หัวข้อ: [นิยาย] Romance Of My Own

[Manji+]

ล้อเล่นเว้ย ขาดตอนดิมึง ห้าห้า (พี่แชมป์เขากะแกล้งผมคับ เอามาแกล้งคนอื่นต่อ ของผมโดนไปวันนึงกว่าพี่เขาจะส่งมาเพิ่ม ไม่อยากแกล้งผู้อ่านที่น่ารัก)

จอนหยุดอึ้งไปชั่วขณะ มันสูดหายใจเข้าปอดลึกๆอยู่สองสามครั้ง ก่อนจะจ้องเข้ามาในนัยน์ตาผม ก่อนพูดชัดถ้อยชัดคำที่สุด

“ในเมื่อมึงกล้าพูดความจริงกะกู กูก็จะบอกความจริงมึง”จอนมันดึงผมออกมา

“โอมาเอะงะซึกิดะโยะ” อึ้งคับ ก็ไม่รู้นี่หว่าว่าแปลว่าอะไร
“แปลว่า..” ผมเอ่ยขึ้น รู้ว่าแม่มึงอ่ะญี่ปุ่น แต่ตระกูลกูไม่มีอาโนเนะนี่





“กูชอบมึง แชมป์ กูชอบมึง”มันพูดชัดถ้อยชัดคำ ผมถึงกับเข่าอ่อน ก็เคยสงสัยอยู่หรอก แต่พอมันบอก ผมแทบทรุดไปกองกะพื้น
“.......................” ความเงียบผ่านไปอย่างนานมาก
“วันนี้ กูขอกลับบ้านก่อน”ผมพูดไม่ฟังคำตอบจากมัน ผมวิ่งออกไปเรียกรถกลับบ้านทันที
ทิ้งคนบางคนอยู่กับความรู้สึกที่มันบอกว่าเจ็บที่สุดที่เคยรู้สึกมา




รู้นะครับว่าที่ทำมันไม่ถูก ทั้งที่บอกว่ารับได้ทุกอย่าง แต่ผมกลับหนีมาทั้งอย่างนั้น
วันเวลาที่ผ่านมา เหตุการณ์เก่าๆเหมือนจะคอยย้อนกลับมา ทุกรอยยิ้มที่เคยมีด้วยกัน ทะเลาะ เฮฮา หัวเราะ ร้องไห้ เวลามันเพียงสั้นๆ ทำไมฝนตกในรถแท็กซี่เหรอเนี่ย ทำไมฝนมันหยดใส่มือหนักขึ้นทุกที

“ไม่รู้ ไม่เข้าใจ กูเป็นอะไรเนี่ย” คำตอบที่หาเองไม่ได้ ทางออกเพียงทางเดียวคือต้องหนี หนีจากตรงนั้น ในเมื่ออยู่ไปก็รังแต่จะทุกข์
“ไอเลว ไอคนเห็นแก่ตัว” ผมสบถด่าตัวเองในใจ “กูจะคู่ควรให้ใครมาชอบวะ”





ต่อ บทที่ 16 บ้านจอน

ว่างายค้าบ ตรงที่คิดป่าว  ไปเรื่อยๆ จะเริ่มเห็นความแสบของพี่แชมป์เขาล่ะค้าบ ตัวป่วน ขยันหาเรื่องมากๆๆ ขอย้ำมาก

ขอกอดคนอ่าน แต่ว่าตอนใหม่ยังไม่รู้จะได้พรุ่งนี้ป่าว อยู่ช่วงปรับปรุงครับ ถ้าได้มาแล้วจะมาลงนะคร้าบบบ

[M@nfaNG]

สงสารจอนจัง

[watermoonj]

สงสารจอน แต่ก็ดีแล้วล่ะ ที่คุยกันแบบตรงไปตรงมาซะที 

[SunLoveMoon]

จอนนนนนนนนนนนนน 
น่าสงสารมาก
รอตอนต่อไป
ให้คะแนนความขยัน
โปรดมาลงตอนต่อไป
ด่วนนนนนนน

[palpouverny]

สงสารจอน และแชมป์

[HimE]

เห็นใจทุกคนจัง

[Poes]

เศร้า 

[cutekanny]

นึกเเล้วเชียวพี่เเชมป์นะพี่เเชมป์....ร้ายจริงๆ ปั่นหัวคนอ่ายซะงั้น...
สงสารจอนจังความรักจะลงเอยยังไงนะ...รีบมาลงนะ..ยังเป็นเเฟนพันธ์แท้เหนียวเเน่นหนึบ
+1เป็นกำลังใจให้นะ...จุ๊บๆ..กอดคนโพสต์ดั้ว

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

ลุ้นอย่างแรงอะ สงสาร แชมป์ จับใจเลย

แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ อิๆ

[nana]

จอนสู้ๆ

[mist]

เห้อ เล่นวิ่งหนีเค้ามาดื้อ ๆ ซะงั้น 

[Manji+]

บทที่ 16 บ้านจอน

“มึงอยู่ข้างกูนะ”
“มึงอย่าทิ้งกูนะ”
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
ผมได้แต่คิดทบทวนในสิ่งที่ผ่านมา ทำไม ทำไม สัญญาแค่นี้ผมรักษาไม่ได้เหรอ

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรเข้ามือถือจอน
“ไม่สามารถติดต่อ..” โอ้ย ผมเริ่มกังวล เลยเปลี่ยนเป็นโทรเข้าบ้าน

“ป้าหมอนเหรอครับ”
“........”
“อ่าว เหรอครับ”
“........”
“แชมป์ก็ติดต่อไม่ได้”
“.......”
“แยกกันแล้วครับ”
“.............”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวแชมป์พาจอนไปส่งครับ ครับๆ แชมป์รู้ว่าจอนอยู่ไหน”


ปากบอกว่ารู้ แล้วจะรู้ได้ไงว่ามันอยู่ไหน ผ่านมาเป็นชั่วโมงแล้วด้วย ผมโทรหาเพื่อนทุกคน รวมทั้งไอแทคแต่ไม่มีใครรู้ เอาวะ เริ่มจาก...

ผมขับรถออกตระเวนหา ถ้าคิดไม่ผิด ผมเห็นแล้วครับ มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ลงไปอีก ฝนหยุดแล้ว
แต่สำหรับบางคนมันยังไม่หยุด ผมจอดรถไว้ คนที่นั่งก้มหน้าก้มตา ตัวเปียก ยังไม่รู้สึกถึงสิ่งรอบตัว
จอนมันนั่งก้มหน้ากับเข่า ไม่มีเสียงใดรอดออกมา


น้ำตาผมไหลออกมา ผมพูดอะไรไม่ออก ได้เพียงแต่นั่งลงไปกอด จะเปียก จะแฉะ จะสกปรก ผมไม่สนแล้ว ขออย่างเดียว



เอารอยยิ้มคืนมาให้มันได้มั้ย

“ขอโทษ ..ขะ” ผมร้องออกมา มันพูดไม่ออกแล้ว อย่าทำให้กูเลวกว่านี้อีกเลย จอน

“เป็นอะไร จอนไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย อย่าร้องสิครับ คนดี” เสียงที่ไม่ได้บอกอาการอย่างที่พูด ก็รู้ว่ายังร้องอยู่ จอนมันยืดตัวขึ้นมา
“ตัวเปียกหมดนะแชมป์ ปล่อยก่อน”
“ไม่..ไม่ปล่อย” ผมดื้อเหมือนเด็กที่ติดของเล่น

จอนกอดผมตอบ

“นึกว่าจอนจะถูกทิ้งอีกแล้ว เหมือนที่พ่อแม่ทิ้งจอนไป” จอนมันเสียงเครือ น้ำตาคงไม่มีให้ไหลอีกแล้ว จากตาที่บวมขนาดนั้น
“ขอโทษ....” ผมพยายามกลืนน้ำลาย

“แชมป์จะไม่ทิ้งจอน ขอโทษที่ผิดสัญญา”

“ไม่ผิดซักหน่อย ก็แชมป์กลับมาแล้ว อยู่ข้างจอนแล้ว” คำพูดที่ปลอบประโลมผม ทำไมมันช่างอบอุ่น เหมือนว่า ผมมาเพื่อให้จอนปลอบผม 

ผมปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้น ตัวจอนเริ่มสั่นๆ ไม่แปลกหรอกอากาศมันหนาวขนาดนั้น


“กลับก่อนนะ เดี๋ยวจอนไม่สบาย แชมป์ไปส่งนะ”


ผมได้แต่พูดขอโทษตลอดทาง จอนก็ได้แต่พูดว่าไม่เป็นไรๆ เราพูดกันอยู่แค่นี้ตลอดทาง






“แชมป์ นอนกับจอนนะ”
“ครับ” ผมตอบไม่ต้องคิด

จอนจัดแจงเสื้อผ้าให้ผมหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เราได้แต่นั่งหันหน้าเข้าหากันอยู่บนเตียง ไม่มีคำพูดใดๆ มีเพียงความเงียบที่เชื่อมเราสองคนไว้


“ที่มึงบอกกูว่าชอบแทคล่ะ” ผมเป็นคนทำลายบรรยากาศอึดอัดขึ้น ผมเชื่อไปสนิทใจแล้วว่าจอนชอบแทคจริงๆ


“ป่าว”
“.....”
“กูไม่ได้ชอบมัน”
“...............แล้ว”

“กูไม่เคยบอกมึงซักคำว่ากูชอบมัน มึงคิดไปเอง” อ่าวที่บอกมา ไม่มีคำไหนที่บอกเหรอว่ามึงชอบแทค ก็ๆ .. อ่าว ไม่มี
“แล้ว มึงให้กูช่วยเรื่องแทคทำไม”




“กู แค่....” จอนมันพูดติดๆขัดๆ


“กูอยากรู้ ว่ามึงจะรู้สึกอะไรมั้ย ถ้ากูชอบใคร”
“.............”
“กูทั้งขำ แล้วก็เจ็บไปในตัว ที่มึงพยายามช่วยกูขนาดนั้น แต่กูก็เจ็บที่มึงไม่มีท่าทีจะเสียใจอะไรเลยที่กูชอบมัน แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อมึงยอมอยู่ข้างกู แค่นั้นก็พอแล้ว”




“ป่าวนะ จอน กูไม่ได้ไม่รู้สึกอะไรเลย” ในเมื่อมันยอมพูดความจริง ผมก็พร้อมที่จะเปิดใจ
“............ จริงอ่ะ” มันเริ่มยิ้มออก
“กูไม่รู้ กูไม่แน่ใจว่ากูคิดอะไรอยู่”
“...........”
“ถ้ากูแน่ใจ กูค่อยบอกมึงนะ” จอนเอามือลูบหัวผม เป็นอะไรกันทุกคน ชอบลูบหัวกูจัง กูรู้ว่ามันเกรียนลูบแล้วมันมือดี

โอเค กูชอบ


“งั้น ...” จอนมันเขยิบเข้ามาใกล้
“เฮ้ยๆ จะทำอะไร”


“แค่ ขอกอด  ...... ได้มั้ย” จอนมันพูด แต่ตากับไม่มองผม
“.....” ผมดึงมันมาในอ้อมกอด “แค่นี้ทำไมจะไม่ได้” ผมอมยิ้ม ทำไมในใจมันเหมือนมีลมมันพัดผ่านมันโหวงๆ เบาๆ แปลกๆ
“กูไม่เร่งนะ แชมป์ บอกกู เมื่อมึงพร้อมละกัน”
“อือ”
“กอดกู ทั้งคืนนะ”
“เฮ้ย”
“กอดแบบเพื่อนก็ได้” จอนมันทำหน้าอ้อน
“ทำไงวะ” ผมถาม เอานิ้วเกาแก้ม ไม่รู้จริงๆ ว่ากอดแบบเพื่อนเขาทำกันยังไง



“นอนลงดิ”  ผมก็นอนลงอย่างว่าง่าย
“ให้กูนอนทับแขนมึงก็พอ”
“กูคิดถึงแม่กูว่ะ แชมป์” จอนมันเริ่มเศร้าอีก พ่อแม่มันแทบจะไม่อยู่บ้าน ส่วนใหญ่ไปทำงานต่างประเทศเป็นส่วนใหญ่ เวลาเจอกัน หนึ่งปี นับวันได้
“กูอยู่กับมึงนะ ว่างๆ บินไปเที่ยวด้วยกันดิ”
“จริงนะ”
“อืม รอว่างๆนะ”
“อืม รออยู่”จอน มันพูดพร้อมเอาหน้ามาซุกที่อกผม


“อุ่นจัง” แล้วมันก็หลับไปอย่างนั้น


เอาครับ คนเป็นเพื่อนนอนกันแบบนี้ใช่มั้ยครับ เพื่อนนอนหนุนอกเพื่อน ขอร้อง บอกว่าเพื่อนกันนอนกันแบบนี้ใช่มั้ยครับ


(คิดถึงฉากรักแห่งสยามขึ้นมาทันที)
 
ต่อ บทสรุปความรัก กับเวลาที่เหลือ


มาลงหลังอยากอยู่กะพ่อทั้งวัน เป็นไงมั่งคับ วันดีๆ ทำอะไรดีๆเพื่อพ่อและในหลวงบ้างรึยัง
 

[M@nfaNG]

แชมป์ก็รับรักจอนไปซิโธ่เอ๊ย

[watermoonj]

สงสารจอนต่อปายยยย 

รอลุ้นต่ออย่างแรง

[SunLoveMoon]

สงสาร จอน
มันต้องเป็น แชมป์ กับ จอน ใช่ไหม
มันจะป็นใครไปไม่ได้แล้ว
แชมป์เมื่อไหร่จะเข้าใจตัวเองเสียที
ว่า เสียงหัวใจตัวเอง
เต้น ดัง ว่า จอน จอน จอน
เหมือนเสียงหัวใจคน อ่านเลย
จอน จอน จอน
สงสารจอน
รู้ใจตัวเองสักทีแชมป์

[Poes]

รับรักจอนมันยากตรงไหนเนี่ย  

[mantdash]

น่ารักกันจัง ยังแปลกใจเรื่องพี่ฮัทรักซะงั้นอะ 

[cutekanny]

 ....ในที่สุดก็ใกล้ลงเเล้ว....เดี๋ยวก็รู้ใจตัวเองสินะเเชมป์...สู้ๆเอาชนะความกลัว(ใจตัวเอง)ให้ได้นะ

....วันนี้วันพ่อได้เเวะไปเยี่ยมพ่อเเละก็เอาของขวัญไปให้ด้วย...รู้สึกดีจัง...จริงอยากกอดพ่อเเต่เขิลอ่า

[mist]

ก้ออออออออออออออ นอนกันแบบนี้ล่ะมั้ง 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

อบอุ่นกันจังเลย อิๆ

[nana]

กอดแบบเพื่อนเหรอ

[Manji+]

ความรัก กับเวลาที่เหลือ

หลังจากคืนนั้นผมหยุดพูดเรื่องนั้นกับไอจอนไปเลย ผมพยายามหนีความจริงอยู่เรื่อย
และใช้เวลาช่วงนั้นในการลืมพี่ฮัท




เวลาผ่านไปสองปี โดยที่จอนไม่ได้ปริปากถึงเรื่องนี้อีก แต่ผมก็รับรู้ความรู้สึกของมันอยู่ตลอด ทั้งความห่วงใย และความรู้สึกดีๆ ทุกอย่าง แต่ทำได้ก็แค่แกล้งไม่รู้ไม่ชี้


จนถึงวันวาเลนไทน์ ก่อนที่เราจะจบม.6

“เฮ้ย วันนี้เตรียมถุงมารับของที่หญิงจะเอามาให้รึยัง” แทคมันหันมาถามผมกะจอน
“มึงต้องถามไอจอนมากกว่าว่ามัน เอารถสิบล้อมาเตรียมขนรึยัง”ผมแซวไอจอน
“ของพวกมึงก็ใช่ย่อย ปีนี้มึงป๊อบกว่ากูนี่ แทค ท่านประธานนักเรียน เด่นทั้งกีฬาและกิจกรรม”
จอนมันแซวแทค “ยกเว้นเรื่องเรียน” จอนตบท้าย เวลาที่ผ่านไป อะไรๆก็ดูเข้าทีกว่าเดิม
ไอแทควิ่งไล่ไอจอน ดูมันสองคนก็สนิทกันแล้ว




ทั้งวันก็เป็นอย่างที่ผมคิด คนเอาของมาให้ไอจอนกะไอแทคเยอะมาก ถ้าเรียงก็ แทค จอน ผม สามอันดับในห้อง และในระดับก็ว่าได้ ไอแทคนี่สิ ปีนี้แซงไอจอน     ท่าทาง ไอตำแหน่งประธานนักเรียนนี่จะใช่ย่อยนะ แต่ไม่นึกว่าตัวเองจะป๊อบขนาดนี้ แต่ผมคนเดียวที่ได้ของจากชาย    อย่างที่ไอจอนกะไอแทคไม่ได้ แต่มันได้จากสตรประเภทสองเยอะนะค้าบ แต่ผมไม่ได้..... โดนเพื่อนแซวกันแยอะเลยวันนั้น

“ วันนี้กูจะไปเปิดร้านดอกไม้กะช็อกโกแลตที่หน้าห้องสมาคมนักเรียน พวกมึงสนใจมาร่วมหุ้นมั้ย”  แทคถาม ขำๆ
“กูบายดีกว่า    จะกลับบ้าน”ผมบอก
“กูเหมือนกัน”ไอจอนมันพูด
“เออ งั้นพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน”แทคมันพูด
“เออ บาย” ผมยกมือบายมันก่อน หันหลังเดินไปกะจอน


“เฮ้ย แชมป์ เอานี่” แทคมันยื่นของมาให้ผม
“ช็อกโกแลตเนี่ยนะ”ผมถาม
“เออ กูให้เอง ไม่ใช่ของที่คนอื่นให้กูมานะ”มันบอก
“..” ผมอึกอักไม่กล้ารับ
“ในมิตรภาพที่เราสาบานกัน” มันบอก
 ผมเลยยิ้มรับอย่างเต็มใจ ช็อกโกแลตที่มันให้โคตรแพงเลย ของแชงการีล่ามั้ง ถ้าจำไม่ผิด อุตส่าห์เนอะ
“อือ นี่ของมึง ชิ้นแรกในชีวิตเลยนะเว้ย กูไม่เคยให้ใคร” ผมยื่นให้ไอแทค ตอนแรกกะจะไม่ให้ แต่มันยังคงดีกับผมเสมอต้นเสมอปลาย ไม่เคยมีที่ความห่วงใยของมันจะลดลง แม้เราจะมีสถานะเป็นแค่เพื่อน
“โอวัลตินนี่ เนี่ยนะ” แทคมันชูให้ผม กัดฟัน
“ไม่ชอบเหรอ” ผมตีหน้าเสียใจสุดๆ
“แชมป์ๆๆๆๆๆๆ กูชอบกินโอวัลตินนี่ที่สุดเลย เนี่ยที่ได้ทั้งหมดวันนี้ กูว่าอันนี้อร่อยสุด” แทคมันเว่อคับ
“ไม่ต้องโกหกหรอก กูรู้ของกูมันมีก็แค่นี้” ผมยังตัดพ้อต่อ “เอาคืนมาเลย”
มือไวกว่าแสงครับ ไอแทคเอามือหนีไป
“อย่านะ กูจะเก็บไว้อย่างดี ไม่กินเลย ชีวิตนี้” เออ เอาเข้าไป ผมได้แต่ยิ้มตอบ
“จำไว้ให้ดีนะมึง” ผมพูดแล้วขำ ก่อนจะหันหน้าไปดูเจ้าตัวดีที่ตอนนี้หน้าหดเหลือสองนิ้ว ตาก็แดง เห็นก็สงสาร แต่ทุกอย่างมันไม่เพอร์เฟคไปหรอก แทคเองก็เป็นคนสำคัญของผม
“ไปก่อนนะแทค เจอกัน”







 จอนมันเงียบ ก่อนจะหันมาทำหน้าขุ่นๆใส่ผม ดูมันเดินตลกดีทั้งดอกไม้ทั้งช็อกโกแลต ถือซะเต็มไม้เต็มมือขนาดนั้น
“อย่าอารมณ์เสียดิ” ผมพูด
“.....”
“ถึงกูจะให้แทค ชอคโกแลตชิ้นแรกในชีวิต แต่......ของมึงพิเศษกว่านะ”  ผมพูดเสียงเบา หูไอจอนเหมือนกระดิกได้เห็นมันยังยืนค้าง เหมือนสมองกำลังประมวลผล



“จริงดิ พูดแล้วห้ามคืนคำนะ”จอนมันวิ่งบุเรงๆตามมา ของก็เยอะ
“มึงจะอยากได้เหรอ ได้เยอะขนาดนั้นแล้ว”ผมแซวมัน
“กูยอมทิ้งของตรงนี้ทุกอย่าง แค่มึงยอมให้ฮาร์ทบีทกู    แค่เม็ดเดียว” จอนมันพูด
“มึงอย่าเว่อร์ เดี๋ยวไปที่ข้างแม่น้ำกันแล้วกูจะให้”ผมพูด ไอจอนรีบเดินตาม ทำหน้ายังกะจะได้ของเล่นใหม่











แล้วเราก็เดินมาถึงที่ริมแม่น้ำ คนเยอะมาก ก็อย่างว่าวันวาเลนไทน์นี่ กว่าจะหามุมที่ไม่มีคนได้

“กูอยากฟังที่มึงเคยบอกกู” ผมมองหน้าแล้วพูดกับไอจอน
“..”จอนมันหน้าแดง วันนี้มันแต่งผมมาซะหล่อเชียว
“รึว่า มึงไม่มีไรจะพูด”ผมถาม ได้หาเรื่องแกล้งมันมั่ง เห็นมันเขินยิ่งอยากแกล้ง
“กูพูดกะมึงไปตั้งหลายเรื่อง อยากฟังอะไร”มันถามผมอย่างเขินๆ มันคงรู้ล่ะว่าผมหมายความยังไง แต่ทำแกล้งโง่
“อย่างงั้นไม่มี กูแค่พูดไปงั้นแหละ กลับเหอะ” ผมได้หาเรื่องแกล้งมันต่อ
“เฮ้อ.. “มันถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยปาก” กูชอบมึง แชมป์” ดูมันเกร็งพิลึก
“แสดงว่า มึงยังชอบกูเหมือนเดิม”ผมถาม มันหน้าแดงมาก หน้าผมก็คงแดงเหมือนกันแหละ แต่ได้แกล้งมัน สนุกที่สุดเลยล่ะ


“ ป่าว” คำพูดมันทำผมหน้าเสีย แผนที่วางคงพังหมด “กูรักมึงแล้ว รักมากกว่าเมื่อสองปีที่แล้วที่กูบอกมึงอีก” ดูไอจอนมันพูด

“เหรอ” ผมตอบแค่นั้น หน้าชาเลยครับ ในอกผมเหมือนถูกปืนรัวใส่

“มึงให้กูพูดแล้ว มึงบอกกูมั่งดิ ว่ามึงคิดไงกับกู” มันพูดตะกุกตะกัก
“มึงอยากให้กูพูดอะไร” เริ่มและแผนผม
“ พูดว่า มึงคิดยังไงกับกู” มันมองตาผม เค้นคำตอบสุดฤทธิ์
“ เอางั้นจิง” ผมถาม
“เอาจิงๆ” ดูมันตื่นเต้นมาก ผมเอามือไปวางที่หน้าอกมัน ใจมันเต้นดังมากจนผมเริ่มเขินมัน
“ อะฮึ่ม”






 “มึงคิดยังไงกับกู” พูดแล้ว รู้สึกดียัง”ผมพูด ลงแผนเป๊ะ
“เฮ้ย อย่าทำงี้ดิ กูตื่นเต้นนะเว้ย” มันบอก
“ก่อนหน้ากูจะพูด กูมีเรื่องจะถามมึงก่อน ถ้ามึงผ่านกูจะพูดสิ่งที่มึงอยากฟัง แต่ถ้ามึงสอบตก เรื่องของมึงกับกูคงต้องจบลงที่แห่งนี้” ผมพูด หน้าเริ่มเครียด
จอนก็เหมือนกัน ดูมันหน้าซีดไปเลย ท่าทางจะเตรียมฟังแต่ข่าวดี
“กูจะถามละนะ”ผมพูด
“.....” มันเงียบแทนคำตอบ







“ มึงก็รู้เรื่องมึงกับกู มันเป็นไปไม่ได้” ผมพูดเห็นสีหน้ามัน ผมก็ต้องหันหลังไปแล้วพูดต่อ
“ซักวัน มึงกับกูก็ต้องแยกไปตามทางของตัวเอง มึงยังมีพ่อแม่ที่ตั้งความหวังกับมึง แล้วมึงก็เป็นลูกคนเดียว กูเองก็เหมือนกัน ยังไงกูก็คงต้องสานต่อบ้านของกู มึงคงไม่คิดจะทิ้งอนาคตเพื่อกู ใช่มั้ย” ผมพูดโดยไม่หันหน้ามา ผมก็กลัวกับคำตอบมันเหมือนกัน

“.... กูก็คิดเรื่องนั้นมาตั้งแต่แรก แล้วกะจะคุยกับมึงเรื่องนี้ก่อนอยู่แล้ว กูรู้ว่ายังไงเรื่องนี้มันไม่จบสมบูรณ์เหมือนในหนัง มึงกับกูต้องก้าวเดินไปตามทางของตัวเอง แต่ ณ ตอนนี้ ความคิดกูมีแค่รักมึง แล้วกูอยากใช้เวลาที่เรายังอยู่ด้วยกัน ให้มีความสุข ถ้าเมื่อไหร่มันถึงวัน ที่มึงจะลาไป กูจะไม่ทัดทานมึง กูแค่ขอช่วงที่ได้มีความสุขกับคนที่กูรัก ที่เป็นรักแรกของกู” จอนพูด
“.....”
“กูผ่านหรือตก”มันถามเสียงสั่นๆ
ผมหันหน้ากับมา เดินเข้าไปหาจอน “มึงว่าผ่านหรือตกล่ะ” ผมดึงคอเสื้อมัน
“นี่เป็นคำตอบที่กูคิดไว้อยู่แล...”มันพูดไม่ทันจบ





ผมก็ดึงคอมันลงมา แล้วเอาปากแตะไปที่ปากไอจอน ดูมันเขินมาก มันเหมือนเด็กประถมที่เอาปากแค่แตะ แต่หัวผมงี้ จี้ดขึ้นสมองยิ่งกว่าวาซาบิ
“มึงรู้ยังว่าผ่านหรือตก” หน้าผมมันตึงยิ่งกว่าอะไร ทั้งเลือดที่ฉีด กับรอยยิ้มที่หุบไม่ลงจริงๆ


“กูว่า กูชอบมึงแล้วว่ะ จอน” จอนมองมานัยน์ตาผม มันช่างอ่อนโยน เป็นประกาย
“ขอโทษ ที่ให้รอนานขนาดนี้นะ”

“คุ้มที่สุดแล้วล่ะ” จอนยิ้มรับ



“กูไม่รู้ แต่ครั้งแรกกู ทำไมมึงทำไม่หวานเลยวะ”มันพูดหน้ากรุ้มกริ่มมาก
“อย่างงั้น ขอใหม่นะ” คราวนี้ผมเอาปากประกบกับมัน ลิ้นเรามันชอนไชไปแทบทุกมุม ถึงมันจะเป็นการจูบครั้งแรก แต่ผมรู้สึกว่ามันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ มันไม่ต้องใช้เทคนิคที่เตรียมอ่านมาจากในเนท มันมาจากอารมณ์ข้างใน ความไหลลื่นจากสัญชาตญาน ลิ้นที่ตวัดหาความอบอุ่น รสหวานที่หวานกว่าชอคโกแลตไหนๆ

“ได้ยัง”ผมถาม
“ยังไม่รู้หน่ะ”จอนมันทำหน้ากวน
“ครั้งสุดท้ายมึงไม่รู้ก็ไม่ต้องรู้ มันแล้ว” ผมดึงมันลงไปนอนบนพื้นหญ้า แล้วคร่อมลงไปจูบมัน มันเป็นจูบที่ดูดดื่มที่สุด ทำไมมันเหมือนเก่งกว่า หรือว่านี่ไม่ใช่จูบแรกมันวะ ลิ้นที่ดูดดุน เทคนิคริมฝีปาก รู้สึกว่าตัวมันร้อนผ่าวไปหมด “พอแล้ว”ผมถอนปากมาพูด
“อีกนิดหน่า” อีกนิดบ้ามัน มันเล่นจูบต่ออีกหลายนาที ถ้ามีคนมาเห็นนี่ตายแน่ แต่ผมเลือกที่ปลอดคนแล้วนะ




“จูบแรกมึงป่าว” ผมถามเสียงแผ่ว หลังเหตุการณเพิ่งจบไปร้อนๆ
“........อืม ทำไม” เสียงตอบมาแผ่วเหมือนกัน
“ก็มัน...... เหมือนชำนาญ”
“หึหึ ก็กูซ้อมมาตั้งนาน มึงผูกก้านเชอร์รี่ด้วยลิ้นได้ป่ะหล่ะ” โห อึ้งคับ คูณชายหอคอยงาช้างกล้าพูดงี้
“แล้วมึงล่ะ ครั้งแรกป่าว”
“ดีป่าวล่ะ”
“...อืม ดีมากๆเลยล่ะ” ผมล่ะยิ้มแก้มแทบปริ

“แล้วที่กูทำล่ะ” จอนถามขึ้น
“..........” ตอบไม่ได้เลยคับ “หึหึ    ไม่บอก”
“แชมป์” เสียงตะโกนคาดโทษที่ผมได้แต่วิ่งหนี





“ไปกินข้าวมั้ย”ผมถามมันตอนเดินกลับ
“อิ่มอ่ะ อิ่มอกอิ่มใจ” จอนมันทำหน้าเจ้าชู้กะผม
“ดี ประหยัด” ผมบอก
“เด๋ว ช่วยใส่นี่ด้วยนะ” มันนั่งคุกเข่าลงก่อนเปิดกล่องที่มีแหวนออกมา
“เฮ้ย เด๋วคนเห็น”ผมพูด
“ต้องตกลงจะใส่ก่อน”มันบอก
“เออ ได้”ผมหยิบมา
“เด๋ว” มันหยิบแหวนเอง แล้วมาใส่ที่นิ้วนางข้างขวาผม
“พอใจแล้วใช่มั้ย”ผมถามมัน จิงๆยังอายหน่ะ
“แต่อยากกินของหวานอีกซักอย่าง”มันพูด ทำหน้ากรุ้มกริ่ม “ให้ได้ไหมล่ะ”มันทำหน้าอ้อน
“ฝันไปเถอะ ไปหากินเองไป” ผมพูดก่อนจะออกวิ่งนำไป
“รอด้วยดิ” มันตะโกนก่อนจะวิ่งตามมา  ภายใต้ฉากตะวันที่กำลังตกดิน















จบปฐมบทคร้าบ ขอพักสักวันสองวันแล้วค่อยมาลงต่อนะครับผม หวังว่าคงแฮปปี้กันแล้ว
กว่าพี่แชมป์จะตัดสินใจรับก็เสียเวลาไปเป็นปีๆ เมื่อกี้นั่งดูหนัง บางที ถ้าเราคิดถึงความรู้สึกตัวเองและคนที่เรารักมากกว่าการแคร์สังคม
คงจะทำให้เรามีความสุขกว่านี้นะครับ ใครที่เจอเหตุการณ์คล้ายๆกัน ก็ขอให้โชคดีนะค้าบ




รอซักวันที่จะมีกับเขาบ้าง......

[Poes]

และแล้วก็รับรักจอนแล้ว 

[SunLoveMoon]

ในที่สุดเรา เอ้ยไม่ใช่แระ จอนก็สมหวังสักที
เง้อออออออออออออ
ลุ้นมาตลอด
อ่านตั้งแต่ตอนแรก
ก็รู้สึกว่า
"ก็เพราะหัวใจมันบอกว่าต้องใช่จอน"
ลันลามีความสุข
ปลื้มมม
รอ ภาค 2
มาไวๆนะ
คิดถึง จอน กับ แชมป์ ตอนเป็นแฟนกันแล้วมัน 
ให้คะแนน ความน่ารักของ จอนกับแชมป์และ คนแต่ง ด้วย

[Manji+]

เพิ่งรู้ว่าเขาห้ามทำกระทู้กลายพันธ์ ตัดไป กลัวผิดกฏค้าบ อิอิ





 :beat:ลงโทษตัวเอง

[mantdash]

ผมมีเรื่องจะถามเพื่อนๆหน่อยอ่ะคับ
ผมคุยกับพี่แชมป์ ว่าคนเป็นเกย์จะกลับไปเป็นปกติได้จริงๆมั้ย ก็หาคำตอบไม่ได้
ผมพยายามหาข้อมูลแล้วพยายามแก้หลายๆวิธ๊ จนที่สุดก็ต้องลองคบกับผู้หญิง แต่ผมก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ แล้วผมก็รู้สึกไม่ดีที่ไม่บอกเธอไปตรงๆ
ผมเลยขอเลิกไป แต่เราก็จบด้วยดีนะครับ
ผมทำให้มีอารมณ์อย่างนั้นไม่ได้ เพื่อนๆพอจะรู้จักใครที่เป็นเกย์จริงๆ แล้วกลับไปเป็นผู้ชายจริงๆได้รึเปล่าครับ
ผมพยายามมา จนป่านนี้ยังรู้สึกว่าตัวเองปิดกั้นความรักมาตลอด ตอนนี้ผมเริ่มจะเหนื่อย
แล้วอยากจะใช้ชีวิจเรียบๆ ลดการแคร์สังคมลง มีใครทำสำเร็จป่ะครับ ถ้ามีช่วยเล่ากันหน่อยนะค้าบบบบ


ช่วงเศร้า

ขอบคุณมากครับ +1 ลงเอยด้วยดีก็ชื่นใจ อิอิ 

สำหรับคำตอบเนี่ยผมคิดว่ามันเป็นไปไมไ่ด้อะครับมันฝืนเกินไป ยิ่งถ้าเรารู้ตัวว่าเราไม่ได้สับสนเราเป็นเกย์จริงๆ

มันก็แก้ไขไม่ไ่ด้อะครับ เหมือนผู้ชายที่ชอบผู้หญิงไปบังคับให้เค้าชอบผู้ชายมันก็ไม่ไ่ด้เหมือนกัน

ปล่อยตัวไปตามหัวใจดีกว่าครับ ดีกว่ามานั่งเสียใจอยู่ร่ำไปนะครับ

ปล. แต่ที่สังเกตมาผู้ชายที่เคยชอบผู้ชายด้วยกัน ถึงจะกลับไปชอบผู้หญิงแต่ใจมันก็ยังชอบผู้ชายอยุ่นะครับ แบบว่าเป็นไบนั่นแหละ เฮ้อ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

แล้วจะรออ่านต่อคราบ อิๆ

[BeePed]

เฮ้ออ.....ลงเอยซะที คนอ่านก็ลุ้นซะ

แต่ชีวิตจริงหลังจากนี้คงมีอะไรที่ต้องฟันฝ่าไปด้วยกันอีก

จะติดตามอ่านอย่างใจจดใจจ่อค่ะ 

[nana]

ดีใจกับจอนด้วย

[crazykung]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


อ่านแล้วเขิลลหน้าแดงตาม


อาไรมานจาโรแมนส์ขนาดนี้


ใช้ระยะเวลาโคตนานเลยอะ ตั้งกะต้น ยัน ม.6โอ้ว สุดๆ


แล้วไปจูบกันตรงไหนเดวมีแอบถ่ายนะ 555+


พี่แชมป์นี่ก็ปากหนักกว่าจะบอกได้นี่นานโข

น่ารักมากเลย เนื้อเรื่อง อ๊ากกเลือดสาด