หัวข้อ: [นิยาย]***...รักด้วยใจ (ตอนพิเศษ)...by..aoikyosuke..***

[kamui1972]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

************************************************************************************************

สวัสดีครับ กลับมาอีกครั้งกับนิยายของคุณเท็นเรื่อง รักด้วยใจ เรื่องนี้อาจจะแปลกกว่าแนวปกติของคุณเท็นนะครับ ลองอ่านดู ผมว่ามันสอนอะไรเราได้หลายอย่างเลย สนุกกับการอ่านนะครับ

ขอบคุณคุณเท็นมากๆครับ ที่อนุญาตให้เอาเรื่องดีๆ มาลงให้อ่านกัน

************************************************************************************************

รักด้วยใจ.(ภาคบิว) ตอน 1

บิว..ไม่มีตังค์แล้วอาทิตย์นี้...บิวเอาตังค์มาให้ด้วยสิ...รอหน้าร้านค้านะ

ผมวางโทรศัพท์ในมือลงแล้วก็ยิ้มกับตัวเองเหงา ๆ ผมกับแดนเราเป็นอะไรกันแน่ ผมรักแดน

แดนก็รู้ว่าผมรักเขา เราคบกันมาเกือบปี แต่เราไม่เคยมีอะไรกันเลย หนึ่งปี ผมเจอหน้าแดน 15 ครั้ง

10 ครั้งคือเอาเงินไปให้เขา 1 ครั้ง เอาหนังสือไปให้ 2 ครั้งไปกินข้าวด้วยกัน อีกสองครั้งแยกเป็นครั้งแรกที่เจอกันกับอีกครั้งคือล่าสุดที่ผมเอาเงินไปให้เขา

เจ็บมากเลยนะ หัวใจผมมันงี่เง่า แดนบอกว่ารักผม แต่ผมไม่เคยบอกรักเขา เขาถามผมซ้ำ ๆ ว่ารักเขามั้ย

ผมไม่เคยตอบเขาสักครั้งเดียว ทุกครั้งผมหัวเราะ และก็ทำเหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูด

ผมยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างเอง ผมไม่มีเวลา ผมต้องทำงาน เช้าผมตื่นมาขายขนมให้คนที่รีบเร่งไปทำงานออฟฟิส ตั้งแต่ ตีห้าครึ่ง ถึง สิบโมงเช้า หลังจากนั้นผมไปเรียนภาคบ่าย เพราะผมเป็นนักศึกษาภาคบ่ายในวิทยาลัยแห่งหนึ่ง กลับมาถึงร้าน แล้วมาช่วยญาติขายของต่อ เวลาหนึ่งทุ่มกว่าทุกวัน แล้วผมก็ขายของจนถึง เที่ยงคืน แล้วก็เข้าบ้าน วันเสาร์และวันอาทิตย์ ผมไปรับจ็อบทำงานพิเศษแนะนำสินค้าที่ร้านโทรศัพท์มือถือ ผมไม่เคยมีเวลาเป็นของตัวเอง แม้แต่เวลาจะหายใจผมยังไม่มี ผมถึงต้องมีความรักกับแดนทางโทรศัพท์ ผมคุยกับเขา พูดคุยกับเขาเกือบทุกวัน ก่อนที่ผมจะนอน จนผมรักเขาในเวลาไม่ถึงเดือน และครั้งแรกที่เขาเจอหน้าผม

คือผมนัดเจอกับเขาที่ร้านหนังสือ ผมดีใจที่จะได้เห็นหน้าเขาสักที วันนั้นผมไปกินข้าวกับแดน และซื้อหนังสือ

แดนทำหน้ายิ้ม ๆ เฉย ๆ วันนั้น ผมกลับมาบ้านแล้ว โดยที่แดนไม่โทรหาผมอีกเลย ผมโทรหาเขาอีก เป็นสิบ ๆ ครั้ง เขาไม่เคยรับสายผมอีก ระยะเวลา 1 เดือน 16 วัน ที่ผมโทรหาเขาทุกวัน วันละ 5 เวลา ผมรู้ว่าเขาไม่รับสายแต่ผมก็ยังดื้อด้านโทรไป แค่ให้เบอร์ขึ้นบนเครื่องโทรศัพท์ของแดนก็ยังดี ผมหวังว่าวันหนึ่ง เขาจะรำคาญ แล้วโทรมาด่าผมเอง ยังไงซะวันนั้น ผมคงได้ยินเสียงของเขาอีก

และในที่สุด แดนก็โทรกลับมาหาผมในวันหนึ่ง เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งผมก็อยากให้เป็นอย่างนั้น

ผมถามเขาอย่างจริง จัง อยากเลิกกับผมใช่มั้ย เขาบอกว่าไม่ใช่อย่างนั้น เพียงแต่เห็นหน้าแล้ว ไม่ถูกสเปค ก็แค่นั้นเอง ก็แค่นั้นเองของเขา มันทำให้ผมเจ็บไปถึงใจ เพราะผมไม่ได้หน้าตาดีพอ เขาถึงไม่อยากคุยกับผมต่อ

ผมแค่นยิ้มอย่างขื่น ๆ ช่างมันเถอะ ผมหวังว่าสักวัน ผมจะเอาความดี และความเข้าอกเข้าใจ ทำให้เขารักผมให้ได้ ผมหวังว่าจะมีวันนั้นสักวัน

ผมมองเงินแบงค์พันในมือ จำนวนที่แดนขอ แล้วก็ยิ้มอย่างเศร้า ๆ สำหรับแดนแล้ว ผมมีค่าแค่ให้เงินเขาใช้แค่นั้นเอง ผมมีเวลา 15 นาที ที่จะเอาเงินไปให้เขา ผมนั่งรถเมล์ไปหาเขาที่ร้านค้าที่เรานัดพบกัน แดนยืนรอในชุดนักศึกษา เขารับเงินจากผม และบ่นเสียงเบา

ทำไมมาช้าจัง....ขอบใจมาก ไปเรียนก่อนนะ เขารับเงินแล้ววิ่งขึ้นรถแท็กซี่ทันที ผมได้แต่มองตาม อย่างนึกทุเรศตัวเองเต็มทน ผมบอกแดนหลายครั้งแล้ว หาเงินให้ได้ ขอเท่าไหร่ จะพยายามหามาให้ แต่ที่ขอไว้คือตัว

ผมแค่คิดว่ายังไม่อยากมีอะไรกับใคร และคิดว่ายังไม่พร้อมที่จะมี สำหรับผม ผมคิดว่าร่างกายของผมมันมีค่ามากเกินกว่าที่จะยกให้ความรักงี่เง่าจอมปลอมอย่างนี้ ผมบอกเขาว่าถ้าอยากมีอะไรกับใครให้บอกผม ผมจะให้เงินไปหาเอา อยากได้แบบไหนไปเลือกเอาเลย ผมคงไม่มีเวลาไปช่วยเลือก ผมได้ยินเหมือนเขาหัวเราะแผ่ว ๆ

จากทางโทรศัพท์ที่เราคุยกัน แดนยังคงบอกรักผมอย่างต่อเนื่อง และเมื่อหมดหนึ่งสัปดาห์ เขาก็จะพูดประโยคเดิม ๆ

บิว...ไม่มีตังค์แล้วอาทิตย์นี้...แดนขี้เกียจขอแม่....บิวเอามาให้หน่อย

ผม......ยังทำตามที่เขาบอก ทำงานเหมือนคนบ้าเพื่อหาเงินให้แดนใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ผมยิ้มกับตัวเองเศร้า ๆ

ผมผิดเอง ที่ซื้อความรักของแดนด้วยเงิน

ทั้งที่รู้อย่างนั้น ผมก็ยังหลงในความรักจอมปลอม ผมทำงาน ผมเหนื่อย ผมเรียน ผมก็เหนื่อย แต่ผมแค่อยากมีใครสักคนที่จะไม่ดึงดันขอเวลาจากผม เพราะผมคงไม่มีเวลาให้เขา ผมอยากได้คำหวานปลอบประโลมใจ ก่อนที่ผมจะนอนหลับตาในคืนนั้น แดนให้ผมได้

แดน ไม่ขอเวลา

แดน พูดหวาน ๆ ทำให้ผมดีใจได้

แดน....ทำให้ผมหลับสนิทในแต่ละคืน

ผมรู้.....สำหรับเรา...มันเป็นแค่ความรักจอมปลอม ผมรักแดน.....แต่แดน ไม่เคยรักผมเลย

TBC………

[kamui1972]

รักด้วยใจ (ภาคบิว) ตอน 2

เก้ครับ....ไม่ใช่แดน...คุณเป็นใครครับ

เสียงจากปลายสายที่ไม่คุ้นเคย ทำให้ผมนึกเอะใจ ไม่ใช่แดน แล้วเป็นใคร ผมถามคนรับสายและทวนหมายเลขให้เขาฟัง เขาบอกว่าใช่ เป็นเบอร์ของแดนเอง แล้วเขาก็ถามว่าผมเป็นใคร ผมนิ่งชะงักไป ถ้าเกิดว่า เก้คือคนที่แดนคบอยู่ล่ะ การที่ผมโทรมาอย่างนี้อาจทำให้เก้กับแดนผิดใจกัน ผมแกล้งหัวเราะเสียงเบา และบอกว่า

ผมเป็นเพื่อนของแดน พอดีจะโทรมาถามเรื่องงานกลุ่ม แค่นั้นเอง ผมวางสายไปแล้ว เพราะเก้เหมือนไม่พอใจที่มีใครโทรมาหาแดน ผมนั่งมองโทรศัพท์ในมือ ใจผมครุ่นคิดใคร่ครวญ เก้ คงเป็นมากกว่าเพื่อนของแดน แน่ๆ แต่ผมก็ไม่มีสิทธิ์ไปทำอะไรเขา ผมพยายามทำใจให้สงบ และเตรียมตัวจะไปที่ร้านของญาติเพื่อช่วยเขาขายของ ผมมาอาศัยบ้านเขาอยู่ ก็อยากจะช่วยเขาทำงานบ้าง ป้าของผมเป็นคนดีมาก เขาช่วยออกค่าเทอมให้ผม

และบอกผมให้ขยันทำงาน ต่อไปอนาคตจะได้ไม่กลัวงานหนัก ป้ารู้ว่าผมเองก็เหนื่อย แต่ผมก็รู้ว่าป้าเองก็เหนื่อยมากกว่าผมเหมือนกัน ป้าตื่นก่อนผม ทำงานก่อนผม และนอนดึกกว่าผม เขาใช้ชีวิตอย่างนี้มานาน

จนสามารถซื้อบ้านเป็นของตัวเองได้ ทั้งที่มีความรู้แค่ ป.4 ผมนับถือเขา ผมอยากขยันให้ได้ แค่เสี้ยวหนึ่งของเขาก็พอ ผมถึงได้พยายามทำงาน เมื่อร่างกายผมยังทำงานหนักและสู้งานได้อยู่

ผมมองที่โทรศัพท์ในมือ ทำใจให้สงบและลุกขึ้นแต่งตัว เพื่อจะออกไปช่วยป้า ก็พอดีกับที่หมายเลขที่ผมไม่คุ้นเคยโทรเข้ามา

แดนเอง...พอดีแลกซิมกันใช้กับลูกพี่ลูกน้องน่ะ.....เก้พูดอะไรไม่ดีหรือเปล่า

ผมยิ้มออกมา แดนหรอกเหรอ แล้วเขาก็แค่แลกซิมโทรศัพท์กับลูกพี่ลูกน้องใช้แค่นั้น ผมนี่คิดมากจริง ๆ เลยนะ

บิวจะไปทำงานแล้วเหรอ....แดนก็จะดูหนังแล้วเหมือนกันแดนเช่าหนังจีนชุดมา งั้นแดนไม่กวนแล้วนะ

แดนวางสายไปแล้ว พร้อมกับที่เขาทำให้ผมยิ้มได้เหมือนเดิมแล้ว ผมเดินยิ้มไปช่วยงานร้านป้า อย่างมีความสุขในวันนั้น ก็ผมรักแดนนี่นา ถึงแค่ทางโทรศัพท์ แต่ผมก็ยังรักแดนอยู่ดี

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

บิว...มากินข้าวด้วยกันสิ...เก้อยากเจอบิว...เก้ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องแดนไง...ต้องมานะบิว..มา 5 นาทีก็ต้องมา

แดนไม่เคยขอเวลาบิวเลย แต่ตอนนี้เลิกงานแล้วบิวต้องมานะ ต้องมาให้ได้ด้วย

ผมนิ่งเงียบไป หลังคำบังคับขู่เข็ญให้ผมไปพบกับญาติของแดน คนที่รับโทรศัพท์คนนั้น ผมไม่ได้รับปาก แต่สุดท้าย แดนก็โทรมาเซ้าซี้หลายครั้งพร้อมเหตุผลต่าง ๆ นา ๆ อยากให้ผมรู้จักญาติเขาบ้าง แล้วก็อะไรอีกร้อยแปด วันนั้นผมก็ยังยิ้มเหมือนเดิม แดนทำให้ผมดีใจ เขาคงอยากให้ผมไปรู้จักญาติพี่น้องของเขา ให้รับรู้เรื่องของเราบ้าง วันนั้นผมจึงไป ไปกินข้าวกับเก้ และ แดน แต่ผมอยู่แค่ 10 นาที แดนดูเงียบ ๆ ไป จนผิดปกติ

เก้ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ และบอกว่าอยากให้เราสองคนได้มีเวลาคุยกันบ้าง หลังจากที่เก้นั่งอยู่ด้วยมานาน

แดนบอกว่าเก้ทำงานที่ผับแห่งหนึ่ง เก้หน้าตาน่ารักมาก สรุปว่ามองยังไงก็น่ารักอยู่ดี หน้าตาไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมาเป็นญาติกับแดนได้ ไม่มีตรงไหนที่คล้ายกันเลยสักนิด เก้บอกว่าว่าง ๆ อยากชวนผมมากินข้าวด้วยอีก ผมก็ยิ้ม แล้วผมก็กลับบ้านไปในวันนั้นอย่างมีความสุข เก้บังคับให้แดนมาส่งผมที่ป้ายรถเมล์ แดนบอกว่าถ้าผมมากิข้าวด้วย เวลากลับเดี๋ยวแดนจะไปส่งเอง แต่นี่ แม้แต่เดินมาส่งผม เขายังไม่อยากเดินมาเลย แล้วเขาก็เดินไปทั้งอย่างนั้น ทิ้งผมไว้ที่ป้ายรถเมล์คนเดียว ในขณะที่ไม่มีใครเลย เขาหันหน้ามาถามผมอีกครั้ง

บิวกลับเองได้ใช่มั้ย....งั้นแดนไปก่อนนะ.....ไม่อยากให้เก้อยู่คนเดียว พอดีแม่เขาบอกว่าอย่าทิ้งน้องน่ะ

แดนเดินจากไปแล้ว พร้อมกับผมที่พยักหน้ารับเงียบ ๆ

กลับได้...แดนไปเถอะ...เดี๋ยวน้องเขาจะรอ ผมยังเล่นบทคนดีไม่เลิก ทั้งที่ตอนนี้อยากจะร้องไห้

แดนเดินจากไปแล้ว พร้อมกับที่ผมปล่อยให้น้ำตาไหลเงียบ ๆ ผมน้อยใจแดนมาก ทำไมแดนไม่ห่วงผมเลย

ป้ายรถเมล์ไม่มีคนแบบนี้ จะอยู่นั่งเป็นเพื่อนกันก็ไม่ได้ แดนเดินจากไปแล้ว

พร้อมกับที่ผมต้องโบกแท็กซี่กลับบ้าน เพราะคงรอรถเมล์ต่อไปไม่ไหวแน่ ดึกป่านนี้แล้ว

ผมกลับบ้านทั้งน้ำตา นั่งรถแล้วยกมือปาดน้ำตาที่ร่วงหยด ลงที่หลังมือ จนคนขับแท็กซี่ต้องถามว่าผมเป็นอะไร

ผมแค่บอกเขาว่าฝุ่นเข้าตา แล้วก็นิ่งเงียบไปตลอดทาง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แดนกับผมยังคงมีความสัมพันธ์กันแบบเดิม ๆ แดนโทรมาหาผมเหมือนทุกวัน บอกให้ผมตั้งใจทำงานเหมือนทุกวัน และบอกว่า อย่าเหนื่อย อย่าท้อง่าย ๆ นะบิว

ผมยิ้ม และดีใจในทุกประโยคของเขา

เดือนนี้แดนขอเงินผมแค่ครั้งเดียว เท่ากับว่าเดือนนี้ผมเจอหน้าแดนครั้งเดียว ไม่เป็นไรหรอก ยังไงซะเดือนนี้ผมก็ได้เจอหน้ากับแดนตั้ง 1 ครั้งแน่ะ

เดือนก่อนผมได้ไปกินข้าวกับแดน 5 นาที แล้วก็เอาเงินไปให้แดน สรุปว่าผมได้เจอกับแดน 2 ครั้ง

มากเป็นพิเศษเลยนะ มันก็น่าดีใจอยู่หรอก จริงสิ

ผมลืมบอกไปว่าแดนจะมาเอาเงินที่ผมอีกเมื่อไหร่ ผมจะได้เตรียมเอาไปให้

ผมโทรหาแดนอีกครั้ง และคนรับสายไม่ใช่แดน

ไอ้แดนเข้าห้องน้ำ...เก้ป่าว...ใช่เก้แฟนไอ้แดนป่าวเนี่ย

ผมปล่อยโทรศัพท์ให้หลุดจากมือ แล้วก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลลงอีกครั้ง แดนทำให้ผมร้องไห้อีกแล้ว

ผมพยามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ และกลับไปคุยโทรศัพท์อีกครั้ง

ไม่ใช่เก้ครับ....เดี๋ยวยังไงผมโทรมาใหม่ก็แล้วกันนะครับ

ผมเอ่ยบอกกับคนรับโทรศัพท์ และกดวางสายไปแล้ว

ยังไงผมก็รักแดน ถ้าผมอยากให้ความสัมพันธ์แบบนี้คงอยู่ ผมต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

วันนั้นแดนโทรมาหาผม ก่อนที่ผมจะนอน ผมยังคุยกับแดนเหมือนปกติ และแดนยังบอกว่ารักผม

โดยที่ผมยังหัวเราะและไม่เคยตอบรับคำว่ารักของแดนอีกเหมือนเดิม

ผมรู้เรื่องของเก้และแดน แต่ผมก็แกล้งโง่ ทำเหมือนกับว่าไม่รู้อะไรเลย

เพราะผมยังอยากให้แดนอยู่กับผมแบบนี้ แดนที่ไม่ขอเวลากับผม เหมือนคนอื่น ๆ

แดนที่ผมใช้เงินแลก เพื่อซื้อความสุขใจจากเขา จากคำพูดหวาน ๆ ของเขา

ผมเป็นคนเลือกเอง และก็คงต้องยอมเจ็บเอง ถ้าใครจะบอกว่าผมโง่ ผมก็โง่จริง ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย

TBC…….

[kamui1972]

รักด้วยใจ (ภาคบิว) ตอน 3

ต้อม..คือคนที่ผมให้เบอร์โทรกับเขา เพราะผมคิดว่าอยากจะลืมแดนเร็ว ๆ ผมจะเลิกความสัมพันธ์งี่เง่ากับแดนสักที ต้อมเป็นพนักงานบริษัทแห่งหนึ่ง เป็นคนที่ผมได้เจอทุกวัน ต้อมมักจะมาซื้อขนมที่ร้าน และส่งยิ้มให้ผมบ่อย ๆ ผมรู้ ต้อมคงมีความรู้สึกดี ๆ ให้กับผมบ้าง ในครั้งแรก เราเหมือนลูกค้า กับ พ่อค้า ต้อมซื้อขนม

ผมขายขนม ความสัมพันธ์เป็นไปแบบนั้น ต้อมมาซื้อขนมที่ร้านทุกวัน เพราะเป็นทางผ่านไปอพาร์ทเม้นของเขา

เราคบกันเดือนพฤศจิกายน โดยที่ แดนไม่รู้ว่าผม กำลังคิดจะตีตัวออกห่างจากเขา ผมคิดว่า ครั้งนี้ผมจะต้องเลิกกับแดนได้แน่ ๆ ผมจึงตัดสินใจคบกับต้อม

ต้อมเป็นคนร่าเริงแจ่มใส เราได้มีโอกาสไปนั่งกินข้าวด้วยกัน ก็แค่อาหารตามสั่งใกล้ ๆร้าน ได้ไปเดินเที่ยวด้วยกันบ้าง แค่ไม่ถึง 10 นาที ต้อมกับผมเราคุยกันหลายเรื่อง และมีอะไรหลาย ๆ อย่างที่เราน่าจะไปกันได้

ผมคิดว่า ลองคบกับคนที่จะรักกันได้โดยไม่ต้องพึ่งโทรศัพท์สักทีก็คงดี

ต้อมบอกว่าต้อมเคยเล่นดนตรีด้วยสมัยเรียน และเขาเล่นเพลงที่ผมชอบให้ผมฟัง ผ่านทางโทรศัพท์

ต้อมมักมีอารมณ์ขันและทำให้ผมหัวเราะได้เสมอ

ต้อมบอกว่าชอบผม และเขาคือคนแรกที่ผมบอกว่าผมก็ชอบเขาเหมือนกัน แต่ยังไปไม่ถึงคำว่ารัก และเขาก็บอกว่าเขาเข้าใจ เหมือนเราจะไปกันได้ดี แต่ต้อมมักงอแงเสมอ เวลาที่ผมไม่มีเวลาแอบแว่บไปเดินเล่นกับเขา

ผมเริ่มอึดอัดใจ เรื่องเวลา มันเป็นเหตุให้ผมกับต้อมจะต้องหยุดความสัมพันธ์กันลงแล้วใช่มั้ย

แต่ในความเป็นจริง มันไม่ใช่ สาเหตุที่ทำให้ต้อมกับผมต้องห่างกันเป็นเพราะว่า

ต้อมบอกบางอย่างกับผม เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่เขาก็ชอบผมด้วยเหมือนกัน

อีกแล้ว......

ผมมันไม่มีดวงเรื่องความรัก ผมเองก็ร้ายกาจพอกันนั่นแหละ ยังคงรอรับฟังคำพูดหวาน ๆ จากแดนเหมือนเดิม

และก็ใช้เงินซื้อความรู้สึกที่ผมคิดว่ามันเป็นความสุขจากแดนเหมือนเดิม บางทีผมก็นึกแปลกใจ

ผมรักแดน ทำไมผมยังคิดคบกับคนอื่นเพื่อเลิกกับแดน ตกลงแล้วผมรักแดนแน่ ๆ หรือเปล่า

กับแดน ผมยอมให้แดนหลอก กับต้อม เขาบอกผมเรื่องที่เขาคบใครอีกคนอยู่

ผม.....คิดว่าผมจะเลิกคบกับต้อมซะ หลังจากที่เขากลับมาแล้ว แต่ตอนนี้ผมอยากให้เขาอยู่กับใครคนนั้น

โดยไม่รู้สึกผิดหรือแย่ หรือต้องขุ่นเคืองใจ สำหรับผมแล้ว

มันเจ็บจะตายไป ที่ต้อมบอกกับผมว่าเขาอยู่สะพานพระราม 8 ในวันปีใหม่ และกำลังเดินเล่นพูดคุยกับ คนที่เขาจีบอยู่ และบอกว่าคืนนี้ก็คงมีอะไรกันแน่ ๆ ผมสิแปลกกว่า ผมหัวเราะกับต้อมและบอกต้อมว่า

จะทำอะไรก็ป้องกันตัวหน่อยแล้วกัน เพื่อความปลอดภัย

ผมนี่ก็บ้านะ ไม่เคยมีอะไรกับใคร แต่ผมก็ต้องยอมรับเรื่องแบบนี้ ผมรู้สึกเศร้า ที่ต้อมอยู่กับคนอื่น

แดนโทรมาบอกว่าไม่ค่อยว่างในวันปีใหม่

ผมเงียบ และบอกกับแดนว่าไม่เป็นไร เอาไว้โอกาสหน้าก็ได้

ผมรู้ ว่าแดนไปกับใคร แต่ผมก็ไม่เคยว่าเขา ไม่เคยที่จะพูดให้เขาเสียใจ

ปีใหม่ปีนี้

ผมได้หยุดพักผ่อน หลังจากที่ทำงานหนักมาทั้งปี

ผมไม่เคยรู้ว่าคนเมาเป็นยังไง ผมบอกป้าว่าคืนนี้จะกินเหล้านะ แต่ป้าบอกว่าเหล้ามันแรงไป

ให้ลองกินอะไรที่มีแอลกอฮอล์น้อยกว่านั้นก่อนดีกว่า ป้าไม่ได้ว่าผม แต่ป้าบอกว่าเข้าใจ

ทำงานเหนื่อยมาทั้งปี ก็ต้องมีบ้าง

ในวันปีใหม่นั้น ผมนั่งดื่ม เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ต่ำอยู่คนเดียวในห้อง

รสชาติขมนิด ๆ เปรี้ยว หน่อย ๆ ทำให้ผมรู้สึกสดชื่นขึ้น

ต้อมคงอยู่กับคนที่ต้อมจีบอยู่ และคงมีอะไรกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

แดนก็คงอยู่กับเก้

ส่วนผมนั่งยิ้มเงียบ ๆ อยู่คนเดียว ผมลองลุกขึ้นยืนและพบว่า

ผมมีสติครบ ผมนับเลขได้

แต่ผมยืนไม่ตรงทาง และรู้สึกมึน

ปีใหม่นั้น......ผมถึงได้รู้...ว่า คนที่เมารักและเมาเหล้ามันเป็นแบบนี้นี่เอง

TBC………

[kamui1972]

รักด้วยใจ (ภาคบิว) ตอน 4

ผมพยายามจะเลิกกับแดน ด้วยการไปลองคบกับต้อม ทั้งที่รู้อยู่แล้ว ว่าเขาก็ชอบคนอื่นอยู่

ช่วงหลังต้อมมักคุยเรื่องคนที่ต้อมตามจีบบ่อย ๆ ส่วนผม หัวเราะแล้วก็เงียบ และตั้งใจฟังเรื่องที่ต้อมเล่า

ต้อมมักเป็นฝ่ายโทรหาผมแต่ผมไม่โทรหาเขา ผมบอกเขาว่า ให้ต้อมเป็นคนโทรดีกว่า

ยิงเบอร์มาก็ได้ แล้วผมจะโทรกลับ เพราะกับแดน ส่วนใหญ่แดนจะยิงเบอร์มาและให้ผมโทรกลับหาเขา จนกลายเป็นเรื่องปกติ แต่ต้อมก็ไม่เคยให้ผมโทรกลับเลย ต้อมบอกว่า คนเราถ้าเลือกที่จะคุยกัน ต้องมีปัญญาจ่ายค่าโทรศัพท์สิ ต้อมโทรเพราะอยากโทร ไม่ได้หวังอะไรอย่างอื่น คุยกับบิวแล้วสบายใจ ก็เลยคุย

สำหรับต้อม เขาสบายใจ

แต่ผม....แอบทุกข์ใจ

ผมบอกตัวเองว่า ....... ยังไงซะ ถ้าต้อมรักผม เขาก็ต้องเลิกกับคนที่เขาตามจีบ และมาชอบผมเอง

แต่สุดท้าย คำว่าความเข้าใจ และไม่งี่เง่างอแง ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย

บางครั้งต้อมบอกเลิกผมวันละ เป็น สิบ ๆ ครั้ง

ผมไม่เคยบอกต้อมว่า อย่าเลิกกับผมเลย

แต่ผมกลับบอกต้อมว่า

ไม่เป็นไร....เรายังเป็นเพื่อนกัน...มีอะไรที่เราช่วยต้อมได้บ้าง....ต้อมก็บอกเรานะ

นั่นคือครั้งแรกที่ต้อมบอกเลิกผม และผมก็รู้สึกว่าร่างกายชาไปชั่วขณะ แต่เมื่อตั้งสติได้

ผมกลับพูดกับเขาดี ๆ และหัวเราะ ต้อมวางสายไปแล้ว

และผมยืนขายขนมต่อ ผมอยากร้องไห้ แต่ผมร้องไม่ได้ ลูกค้าคงจะมองหน้าผมแปลก ๆ

ผมปั้นยิ้ม และทำตัวปกติ

ผมกลับบ้านในเวลาเที่ยงคืน และต้อมโทรเข้ามาหา ถามผมว่า เป็นยังไงบ้าง กินข้าวแล้วหรือยัง

คำพูดของคนที่เพิ่งเลิกกันเมื่อหลายชั่วโมงก่อน ผมจะทำอะไรได้นอกจากหัวเราะและถามเขากลับไป

ไม่เป็นอะไร......แล้วต้อมกินข้าวหรือยัง.....

ต้อมเงียบไปพักใหญ่ และชวนผมคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ ผมยังคงหัวเราะ และนิ่งฟังเป็นพัก ๆ

ก่อนจะจบการสนทนาคืนนั้น ต้อมบอกผมว่า

ที่ต้อมพูดเมื่อหัวค่ำ....ถือว่าต้อมไม่ได้พูดได้มั้ย ต้อมถามผม และผมก็บอกเขาด้วยเสียงอันปกติและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ได้..... ผมหัวเราะกับต้อม เสียงเบา ก่อนจะนอนหลับในคืนนั้นหลังจากวางสายแล้ว

ผมเป็นบ้าหรือเปล่า แล้วผมกับต้อมใครบ้ากว่ากัน

ต้อมบอกเลิกกับผม แล้วเขาก็โทรกลับมาหาผม

สรุปว่าที่ต้อมบอกเลิกผมนั้น มันเป็นเพราะอะไร ผมเองก็ไม่ได้ถามเหตุผล

บางทีต้อมอาจจะเบื่อผมหรือเปล่า ผมเองก็ไม่รู้ เพราะผมไม่ได้ถาม

ผมลองทบทวนอะไรไปมา และหาเหตุผลที่ต้อมขอเลิกกับผม

แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ และผมก็ไม่คิดอยากจะหาคำตอบนั้นด้วย

ช่างมันเถอะ แต่ไหนแต่ไร มันก็เป็นแบบนี้ตลอด ถ้าเขาขอเลิกอีก

ผมก็จะยอมเลิกเขาง่าย ๆ ไม่ทำตัวแย่ ๆ ใส่เขาอีกเหมือนเดิม

แดนไม่ได้โทรหาผมหลายวัน....ดูเหมือนว่าจังหวะจะตรงกันเหลือเกิน

ในขณะที่ผมห่างกับแดน ต้อมก็คุยกับผมสม่ำเสมอ

โดยที่เขาก็มีคนอื่นอยู่ด้วย

ผม......เป็นคนโง่ และบ้าที่สุด.......ในใจมีสี่ห้อง

สองห้องแรก มีแต่ความเจ็บช้ำ...

เหลืออีกแค่สองห้อง....ที่ยังพอสูบฉีดเลือดได้อยู่

บางทีผมก็คิด....ว่าสุดท้ายแล้ว

หัวใจทั้งสี่ห้องของผม.....คงได้กลายเป็นน้ำแข็ง และไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดในสุด

ผมหวังว่าจะถึงวันนั้น วันที่หัวใจผมจะไม่รู้สึกเจ็บรู้สึกปวด รู้สึกร้อนหนาวอีกเลย

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ทำไมเดี๋ยวนี้เงียบ ๆ ไป...ไม่อยากคุยกับแดนแล้วเหรอ....แดนรักบิวนะ..ถึงบิวจะไม่เคยรักแดนเลยก็ตามที

นั่นคือคำพูดในวันเสาร์ที่ผมได้นอนหลับในตอนบ่าย เพราะรู้สึกปวดหัว และขอลาหยุดงานที่ร้านโทรศัพท์

แดนโทรมาหาผม และทำเสียงหงุดหงิดเต็มที มันคือช่วงเวลาที่ผมยังคุยกับต้อมอยู่

ต้อมเพิ่งโทรมาถามว่าเป็นยังไงบ้าง...กินยาแล้วหรือยัง

แต่แดนถามอีกอย่างหนึ่ง ผมเงียบ ๆ ไปเพราะไม่มีแรงจะตอบ

เราเลิกกันเถอะแดน...... ผมไม่ได้รอฟังคำตอบจากแดนว่าจะเลิกหรือเปล่า ผมพยายามจะเลิกคบหากับแดนหลายครั้งแล้ว แต่ผมเลิกไม่ได้ซะที ผมพยายามหาย ไป พยายามที่จะไม่รับโทรศัพท์ของแดนในช่วงหลัง ๆ

แต่สุดท้าย ผมก็ยังเลิกกับแดนไม่ได้สักที ผมยังคงให้เงินแดนใช้เหมือนปกติ พร้อมกับคำพูดหวานหูที่ผมจะได้รับมันเสมอ ๆ แต่วันนี้เป็นครั้งแรก ที่ผมบอกเลิกกับแดน

แดนเงียบไปพักใหญ่ ...... ก่อนที่จะตอบกลับมา

ไม่เลิก..ไม่เลิก...แดนไม่เลิกกับบิวหรอกน๊า....บิวโกรธอะไรเหรอ..แดนทำตัวไม่ดีเหรอ.....

อีกหลายร้อยประโยคที่แดนพูดออกมา.....ผมจำไม่ได้เลยว่าเขาพูดอะไรบ้าง แต่ผมกดวาง และปิดเครื่องหนี

ไม่ยอมคุยกับเขา

เป็นครั้งแรกที่เป็นแบบนี้ ที่ผมทำกับแดนแบบนี้

ผมไม่เคยงี่เง่างอแงใส่แดนสักครั้ง ไม่เคยตามหึงหวง ไม่เคยทำให้แดนไม่สบายใจ

แต่วันนี้ผมขอสักวัน

ผมปวดหัว ผมเหนื่อยเต็มที....กับความรักแบบนี้

ขอร้องล่ะ ขอให้ผมได้หยุดพักสักวันเถอะ

แค่ให้ผมหายป่วย แล้วผมจะมาต่อสู้กับความรักจอมปลอมของผมแบบนี้ใหม่

แต่วันนี้ผมปวดหัวจนทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ

วันนั้น ผมนอนหลับ เพราะความเพลีย หลับไปแล้ว แต่ผมหลับไปทั้งน้ำตา น้ำตาของความโง่

น้ำตาของความเจ็บปวด

ทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ผมเฝ้าแต่ถามตัวเอง แต่เรื่องที่เกิดขึ้น

ก็เพราะผมเป็นคนเลือกเอง แล้วผมก็ยอมเจ็บเอง แล้วไงล่ะ แล้วผมก็ต้องรับผลของมันเอง

ก็มันคือสิ่งที่ผมเลือกแล้วนี่......แต่ตอนนี้ขอหลับตาก่อนเถอะ...ขอนอนพักเอาแรงสักนิดก็ยังดี

TBC………….

[kamui1972]

รักด้วยใจ (ภาคบิว) ตอน 5

เราเป็นเพื่อนกันเถอะนะ.....แล้วมีอะไรที่บิวจะช่วยอะไรต้อมได้บ้าง ก็ขอให้บอกนะ

นั่นคือคำพูดของผมที่ผมพูดกับต้อม ในวันที่หัวใจมันร้าวเต็มที

น้องอาร์ตคือคนที่ต้อมคุยด้วย และต้อมก็ชอบเขา

วันที่น้องอาร์ตร้องไห้ ต้อมขอร้องให้ผมช่วยปลอบใจน้องอาร์ต

ผมก็ทำ ผมไม่ได้บอกอะไรกับน้องอาร์ตเลย น้องอาร์ตร้องไห้ บอกว่าต้อมไม่รักน้องอาร์ต

แต่ผมเป็นคนอธิบายกับน้องอาร์ตว่าไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอก น้องอาร์ตเข้าใจผิด

เด็กคนนั้นฟังที่ผมพูดและหยุดร้องไห้แล้ว ผมดีใจที่ทำให้น้องอาร์ตหยุดร้องไห้ได้

ต้อมขอบอกขอบใจผมเป็นการใหญ่ ผมควรดีใจหรือเปล่า ที่ทำให้เขาสองคนเข้าใจกัน

ผมควรจะดีใจใช่มั้ย

ต้อมและผมยังคงมีความสัมพันธ์กันแบบแปลก ๆ นี้ ผมรู้ว่าต้อมมีอะไรกับน้องอาร์ตตลอด

แต่กับผมต้อมเคยขอ แต่ผมไม่ยอมมีอะไรด้วย

ต้อมบอกว่าไม่เป็นไร นั่นอาจคือเหตุผลหนึ่งที่ผมยอมให้ต้อมคบหากับน้องอาร์ตได้

โดยที่ผมจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลย เพราะน้องอาร์ตให้เรื่องที่ผมให้กับต้อมไม่ได้นั่นเอง

ผมไม่เคยให้ตัวกับเขา เวลาผมก็ไม่ได้มีให้เหมือนน้องอาร์ต ผมจึงต้องยอมแลก ก็แค่นั้นเอง

ความสัมพันธ์ ที่ผมรู้สึกเจ็บ ๆ อยู่ในใจเสมอ ทำให้เราคบกันได้ไม่นาน และในวันหนึ่งผมก็บอกเลิกกับเขา

ต้อมไม่ได้ถามเหตุผลจากผม เหมือนที่ผมไม่ได้ถามเหตุผลจากเขา

เขาบอกเลิกผม 13 ครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้เลิกกับผม

แต่ในครั้งที่ 14 ผมเป็นคนบอกเลิกเขาเอง ต้อมวางสายไปแล้ว

พร้อมกับความคิดของผม

ผมทำแบบนี้ถูกแล้วใช่มั้ย.....อย่างน้อยผมก็คงไม่ต้องเจ็บทีเดียวแบบคูณสองใช่มั้ย

ผมไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป แต่หลังจากนั้น ต้อมไม่เคยมองมาที่ร้านขนมของผมอีกเลย

เราไม่ได้ทะเลาะกัน ต้อมไม่ได้งี่เง่าดึงดันที่จะคบกับผมต่อไป

ผมยิ้มให้เขาเสมอ เวลาที่เขาเดินผ่านร้านผม เราเจอกันบ่อย แต่ไม่มีสักครั้งเลย ที่เขาจะหันมายิ้มให้ผมอีก

ผมยืนมอง ขนมที่ผมต้องขาย ตอนนี้ผมคิดอะไรน่ะ......ขายขนมสิ ผมต้องขายขนม มันไม่ใช่เวลาที่ผมจะต้องเศร้าสักหน่อย ...... ผมยิ้มกับตัวเอง ต้อมเดินผ่านไปแล้ว และผมยังยิ้มให้เขาเหมือนทุกวัน

เขาไม่ได้มองหน้าผมอีก....แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร

คำพูดที่ว่า...มีอะไรให้ผมช่วยได้ ที่ผมเคยบอกต้อมไว้

จนถึงตอนนี้.....ถ้าต้อมเดือดร้อนลำบากจริง ๆ ผมจะเป็นคนหนึ่งที่ยื่นมือไปหาเขา และผมจะยื่นไปหาเขาก่อนใคร ๆ ผมไม่เคยลืมคำพูดของตัวเองเลย แม้สักครั้งเดียว

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

บิวรู้หรือเปล่า....ว่าเก้กับแดนเป็นอะไรกัน

แดนโทรมาหาผมในวันหนึ่ง....หลังจากที่เขาหายไปพักใหญ่ เขาไม่ได้ขอเงินผมเลย จนผมเกือบลืมไปแล้ว

ในช่วงที่ผมคบกับต้อมอยู่ ถ้าไม่คบกับต้อมผมคงคิดว่า ทำไมพักนี้แดนหายไป หลังจากผมเลิกกับต้อมแล้ว

ในวันหนึ่งแดนก็โทรมา และถามคำถามนี้กับผม

ผมไม่ได้บอกแดนว่ามีหลายครั้ง ที่เก้โทรมาหาผมและบอกให้ผมช่วยเก้ทำรายงาน ผมไม่เคยปฏิเสธที่จะช่วย

ผมทำอะไรได้ผมก็ทำให้ แดนและเก้หายไปนาน จนผมลืม

และวันนี้แดนก็โทรมาถามเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเก้ ผมก็รู้อยู่เต็มอกเรื่องความสัมพันธ์ของเขาสองคน ....แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องพูดให้แดนไม่สบายใจ

ผมตอบเขาไปว่าไม่รู้ และแดนก็บอกกับผม

เก้กับแดนเป็นแฟนกัน...... แดนเงียบเว้นจังหวะไปนิดเดียว และถอนหายใจ

เหรอ... ระหว่างที่คุยกับแดน ผมกำลังอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบอยู่ แดนดูเหมือนจะแปลกใจในท่าทีเฉยเมยของผม ผมไม่โมโห ไม่ได้โวยวาย

แต่ผมรับรู้เรื่องของเขาและเก้เท่านั้น

ไม่ด่าหน่อยเหรอ.....หึงบ้างมั้ย...โมโหบ้างมั้ย

แดนเอ่ยถามผมเสียงสั่น ผมไม่รู้ว่าแดนจะคาดคั้นทำไม เขาน่าจะดีใจ ที่ผมไม่โวยวายสิ

ไม่หรอก....แฟนก็แฟน...เราไม่ได้ว่าอะไร

ผมจำได้ว่าบอกกับแดนไปอย่างนั้น และผมก็บอกว่าวันนี้แค่นี้ก่อนเพราะพรุ่งนี้ผมต้องสอบตอนเช้า

แดนดูเหมือนเข้าใจว่าผมไม่ได้โกรธอะไรเขา

ผมโกรธเขามานานแล้ว โกรธจนเลิกโกรธที่เขาหักหลังผม จนผมเริ่มชิน แล้วก็รู้สึกเฉย ๆ ไปแล้ว

แดนวางสายไปแล้ว พร้อมกับที่ผมอ่านหนังสือต่อ

อีกครั้งที่ผมยิ้ม...ผมไม่รู้ว่ายิ้มเพราะอะไร

ผมอ่านหนังสือรู้เรื่องมากกว่าปกติ....ไม่ได้มีวี่แววของความเสียใจ

ผมคิดอยู่คนเดียวเงียบ ๆ

อย่างน้อย...วันนี้ความอดทนของผมก็เป็นผล.....แดนบอกเรื่องของเขาและเก้ให้ผมได้รับรู้บ้างแล้ว

อย่างน้อย เขาก็มีความเป็นคนอยู่ ที่ยังบอกเรื่องนี้กับผม

ผมควรดีใจหรือเสียใจดี

TBC………….

[kamui1972]

รักด้วยใจ (ภาคบิว) ตอน 6

แดนเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดของแดนให้ผมฟัง เรื่องที่ทำไมเขาถึงบอกผมเรื่องของเก้

ผมได้รู้ว่าเก้ตามหึงหวงแดน จนแดนทนไม่ไหว แต่กับผมเก้ไม่เคยมายุ่งด้วยเลยสักครั้ง

ผมนิ่งฟังเงียบเฉย ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรเลย

แดนบอกเล่าเรื่องราวระหว่างแดนและเก้ให้ผมฟังเท่าที่เขาจะเล่าได้

และสุดท้ายเขาบอกกับผมว่า

แดนรักบิวนะ ...รักมาก..แล้วบิวรักแดนหรือเปล่า

แดนน่าจะรู้ว่าผมไม่เคยตอบคำถามของเขาเลยสักครั้ง ทุกครั้งผมได้แต่หัวเราะเงียบ ๆ และพูดคุยกับแดนเรื่องอื่น

และครั้งนี้ก็เหมือนกัน

ผมยังเหมือนเดิม หัวเราะเสียงเบา ก่อนจะบอกว่ากับแดนว่า

นอนดีกว่านะแดน...ดึกแล้ว...

แดนวางสายจากผมไปแล้ว พร้อมกับที่ผมหลับลงอย่างเชื่องช้าเหมือนทุกวัน พรุ่งนี้ผมก็ยังต้องทำงาน

บางทีแดนอาจอยากได้เงินจากผมเพิ่มขึ้น ผมคงต้องทำงานเพิ่มขึ้นแล้วล่ะ

แดนเลิกกับเก้ไปแล้ว เหลืออยู่ก็แต่ผม ที่ยังใช้เงินซื้อความรักจอมปลอมจากแดนต่อ

ซื้อไปเรื่อย ๆ ทำงานต่อไปเรื่อย ๆ เพื่อมาซื้อคำพูดหวานหูจากแดนเหมือนเช่นทุกวัน

ผมจำไม่ได้ว่าผมกับแดนเคยทะเลาะกันหรือเปล่า แต่ว่าเท่าที่ผมจำได้ ไม่เคยมีสักครั้งเลยที่ผมทะเลาะกับเขา

บางครั้งผมเคยหงุดหงิดเหมือนกันทำไมแดนต้องทำกับผมแบบนี้ด้วย

ไม่ได้รักหรือผูกพันกันสักนิดเลยหรือไง แค่นิดเดียวก็ยังดี หวังแค่เพียงเงินจากผมหรือไงกัน

แต่ผมก็ไม่เคยพูดอะไรออกมา ผมเลือกแล้วนี่ มันเป็นสิ่งที่ผมเลือกเอง

เลือกแบบนี้เอง ก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา

แดนเลิกกับเก้แล้ว ผมไม่รู้ว่าผมควรดีใจดีหรือเปล่า ผมรู้แต่ว่าพรุ่งนี้ผมต้องตื่นแต่เช้าเพื่อทำงานและก็ต้องไปเรียนเหมือนทุก ๆ วัน และถ้าพรุ่งนี้แดนไม่ขอเงิน ผมก็คงไม่ได้ไปเจอกับเขาอีกเหมือนเช่นเคย

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แดนคบกับแม็ค

หลังจากที่เพิ่งเลิกกับเก้ไม่นาน เขาบอกกับผมว่า เขาชอบแม็คมาก ๆ ชอบที่สุด ชอบจนไม่รู้ว่าเขาชอบแม็คมากขนาดไหน ผมเพียงแต่ฟังเงียบ ๆ อย่างที่แดนอยากให้เป็น ตั้งใจฟัง และช่วยออกความเห็นเมื่อเขาต้องการ

ไม่เคยมีสักครั้งที่ผมจะออกความเห็นให้ขัดใจแดน

แดนถามผมว่า หึงมั้ย หวงเขาหรือเปล่า แต่ผมก็เงียบ ๆ และบางครั้งก็หัวเราะไปด้วยทุกครั้ง

ดูเหมือนว่า ช่วงนี้แดนต้องการใช้เงินมากขึ้น เพราะว่าเขาอาจต้องเลี้ยงดูแม็คด้วย แล้วเงินจะมาจากใครถ้าไม่ใช่ผม ผมไม่เคยพูดอะไร รู้ทั้งรู้ แต่ผมก็ให้เงินแดนไปเหมือนทุกที ดีหน่อยตรงที่ว่าแดนขอแค่ครั้งละไม่มากจนเกินไป เป็นจำนวนเงินที่ผมพอจะหาให้เขาได้ ผมได้เจอหน้าแดนเวลาที่เขามารับเงินจากผม ที่หน้าร้านค้าเหมือนเช่นทุกครั้ง ความสัมพันธ์ของเรายังคงเดิม แดนนัดเจอกับผมในเวลาไม่ถึง 5 นาทีเพื่อรับเงินจากผม

ผมขึ้นรถเมล์ทุกครั้ง หลังจากให้เงินแดนแล้ว

มีแค่เพียงคำว่าขอบใจจากปากของแดนเท่านั้น เมื่อผมยื่นเงินให้เขาแล้ว ผมก็กลับบ้าน ผมไม่สนใจว่าเขาจะเอาเงินไปทำอะไร นั่นคือเรื่องของเขา ผมไม่เคย ถาม ให้แล้วก็คือจบ

แดนยังคงเล่าเรื่องของแม็คให้ผมฟังอยู่เสมอ ๆ ผมเพียงแต่หัวเราะและบอกกับแดนว่า อดทนหน่อยแล้วกัน

ผมยังมีหน้าไปอวยพรให้แดนมีความสุขอีกต่างหาก ทั้งที่ผมรู้แล้วว่าความรักระหว่างแดนและแม็คดูเหมือนนานวันก็ยิ่งใกล้จบลงไปทุกที ผมรู้สึกว่า แดนเริ่มห่างจากแม็คมากขึ้นเรื่อย ๆ

และในที่สุด

ระหว่างแดนและแม็คก็จบลง ในเวลาไม่ถึงเดือน ผมยังเป็นคนเดิม แดนไม่ได้เสียใจอะไรมากนักที่เลิกกับแม็ค

ทั้งที่ ก่อนหน้านี้ผมรู้สึกเหมือนเขารักแม็คมาก ๆ แต่เวลาไม่นาน แดนกับแม็คก็ห่างกันแบบไม่น่าเชื่อ

ผมคิดเอาเองว่าเพราะนิสัยของเขาสองคนคงไปด้วยกันไม่ได้ ดูเหมือนแม็คเอาแต่ใจตัวเองมาก

และแดนก็ไม่ต่างกันเลย ครั้งนี้จึงทำให้อะไร อะไร จบลงอย่างชนิดที่ว่า ทั้งแม็คทั้งแดนไม่มองหน้ากันอีก

ผมไม่เคยเจอแม็ค แต่เคยเห็นรูป เพราะขอดูรูปถ่ายที่แดนยื่นให้ตอนที่ผมเอาเงินไปให้แดนเมื่อคราวก่อน

แม็คน่ารักดี หน้าตาน่ารัก ผมยอมรับ นี่คงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้แดนชอบแม็คมาก ๆ ก็เป็นได้

วันนี้แดนเลิกกับแม็คอีกคนหนึ่งแล้ว

แต่เวลาไม่นาน แดนก็คบกับ เจ อีก

นั่นคือคนที่สามในรอบ 1 ปีครึ่ง ตั้งแต่เราคบกัน ผมได้รับฟังเรื่องราวของเจ เหมือนกับทุก ๆ คน

แต่คราวนี้ต่างจากเมื่อก่อนตรงที่ว่า

ผมออกมาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวแล้ว และผมก็ไม่มีเงินใช้จ่ายได้มากเหมือนแต่ก่อน ผมเรียนจบ แล้ว ไม่มีภาระเรื่องเรียน และผมไม่ได้ขายขนมเช้าเย็นเหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้ทำงานพาร์ทไทม์อย่างเอาเป็นเอาตายในวันเสาร์-อาทิตย์ ผมทำงานประจำเป็นพนักงานประจำในบริษัทแห่งหนึ่ง

แดนไม่เคยรู้ว่าเมื่อก่อนผมขายขนมอยู่ที่ไหน

แดนไม่เคยรู้ว่าบ้านป้าของผมอยู่ที่ไหน

แดนไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับผมเลย เพราะผมไม่เคยบอกแดน

แดนเคยจะไปส่งผมที่บ้านแต่ผมไม่เคยให้เขาไป แดนเคยบอกว่าอยากไปช่วยผมขายขนม แต่ผมก็ไม่ให้แดนไปช่วย แดนเคยบอกว่าจะไปช่วยผมพรีเซ้นท์ขายโทรศัพท์ในวันเสาร์และอาทิตย์ แต่ผมก็ไม่ได้ให้แดนไป

ตอนนี้ผมมีเงินจากการทำงานเป็นพนักงานประจำ มีรายได้รายจ่ายแบบเดือนชนเดือน อยู่ในที่ ๆ แดนไม่น่าจะหาผมพบ....และผมก็ไม่คิดว่าจะได้พบเจอแดนอีก

ผมเลิกรักใครมานานแล้ว และไม่คิดจะรักใครอีก โทรศัพท์เครื่องเดิมผมขายทิ้งไปพร้อมเบอร์แล้ว

ตอนนี้ผมเปลี่ยนไปใช้เบอร์ใหม่ แดนคงไม่รู้ว่าผมอยู่ไหน แต่ผมรู้ว่าเขาอยู่ไหน

ช่างมันเถอะ.....เรื่องระหว่างผม แดน และต้อม

มันผ่านมาสามปีแล้ว......ตอนนี้ผมก็ควรลืมทุกสิ่งทุกอย่างให้หมดเสียที

ผมเคยพูดบอกลากับแดน แดนเคยบอกว่าเขาทำใจไม่ได้ที่ต้องเลิกกับผม

เขาบอกว่าผมเป็นคนดี ไม่เคยมีใครดีกับแดนเท่าผมมาก่อน

คนดีงั้นเหรอ..............แดนบอกว่าผมเป็นคนดี....แต่แดนก็ทำอย่างนี้กับผม.....คนดีแบบที่โดนทำร้ายขนาดนี้

ผมไม่ขอเป็นดีกว่า

ผมรีบวิ่งเข้าบริษัท ด้วยความรีบเร่ง ตอนนี้ผมมีเวลาเป็นของตัวเองแล้ว ผมเลยนอนตื่นสายได้ และเที่ยวเล่นได้

ไปร้านหนังสือได้ ไปกินข้าวได้ ไปเที่ยวทะเล ไปนอนมองทะเลในวันเสาร์อาทิตย์ได้ อย่างที่ผมอยากจะทำ

อีก 5 นาทีจะเลยเส้นแดง ผมต้องรีบวิ่งไปตอกบัตรซะที

วันนี้สิ่งที่ผมต้องทำก็คือ ผมต้องทำงานเหมือนทุกวัน

หัวใจของผมเคยเจ็บช้ำจากการถูกกระทำมาก่อน ตอนนี้แม้มันจะมีรอยแผลเป็นบ้าง แต่ดูเหมือนว่า ผมจะหายดีแล้วและเข้มแข็งมากกว่าเดิม ขาผมยังต้องก้าว วันข้างหน้ารอผมอยู่ ความเจ็บร้าวทางใจแค่นี้ทำให้ผมเจ็บก็จริง

แต่ไม่ได้ทำให้ผมตาย ผมยิ้มกับตัวเองอีกครั้ง

แดนคือคนที่ผมเคยรัก

ต้อมคือคนที่ผมเคยชอบ

เขาสองคนทำให้ผมเจ็บปวดมาก แต่เขาก็สอนให้ผมรู้จักคำว่ารักและชอบมันเป็นยังไง ผมยังไม่ลืมเขาสองคน

เขาเหมือนคนมีพระคุณ ที่อย่างน้อยก็สอนให้ผมรู้ว่า ผมที่แสนเย็นชา ก็รู้สึกรักและชอบใคร ๆ เป็น

Fin…….

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

[kamui1972]

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

เหลือแต่คุณกิตคนเดียวที่เป็นแฟนพันธุ์กระทู้ผมนะครับ ต้องชอบเรื่องของคุณเท็นมากๆ แน่เลย ขอบคุณนะครับที่ติดตามมาตลอด ขอบคุณสำหรับคะแนนที่ให้มาเรื่อยๆ ด้วย

[kamui1972]

รักด้วยใจ (ภาคต้อม) ตอนเดียวจบ

ผมไม่เคยรู้จักตัวตนที่แท้จริงของบิวเลย

ผมรักเขา ผมชอบเขามาก แต่บิวเอาแต่อมยิ้มน้อย ๆ และบอกกับผมเสมอว่าเขาชอบผมนะ แต่ไม่ถึงกับรัก

ผมคบกับบิวเพราะว่าผมพยายามจะจีบเขา ไปหาเขาไปซื้อขนมที่ร้านของเขาทุกวัน

ผมชอบเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอ แต่ผมก็ไม่กล้าจีบ บิวอมยิ้มและบอกผมว่า

มีขนมปังหลายไส้....ชอบแบบไหนครับ

วันนั้นเขาทำให้ผมเดินยิ้มกลับบ้านไปทั้งอย่างนั้น ผมดีใจ ที่เราได้พูดคุยกันถึงแม้จะเป็นแบบลูกค้าคุยกับพ่อค้าก็ตาม และในที่สุด ความพยายามของผมก็เป็นผล ผมไม่รู้ว่าบิวคิดยังไง เขาถึงได้ให้เบอร์โทรกับผมมา

ผมดีใจมาก ไม่เคยคิดไม่เคยคาดฝันเลย ว่าจะได้คุยกันจริง ๆ ซะที คุยกันในแบบที่ไม่ใช่พ่อค้ากับลูกค้าคุยกัน

วันนั้นผมปล่อยมุกเต็มที่ หวังจะได้ยินเสียงหัวเราะของบิว และผมก็ได้ยิน บิวหัวเราะได้น่ารัก ผมจดจำทุกเสียงของเขาได้ ผมดีใจที่บิวไปกินข้าวกับผม ดีใจที่บิวไปเดินเล่นกับผม แม้จะเป็นเวลาแค่นิดเดียว แต่ผมก็ดีใจ

ผมรู้ว่าผมรักบิวมาก ผมเคยจะซื้อตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ยักษ์ให้บิว แต่บิวบอกว่าไม่อยากได้ของอะไรจากผม

ถึงซื้อให้บิวก็ไม่เอา เขาบอกว่าเขาไม่มีวันนอนกอดตุ๊กตาหรอก เพราะมันคงตลกน่าดู

บางครั้งผมก็คิดเหมือนกัน ว่าทำไมบิวถึงเหมือนมีอะไรในใจตลอดเวลา เวลาที่เราได้พบกันคือตอนที่ผมไปซื้อขนมที่ร้านเขา เราได้คุยกันไม่กี่ประโยคแต่เราจะได้คุยนาน ๆ เมื่อบิวกลับถึงบ้าน ในเวลาดึก และผมเองก็ต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า ทำให้เราคุยกันไม่ได้นานนัก

ผมเคยถามบิวว่า บิวรักผมหรือเปล่า แต่บิวบอกว่าเขาแค่ชอบผมเท่านั้น

ผมทำให้เขาหัวเราะได้ เขาบอกผมแค่นี้

ผมเคยเล่นกีต้าและร้องเพลงให้บิวฟัง บิวเคยอยากให้ผมสอนกีต้า แต่เขาบอกว่าเขาคงไม่มีเวลาเรียน

อันที่จริงผมอยากให้เป็นแบบนั้น ผมอยากนั่งสอนกีต้าให้บิว ร้องเพลงให้บิวฟังใกล้ ๆ

นั่งมองหน้าบิว แล้วหัวเราะไปพร้อมกัน ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่เขาบอกว่าเขาแค่ชอบผม

เขาไปไม่ถึงรักกับผมซะที

แค่คิดว่าถ้าเรามีอะไรกันบางทีบิวอาจจะรักผมบ้างสักนิดก็ได้ แต่บิวปฏิเสธ ผมก็ยอมตามใจเขา

ผมพยายามจะยั่วโมโหให้บิวงอนผมบ้าง

ด้วยการบอกว่าผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ผมหวังว่าเขาจะรู้สึกหึงหวงผมบ้าง แต่บิวหัวเราะ บิวเฉย

บิวไม่โมโหแต่กลับบอกให้ผมบอกเล่าถึงเรื่องคนที่ผมชอบ ผมพล่ามอะไรไปเรื่อย

ในแบบที่ผมอยากให้บิวเป็น โดยที่บิวไม่รู้ ผมหวัง ให้บิว หึงหวงผม แต่ไม่เคยมีสักนิดเลย

บิวเย็นชา .....

บิวเหมือนคนไม่มีหัวใจ

ผมบอกเลิกกับบิว เป็นไม้เด็ดสุดท้ายที่ผมหยิบออกมาใช้ หวังว่าอย่างน้อย บิวจะด่าว่าผมบ้าง

และจะรั้งไม่ให้ผมเลิกกับเขาถ้าเพียงแค่เขาไม่ได้คิดคุยกับผมเล่น ๆ แค่เพียงเขามีใจให้ผมนิดเดียว

อย่างน้อยให้เขาด่าผมก็ยังดี

ผมจะได้รู้ว่าผมมีความสำคัญกับเขาบ้าง ไม่ใช่แค่เพื่อนคุยแก้เหงาของเขา

แต่บิวบอกผมว่า

ไม่เป็นไร...และให้ผมเลิกกับเขาง่าย ๆ

ผมเจ็บเหลือเกิน เจ็บที่หัวใจ ทำไมบิวถึงได้โหดร้ายกับผมขนาดนี้

สิ่งสุดท้ายที่ผมทำ ให้รุ่นน้องที่ชื่ออาร์ตมาเล่นเป็นแฟนผม ให้บิวคุยกับอาร์ตให้ไอ้อาร์ตเล่นบทโศกสุด ๆ

ผมหวังว่าบิวจะด่าว่าไอ้อาร์ตบ้าง จะหึงหวงผมบ้าง แต่สิ่งที่บิวทำ บิวปลอบใจไอ้อาร์ตจนแม้แต่ไอ้อาร์ตยังงงและบอกว่า

แฟนพี่ต้อมนี่สุดยอดใจกว้างจริง ๆ

ถ้าเป็นคนอื่นคงดีใจแต่ไม่ใช่ผม ผมเจ็บเหลือเกิน ทำไมบิวเย็นชาได้ถึงขนาดนี้

ทุกครั้งที่ผมเสียใจผมจะบอกเลิกกับบิว และบิวไม่เคยทัดทานเลยสักครั้ง เขาปล่อยมือจากผมง่าย ๆ

แม้กระทั่งปีใหม่ ผมบอกจะไปเที่ยวกับอาร์ต ย้ำนักหนา ว่าจะไปมีอะไรกันกับอาร์ตบิวยังบอกให้ผมป้องกัน

และระวังตัวด้วย

ผมรักบิวอยู่ฝ่ายเดียว

บิวไม่เคยชอบผมเลย

ผมเคยร้องไห้ให้บิว แต่ผมไม่เคยบอก ผมไม่มีตาไปมองใครได้อีกแล้ว

พยายามที่จะไม่ขอเวลาจากบิว

แค่ได้ยินเสียงบิวนิด ๆ หน่อยทางโทรศัพท์ ก็ได้

หลายครั้งที่ผมงี่เง่าอยากขอไปเที่ยวกับบิว แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่จะได้ไป

ผมบอกเลิกบิวหลายครั้ง เพราะผมอยากจะเลิกกับบิว

คบคนที่ไม่รักตัวเองสักนิด มันเจ็บ เจ็บไปถึงหัวใจ

บิวเป็นคนแสนดี ที่ฆ่าผมให้ตายทั้งเป็น

ในครั้งสุดท้าย ที่บิวบอกเลิกผม ผมถึงได้รู้

บิวเบื่อผมแล้ว ไม่อยากให้ความรู้สึกครึ่ง ๆ กลาง ๆ ของเราสานต่อ

ผมเงียบ และวางสายไป

หลังคำพูดบอกเลิกที่แสนเย็นชาของบิว

เขาบอกว่าเขาขอเป็นเพื่อนกับผม ถ้ามีอะไรให้ช่วยได้ เขาก็จะช่วย

ผมอยากบอกบิวว่า

ช่วยรักผมสักนิดได้มั้ย

แต่โอกาสนั้นมันหมดไปแล้ว

ผมร้องไห้อยู่คนเดียวเงียบ ๆ ไม่ได้รั้งบิวไว้ เพราะผมรู้ ว่าบิวไม่เคยรักผมเลย

หลังจากนั้น ผมเดินผ่านหน้าร้านบิว

บิวยังคงยิ้มให้ผมเหมือนทุกๆ วัน

แต่ผมไม่ได้ยิ้มให้บิวอีก

ผมสมเพชตัวเองเกินกว่าจะมองหน้าบิวได้

บิวยังเป็นบิว ที่ยิ้มได้เหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ผม.........ไอ้ต้อมคนนี้

เจ็บร้าวไปทั้งใจ

ผมบอกตัวเองซ้ำ ๆ ต่อไปนี้ จะไม่หลงรักคนเย็นชาอีก....

เพราะถ้ารักไปแล้ว

นอกจากความช้ำใจ และรอยน้ำตา

ผมไม่ได้อะไรจากบิวเลย นอกจากเศษซากหัวใจที่แหลกสลายของตัวผมเอง

Fin.

[ririmu]

  เศร้ามากมาย เนิบ ๆ ช้า ๆ แฝงกลิ่นอายความเศร้า.......

ทำมัยล่ะ บิวก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ไหงไม่มีคนรู้ใจดี ๆ กับใครเค๊า   

++ ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านนะคะ

[palpouverny]

สงสารนู๋บิววววว

[kaewja]

โอ้วววว เรื่องนี้แตกต่างจากทุกเรื่องที่ได้ติดตามอ่านคุณคนนี้ที่แต่ง แล้วก็คุณที่มาโพสด้วย 5555 อ่านตลอดแต่ไม่เม้นตอบ

เลวเน๊อะ ยอมรับแต่โดยดีค่ะ ทุกเรื่องก็หนุกจริงๆนะ รับประกันได้เลย แต่ว่าเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่หนุก เพียงแต่ว่าเนื้อเรื่องแต่

แต่ละตัวละครมันขัดหู ขัดตา ขัดใจที่สุดจริงๆ แอบเห็นด้วยกับต้อมว่าบิวเย็นชา งงบิวอ่ะ สับสนในชีวิตป่าว นิสัยลึกๆเป็นแบบนี้

แล้วยังจะหาความรักเหรอ แบบว่า ไม่ได้ให้ใจเต็มร้อย คิดว่ามีสาเหตุมาจากเรื่องของแดนเป็นบทเรียนด้วยไง มารักมาเจอใครไม่เจอ

ดันมาเจอคนแบบแดนก่อน แล้วต้อมก็ดันไปทดสอบใจอะไรบ้าๆ ไม่พูดตรงๆ เลยกลายเป็นบิวเจอคนแนวเดิมๆ กรรมไม่แบจริงๆ

หวังว่าปัจจุบันของบิวต่อไปนี้จะพบกับอะไรใหม่ ๆ บ้างนะ เหอๆ อยากอ่านภาคต่อเรื่องบิว แบบว่าชีวิตที่จบไปแล้วกับแดนและต้อมอ่ะ

จะเป็นไง มีความรักใหม่ ๆ มั้ย วุ้ยเครียด อ่านแล้วจิตตก    แต่ก็สนุกมากๆค่ะ

[nanalonely]

^

^

เจาะไข่

พร้อม+1



คามุยย :กอด1:น่ารักจัง

ที่เอาเรื่องนี้มาลงก่อน

แนนอยากอ่านอีกรอบบ

มาให้กำลังใจคามุยจ้า

[kit]

เหลือแต่คุณกิตคนเดียวที่เป็นแฟนพันธุ์แท้กระทู้ผมนะครับ ต้องชอบเรื่องของคุณเท็นมากๆ แน่เลย ขอบคุณนะครับที่ติดตามมาตลอด ขอบคุณสำหรับคะแนนที่ให้มาเรื่อยๆ ด้วย

วุ้ย ชอบสิคะ ชอบมาก จริงๆด้วยแหละค่ะ

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

[anna1234]

 

[kamui1972]

รักด้วยใจ (ภาคแดน) ตอนเดียวจบ

ผมนั่งมองตัวเลขในสมุดบัญชี ที่ระบุชื่อจริงของบิว ผมประสาทหรือเปล่า ไถเงินบิว

เพื่อเอาเงินมาเก็บไว้ในสมุดบัญชี โดยใส่ชื่อของบิวเป็นผู้เบิกจ่ายได้คนเดียว

เงินในสมุดบัญชีของบิว มีตัวเลขเกือบหลักแสน ทำไมผมไม่ฝากในชื่อของผมเอง

ผมฝากในชื่อของบิวทำไม

ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับบิวเลย

เขาทำงานที่ไหน เรียนที่ไหนเขาไม่เคยบอกผม ช่วงหลังเขาบอกว่า เขาขอซื้อคำหวานของผมเป็นเงินได้หรือเปล่า จะได้ไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน

ผมยอมทำตามนั้นทั้งที่ผมก็คิด บิวเห็นผมเป็นอะไรถึงได้จะซื้อผมด้วยเงิน ผมยอมทำตามที่บิวบอก ให้บิวมองผมยังไงก็ได้ แต่แค่บิวอยู่ข้าง ๆ แม้จะแค่คุยกันทางโทรศัพท์ก็พอ คำพูดทุกคำออกมาจากใจของผมทั้งนั้น ผมห่วงบิว บิวทำงานหนักเหลือเกิน

บิวตัวเล็กแค่นั้น แต่เขามีทางหาเงินมาให้ผมได้ โดยใช้ความเหนื่อยยากทางกายเข้าแลก

เงินทุกบาทในบัญชีของบิว เป็นน้ำพักน้ำแรงของบิวเท่านั้น

ผมกะว่าอีกไม่เท่าไหร่ ถ้ามันใกล้จะครบแสน ผมจะเอาเงินของตัวเองที่เก็บสะสมไว้ใส่เพิ่มเข้าไปให้มันครบ

และเอาไปบอกกับบิวว่า ดูสิ...

เงินที่บิวให้แดนมา มีจำนวนมากขนาดนี้แล้ว แค่เวลาไม่ถึงสองปี เราแทบจะมีเงินดาวน์รถกันอยู่แล้วนะบิว

แล้ววันนั้นผมก็จะนัดเขามาเจอที่ร้านค้าเหมือนเดิม จะบอกเขาว่าแดนขอเงินหน่อย แต่เมื่อเขามา

ผมจะมอบสมุดบัญชีเล่มนี้ให้กับเขา บิวคงจะดีใจ เพราะมันเหมือนตัวแทนความอดทนของบิว ที่มีต่อผม

ไม่ว่าผมจะพูดถึงใคร ๆ และเล่าเรื่องของใครมาทำให้บิวเจ็บปวดยังไง ดูเหมือนเขายังเชื่อใจในตัวผม บิวไม่เคยบอกบอกว่ารักผมเลย แต่ผมคิดว่าเขาเชื่อใจผม ว่าผมรักเขาคนเดียว คนต่าง ๆ ที่ผมใช้เขาบ้าง ขอร้องเขาบ้างให้มาช่วยเล่นบทแฟนผม เพื่อลองใจบิวหน่อย เพื่อน ๆ ก็ยอมและบอกว่า

แฟนมึงนี่โคตรรอดทนจริง ๆ อยากได้แฟนแบบนี้บ้าง ผมจะยิ้มดีใจในคำชมของเพื่อนทุกครั้ง ก็จริงนี่

บิวอดทนแล้วก็รักผมจริง ๆ ขนาดโดนผมแกล้งให้เสียใจขนาดนั้น บิวยังไม่เคยโกรธผมเลย

ผมเข้าผ่าตัดใหญ่ที่โรงพยาบาลโดยไม่ได้บอกบิว สาเหตุเพราะว่าผมไปขับมอร์เตอร์ไซด์เป็นเด็กส่งพิซซ่า

ในช่วงปีใหม่ ตอนนั้นรายได้ดีมาก ผมคิดว่าผมจะได้เก็บเงินมาใส่ในส่วนที่ขาดในสมุดบัญชีเร็ว ๆ

เงินจะได้ครบ ผมจะได้ขอให้บิวหยุดงานสัก สองวัน เพื่อที่เราจะได้ไปเที่ยวด้วยกันในวันปีใหม่ แต่ผมก็ไม่ได้ไปตอนที่บิวโทรมาหาผม ผมบอกกับเขาว่าไม่ว่าง เพราะผมกลัวว่าบิวจะรู้ว่าผมอยู่ที่โรงพยาบาล

ในช่วงแรก ๆ ที่เราคุยกัน ผมชอบบิวมาก ทำไมคน ๆ นี้ ถึงทำให้จิตใจผมหวั่นไหวได้ขนาดนี้

ผมได้เจอกับบิว และผมเขินเขามากๆ ไม่รู้จะคุยอะไรกับบิวดี วันนั้นผมกลับบ้านแล้ว และจะโทรหาบิว

แต่โทรศัพท์ของผมดันตกน้ำ จนเครื่องรวน มีสายโทรเข้าได้ แต่มองหน้าจอไม่เห็น ไม่สามารถรับสายได้

ผมไปหาช่างซ่อมเขาตีราคาค่าซ่อม หลายร้อย จนผมต้องมองเงินในกระเป๋า ผมมีเงินไม่พอ เอาไว้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมโทรกลับหาบิวเอง

แต่ผมก็ไม่ได้โทร ผมเป็นพวกสะเพร่าผมมักจะโทรหาบิวทุกครั้งจากเบอร์โทรในเครื่อง แต่ตอนนี้ผมเอาไปส่งให้ช่างซ่อมแล้ว แล้วผมจะเอาเบอร์โทรที่ไหนโทรหาบิวได้ล่ะ ผมความจำไม่ค่อยดี แม้แต่เบอร์คนที่รัก

ผมยังจำไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าบิวอยู่ที่ไหน แล้วผมจะโทรหาบิวได้ยังไงกัน

ช่วงเวลา 1 เดือนกว่า ๆ ผมคิดถึงบิวเหลือเกิน แต่ผมไม่รู้จะติดต่อบิวได้ยังไง สิ่งที่ผมกลัว ผมกลัวบิวจะลืมผมไปแล้ว ผมกังวลมากว่าจะทำยังไงดี

บิว.....ผมกลัวว่าบิวจะเลิกกับผมจริง ๆ

ผมยิ้มเมื่อนึกถึง เรื่องราวตอนนั้น ที่ผมครุ่นคิดกังวลแทบตาย

แต่สุดท้าย ผมก็ได้กลับไปพูดคุยกับบิวเหมือนเดิมอยู่ดี

แต่ผมแอบน้อยใจนิด ๆ ทำไมบิวไม่ถามผมเลยว่าผมหายไปไหน

ผมไม่ได้บอก ผมอายเกินกว่าจะบอกว่า โทรศัพท์ตกน้ำ และไม่มีปัญญาหาเงินมาซ่อม

และก็อายเกินกว่าจะบอกว่า ผมจำเบอร์ของบิวไม่ได้ ผมแค่กลัว กลัวว่าบิวจะเสียใจ

เคยมีอยู่หนึ่งครั้งที่บิว ไปกินข้าวกับผมและไอ้เก้ ลูกพี่ลูกน้องของผม ผมอำแหลกว่าเก้กับผมรักกันมากชอบกันมาก และหลังจากผมรักษาตัวหายดีแล้ว ผมก็บอกว่าที่ผมหายไปเพราะเก้มันตามรังควานผม ผมกลัวบิวจับได้

ว่าไอ้เก้มันเคยบอกว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับผม ผมกลัวบิวจำได้ แต่บิวเชื่อสนิทว่าเก้กับผมเป็นแฟนกัน

ผมก็เลยต้องเล่นมุกนั้นต่อ เพื่อยั่วให้คนน่ารักนั่นหึงผมมาก ๆ ขนาดนั้นแล้วเจ้าตัวเขายังไม่ยอมพูดเลยว่าเขารักผม ผมเดินไปส่งเขาที่ป้ายรถเมล์ แต่ดูเหมือนเขาไม่สนใจผมเท่าไหร่ ผมเลยงอนเขาและบอกว่าจะไปดูแลไอ้เก้ต่อ แล้วผมก็เดินหนีไปจากป้ายรถเมล์ ผมไปแอบยืนดูเขาอยู่ห่าง ๆ เป็นห่วงบิว มากๆ แต่ผมก็งอนเขา

ผมรู้บิวไม่ง้อ บิวนั่งแท็กซี่กลับบ้านไปอย่างสบายใจ ไม่สนใจผมเลย

ผมมองสมุดบัญชีในมืออีกครั้ง และโทรหาบิว ซ้ำ ๆ กันหลายหน

ผมยิ้ม และรู้สึกเขินๆ ที่วันนี้จะได้ไปเที่ยวกับบิวแบบจริง ๆ จังสักที

ผมโทรหาบิวหลายครั้ง แต่เบอร์โทรถูกระงับการใช้งานไปแล้ว

ผมกดเบอร์โทรศัพท์ซ้ำ ๆ แต่ก็เหมือนเดิมแต่ก็ได้รับคำตอบเหมือนเดิม

เป็นเวลานานที่ผมยังไม่เลิกโทรไปที่หมายเลขเดิม ๆ นั้น บิวจากผมไปแล้วจริง ๆ

ผมเสียใจ ผมร้องไห้ แต่ผมทำอะไรไม่ได้เลย ผมเหมือนคนบ้า เอาแต่ร้องไห้เสียใจอยู่เป็นเวลานาน

บิวใจร้ายมากเขาเลิกกับผมจริง ๆ เหรอ วันนั้นที่เขาบอกลาเขาบอกลาผมจริง ๆ ใช่มั้ย

วันนี้ผ่านมาสามปีแล้ว ที่ผมยังลืมบิวไม่ได้ เงินในบัญชีในชื่อของบิว เพิ่มขึ้นจนเป็นหลายแสนมันเพิ่มขึ้นเพราะเงินของผมที่ฝากเพิ่มให้

แต่ผมไม่รู้จะไปมอบสมุดบัญชีเล่มนี้ให้บิวได้ที่ไหน

ผมยังไม่เคยลืมบิวเลยสักวัน

ทั้งที่มีคนเข้ามาในชีวิตของผมมากมาย รูปสักใบของบิว ผมก็ไม่เคยมี เราไม่เคยไปเที่ยวด้วยกัน

ไม่เคยไปไหนด้วยกัน ผมทนทุกข์ทรมาน จากความรัก ที่แทบไม่ได้เห็นหน้าบิวตลอดสองปีก่อนนั้น

ผมยังคิดว่าผมทนได้ยังไง อดทนที่จะไม่เจอบิวได้ยังไงกัน เพียงเพราะว่ากลัวทำให้บิว ไม่สบายใจ

เรื่องที่เขาไม่มีเวลาให้ผมเท่านั้น ผมไม่อยากให้บิวต้องอึดอัดใจเรื่องเวลาเลย ผมถึงได้หาข้ออ้างให้เขามาหาผม

เวลาที่ผมคิดถึงเขามาก ๆ จนทนไม่ไหว ผมขอเจอเขาแค่ 5 นาที และรีบวิ่งขึ้นแท็กซี่เพราะกลัวทำให้เขา

อึดอัดจากการตัดบทสนทนาและรีบไปทำงาน

ผมเป็นคนบอกขอบคุณ และรีบขึ้นรถโดยเร็ว ทั้งที่ผมอยากนั่งมองหน้าบิวนาน ๆ แต่ผมทำไม่ได้

ผมกลัวบิวรำคาญใจ

วันนี้..............ผมไม่รู้จะไปหาบิวได้ที่ไหน

ผมไม่เคยลืม และไม่เคยเลิกรักเขาเลย

ผ่านมา สามปีแล้ว วันนี้ ผมก็ยังรักบิวไม่เคยเปลี่ยน เหมือนเรื่องราว 2 ปีที่เรารู้จักกัน

5 ปีแล้ว คบกับบิวสองปี และห่างกัน สามปี

นี่มันก็รวมระยะเวลาที่ผมรักบิวมา 5 ปีแล้วสินะ แล้วเมื่อไหร่กัน เมื่อไหร่ผมจะได้เจอกับบิวอีกครั้ง

ผมเฝ้าค้นหา แต่ไม่เคยได้ข่าวอะไรอีกเลย

ผมเดินลงรถเมล์ เพื่อไปทำงาน

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมเฝ้าครุ่นคิดเรื่องของบิว ตลอดระยะเวลา 1 ชั่วโมงครึ่ง ที่ผมนั่งรถเมล์

ผมยิ้มเรื่อยเปื่อยอีกครั้ง และรีบวิ่งเพื่อจะเข้าออฟฟิส

ถึงผมนอนร้องไห้ เหมือนคืนก่อน ๆ ที่ผมคิดถึงบิวมาก ๆ และสะดุ้งตื่นอีกครั้ง

สุดท้าย...ผมก็หาบิวไม่เจออยู่ดี แล้วเมื่อไหร่กัน เมื่อไหร่ ที่ผมจะได้มีโอกาสเจอกับบิวอีกครั้ง เมื่อไหร่กัน

คำถามนี้ผมถามตัวเองทุกวัน แต่ผม............ไม่รู้ว่าคำตอบ....จะหาได้จากที่ไหน

Fin…….

*************************************************************

[patiharn]

เศร้าจังเลยเน๊อะ....เศร้าที่ต่างคนต่างไม่แสดงความรู้สึกจริงๆออกมา..รึป่าว

[mantdash]

คุณkamuiขัยนอีกแล้ว น่าชื่นชมจิงครับ

ขอบคุณมากครับ 

[andy_kwan]

ความรักมันไม่เคยมีเหตุผล
ขอบคุณคนแต่งจ๊ะ

[nanao]

ต่างคนต่างมุมมอง ต่างความคิด 

ถ้าหันหน้ามาคุยกันเรื่องราวน่าจะจบด้วยดี

ขอบคุณคร้าบที่นำมาลงให้อ่านกัน 

[kamui1972]

เรื่องนี้มันจบแต่นั้นจริงๆ นะครับ ซึ่งมันต่างจากเรื่องอื่นๆของคุณเท็นจริงๆ ตอนอ่านครั้งแรกอย่างสลดเลย แต่ก็มีตอนพิเศษมาช่วยคลี่คลายความรันทดของเรื่องลงได้บ้าง เรื่องนี้ผมก็ชอบอีกตามเคย (เออ...ชักจะยังไงแล้ว บอกชอบมันทุกเรื่องที่ลงเลย)

ตอนพิเศษแทบจะเป็นธรรมเนียมการเขียนของคุณเท็นทุกเรื่องเลยมั้งครับ ที่มักใช้เป็นตอนปิดท้ายเรื่องจริงๆ เป็นตอนที่แสดงถึงความรักของตัวละครที่มีให้กันในทุกเรื่องที่คุณเท็นเขียน เรื่องนี้ก็หนีไม่พ้น ยังไงก็ต้องมีตอนพิเศษมาปิดอย่างสมบูรณ์ ถึงแม้ว่ามันจะยังเหมือนค้างๆ อยู่ก็เถอะ (อันนี้คิดเอง เออเองครับ) สนุกกับการอ่านนะครับ

ท้ายสุด ขอบคุณคุณเท็นมากๆ จากใจเลยครับ ที่อนุญาตให้นำเรื่องราวดีๆ มาลงให้อ่านกันครับ ความดีความชอบทั้งหมดยกให้คุณเท็นคนเขียนเรื่องครับ

**************************************************************************************************

รักด้วยใจ ตอนพิเศษ เมื่อเจอกันอีกครั้ง

แดน...บิวหิว...หาอะไรให้กินหน่อย

แดนหันมา ส่งยิ้มอ่อนโยนให้คนที่ตื่นนอนแล้ว เดินมากอดหลังเขาเอาไว้อยู่ใกล้ ๆ หัวยังยุ่งเหยิงอยู่อีก
และอ้าปากหาวนอน ด้วยความง่วงงุน ไม่เข้าใจว่าบิวคนนี้กับบิวคนที่เขาตามหามันคนเดียวกันหรือเปล่า

เพราะ บิวคนนี้ห้ามทุกอย่าง ถ้าขืนโกหกอะไรไปนิดเดียว จะถลึงตาใส่ และงี่เง่างอแงใส่ บางครั้งก็โมโหเอาง่าย ๆ ซึ่งก็คงไม่ต่างจากไอ้ต้อมที่ยังนอนไม่ตื่น หลับสนิทอยู่ในห้อง มันคงรู้สึกแปลก ๆ กับบิวคนนี้เหมือนกัน

ครับ ๆ รู้แล้ว...เจ้าหญิง....จะกินอะไรล่ะ ถามไอ้ต้อมด้วยมันจะกินอะไร...นอนไม่ยอมตื่นเดี๋ยวจะเข้าไปเหยียบหัวมัน วันนี้เวรมันเอาผ้าไปซัก....ขืนไม่ยอมตื่นแบบนี้....จะบังคับให้เจ้าหญิงไป ซักเอง

แดนหัวเราะเสียงเบาและหั่นผักเพื่อเตรียมเอามาผัดทำกับข้าว ในตอนเช้า และชงกาแฟและปิ้งขนมปังไปพร้อม ๆ กัน วันนี้เป็นวันเสาร์ เลยได้ตื่นเร็วกว่าทุกวัน เมื่อคืนบิวไปงานเลี้ยงที่บริษัทมา เลยกลับดึก ต้อมซึ่งลาออกจากงานประจำและไปเป็นนักดนตรีที่ผับแห่งหนึ่ง เลยต้องเป็นคนไปรับกลับบ้าน เห็นว่าไปกินข้าวต้มรอบดึกกันแล้ว ก็เลยกลับมาเกือบสว่าง เขาไม่ต้องเป็นห่วงมาก เพราะบิวมีต้อมไปรับ ก็เลยสบายใจขึ้นมา ต้อม นอนกลางวันประจำ เพราะกลางคืนมันทำงานดึกดื่น กว่าจะตื่นก็บ่าย ๆ นั่นแหละ

บิวปลุกต้อมมากินข้าวก่อนเถอะ... เดี๋ยวผ้าแดนเอาลงไปซักเองก็ได้...บิวเดี๋ยวกินข้าวก็นอนเลยนะ....เมื่อคืน ก็กลับมาเกือบสว่างแล้วด้วยนี่นา

แดนยังคงบ่นนั่นบ่นนี้ไปเรื่อย งานบ้านเป็นหน้าที่ของแดน ถ้าแดนอยู่บ้านแดนก็ทำงานบ้าน ถ้าต้อมไม่ได้ไปทำงาน ก็จะเป็นคนทำแทน ส่วนบิว ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าอยู่ด้วยกันสามคนได้ยังไง

จำได้ว่า

เจอกับแดนและต้อมอีกครั้ง บนรถเมล์ในแถวหลังสุด

เพราะตาไม่ทันได้มอง เลยเดินไปนั่งที่นั่งที่ว่าง

คนข้าง ๆ ทั้งสองคนนิ่งมองค้าง แต่บิวไม่ได้สนใจ จนกระทั่งทั้งมือข้างซ้ายและข้างขวา ถูกดึงเอาไว้ ไม่ให้ลุกขึ้น ตอนที่จะลงจากรถ นิสัยที่ไม่เคยสนใจใคร และเพราะความเหนื่อยล้าจากการทำโอทีรอบดึก ทำให้อยากจะหลับซะให้ได้ และไม่ได้สนใจว่าคนที่นั่งข้าง ๆ กันทั้งซ้ายขวาจะนั่งด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน และอมพะนำไม่กล้าพูดเอ่ยทักบิวแต่อย่างใด

บิวกำลังจะลุกขึ้นไปกด ออด แต่เมื่อแขนถูกดึงไว้ทั้งสองข้างจึงต้องหันไปมองด้วยความงง และทั้งแดนและต้อมที่มองหน้ากันก็ยิ่ง งง กว่า บิวหันมามองทั้งสองคน ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะสะบัดแขน

และเดินลงรถเมล์โดยมีทั้งสองคนเดินตามลงมา

บิวรีบเดินโดยมีคนบ้าอีกสองคนวิ่งตามอย่างไม่ลดละ

จะตามมาทำไมวะ.....ต้อมก็น่าจะอยู่กับคนที่นายชอบนี่..............นายเองก็คงคบคนเป็นสิบเหมือนกันใช่มั้ยแดน

ใจของบิวมันเจ็บมานาน และเพิ่งสำนึกได้เมื่อตาสว่าง ว่าทั้งความรักที่มีให้แดน มันโง่เต็มที
เรื่องอะไรถึงต้องเอาเงินไปทิ้งเปล่า ๆ แบบนั้น และต้อมก็เหมือนกัน เรื่องอะไรจะต้องไปอดทนกับต้อมด้วย

มีคนรักก็ไปอยู่กับคนรักสิ เลิกแล้วก็ให้มันแล้วต่อกัน เมื่อสามปีก่อนเขาอาจเป็นบิวแสนดี แต่ตอนนี้มันไม่ใช่
นี่ แหละบิวตัวจริง บิวที่ไม่ให้ใครมาทำร้ายอีก มีแฟนก็จะโมโหใส่ อยากเลิกก็จะไล่ตาม จะทำทุกอย่างตามใจตัวเองให้มาก ๆ แล้วจะไม่สนใจหรอกว่าจะทำให้ใครเจ็บ สุดท้ายรักตัวเองมันดีที่สุด

บิวหายไปไหนมา....แดนตามหาบิวทุกวันรู้มั้ยแดนคิดถึงบิวมากรู้มั้ย

แดน ที่อยากจะโผเข้ากอด อดสงสัยไม่ได้ว่าคนที่สะพายกีต้าอยู่นี่มันเป็นใคร เขาหันไปมองต้อมด้วยความสงสัย แต่เขาไม่สนใจหรอก ตอนนี้ ขอแค่บิวกลับมาให้เขารักอีกครั้งก็พอ

ต้อมไปถามป้าบิวแล้ว...เขาบอกว่าบิวย้ายไปอยู่คนเดียว ไม่ค่อยกลับบ้าน...ต้อมจะมีโอกาสแก้ตัวมั้ยบิว

หนุ่ม นักดนตรี เอ่ยถามด้วยใบหน้าหมองเศร้า ถึงจะพยายามแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงตอนนี้ก็ไม่สามารถทำใจให้ลืมบิวได้สักที ดูเหมือนแผลคราวนั้น ที่บิวทำไว้ มันจะลึกเหลือเกิน ลึกจนเห็นเป็นรอยเด่นชัด

พอเหอะ.....นายเห็นแก่ตัวทั้งสองคนเลยนี่ ...อยากคบใครล่ะ..ก็เอาสิ...ไม่เกี่ยวกับฉันหรอก.....แล้วก็อย่ามายุ่งกัน อีกลืมไปได้เลย...บิวแสนดีน่ะ....มันตายไปตั้งนานแล้ว

น้ำเสียงเยาะหยัน และใบหน้าที่คิดถึง แปลเปลี่ยนเป็นอีกคนที่มีแต่ความเกรี้ยวกราด จนสองหนุ่มคาดไม่ถึง

อยากได้บิวคนดีเหรอ...มีแต่บิวแบบนี้แหละ....ยังจะเดินตามมากันอีกมั้ยล่ะ

เพราะครั้งนั้นเอง ที่ทั้งต้อมและแดนรู้สึกเหมือนได้พบของล้ำค่า บิวที่อยากให้เป็น บิวที่เกรี้ยวกราด
บิวที่แสดงอารมณ์ของตัวเองออกมาตรง ๆ ไม่ต้องให้หาอะไรมาลองใจเลยสักนิด

ฉัน เคยคบกับแดน...และฉันเคยคบกับต้อมด้วย....สรุปว่าฉันเคยคบกับนายทั้งสองคน .....แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้คบนายทั้งสองคนแล้ว...อยากตีกันหน่อยมั้ย....เชิญ เลย...ส่วนฉันคงไม่ใช่กรรมการห้ามมวย..ลาล่ะ

บิวทำให้ทั้งสองหนุ่ม ต้องมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ ถึงแม้จะรู้สึกไม่พอใจกันขึ้นมามาก ๆ แต่ตอนนี้ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากรั้งบิวเอาไว้ให้มานั่งคุยกัน

บิว....เดี๋ยวก่อน ทั้งแดนและต้อมพูดออกมาพร้อมกัน ก่อนจะพยายามรั้งแขนทั้งซ้ายและขวาของบิวเอาไว้

จนบิวต้องหันมาถลึงตาใส่ ด้วยความหงุดหงิดโมโห

และสะบัดมือหนี

อยากคุยเหรอ....คุยกันพร้อมกันหมดนี่แหละสามคนเลย....มีอะไรอยากคุยก็ได้มาคุยกัน...แล้วจบ ๆ กันไปเลย
ไม่มีอะไรต้องมาเกี่ยวพันกันอีก

บิวพาทั้งสองคนเข้ามาที่อพาร์ทเม้นที่บิวใช้ชีวิตอยู่คนเดียว สองหนุ่มที่ไม่รู้จะทำยังไง เลยต้องเดินตามมาเงียบ ๆ ทั้งที่ในใจต่างฝ่ายต่างก็ไม่ชอบหน้ากัน เมื่อรู้ว่าอีกคนเคยเป็นอะไรกับบิวมาก่อน

บิวอาบน้ำเช็ดผม และเดินออกมานั่งที่เตียงไม่แม้แต่จะยกน้ำสักแก้วให้คนที่นั่งอยู่เลย ก่อนจะเอ่ยถามออกมา พร้อมกับสีหน้าแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

ใครจะเริ่มก่อนดี....นายหรือนาย.นายก่อนแล้วกันแดนในฐานะที่ฉันเคยรักนาย

แดนนิ่งอึ้ง เมื่อสามปีก่อน บิวไม่เคยบอกว่ารักเขาเลย แต่ตอนนี้บิวพูดมันออกมาง่าย ๆ
คำพูดที่เก็บกักไว้มานานไม่ได้หลุดออกมาเลยสักคำ นอกจากน้ำตาแห่งความดีใจ

เป็นบ้าอะไรวะ..นั่งร้องไห้....ว่าไงต้อม....ในฐานะที่เราเคยคบกันและฉันก็ชอบนายมาก ๆ ด้วย
แต่ฉันเกลียดนายว่ะ... กับอาร์ตเนี่ยเลิกกันหรือยังล่ะตอนนั้นฉันหึงนายเข้าไปได้ไงวะ

บิวที่แปรเปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหว เอ่ยถามคนที่วางกีต้าลงแล้ว และก็ไม่ต่างกันเลยที่อีกฝ่ายนิ่งมองและยิ้มอย่างดีใจ บิวเคยหึงเขาเพราะเรื่องของไอ้อาร์ตจริง ๆ

แดนที่ร้องไห้ กับต้อมที่นั่งยิ้ม

ขอโอกาสอีกครั้งได้มั้ยบิว....เราคบกันอีกครั้งได้มั้ย.. แดนเอ่ยถามทั้งน้ำตา และต้อมเองก็หันหน้าไปมองแดนด้วยความไม่พอใจเช่นกันก่อนจะเอ่ยบอกออกมา
ถ้าบิวให้โอกาสหมอนี่....บิวก็ต้องให้โอกาสต้อมด้วย

วันนั้นบิวอยากจะเป็นบ้าตาย บ้าหรือไง ผู้ชายสองคนที่ทำให้เจ็บปวดหัวใจดันมาอยู่แทบเท้าและมาร้องขอให้เขาคบด้วย .....ใครมันจะบ้าทำแบบนั้นกันล่ะ....แต่ก็ดี...จะแก้แค้นให้สาสม....ทำอะไร เอาไว้...ก็รอรับกรรมแล้วกัน

ครั้งนั้นจำได้ว่า......ทั้งต้อมและแดน ไม่ค่อยชอบหน้ากันเลย ต่างฝ่ายต่างคุมเชิงอยู่ในที

แต่หลังจากนั้น ไป ๆ มา ๆ ....สุดท้ายมาอยู่ด้วยกันที่คอนโดของแดนได้ยังไงไม่เข้าใจ

บิวอดแปลกใจไม่ได้ว่าแดนยื่นสมุดบัญชีเงินฝากให้ทำไม....แต่เมื่อเปิดดูตัวเลข และวันที่ฝากเงิน มันเป็นช่วงเวลาที่บิวและแดนคบกัน บิวไม่ได้พูดอะไร แต่แดนกลับยิ้มออกมา

ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่ต้อมบอกว่าจะซื้อให้บิว ถูกเอามามอบให้ มันยังอยู่ในถุง ต้อมเก็บมันไว้ตลอดสามปีที่ผ่านมา
พร้อมกับเนื้อเพลงอีกเป็นร้อย ๆ แผ่นที่ ต้อมเขียนให้บิว

ต้อมออกจะน้อยใจอยู่บ้าง ที่ฐานะสู้แดนไม่ได้ แต่บิวก็บอกว่าไม่เป็นไร.....และแดนก็ไม่เคยใช้ฐานะตัวเองมาข่ม

ดูเหมือนว่า พักหลัง ทั้งแดนและต้อมจะเข้ากันดีกว่าเมื่อก่อน ไม่เขม่นหน้ากันมาก ๆ ....เพราะข้อห้ามของบิวก็คือ...ห้ามกลั่นแกล้งกันไม่งั้นบิวจะไม่เลือกใครเลย.....สองหนุ่มถึงได้ยอม อ่อนข้อให้กันบ้าง

ความสัมพันธ์แบบเราสามคน........มันทั้งแปลกทั้งพิสดารอย่างไม่น่าเชื่อ ว่าจะมีเรื่องแบบนี้ด้วย

ทั้งต้อมและแดนยังคอยถามอยู่เสมอว่าบิวรักกันบ้างหรือยัง

แต่คำตอบที่บิวมีให้แดนคือไม่ยอมพูดอะไรออกมาเหมือนเดิม และเมื่อต้อมถาม...คำตอบที่ได้ก็เหมือนเมื่อสามปีก่อน คือแค่ชอบเท่านั้น

แต่สิ่งที่บิวห้ามและโวยวายทุกครั้ง ถ้าพูดเรื่องของคนอื่นที่ทั้งสองคนจะไปคบบิวจะโวยวายและโมโหใส่ทันที

จนทั้งแดนและต้อมนึกขำ

น้องอาร์ตที่เล่นบทโศกเมื่อสามปีก่อน จูงเมียท้องแก่มาบอกว่าตอนนั้น พี่ต้อมบังคับก็เลยต้องยอมเล่นเป็นแฟนเล่นเอาบิวถลึงตาใส่ต้อมไปหลายวัน ส่วนต้อมก็เอาแต่หัวเราะ

ไม่ต่างจากเก้เท่าไหร่ ที่ต้องมานั่งลำดับญาติมานั่งทำหน้าสำนึกผิด และก็บอกว่าเป็นญาติฝ่ายไหน ของแดน
และไม่ได้เป็นคนรักกัน แต่อย่างใด

ตลอดสามปีที่ทั้งสามคนไม่เคยรักใครอีกเลย และกลับมาเจอกันอีกครั้งเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ทำให้ทั้งแดนและต้อมได้รู้ ว่าเขาทั้งสองคือคนที่ทำให้บิวกลายเป็นบิวคนที่ขี้โวยวายแบบนี้

บิว.....ขอกอดหน่อยไม่ได้เหรอ...ออกมาหาไอ้แดนเฉยเลย... ต้อมเดินออกมาจากห้องในสภาพหัวยุ่งเหยิงและลากให้บิวที่ยืนกอดแดนอยู่มานั่ง ที่ตักของตัวเองและกอดไว้เหมือนตุ๊กตา

เวรใครซักผ้าวะ....เอ็งเลยไอ้ต้อม....หรือจะให้บิวไปซักเอง

จานขนมปังปิ้งถูกนำมาวางบนโต๊ะพร้อมกับถาดที่ใส่กาแฟสามแก้ว ยังมีไอร้อนรอยกรุ่นมาพร้อมกลิ่นหอมของกาแฟ

เออ..รู้แล้ว...เดี๋ยวไปเองแหละ...เอาผ้าใส่ตระกร้ามาแล้วกัน...เดี๋ยวข้าลงไปนั่งหลับใต้คอนโดต่อก็ได้วะ

ต้อมบ่นงึมงำพร้อมกับมองหน้าแดนแบบเซ็ง ๆ ไอ้แดนมันขี้บ่น ถ้าไม่ติดว่าบิวรักมันนะจะเตะไปให้ไกล ๆ เลย

ต้อม....ถ้าต้อมไปหลับใต้ตึกเพราะต้องรอผ้าที่ซักนะ...แสดงว่าต้อมเป็นคนขยันนะ..เดี๋ยวให้หอมแก้มเอาป่าว

บิวทำหน้าทะเล้นเข้าใส่ และแตะจมูกเข้าหาแก้มของต้อมทันที เล่นเอาแดนต้องมองนิ่ง ก่อนจะทำหน้างอ เพราะเกิดอาการงอน

เออ..รู้แล้วแหละ...มา ๆ คนที่ชงกาแฟก็ขยันเหมือนกัน.....

จมูกเล็ก ๆ กดลงที่ข้างแก้มของคนที่ทำหน้างออยู่ และแดนถึงค่อยยิ้มออกมาได้

ให้ไอ้ต้อมกอดนานแล้ว....มานี่เลย...มาให้แดนกอดมั่ง

แดนดึงร่างในอ้อมแขนของต้อมเข้าหาตัว และก็ถูกต้อมดึงกลับไว้ ไม่ยอมปล่อย

เฮ้ย....เอ็งกอดนานแล้วนะ....ให้ข้ากอดมั่งสิ....

สงครามเริ่มขึ้นแล้ว พร้อมกับเสียงกรรมการห้ามทัพ

หยุด...ถ้างี่เง่า....จะเลิกทั้งสองคนเล้ยยยยยยยยยย

บิวลุกขึ้นยืน และมองสองคนตาขวาง ก่อนจะก้าวเดินฉับ ๆ กระแทกประตูห้องเสียงดังสนั่น ท่ามกลาง ความน่าสงสารของสองหนุ่มที่มองหน้ากันแบบเศร้า ๆ

บิว............เป็นเจ้าหญิง

เจ้าหญิงที่แสนจะขี้โวยวาย.........
โมโหก็บ่น.....ไม่ชอบก็ด่า.......ไม่เคยเก็บอารมณ์อะไรอีกเลย

แต่สิ่งที่ทั้งแดนและต้อมดีใจ.........

ถึงแม้ความสัมพันธ์ของทั้งสามคนจะดูแปลก ๆ และไม่มีใครเข้าใจ....แต่ตอนนี้

บิวที่บอกทุกความรู้สึกออกมา....ไม่ต้องให้หาวิธีมาทำให้บิวพูดอีก..แบบนี้น่าจะดีที่สุด
และครั้งนี้เขาทั้งสองจะไม่ทำให้บิวเจ็บปวดเหมือนเมื่อสามปีก่อนอีกแล้ว

สิ่งที่ทั้งแดนและต้อมอยากรู้ตอนนี้ก็คือ

เฮ้ยข้าโครตรักบิวเลยว่ะ....ไอ้แดน...บิวรักเอ็งมั้ยวะ

ต้อมหันมาถามคนที่นั่งเศร้าอยู่ไม่ต่างกัน

ไม่รู้สิ....แต่ข้ารักเขาว่ะ...แล้วบิวรักเอ็งหรือยังวะต้อม

แดนเอ่ยถาม กับคนที่นั่งเกาหัวด้วยความมึนไม่ต่างกัน

เออช่างมันเหอะ.....แต่ว่านะไอ้แดน... ต้อมหันมามองหน้าแดนยิ้ม ๆ ก่อนจะยักคิ้วให้

เออ...ข้าว่าก็ดีว่ะ....ไปทำให้เจ้าหญิงรักเราดีกว่านะเอ็งว่ามั้ย..

แค่มองหน้าก็พอรู้จุดมุ่งหมายแล้ว........แดนและต้อมมองหน้ากันยิ้ม ๆ และรู้ว่าต้องทำอะไรต่อไป
ในเช้านี้........เจ้าหญิงที่ทำท่าเหมือนอยากจะนอน.....เห็นท่าว่าจะไม่ได้นอน....กว่าจะได้นอน
คงจะเป็นบ่าย ๆ หรือช่วงเย็น ๆ นั่นแหละ

ความรักแบบนี้มันมีในโลกหรือเปล่า อาจจะมีหรือไม่มี......แต่อย่างน้อย ครั้งนี้....
หลายอย่างที่เคยติดค้างอยู่ในใจมานาน และทำให้ทั้งสามคนต้องเจ็บปวดใจ และหวาดกลัวกับความรัก
ได้คลี่คลายออกไปแล้ว พรุ่งนี้ ความรักอาจยุติ แต่วันนี้......ความรักของทั้งสามคนยังเดินทางอยู่
อาจจะมีคนเจ็บปวด...มากมายเจียนตาย หรือบทสุดท้าย มีแต่ความสุข...... ทั้งหมด...แม้แต่ทั้งบิว แดน และต้อม
ก็คงตอบปัญหานี้ไม่ได้อยู่ดี

Fin..

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

[nanao]

ไม่เสียแรงเลย ที่อุส่าแอบลุ้นไว้ว่าน่าจะมาได้เจอกัน

แม้จะแปลก ๆ อยู่ในทีก็ตาม แต่ก็ทำให้หายเศร้าได้ 

[M@nfaNG]

อ่านช่วงแรกๆของบิวแล้วมันอึดอัดจัง กับที่บิวทำเก็บทุกสิ่งไว้ในใจ
พอมาอ่านช่วงต้อมกับแดน ก็ปลงว่านี่ละนะลองใจกันไปกันมา แล้วก็ไม่เปิดใจกันก็เป็นแบบนี้ เศร้าได้อีก
พอช่วงตอนสุดท้าย มันแปลกๆกับการเปลี่ยนแปลงของบิว แต่ชอบที่มาลงเอยกันสามคน 
สรุปว่าเรื่องของคุณเทนไม่เคยทำให้ผิดหวังค่ะ ได้อารมณ์เหงาๆไปอีกแบบ


ขอบคุณ คุณคามุยค่ะที่เอาเรื่องมาลงอย่างจุใจ

[kamui1972]

จะตกไปหน้าสองแล้ว ไม่ค่อยมีคนสนใจอ่านเท่าไหร่เลย สงสัยไม่ถูกแนวมั้ง

[va_yu]

ชอบนิยายเกือบจะทุกเรื่องของคุณเท็น

แต่เรื่องนี้ยังไม่ได้อ่านเลย ขอบคุณมากค่ะ

[nanalonely]

จะตกไปหน้าสองแล้ว ไม่ค่อยมีคนสนใจอ่านเท่าไหร่เลย สงสัยไม่ถูกแนวมั้ง

มาเพื่อให้กำลังใจคามุย

อย่าท้อนะจ๊ะ

[palpouverny]

เพิ่งรุว่าเรื่องนี้มีตอนพิเศษด้วย
ไม่เคยเห็นหรือเจอเล้ยยยยย
แต่ดีใจอย่างน้อยบิวก้อได้รุความจิง

[kamui1972]

เพิ่งรุว่าเรื่องนี้มีตอนพิเศษด้วย
ไม่เคยเห็นหรือเจอเล้ยยยยย
แต่ดีใจอย่างน้อยบิวก้อได้รุความจิง

เรื่องของคุณเท็นส่วนใหญ่มักจะมีตอนพิเศษปิดท้ายเกือบทุกเรื่องครับ บางทีคล้ายกับมาบอกเราว่าชีวิตที่ต่อไปของตัวละครนั้นเป็นยังไง ส่วนดีอย่างหนึ่งของเรื่องที่คุณเท็นแต่งคือ คุณเท็นมักจะยังเห็นว่าความรักยังสวยงามเสมอมั้งครับ ทุกเรื่องมันถึงไม่รันทัด มันยังมีทางออกของมัน เหมือนในรักแห่งสยามครับ เมื่อมีรักย่อมมีหวังครับ 

[nanalonely]

เพิ่งรุว่าเรื่องนี้มีตอนพิเศษด้วย
ไม่เคยเห็นหรือเจอเล้ยยยยย
แต่ดีใจอย่างน้อยบิวก้อได้รุความจิง

เรื่องของคุณเท็นส่วนใหญ่มักจะมีตอนพิเศษปิดท้ายเกือบทุกเรื่องครับ บางทีคล้ายกับมาบอกเราว่าชีวิตที่ต่อไปของตัวละครนั้นเป็นยังไง ส่วนดีอย่างหนึ่งของเรื่องที่คุณเท็นแต่งคือ คุณเท็นมักจะยังเห็นว่าความรักยังสวยงามเสมอมั้งครับ ทุกเรื่องมันถึงไม่รันทัด มันยังมีทางออกของมัน เหมือนในรักแห่งสยามครับ เมื่อมีรักย่อมมีหวังครับ 

เห็นด้วยคะ 

ได้อ่านแล้วงับบบคามุย แต่อ่านได้นิดเดียวเองอ่ะ ต้องไปธุระก่อนน เด๋วมาตามต่อค้าบบ