ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ความในใจของปัง)
อย่ารำคาญผมเลย ที่ผมเป็นคนแบบนี้
ผม เป็นคนเก็บกดนะ
ไอ้ทัตเคยบอกผมแบบนี้ แต่ผมไม่รู้ว่า ที่ผมเป็นเรียกว่าเก็บกดหรือเปล่า
ผมก็ยอมรับ ว่าผมเป็นแบบนี้จริง ๆ อาจจะเป็นเรื่องที่บ้านด้วยก็ได้ ที่ทำให้ผมไม่อาจจะทนอยู่ได้อีก
ผมรู้สึกทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ผมเลยเก็บเสื้อผ้าออกจากบ้าน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมจะไปไหน
แต่พอบอกว่าจะออกจากบ้าน ไอ้ทัตมันก็เลยลากผมมาอยู่ด้วย
ลากผมมาเป็นภาระมันอีกต่างหาก
ผมมีแต่ไอ้ทัตที่เป็นเพื่อนของผมจริง ๆ ไอ้ทัตมันดีกับผมมาก เพื่อนของมันที่ชื่อตั้มก็ไม่ว่าอะไรผมสักคำ
ยอมให้คนน่ารำคาญอย่างผมมาอยู่ด้วย ผมเกรงใจมันสองคนมาก ที่เอาแต่สร้างปัญหาไม่เลิกอย่างนี้
แล้วก็ต้องมาเป็นภาระไอ้ทัตกับไอ้ตั้มอีก
ผมมันเป็นคนที่แย่เหลือเกินนะ ไม่เคยทำให้ไอ้ทัตมันสบายใจเลย บางครั้งผมก็เผลออ้อนมันไปเหมือนเด็ก ๆ
ผมกลัวไอ้ตั้มจะมองผมไม่ดีเหมือนกัน ที่มายุ่งกับแฟนของมัน
ที่จริงผมก็รู้อยู่ว่าไอ้สองคนนี้ มันคงไม่ใช่แค่เพื่อนกันแน่ ๆ
แล้วผมก็ยังเสือกมาอยู่เป็นก้างขวางคอเขาอีก
ผมมันเป็นคนที่ก่อแต่ความวุ่นวายเดือดร้อนให้ ใคร ๆ ไม่รู้จักจบสิ้นเลยจริง ๆ
แล้วเวลามันอยู่ด้วยกัน แล้วมีผมอยู่ด้วย มันก็ไม่กล้าคุยกันไม่กล้าหัวเราะกัน
มันคงไม่อยากให้ผมรับรู้เรื่องของมันหรอก
ผมก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไปก็ได้
ผมไม่อยากให้มันสองคนอึดอัดใจ
ผมเก็บกวาดเอาผ้าไปซัก
ถูห้องกวาดห้อง บางครั้งผมก็รีดผ้าให้ด้วย
ทำอะไรทุกอย่างที่ผมพอจะตอบแทนมันได้ ผมก็ทำ
ถึงไอ้ทัตและไอ้ตั้ม รวมทั้ง ใครนะ ไอ้ปอนด์งั้นเหรอ
อืม ถึงแม้มันบอกว่ามันซักเองได้ก็เถอะ แต่ผมก็อยากทำให้
ไม่ใช่มาอาศัยเขาอยู่แล้ว ก็จะอยู่ฟรี ๆ แบบนี้
ต้องทำงาน ทำนั่นทำนี่ให้เขาบ้าง ผมทำทุกอย่าง ขัดพื้น ขัดห้องน้ำ
ทำอะไรได้ ผมก็ทำสารพัดแหละ เท่าที่ผมจะพอตอบแทนบุญคุณมันได้
แต่ผมไม่รู้ว่า ผมยังต้องอาศัยมันอย่างนี้อีกนานเท่าไหร่
ผมก็ดีแต่รบกวน
ผมมันห่วยแตกจริง ๆ
ไอ้ปอนด์มันก็เลยเกลียดผมล่ะมั้ง ที่มาทำให้ที่นอนมันแคบลงอีก ไอ้ทัตบังคับจะให้ผมไปนอนที่เตียง
แต่ผมทำไม่ได้หรอก มารบกวนเขาแล้วยังจะมาทำตัวอยู่สุขสบายอีก มันจะเลวไปใหญ่แล้วแบบนั้น
แต่ว่าไอ้ปอนด์มันคงจะเกลียดผมมากเลยล่ะ มันไม่เคยพูดกับผมเลย บางทีมันก็มองผมแบบขวาง ๆ
ผมก็เลยเลี่ยงด้วยการไม่อยู่ให้มันเกะกะลูกกะตา
ด้วยการไปยืนที่หน้าระเบียงบ้าง ทั้งที่บางทียุงมันก็ชุมกัดจนขาเป็นรอยเลยก็เถอะ
ผมเคยเผลอร้องไห้ คิดถึงที่บ้าน แล้วไอ้ปอนด์มันก็คงเห็น มันเลยยิ่งจะรังเกียจผมไปใหญ่
ผมต้องรีบ ปาดน้ำตาออก กลัวไอ้ปอนด์มันจะว่าผมอ่อนแอ
ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมเลยเลี่ยง ๆ ให้ห่าง จากไอ้ปอนด์ ไม่อยากให้มันรำคาญตา
ไม่อยากให้มันหงุดหงิด
และเพื่อให้ไอ้ปอนด์ไม่ต้องอึดอัดใจ
และที่สำคัญ ผมไม่ชอบสายตาที่ไอ้ปอนด์มองผมเลย มันดูเหยียด ๆ พิกล
เพราะผมมันจนสินะ มันก็เลยนึกรังเกียจ
เกิดเป็นไอ้ปอนด์นี่ดีจังเลยนะ
ไม่ต้องทำอะไรก็มีเงินทองใช้จ่าย อยู่บ้านดี ๆ สบาย ๆ ก็นึกอยากลำบาก มานอนพื้นห้องเล่น
แต่ผมน่ะ อะไรก็ได้ ผมลำบากมาจนชินแล้ว
ไอ้ปอนด์มันคงจะรังเกียจผมมาก
แต่ก็ต้องเดินสวนกันไป เดินสวนกันมาแบบนี้ จะเข้าห้องน้ำ ผมก็ให้ไอ้ปอนด์เข้าก่อนดีกว่า
เสื้อของมันผมก็ต้องแขวนดี ๆ กลัว ว่าจะไปซักแล้วทำให้สีตกได้
แล้วมันจะด่าผมว่า นอกจากจะเสือกแล้ว ยังมาทำให้ของมันเสียหายอีก
ผมขอโทษครับ ที่มาพูดพล่ามอะไรแบบนี้
ผมคงจะเก็บกดมาก เลยพูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
อย่ารำคาญผมเลยครับ
แต่รำคาญผมไปก็ได้
ที่ผมมันห่วย แล้วก็แย่แบบนี้
ผมขอโทษครับ
ต่อไปผมจะไม่มาพูดพล่ามแบบนี้ให้รำคาญอีก
TBC……
*********************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
