กลัวเก้อ
ทนไม่ไหว ที่จะห้ามใจ ไม่ให้รักเธอ

แอบคิดเข้าข้างตัวเองบ่อย
อย่างน้อยเธอคงมีใจให้ฉัน
ก็ทุกๆ ทีที่พบกัน
ยิ่งเจอยิ่งทำให้หวั่นไหว

(*)

** รู้ไหมในวันนี้ไม่เหมือนเก่า
รู้ไหมใครแอบเหงาคิดถึงเธอ
รู้ไากบอกรักแต่กลัวเก้อ
ทนไม่ไหว (ทนไม่ไหว)
ได้แต่ห้ามใจ (ได้แต่ห้ามใจ)
ไม่ให้รักเธอ (ไม่ให้รักเธอ)

(**)

ทนไม่ไหว ที่จะห้ามใจ...รู้ไหมเธอ

แจนค่อยๆ...ถอยออกมาจากตรงนั้นอย่างไม่รู้ตัว...เสมือนว่าร่างกายทำงานอย่างอัตโนมัติ...ให้ออกไปจากสิ่งไม่พึงประสงค์...ตอนนี้ทุกอย่างมันสับสนไปหมด...มันทั้งตกใจ...เสียใจ...และผิดหวัง....อาร์มเพื่อนที่สนิทที่สุดที่คบกันมาเกือบ 3 ปี ...หนุ่มฮอตของโรงเรียนและเป็นที่หมายปองของสาวๆ....และผู้ชายคนเดียวที่เธอหลงรักมาตลอด....ภาพที่เห็นเมื่อกี้...คือเค้ากำลังงอนง้อ...หยอกล้อกับคนรักงั้นเหรอ...และที่สำคัญคนรักของเค้าเป็นผู้ชาย...

“ภาพที่เห็น...สิ่งที่ได้ยิน.....ทุกๆอย่างมันชัดเจนเกินกว่าจะคิดว่าเราหูฝาด...ตาฝาดไป” แจนพูดกับตัวเองก่อนที่น้ำตา..ที่ถูกสกัดกั้นไว้ด้วยอารมณ์ตกใจ...จะเอ่อล้นทะลักออกมาเหมือนเขื่อนแตก....แจนค่อยๆปล่อยตัวลงนั่งพิงกำแพงอย่างอ่อนล้า....ตรงบันไดหนีไฟห่างจากห้องพักของอาร์มละวินไม่ไกลนัก...แต่ค่อนข้างมืดและลับตาคน...จึงเป็นที่ที่เหมาะสมที่สุดที่จะระบายความเจ็บปวดโดยที่ไม่มีใครสังเกต

“นี่หมายความว่า.....อาร์ม...กับวิน...คบกันอยู่หรือ…นี่สองคนนั้นรักกันหรอ......บ้าที่สุด....ไม่จริง...ฮือออๆ”แจนพยายามกดเสียงร้องไห้ให้เบาที่สุดแต่...ก็ยังมีคนได้ยินเสียงร้องไห้ของแจนจนได้

“เสียงไรวะ...อุตส่าห์แอบมาดูดบุหรี่ตรงนี้กะว่าไม่มีเห็นแล้วกู”แจ็คบ่นพึมพำเมื่อได้ยินเหมือนมีคนอยู่ที่บันไดหนีไฟชั้นนบน

“เสียงร้องไห้นี่หว่า...ใครเป็นไรรึเปล่าวะ...แต่มันมืดแล้วนี่หว่า...หรือว่า....”แจ็คค่อยๆย่องขึ้นไปดูลาดเลาชั้นบนอย่างกล้าๆกลัว

“แจน...เป็นอะไรหรอครับ”แม้ร่างนั้นฟุบหน้าลงกับเข่าทั้งสองข้างที่ยกชันขึ้นแต่แจ็คก็จำได้ดี...แจ็คตกใจมากเพราะไม่เคยเห็นคนร่าเริงอย่างแจนจะร้องไห้หนักขนาดนี้

“แจนโผเข้ากอดแจ็คอย่างต้องการที่พึ่ง...”น้ำตาเปียกชุ่มตรงไหล่ของแจ็ค....ทั้งสองนิ่งเงียบกันอยู่พักนึงเหมือนต้องการตั้งสติก่อนที่แจ็คจะทำลายความเงียบลง

“ใครรังแกแจนของผม...บอกผมได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น”แจนเงยหน้าขึ้นมองแจ็ค...แล้วส่ายหน้าเบาๆ...

“ไม่มีใครทำร้ายแจนหรอกแจ็ค...ขอบคุณมากนะที่เป็นห่วง”แจนพยายามยิ้มแหยๆ...เสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..แจ็คสบตาและจับไหล่ทั้งสองของแจนเบาๆ

“เรื่องไอ้อาร์มใช่มั้ย”คำพูดของแจ็คทำเอาแจนอึ้งไปชั่วขณะ...

“แจ็ครู้หรอ!!”

“อืม..แต่ก็เพิ่งแน่ใจวันนี้แหละ...อาการไอ้อาร์มชัดเจนขนาดนั้น...แจ็คเข้าใจดีนะว่าการที่ต้องทนเห็นคนอื่นมายุ่งกับคนที่ตัวเองรักมันเป็นยังไง..สิ่งที่มันเเสดงออกมาวันนี้มันเป็นอาการหึงหวง..แจนรักมันใช่มั้ย”…แจ็คถามแจนทั้งที่ตัวเองก็ไม่กล้าสบสายตา

“ใช่...แจนรักเค้า....แต่...”แจ็คเข้าไปกอดแจนที่กำลังกลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกครั้ง....แจนก็กอดตอบ...สิ่งที่ทั้งสองต้องการตอนนี้คือ...กำลังใจ....การรักคนที่เค้าไม่รักเรามันชั่งเจ็บปวดอะไรเช่นนี้ความรู้สึกของแจ็คและแจนตอนนี้ก็คงจะไม่แตกต่างกัน....

“ร้องให้พอนะแจน....แต่ขอให้ร้องแค่ตอนนี้เท่านั้น....เดี๋ยวแจนต้องเข้มแข็งนะ”แจนพยักหน้ารับ..และฟุบหน้าลงร้องไห้อีกครั้ง....แจ็คได้แต่ลูบหัวปลอบใจแจนเบาๆ...เขาเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวเหมือนกัน...ทั้งสองให้เวลาซึ่งกันเเละกัน..ร้องไห้กับความเจ็บปวดอยู่ครู่ใหญ่

“ดีขึ้นยังครับแจน...”แจ็ครีบเช็ดน้ำตาตัวเองก่อนที่เเจนจะเงยหน้าขึ้นมาเห็น..แจนยิ้มน้อยๆให้แจ็คและเช็ดน้ำตาที่ยังเลอะแก้มตัวเองออก

“ขอบใจมากนะแจ็ค...เราดีขึ้นแล้ว...เรากลับไปนอนกันดีกว่าเนอะ...พรุ่งนี้เราต้องทำกิจกรรมแต่เช้าด้วย...”

“อืม...ก็ดีเหมือนกัน...งั้นแจ็คไปส่งแจนที่ที่พักนะ”แจนพยักหน้ายิ้มรับไมตรีของแจ็ค

...

“สวัสดีน้องๆชาวค่ายทุกคนนะครับ......กิจกรรมของเราวันนี้เราจะมีการเดินทางไกลขึ้นไปภูชี้ฟ้ากัน.....ระหว่างทางจะมี RC ให้พวกเราหากัน...น้องๆคงเตรียมสัมภาระกันเรียบร้อยแล้วนะครับคืนนี้เราจะนอนกันบนภู.....เเต่อืนเรามาร้องเพลงสันธนาการเรียกน้ำย่อยกันซักสองสาม เพลงนะครับ”…เสียงหัวหน้าสันธนาการดังขึ้นเมื่อทุกๆคนเข้าแถวประจำกลุ่มกันอย่างพร้อมเพรียง...แต่สิ่งที่แปลกไปก็คือ...เสียงที่คอยเจ๊าะแจ๊ะแซวน้องๆ..แซวเพื่อนๆวันนี้กลับเงียบหายไป

“ไม่สบายรึเปล่าแจน...ทำไมวันนี้ไม่พูดไม่จาเลยหละ”อาร์มถามอย่างเป็นห่วงปนแซวเล็กๆกับอาการผิดปกติของเพื่อนสนิท

“เราไม่สบายนิดหน่อยหนะ...ไม่ต้องห่วงหรอก...สบายมาก”แจนพยายามฝืนยิ้ม...

“พี่แจนทานยาละยังครับพอดีผมมียาติดมาด้วย”วินทำท่ารื้อยาในกระเป๋าแต่แจนห้ามเอาไว้....

“ไม่เป็นไรจ้าวิน...พี่ทานแล้ว”...แจนหันไปสบตากับแจ็คอย่างเข้าใจกันก่อนที่จะเลี่ยงสายตาหลบไปจากวิน และอาร์ม

เสียงเพลงสันฯเพลงสุดท้ายจบลงแต่ละกลุ่มค่อยๆแยกย้ายเดินกันไปตามแผนที่...ซึ่งจะมีพี่ๆนักศึกษาประจำค่ายคอยดูแล…

“หวัดดีครับน้องๆ...เจอกันอีกแล้วนะครับ”หนุ่มหล่อหน้าใส...เดินตรงรี่มายังกลุ่มของอาร์ม....หนุ่มอาร์มเบือนหน้าหนีทันทีด้วยความเบื่อหน่าย

“ดีครับพี่เติ้ล”วินหันไปกล่าวทักทาย

“พี่ได้รับหน้าที่ให้ดูแลพวกเราตลอดการเดินทางเลย....ดีมั้ยหนุ่มน้อย”เติ้ลหันมาขยี้หัววินเบาๆอย่างเอ็นดู...แต่สายตาของอาร์มตอนนี้มองภาพดังกล่าวอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ....แต่ก็พยายามอดกลั้นความหึงเอาไว้....ยิ่งสายตาของเติ้ลที่มองอาร์มอย่างเหนือกว่าทำให้อาร์มเจ็บใจมากขึ้น...วินเองก็ได้ยิ้มแหยๆ...เป็นเด็กก็งี้แหละย่อมวางตัวลำบาก

“งั้นพวกเรารีบเดินทางกันเถอะครับ...เดี๋ยวจะไปถึงกลุ่มสุดท้ายโดนทำโทษไม่รู้ด้วยนะ”วินรีบเดินออกไปนำหน้าลิ่วๆ..เพื่อแก้สถานการณ์ศึกชิงชาย...อิอิ...ส่วนน้องๆร่วมค่ายคนอื่นก็ชักรู้สึกแปลกๆกับพฤติกรรมของสามหนุ่มหล่อ...

[cutekanny]

มะมีคัยมาอ่านเรยหงะ... ....เศร้าจังๆ

[-~iK@iZ_KunG~-]

รีบ ๆ มาต่ออีกนะครับ



ผมรออ่านอยู่ค้าบบบบ



 

[mantdash]

มาอ่านแล้วครับ อย่าน้อยใจไปนะ 

อ้ะ แจ็คอยุไ่ด้ทุกที่ถูกเวลาจริงๆเลย หึหึ 

[antoniorey]

อย่าน้อยใจไปเลย มีคนอ่านแน่ๆครับ  รีบๆมาต่อน้า   น่าร๊ากๆๆๆๆๆ

[cutekanny]

 :impress3:ขอบคุณที่คอยติดตามนะจ๊ะ...+1ให้ทุกรีเรย....รักคนอ่านจุ๊บๆ

[จันทร์ผา]

มาต่อไวๆนะคับ

[wowhaha]

มาต่อเร็วๆ นะครับ
ชอบเรื่องนี้มาก น่ารักดีครับ

[Ugly-TheBeast]

มะมีคัยมาอ่านเรยหงะ... ....เศร้าจังๆ

โอ๋ๆ อ่านนะคับแต่ไม่ค่อยแสดงออก ^^

[peemakarn]

  :3123:โอ๋ๆๆๆ อย่างอนนะคะ มาอ่านแล้วค่ะ
พอดีช่วงสองสามวันมานี้น้องสาวมาอยู่ด้วยนะค่ะ
ก็เลยต้องเทคแคร์ ไม่ค่อยได้เข้ามา แต่วันนี้เข้ามา
ก็รีบมาอ่านเลยค่ะ แอบดีใจนะเนี่ยที่อัพตอน 8 แล้ว อิอิ

สงสารแจนอย่างแรง แต่พี่เติ้ลเนี่ยชักยังไงๆอยู่นา
อิอิ จาติดตามตอนต่อไปค่ะ

[cutekanny]

มะมีคัยมาอ่านเรยหงะ... ....เศร้าจังๆ

โอ๋ๆ อ่านนะคับแต่ไม่ค่อยแสดงออก ^^

แสดงตัวออกมาก็ดีจ้า...จะได้+1เป็นการตอบเเทน...รักคนอ่านจ้า

[cutekanny]

มะมีคัยมาอ่านเรยหงะ... ....เศร้าจังๆ

โอ๋ๆ อ่านนะคับแต่ไม่ค่อยแสดงออก ^^

แสดงตัวออกมาก็ดีจ้า...จะได้+1เป็นการตอบเเทน...รักคนอ่านจ้า

ส่วน...wowhaha...rakza ...และก็peemakarn ก็จัดไปเเล้วจ้าคนละ +1...อิอิ..cutekannyใจดีเสมอ

[cutekanny]

ตอนที่ 9 ..วันที่เธอไม่อยู่...

การเดินทางครั้งนี้ดูท่าทางเติ้ลจะแฮปปี้มากกว่าใครๆ…คอยชวนน้องๆในกลุ่มพูดคุย...หยอกล้อ...จนเป็นดาวเด่นของสาวๆไปโดยปริยาย.....ตอนนี้กลุ่มของอาร์มเดินทางมาได้เกือบ 2 กิโลแล้ว น้องๆหลายคนเริ่มจะอ่อนแรงกัน

“เหนื่อยกันแล้วใช่มั้ยครับน้องๆ...งั้นพวกเรานั่งพักกันซักครู่ดีกว่านะ....เดี๋ยวพี่จะเล่าเรื่องสนุกๆ...ในมหาลัยให้น้องๆฟัง”เติ้ลบอกให้ทุกคนพักการเดินทาง...สาวๆหลายคนล้อมหน้าล้อมหลัง...ฟังเรื่องราวชีวิตนักศึกษาที่เติ้ลเล่าได้อย่างออกรส...บ้างก็นั่งชมวิวทิวทัศน์...บ้างก็ถ่ายรูปกัน..แม้หลายคนจะเริ่มเหนื่อยล้าแต่เสียงหัวเราะเฮฮาก็ยังมีอยู่ไม่ขาดสาย

“ฮ่าๆ..พี่เติ้ลเค้าคุยสนุกดีเนอะพี่อาร์ม”หนุ่มวินหันมาคุยกับอาร์มอย่างลืมตัว.......แต่เมื่อเห็นสายตาเขียวปี๋ของพี่ชาย...ก็ทำเอาหนุ่มน้อยหุบยิ้มแทบไม่ทัน

“เฮ่อ!!..พี่เค้ามีเสน่ห์เนอะใครๆก็ชอบ”อาร์มหันไปมองวิน...แล้วพูดอย่างน้อยใจ…ก่อนจะเดินออกไปจากกลุ่มอย่างเงียบๆ...โดยที่คนอื่นๆไม่ทันสังเกต....หนุ่มน้อยลุกขึ้นตามพี่ชายไปทันที
“แหม..น้อยใจไปได้...ในสายตาผมไม่มีใคร..น่ารักเท่าพี่อาร์มของผมอยู่แล้ว…”อาร์มได้ยินคนที่อยู่ด้านหลังพูดอย่างนี้ก็อดอมยิ้มน้อยๆออกมาไม่ได้
“นี่ๆๆขี้น้อยใจนักคุณปู่อาร์มขี้น้อยใจ”หนุ่มน้อยจี้เอวพี่ชายให้หัวเราะใหญ่...เห็นทำหน้าบึ้งมาตั้งนานได้หัวเราะซะทีนะหนุ่มอาร์มขี้งอน

“โอ๊ย!!ฮ่าๆๆ..ไม่เอาวิน..ไม่เล่นแล้ว...”อาร์มพยามยามปัดป้องมือของวินออก...พัลวัน

“ขี้งอนดีนัก...ผมจะแกล้งให้เข็ดเลย..ฮ่าๆ”น้องชายยิ่งเห็นอาร์มบ้าจี้ก็ยิ่งได้ใจใหญ่....

แจนเห็นว่าทั้ง 2 คนหายไปนานเลยเป็นห่วงและอาสามาตาม...แจ็คเองก็รู้งานลุกขึ้นเป็นองครักษ์ติดตามแจนไปซะทุกที่...(งานนี้ได้คะแนนความดีความชอบไปหลายคะแนนเชียว..อิอิ)
ขณะที่อาร์มและวินกำลังหยอกล้อกันสนุกสนาน....แจนและแจ็คก็มาถึง.......แจนอึ้งกับภาพบาดตาบาดใจที่เห็น..แจ็คแตะไหล่แจนเบาๆให้คืนสติ
“อาร์ม...เอ่อ...พวกเราจะเดินทางกันต่อแล้ว...ไปกันเถอะ”อาร์มและวินหันไปตามเสียงเรียก..ก็ตกใจเล็กน้อยทั้ง 2 พยักหน้ารับอย่างว่าง่ายๆ..และเดินตามแจนกับแจ็คกลับไปที่กลุ่ม

เมื่อไปถึงทุกคนในกลุ่มกำลังยืนรอ ทั้ง 4 คน ..เติ้ลที่ยืนอยู่หน้าสุดของกลุ่มกำลังหน้าเครียดเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง..เติ้ลเดินตรงมาที่อาร์ม
“ขอโทษนะครับน้อง...(เติ้ลมองลงที่ป้ายชื่อที่แขวนอยู่ที่คอของอาร์ม)....อาร์ม”

“ทีหลังจะไปไหนกรุณาบอกให้พี่ทราบด้วย...นี่มันป่านะครับ..ไม่ใช่คิดจะไปไหนก็ไป….ให้เพื่อนๆเค้าออกไปตามให้วุ่นวาย”..อาร์มมองเติ้ลนิ่งด้วยแววตาไม่พอใจ....เติ้ลเองก็ไม่ต่างกัน...ทั้ง 2 จ้องตากันยังกะจะกินเลือดกินเนื้อ..จนวินต้องเข้าไปทำลายบรรยายกาศที่แทบเป็นสุญญากาศ

“เอ่อ..พี่เติ้ลครับ...คือ..จริงๆแล้ว...”ไม่ทันที่หนุ่มน้อยจะได้ปริปากก็ถูกเติ้ลปรามไว้ก่อน
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก...ชั่งมันเถอะ...พี่เองก็แค่เป็นห่วง...เดินทางกันต่อเถอะ”เติ้ลตัดบทและเดินนำกลุ่มไปลิ่ว..โดยไม่เปิดโอกาสให้ใครได้อธิบายอีกต่อไป

“ไม่เป็นไรนะอาร์ม”แจนหันมาพูดกับอาร์มให้ใจเย็นลง...อาร์มพยักหน้าเบาๆ

“ใจเย็นนะโว้ย...สงสัยไอพี่เติ้ลอะไรนี่ชอบเด็กนายชัวร์”แจ็คพูดโพล่งออกมาทำเอาอาร์ม วิน และแจนตกใจ..แจนตีแขนแจ็ค...จนแจ็ครีบเอามือปิดปากแทบไม่ทัน

“หมายถึงแจนไง...มันคงคิดว่าแจนเป็นแฟนนาย”แจ็คยิ้มกลบเกลื่อน..(กูจะพูดทำร้ายตัวเองกะแจนทำไมวะเนี่ย...ปากหมาจริงๆเรย...) แจ็คบ่นพึมพำกับตัวเอง

“น้องๆครับจุดนี้จะมี RC ชิ้นสุดท้ายซ่อนอยู่...แล้วอีก 500 เมตร ก็จะถึงที่พักของเราแล้วนะครับ..เดี๋ยวน้องๆช่วยกันหาด้วยนะครับ...น่าจะติดไว้ตรงต้นไม้แถวๆนี้”เสียงเติ้ลตะโกนบอกน้องๆ...ในกลุ่ม...นี่ใกล้จะเย็นแล้วภูมิประเทศที่สูงขึ้น ทำให้อากาศบริเวณนี้เริ่มหนาวมากขึ้น

“กี่โมงแล้วอ่าพี่อาร์ม”หนุ่มน้อยถามพี่ชายเสียงใส...ขณะที่กำลังเดินหา RC ชิ้นสุดท้ายของกลุ่ม

“เกือบหกโมงแล้ว....อากาศก็เริ่มหนาวแล้วเนอะ..ดี่ที่เสื้อโค้ตตัวนี้หนาอ่า..แถมมีผ้าพันคอผืนโปรดติดมาด้วย...นี่แม่พี่ถักให้เลยนะ”อาร์มดึงผ้าพันคอไหมพรมสีเลือดนกที่พันอยู่รอบคอออกมาพาดที่คอของคนที่อยู่ตรงหน้า...ที่ยังทำหน้างงอยู่

“เริ่มหนาวแล้วละสิ..นึกแล้วเชียวว่าเราต้องลืมเอามา....”อาร์มยิ้มให้วินอย่างอ่อนโยนขณะที่พันผ้าพันคอผืนโปรดไว้รอบๆคอน้องชาย

“ขอบคุณครับพี่อาร์ม”แก้มขาวของหนุ่มน้อยเริ่มเป็นสีชมพูระเรื่อ....ด้วยความอบอุ่นที่แผ่ซ่านผ่านผ้าพันคอผืนน้อย...และความรักของเขาทั้งสอง....ที่เต็มตื้นไปทั้งหัวใจ

...
นั่นไง RC ชิ้นสุดท้าย.....เสียงน้องต่ายสมาชิกในกลุ่มของอาร์มร้องขึ้นอย่างดีใจเมื่อเงยขึ้นไปเห็น RC ชิ้นสุดท้ายติดอยู่กับกิ่งไม้........RCชิ้นสุดท้ายเขียนลงบนกระดาษและห้อยติดไว้กับกิ่งไม้...แต่ต้นไม้ต้นนี้อยู่ตรงไหล่เขา...จึงน่ากลัวไม่น้อยที่จะต้องปีนไปเก็บ...หนุ่มๆหลายกลุ่มมองหน้ากัน....อาร์มรู้ดีว่าวินกลัวความสูงเลยอาสาขึ้นไปเอง..แต่แจ็คเองก็กลัวน้อยหน้าอาร์ม และหวังทำคะแนนกับแจนเลยอาสาบ้าง.....
แต่ในที่สุด....พี่เติ้ลสุดหล่ออาสาปีนขึ้นไปเก็บ RC ชิ้นนั้นเอง

“พี่ไม่รู้นะว่าใครมันบ้าเอา RC ไปแขวนที่ต้นไม้ต้นนี้...มันดูอันตรายไปหน่อย...เพราะฉะนั้นในฐานะประธานค่าย...พี่จะรับผิดชอบขึ้นไปเอามันลงมาเอง”นี่เป็นคำพูดแมนๆของพี่เติ้ลก่อนที่พี่เค้าจะปืนขึ้นไปเก็บ RC ที่แขวนต่องแต่งอยู่ตรงกิ่งที่ยื่นลงไปที่ไหล่เขา.....เสียงสาวๆด้านล่างก็เชียร์กันอยู่ไม่ขาดสาย.......เติ้ลปีนขึ้นไปได้ซัก2 เมตรกว่าๆ...อีกนิดเดียวก็ถึงที่หมายแล้ว......เติ้ลเอื้อมมือจนสุด....โชคดีที่แขนของเติ้ลยาวพอที่จะคว้ากระดาษที่แขวนอยู่กับเชือกได้พอดี....เสียงโห่ร้องอย่างดีใจของน้องๆดังขึ้นเมื่อ RC ชิ้นสุดท้ายอยู่ในมือของเติ้ล
ทุกคนมัวแต่ดีใจกันอยู่โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น...สิ่งผิดปกติ
งูเห่าตัวโตกำลังเลื้อยขึ้นไปบนต้นไม้ต้นนั้นอย่างรวดเร็ว........มีเพียงอาร์มที่เหลือบไปเห็นงูตัวนั้น....
ระวัง!!..งูๆ...อาร์มรีบคว้าไม้ที่วางอยู่ฟาดลงที่ต้นไม้เพื่อไล่งูออกไป...ทุกคนตกใจมาก....รวมทั้งเติ้ลที่ยังอยู่บนต้นไม้...ทั้งจากแรงสะเทือน..และจากความตกใจ....เติ้ลตกลงจากต้นไม้ทั้งที...ขณะเดียวกันอาร์มเองก็ตกลงไปที่เช่นกัน...คงเป็นเพราะแรงเหวี่ยงนั่น.....จากภาพที่เห็น...ทำให้ทุกคนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ..ก่อนเสียงกรีดร้องของน้องๆผู้หญิงในกลุ่มจะดังขึ้น...ด้วยความตกใจ
“พี่อาร์ม!!”วินตะโกนเรียกอาร์มอย่างไม่ลดละ.....แจนและแจ็คเองก็เช่นกัน.....ทุกคนร้องเรียก...อาร์มและเติ้ล...เพื่อหวังว่าจะมีเสียงขานรับจากคนทั้งสอง.....ภาพเมื่อครู่ยังทำให้ทุกคนช็อคไม่หาย.....เติ้ลและอาร์มตกลงไปจากไหล่เขาต่อหน้าต่อตาทุกคน...วินยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น...จนแจนต้องไปปลอบ

“ฮือๆๆพี่อาร์ม...พี่อาร์มอยู่ที่ไหนครับ”ผ้าพันคอสีเลือดนกตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา...วินกุมกอดมันไว้เเน่นด้วยสองมือ....อากาศก็ยิ่งหนาวขึ้นเรยเรื่อย..จนมีเสียงไอสลับกับเสียงสะอื้นของวินอยู่หลายครั้ง....การเห็นคนรักจากไปต่อหน้าต่อตาโดยที่เค้าทำอะไรไม่ได้เลย...มันชั่งเจ็บปวดทรมานและเเสนสาหัสเหลือเกินกับเด็กที่อายุเเค่ 16 ...วินเคยเสียพ่อที่เเสนรักไปตั้งเเต่เด็ก.....เเต่ตอนนั้นเค้ายังเด็กเกินไปที่จะรับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดทรมานไว้ได้ทั้งหมด...แต่ภาพของเเม่ที่แอบร้องให้คร่ำครวญกับรูปถ่ายของพ่ออยู่บ่อยๆตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา...วันนี้วินเองกลับเข้าใจมันได้ดี..แจนดึงตัวหนุ่มน้อยตรงหน้ามากอดเพื่อปลอบใจ

“อาร์มต้องไม่เป็นอะไร...วินเชื่อพี่นะ..เรากลับไปที่พักกันก่อน...นี่ก็ค่ำแล้ว...เดี๋ยวเจ้าหน้าที่เค้าจะพาอาร์มกลับมาหาพวกเราเอง..”แจนเองก็เข้าใจความรู้สึกของวินดี..เค้าเองก็เป็นห่วงอาร์มไม่น้อยไปกว่าวิน.....แต่เธอต้องเข้มแข็งเพื่อให้น้องได้มีที่พึ่ง...ถึงวินจะเป็นผู้ชายแต่เค้าก็ยังเด็กนัก...หน้าที่ของแจนคือต้องกล่อมให้วินยอมกลับไปรอฟังข่าวที่ที่พัก...เพราะนี่ก็เกือบ 2 ทุ่มกว่าแล้ว...เกือบ 3 ชั่วโมงที่นาวินไม่ยอมไปจากจุดที่อาร์มกับเติ้ลตกลงไป

“วินต้องกลับไปอาบน้ำ..กินข้าวนะ...เราจะได้มีแรงตามหาอาร์มต่อไง”

“ครับพี่แจน”เสียงแหบเครือจากการร้องไห้อย่างหนักของวิน...ตอบรับแจนเบาๆ...แจนหันมายิ้มกับแจ็คที่ทำให้หนุ่มน้อยใจอ่อน.....แจ็คตบไหล่วินเบาๆ

“เก่งมากไอ้น้อง...เดี๋ยวพี่กับพี่แจนจะช่วยหาอีกเเรงนึง”ทั้ง 3 เดินกลับไปยังที่พักแรมที่อยู่ห่างจากตรงนี้ไม่มากนัก

...

อัพวันละนิดจิตเเจ่มใส....เเล้วค่อยมาอัพให้ใหม่นะจ๊ะ..รักคนอ่านจุ๊บๆ

[sakiko]

^
^
^
^

จิ้มๆๆๆๆ

อัพ วัน ละ นิด ไม่ว่า กัน

แต่อย่าค้าง แบบนี้ ด้ายม๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


 

[anna1234]

 

[จันทร์ผา]

 

        น่าสงสาร อาร์ม ไม่รู้เป็นไงบ้าง
   
          ไอ้พี่เติ้ล ตายชังมัน เกลียดมัน   อิอิ

[golf]

อาร์มจาเป็นอารายรึป่าวอ่ะ...

หวังว่าอาร์มจาปลอดภัยกับมาหาวินนะ...

รออยู่นะมาต่อเร็วๆๆนะจ๋า

[peemakarn]

อาร์มจ๋าอย่าเป็นอะไรนะ อิอิ
หวังว่าคุณพี่เติ้ลจะสำนึกสักทีนะคะ
อาร์มอุตส่าห์ช่วยขนาดนี้ ฮึ
เตะเติ้ล เตะเติ้ล โทษฐานทำให้อาร์มเป็นอันตราย

[okotba]

 

กลับมาหาวินไวๆ นะพี่อาร์ม

 

[-~iK@iZ_KunG~-]

อาร์มอย่าเป็นอะไรน้า


 

[patee]

เข้ามาเป็นแฟนคลับ น้องอาร์มและน้องวินด้วยนะจ๊ะ

[cutekanny]

สายลมพัดผ่านร่างชายหนุ่มที่กำลังสั่นเทาด้วยความหนาว....หยดน้ำค้างเย็นยะเยือกหยดลงบนใบหน้าของเขาหลายต่อหลายหยด...จนพอที่จะทำให้ชายหนุ่มที่หมดสติไปด้วยแรงกระแทกเริ่มฟื้นคืนสติ....คราบเลือดแห้งกรังยังคงติดอยู่รอบๆคิ้วและใบหูของเขา

“โอ๊ย!!..เจ็บจัง...นี่เราอยู่ที่ไหนวะ..หันไปทางไหนก็มืดไปหมด”อาร์มค่อยๆลุกขึ้นนั่งพิงกับต้นไม้ใหญ่อย่างทุลักทุเล...แขนทั้ง 2 มีรอยฟกช้ำ...และรอยถลอกเต็มไปหมด..เมื่ออาร์มตั้งสติได้ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว..แถมอากาศตอนนี้ก็หนาวไปถึงกระดูกดำ....เขากำลังคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปกับชะตากรรมของตัวเอง....และนึกเป็นห่วงนาวินชายผู้เป็นที่รัก

“ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะวิน...เห็นเราตกเขาซะขนาดนั้นคงจะตกใจมาก...แล้วเราจะกลับไปค่ายยังไงวะเนี่ย”

“ฮือ..ฮือ....”เสียงครางดังมาจากบริเวณที่ไม่ไกลจากจุดที่อาร์มอยู่มากนัก....

“เสียงใครหนะ...หรือว่า...”อาร์มค่อยๆลุกขึ้นและพะยุงร่างที่บอบช้ำไปตามเสียงนั่น…เป็นอย่างที่อาร์มคิดไว้จริงๆ...เติ้ลกำลังนอนตัวขดตัวงอและสั่นระริกด้วยความหนาว....อาร์มรีบประคองเติ้ลขึ้นมา (สุภาพบุรุษจริงๆพ่อคุ้ณขนาดไม่ปลื้มเค้านะเนี่ย….^_^...อิอิ..แอบเชียร์)

“พี่เติ้ล!!พี่เติ้ลครับ”อาร์มเขย่าตัวของเติ้ลเบาๆให้ได้สติ

“เฮ้ย!ตัวร้อนจี๋เลย...พี่เติ้ลไม่สบายนี่หว่า...ทำไงดีวะ!”อาร์มรีบถอดเสื้อโค้ตตัวนอกมาห่อตัวของเติ้ลไว้อย่างทุลักทุเล...ก็นายเติ้ลตัวโตซะขนาดนั้น....ใบหน้าขาวใสอมชมพูของเติ้ล...ตอนนี้กลับขาวซีดจนบ่งบอกได้ว่าเจ้าร่างมีอาการป่วยที่หนักเอาการเลยทีเดียว

“ช่วยด้วย!ช่วยด้วยครับ...มีใครอยู่แถวนี้บ้าง”อาร์มตะโกนขอความช่วยเหลือ....เผื่อว่าโชคดี...อาจมีชาวบ้านที่มาหาของป่า หรือเจ้าหน้าที่ป่าไม้ออกมาตามหาเขากับเติ้ล.......แต่คำตอบก็มีเพียงเสียงจักจั่น จิ้งหรีดและสัตว์เล็กสัตว์น้อยที่คอยประสานเสียงกันอย่างครึกครื้นสเมือนรู้ว่ามีแขกผู้มาเยือนถิ่นของมัน....ความกลัวเข้ามาเกาะกุมจิตใจของอาร์มมากขึ้นเรื่อยๆ....เมื่อชายที่นอนอยู่ข้างๆเริ่มมีอาการเพ้อออกมาอย่างไม่เป็นศัพท์.....ถึงเค้าจะไม่ชอบขี้หน้าเติ้ลซักเท่าไหร่....แต่อาร์มก็ไม่อยากเห็นชายที่นอนอยู่ตรงหน้าต้องมาป่วยตายต่อหน้าต่อตา…แถมในเวลานี้เขากับเติ้ลได้กลายเป็นผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกัน...สิ่งเดียวที่จะทำให้เขาทั้ง 2 รอดได้นั่นก็คือการช่วยเหลือกัน

“พี่เติ้ลครับ....เป็นยังไงบ้าง...อดทนหน่อยนะครับ...เดี๋ยวต้องมีคนมาช่วยเราแน่...แข็งใจไว้นะครับ”อาร์มจับมือเติ้ลไว้แน่น และพยายามพูดกับเติ้ลเพื่อให้เติ้ลได้สติ…แต่ก็ยังไม่เป็นผล

“หนาว....แม่ครับ....ผมหนาวจังเลย”น้ำตาอุ่นๆไหลอาบแก้มทั้ง 2 ข้างของเติ้ล...มือของเขาปัดป่ายไปมาเหมือนจะคว้าอะไรบางอย่าง.....ร่างกายก็ยังสั่นระริก...อาร์มตัดสินใจรวบร่างของเติ้ลเข้ามาไว้ในอ้อมกอด...และปลอบประโลมเติ้ลที่กำลังไข้ขึ้นสูง...
“ไม่เป็นไรนะครับ...ไม่เป็นไรแล้ว”อาร์มมองดูใบหน้าชายที่อยู่ในอ้อมกอด....แม้ในป่าจะมืดแต่แสงจันทร์ก็สะท้อนให้เห็นใบหน้าขาวได้อย่างชัดเจน...ช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน..เหมือนเด็กที่กำลังฝันร้าย…พี่ที่ดูแข็งแกร่งเเละสนุกสนานร่าเริงเมื่อตอนกลางวัน.....ตอนนี้ต้องมานอนป่วยหนักอยู่ในป่า และคร่ำครวญถึงผู้เป็นแม่ด้วยพิษไข้....ชีวิตมันไม่แน่นอนเลยจริงๆ

“พี่คงคิดถึงแม่มากสินะ....”เค้าว่ากันว่าเมื่อเรากลัว...หรือรู้สึกเจ็บปวดที่สุดก็มักจะคิดถึงพ่อ..แม่...แต่ในยามที่มีความสุขสนุกสนานเรากลับไม่ได้คิดถึงท่าน...ไม่เหมือนกับพ่อแม่ที่จะคอยอยู่ข้างๆลูกเสมอไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์
อาร์มขยับตัวของเติ้ลเข้ามากอดแน่นขึ้น...เค้าเองก็ต้องการความอบอุ่นเหมือนกัน....(วินคงไม่ว่านะ..มันสุดวิสัยจริงๆอ่า)…และแล้วมือก็ไปแตะโดนอะไรบางอย่าง

“ไฟแช็ค!”ในยามที่อยู่ในป่าตอนหน้าหนาวอย่างนี้การเจอไฟแช็คอันนึง..มันน่าดีใจซะยิ่งกว่าถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่ 1 ซะอีก...อาร์มไม่รีรอ...วางร่างของเติ้ลไว้แล้วหากิ่งไม้เพื่อก่อกองไฟทันที.....

“เราจะรอดกันแล้วนะพี่เติ้ล...อย่างน้อยคืนนี้เราก็ไม่หนาวตาย”อาร์มหันไปมองเติ้ลที่กำลังนอนซมอยู่...และยิ้มอย่างมีความหวัง....ซักพักเปลวไฟก็ลุกโชติช่วงขึ้น....ความอบอุ่นเริ่มเข้ามาแทนที่อากาศที่หนาวเย็น....อาร์มนอนลงข้างๆเติ้ลอย่างเหนื่อยล้าเต็มที....
...

“ผมทนไม่ไหวแล้วนะครับพี่แจน...ผมจะไปตามพี่อาร์มเอง”แม้ตอนนี้อากาศจะหนาวเย็นแค่ไหน....แต่ในใจของนาวินก็ร้อนรนเหมือนไฟสุมอยู่ในอก.....การที่เห็นคนรักตกเขาไปต่อหน้าต่อตา....แล้วตอนนี้ก็ยังไม่ได้ข่าวคราว...มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่วินจะกระวนกระวายไม่เป็นอันกินอันนอน

“ไม่ได้นะวิน...นี่มันดึกมากแล้ว...พักผ่อนก่อนเถอะนะ...เอาไว้พรุ่งนี้เช้าเราไปตามหาอาร์มกัน”แจนพยายามพูดให้อารมณ์พลุ่งพล่านของหนุ่มน้อยสงบลง…แต่แววตาของวินยังฉายแววดื้อดึงที่จะไปหาอาร์มอยู่...แจนเองก็ไม่กล้าที่จะไปไหนเช่นกันเพราะกลัววินจะหนีออกไปตามอาร์มเพียงลำพัง....นี่ก็ ตีสองกว่าแล้วหากวินหนีเข้าป่าไปคงไม่ดีแน่…แจ็คเองก็ถ่างตาเฝ้าวินเป็นเพื่อนแจนอีกคนหลับบ้างตื่นบ้าง....เพราะกว่าทุกคนจะเดินทางมาถึงค่ายก็เหนื่อยไม่ใช่น้อย

“วิน...ฟังนะ..พี่รู้ว่าวินรู้สึกยังไง...แต่ถ้าวินออกไปตอนนี้แล้วหลงป่าไปอีกคนพวกเราจะเป็นยังไง.....ถ้าอาร์มกลับมาแล้วไม่เจอวินพี่จะตอบคำถามอาร์มได้ยังไง...ถ้าวินรักอาร์มวินต้องเชื่อพี่เค้าใจมั้ย”แจนพูดกับวินอย่างจริงจัง...วินถึงกับน้ำตาไหล...ใช่สิเขาลืมนึกไปว่าหากเขาหายไปอีกคน....เมื่ออาร์มกลับมาอาร์มเองก็จะต้องรู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับเขาตอนนี้...วินซบหน้าร้องไห้ลงกับผ้าพันคอสีเลือดนกในมือ...แจนและแจ็คเห็นสภาพของวินตอนนี้ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เหมือนกัน....แจ็คเอื้อมไปจับมือแจนเบาๆเพื่อให้กำลังใจ

“นี่ผมทำอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ยครับพี่แจน....แล้วเมื่อไหร่....”วินสะอื้น....มันเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่คอจนพูดไม่ออก

“อาร์มจะต้องกลับมา...อาร์มเค้ารักวินมากนะ...เค้าไม่มีทางทิ้งวินไปไหนหรอก...เค้าต้องกลับมาหาวิน”

“จริงๆนะครับพี่แจน...”วินเงยหน้ามองแจน..ตาที่บวมแดงยังมีน้ำตาเปียกโชก

“แน่นอน...วินเองก็รู้นี่...ว่าพี่อาร์มเค้ารักวินมากแค่ไหน”แจนพูดพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของวิน...วินพยักหน้ารับอย่างมีหวัง

“’งั้นก็ไปนอนได้แล้ว....พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้าฟังข่าวดีกัน...โอเคนะ”แจนยิ้มให้กำลังใจวิน...วินเองก็รับคำแล้วเดินเข้าห้องพักไป..แต่แจนเองยังนิ่งอยู่ที่เดิมเหมือนคิดอะไรบางอย่าง

“แจน...แล้วแจนหละโอเคมั้ย”เสียงของแจ็คนั่นเอง......เห็นภายนอกเหมือนแจนจะดูเข้มแข็ง....แต่แจ็คก็รู้ดีว่าแจนเองก็เจ็บปวดมากเหมือนกัน....ต้องเห็นอาร์มคนที่ตัวเองรักจากไปต่อหน้าต่อตา...แล้วต้องมาปลอบใจวินคนรักของอาร์มอีก...(เจ็บปวดกันหลายทอดจริงๆ...จะแต่งให้เศร้าไปไหนเนี่ย...อร๊าย!)

“แจนไม่เป็นไรหรอกแจ็ค....เห็นวินรักอาร์มมากขนาดนี้แล้วแจนก็วางใจ....อาร์มเนี่ยเลือกคนไม่ผิดจริงๆ”แจนพยายามฝืนยิ้ม...แต่หลอกแจ็คไม่ได้หรอก…แจ็คโผเข้าไปกอดแจนไว้แน่น...

“ร้องออกมาเถอะแจน...ถ้าเจ็บมากก็ร้องออกมา...อย่าให้ความเจ็บปวดมันอัดอั้นอยู่ข้างในเลย....” คำพูดของแจ็คเหมือนจี้ตรงจุดอ่อนของแจน...น้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่ถูกเก็บกักเอาไว้ได้ถูกปลดปล่อยให้ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย...ไม่มีคำพูดใดๆจากแจนนอกจากเสียงสะอื้นอย่างหนัก...แจ็คลูบหัวแจนเบาๆเพื่อปลอบใจ

“แจ็ครู้ว่าแจนเจ็บ...แจ็คเองก็เจ็บเหมือนกัน....แจ็ค...แจ็ครักแจนนะ...รักมากด้วยแจ็คไม่อยากเห็นแจนเสียใจเลย”แจนเงยหน้าขึ้นมองชายที่อยุ่ตรงหน้า...สายตานั้นช่างอบอุ่น..และจริงใจ แจนและแจ็คสบตากันครู่หนึ่ง...สายตาช่างสื่อถึงความรู้สึกได้ดีเหลือเกิน...ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูภายในห้อง...แม้อากาศภายนอกจะหนาวแค่ไหน...ก็ไม่อาจทัดทานความรักความอบอุ่นที่คอยห่มใจของเราได้....ความรักที่บริสุทธิ์และจริงใจทำให้เกิดความรู้สึกที่แสนมหัศจรรย์กับเราได้เสมอ.............
 

[peemakarn]

โห ซึ้งอ่ะ
แต่งได้ดีขึ้นนะคะ
ภาษาที่ใช้ก็สื่ออารมณ์ได้ดีค่ะ
อิอิ ชอบตอนนี้จัง

ปล.เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[-~iK@iZ_KunG~-]

สงสารวินอ่า


พี่เติ้ลก้อน่าสงสาร


รีบ ๆ มาต่อน๊า


รออ่านอยู่

[จันทร์ผา]

 

 อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย ซึ้งจิงๆเลย

 ใครจะไปเจอเติ้ลกับอาร์มนะ มาต่อไวๆนะคับ รออยู่

[cutekanny]

 ....ช่วงนี้งานเข้าจ้า...คงไม่ได้เข้ามาอัพ...ซัก 2-3 วัน...ยังไงแฟนๆของอาร์มเเละนาวิน...ก็อย่าเพิ่งห่างหายไปไหนซะนะ....เสร็จจากเรื่องวุ่นวายเมื่อไหร่จะเข้ามาอัพให้ทันทีเลยจ้า....


รักคนอ่านจ้า

[-~iK@iZ_KunG~-]

^
^
^
^
^

จิ้มคนแต่งจร้า


รับทราบครับผม


รออ่านอยู่ครับ


อิอิ

[Ugly-TheBeast]

 
สงสารมือที่4
แจ็คเอ๋ย ทำบุญมาด้วยอะไรวะ