หัวข้อ: **ปรัชญาช่างกลฯ ภาค ปัง-ปอนด์ by aoikyosuke**

[kamui1972]

จริงๆ เรื่องนี้ได้เอามาลงต่อ เพราะคุณ nana lonely เขาอนุญาตให้ลงต่อได้ เพราะคุณ nana lonely ขออนุญาตไปก่อนผมนะครับ ยกความดีความชอบให้คนแต่งคือคุณเท็นเป็นคนแรก และยกความดีความชอบให้คุณ nana lonely เป็นอันดับสอง ที่ยอมให้ผมลงต่อไปได้จนจบครับ

ส่วนเรื่องอื่นๆของ series ปรัชญาเด็กช่างฯ คุณ nana lonely จะเอามาลงต่อทั้งหมดครับ ผมจะเอาเรื่องอื่นที่ไม่ได้อยู่ใน series ช่างกล ของคุณเท็นมาลงให้อ่านกัน 

ตอนนี้รวมทีมกับคุณ nana lonely ครับ คนอื่นๆ จะได้มีโอกาสอ่านเรื่องของคุณเท็นทั้งหมด

[mantdash]

หลายเรื่องหลายอารมณ์ครับ

เรื่องนี้ซาบซึ้งมาก เศร้าน้ำตาคลอ แต่แอบน่ารัก 5555

+1ให้คุณkamuiและแนนครับ 

[Karn12]

 

 

[FOAM]

เริมนารักแล้ว...



ชอบครับๆๆๆๆ

[kamui1972]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน วันคืนที่พ้นผ่าน )

ผม......เอ่อ....ปอนด์ครับ
เพื่อน ...เอ่อ ... เพื่อนตั้ม

ผม....ไม่...ไม่..ไม่ได้...ไม่ได้เป็น..เกย์นะครับ

ผมยังยืนยันเหมือนเดิม ถึงเสียงจะไม่ค่อยหนักแน่นเท่าไหร่
คือแบบว่าผมกำลังป่วยมั้งครับ
รู้สึกว่าใจมันต่อต้านกันภายใน

กับไอ้ปัง......ก็

ผมได้ใช้ชีวิตกับไอ้ปัง 2 วันกับอีก 1 คืนแล้ว
ตั้งแต่บ่ายวันเสาร์จนป่านนี้ก็บ่ายวันอาทิตย์แล้ว

มันมีอะไรเกิดขึ้นกับผมและไอ้ปังมากมาย แค่ระยะเวลาแค่ 2 วัน 1 คืนเอง

บ่ายวันเสาร์ผมได้ปั่นจักรยานพาปังไปกินข้าว
กลับห้องมาก็ฉุดกระชากลากแขนจนหนมปังเลือดสาด
แล้วค่อยมานั่งเสียใจทำแผลให้ปัง

คืนนั้นผมซึ่งไม่ค่อยจะสนใจชีวิตของใครนักหรอก
ก็ออกไปช่วงกลางดึกเพื่อจะซื้อเค้กมาให้ปังฉลองวันเกิด
ทั้งที่ดูเหมือนเจ้าตัวเองก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับวันเกิดของตัวเองเลย
รวมทั้งคนรอบข้างด้วย คืนก่อนนั้นปังร้องไห้ผมไม่รู้ว่าปังดีใจหรือเปล่า
เพราะผมจัดงานวันเกิดให้ช้าไปหนึ่งวัน กลายเป็นวันที่ 29 ไปแล้ว
โดยมีคนฉลองแค่สองคน คือผมแล้วก็ปังแค่นั้นเอง

คืนนั้นผมอาจจะเมาเค้กก็ได้ ถึงได้แกล้งให้ปังสอนเรื่องจูบ

แต่ดูเหมือนปังแทบจะทำแบบนั้นไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ
ผมนึกแปลกใจตัวเอง แค่เห็นหนมปังนั่งกินขนมเค้ก
ผมก็คิดว่าไอ้ปังเนี่ย .... นับวันมันก็น่ารักขึ้นทุกวัน

ปังนั่งตัวแข็งทื่อ ไม่ยอมขยับเลย
ตอนที่ผมแตะริมฝีปากลงไป

ผมรู้สึกได้เลยว่า....หวาน
หวานขนมเค้ก
หรือว่าเพราะปังมันหวาน....หวานไปทั้งเนื้อทั้งตัวของมันนั่นแหละ

ตอนที่ผมขอคำตอบ.....ปังมันก็เลี่ยงหนี
หน้าแดงแป๊ดเลย
ผมซึ่งอยู่ในอาการเมาเค้ก แทบอยากเอาหัวโขกข้างฝาตาย
เพราะพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้กระโดดกอดหนมปัง

ทนแทบไม่ไหวแน่ะ ผมล่ะอายจังเลยนะ
หื่นกามขนาดนี้เลยเหรอผมเนี่ย

คืนนั้นผมเองก็แกล้งหลับเหมือนกัน

แต่ใจมันเต้น ตึกตึก ตัก ตัก ทั้งคืน
ถ้าปังจิกแขนตัวเองเพราะลืมตัว

คืนนั้นผมก็จิกแขนตัวเองไว้เหมือนกัน แต่เพื่อบังคับตัวเองไม่ให้ทำอะไรทุเรศมากกว่านั้นออกไป

ผมนอนไม่หลับเลย มาหลับเอาจริง ๆ ก็เช้าแล้ว

ตื่นมาก็เห็นปังนั่งรีดผ้าอยู่

ผมก็เลยไปอาบน้ำให้หัวมันเย็นลงหน่อย แต่พอออกมาจากห้องน้ำแค่นั้นแหละ
ไอ้ที่คิดว่าเย็นแล้ว มันก็เย็นไม่อยู่เลย
ปังน่ะ.........

อย่างกับเมียรีดผ้าให้ผัวอย่างนั้นแหละ.......

เสื้อของผมนะนั่นตัวที่ปังรีดให้ ถึงแม้ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะพยายามเลี่ยง ๆ ไปทางอื่น
เวลาที่ผมชวนไปกินข้าวเพราะผมหิวแล้ว
ปังเลยลุกหนี
ไอ้ผมเองก็หิวนะ จะเดินไปค้นหาเสื้อมาใส่ เพื่อออกไปกินข้าวสักหน่อย
แต่พอตาเหลือบไปเห็นมือเล็ก ๆ นั้นเกี่ยวไม้แขวนเสื้อไม่ได้สักทีก็จะช่วยสักหน่อย

อยากจะไปช่วยแขวนเสื้อ

แต่มือดันไปคว้าเอวบางของหนมปังมากอดซะได้

ยิ่งปังสั่น
ผมก็ยิ่งอยากกอด
พอได้กอดก็ยิ่งอยากกอดให้แน่นขึ้น

สำหรับผมตอนนี้แล้ว
ผม.......ไม่ได้เป็นเกย์นะ

ผม.......ยังพูดเหมือนเดิมแหละ

แต่กับปัง.....ผมคิดว่ามันต่างออกไป
ผมไม่ได้ชอบไอ้ทัตแน่ ๆ
กับเพื่อนตั้มมันก็ไม่ใช่ความรู้สึกแบบนี้

มัน........บอกไม่ถูกน่ะ
อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
อะไรหลาย ๆ อย่างมันคงเกินกว่าที่จะบอกเป็นคำพูด
มีแต่ใจนี่แหละที่รู้สึกได้

ก่อนหน้านี้ผมว่าไอ้ปังมันน่ารำคาญนะ
ผู้ชายอะไรวะ โคตรจะขี้แยเลย
แถมชอบอ้อนไอ้ทัตจนผมหมั่นไส้อีกต่างหาก

ทำตัวเป็นคนดีเกินเหตุ
แต่ตอนนี้สำหรับผมมันไม่ใช่เลย

ถ้าปังจะลองอ้อนผมบ้าง
ผมก็จะดีใจมาก
ถ้าปังจะลองบอกให้ผมทำนั่นทำนี่
หรือเรียกใช้ให้ผมหยิบของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ ให้
หรืออะไรที่มากกว่านี้
ผมก็ดูเหมือนจะลอยละลิ่วเพราะความดีใจที่ปังเห็นตัวตนของผมที่มีอยู่
เมื่อก่อนเราไม่เคยพูดกันเลย
เราไม่เคยคุยกัน

แต่ตอนนี้ผมอยากคุยกับปังให้มาก ๆ
อยากรู้ว่าปังเป็นยังไง ชอบอะไรไม่ชอบอะไร

ผมไม่ได้เป็นเกย์จริง ๆ ผมยังยืนยัน

“ปอนด์...............” เสียงสั่นไหวของคนในอ้อมแขนที่ผมกอดรัดไว้แน่น เอ่ยเรียกร่างสูง
ที่ยังคงกอดรัดแนบแน่นอยู่ ให้ได้สติ

“อย่ากอดเรา.....อย่าทำแบบนี้กับเราเลย.......เรา...เรา....พอเป็นปอนด์แล้วเรา...เรา..ทำอะไรไม่ถูกเลย
ปอนด์อย่าทำอะไรเราแบบนี้เลย...เราไม่ได้เป็นเกย์นะ...เราไม่ได้เป็นเหมือนตั้มกับทัตนะ...”

น้ำเสียงจริงจังย้ำชัดนั้น ทำให้ร่างสูงเพิ่งได้สติและปล่อยให้ร่างบาง
ที่เขากอดรัดอย่างหลงใหล.เป็นอิสระ ออกมาจากอ้อมแขนได้ในทันที

ร่างเล็กยังคงยืนหันหลังให้ร่างสูงเบื้องหลัง ไม่ได้หันหน้ามาเผชิญหน้ากับร่างสูงที่ยืนนิ่ง
กับคำพูดที่หนมปังพูดอออกมา หนมปังพูดถูก
หนมปังไม่ใช่เกย์
แล้วเขาก็ยังยืนยันชัดเจนว่าเขาเองก็ไม่ใช่เกย์เหมือนกัน

แล้วความรู้สึก 2 วันหนึ่งคืนนี้หละมันอะไรกัน

แล้วความรู้สึกนี้ที่มันเกิดขึ้นมาแบบไม่ทันตั้งตัวนี่หละ

ความรู้สึกนี้......มันคืออะไร

ใครก็ได้ช่วยบอกที

TBC.......

***************************

[kamui1972]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ลืม)

ขนมปัง แขวนผ้าที่รีดไว้ในตู้เสื้อผ้า เก็บโต๊ะรีดผ้าและเตารีดเรียบร้อยแล้ว

ปอนด์....เงียบไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน
ส่วนเขาเอง....ก็ไม่รู้จะพูดอะไร

ยอมรับตรง ๆ เลยก็ได้ ว่าหวั่นไหวทุกครั้งที่ปอนด์เข้ามาใกล้
แต่ปอนด์คิดยังไงล่ะ.....
ในเมื่อปอนด์เองไม่ใช่เหรอ ที่ไม่เคยยอมรับความสัมพันธ์ของตั้มและทัตเลย
และก็แสดงออกอย่างชัดแจ้งว่าเกลียดเรื่อง
………รักร่วมเพศ...........

เขาเองไม่เคยมีความรัก
เลยไม่รู้จะตอบได้หรือไม่ ว่ารักมันคือแบบไหน

แบบที่ทัตคอยดูแลตั้มไม่ห่าง
แบบที่ตั้มเองก็คอยเอาอกเอาใจทัต

แบบที่เวลามองสองคนนั้นแล้ว
รู้สึกถึงความรู้สึกดี ๆ และอบอุ่นที่สองคนนั้นส่งถึงกัน
จนคนรอบข้างรู้สึกได้

ถ้าอย่างนั้นคือการแสดงความรักกันของตั้มและทัต

แล้วสำหรับเขาและปอนด์ล่ะ.....
อารมณ์ชั่ววูบ
ความสนุก อยากลอง

หรือมันจะเรียกว่าอะไร

ต่างคนก็ต่างเงียบ

ร่างสูงนั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง

ในขณะที่หนมปังเองก็เดินออกไปนั่งที่นอกระเบียง
พยายามคิดทบทวนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ปลายเล็บจิกเข้าที่แขนอีกแล้ว
จิกจนเลือดหยด
แต่เจ้าตัวเองก็ไม่เคยรู้ตัว

ยังคงจิกเล็บซ้ำลงไปอีก มากขึ้น มากขึ้น
จนเป็นรอยแดงชัด พร้อมหยดเลือดที่เริ่มซึมออกมาจากรอยแผลเก่า

“อ๊ะ.......” ร่างบางอุทานเมื่อก้มมองที่แขนของตัวเอง

อีกแล้ว อีกแล้ว เขาทำแบบนี้อีกแล้ว
วันนี้ทัตจะกลับมาแล้ว ทัตต้องรู้แน่ว่าเขาทำอะไร

ทำยังไงดี ทำยังไง

ร่างบางลุกขึ้นยืนด้วยความร้อนรน วิ่งเข้าไปค้นหากล่องยามาทำแผล

คนที่นั่งเงียบอยู่อีกมุมหนึ่งรีบลุกขึ้นมาช่วยทายา และทำแผลให้

แต่......ปอนด์เงียบ....ไม่ปริปาก...และไม่พูดอะไรสักคำ

กลับไปเป็นเหมือนหลายวันก่อนที่ร่างบางไม่เคยพูดกับร่างสูงนั้นเลย

ดวงตากลมเฝ้ามองคนที่ล้างแผลด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อให้อย่างตั้งอกตั้งใจ

.....ปอนด์........ปอนด์คิดยังไงกันแน่...
ตกลงปอนด์จะเกลียดเรา
หรือปอนด์จะแค่สนุกกับเรากันแน่

“เกลียดจนไม่อยากมองหน้าเราเลยใช่มั้ยปอนด์.......” น้ำเสียงเรียบเฉยเอ่ยถามร่างสูง

และร่างนั้นก็ค่อยเงยหน้าขึ้นมองอย่างเชื่องช้า
นิ่งเงียบ ยิ่งกว่าเดิม
ก่อนจะค่อย ๆ พูดอะไรออกมา
“ปัง......ขอจูบอีกครั้งได้มั้ย......แล้วเรามาลืมเรื่อง 2 วัน 1 คืนนี้ให้หมด..เราจะต่างคนต่างอยู่เหมือนเดิมได้มั้ย”

ดวงตาคมจริงจังสงบนิ่ง

ร่างสูงนั้นคิดแล้ว
ใคร่ครวญดีแล้วก่อนจะพูดออกไป

ขอแค่ความแน่ใจ
อยากรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกันแน่

ให้มันชัดเจน ให้มันลึกที่สุด
แล้วจะได้ตัดใจซะ

ลืมทุกสิ่งที่เกิดขึ้นให้หมด
กลับมาใช้ชีวิตของตัวเองเหมือนเดิมอีกครั้ง
ไม่ก้าวก่ายกัน
ต่างคนต่างอยู่เหมือนที่ผ่านมา
เพียงเท่านั้นเอง

ขอแค่ได้ย้อนเวลากลับไปที่จุดเริ่มต้นนั้นอีกครั้ง
ก็พอ

ดวงตาของทั้งคู่ยังคงสบกันนิ่ง
เหมือนจะหยั่งเชิง

ว่าอีกฝ่ายจะเอายังไงกันแน่

ก่อนที่สองร่างจะโน้มเข้าหากัน
ครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง ที่จะสัมผัสกันอีกครั้ง
และมันจะเป็นครั้งสุดท้าย

จากนี้ไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว
จะไม่ให้เกิดเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ขึ้นอีก

ริมฝีปากของร่างบางและร่างสูงบดเบียดเข้าหากันแนบแน่น
ซึมซับความรู้สึกของอีกฝ่าย
และถ่ายทอดความรู้สึกไปหา
จะตัดใจอย่างนั้นเหรอ
รับรู้ได้ถึงอุณหภูมิของร่างเบื้องหน้ามากล้นถึงเพียงนี้
แล้วจะให้ตัดใจอย่างนั้นเหรอ

ร่างสูงปล่อยให้น้ำตาหยดลงที่ข้างแก้ม โดยไม่คิดจะผละออก
ไม่ต่างจากร่างบางที่หยาดน้ำตาคลอริน ก่อนจะค่อยหลั่งทะลักออกมาเช่นกัน
เสียงสะอื้นแผ่วในลำคอ ไม่ได้ช่วยให้อีกคนคลายริมฝีปากออกเลย

ยิ่งรับรู้ได้ถึงแรงสะอื้นมากเท่าไหร่
ยิ่งจูบรับปลอบขวัญมากเท่านั้น

นาน
เนิ่นนานจนเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์

ที่สองร่างไม่ยอมผละจากกันสักที

นี่เป็นครั้งสุดท้ายงั้นเหรอ
ที่จะตัดใจ

จะไม่ได้กอด
ไม่ได้จูบกันแบบนี้อีกแล้วจริง ๆใช่มั้ย

ร่างกายเหมือนมันไม่ยอมจากกันอย่างนั้นแหละ
ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่
ความรู้สึกที่มีให้กันก็ยิ่งมากมายเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น

ริมฝีปากบดเบียดเร่าร้อนขึ้นทุกขณะ
ร่างกายกอดรัดกันแนบแน่นมากขึ้น

ไม่มีทีท่าว่าจะห่างกันอีกแล้ว

ปอนด์....เราไม่ได้เป็นเกย์.....แต่เรา...เรารักปอนด์แน่แล้ว
เราคงรักปอนด์จริง ๆ แล้วแบบนี้ แล้วเราจะตัดใจจากปอนด์ได้ยังไงกัน
ยิ่งคิดยิ่งกลั้นเสียงสะอื้นไม่ได้
น้ำตามันยังไม่ยอมหยุดไหลสักที
ปัง.....ถ้านี่เรียกว่ารัก...ถ้ากอดปังแบบนี้และได้จูบปังแบบนี้ทำให้เรารู้สึกดีที่สุด
แบบที่เราไม่เคยได้รับจากใครมากเท่านี้
เรายอมรับก็ได้ว่าเรารักปังเข้าแล้วแน่ ๆ

แต่ปัง.......
ผู้ชายรักกันเขาเรียกว่าเกย์
เราไม่ใช่เกย์
เราไม่อยากเป็นเกย์

แต่เรารักปัง.....เรารักหนมปังจริง ๆ
เราแน่ใจแล้วว่าเรารักหนมปังคนที่เรากำลังกอดกำลังจูบอยู่นี้แน่ ๆ

แต่เราไม่อยากเป็นเกย์
เราไม่อยากเป็น
เราไม่อยากเป็นจริง ๆ นะปัง

เราไม่ยอมเป็นแบบนั้นแน่ ๆ
ร่างสูงยังคงปล่อยให้น้ำตาแห่งความปวดร้าวหลั่งรินต่อไป

ปัง.....
เรามาลืมเรื่องนี้กันให้หมด
ลืมมันไปให้หมดซะ
เพราะว่าเมื่อปังลืมไปแล้ว
เราจะแกล้งลืมมันไปด้วยก็ได้
เราจะแกล้งลืมมันไปซะ
ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นให้หมด
แล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิมกันเถอะนะปัง
กลับมาเป็นเหมือนวันก่อน ๆ
กลับมาเป็นวันที่เราจะไม่ต้องเจ็บปวดใจจากการต้องตัดใจจากปังแบบนี้

แต่เรารักปังเหลือเกิน.....เรารักปังนะ.....รักมาก ๆ รักจนไม่กล้าที่จะบอกปังออกไปแล้ว

ปังคงจะรังเกียจเราแล้ว สินะ
ถึงยอมจูบกับเรา
ถึงยอมทำแบบนี้เพื่อจะได้ให้เราตัดใจได้
ทำไมนะ
ทำไมเราถึงเป็นคนพูดเองว่าให้ตัดใจ
ทำไมเราเองถึงเป็นคนพูดว่าให้ลืมเรื่องนี้ซะ
เราผิดเองปัง
เราผิดเอง
เราผิดที่ทำร้ายหัวใจตัวเองแบบนี้

TBC.......

***************************

[kamui1972]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ประโยคง่าย ๆ)

    “เฮ้ยยยยยย ไอ้ปัง...กูเอากีต้ามาฝากมึงเว้ย...แม่มึงให้เอามาให้มึง..”

    ทัตกลับมาแล้ว กลับมาพร้อมกับตั้มในบ่ายวันอาทิตย์และสังเกตได้ถึงท่าทางแปลก ๆ
    ของไอ้คู่นี้เข้าแล้ว

    หนมปังรับมาถือไว้ เอ่ยขอบคุณเพื่อนเสียงเบา

    “ตั้ม....เดี๋ยวลงไปอีกป่าว....” ทัตเอ่ยถามคนที่เอากระเป๋าเสื้อไปเก็บไว้เรียบร้อยแล้ว

    “ไป ..ไป หิวแล้ว...โหยยยยยยยยยยย ปัง...รีดเสื้อให้หมดเลยเหรอเนี่ย...อย่างนี้ต้องเลี้ยงข้าวปังตอบแทนแล้ว”
    เจ้าตั้มหัวเราะเสียงใส ก็คนมันขี้เกียจรีดผ้าอ่ะนะ
    ยอมรับเลยแบบตรง ๆ ว่าตั้งแต่ปังมาอยู่ด้วยเนี่ย เขากลายเป็นคนขี้เกียจไปแล้ว
    และนิสัยเสียขึ้นทุกวัน

    “อยู่ว่าง ๆ ก็รีดให้ทุกคนแหละ...” คนที่นั่งเงียบ ส่งยิ้ม ให้กับแฟนของเพื่อนตัวเอง
    ดีจังเลยนะ
    ตั้มรักทัต
    ทัตก็รักตั้ม
    สองคนนั้นรักกันขนาดนี้
    รักกันจนน่าอิจฉา

    ผิดกับเขาลิบลับ

    “ตั้ม...ทัตอยากกินข้าวมันไก่แหละ...ตั้มกินอะไรดีนะ กินอะไรดี...ตั้มจะอยากกินอะไรดี เดี๋ยวทัตต้องทายก่อน”
    คนตัวสูงก็ทายไปเรื่อย ส่วนคนตัวเล็กกว่าก็นั่งหัวเราะร่าเริงสดใส

    หนมปังเหลือบไปมองคนที่นั่งเงียบ ๆ ดูรายการโทรทัศน์ แล้วก็ถอนใจ
    ยิ้มรับกับตัวเอง ก็....ปอนด์บอกแล้วว่าปอนด์จะลืม.....เขาก็ต้องทำเป็นลืมไปเหมือนกัน
    เคยไม่พูดกันยังไง.....ก็ต้องกลับไปเป็นแบบนั้นนั่นแหละ

    “อย่าออกนอกหน้าไปหน่อยเลยมึงสองคนอ่ะ....ไม่เห็นเหรอว่ากูนั่งอยู่เนี่ยอ่ะ....”

    ตาไม่ได้มองหรอก
    ว่าสองคนนั้นจะสวีทหวานกันเกินลิมิตมากขนาดไหน
    ทุกทีปอนด์จะไปเดินไปขวาง ลากให้สองคนนั้นออกห่างจากกัน

    แต่ตอนนี้.......
    บอกตรง ๆ ว่าอิจฉา
    จนไม่กล้าจะทำลายเรื่องของสองคนนี้ไปแล้ว

    “เฮ้ยยยยยยยย ก้อนหินพูดได้เว้ยไอ้ปัง.....มึงอยู่กับมันมันพูดกับมึงมั่งป่าวเนี่ย .... ฮ่า ฮ่า ฮ่า “
    ทัตพงษ์หัวเราะลั่นเอ่ยแซว คนที่นั่งเงียบจนผิดปกติมาตลอด

    และหันไปถามความเห็นของเพื่อนตัวเอง

    “ไอ้ห่าทัต....กูไม่อยากจะบอกหรอกว่ากูกับปังอ่ะ...ทำมากกว่าพูดกันซะอีก    ไอ้โง่เอ้ย โง่แล้วเสือกอวดฉลาดนะมึง “

    ร่างสูงด่ากลับแฟนเพื่อนตัวเองที่ทำเป็นพูดจาหัวเราะเยาะเขา
    และก็ต้องปิดปากตัวเองแน่น คนที่โง่แล้วอวดฉลาดน่ะตัวคนพูดต่างหากล่ะ
    คำพูดนั้นทำให้คนที่เข้ามาใหม่สองคนมองหน้ากันอย่างไม่อยากเชื่อ

    โหยยยยยยยยยยยย มันพัฒนากันเร็วแฮะไอ้คู่นี้
    เร็วจนน่าตกใจ

    “อะไรกันปอนด์เพื่อนรัก....มีอะไรดี ๆ ไม่ยอมบอกตั้มเพื่อนรักเหรอออออออออ”
    แฟนตั้มของไอ้ทัตที่น่ารักชักนึกสนุก เดินเข้าหาไอ้ปอนด์เพื่อนรัก และทำท่าทางเหมือนรู้อะไรดี ๆ

    และก็ไม่ต่างจากร่างสูงของทัตพงษ์
    ที่ลงไปนั่งข้าง ๆ หนมปังที่ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน

    “ไอ้ปังงงงงงงงงงงงงงงงงง สองวันนี้มึงมีอะไรปิดบังกูหรือเปล่า....”
    ร่างสูงลงไปนั่งข้างเพื่อนของตัวเอง
    ทำหน้ายิ้ม ๆ เหมือนรู้ทัน
    อ๋อ...
    ที่ไอ้สองตัวนี่แม่งทำท่าทางแปลก ๆ มันก็ต้องมีสาเหตุอะดิ ช่ายม้ายยยยยยยยยย

    “ไม่มีหรอก..จะ.มีอะไรล่ะ.....ก็ต่างคนต่างอยู่เหมือนทุกที....” ตอบแล้วก็กลัวว่าตัวเองจะเผลอแสดงท่าทีอะไรออกไปหรือเปล่า หนมปังร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด
    เหลือบไปมองร่างสูงของคนที่กำลังถูกคาดคั้นถามและทำสีหน้าลำบากใจไม่ต่างกัน


    “อย่างเช่นแบบว่า....เผลอตัวเผลอใจนอนกอดกัน จูบกันอย่างเนี้ยไม่มีมั่งเลยเหรอ....ปอนด์เพื่อนรัก”
    ตั้มไม่ได้พูดเสียงเบาหรอก
    คำถามนั้นถูกยิงตรงไปที่ร่างสูงที่ตอบคำถามไม่ได้ และมันก็พาล
    กระเด็นกระดอนมาทิ่มลงกลางใจของหนมปังด้วยทันที

    ไอ้คนที่ยืนอยู่ก็อึกอัก พอเจอคำถามโดนใจเข้าไปก็ หน้าแดงแบบไม่มีสาเหตุ

    ส่วนคนที่นั่งอยู่ก็นั่งอึ้ง สภาพที่ไม่มีพื้นที่สีขาว บนใบหน้ามีแต่พื้นที่สีแดงไม่ต่างกัน

    “ไอ้ปอนด์มันไม่ยอมตอบคำถามตั้มแหละทัตตตตตตตตตต” น้องตั้มรีบผวามาแกล้งทำหน้าซีดเผือดบอกกับแฟนตัวเอง    และไอ้ทัตก็ลุกขึ้นไปหา

    “นั่นสินะตั้ม......ไอ้ปังมันก็ไม่ยอมตอบแหละ......” คนเจ้าแผนการทั้งคู่ลุกขึ้นมายืนทำท่าทางเหมือนปรึกษากัน    และก็พูดออกมาพร้อมกัน

    “งั้นพวกกูถือว่ามึงสองคนเป็นผัวเมียกันแล้วนะเว้ยยยยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า “ สองร่างสรุปให้อย่างเสร็จสรรพ    และหัวเราะพร้อมกัน

    รู้ว่าไอ้สองคนนี้มันไม่กล้าไวไฟขนาดนั้นหรอก แต่ได้แกล้งมันก็สะใจแล้ว

    “เฮ้ยยยยยยยยยยยย ไอ้บ้า....มึงสองตัวมันบ้า...กูบอกแล้วว่ากูไม่ใช่เกย์นะ....มึงหยุดเลยไอ้ พวกห่า...พูดอะไรหัดคิดมั่งสิวะ......ว่าปังมันจะคิดยังไงที่มึงสองคนมาพูด แบบนี้น่ะ....ห๊า..ไอ้พวกห่าเอ้ยยยยยยยย”
    คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์ นิ่ง ๆ เงียบ ๆ อาย ๆ อยู่เมื่อไม่กี่นาทีก่อน
    ยืนโวยวายโหวกเหวกอย่างหัวเสีย
    ตัวเขาเองไม่เท่าไหร่หรอก แต่ปังล่ะ ปังจะคิดยังไง ถ้าได้ยินไอ้พวกห่าสองตัวมันพูดแบบนี้ออกมา

    “เฮ้ย .... ไอ้ปัง..นี่กูไม่อยู่คืนเดียว...ไอ้เหี้ยนี่มันออกรับแทนมึงขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย...โคตรเหลือเชื่อเลยมึง”

    ร่างสูงของทัตพงษ์เดินมาหาเพื่อนแล้วเอ่ยแซวจนร่างบางหน้าแดงหนักกว่าเก่า

    “บ้าน่ะ...ทัต..มึงอย่าพูดงี้ดิ...ปอนด์มันยิ่งเกลียดกูอยู่...เดี๋ยวมันก็พาลเกลียดหนักกว่าเก่าหรอก”
    หนมปัง ไม่รู้จะตอบยังไงดี ได้แต่ก้มหน้ามองพื้นมองนั่นมองนี่ไปเรื่อย

    “หนมปัง.....ปอนด์ไม่ได้เกลียดหนมปังนะ....อย่าเข้าใจผิดแบบนี้สิ....”

    ได้ยินชัดเลยว่าปังพูดว่าเขาเกลียดปัง
    เขาเนี่ยเหรอเกลียดปัง
    เขาเปล่าเกลียดเลยสักนิดเดียว

    เมื่อก่อนไม่เถียง
    แต่ตอนนี้ไม่ใช่

    ไอ้ปอนด์เผลอตัวพูดอะไรออกไปอีกแล้ว จนสองคนที่ยืนอยู่ต้องหัวเราะ
    โธ่ โธ่ โธ่

    คนที่มันไม่รู้ตัวเองเนี่ย มันมึงสองคนเลยนะไอ้ปังไอ้ปอนด์ มึงก็ดูรักกันดีนี่
    แล้วจะเสือกวางฟอร์มกันทำไมวะเนี่ย

    “ปัง....มึงกินข้าวมันไก่เหมือนกูแล้วกัน....” ทัตพงษ์บอกกับเพื่อน ที่ค่อยเงยหน้าขึ้นงง ๆ มันเกี่ยวอะไรกับข้าวมันไก่กันล่ะเนี่ย

    “ปอนด์เพื่อนรัก....งั้นก็กินข้าวมันไก่ด้วยเลยแล้วกันนะ....” น้องตั้มคนเก่งเอ่ยบอกกับเพื่อนของตัวเอง
    กระแทกมือลงบนบ่าของร่างสูงนั้นหนัก ๆ และอมยิ้ม อย่างรู้ทัน

    “หิวแล้วทัต....ไปกันเถอะ...ตั้มหิวแล้วววววววววว” ทั้งไอ้ทัตและไอ้ตั้มมองหน้ากันอย่างรู้ใจ

    เดินลิ่วไปหยิบกุญแจ เตรียมเดินออกจากห้องไปพร้อมกันและไม่ลืมจะพูดประโยคปริศนาเอาไว้

    “คนเรานะ...ถ้าไม่พูดจะรู้ได้ไงว้า....ว่ารู้สึกยังไง”
    คำพูดนั้นทำให้สองคนในห้องต้องมองหน้ากันอีกครั้ง

    นิ่งอึ้ง ไปชั่วขณะ ก่อนการตัดสินใจที่รวดเร็วครั้งสุดท้าย

    ห้องทั้งห้องก็เงียบสนิทอีกครั้ง

    หลังเสียงฝีเท้าของสองคนที่ไปซื้อข้าว ได้จางหายไปแล้ว
    “ปัง.....”

    “ปอนด์...”

    ใจตรงกันไปหรือเปล่า พอจะพูดดันพูดพร้อมกันซะได้

    “คือว่านะ...”

    “คือว่านะ.....”

    ใจตรงกันรอบสองเลยนะเนี่ย

    “ปังพูดก่อนแล้วกัน....” ร่างสูงเอ่ยบอกกับร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่

    “ปอนด์ก่อนดีกว่า...” หนมปังเอ่ยบอก กับร่างสูงที่ยืนอยู่ห่างออกไป

    “งั้นพูดพร้อมกันเถอะ.....” คุณชายปอนด์เอ่ยบอกกับคนที่นั่งอยู่ และร่างนั้นก็พยักหน้ารับช้า ๆ

    1

    2

    3

    “เราไม่ได้เป็นเกย์นะ...” “ เราไม่ได้เป็นเกย์นะ......”

    ชัดเจน.....
    คำพูดชัดแจ้ง
    ที่เอ่ยออกมาพร้อมกัน

    ทำให้ทั้งสองคนมองหน้ากัน

    ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยคำพูดถัดมาอย่างเชื่องช้า

    “แต่เราชอบปอนด์.....” “แต่เราชอบปัง.........”

    กลั้นใจยอมรับคำพูดด่ากลับของอีกฝ่าย

    ก่อนจะมองหน้ากันนิ่ง
    เมื่อคำพูดตรงกัน

    “หนมปัง.........” ร่างสูงเอ่ยเสียงเบา เดินเข้าหาร่างที่นั่งห่างออกไป

    “ปอนด์.....” ร่างบางที่นั่งอยู่ลุกขึ้นยืนและเดินไปหาร่างสูงนั้น

    ต่างมองหน้ากันนิ่ง

    เมื่อ 4 ชั่วโมงก่อน
    ต่างคนต่างคิดจะตัดใจ

    และ 4 ชั่วโมงถัดมา
    กลับมาบอกความในใจของตัวเองให้อีกฝ่ายได้รับรู้
    ง่ายแสนง่าย

    แทนที่จะโผกอดกันอย่างแสนรัก แต่พอยืนมองหน้ากันแล้ว
    ต่างคนต่างก็รีบหลบตา
    หน้าแดงไปถึงหู
    รีบผละออกจากกันแทบไม่ทัน

    คนหนึ่งวิ่งลิ่วออกไปยืนอยู่หน้าระเบียง

    ส่วนอีกคน ก็เดินมานั่งแปะอยู่บนพื้น

    เพิ่งมาคิดได้ว่า.....

    ทำอะไรกันลงไปบ้างก่อนหน้านี้
    แล้วถ้าเกิดว่า
    จะมาเขินมาอายกันตอนนี้จะผิดมั้ยล่ะเนี่ย

    ร่างสูงหุบยิ้มไม่ลง หน้าแดงซ่านไปหมด ซุกหน้าลงที่เข่าของตัวเอง
    พยายามเหลือบ ๆ ไปมองคนที่น่าระเบียง พอร่างนั้นเหลือบมองมา
    ก็รีบหลบอย่างอาย ๆ

    ร่างบางมองนั่นมองนี่ไปเรื่อย
    แต่หน้ามัน
    หน้ามันยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว

    เอาไงดีเนี่ย
    มันหุบยิ้มไม่ได้ กลัวปอนด์จะหาว่าบ้า

    เอาไงดี
    เอาไงดี
    ทำยังไงต่อไปดีล่ะเนี่ย
    ไอ้ปังเอ้ยยยยยยยยยยย

TBC.......

***************************

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

[nanao]

โอย....  น่ารักได้อีก 

[Kipper]

 

[patee]

โอ้ย....น่ารักจัง ปีง+ปอนด์

 

[mantdash]

น่ารักได้โล่ที่สุดเลย 

[FOAM]

เป็นไงต่อนิ


+1 ให้คนขยันครับบบบบ

[Haney]

มาต่อนะ น่ารักจัง 

(แอ๊บแบ๊วไว้ เผื่อมีคนเห็นความน่ารักมั่ง กร๊ากกก)
 

[kamui1972]

    ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ก็เรารักกัน)


    ข้าวมันไก่สี่จานถูกแกะออกมาวาง
    ตั้มและทัตนั่งกินด้วยกัน แต่ปอนด์ไปกินอยู่มุมสุดของห้องคนเดียว
    ส่วนหนมปัง นั่งกินอยู่ที่หน้าระเบียงคนเดียวเงียบ ๆ

    แฟนตั้มและทัตนั่งกินไปก็มองหน้ากันไป
    เปิดโอกาสให้มันได้คุยกันขนาดนี้ อยู่ด้วยกันขนาดนี้ หนมปังอยู่มุมน้ำเงิน
    ส่วนปอนด์อยู่มุมแดง ไอ้สองคนนี้มันจะไม่พูดไม่คุยกันเหมือนเดิมจริง ๆ เหรอเนี่ย

    คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์เป็นอะไรของมันอีก นั่งเก็กหน้าอยู่ได้ ปกติก็เห็นมันแอบเหลือบ ๆมอง
    คนที่หน้าระเบียงแต่วันนี้ มันไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ
    ก้มหน้าก้มตากินเหมือนกลัวโดนใครแย่งกินอย่างนั้นแหละ

    ส่วนหนมปัง ไม่ต้องพูดถึงเคยเงียบ ๆ เรียบร้อยยังไง ก็ดูเหมือนจะเงียบยิ่งกว่าเก่า
    ตักข้าวกินไปเรื่อย ๆ เงียบ ๆ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเช่นกัน

    สองคนมองหน้ากันอีกครั้ง ต่างฝ่ายต่างหันไปมองเพื่อนของตัวเอง และก็ส่ายหน้า

    นี่ไอ้สองคนนี้ท่าจะยุไม่ขึ้นจริง ๆ นะเนี่ย เปิดโอกาสก็แล้ว แซวก็แล้ว
    มันก็ยังดูเหมือนไม่คุยกัน ไม่สนใจกันเหมือนเดิม
    สงสัยยากแล้วเนี่ย
    ลุ้นไม่ขึ้นแล้วม้างงงงงงงงง

    แล้วใจคอไอ้ปอนด์มันจะมาอยู่ขัดขวางความรักของทัตและตั้มไปจนตายจริง ๆ หรือไงเนี่ย
    เพื่อนรักอุตส่าห์จะแก้โรคเกลียดเกย์ให้
    ก็ไม่ยอม แต่พักนี้ดีหน่อย มันไม่โวยวาย ไม่มานั่งอยู่ตรงกลางเวลาคุยกัน
    ประมาณว่ามึงคุยอะไรกูคุยด้วย

    มึงพูดอะไรกัน กูก็พูดด้วย
    ถึงแม้จะแกล้งแหย่กันไปหยอกกันมา แบบน่าหมั่นไส้ บางทีดูไอ้ปอนด์มันก็เฉย ๆ ไม่ได้สนใจมากนัก
    แล้วนี่ตกลงมันจะเอาไงแน่
    จะมาขัดขวางความรัก หรือมันจะมาทำอะไรของมันกันแน่ล่ะเนี่ย

    ไม่มีจุดยืนเลยนะไอ้ปอนด์

    เฮ่อ...... อะไรของมันนักหนาว้า

    **************************

    “ตั้ม.....นอนแขนทัตดีกว่า...อุ่นกว่าตั้งเยอะ...” ร่างสูงดึงหมอนออกจากหัวของแฟนตัวเอง และดึงให้ร่างบาง    นอนที่แขน หยอกล้อกันน่ารักดีเหลือเกิน ไม่อายสายตาชาวบ้าน

    “กูนั่งอยู่ตรงนี้นะไอ้ทัต...หรือมึงอยากให้กูไปหนุนแขนมึงแทนห๊า....” คุณชายปอนด์กระโดดขึ้นเตียงและดึงแขนของทัตพงษ์มาหนุนแทน เล่นเอาไอ้ทัตร้องจ๊าก เพราะมันบดหัวลงมาซะกระดูกแทบเคลื่อน

    “ไอ้ปอนด์.....ไอ้สัตว์ไอ้มารความรัก....ห่าเอ้ย...” ไอ้ทัตยันมารขวางคอออกไปสุดแรง เรียกเสียงหัวเราะ ของอีกสองคนที่นั่งอยู่ได้ เมื่อร่างสูงกลิ้งกระเด็นลงไปหัวคะมำอยู่ใกล้ กับคนที่เลี่ยงที่จะเผชิญหน้ามาตลอด

    พอลุกขึ้นได้ก็ปรากฏว่าหน้าแทบจะไปชนกับหน้าของอีกฝ่ายเข้าให้
    ทำให้ต้องรีบลุกหนีแทบไม่ทัน

    เฮ้ย...ทำไมปอนด์มันมองหน้าหนมปังแล้วต้องหนีขนาดนั้นด้วยล่ะ...ลุกพรวดพราดเดินหนีไปอยู่มุมประจำของมันเฉยเลย

    ทั้งทัตและตั้ม....ต่างก็มองหน้ากัน สถานการณ์ดูมันแย่ ๆ พิกล นี่ตกลงสองวันที่ผ่านมามันไม่เกิดประโยชน์เลยเหรอเนี่ย อุตส่าห์เปิดโอกาสให้ขนาดนี้เลยนะเนี่ย ไอ้ปอนด์นี่มันไม่มีฝีมือเอาซะเล้ย

    คู่รักช่วยลุ้น ต่างส่ายหน้าคนที่อุตส่าห์ลุ้นอย่างเอือมระอา แย่ว่ะ พอกันทั้งคู่ นึกว่ามันจะตกหลุมรักกันบ้างแล้วนะ แต่นี่อาร้ายยยยยยยยยย ไม่ได้เรื่องกันทั้งคู่เลย

    “นอนเหอะ...พรุ่งนี้ต้องไปเรียนว่ะ...” สองคนบนเตียง เตรียมตัวจะนอน เรียกให้อีกสองคนที่อยู่กันคนละโยชน์
    ต้องรีบมาปูเสื่อและเตรียมหมอนมานอนด้วย หลังรายการโทรทัศน์ภาคดึกจบแล้ว


    ไฟถูกปิดไปแล้ว

    สองคนบนเตียง คงจะนอนหลับไม่รู้เรื่อง แต่สองร่างที่นอนพื้นคงไม่ใช่

    ร่างบางหันหลังไปอีกทาง ในขณะที่ร่างสูงก็นอนเอามือก่ายหน้าผาก
    เสียงถอนหายใจดังขึ้นพร้อมกันแบบไม่รู้ตัว

    มันไม่ดังนักแต่คนที่นอนชิดกันแต่ต้องเกร็งตัวให้ห่างกันก็ได้ยินถนัด

    ร่างบางหันหน้ากลับมามองคนที่นอนลืมตาเอามือก่ายหน้าผากอยู่เบื้องหลัง
    และร่างสูงที่ยังไม่หลับก็หันมองมา

    ต่างคนต่างนิ่ง พอจะเห็นหน้ากันได้ชัดในความมืด
    แล้วก็ต้องรีบหันกลับมาอยู่ในสภาพเดิม

    คนตัวเล็กกว่านอนยิ้มเขินอายใจสั่นนอนแทบไม่หลับ

    ในขณะที่ร่างสูงลดมือลงมาปิดหน้าของตัวเองไว้
    กลั้นรอยยิ้มของตัวเองไว้อย่างสุดความสามารถ

    เนื้อตัวไม่ได้แตะกันสักนิด
    แค่นอนข้าง ๆ กันก็มีความสุขที่สุดเกินกว่าใคร ๆ จะรู้ได้
    แปลกเหลือเกิน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ทั้งกอดทั้งจูบกันไปขนาดนั้น

    แต่ชั่วโมงนี้ เวลานี้ แค่นิ้วจะแตะกัน ก็พาลหน้าแดงใจสั่นจนจะทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา

    อะไรกันน๊าแบบนี้

    แบบนี้เขาเรียกอาการคนมีความรักงั้นเหรอ ตั้มกับทัตจะทันสังเกตมั้ยล่ะเนี่ย ว่าคนที่ทำเป็นเฉย ๆ
    ไม่ได้พูดกันมาตลอดและหาทางเลี่ยงกันไม่ยอมมองหน้ากันตรง ๆ
    มันเป็นเพราะเขิน เพราะอาย ไม่ใช่เพราะเกลียด หรือไม่ถูกกันสักหน่อยนี่นา จริงมั้ย ปังกับปอนด์

TBC.......

***************************

[kamui1972]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ขอโทษที่รบกวน)

    “ไอ้ปังงงงงงงงงงงงง ไอ้ปังงงงงงงงมึงมานี่เลย มึงมานี่เดี๋ยวนี้...” ทัตพงษ์ ลากไอ้ตัวเตี้ยสุดโหดที่ยืน
    อยู่หน้าระเบียง มาคุยกันให้รู้เรื่อง

    “ทัต...ทัตรู้แล้วเหรอ....” ร่างบางหวาดหวั่น กับปอนด์ยอมอ่อนข้อให้ กับทัตก็ต้องยอม แต่คนอื่นยอมไม่ได้    ทัตก็น่าจะรู้นี่นา

    “ไม่รู้ได้ไง....ไอ้เหี้ยแปดตัวไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่โรงพยาบาลโดยที่มึงกลับห้องมาในสภาพไม่มีแผลสักนิด   มึงอย่าบอกนะว่าไม่ใช่มึง.....ห๊า...กูบอกแล้วนะไอ้ปัง...กูบอกแล้ว..อย่าทำอะไรเขาขนาดนั้น...แต่มึงล่อมันซะเละ     กูไปดูมาแล้ว....เล็งจุดตายนี่มันฝีมือมึงทั้งนั้นไอ้ปัง....มึงจะให้กูทำยังไงกับมึง..ไหนมึงบอกกูสิ...”

    ฝ่ามือแกร่ง ดึงคอเสื้อของหนมปัง แสนเรียบร้อย อ่อนโยน ขึ้น และตะคอกถามซ้ำ ๆ และหนมปังก็ทำหน้าซีด    เหมือนกับกลัวนักหนา

    “ขอโทษ..ขอโทษ ต่อไปจะไม่ทำแล้ว...ขอโทษ” หนมปังเสียงสั่น กลัวที่สุดคือกลัวทัตโกรธ..ทัตเคยขอ
    เรื่องห้ามทำร้ายตัวเอง กับทำร้ายคนอื่น จนบาดเจ็บหนัก ๆ แต่พอถึงเวลาแบบนั้นทีไร ก็ลืมตัวทุกที

    “ไอ้ปัง...ขืนเป็นแบบนี้อีก..ต่อไปกูคงไม่เชื่อใจมึงอีกแล้ว...” ร่างสูงของทัตเดินจากไปแล้ว เพราะต้องไป    เตรียมตัวรับตั้มที่กำลังจะกลับมา

    “นี่....นี่เราสร้างปัญหาอีกแล้วหรือเนี่ย....” หนมปังทรุดกายลงนั่ง ปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินลงช้า ๆ

    เรื่องที่เคยเรียนมวยกับพ่อ แล้วพ่อเป็นทหารเก่าเลยสอนลูกชายให้เล็งจุดตายของคู่ต่อสู้
    คงไม่เป็นผลดีกับหนมปังอีกแล้ว เมื่อก่อน เพราะโดนล้อเรื่องครอบครัว เลยเผลอทำร้ายเด็กแถวบ้าน
    จนเข้าโรงพยาบาล และโตขึ้น ก็ต้องป้องกันตัว โดยทำร้ายคนอื่น ๆ ไปเยอะเกือบตาย

    ร่างบาง ก้มมองที่มือของตัวเอง และกระหน่ำชกไปที่พื้นปูนกระเบื้องเสียงดังสนั่น
    เลือดไหลหยดเป็นทาง
    เขาเสียใจที่เป็นแบบนี้ เขาเสียใจจริง ๆ

    ร่างบางเดินไปหยิบเสื้อผ้าใส่กระเป๋า

    ไม่เอาแล้ว...ไม่อยากสร้างความลำบากใจให้ทัตอีกแล้ว
    ทางเดียวก็คือไปจากที่นี่ซะ
    ไม่มารบกวนทัต....ตั้ม...และปอนด์อีก
    ร่างบางเดินออกจากห้อง ล็อคประตูอย่างเงียบ ๆ และเดินหายไป พร้อมเสื้อผ้าสองสามชุดเท่ากับตอนที่มา

    **********************
   
 ไอ้ปอนด์เดินยิ้มมาตลอดทางที่จะเดินเข้าอพาร์ทเม้น คิดแต่เรื่องเมือเช้า

    เมื่อเช้าอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนพร้อมกันกับหนมปัง โดยที่ไอ้คู่รักนั่นนอนหลับไม่รู้เรื่อง
    เลยได้โอกาสปลีกตัวออกมา
    จัดเสื้อแต่งตัวให้กันพักใหญ่โดยต้องแอบหลบไอ้สองคนที่นอนกอดกันไม่รู้เรื่องนั้น

    “ติดกระดุมให้หน่อยสิ....นะ..” ถึงเขินแต่ไอ้สองตัวนั่นก็คงไม่ทันรู้หรอกว่าเขาและหนมปัง
    ทำอะไรบ้าง

    “อือ...” ร่างบางยิ้มอย่างอาย ๆ หลบหน้าหลบตาไปเรื่อย ในขณะที่มือก็ค่อยติดกระดุมเสื้อให้กับร่างสูงที่ยืนอยู่

    คุณชายปอนด์หันมองหน้าคนนอนหลับเป็นระยะ จะหาจังหวะหวานหน่อยก็ต้องคอยระวัง
    เดี๋ยวไอ้สองคนนั้นมันจะรู้ตัว

    “ห้ามจิกแขนตัวเองนะ...ถ้าปอนด์เห็นแขนหนมปังเป็นรอย..
    ปอนด์จะหอมแก้มหนมปังเท่ากับจำนวนรอยแหละรู้มั้ย” ร่างสูงก้มลงกระชิบเสียงเบา

    และก็มีผลให้ร่างบางนั้นหน้าแดงซ่านทันที

    “รับปากก่อน...เร็ว..” ร่างสูงบังคับเสียงออดอ้อน

    และร่างบางนั้นก็รับปากเสียงเบา

    น่ารักจังเลยหนมปังของปอนด์…..

    ร่างสูงเดินยิ้มเรื่อย เปื่อย

    อ๊ะ นั่น ไอ้ทัตปั่นจักรยานมาแต่ไกล สงสัยมารับไอ้ตั้ม

    แอบหลบไปอีกทางดีกว่า ได้โอกาสอยู่กับหนมปังสองต่อสองแล้ว
    ดีใจจังเลย
    ไชโย่......

    ไอ้ปอนด์วิ่งไปด้วยความคิดถึงแบบเต็มสปีด ตอนแรกว่าจะกลับด้วยกัน แต่หนมปังไม่ยอม
    บอกมีธุระ แต่ว่าตอนนี้หนมปังกลับมาแล้วแน่ ๆ

    ไปหาหนมปังดีกว่า
    ไปหาหนมปัง
    ไปหาหนมปัง

    คิดถึงหนมปังจังเล้ยยยยยยยยย

TBC.......

***************************

[kamui1972]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน หัวใจที่หลุดลอย)


    หนมปังเดินเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดหมาย
    วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งแล้วเหรอที่ไม่รู้ว่าจุดหมายของชีวิตตัวเองคืออะไร

    ไปรบกวนตั้มกับทัตได้เป็นเดือน ๆ
    ไม่รู้ว่าไปทำให้เขาเดือดเนื้อร้อนใจเกะกะขวางหูขวางตาไปทำไม

    ร่างโปร่งบางหน้าเศร้าเดินกอดกระเป๋าไปเรือย ๆ อย่างไร้จุดหมาย

    แล้ววันนี้จะไปนอนที่ไหนดี
    กลับบ้านก็ไม่ได้
    กลับห้องทัตกับตั้มก็ไม่ได้
    นอนที่ป้ายรถเมล์ดีมั้ย

    เงินก็ไม่มีติดตัวเลย

    น่าขำ....

    เขาเกิดมาทำไมกันนะ เพื่อเป็นภาระ เพื่อให้คนอื่นลำบากใจ
    เพื่อจะทำแต่เรื่องวุ่นวายมีปัญหาให้คนอื่นอึดอัดใจงั้นเหรอ

    ปอนด์.......

    ปังชอบปอนด์มากนะ

    แต่คนอย่างปังมันมีอะไรคู่ควรกับปอนด์บ้างเหรอ
    ในเมื่อปังเป็นแบบนี้

    ดีแต่สร้างปัญหา

    ปอนด์.....ปังจะลืมปอนด์ให้ได้
    แล้วปังจะตายไปอย่างเงียบ ๆ คนเดียว
    จะไม่ทำให้ใครต้องอึดอัดใจลำบากใจอีกต่อไปแล้ว


    ร่างโปร่งบางเดินเรื่อย ๆ มาหยุดที่สวนสาธารณะที่เคยไปนั่งกินเบียร์กับปอนด์
    เมื่อไม่นานมานี้

    ค่อย ๆ เดินเข้าไปนั่งที่ใต้ต้นไม้อย่างเชื่องช้า นึกถึงวันเวลาที่มีความสุขด้วยกัน
    เย็นป่านนี้แล้วสินะ
    เดี๋ยวอีกไม่นานก็มืด
    พอฟ้ามืดแล้ว

    ชีวิตนี้จะไม่ได้เห็นหน้าปอนด์ แล้วก็ไม่ได้เห็นใคร ๆ อีก
    ไม่มีครอบครัว ไม่ต้องเหนื่อย
    ไม่ต้องทุกข์ใจ
    ไม่ต้องทำให้ใครต้องลำบากใจอีก

    ถึง...แม่..

    ปังเป็นคนอ่อนแอ ปกป้องแม่ก็ไม่ได้ เลี้ยงดูแม่ก็ยังไม่ได้
    ปังก็เป็นคนแย่อย่างที่แม่ว่าจริง ๆ นั่นแหละ
    ตีกับคนอื่นไปทั่ว สร้างแต่ปัญหา ปังขอโทษนะแม่
    ที่ปังเกิดมาเป็นตัวปัญหา ทำให้พ่อกับแม่ต้องแยกทางกันแบบนี้
    ต่อไปปังจะไม่ทำให้แม่ต้องอึดอัดใจเพราะปังอีก


    ถึงทัต

    กูรักมึงที่สุด เพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิต ไม่เคยทอดทิ้ง ดูแลเสมอมา
    หวังว่าต่อไปเพื่อนจะได้พบเจอแต่สิ่งดี ๆ ตลอดไป
    กูจะเฝ้ามองมึงอยู่ห่าง ๆ อีกโลกหนึ่ง และหวังว่าหลังจากกูจากไปแล้ว
    มึงจะไม่ต้องพบเจอกับคนแย่ ๆ อย่างกูอีก
    ขอโทษที่เอาแต่รบกวนเป็นภาระตลอดมา กูขอโทษจริง ๆ


    ถึงปอนด์

    ขอบคุณในสิ่งที่ผ่านมา
    และขอโทษที่เราผิดคำพูดที่ปอนด์ขอร้องเราไว้
    ขอโทษที่เราทำร้ายตัวเองอีกครั้ง
    แต่ว่า....เราก็อยากทำให้ทุกคนไม่ต้องมีภาระอีก
    เราเกิดมาเพื่อสร้างปัญหา
    หลังจากเราจากโลกนี้ไปแล้ว
    เราหวังว่าทุก ๆ คนคงได้อยู่อย่างสงบสุข
    เพราะไม่มีคนงี่เง่า อย่างเราอีก


    ความน้อยใจเสียใจ ประเดประดังท่วมท้น
    ปลายปากกายังจรดลงที่สมุดเล่มเล็กที่ติดกระเป๋ามา

    หยาดน้ำตาค่อยหลั่งรินรดเป็นสาย
    เมื่อคิดถึงปลายทางสุดท้ายของชีวิตตัวเอง

    ขอโทษนะ...ที่ต้องทำแบบนี้
    ขอโทษจริง ๆ

    ******************

    "หนมปัง..กลับมาแล้ว..หนมปัง..." ไอ้ปอนด์หัวเราะมีความสุข
    แหมแค่สองนาทีก็ยังดีที่จะได้อยู่กับหนมปังสองต่อสอง ก่อนไอ้ทัตกับไอ้ตั้มจะกลับมา
    เย็นแล้วนะเนี่ย
    ชวนหนมปังไปซื้ออะไรกินดีกว่า
    แต่ห้อง....ทำไมมันโล่งอย่างนี้ล่ะ
    ทุกทีจะเจอปังนั่งอยู่นอกระเบียง

    แต่ทำไม....ห้องมันดูโล่ง ๆ พิกล

    กระเป๋าของหนมปัง...ที่เคยวางไว้ที่มุมห้องพร้อมกับเสื้อผ้าสองสามชุด

    หายไปแล้ว....

    ไอ้ปอนด์เดินไปค้นหาของใช้ของปัง แต่ก็ไม่พบว่ามีอะไรเหลือ

    ปังไปไหน...หนมปังไปไหนกัน...

    ร่างสูงเดินวนเวียนอยู่อย่างนั้น
    หนมปังไม่เคยไปไหนเลย อยู่ที่ห้องตลอด บางครั้งก็ทำความสะอาด
    บางครั้งก็หุงข้าวเตรียมไว้

    แต่วันนี้

    ห้องมันโล่ง ใจมันหายหล่นวูบลงไปที่ตาตุ่ม

    ไอ้ปอนด์กดโทรศัพท์ซ้ำ ๆ เพื่อติดต่อกับหนมปัง

    ....หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้......

    โทรกี่สิบครั้งก็เป็นเหมือนเดิม

    หนมปังหายไปไหนกัน
    หนมปังหายไปไหน

    หนมปังหายไปไหน ทำไมไม่บอกเขาสักคำ

TBC.......

***************************

[kamui1972]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง- ปอนด์ (ตอน เพื่อน)

    ใบมีดคมกริบค่อยกรีดลงที่ข้อมือเล็กอย่างช้า ๆ

    ให้เลือดมันหยดไหลออกมาชำระความเจ็บปวดนี้ออกไปให้หมด

    แล้วจากไปอย่างสงบเถอะนะ ปัง

    ร่างบางเอนกายลงพิงกับต้นไม้ต้นใหญ่ที่เขาเคยมากับปอนด์
    ที่แห่งความทรงจำกับคนรัก

    เหยียดขาออกไปให้สุด จนร่างกายผ่อนคลาย

    รู้สึกถึงอาการเต้นตุบ ๆ ที่ข้อมือ

    น้ำตาหยุดไหลแล้วสินะ

    หัวใจก็คงใกล้จะหยุดเต้น

    แล้วอีกไม่นาน ก็จะไม่ต้องรับรู้ความเจ็บปวดอีกต่อไป

    หัวใจเริ่มเต้นช้าลง

    ดวงตาค่อยปิดลงอย่างเชื่องช้า

    ใบหน้าขาวเนียน ซีดเซียวลงทุกขณะ

    ลาก่อนนะ

    แม้จะจากไปแล้ว แต่โลกนี้..ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงสินะ

    ใบหน้าขาวซีด เหยียดยิ้มเย้ยหยัน

    ก่อนจะปิดตาลงสนิท

    ลืมเรื่องราวทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้นในชีวิต ไปจนหมดสิ้น


    *************************

    “ปัง.....” ใบหน้าคมหมองเศร้าของคนที่รักยืนอยู่ตรงหน้า ปอนด์กำลังร้องไห้ เพราะเขาปอนด์ถึงได้ร้องไห้

    “ปอนด์...ปังขอโทษ...แต่ปังคงอยู่ต่อให้ใครหนักใจลำบากใจไม่ได้อีกต่อไปแล้วจริง ๆ”
    ร่างบางเดินเข้ามากอดร่างสูงนั้นเอาไว้ เอ่ยปากขอโทษและร่างนั้นก็สะบัดหนี

    จ้องมองอีกคนด้วยสายตาปวดร้าว....

    “ถ้าปังตาย...ปอนด์ก็จะตายด้วย....”

    ใบมีดคมค่อยกรีดลงที่ข้อมือแกร่งของร่างสูงนั้น แม้หนมปังจะห้ามเท่าไหร่ แต่ปอนด์ก็ไม่ยอมฟัง
    ปอนด์ถอยหนีและถอยห่างออกไปเรื่อย ๆ ไม่ให้ร่างโปร่งบางแตะต้องได้

    “ปอนด์....อย่าตายนะปอนด์...ปังจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว..ปอนด์อย่าทำอย่างนี้นะ..ปอนด์...ปอนด์อย่าทำอย่างนี้    ปอนด์...อย่าตายนะ..ปอนด์.....” ร่างบางทรุดกายลงปิดหน้าร้องไห้ จนหยาดน้ำตารินไหลรดแก้ม

    “อย่าตายนะปอนด์...ปอนด์...ฮือ...” ร่างบางลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง น้ำตายังรินไหลไม่ขาดสาย

    เสียงนาฬิกายามดึก ที่ได้ยินชัดเจน

    สายน้ำเกลือ สายเลือด และอะไรต่อมิอะไรห้อยระโยงระยาง

    มือถูกกุมไว้แน่นจากคนที่หลับอยู่เคียงข้าง

    และร่างนั้นค่อยรู้สึกตัวตื่นขึ้นเชื่องช้า...ก่อนจะเบิ่งตากว้าง ส่งยิ้มให้ร่างบางอย่างดีใจ

    “ปัง....ฟื้นแล้วเหรอ..ปังฟื้นแล้ว...โอ้ย...”
    เพราะความดีใจทำให้ร่างสูงลุกพรวดพราดยืนขึ้น
    แต่ก็ต้องนั่งลงเพราะอาการวูบ เขาเสียเลือดไปมาก จากการให้เลือดหนมปัง
    และตอนนี้หนมปังก็ฟื้นแล้ว หนมปังกลับมาแล้วจริง ๆ

    “ไอ้ปัง...มากูจะเตะให้หายแค้น...” ไอ้ทัตลุกขึ้นยืน และเดินเข้าไปตีเบา ๆ ที่ข้างแก้มของคนที่ฟื้นขึ้นมา
    “มึงคิดว่ากูแล้งน้ำใจขนาดนั้นเลยจริง ๆ เหรอปัง..ห๊า..”
    ร่างสูงตะคอกถามคนตรงหน้า แล้วก็ค่อย ๆ ลูบศรีษะมนเล็กนั้น ปลอบโยน
    ร่างบางปล่อยให้น้ำตาไหลลงช้า ๆ อย่างสำนึกผิด
    ไม่ตาย แต่ก็กลับมาทำให้คนอื่นเดือดร้อนอีกเหรอเนี่ย

    “ไอ้ทัต..มึงตะคอกแฟนกูอีกทีกูกระทืบมึงแน่...” แม้จะยังรู้สึกมึนหัวอยู่บ้าง แต่ร่างสูงนั้นก็หันมาเอาเรื่องกับอีกคนได้ มองหน้ากันอย่างเข่นเขี้ยว เตรียมทะเลาะกันในทันที

    “แฟนมึงแต่เพื่อนกู....แหม..เรียกแฟนเต็มปากเต็มคำเลยนะมึง....
    ทีเมื่อก่อนทำเป็นเมินไอ้ปัง...คอยดูสิกูจะยุให้เพื่อนกูมีแฟนใหม่...ฮ่า ฮ่า ฮ่า “

    ไอ้ทัตหัวเราะลั่น เดินหนี โดยมีไอ้ปอนด์เดินตาม กะชกหน้าเต็มทีและยังทะเลาะกันเหมือนเดิม

    แฟนตั้มผู้น่ารักนั่งหัวเราะ และเดินเข้ามาหาร่างบางที่ยังหน้าซีดอยู่

    “หนมปัง...ไอ้ปอนด์มันร้องไห้จะเป็นจะตายแน่ะ ตอนไปตามหาปังน่ะ..มันบอกว่าถ้าปังตายมันจะฆ่าตัวตายตามแหละ อย่างไอ้ปอนด์เนี่ยมันทำได้นะหนมปัง...เพื่อนเราอ่ะ...รักใครรักจริง..... คราวหน้าอย่าทำอย่างนี้อีกนะ  ไม่งั้นไอ้เหี้ยปอนด์มันผูกคอตายตามหนมปังแน่ ๆ เลย รู้มั้ยล่ะ...”

    แฟนของทัตเพื่อนที่ดีที่สุด เป็นคนดีอย่างนี้นี่เอง ทัตถึงได้รักนักหนา อย่างเขาคงไม่มีทางทำแบบนี้ได้แน่ ๆ

    “เอ้ย..สองตัวนั่นหยุดสักทีสิวะ....คนป่วยจะนอนพักผ่อนนะเว้ย...นี่มันโรงพยาบาลนะไม่ใช่สนามเด็กเล่น”

    แฟนตั้มผู้น่ารัก ต้องไปทำการห้ามทัพของสองคนที่มองหน้ากันแง่ง ๆ เหมือนจะกัดกัน
    และจับแยกทั้งเพื่อนทั้งแฟน ให้อยู่ห่าง ๆ กันเข้าไว้ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
    ยังประสานสามัคคีกันตามหาหนมปังอยู่เลย แล้วตอนนี้มันกลับมากัดกันอีกแล้ว

    ทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ได้ถามว่าเพราะอะไร เขาถึงทำแบบนี้
    ร่างบางปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
    เคยคิดว่าตัวเองทำแต่ความลำบาก ทำแต่ภาระ

    แต่ทุกคนก็อยู่ข้าง ๆ เสมอ ไม่เคยทอดทิ้ง และเป็นห่วงเขามากขนาดนี้
    เพื่อน และคนรัก อย่างนี้
    ชั่วชีวิตนี้จะหาได้ที่ไหนกันอีกเล่า

    ถ้าเขาตาย.....ปอนด์ก็จะตายด้วย

    คำพูดของตั้มยังก้องอยู่ในหู
    “หนมปัง...ดูสิไอ้ทัตมันจะฆ่าปอนด์แหละ...หนมปังช่วยหน่อยสิ...”
    ร่างสูงตรงเข้ามาออดอ้อน คนหน้าซีดที่ค่อยยิ้มออกมาได้

    “แหม..หนมปังอย่างนั้นหนมปังอย่างนี้...ไม่อายเลยนะมึง...ขัดขวางกูดีนักคราวนี้ตากูขัดขวางมึงสองตัวมั่งแหละเว้ยยยยยยยยยยยย”

    ไอ้ทัตหัวเราะลั่น ดึงให้แฟนของตัวเองเข้ามาใกล้ ๆ และหอมแก้มหนัก ๆ ประชดไอ้ปอนด์
    ให้มันรู้กันไปเลย....

    “อ้าวไอ้เหี้ย...ทำไมมึงทำอย่างนั้นล่ะนั่นมันเพื่อนกูนะเว้ย...ทำงี้เลยเหรอ...งั้นเพื่อนมึงก็เสร็จกูเหมือนกันแหละวะ”

    ไอ้ปอนด์ไม่รอช้า เห็นไอ้บ้าทัตทำอย่างนั้นกับเพื่อนตัวเอง ที่มันคอยขัดขวาง
    มันก็เลยดึงคนเจ็บมาโอบไหล่ไว้ แล้วก็หอมแก้มหนมปังหนัก ๆ เหมือนกัน...เล่นเอาคนเจ็บหน้าแดง
    ผลักให้อีกคนออกห่าง....

    “เอ้ยยยยย....มึงทำอะไรเพื่อนกู...ดีเลย..กูทำเพื่อนมึงมั่งแหละไอ้ปอนด์...” เอาล่ะสิสองคนไม่ยอมกันแล้ว

    พอเห็นไอ้ปอนด์มันหอมแก้มเพื่อน ไอ้ทัตก็เลยยิ่งหอมแก้มคนที่กอดอยู่ประชดกลับเหมือนกัน

    ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน พอไอ้ทัตหอมแก้มไอ้ตั้ม ไอ้ปอนด์ก็หอมแก้มไอ้ปังซะอย่างนั้น
    ผลัดกันด่า ผลัดกันหอม จนหนำใจ ได้กำไรกันอยู่สองคน

    โดยไม่สนใจคนที่นั่งหน้าแดง ขาดทุนย่อยยับ ชนิดถูกฟ้องล้มละลาย

    “ทัต...เจ็บ..หยุดเดี๋ยวนี้เลย...”
    แฟนตั้มยันมือกับหน้าของไอ้ทัตที่จะก้มลงมาครั้งที่ร้อย มองจนตาขวาง ไอ้ทัตมันถึงหยุดได้

    “ฮ่า ฮ่า ฮ่า เพื่อนกูไม่ยอมมึงหรอก...ไม่เหมือนของกูแน่ ..”
    ไอ้ปอนด์ทำท่าจะก้มลงมาหาคนที่นั่งหน้าแดง แดงจนเริ่มซีด และทำท่าจะหอมแก้มอีกครั้ง

    “ปอนด์...พอเถอะ..แก้มช้ำแล้ว...”
    หนมปังเอ่ยอย่างอาย ๆ รีบเอามือปิดแก้มของตัวเองเอาไว้ ไม่ให้อีกคนก้มลงมาหาได้

    “โธ่...” ไอ้ปอนด์ถึงกับตาละห้อยตองแตง...เมื่อแฟนไม่ยอมให้ชนะไอ้ทัต

    “โว้ยยยยยยยยยย สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ....เพื่อนกูมันรักกู มันไม่ยอมมึงหรอกโว้ยยยยยยยยย “

    ไอ้ทัตเปิดสงครามย่อย ๆ กับไอ้ปอนด์เป็นเรื่องปกติ และไอ้ปอนด์ก็ด่ากลับ มันสองคนทำท่าจะซัดกันอีกรอบก็พอดีกับตั้มลุกขึ้น และเดินไปหาหนมปัง

    “ไปไกล ๆ เลยมึงไอ้ปอนด์...มึงสองคนไปโน่นเลย...ไปเลย...”

    ตั้มเพื่อนรักของไอ้ปอนด์ เดินมาถีบให้ไอ้บ้าสองตัวอยู่ด้วยกัน ...
    และหันมามองหน้าคนเจ็บ.... เหมือนรู้ความนัยย์เล็ก ๆ ขยิบตาให้กัน แบบเจ้าเล่ห์

    “ถ้ามึงสองคนไม่เลิกทะเลาะกัน....กูเนี่ยแหละ...จะคบกับปังเอง....”

    เอาแล้วมั้ยล่ะ เวรแล้วประโยคเด็ด....ของไอ้ตั้ม เล่นเอาไอ้พวกนั้นตาค้าง

    “อือ...ถ้าไม่เลิกทะเลาะกัน...ปังคบกับตั้มก็ได้....” โอ้โห...แท็คทีมกันได้ดีจริง ๆ สองคนนี้

    “ห๊า...อะไรนะ...อย่านะเว้ยไอ้ตั้ม...นั่นมันแฟนกูนะเว้ย...เดี๋ยวกูชกหน้าหงายเลย.”
    ไอ้ปอนด์ร้องโวยวายไม่ต่างกับไอ้ทัต

    “ไอ้ปัง...มึงคบกับแฟนกู..กูเตะมึงแน่ ๆ มึงคอยดูสิ...” มันด่าสองคนนั้นเรียบร้อย มันก็เริ่มกัดกันเองอีก

    “ไอ้สัตว์ปอนด์มึงจะชกตั้มเหรอ...มึงเจอกับกูหน่อยเลย...” ร่างสูงของทัตพงษ์มองหน้าอีกคนอย่างหาเรื่อง

    และพอกันกับคุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์เช่นกัน

    “มึงลองเตะหนมปังดิ...กูจะเตะมึงให้คอหักเหมือนกัน....”
    น่านนนนนนนนนน เพิ่งว่าไปแหมบ ๆ ว่าอย่าทะเลาะกัน มันก็ยังไม่ยอมเลิกกัดกันอีก

    สองคนส่ายหน้าอย่างเอือมระอา และค่อยแกล้งจับมือกัน

    “อย่าน๊า......ห้ามนะตั้มมมมมมมมมมมมมมม” ทัตพงษ์ร้องโหยหวน

    “อย่าทำอย่างนี้นะหนมปังงงงงงงงงงงงงงงงงง” คุณชายปอนด์แทบอยากลงไปชักดิ้นชักงอ

    สองคนที่เห็นสภาพคนตัวใหญ่ยักษ์สองตัว ชักกระแด่ว กระแด่วได้ ก็ถูกใจ หัวเราะออกมาพร้อมกัน

    หนมปังไม่รู้หรอก.....ว่าตัวเองเป็นภาระใครอีกหรือไม่

    แต่ตอนนี้......
    ดีใจจังเลย ที่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

    จากนี้.....

    จะไม่ทำให้คนที่รักต้องเจ็บปวด และห่วงใยอย่างนี้อีกแล้ว

TBC.......

***************************

[kamui1972]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ขอให้ทุกวันมีแต่ความสุข)


    “ปัง...ไอ้เหี้ยทัต...มึงว่าอะไรปัง...มึงว่าอะไรห๊า...มึงรู้มั้ยว่าปังหายไปแล้ว ปังหายไปแล้วมึงรู้มั้ย
    มึงบอกกูทีว่าปังหายไปไหน ปังหายไปไหน ห๊า...มึงบอกกูที...” คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์แทบเป็นบ้า

    หลังรู้แน่แล้วว่าหนมปังหายไปแล้ว และไอ้ทัตที่กลับมา ก็ยอมรับว่าเอ็ดหนมปังไปจริง ๆ

    ร่างสูงไม่รอช้าไม่เอาคำตอบ วิ่งพรวดพราดออกไปตามหา
    เพราะไอ้ทัตบอกว่าหนมปังเพิ่งออกไปไม่ถึง 15 นาทีหนมปังก็คงจะยังอยู่แถวนี้แน่ ๆ

    ทัตพงษ์วิ่งตามออกไปด้วย โดยมีตั้มช่วยตามหาอีกแรง

    โทรศัพท์หาก็ไม่รับสาย บางทีหนมปังอาจจะยังอยู่ ไอ้ปังมันไม่เงินติดตัว มันจะไปไหนได้ไกล
    เผลอ ๆ มันคงจะยังอยู่แถวนี้ก็ได้

    พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว ใกล้ค่ำอย่างนี้แล้วไอ้ปังมันจะไปนอนที่ไหน
    ยังไงต้องรีบหาไอ้ปังให้เจอก่อน แล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากัน

    “หนมปัง...ปังงงงงงงงงง “ ร่างสูงตะโกนเรียกไปเรื่อยทาง ยังไงหนมปังก็น่าจะไปไหนไม่ได้ไกล

    วิ่งวนไปวนมาหลายรอบแล้ว แต่ก็ไม่วี่แววว่าจะได้เจอสักที

    หนมปังไปไหน จะทิ้งปอนด์ไว้แบบนี้จริง ๆ เหรอ หนมปังไปไหนกัน

    คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์เกิดมาไม่เคยห่วงใครมากมายขนาดนี้ ขอให้ปังไม่เป็นอะไรด้วยเถอะ ขอให้ปังไม่เป็นอะไร

    “ไอ้ปอนด์..เดี๋ยวกูไปทางโน้น แล้วมึงไปทางสวนสาธารณะแล้วกัน มีทางออกไปที่ถนนอีกทาง แล้วเดี๋ยวเจอกัน”

    ทัตพงษ์ออกคำสั่งเสร็จก็แยกไปคนละทาง พร้อมกับตั้ม

    ร่างสูงของไอ้ปอนด์วิ่งไปที่สวนสาธารณะ บางที ถ้าโชคดีอาจได้เจอหนมปังอีกครั้ง

    ทำไมเหรอ...ปอนด์ทำอะไรผิดนักหนา ปังถึงไอ้ทิ้งไปง่าย ๆ อย่างนี้ ทำเหมือนไม่รัก ทำเหมือนไม่รู้จักกัน     ทำเหมือนไม่แคร์ ไม่สนใจเลย ว่าปอนด์จะทุกข์ใจมากแค่ไหน แค่หนมปังหายไป ปอนด์ก็ทนแทบไม่ไหวแล้ว

    วิ่งไป แล้ว น้ำตามันก็ไหลออกมา

    ปังไม่รักกันเลยใช่มั้ย
    มีอะไรทำไมไม่ปรึกษากันบ้าง
    เอาแต่เก็บความทุกข์ใจไว้คนเดียวแบบนั้น ปอนด์เป็นที่ปรึกษาให้ไม่ได้เลยใช่มั้ย
    ทำไมต้องเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปยึดติดอยู่กับไอ้ทัตด้วย ทำไมกันล่ะ ทำไม

    ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งน้อยใจ เสียใจ ที่หนมปังทำอย่างนี้

    ออกวิ่งอย่างไม่รู้จุดหมาย

    ในสวนมีต้นไม้ใหญ่ที่เราเคยไปด้วยกัน.....
    หนมปัง....ถ้าหากว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้ง
    ถ้าเราจะได้รักกันจริง ๆ ก็ขอให้ปอนด์เจอกับหนมปังที่นั่นด้วยเถอะ...

    คำอ้อนวอนเพ้อฝันของไอ้ปอนด์ ยากเกินจะเป็นจริง แต่ทุกอย่างก็เป็นไปได้เสมอ
    ถ้าเพราะสองคนจะได้เกิดมาเพื่อรักกันจริง ๆ

    **************************
 
  “หนมปังงงงงงงงงงงงงงงงงง ทำไมทำอย่างนี้ทำไมทำอย่างนี้....ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย..ห้ามตายนะ
    ห้ามตายนะหนมปัง...ห้ามตายน๊า....ฮืออออออออออออ”

    ทำไมต้องทำอย่างนี้ ชีวิตมันไม่มีความหมายเลยงั้นเหรอ

    “ไอ้ทัต...เรียกรถพยาบาลที..กูเจอปังแล้ว....ที่สวน...มาเจอหน่อย เรียกรถพยาบาลทีไอ้ทัต...”
    ร่างสูงสั่นเทา กดโทรหาให้ไอ้ทัตมาหาที่สวน และเรียกรถพยาบาล

    หนมปังไม่รู้สึกตัวแล้ว

    เลือด....ทำไมมันเยอะอย่างนี้

    ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย

    ทำไม

    ทำไมกันล่ะปัง ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย

    ข้อมือเล็กถูกพันด้วยผ้าเช็ดหน้า ยกแขนขึ้นให้เลือดไม่ออกมาก
    และร่างนั้นก็ประคองร่างสะลึมสะลือไม่ได้สตินั่นไว้แน่น
    ร้องไห้แทบขาดใจ

    ไม่อยากสูญเสียหนมปังไป

    ไม่อยาก

    ไม่เอาแล้ว

    ไม่อยากสูญเสีย ปังอย่าเป็นอะไรนะ....อย่าเป็นอะไร
    กลับมานะ หนมปัง กลับมาหาปอนด์เดี๋ยวนี้ ห้ามทิ้งปอนด์ไปเด็ดขาดนะ
    ห้ามทิ้งปอนด์ไปนะ หนมปัง

    “ฮืออออออออออออออออ “ ร่างสูงร้องไห้สะอึกสะอื้น จนเหมือนจะหยุดไม่ได้ เมื่อเห็นสภาพของคนรัก  กลิ่นคาวเลือดคระคลุ้ง เลือดของหนมปังทั้งนั้น มีแต่เลือดของหนมปัง

    ร่างสูงประคองร่างเล็กและกอดกระชับไว้แนบแน่น
    เหมือนจะถ่ายทอดความอบอุ่นให้ ปังตัวสั่น
    คงกำลังหนาวมาก

    ปังอย่าเป็นอะไรนะ ปังอย่าเป็นอะไรไปเลย

    ใครก็ได้ช่วยที ใครก็ได้ ช่วยปังด้วย

    ขออย่าให้ปังเป็นอะไรเลย

    ขออย่าให้ปังจากเขาไปเลย

    ขอร้องล่ะ ขอร้อง
    ใครก็ได้ช่วยที

    *************************
   
 “ไอ้ปอนด์....ไอ้ปังมันไม่เป็นอะไรหรอกเชื่อกูสิ.....” ร่างสูงของคนที่เคยทะเลาะกัน ตบไหล่ของคนที่ร้องไห้ตัวสั่นเป็นการปลอบใจ

    หมอบอกว่าหนมปังเสียเลือดมาก...และตัวของไอ้ปอนด์ก็มีเลือดกรุ๊บเดียวกัน
    ตอนนี้เลือดของเขาคงจะได้ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของคนรักแล้ว

    และหวังว่าหนมปังจะปลอดภัย และหายเป็นปกติในเร็ววัน

    “ไอ้ปอนด์......มึงรักเขาขนาดนี้ ... ปังไม่ทิ้งมึงไปหรอก..เชื่อกูสิ..”
    ร่างบางของเพื่อนตั้ม ปลอบโยนเพื่อนที่ยังไม่ยอมหยุดร้องไห้

    ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างไอ้ปอนด์จะรักหนมปังได้ ...
    ก็ไหนว่าเกลียดกัน..
    ไม่ชอบหน้ากัน...
    นี่เขาเรียกว่ารักแล้วแหละแบบนี้ แล้วก็รักมากด้วยสิ
    ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา ไม่เคยเห็นไอ้ปอนด์มันรักใครมากขนาดนี้มาก่อนเลย

    “กูห่วงเขา...กูรักเขาขนาดนี้...ทำไมเขาไม่คิดถึงกูบ้างเลยวะ...ทำไมกัน .. ก็ไหนปังบอกว่ารักกูไง..แล้วทำไมปังทำอย่างนี้กับกูได้....ทำไมวะ...พวกมึง บอกกูทีสิ...ว่าทำไม...ฮือออออออออ ถ้าหนมปังตายกูจะตายด้วยพวกมึงคอยดู”

    ร่างสูงตัวสั่น น้ำตาหลั่งรินไม่ขาดสาย เอ่ยถามเพื่อนเสียงกระท่อนกระแท่น ไม่ประติดประต่อกันสักนิด

    ได้แต่เฝ้าภาวนา ขอให้หนมปังไม่เป็นไร ขอให้หนมปังไม่เป็นไร แล้วจะเอาชีวิตเขา หรือจะเอาอะไร
    เขาก็ยอมแล้ว ยอมทุกอย่างเลย ขอแค่ให้หนมปังฟื้นก็พอแล้ว

    น้ำตายังไม่หยุดรินไหล พร้อมกับความห่วงใยลึกล้ำที่มีให้ คนที่ไม่รักตัวเอง

    ทั้งตั้มและทัตมองหน้ากัน...เหมือนเพิ่งเข้าใจ...ที่แท้ทั้งปังและปอนด์มันก็ชอบกันนี่เอง

    มิน่าพักหลัง ๆ มันดูห่วงกันพิกล ที่เคยคิดว่าลุ้นไม่ขึ้น ที่ไหนได้ มันก้าวหน้าไปถึงไหน ต่อไหนแล้ว

    ตั้มได้แต่บีบไหล่เพื่อนไว้ เพื่อปลอบโยนให้เพื่อนหายเศร้า

    เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ เรื่องของหนมปังสำคัญที่สุด.....มากกว่าเรื่องอื่นใด

    ********************
    “จริง ๆ หนมปัง.....ที่เล่ามาอ่ะ...ไอ้ปอนด์ทั้งนั้นเลย..ร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยมันน่ะ.....”

    หนมปังออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว และก็กลับมาอยู่ที่ห้อง...เรียบร้อย
    ดูเหมือนว่าไอ้ปอนด์จะดูแลจนออกนอกหน้า ดูแลจนเวอร์เกินเหตุ จนทั้งทัตและตั้มเริ่มหมั่นไส้

    “อ้าว...กูก็ต้องห่วงอยู่แล้ว...แฟนกูนี่หว่า..พวกมึงอย่าเอาอะไรไม่ดีมาใส่หัวแฟนกูอีกนะไม่งั้นพวกมึงเจอตีนกูแน่”

    ดูสิ ดูไอ้ปอนด์มันทำ ไม่ยอมห่างจากหนมปังสักนิด ก็ไหนจะมาขัดขวางความรักของตั้มและทัตไงล่ะ
    แต่ดูเหมือนตัวเองนั่นแหละ ที่มามีความรักเสียเอง ว่าแต่ชาวบ้าน ตัวมันเองก็ใช่ย่อยนะนั่น

    “ห่วงของกู....รักของกู....เออ..ออดอ้อนกันเข้าไป...มานี่ตากูมั่งแหละ...” และก็ถึงเวลาของไอ้ทัตสักทีหลังจากที่รอคอยโอกาสมานาน

    มันรีบเข้าไปแทรกกลางระหว่างสองคน ที่ดูเหมือนจะโอ๋กันเหลือเกิน ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อไอ้ปอนด์ชี้หน้าด่า

    “อ้าว....มึงจะได้รู้ไงไอ้ปอนด์ ว่ากูกับตั้มรู้สึกยังไง...” กวนตีนเข้าไปสิไอ้ทัตน่ะ ก็โอกาสของมันแล้วนี่

    ยิ่งเล่นก็ยิ่งสนุก...คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์ได้แต่ขมุบขมิบปากด่า เพราะไม่เชื่อว่าตัวเองต้องมาเจอแบบนี้เข้ากับตัวคราวนี้ก็เลยเริ่มรู้สึก ได้ เหมือนกับว่าเรื่องที่ทำมันย้อนเข้าตัว

    “ปอนด์.....อย่าโกรธสิ....โกรธแล้วไม่ดีเลย...” จะใครซะอีกล่ะ ที่พูด ถ้าไม่ใช่หนมปัง แค่คำเดียว สั้น ๆ ง่าย ๆ ไอ้ปอนด์เงียบกริบ หุบปากเงียบทันที แต่ก็ยังไม่วายจะตะเกียกตะกายไปหาหนมปังให้ได้

    และไอ้ทัตก็ยังคงนั่งกันท่าไว้อย่างสะใจ

    ทีกูล่ะไอ้ปอนด์ ทีกูล่ะมึง

    ฮ่า ฮ่า ฮ่า

    ไอ้ทัตคิดอย่างสะใจ

TBC.......

***************************

[korn_ken]

+1

ให้คนขยันนะ

[Cloud~]

+1

ให้คนโพสเลยค่ะ 

รออ่าน ตอนต่อไปนะคะ

[nanao]

ชอบมากมายเลยเรื่องนี้

ขอบคุณคนโพสที่ให้คนอ่านได้อ่านอย่างหนำใจ

มีความสุขจริง ๆ   

[mantdash]

มอบโล่คนขยันให้คุฯ kamui ครับ  +1

[FOAM]

น่ารักซะมากมายยยยยยย

[Siri_nan]

 :oni1:ปัง ปอนด์ว่าแว้ว คนโพสเอาป่ะ +1

[kamui1972]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน สองวายร้าย)

    “เออ....ไอ้ทัต...มึงกะตั้มอ่ะ...เวลา....กัน...ต้องทำไงมั่งอ่ะ”

    ปัจจุบันไอ้คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์ได้ลากให้น้องหนูหนมปังไปอยู่ด้วยกันที่ห้องชั้น 4 ห้องเดิมของไอ้ทัต     และปัจจุบันมันได้ใช้ชีวิตเป็นผัวเมียกับหนมปัง............แต่.......มันยังไม่เคยมีอะไรกันสักนิด
    แค่แตะตัวกันมันก็เหมือนจะสปาร์ค
    หน้าแดงกระทันหัน...มือไม้สั่นจนทำอะไรไม่ถูก จนต้องแยกกันนอน
    ไอ้ปอนด์พาตัวเองลงไปนอนที่พื้นและให้หนมปัง นอนบนเตียง
    ผ่านมาเนิ่นนาน ก็ไม่มีวี่แววว่าจะได้มีอะไรกันสักที
    จนไอ้ปอนด์ต้องจำใจปรึกษาปรมาจารย์ด้านนี้โดยเฉพาะ ก็ไอ้ทัตมันคงลีลาดีมาก
    ไม่งั้นตั้มเพื่อนรักคงไม่ยอมอยู่เป็นกิ๊กกับมันหรอก ก็เลย อยากขอวิชาซะหน่อย
    เห็นว่าเป็นฤกษ์ยามที่ดี ที่ทั้งหนมปังและตั้มเพื่อนรัก พากันไปซื้อขนมกินที่ปากซอยเลยสบโอกาสเหมาะ
    แอบถามไอ้ทัตซะหน่อย ถึงไม่ค่อยชอบหน้ามันนัก แต่ก็อยากได้วิชาเหมือนกันนะ

    “ไอ้กันน่ะมันกันอะไรของมึงวะ....พูดไม่รู้เรื่องเว้ย กูรำคาญ..มึงจะพูดโง่ ๆ ให้สมกับหน้ามึงอีกนานมั้ยไอ้ปอนด์”

    เพราะรำคาญไอ้ปอนด์จนเกินที่จะหยุดได้ กำลังดูรายการภาคเที่ยงอย่างสนุก ไอ้บ้านี่ถามห่าอะไรซ้ำ ๆ ซาก ๆโง่ ๆ อยู่ได้วะ ห้องตัวเองก็มีไม่เสือกอยู่ มาขัดขวางทางรักของเขาและตั้มอยู่ได้ น่ารำคาญมาก ๆ
    ทีตัวเองอยู่กับไอ้ปังทั้งวันทั้งคืน ไม่เห็นจะยุ่งด้วยเลย ทีเขากับตั้มไอ้ห่าปอนด์มายุ่งได้ยุ่งดี
    อะไรของแม่งนักหนาวะ

    “ก็...กันไง...แบบว่า..กันน่ะ” คุณชายปอนด์ยังไม่เลิกที่จะพูดอะไรโง่ ๆ จนไอ้ทัตต้องทำท่าจะยกเท้าขึ้นเตรียมถีบนั่นแหละ มันถึงได้รู้สึกตัว และรีบพูดออกมา

    “ก็...เวลามึงกับไอ้ตั้มมีอะไรกันอ่ะ....มึงทำกันยังไงวะ”

    ไอ้ปอนด์ต้องจำใจพูดออกมาด้วยเสียงอันดัง และนาทีต่อมามันก็หน้าแดงด้วยความอาย
    กอด ๆ จูบ ๆ กับหนมปังก็เคยทำช่วงแรก ๆ ที่ยังอยู่ห้องนี้กับพวกไอ้ตั้ม
    แต่พอไปอยู่ด้วยกันแล้ว นอกจากกินข้าวด้วยกัน นอนห้องเดียวกัน
    มองหน้าแล้วก็ยิ้มให้กันก่อนนอนอย่างอาย ๆ แล้วนอกนั้นก็ไม่มีอะไรสักอย่างเลย
    เพราะแค่เข้าใกล้กันมันเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต ยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก

    “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า โห่ไอ้ปอนด์กูนึกว่ามึงจะแน่ที่แท้ก็....ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไก่อ่อนว่ะไอ้ห่าเอ้ย”

    ไอ้ทัตหัวเราะดังลั่นจนท้องคัดท้องแข็งแล้วก็หยุดหัวเราะไม่ได้
    “โฮ่..นี่อย่าบอกนะว่ามึงกับไอ้ปังยังไม่ได้.....โอ้ยยยยยยยยย คำโว้ยยยยยยยยยย มึงปล่อยมันหลุดมือได้ไงเนี่ย
    ไอ้ควายเอ้ย อยากทำแต่เสือกทำไม่เป็น ขำว่ะ ขำ...ตลกชิบหายเลย...ฮ่า ฮ่า ฮ่า กูนึกว่ามึงจะแน่
    โธ่ไอ้ปอดแหกเอ้ยยยยยยยยยยย”

    และนั่นคือคำสรรเสริญ ที่นายทัตที่ไอ้ปอนด์เกลียดนักเกลียดหนาแต่ดันอยากให้ มันมาช่วยเหลือพูดออกมา ท่าทางจะคิดผิดนะเนี่ย...น่าสงสารไอ้ปอนด์จริง ๆ

    ไอ้ปอนด์นั่งหน้าหงิกด้วยความเซ็ง แล้วก็มีอันต้องลุกเดินหนี เพราะท่าทางจะพึ่งพาไม่ได้แถมยังโดนหัวเราะเยาะอีกต่างหาก

    “เอ้ย....อย่ามางอนกู...อย่างอนกู...กูจะช่วยมึงเอง”

    ไอ้ทัตเดินไปหยิบอะไรบางอย่างมาให้ หนัง...ล้วน ๆ
    ก่อนจะหยักหน้าให้ยิ้ม ๆ
    “รู้ใช่ป่ะ....มึงก็แกล้งเปิด ๆ ไป ถ้าไอ้ปังมันชอบ...มึงก็จัดการซะ...ถ้ามันไม่ชอบ..กูก็ช่วยไม่ได้ว่ะ”

    ไอ้ทัตพูดทีเล่นทีจริง แค่จะลองของกับไอ้ปอนด์แค่นั้นแหละ ว่ามันจะกล้าทำหรือเปล่า
    ขืนทำสิ..ไอ้ปังเกลียดตายห่า ดี สมน้ำหน้ามัน...สะใจดี

    คนที่ยืนตาโตรีบรับของบางอย่างโดยไม่เฉลียวใจเลยสักนิดว่ากำลังโดนแกล้งอยู่ และก็ยิ้มสดใสร่าเริงออกมา

    “ไอ้เหี้ยทัต....มึงก็เป็นคนดีนี่หว่าเนี่ย....” คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์ผู้กำลังดีใจไม่ได้รู้เลยสักนิดว่ากำลังโดนไอ้ทัตเอา คืน เนื่องจากทำตัวเป็นมารขวางความรักมันมานาน

    และแถมซ้ำมันยังเดินมาตบไหล่ไอ้ทัตพร้อมทั้งสรรเสริญ อีกต่างหาก
    ก่อนจะยิ้มร่า เดินขึ้นห้องไปอย่างมีความสุข

    ทัตแฟนตั้ม...ผู้กลายร่างเป็นปิศาจ ยิ้มอย่างสะใจ

    “ขวางกูดีนัก...คราวนี้ตากูมั่งล่ะไอ้ปอนด์...ฮ่า ฮ่า ฮ่า “

    นายทัตพงษ์ ยังคงหัวเราะลั่นอย่างสะใจ คุณชายปอนด์มันคงไม่เฉลียวใจกับคำว่า

    แก้แค้น 10 ปีไม่สาย กระมัง ไอ้บ้าทัตยังคงนั่งหัวเราะสะใจไม่เลิก

    จนกระทั่ง ตั้มและหนมปังกลับมาถึงห้อง พร้อมกับหอบหิ้วขนมมาด้วยจนเต็มไม้เต็มมือ

    “ทัต...เดี๋ยวกูกินข้าวห้องมึงได้มั้ย....”

    ร่างโปร่งบางเดินมาหาเพื่อนและเอ่ยถามด้วยความเกรงใจและไอ้ทัตก็พยักหน้า

    “เออ....ได้..แล้วเป็นเหี้ยอะไรไม่ไปแดกกับไอ้ปอนด์วะ...พวกมึงสองตัวนี่ทำตัวมีปัญหากันจัง”

    แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าทั้งหนมปังและปอนด์รักกันชอบกัน แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ ไอ้สองคนนี้ทำตัวแปลก ๆ
    ไอ้คนข้างบนก็จะเผด็จศึก ไอ้คนข้างล่างก็ไม่ได้รู้เรื่องเลย
    เวลามันอยู่ด้วยกันก็ไม่เห็นมันจะคุยอะไรกันเลย ทำเป็นเฉย ๆ แล้วอยู่ด้วยกันมันคุยกันมั่งมั้ยวะ
    ตกลงนี่มันรักกันยังไงเนี่ย จนป่านนี้ก็ยังไม่มีอะไรกันสักที เคยแอบแว่บไปดูบนห้องมันสองคน
    ปรากฏว่าไอ้ปอนด์นอนพื้น ไอ้ปังนอนเตียง.....ไอ้สองคนนี่มันบ้าป่าววะ
    ดีล่ะ งั้นจะได้แกล้งให้สนุกไปเลย
    “เดี๋ยว ..ว่าจะเอาข้าวไปให้ปอนด์หน่อย ป่านนี้ปอนด์คงจะหิวแล้ว”

    ว่าแล้วหนมปังก็ถือจานข้าวแกะเสร็จเรียบร้อย
    เตรียมเอาไปเสริฟคุณชายปอนด์อย่างเต็มที่ ส่วนของตัวเองก็นั่งกินไปเรื่อย ๆ จนหมดจาน

    “หนมปัง....นายอ่ะ..จะเอาใจไอ้ปอนด์มากไปแล้ว....เสียคนหมดอย่างไอ้ปอนด์น่ะ...อย่าไปเซอร์วิสมันมาก    เดี๋ยวมันจะเคยตัว”

    ตั้มพูดอย่างนี้เป็นครั้งที่ร้อยแล้ว แต่ก็เห็นหนมปังยิ้ม ๆ ไม่ได้พูดอะไร จนแฟนตั้มต้องส่ายหน้า
    ไอ้บ้าปอนด์เอ้ย ทำไมหนมปังมันเป็นคนดีอย่างนี้นะ ไม่คู่ควรกับคนอย่างไอ้ปอนด์เลย
    ดูสินั่น เห็นวัน ๆ ทำนั่นทำนี่ทุกอย่าง ทำห้องตัวเองไม่พอ ยังลามมากวาดห้องถูห้องของทั้งเขาและทัตอีก
    จนไม่รู้จะห้ามยังไงแล้ว ก็รู้หรอกว่าเกรงใจ แต่แบบนี้เขาเรียกว่าคนดีแล้ว ไอ้ปอนด์นี่มันเกิดมาโชคดีจริง ๆ ชาตินี้คนอย่างมันคงหาคนดี ๆ อย่างนี้ไม่ได้แน่ ๆ เลย ขนาดเขายังไม่ทำนั่นทำนี่ให้ทัตได้เท่าหนมปังเลย

    “ก็..อาศัยห้องเขาอยู่..ก็ต้องทำให้เขาสิ..ให้กินฟรีอยู่ฟรีน่ะ..เราเกรงใจตายเลยตั้ม”

    อีกแล้ว ดูคำตอบของหนมปังสิ บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วไม่รู้ แต่พ่อคนดีก็ยังคงคอนเซ็ปเดิม เกรงใจอยู่ตลอดเวลา

    “เป็นแฟนนะหนมปัง.....เป็นแฟน...ไม่ใช่คนอาศัย...ถ้าไอ้ปอนด์มันพูดอะไรไม่ดี...มาหาเรานี่..จะตบหัวมันให้
    ปากมันยิ่งไม่ดีอยู่...ทำตัวเหมือนเด็ก ๆ นิสัยก็งี่เง่าไม่เอาถ่าน...ถ้าอึดอัดกับมัน..หนมปังมาอยู่ห้องนี้เถอะ
    นับวันดูมันจะทำอะไรไม่เป็นแล้ว...หนมปังเล่นทำให้แม่งทุกอย่างแบบนี้ ไม่รู้หลังมันยาวเป็นวาแล้วมั้งป่านนี้”

    แฟนตั้มที่น่ารักก็ได้แต่พูด พูดไปก็เท่านั้น ในเมื่อหนมปังก็ยังคงตามใจไอ้ปอนด์อยู่ตลอด

    “ขอบใจมากเลยตั้ม...แต่เราก็ทำได้แค่นี้จริง ๆ เราก็กลัวแต่ว่าเราจะรบกวนเขาหรือเปล่า..ก็แค่นั้นเอง”

    ดวงตาหมองหม่นเพิ่งเริ่มจะมีแววสดใสขึ้นมา ก็หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว
    และก็โดนบังคับให้สัญญาว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอีก
    และเจ้าตัวก็ได้รู้ว่า อันที่จริงแล้ว มีคนรักคนห่วงมากมาย ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกสักหน่อย
    แม่ก็มาหา ถึงแม่จะยังอยู่กับพ่อเลี้ยงก็เถอะ แต่มันก็นับว่าดีกว่าเมื่อก่อนมาก
    เทียบกับเมื่อก่อนแล้ว อะไร อะไร ก็ดูแย่ไปหมด แต่ตั้งแต่อยู่กับปอนด์ ภายนอกคนอื่นอาจจะเห็นว่าปอนด์ไม่ได้เรื่อง

    แต่คน ๆ นั้น ล่ะ ที่คอยค้ำจุน คอยบอกรัก คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง เรื่องงานบ้านเป็นเรื่องเล็กน้อยมากนัก
    คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก ลำบากแค่นี้ไม่เห็นเป็นไร แค่เพียงมีคนรักและเข้าใจก็เพียงพอแล้ว

    “เฮ่อ....ทัตดูเพื่อนทัตดิ...ทำเพื่อนตั้มเป็นโรคขี้เกียจไปแล้ว....” ร่างบางใบหน้าน่ารักหัวเราะออกมา
    แล้วก็ส่ายหน้า เมื่อเห็นท่าว่าคงอีกนาน กว่าหนมปังจะยอมให้ไอ้ปอนด์หยิบจับนั่นนี่เอง

    “เดี๋ยวเอาข้าวไปให้ปอนด์ก่อนนะ.....” ร่างโปร่งบางเดินถือจานขึ้นห้องไปแล้ว โดยมีนายทัตพงษ์แฟนตั้มมองตามยิ้ม ๆ

    “มีอะไรป่ะทัต....” เพราะเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของแฟน ตั้มผู้น่ารักถึงได้ถาม ก่อนที่ไอ้ทัตจะยิ้มออกมา
    และกระซิบบอกแฟนทั้งที่อยู่กันสองคนแล้วมันก็ไม่รู้ว่ามันจะกระซิบทำไม

    “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทัต....ไอ้ปอนด์มันจะทำจริงนะนั่น...” แฟนตั้มตาโต ก่อนจะหัวเราะออกมา

    “แต่ก็ดี...มันจะทำยังไงกันล่ะนั่น” โอววววววววววววว และทั้งนายตั้มและไอ้บ้าทัตก็แท็คมือกัน

    หัวเราะออกมาเหมือนปิศาจร้าย และรอดูผลงานที่ตัวเองร่วมกันทำ

    ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน หนมปังผู้น่ารัก)


    โอววววววววววววววววววววว กูอยากจะบ้า
    นี่ไอ้ห่าทัต กับตั้มเพื่อนรักมันต้องทำกันอย่างนี้เลยเหรอวะ

    คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์เห็นสบโอกาสเหมาะที่จะได้ศึกษาวิชามารจากไอ้ทัต
    นั่งตาค้างมองภาพ อลังการงานสร้างตรงหน้า

    และก็แทบจะหน้าไหม้เพราะความร้อนในกายเพิ่มสูงขึ้น
    แค่คิดก็เสียวหัวใจแล้ว

    กับหนมปัง

    ถ้าหนมปังทำหน้าแบบนี้ ร้องเสียงอ่อนเสียงหวานแบบนี้
    มันจะดีมากขนาดไหนวะเนี่ย

    ไอ้ปอนด์ยังจ้องมองภาพตรงหน้าเหมือนไม่เคยพบเคยเห็นอะไรที่มหัศจรรย์ขนาดนี้
    หน้าของมันตอนนี้คงจะแดงเถือกไปถึงไหนต่อไหน
    และหัวใจก็เต้นไม่เป็นส่ำ

    พร้อมกับความหื่นในร่างกายพุ่งกระฉูดจนปรากฎออกมาให้เจ้าตัวรู้สึก

    "โห่...ใจเย็นน้องหนู..ขอศึกษาก่อนแล้วกันนะ" เสียงไม่ต้องบอกว่ากระเส่าแค่ไหน
    รู้เอาไว้ว่าตอนนี้ตาไอ้ปอนด์มันเยิ้มจนหวานหยด

    แค่คิดว่าถ้าเป็นหนมปังแล้วก็ตัวมันเองที่ทำอย่างนั้นกัน
    มันจะมีความสุขมากแค่ไหนกันนะ

    เสียงครวญครางเร้าอารมณ์ของคู่รักในฉากดุเดือดยิ่งทำให้ไอ้ปอนด์ชักทนไม่ไหว
    ยังไงตัวมันเองก็เป็นผู้ชาย...ไม่ต้องเห็นถึงรูปรสกลิ่นเสียงหรอก

    แค่เสียงกับภาพ สติสัมปชัญญะก็กระจัดกระจายกระเจิดกระเจิงจนต่อกันไม่ติดแล้ว

    "ปอนด์...ข้าวของปอนด์ได้แล้ว.." น้องหนูหนมปังซึ่งไม่รู้อิโหน่อิเหน่กับความคิดชั่ว ๆ ของไอ้ปอนด์

    เปิดประตูพรวดพราดเข้ามา อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ว่าไอ้บ้าปอนด์มันกำลังนั่งจ้องภาพตรงหน้าอยู่
    ด้วยหัวใจที่เต้นระทึกแค่ไหน

    และเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่พรวดพราดเข้ามายืนอยู่ ไอ้ปอนด์ก็รีบไปปิดภาพที่เห็นตรงหน้าแทบไม่ทัน

    หน้าจอปิดแล้ว แต่เสียงยังคงอยู่

    และหนมปังก็ทันได้เห็นว่าอะไรเป็นอะไร

    ดวงตากลมโตที่เคยฉายแววแห่งความหม่นหมองอยู่เสมอ บัดนี้มันกลับแปรเปลี่ยนไป

    ใบหน้าซีดขาว แดงซ่าน ไม่รู้จะทำยังไง วางจานข้าวเสร็จแล้วก็มือไม้สั่น

    ส่วนคุณชายปอนด์ก็ต้องรีบจัดการกับทั้งเครื่องเล่นซีดีและโทรทัศน์ให้หยุดเรื่องแย่ ๆ นั้นสักที

    ก่อนจะมายืนหน้าแดงพูดอะไรไม่ถูกอยู่ตรงหน้าของหนมปังที่อาการไม่แพ้กัน

    ร่างโปร่งบางทำทีเป็นเดินเลี่ยงเข้าไปหยิบไม้กวาดจะกวาดพื้น หรือทำอะไรก็ได้
    ที่จะไม่ทำให้ไอ้คุณชายปอนด์อึดอัดใจ

    เดินกลับมาเก็บกวาดถูห้อง ไปเรื่อย ๆ ทั้งที่จังหวะการเต้นของหัวใจมันรัวระทึกไปหมด
    จนต้องหลบซ่อนใบหน้าเอาไว้

    ร่างสูงนั่งชันเข่าอยู่ที่มุมของเตียง อยากจะพูดอะไรก็พูดไม่ออก

    ได้แต่เหลือบสายตาไปมองร่างที่เก็บกวาดถูห้องเป็นระยะ ระยะ อย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อดี

    พื้นห้องแห้งเรียบร้อยแล้ว

    จานข้าวที่แกะเสร็จเรียบร้อยถูกนำมาตั้งไว้ให้ พร้อมกับที่ร่างโปร่งบางเงียบสนิทไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปเช่นกัน

    ก่อนจะนั่งลงที่มุมของเตียงอีกข้าง พยายามทำตัวให้ปกติที่สุดไม่ให้ไอ้ปอนด์ต้องอึดอัด

    "เอ่อ.....กินข้าวเถอะ....ปอนด์คงหิวนะ..เราแกะข้าวให้แล้ว..เดี๋ยวเราไปอาบน้ำดีกว่าเนอะ"

    ร่างโปร่งบางทำหน้าให้เรียบเฉยที่สุด ก่อนจะไปหยิบผ้าขนหนูมาและเดินลิ่วเข้าห้องน้ำไป

    และก็ยืนนิ่งพิงประตูห้องน้ำอยู่แบบนั้น

    หลับตาลงช้า ๆ และปิดปากตัวเองไว้แน่น ด้วยความอาย

    กับปอนด์.....ต้องทำอย่างนั้นจริง ๆ น่ะเหรอ....
    ตั้มกับทัตก็คงทำแบบนั้นเหมือนกัน....

    เป็นคนรักกัน...เรื่องนั้นก็คงต้องเป็นเรื่องที่แสนธรรมดาแน่ ๆ
    แต่หนมปังไม่รู้จะทำยังไง...ไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น

    แต่ก็สงสารปอนด์เหลือเกิน
    ปอนด์เป็นผู้ชาย

    มีความต้องการ
    มีความรู้สึก....

    แล้วมันนานแค่ไหนกันแล้วล่ะที่อยู่ร่วมห้องกันมาโดยไม่ได้แตะต้องเนื้อตัวกันสักนิด

    ปอนด์คอยดูแล
    ปอนด์คอยห่วงใย

    นอกจากทัตแล้วก็ไม่เคยมีใครดีด้วยมากมายขนาดนี้
    ไม่เคยทำให้ต้องรู้สึกว่าตัวเองแย่ และไร้ค่า
    ไม่เคยทำให้รู้สึกอึดอัดใจ

    ปอนด์มักบอกให้รักตัวเองอยู่เสมอ
    ถ้าคิดว่าไม่มีใครรัก ปอนด์ก็จะเป็นคนรักของหนมปังเอง

    แต่เรื่องนั้น...เรื่องที่ต้องทำอย่างนั้นมัน.....

    แค่คิดก็รู้สึกว่าตัวเองคงจะห่วยแตกและคงไม่มีประสบการณ์ที่จะมาทำให้ปอนด์มีความสุขได้แน่ ๆ

    ร่างโปร่งบางผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าสายตาเหม่อเลอย
    ใจยังคงครุ่นคิดไปต่าง ๆ นา ๆ

    ถ้าเกิดว่า...
    จะลอง....ลองทำอย่างคนรักกันกับปอนด์
    มัน....มันจะทุเรศ

    มันจะน่าเกลียดหรือเปล่านะ
    คุณชายปอนด์นั่งกินข้าวอยู่คนเดียวเงียบ ๆ และลอบมองไปทางประตูห้องน้ำหลายครั้ง

    สิ่งแรกที่หัวใจรู้สึกก็คือความกลัว....

    กลัวหนมปังจะคิดว่าคนอย่างไอ้ปอนด์คนนี้อยากแต่จะทำเรื่องแบบนั้น

    กลัวหนมปังจะคิดว่า....เขาเป็นไอ้ปอนด์บ้ากาม
    กลัวไปหมดสารพัด


    ข้าวในจานถูกเขี่ยไปเขี่ยมา

    แต่สุดท้ายก็ถูกตักเข้าปากด้วยความหิวจนหมดจานไม่มีเหลือ

    นานเกือบชั่วโมงที่ประตูห้องน้ำถูกปิดเงียบ

    และเมื่อมันถูกเปิดออกมาอย่างช้า ๆ
    พร้อมกับร่างโปร่งบางนั้นค่อยก้าวออกมาจากห้องน้ำ
    สายตาไอ้ปอนด์ก็มองตาม

    และหยุดนิ่งงันกับภาพที่ได้เห็น
    คนที่ยืนเงียบ ก้มมองพื้นไม่กล้าสบตาไอ้ปอนด์สักนิด
    และร่างสูงใหญ่ที่นั่งนิ่งก็กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
    เมื่อเห็นภาพของคนที่ยืนนิ่งแก้มแดงอยู่

    ภาพที่คนเห็นแทบจะเอาหัวโขกผนังห้องตาย
    ภาพของคนรักที่ดูยั่วยวนชวนให้คิดเตลิด
    ภาพที่ไอ้ปอนด์ต้องรีบหลบหน้าไปทางอื่น
    เพราะตอนนี้มันกำลังกลัว

    ไม่ใช่กลัวเหมือนตอนแรกที่กลัว
    แต่กลัวว่าจะทนเก็บกดความรู้สึกไว้ไม่ไหว

    แล้วกระโดดปล้ำหนมปังด้วยความต้องการทั้งหมด
    ที่ทั้งหัวใจและร่างกายต้องการ

    สิ่งที่คุณชายปอนด์มันกลัวก็มีแค่นี้เอง

TBC.......

***************************

[Kipper]

 

[kamui1972]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน กรณีศึกษา)

    “หนมปัง...อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอเร็วเนอะ...ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

    หนมปังเอ้ยหนมปัง...น่าจะเห็นนะว่าไอ้บ้าปอนด์คนนี้มันจะบ้าอยู่แล้ว แล้วทำไมออกมาในสภาพนี้ล่ะเนี่ย     จะยั่วให้คนบ้าอย่างเราเป็นบ้าตายหรือไงกันน๊า....หนมปัง

    “เหรอ...เร็วเหรอ...แล้ว..แล้วมันจะสะอาดมั้ย...หรือว่าต้องอาบอีกรอบดี ปอนด์กลัวเราอาบน้ำไม่สะอาดเหรอ” ร่างโปร่งบางยืนก้มหน้าไม่รู้จะมองอะไรดีก็เลยเอาแต่มองที่มือของตัวเองที่ จับกันแน่น พูดอย่างที่ใจคิด
    แต่คนที่สติแตกก็แปลความหมายเสร็จสรรพเรียบร้อย แล้วก็ต้องรีบคิดว่าเข้าใจผิดน่ะ เข้าใจผิด

    “ไม่ใช่หนมปัง...คือเรา..โธ่เว้ย...อยู่ห้องคนเดียวก่อนนะ..เดี๋ยวเรามานะ.....”

    ขืนอยู่ต่อไอ้ปอนด์ต้องเป็นบ้าตายแน่ ๆ ไม่อยากเป็นไอ้บ้ากามที่ปล้ำคนที่ตัวเองรัก
    รักหนมปังมาก
    รักจนไม่กล้าแตะ
    รักจนกลัวว่าถ้าแตะไปแล้วจะทำให้หนมปังคิดมากแล้วก็ไม่ชอบ
    จนพาลรังเกียจไปซะอีก

    “ปอนด์...เกลียดเราแล้วเหรอ...ไม่อยากให้เราอยู่ร่วมห้องด้วยแล้วใช่มั้ย..”

    น้ำเสียงสั่นไหวและแววตาหมองเศร้าค่อยทอดมองมาที่ร่างสูงใหญ่กว่า

    ที่จริงแล้ว.....ปอนด์...ปอนด์อาจไม่อยากให้อยู่ด้วย
    แต่ตัวหนมปังเอง ทำไมช่างหน้าด้านไร้ยางอายขนาดนี้
    เห็นเขาดูอะไรแบบนั้นก็นึกว่าเขาอยากจะทำอย่างนั้นด้วย
    อันที่จริงเขาก็แค่อยากดูอะไรแปลก ๆ ตื่นเต้นแค่นั้นเอง
    แล้วนี่คิดจะทำอะไรกันเนี่ยไอ้ปัง....คิดจะทำอะไรของมึงกันแน่เนี่ย

    ไม่อยากจิกเล็บที่ข้อมืออีก
    แต่ก็ไม่รู้ว่าอาการนั้นมันกลับมาตอนไหน
    พอเผลอ พอรู้สึกกดดัน
    ปลายเล็บก็ไปจิกลงที่ข้อมืออีกแล้ว
    คราวนี้มันแรงมาก แรงจนเนื้อแทบหลุด
    แรงจนหยดเลือดซึมออกมาอย่างเห็นได้ชัดในทันที

    “ปัง......ปังอย่าทำแบบนี้นะปัง....หนมปังอย่าทำ...ปล่อยมือเร็ว...ปล่อยเร็ว”

    ไอ้คุณชายปอนด์แค่เห็นว่าร่างโปร่งบางสั่นไหว เริ่มทำร้ายตัวเองอีกแล้ว
    ก็ปรี่เข้ามาดึงมือนั้นออกแทบไม่ทัน พยายามจะแกะให้ปลายเล็บและข้อมือห่างกันมากที่สุด

    แต่ก็ดูเหมือนหนมปังจะหยุดไม่ได้
    ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างช้า ๆ

    ก่อนที่เรียวแขนนั้นจะยกขึ้นโอบรัดรอบคอของร่างสูงกว่านั้นเอาไว้

    สะอื้นไห้ออกมาอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้อีก

    “เราเป็นไอ้บ้าโรคจิต....เราเป็นคนที่แย่นิสัยไม่ดี......เราไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว...สัญญาอะไรไว้ก็รักษาสัญญาไม่ได้
    ปอนด์เกลียดเราแล้วจริง ๆ จะทิ้งเราไปแล้วใช่มั้ย.....ถ้าจะทิ้งเราไปแล้ว....อย่าบอกเราเลยเราไม่อยากรับรู้
    เราจะไปเองนะ....เราจะไปเดี๋ยวนี้เลย”

    ร่างโปร่งบางสั่นไหวใบหน้านองไปด้วยน้ำตา
    ก้าวผละออกห่างและค้นหาเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างลวก ๆ

    ลงมือเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าใบเดิม

    “หนมปังจะไปไหน...จะไปไหนหนมปัง...เราห้ามโกรธกันนะปัง...ปังโกรธเราเหรอ..ปังโกรธเราเรื่องอะไรปัง
    เราขอโทษหนมปัง....เรามันเป็นไอ้บ้ากาม..เห็นหน้าหนมปังแบบนั้นเราจะอดใจไม่ได้....เรามันทุเรศ
    บอกว่าตัวเองไม่ใช่เกย์.ไม่ใช่เกย์อยู่ทุกวัน...แต่ก็ดูอะไรแบบนั้นได้ หน้าตาเฉย.....หนมปังคงเกลียดเราที่เราทำตัวบ้า ๆ แย่ ๆ แบบนี้จนไม่อยากอยู่กับเราแล้ว....เราขอโทษหนมปัง..เราขอโทษ..เรามันไอ้เลว ที่มีใจอกุศล คิดแต่เรื่องอกุศลตลอด...เราขอโทษหนมปัง....เราขอโทษ..อย่าไปเลยนะ...อย่า ทิ้งเราไปเลยนะ”

    แย่แน่แล้วไอ้คนเลวปอนด์เอ้ย.....หนมปังเกลียดเขาแล้วแน่ ๆ เลย หนมปังรับไม่ได้ที่ไอ้บ้าปอนด์คิดอะไรแบบนี้
    จนอยากจะหนีห่างไปให้ไกล ๆ แน่ ๆ เ แค่คิดก็อยากจะร้องไห้ออกมา
    หนมปังร้องไห้เพราะกลัวไอ้ปอนด์ไม่รัก
    ไอ้ปอนด์ก็ร้องไห้เพราะกลัวหนมปังไม่รักซะอีก

    ไอ้สองคนนี่มันท่าจะบ้านะเนี่ย
    “คิด...คิดอะไร...คิดจะทำอะไรเรางั้นเหรอ.....” ดวงตากลมโตที่รื้นไปด้วยน้ำตาหยุดมือลงแล้วและเงยหน้าขึ้นมอง
    คนที่คว้าทั้งมือทั้งกระเป๋าเอาไว้
    “เรา.....เรา...เราขอโทษ...เราคิดแต่จะทำแต่เรื่องอย่างว่ากับหนมปังตลอด..เรามันเลวนะหนมปัง..เรามันเลวจริง ๆ “

    แค่ได้รับคำตอบแค่ได้รู้ถึงเหตุผลที่ร่างสูงนั้นทำเหมือนหมางเมินกัน
    แค่ได้รับรู้ถึงสาเหตุก็ทำให้ใบหน้าซีดขาว และดวงตาหม่นหมองนั้นไหวระริก

    และความร้อนในร่างกลับสูบฉีดพุ่งสูงขึ้น
    ร่างนั้นยกเรียวแขนให้แตะที่ปลายจมูกของไอ้คุณชายปอนด์
    และแตะกลับมาที่จมูกของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความอาย

    “เรากลัวอาบน้ำไม่สะอาด....เพราะถ้าอาบน้ำไม่เรียบร้อยมันไม่ดี....ร่างกายของเราก็เป็นผู้ชายอย่างนี้
    เราจะทำให้ปอนด์มีความสุขหรือเปล่าเราก็กังวลแล้วก็กลัวมาก.....เราไม่เคยทำอะไรอย่างนี้
    แล้วปอนด์...ปอนด์จะเกลียดเรามั้ย....ถ้า...ถ้าอยากจะทำ...ก็ทำไปสิ.....แต่เราไม่รู้ว่าครั้งแรกต้องทำยังไง
    ถ้าเกิดว่าเรา..จะดูนั่นด้วยกัน...อย่างที่ปอนด์ดู...แล้วมันจะทำให้เรารู้วิธีมั้ยว่าต้องทำยังไงบ้าง”

    คำพูดแสนซื่อและเกรงอกเกรงใจยิ่งทำให้เลือดในกายไอ้ปอนด์พุ่งกระฉูด
    นั่งนิ่งอึ้งไปตามระเบียบ.....ก่อนจะกระพริบตาซ้ำ ๆ ด้วยความมึน
    หูฝาดป่าววะกู
    บทจะง่าย.....ทำไมอะไรมันง่ายดายอย่างนี้วะเนี่ย

    “ได้....ได้อยู่หรอกนะ....แต่เราอยู่กันคนละมุมได้ป่าว.....ถ้าปังนั่ง โน่น....เรานั่งนี่ได้มั้ย....เรากลัวทำหน้าตาหน้าเกลียดให้หนมปังกลัว น่ะ....”

    ไอ้ปอนด์ตอบกลับไปแล้วด้วยความอายไม่ต่างกัน
    ก็คนมันไม่เคยทำนี่หว่า
    ใครจะว่าไก่อ่อนก็เอาเถอะ.....ก็ไก่อ่อนจริง ๆ นี่
    จะรู้ได้ไงว่าต้องทำยังไงบ้างคนไม่เคยทำนี่หว่า.....

    ไอ้ปอนด์เอ่ยบอกและมองไปอีกทาง เมื่อหนมปังหยุดมือที่เก็บของลงกระเป๋าแล้ว
    เดินไปนั่งอยู่ในทิศที่ไอ้ปอนด์ชี้นำ

    และตัวของไอ้บ้าปอนด์เองก็ต้องเปิดโทรทัศน์เพื่อการศึกษาผ่านดาวเทียมอันอลังการณ์มหัศจรรย์สุดยอดอเมซิ่ง
    ทิ้งไว้อย่างนั้นและพาตัวเองไปนั่งแหงกอยู่อีกทิศ

    แอบเหลือบมองหนมปังเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหนมปังมีท่าทางกระดากอายแค่ไหน
    ตัวมันเองก็ไม่ต่างกันนักหรอก....

    เอาหลังพิงพนังห้องและนั่งขัดสมาธิอยู่อีกมุม

    และขณะนี้เป็นชั่วโมงบรรยายจากอาจารย์ภาควิชาเพศศึกษาจากมหาวิทยาลัย อาโนเนะ สุดยอด จากประเทศญี่ปุ่นนั่นเอง


TBC.......

***************************

[kamui1972]

ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน ศึกรักของปังปอนด์)


    ไอ้ปอนด์ต้องนั่งเอาหัวพิงกับฝาห้อง หลับตาแน่น หน้าแดงจัด
    หนังบ้าอะไรวะ
    ดูเป็นกรณีศึกษา แต่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วเนี่ย
    แอบเห็นหนมปังนั่งก้มมองพื้นห้องไม่ยอมมองหน้าจอเลย

    แล้วเอาไงต่อดีวะไอ้ปอนด์

    นั่งอยู่เฉย ๆ หรือเอาไงดี

    จะบ้าแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

    อาการกระสับกระส่ายไม่ใช่เฉพาะไอ้ปอนด์คนเดียว แต่ยังลามไปถึงหนมปัง
    ที่สมองแทบไม่สั่งการเพราะว่ามันเบลอไปหมด

    หน้าซีด ๆ ขาว ๆ ป่านนี้มันจะแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้วล่ะเนี่ย
    เอาจริงเหรอ......

    จะทำแบบนั้นกับปอนด์ได้จริงเหรอ....
    อายจะตายอยู่แล้ว จะทำยังไงดี

    ร่างกายก็ร้อนรุ่มขนาดนี้
    แสดงความรู้สึกออกมามากขนาดนี้ ขืนไม่ปลดปล่อยได้คลั่งตายแน่ ๆ

    ไม่รู้ว่าต่างฝ่ายต่างเหลือบมองกันไปมานานแค่ไหน
    แต่พอสายตาประทะกันแค่นั้นแหละ

    ต่างก็ต้องก้มหลบหน้าหนีด้วยความอายกันเข้าไป
    ดูเอาเถอะจนป่านนี้แล้ว มันยังอายกันไม่หยุดหย่อน

    จนเมื่อแผ่นแรกมันจบแล้วนั่นแหละ และต้องต่อแผ่นสองไอ้ปอนด์ก็ไม่ยอมลุก
    หนมปังก็ไม่ยอมลุก
    หน้าจอดับเป็นสีฟ้าแล้ว

    พร้อมกับความเงียบสงัดทั่วห้อง
    แต่คนในห้อง เต็มไปด้วยแรงปรารถนา อย่างหยุดไว้ไม่อยู่อีกต่อไป

    “ปอนด์แผ่นมันจบแล้วทำไงดี”

    หากความอดทนมีอันสิ้นสุด
    หนมปังก็คือผู้ที่ไม่มีความอดทนนั่นเอง
    อดทนได้กับความเจ็บปวด อดทนได้กับทุกสิ่ง
    แต่อดทนไม่ได้กับแรงปรารถนาของร่างกาย
    และหัวใจที่ร่ำร้อง

    คนที่ยังนั่งเงียบลุกขึ้นแทบจะวิ่งเข้าหาร่างอีกร่างที่อยู่อีกมุมของห้อง

    แทบจะกระโดดเข้าใส่

    “หนมปัง......เราขอโทษ...ถ้าวันนี้เราจะเป็นไอ้บ้าหื่นกาม...แต่เราก็รักหนมปัง...รักแล้วเราก็อยากแตะต้อง
    อยากมีอะไรด้วย....ถ้าโกรธเราเกลียดเรา..เราจะไม่ทำเราจะออกจากห้องเดี๋ยวนี้เลย....เราสัญญา”

    ไอ้ปอนด์ตัดใจพูดและเงยหน้าขึ้นสูง ไม่อยากให้หนมปังเห็นไอ้สภาพหน้าแดงตาเยิ้มแบบนี้
    มันดูทุเรศมากมาย จนใคร ๆ คงไม่อยากจะเห็นแล้วก็คงไม่สามารถรับได้

    แต่เมื่อกำลังจะก้มหน้าลงมาหาหนมปัง......ร่างนั้นก็ลุกขึ้นยืนและกอดไอ้ปอนด์เอาไว้แน่น
    เนื้อตัวสั่นระริก ด้วยความหวาดหวั่น
    แต่ก็อยากที่จะมีเรื่องอย่างนั้นกับคนรักให้ได้

    “ไม่เสียใจนะ..หนมปัง”

    ฝ่ามือร้อนรุ่มและร่างกายที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์โอบรัดแผ่นหลังบางนั้นแน่น
    และได้รู้คำตอบของร่างในอ้อมแขนที่สั่นหน้าหนี คอแทบหัก

    เพียงเท่านั้น ทั้งร่างกายและจิตใจก็เหมือนจะหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวได้ในทันที

    ************************
    “ตั้ม...มียาแก้ปวดป่ะ....ยาแก้อักเสบด้วย...” คุณชายปอนด์เดินหน้าบานเป็นจานดาวเทียม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่    เอ่ยถามตั้มเพื่อนรักที่เดินออกมาเปิดประตูในสภาพหาวนอนแต่เช้ามืดโดยมีไอ้ทัตนอนหลับอยู่บนเตียง

    และไม่ต้องบอกว่าเมื่อคืนไอ้บ้าสองตัวนั่นมันทำอะไรกัน เพราะทั้งคอ ทั้งแขนของนายตั้มเพื่อนรัก
    มันเห็นร่องรอยชัดมาก และตั้มเพื่อนรักมันยังอยู่ในสภาพนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียว ผมเผ้ายุ่งเหยิง
    ก่อนจะปิดปากหาวออกมา

    “เอาไปทำอะไรแต่เช้าวะ....ฟัดหนมปังไปแล้วหรือไง..ทำหน้าอย่างกับเมียท้องไปได้ยิ้มจนลูกกะตาปิดแล้วมึง”

    ไอ้ตั้มเปิดประตู้ให้ร่างสูงหน้าบานนั้นเดินเข้ามา และคนที่อยู่บนเตียงก็ลุกขึ้นนั่งปิดปากหาวนอน

    “มาทำไมมึงวะไอ้มารปอนด์..พวกกูเพิ่งได้นอนเมื่อกี้นะ...แม่งรบกวนผัว เมียเขาแต่เช้าเลยมึง .. กูจะนอนกอดตั้มสักหน่อย เสือกมากวนแต่เช้า...รีบ ไปซะทีสิวะ..ไปศึกษาที่กูให้ไปอ่ะ..จะได้เจ๋ง ๆ หวานแหววเหมือนพวกกูสองคนมั่ง....”

    ปากไอ้ทัตก็ร่ายซะยาว และก็ลงไปนอนต่อ แถมยังเรียกให้ตั้มแฟนรักมานอนข้าง ๆ กันอีก ให้ไอ้ปอนด์อิจฉาเล่น

    “กูก็ศึกษาแล้ว......อ่ะนะ...” คุณชายปอนด์ยิ้มรับหน้าบานแฉ่งเล่นเอาไอ้ทัตต้องลืมตามองอีกครั้ง
    เฮ้ย..มาแปลกเว้ย...พูดดี ๆ ก็เป็นด้วยว่ะ...

    “อ่ะ...เอาไปทำอะไรวะแต่เช้า..ปวดหัวเหรอมึง” ตั้มแฟนที่น่ารักหยิบกล่องยาสารพัดมาส่งให้กับไอ้ปอนด์    และมันก็แทบจะวิ่งลิ่ว ไปพร้อมกับยิ้มจนตาเยิ้มไปตลอดทางไม่ได้ขอบใจคนส่งยาให้สักนิด

    “รอยอะไรวะ .. เต็มคอมันเลย....มันแพ้อะไรวะนั่น...เหมือนคอเราเลยอ่ะ” น้องหนูตั้มที่น่ารักลงไปนอน    อยู่ข้าง ๆ คนรักแล้วหลังจากเดินไปปิดประตูห้องเรียบร้อยแล้วก็ลุกพรวดพราดขึ้นเมื่อนึกได้

    “ทัต...ทัต...ทัตได้น้องเขยแล้วทัต....ทัตตื่นเร็ว” ร่างบางเขย่าให้คนรักลุกขึ้นมา และร่างนั้นก็ดึงเข้าไปหาและกอดไว้แน่น จนต้องดิ้นให้หลุดแล้วก็ตะโกนกรอกหูไปเสียงดัง

    “ทัต...ไอ้ปอนด์มันปล้ำหนมปังไปแล้ว...ทำไงดี” แค่พูดยังไม่ทันจบประโยคชายไทยร่างสูงนามว่าทัตพงษ์ก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาบ้าง

    “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย พูดเล่นป่ะตั้ม.......ไอ้ปอนด์กับไอ้ปังอ่ะนะ” นายทัตแฟนตั้มลุกขึ้นมานั่งงง อ้าปากค้าง

    ก่อนจะมองหน้าคนรักที่อยู่ในอาการไม่ต่างกัน
    คิดจะแกล้ง แต่ดันได้ผลจริง ๆ แล้วหนมปังจะเป็นไงเนี่ย ป่านนี้ไม่ช้ำในตายไปแล้วเหรอ
    ไอ้ปอนด์มันยิ่งทำไม่เป็นอยู่..........เวรแล้วววววววววววว

    **********************

    “กินข้าวไหวมั้ยหนมปัง....กินไม่ไหวก็ต้องไหวนะ..จะได้หายเร็ว ๆ “

    ปลุกให้หนมปังตื่น หนมปังก็แทบไม่ยอมตื่นเลย ปรือตาขึ้น แล้วก็นิ่วหน้าหลับตาลงไปอีก
    จนต้องดึงให้หนมปังคว่ำหน้าลงแล้วเอาหน้าของหนมปังมาหนุนตักแล้วก็หอมแก้มหนัก ๆ ไปหนึ่งครั้ง    นั่นแหละคนขี้เซาถึงได้ยอมปรือตาขึ้นมาอีกครั้งได้

    “เด็กไม่ดีตื่นเร็ว...กินข้าวกินยาเถอะ...กินก่อนแล้วค่อยนอนนะ...” ไอ้ปอนด์อมยิ้ม เมื่อเห็นร่างนั้นปรือตาขึ้นมองจนตาหยีแล้วก็ยิ้มมาแบบแหย ๆ ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งไม่ยอมทำตามที่ไอ้ปอนด์บอกเลย

    “ป้อนด้วยปากนะเอ้า.....ถ้าไม่ตื่นน่ะ...” ก็ทำเป็นขู่ไปงั้น ใจจริง เมื่อคืนอยากทำอีกสักหลาย ๆ รอบ แต่หนมปังดันหมดแรงไปก่อน ผลักออกห่างไม่ยอมให้เข้าใกล้เลย แค่สามสี่รอบ ไม่ไหวซะแล้วหนมปังเอ้ย
    แต่ครั้งแรกทำได้ตั้งสามสี่รอบนี่ก็นับว่าเก่งแล้ว
    หนมปังหนอหนมปัง...อะไรมันจะน่ารักปานนั้นนะ

    เนื้อตัวหอมหวานไปหมด....ใครมันจะไปอดใจไหวกันล่ะนั่น

    ปลายนิ้วแกร่งลากไล้ไปเรื่อยตามแนวกระดูกสันหลังของร่างที่นอนซบนิ่งกับหน้าขา และไม่ยอมปรือตาตื่นมาเลย    คนที่ไม่ได้สวมใส่อะไรสักนิด ร้องอืออาในลำคอเหมือนแมวซนๆ ถูกบังคับให้ตื่น แต่ไม่อยากตื่น

    นั่นยิ่งทำให้ไอ้ปอนด์อมยิ้มอย่างชอบใจ
    เลยพาลไล้มือไปทั่วทั้งแผ่นหลังเนียน เต็มไปด้วยร่องรอยนั้น..
    เมื่อคืน..เราเป็นคนรักกันทั้งตัวทั้งใจแล้วนะหนมปัง

    ต่อไป...ไม่ยอมให้ใครแตะต้องหรือทำให้หนมปังร้องไห้ได้เด็ดขาด

    แผ่นหลังนี้ที่ได้โลมไล้

    ร่างกายนี้ที่ได้แตะต้องเป็นเจ้าของเมื่อคืนแล้ว......อยากแตะอีก
    อยากกอดอีก อยากจูบอีก อยากทำให้เป็นแต่ของเขาคนเดียว ไม่อยากยกให้ใคร

    “เด็กดื้อ...ไม่ตื่นล่ะก็...ทำอีกรอบแน่ ๆ ...มีอารมณ์จะทำแล้วนะ...รู้ป่าว”

    ปลายจมูกของไอ้บ้าปอนด์โน้มลงไปแตะที่ต้นคอของคนที่นอนหลับสนิทและกัดเล่นเบา ๆ

    จนร่างนั้นต้องสะดุ้งตื่น ปรือตาขึ้นมองหน้าของไอ้ปอนด์ แล้วก็ค่อยหน้าแดงก่ำด้วยความอาย
    เมื่อมองเห็นแววตารุมร้อนไม่ต่างจากเมื่อคืนเลยสักนิด
    ตอนนี้นัยย์ตานั้นสื่อบางอย่างชัดเจน

    เรื่องเมื่อคืน ถูกลำดับเข้ามาเป็นฉากในสมอง ที่เริ่มตื่นไปตามร่างกายด้วย

    ********************************

    “ปัง.....หนมปัง.....เรารักหนมปังมากนะ...หนมปังรู้มั้ย...เรารักหนมปัง มากแค่ไหน...รักมากที่สุดเลยนะ…ทำไมเราถึงได้รักผู้ชายด้วยกันได้มากมายขนาด นี้นะ....รักจนจะทนไม่ได้อยู่แล้ว”

    น้ำเสียงแหบพร่าและใบหน้าที่พัวพันแนบแน่นอยู่กับซอกคอและไหล่มนของร่างโปร่งบางเอาแต่บอกคำรักซ้ำ ๆ    และฝากฝังร่อยรอยเต็มไปหมด จนแทบไม่เหลือที่ว่าง

    อยากให้ใคร ๆ รับรู้ว่าหนมปังเป็นของไอ้บ้าปอนด์คนนี้เพียงคนเดียว.....ทั้งร่างกายทั้งหัวใจนี้จะไม่ยินยอมยกให้กับใครแน่ ๆ

    ไม่เพียงแต่ไอ้ปอนด์เท่านั้นที่ทั้งขบทั้งกัด
    หนมปังเองยิ่งหนักกว่า
    ทั้งจิกทั้งข่วน จนเป็นแนวยาวไปทั่วไหล่ของไอ้ปอนด์
    แถมยังกัดเข้าไปที่ลำคอแข็งแกร่งจนเลือดซึมออกมาซะอีก

    เล่นเอาไอ้ปอนด์ถึงกับสะดุ้ง
    แต่สิ่งหนึ่งที่รับรู้
    มีแฟนเป็นแบบนี้ ก็ต้องทำใจ
    ให้กัดได้ อยากกัดให้จมเขี้ยว เลือดสาดแค่ไหนก็เอาเถอะ
    อยากจะข่วนให้เล็บจิกไปถึงเนื้อแค่ไหนก็ตามใจ เจ็บแค่นี้ไม่มากมายนัก
    เพราะยอมให้ปังคนเดียว แค่ให้ร่างนี้ได้ระบายความเก็บกดในใจออกมาให้หมดก็พอแล้ว

    เสียงหวาน ๆ และร่างที่แอ่นสะท้านเรียวขาเนียนงามโอบรัดเอวแกร่งไว้แน่น

    และกรีดร้องลั่นเมื่อถูกแทรกสอดกายเข้ามา มันไม่ใช่เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด
    แต่น่าจะเป็นเสียงร้องด้วยความพึงพอใจมากกว่า

    ไม่แปลกหรือไง.....ที่แม้แทรกสอดรุนแรง แต่คนเบื้องล่างไม่มีทีท่าจะเจ็บปวดเลยสักนิด
    ร่างเบื้องล่างสะบัดหน้าหนี ร่างกายสั่นสะท้านก่อนจะถูกโอบรัดแผ่นหลังให้ลุกขึ้นนั่ง
    วางร่างกายทั้งหมด อยู่บนหน้าขาของอีกคนที่เหยียดขายาว

    ร่างกายจมหายไปในร่างของอีกคนจนหมดสิ้น และหอบหายใจหนัก นิ่วหน้าออกมาพร้อมกัน

    “เจ็บมั้ย......แบบนี้เจ็บมั้ยหนมปัง.....”

    คนที่ยังหยุดนิ่งไม่ขยับกายกระซิบถามที่ข้างหูของคนที่อยู่เบื้องบนน้ำ เสียงเครือไหว ไปตามอารมณ์ยังไม่กล้าที่จะขยับร่างกายมากนัก ถึงไม่ได้ฉลาดมากแต่ไม่ได้โง่
    ทำไมหนมปังไม่เจ็บไม่ปวดเลยสักนิด
    และดูเหมือนจะพึงพอใจมากมาย
    ทั้งที่ร่างกายบีบรัดแน่นตึงขนาดนี้ แต่ดวงตากลมหวานซึ้ง กับทอดมองมา หยาดเยิ้มจนไอ้ปอนด์ทนไม่ไหว
    ต้องขยับร่างกายจากเชื่องช้าเป็นแรงรัวขึ้น

    และร่างเบื้องบนก็โอบรัดแผ่นหลังกว้างไว้แน่น ซุกหน้าลงมาซบกับอกกว้างของอีกฝ่าย
    หยาดเหงื่อซึมหยดลงที่หน้าผากมนขาว
    ร่างนั้นกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น.....
    หนมปังคงเป็นคนที่ชินชากับความเจ็บปวด
    ทั้งที่หากเป็นคนปกติคงได้เจ็บลึกจนกรีดร้อง
    แต่หนมปังกับพอใจอย่างมากล้น

    ขยับร่างกายไปตามแรงอารมณ์ของอีกฝ่ายได้อีกต่างหาก

    จนไอ้ปอนด์ทนไม่ไหว แรงอารมณ์ความปรารถนามีเท่าไหร่ ก็ถาโถมเข้าใส่อีกฝ่ายไม่มีหยุดยั้ง
    ร่างเบื้องบน ขบกัดไหล่แข็งแกร่งของอีกคนไว้จนจมเขี้ยว....
    ดวงตาปรือปรอย เมื่อใกล้สมปรารถนา

    และในไม่ช้า ความปรารถนาในคราวแรกก็สิ้นสุดลง พร้อมกับการทิ้งกายลงหอบเหนื่อย
    ของร่างเล็กงดงามสั่นไหวนั้น ที่ปล่อยให้ร่างกายปลดปล่อยหลั่งรินรดออกมาจนหมดสิ้น

    ปรือตาหลับลงหอบเหนื่อย เมื่อถูกปล่อยให้โอนอ่อนนอนลงกับพื้น และเมื่อไอ้ปอนด์ไก่อ่อนถอนร่างกายออกมาก็พบทั้งหยดเลือด และหยาดหยดร่างกายของตัวเองที่ทะลักตามออกมาด้วย

    เล่นเอาไอ้ปอนด์หน้าซีดเผือด
    เลือดขนาดนี้ หนมปังบอกว่าไม่เจ็บ
    ถ้าเป็นคนอื่นร้องลั่นแล้ว
    ดีนะที่เป็นมือใหม่แล้วมาเจอกับหนมปัง
    ไม่งั้น ล่ะก็......อีกคนต้องร้องบ้านแตกไปแล้วแบบนี้

    ร่างกายอ่อนเพลียของอีกคนปรือตาขึ้นมอง
    และก็หน้าแดงเรื่อ เมื่อถูกสำรวจจากสายตาของอีกฝ่าย

    “อย่ามองนะ.......พอแล้ว....อย่ามองเราเลย”

    ผ้าแพรผืนบางถูกดึงมาพันรอบกายของคนที่เขินอายอย่างถึงที่สุด
    แต่ร่างสูงใหญ่กว่านั้นไม่รอช้า สอดร่างกายกลับเข้าไปใหม่อีกครั้ง
    และปิดปากเสียงหวาน ๆ นั้นไปจนหมดสิ้นเสียงประท้วง

    ก่อนจะกระซิบเสียงแหบพร่า เมื่อทาบทับกายลงไปกอดรัดร่างนุ่มนิ่มนั้นไว้แน่น
    เริ่มขยับร่างกายอีกครั้ง

    “ทำอีกเถอะนะหนมปัง.....ไม่ได้เจ็บซะหน่อยนี่......อย่างนี้ต้องทำเยอะ ๆ จะได้รู้ว่าเจ็บอ่ะ....มันเป็นยังไง”

    ไอ้ปอนด์หัวเราะเสียงเบา รู้ว่าทำยังไงก็ได้ ไม่ต้องกลัวหนมปังเจ็บปวด มันเลยยิ่งเอาใหญ่
    เริ่มจังหวะร่างกายที่แข็งขืนขึ้นในร่างนั้นอีกครั้ง

    หนมปัง....ไม่รู้ว่าที่ไม่เจ็บไม่ปวดเหมือนคนอื่นเขาเนี่ยมันดีหรือเปล่า
    แต่ถึงไม่เจ็บ.......มันก็หมดแรงกันได้ง่าย ๆ นะของแบบนี้

    ไม่รู้ว่าคืนนั้นสองร่างมอบความรักดื่มด่ำให้กันมากมายแค่ไหน
    แต่ที่รู้ก็คือ
    ไอ้ปอนด์มันเล่นทำจนหนมปังหลับนิ่งสนิทไม่รู้เรื่องไปเลย
    ว่าเกิดอะไรขึ้นมาก

    คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์มันถึงได้ยอมรามือไป
    และกอดก่ายร่างกายของอีกคนไว้ จนถึงเช้า

   TBC.......

***************************

[kamui1972]

    ปรัชญาช่างกลยามศึกเรารบยามสงบเราซ้อมรักกันเอง ภาค ปัง-ปอนด์ (ตอน เมื่อคนรักอ่อนแรง (จบ))

    “ตั้ม..ปกติเนี่ย..ไอ้ปอนด์มันซักผ้าเองป่ะ” ลุ้นเขาดีนักนะครับคุณทัตแฟนตั้ม เป็นไงล่ะทีนี้
    พอไอ้ห้อง 442 มันซัดกันไปจริง ๆ อาการเอ๋อแดกก็มาเยือนคู่รัก คู่แสบ คู่นี้จนได้

    “เห็นหนมปังซักประจำ....ตากหนมปังก็ตาก..รีดหนมปังก็รีด..ห้องเราหนมปังก็เป็นคนมาทำให้”

    คุณหนูตั้มแฟนที่น่ารักนั่งกัดแอปเปิ้ลไปเรื่อย และเดินออกมาที่หน้าระเบียงเพื่อจะแหงนหน้าขึ้นไปดูว่า    วันนี้ใครเป็นคนตากผ้ากันแน่ ถ้าเป็นไอ้ปอนด์ตากเอง ฟ้าถล่มแน่

    และตั้มก็ตาค้าง เมื่อฟ้ากำลังจะถล่มลงมาจริง ๆ เงยหน้าพอเห็นว่าใครยืนตากผ้าท่าทางขะมักเขม้นอยู่ ก็เลยต้องตะโกนถาม

    “เอ้ย.....คิดไงซักผ้าตากผ้าเองวะไอ้ปอนด์...ถูกหนมปังทิ้งแล้วหรือ ไง...” เสียงตะโกนก็ไม่ได้ดังมากมายแต่ก็พอให้คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์โผล่หน้าออกมา ยืนยิ้มได้

    “เปล่า...ก็อยากทำมั่งอ่ะ...ไม่มีอะไร...” ตอบเสร็จปุ๊บไอ้ปอนด์ก็รีบเข้าห้องไปในทันทีไม่รอให้คนข้างล่างถามต่อ    ขือรอให้ถามก็ไม่รุ้จะตอบยังไง อาย ๆ ไงก็ไม่รู้ แบบว่าเขิน ๆ อ่ะ

    ร่างสูงนั้นเดินเข้าห้องไปแล้ว และปัดกวาดทำความสะอาดห้องเรียบร้อย ก่อนจะปลุกคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องให้ตื่นขึ้น

    “หนมปัง...จะกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า....ปอนด์จะไปซื้อให้” แสนจะเป็นคนดีมากกกกกกกกกกก
    หารู้ไม่...หลายวันมานี้ ไอ้ปอนด์ไก่อ่อนได้พัฒนาการเป็นไก่ชนไปเสียแล้ว

    ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหนมากมาย ยิ่งซัดได้ยิ่งเล่นไม่เลิก
    คนตัวบางร่างเล็ก เลยนอนสลบไม่รู้เรื่องทุกวัน...ดีที่เป็นช่วงปิดเทอมไม่งั้นล่ะก็....ตายยยยยยยยยยยยยยยย

    ร่างนั้นยังคงนอนนิ่งไปขยับ จนคนตัวสูงกว่า ต้องเล่นมุขเดิม คือกัดเข้าให้ที่ไหล่มนนั้น
    ซึ่งปัจจุบันมันแทบไม่มีพื้นที่จะให้กัดอยู่แล้ว....

    และก็ได้ผมเมื่อหนมปังปรือตาตื่นขึ้นมาเล็กน้อย แล้วก็เหมือนจะพูดอะไรแล้วก็นอนหลับลงไปต่อ
    ไม่มีแรงจะพูดอีก

    ไอ้ปอนด์ก็เลยต้องนั่งขำ

    หนมปังเอ้ย...หนมปัง
    ใครบอกให้เกิดมาน่ารักขนาดนี้ล่ะว้า

    ก็กะว่าเออจะเลิกทำสักสองสามวัน

    แต่ไหงพอตกกลางคืนก็เล่นไม่เลิกไปได้ทุกที
    ยิ่งรุนแรงแค่ไหน หนมปังก็ยิ่งชอบเท่านั้น

    เคยลองอ่อนโยนดู....แต่มันดูเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ พิกล
    พอกัดกันไป ทำกันไป เออ....แหม..มันสนุกดีพิลึก

    หลังมีแต่รอยเล็บของหนมปังเต็มไปหมดแล้วเนี่ย
    ส่วนไหล่ของคนจิกเล็บเหรอ......มีแต่รอยฟันที่เขากัดย้ำไปจนไม่เหลือพื้นที่แล้วนั่นน่ะ

    นี่มันแปลกป่าววะเนี่ย ที่รู้สึกชอบกับเรื่องแปลก ๆ อย่างนี้

    “อื้ออออออออ หอมจังเล้ยยยยยยยย ใครกันน๊าเนี่ยเดี๋ยวก็กินทั้งกลางวันกลางคืนเลยนี่”

    คนโรคจิตกับคนรักคนโรคจิต อันไหนมันพิสดารกว่ากันวะเนี่ย

    คนแกล้งคนหลับกดจมูกหนัก ๆ เข้าที่แก้มของคนนอนหลับไม่รู้เรื่อง และก็ไล้ปลายลิ้นเล่นที่ซอกคอ

    จนทำให้คนหลับไม่รู้เรื่องต้องหัวเราะออกมา เพราะทนกับความจักจี้ไม่ไหว

    “กินอะไร...ลุกก่อนเร็ว....ลุกมาบอกก่อนจะกินอะไร....” ก็เพราะว่ารัก ร๊ากกกกกกกกก รัก
    ไอ้ปอนด์ที่ไม่เคยทำอะไรเองเลย ถึงได้ดึงให้ร่างเล็กบางนั้นลุกขึ้นนั่งและกอดเอวเอาไว้ก่อนจะถามย้ำอีกครั้ง

    “กินอะไร....ไหนบอกก่อนเร้ว...จะไปซื้อแล้ว...”

    กอดก็กอดไปเรื่อย หิวก็หิว แต่พอเห็นร่างบางในอ้อมแขนปรือตาขึ้น ช้า ๆ นัยย์ตาหวานหยาดเยิ้ม ก็เลิกหิวทันที

    ร่างบางนั้นทำท่าจะตอบแต่ก็ต้องเงียบกริบ ทิ้งตัวลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง
    เมื่อถูกร่างสูงใหญ่กว่าตามลงมาทาบทับ

    “กินหนมปังก่อนดีกว่า...แก้หิว...เดี๋ยวระหว่างทำก็คิดไปแล้วกันว่าจะกินอะไรดีนะหนมปังนะ...”

    รอบที่เท่าไหร่ของวันไม่รู้สำหรับวันนี้
    เมื่อกี้ก็สัญญากับตัวเองไว้แหมบ ๆ ว่าจะไม่รังแกหนมปังอีก
    แต่พอเห็นดวงตาเศร้า ๆ นั้นช้อนสายตาขึ้นหวานหยาดเยิ้ม....
    ไอ้ปอนด์ก็ไม่เอาแล้วสัญญิงสัญญา แม้ร่างนั้นจะนิ่วหน้าด้วยความเหนื่อยอ่อนบ้าง

    แต่เมื่อถูกโอบรัดแผ่นหลังไว้แนบแน่น อาการไม่ยอมตื่น ก็ตื่นขึ้นได้แบบกะทันหันทันที
    “เอ้ยยยยยยยยยยยย ไอ้ปอนด์....มึงทำอะไรเพื่อนกูวะเปิดเว้ยยยยยยยยยย เปิด”

    เสียงเคาะรัวประตูห้องจากคนข้างนอกไม่ได้ทำให้คนที่กำลังแสดงความรักกันอยู่สนใจได้สักนิด

    “ก็ทำเหมือนมึงกับตั้มไง.....รบกวนผัวเมียเขาไปซะทีสิโว้ยยยยยยยยย”

    อย่าหวังว่าหนมปังจะตอบ เพราะคนอ่อนแรงตัวอ่อนปวกเปียกตาปรือ ยิ้มหวานให้กับร่างที่กอดรัดแนบแน่นอยู่

    เสียงเคาะประตูพร้อมกับการโวยวายของคนหน้าห้องยังไม่ยอมหยุด แต่เรื่องอะไรคุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์จะลุกขึ้นไปเปิดกันล่ะ

    มันก็ได้แต่หัวเราะออกมาเสียงเบา

    ไอ้ทัตเอ้ย......คิดขัดขวางทางรักของกูเหรอ....อีกนานว่ะ...กว่าฝีมือจะเทียบกูได้
    อันนี้ทำให้เกิดความรำคาญเล็กน้อยแค่นั้น ทำเป็นไม่สนใจไปซะก็หมดเรื่อง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำว่ะ

    “หนมปัง.....รักปอนด์ป่ะ.....” น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยถามคนที่แทบไม่ยอมลืมตาแต่ก็ยังยิ้มออกมาได้

    “รัก.....ถ้าให้ตายแทนล่ะก็..เราทำให้ได้”

    ไม่รู้ว่าประโยคนี้มันกระแทกโดนอวัยวะส่วนใดของคุณชายปอนด์

    ในขณะที่เวลาอื่นเลิฟซีนดุเดือดคือ ฟัดกันไป กัดแขนกัดไหล่กันไปเรื่อยจนเลือดสาด
    แต่อารมณ์นี้ ฟัดกันไป อีกคนร้องไห้ อีกคนหลับตาหัวเราะ

    อย่านึกว่ามันจะเป็นอุปสรรคกับบทรักเร่าร้อน

    แบบนี้ก็ตื่นเต้นดีไปอีกแบบนะเนี่ย.......

    คุณชายปอนด์ร้อยอารมณ์.....นิ่งคิดเล็กน้อย
    และยังคงมุ่งมั่นกับการรังแกคนรักต่อไป

    อีกหลายครั้งหลายหน
    เป็นนานสองนาน

    นาน…..

    อีกนานเท่านานเมื่อความรักของทั้งคู่ยังคงอยู่

    และตลอดไป

    ส่วนตัวมารที่จะมาขัดขวางความรักนะเร้ออออออออ มันยังคงกระหน่ำเคาะประตูต่อไป
    ฝันไปเหอะว่าไอ้ปอนด์จะลุกขึ้นไปเปิด ชาติหน้าตอนบ่าย ๆ นั่นแหละเว้ยไอ้ทัต...5 5 5 5 5

    Fin.......

    ***************************