สวัสดีครับ
ใครว่าผมงอน
ผมไม่ได้งอนน๊าาาาาาา
แค่จะแกล้งไอ้นายเส้นฯมันเล่นว่าให้เพิ่มตรง XXX เข้าไปเท่านั้นเอง (ถ้าท่านเคยอ่านเรื่องนี้มาก่อนคงทราบว่ามันไม่มีไอ้ XXX เลย) <-------- บอกงี้แล้วคนเค้าจะอ่านกันไหมนี่ หึหึ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ ผมขอรับไว้เพียงผู้เดียว ไม่ต้องให้ไอ้นายเส้นฯ มันหรอก กั๊กๆๆๆ
ปล. ล้อเล่นน่า ให้กำลังใจทั้งหมดกับผู้เขียนของเรา ไอ้นายเส้นฯ ครับ
ตอนที่ 9
ที่ร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำในซอยหอผม มีทั้งโจ แฟนโจ หมอพจน์ (หลังจากนั้นไม่นานผมติดปากเรียกว่าหมอพจน์แล้วล่ะครับ แต่เค้าก็บอกทุกทีว่าเพิ่งเข้าปีหนึ่ง แต่ผมก็เรียกเค้าอย่างนี้ล่ะ จนตอนนี้ก็เป็นจะเต็มตัวแล้ว) และไอ้ตี๋โปร ผมถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่จตุจักรหลังจากที่ผมหนีกลับหอก่อน โจก็บอกว่า เห็นโปรตะโกนเรียกชื่อผม มันเลยเข้าไปถามโปรว่ารู้จักผมด้วยเหรอ เรื่องมันก็เริ่มตรงนี้ล่ะครับ ผมไม่รู้นะว่ามันคุยอะไรกันบ้าง แต่โจมันเสนอให้โทรมาหาผมเพื่อปรับความเข้าใจ แต่โปรกลัวผมจะไม่รับสายเบอร์ของโปร (มันคิดถูกนะ ผมไม่คิดจะรับจริงๆ) โจเลยให้มือถือยืมโทรไปก่อน พอผมไม่รับฟังอะไรมันก็เสนออีกว่าควรไปหาผมที่หอเลยจะดีกว่า โจมันรู้จักหอผมครับเคยมาส่งผลตอนแรกๆที่ผมเข้ามาทำงาน มันว่าขืนไม่พูดกันตอนนี้เดี๋ยวเป็นเรื่องมันบอกว่าประสบการณ์มันบอกมาน่ะครับ (ก็แง๋ล่ะสิเห็นทะเลาะกับแฟนมันออกบ่อย) จากนั้นก็ตามกันมาที่หอผมเป็นพรวนตามที่เห็นนี่ล่ะครับ
“อย่างนี้เพื่อนเค้าก็มีแฟนแล้วนะตัวเอง” โจบอกกับต้อม
“อืม เค้าก็ว่าเหมาะกันดีออกนะ” ต้อมเสริมอีก มันยิ่งทำให้ผมน่าแดง
“ยัง” คำพูดนั้นทำให้ทุกคนหันมาทางผมหมด รวมทั้งโปรตอนนั้นที่กำลังก้มหน้ากินข้าวอยู่ เงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสีหน้าเหมือนแปลกใจเอาเสียมาก
“ก็....
ยังไม่ได้ตกลงอะไร”
“อะไรกัน เจ้าโปร”
หมอพจน์หันไปถามเจ้าโปร ตอนนี้โปรกลับเป็นฝ่ายหน้าแดงเองทำท่าส่ายหัวแล้วก็กลับไปก้มหน้าทานข้าวต่อ ไม่สนใจที่จะตอบ ผมมองโปรแล้วก็ยิ้มๆกับอาการที่เขาแสดงออก
--------------------------------------------
เมื่อนึกย้อนไปก่อนหน้าตอนที่ผมกับโปรรู้จักกันแรกๆ เรารอรถเมล์ตอนเช้าที่ป้ายด้วยกัน ตอนนั้นจำได้ว่าผมเห็นคู่เด็กนักเรียนม.ปลายคู่หนึ่งมองไปก็พอรู้ว่าเค้าทั้งคู่เป็นแฟนกัน เพราะบางทีคู่นี้ก็จับมือกัน ไม่ก็พูดคุยเหมือนกระซิบอะไรบางอย่างที่รู้กันเพียงสองคน ตอนที่ผมมองอยู่โปรคงสงสัยว่าผมมองอะไร เลยมองตาม
“อยากทำแบบนั้นหรอ”
“ฮ้ะ?!?! ทำอะไร?”
“ก็อย่างงั้นไง” ตี๋โปรโบ้ยหน้าไปทางคู่ที่ผมมอง
“ไอ้บ้า”
“ทำมะ”
“คนเยอะจะตาย ไม่อายหรอ”
“อ้าว ผิดเหรอครับเพ่ ที่ผมจะจับมือเพ่อ่า”
“ไม่ใช่ตอนนี้”
“แล้วจะตอนไหน”
เจ้าโปรมีการหันมาทำน่ากวนๆใส่ผม ทำตามองไปทางคู่นักเรียนคู่นั้นแล้วแถมยักคิ้วให้อีก ไอ้สองคนนั้นก็คงจะเห็นนะ เห็นคนหนึ่งปล่อยมือทันทีส่วนอีกคนก็ทำหน้างงๆ รู้สึกมาทะเลาะกันอีกมั้ง (ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ) เพราะไอ้โปรนั่นแหละ ไปทำเค้าผิดใจกัน
“ทำเค้าทะเลาะกัน”
“ดีกว่าเป็นเราละกันน่า” ไอ้ตี๋โปรยังมีหน้ามาพูดงี้อีก
“แล้วตกลงจะได้ตอนไหนเนี่ย” โปรถามผม
“ได้อะไร”
“อยากได้.....”
โปรพูดแล้วเอามือมาแกว่งๆใกล้ๆมือผม ผมเบี่ยงตัวหลบแล้วหันไปพูดกับโปร
“จนกว่าจะเลิกนับเวลาการคบกับพี่เป็นชั่วโมง หรือนับเป็นวัน”
“ยังไงอ่ะ?”
“คิดเองดิ”
“อ๊า อะไรอ่ะ” ผมไม่ทันพูดอะไรอีกรถเมล์ก็มาพอดีผมเร่งให้โปรรีบขึ้นไป กระนั้นบนรถโปรก็ตามตื้อถามผมอีกว่าหมายความว่าอะไร
“ถ้าไม่บอก จะตามพี่ไปถึงที่ทำงาน”
“เฮ้ย เดี๋ยวเข้าแถวไม่ทันหรอก”
“ก็โทษพี่ล่ะ ที่ไม่ยอมบอกผม”
จนแล้วผมก็ต้องยอมเพราะใกล้ถึงป้ายหน้าโรงเรียนของโปรแล้ว โปรไม่มีทีน่าจะลุกออกไปเลย ที่สุดโปรก็ลงที่ป้ายหน้าโรงเรียนจนได้
--------------------------------------
“อ้าว เจ้าโปร เงียบไม หรือจะให้พี่ไปบอกแม่เรา” กลับมาที่ร้านอาหารตามสั่งเจ้าเดิม หมอพจน์เริ่มข่มขู่โปรแล้ว
“พี่พจน์จะบอกว่าอะไร” เป็นไม่กี่ครั้งที่โปรจะยอมหยุดกินแล้วหันมาคุย
“เอาอะไรดี ประมาณว่าโดดเรียนกับพี่ดีไหม”
“โหย บอกเลยๆ ไม่กลัวๆ”
“อ้าว แล้วเมื่อไหร่จะบอกรักหนึ่งมันซะทีเนี่ย มันจะได้ลงจากคานเต็มตัว” เนะ ไอ้โจปากดีเสมอ
“ก็เพื่อนพี่เค้าไม่ยอม จะให้ทำงาย”
โปรพูดแล้วทำหน้าโบ้ยมาทางผม ทั้งหมอพจน์ ไอ้โจ น้องต้อมก็หันมามองผมประมาณว่า ‘อะไรมึงมีอะไรนักหนาวะ’
“เออ...ยังไม่ถึงเวลา”
ผมพูดสั้นๆแล้วผมก็เปลี่ยนเรื่องไปคุยกับหมอพจน์แทน ส่วนโจกับน้องต้อมก็ไปสวีทกันอยู่สองคน เจ้าตี๋โปรก็ไม่สนใจอะไร ก้มหน้าทานข้าวอย่างเดียว (โปรมันเห็นแก่กินมากกว่าเห็นแก่ผมอีกนะแล้วเดี่ยวจะเล่าให้ฟังครับ)
พอทานข้าวเสร็จผมเดินไปส่งโจน้องต้อมและก็หมอพจน์ที่ป้ายรถเมล์หน้าหอ พอส่งเสร็จผมกับโปรก็เดินมาที่หน้าหอผม
“พี่ยังไม่เคยพาผมขึ้นไปบนห้องเลยนะ”
“จะขึ้นไปเหรอ”
“ไม่งั้นขึ้นไปเคาะหน้าประตูห้องตั้งแต่หัวค่ำแล้ว”
“อืม ตามใจ”
ประจวบเหมาะกับรูมเมทผมไปนอนที่หอแฟนมันผมเลยค่อนข้างสะดวกหน่อยที่จะพาโปรขึ้นไป ผมเปิดประตูห้องเปิดไฟ ไม่ทันไรเจ้าตี๋โปรก็กระโดดไปเล่นบนเตียงผมเหมือนเด็กๆ
“เตียงพี่เด้งดีนะ มันน่าดี”
“มันน่าอะไร”
“เปล่า”
เจ้าตี๋โปรทำท่ายักคิ้วให้ แล้วก็ยังไม่หยุดเล่นจนผมต้องบอกว่าเดี่ยวห้องข้างล่างเค้าจะว่าเอาโปรถึงหยุด พอดีกับแม่ผมโทรศัพท์เข้ามาพอดี ผมจึงออกไปโทรที่ระเบียง ไม่วายที่โปรจะเดินตามมายืนข้างๆผมอีก จนผมคุยกับแม่เสร็จก็มองไปที่วิวนอกห้อง ตอนนั้นยังไม่ดึกมาก รถรายังคงวิ่งไปมาให้เห็น
“ทำไมนับเป็นเดือนถึงนานจัง” ผมหันหน้ามามองโปร โปรก็สบตาผมทำให้มองหน้าเค้าได้ชัด
“ก็อยากให้วันนี้เป็นนั้นเร็วๆ...”
ผมเข้าใจโปรทุกอย่าง ในความจริงแล้วผมก็อยากจะพูดบอกรักโปรทุกวัน แต่ผมก็มีความอดทนพอเพื่อที่จะรอ เพื่อที่จะแน่ใจว่าทุกอย่างคงไม่ผิดพลาดเหมือนก่อนอีก ที่ผมนับเวลากับคนที่รักเป็นเพียงชั่งโมง เป็นวัน
“พี่ก็อยากให้วันนั้น” แล้วผมก็จ้องหน้ากับโปรอยู่นาน นานจนผมรู้สึกได้ว่าโปรเริ่มน่าแดงๆ ผมเองก็ไม่แพ้กัน แล้วเราทั้งคู่ก็หัวเราะกันออกมา
“แพ้แล้ววววว” โปรพูดกับผมว่าผมแพ้ ผมก็งงสิ
“แพ้อะไร”
“ก็พี่หัวเราะก่อนไง”
“เฮ้ย ไปแข่งตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ตั้งแต่จ้องผมแหละ”
“อะไร หาเรื่องนะเนี่ย”
แล้วผมก็เอามือจะไปตีหัวเจ้าโปรเบาๆ โปรก็ใช่ย่อยหลบมือผมแล้วแล้ววิ่งเข้าไปในห้องผมก็วิ่งไล่ตาม เราเล่นไล่จับกันเหมือนเด็กๆ มันอยู่ในห้องน่ะครับ เลยกล้าทำ (ฮ่ะ ฮ่ะ) จนผมละเหนื่อยไปเลยแต่เจ้าโปรดูท่าไม่เหนื่อยเลย มีการมาแกล้งหยอกผมอีกนะ
“แก่แล้วอ่ะสิเพ่ เหนื่อยง่าย”
ผมก็เงียบๆไม่รู้จะพูดอะไร ในใจก็คิดแต่ว่า ฝากไว้ก่อนเถอะ โปรเห็นผมไม่ตอบโต้ก็เลยหยุดแล้วก็เดินมาข้างข้างผม ผมไม่ทันจะหันไปทางโปร โปรก็กอดผมจากด้านหลังเสียก่อน
“เฮ้ยโปร!!”
“ขอกอด แค่นี้ได้นะ”
ผมก็ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้โปรกอดผมอยู่อย่างนั้น มันนานเท่าไหร่ไม่รู้ ผมรู้เพียงแต่ว่าผมอยากจะอยู่ตรงนี้ให้นานที่สุด นี่เป็นกอดครั้งแรกของโปร จนผมเหลือบไปมองนาฬิกาแขวนบนผนังห้อง มันบอกเวลาว่าจะห้าทุ่มแล้ว
“โปรๆ”
“......”
“โปร!!!!”
“ไม่เอา อย่าไปไหนดิ”
“นี่ห้าทุ่มแล้ว กลับบ้านเถอะ”
“ไม่เอา อยากอยู่นี่”
“เดี่ยวที่บ้านเป็นห่วง”
“ก็จะนอนนี่อ่ะ”
“เฮ้ย ไม่ได้เดี๋ยวรูมเมทพี่มา”
“ทามมาย เพื่อนพี่จะได้รู้ไง”
“ไม่ได้ๆ มันยังไม่เคยเอาแฟนมานอนที่ห้องเลยนะ”
โปรก็ยังคงกอดผมอยู่ แล้วกอดแรงมากขึ้นแบบไม่อยากให้ผมหลุดไปได้ จนแล้วจนรอดเสียงโทรศัพท์มือถือของโปรก็ดังขึ้น โปรจึงปล่อยผมแล้วไปรับโทรศัพท์
“ฮัลโหลพี่พจน์ว่าไง”
“ฮะ จริงดิ... “
“เออ รู้แล้วๆ จะกลับแล้ว” เหมือนโปรจะอารมณ์เสีย วางหูแล้วมาบอกผมว่า
“ที่บ้านโทรตามผมละ นึกว่าผมอยู่กับพี่พจน์มั้งเลยโทรหาพี่พจน์”
“แล้วทำไมแม่ไม่โทรหาโปรเลยล่ะ”
“ก็ ง่ายๆ บล็อกเบอร์”
“เฮ้ย แบบนี้เดี๋ยวที่บ้านเป็นห่วงนะ”
โปรเงียบไปสักพัก ผมก็จูงมือโปรออกมาจากห้องผม แล้วพาเดินไปที่ปากซอยเข้าบ้านโปร(ตอนเดินไม่ได้จับมือนะครับ หึหึ) ผมเองยังไม่เคยเข้าไปในซอยบ้านของโปรเลย เพียงแต่เดินมาส่งโปรที่ปากซอยเท่านั้น ที่จริงผมก็อยากไปส่งโปรที่หน้าบ้าน แต่โปรชอบบอกว่าบ้านโปรหลังเล็กๆเอง อายไม่อยากให้เห็น ผมก็ว่ามันไม่ค่อยจะใช่เหตุผลเท่าใดนัก แต่ก็ไม่ได้จะซักไซ้อะไร
เมื่อถึงปากซอยเข้าบ้านโปร ผมก็บอกว่าให้รีบๆกลับอย่าไปแวะที่ไหน โปรก็รับคำอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
“ต่อไปจะขอมากกว่านี้นะพี่”
“ขออะไร” ไอ้ตี๋โปรตอบแบบไม่มีเสียงแล้วยักคิ้วให้ ผมก็รู้นะว่าพูดขออะไร ไม่ทันไรโปรก็หันหลังเดินเข้าไปในซอย
“ไอ้เด็กบ้า”
ผมพูดกับตัวเองเบาๆแล้วก็เดินกลับหอ บางคนอาจจะว่าผมบ้าก็ได้นะครับ เพราะเดินไปยิ้มไป แต่ใครล่ะจะรู้ถึงความสุขเล็กๆแบบนี้ของผม ซึ่งมันค่อยๆก้าวไปทีละขั้นอย่างระวัง แต่สิ่งที่อยู่ลึกกว่าในใจผมนั้น คือความกลัว กลัวที่โปรจะไม่มีความอดทนพอ เท่านั้นเอง
ว่าแต่ใครเข้าใจความหมายของผมบ้างล่ะครับที่ว่า
“ขออย่านับเวลาคบกันเป็นชั่วโมงเป็นวัน แต่ขอนับเป็นเดือนเป็นปี”
ถ้ามีคนเข้าใจแบบนี้ ผมว่าชีวิตคู่ของคนเราคงอยู่กันยืดอีกเยอะเลยล่ะครับ
หัวข้อ: {นิยาย}รถประจำทางสายนี้ยังมีรัก (ver.เล้าเป็ด) 9 ม.ค. :ตอนที่ 30 ตอนจบแต่ไม่อวสาน (อ่าน 118092 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก