หัวข้อ: ***ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง by aoikyosuke***

[kit]

79 + 1 = 80
ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

[M@nfaNG]

ตาหวานในที่สุดก็เสียเด็กไปแล้วววววเพราะพี่ปลา
น่ารักทั้งสองคู่เลย

[kamui1972]

ขอโทษมากๆครับ ช่วงนี้งานยุ่งจริงๆ มาลงช้าไปหน่อย จะลงให้จบวันนี้ครับ ตอนนี้เอาเรื่องหลักไปก่อน ตอนพิเศษจะมาลงให้ตอนเย็นๆ นะครับ

*************************************************************************************************

ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง 24

“พี่วินจ๋า...แคปหิวข้าวจังเลย.....กับข้าวไม่อร่อย พี่วินทำกับข้าวให้กินอีกนะ ไม่ได้กินข้าวที่พี่วินทำแคปต้องตายแน่ ๆ เลย เดี๋ยววันนี้แคปช่วยทำดีกว่านะ แมวเหมียวแคปน่ารักม้ายยยยยยยย”

แมวตัวโตยกมือขึ้นและทำท่าตะกุยแขนคนที่กำลังเดินอยู่บนทางเดินเพื่อเดินไปยังห้องพัก
โดยที่ในมือยังมีถุงผัก..และอาหารสดอยู่ในมือ

วินถึงกับหัวเราะชอบใจ และยกมือขึ้นลูบเส้นผมคนที่ก้มหัวลงมาให้แตะได้ง่าย ๆ

“พี่วินจ๋า.....หิว......อยากกินก้างปลา...อยากกินก้างปลาชื่อพี่วิน”

แมวเจ้าเล่ห์เอ่ยบอกดวงตาเปล่งประกาย มือที่ลูบไล้เส้นผมเปลี่ยนเป็นตี เบา ๆ เข้าที่ข้างแก้ม
เพื่อเป็นการสั่งสอน เล่นเอาเจ้าแมวต้องกุมแก้ม และหัวเราะออกมา
พี่วินหน้าแดงแหละ...........ไม่เคยเห็นเลย........โอ้ยยยยย ยิ่งหิวเข้าไปใหญ่อยากกินพี่วิน
อยากกินพี่วิน

“อย่ามาลามปาม......เดี๋ยวให้อดข้าวเลย....” น้ำเสียงทุ้มนุ่มแผ่วหวาน เอ็ดให้แมวตัวโตที่เดินตามทำหน้าจ๋อย จ๋อยไม่จริงน่ะสิ แกล้งเห็น ๆ หน้าระรื่นเลยล่ะนั่น
ร่างเพรียวบางเดินมาจนถึงทางเดิน และก็ได้สวนกับคนที่กำลังล็อคห้อง
โดยที่ข้างกายของคน ๆ นั้นมีเด็กหนุ่มร่างเล็ก ที่วินจำได้ว่า เคยเจอตอนที่แคปไปซื้อของที่ซูเปอร์มาเก็ต

“ไอ้หวาน.............”

“ไอ้แคป.............”

ต่างฝ่ายต่างชี้หน้ากัน โดยที่ทั้งปลาและวิน ต้องยืนงง แต่พยายามรักษาฟอร์มเอาไว้

วินแปลกใจทำไมเด็กคนนี้ถึงอยู่กับปลาได้ แล้วท่าทาง คงไม่ใช่แค่............ไอ้ปลาไม่เคยพาใครเข้าห้องแล้วเด็กคนนี้........... ไม่ผิดแน่....นี่เหรอตัวจริงของปลา

ปลาเองก็แปลกใจที่คนที่มากับวิน คือเพื่อนของตาหวาน อย่าบอกนะว่านี่คือแมวที่วินเลี้ยง

ทั้งวินและปลายังยืนคุมเชิงกันอยู่ มองหน้ากันเหมือนรู้ว่าต้องมีอะไรคุยกันหน่อย

แต่แคปและตาหวานไม่ได้เก็บอาการเลยสักนิด

“มึงมาได้ไงวะ...........จะมายุ่งกะพี่วินของกูหรือไง.......อย่าแม้แต่จะคิดนะเว้ย”

หนุ่มนักกีฬา รีบใช้แขนกั้นคนรักเอาไว้ ไม่ให้ตาหวานเห็นหน้า

“โหไอ้แคป...ไอ้อ่อนหัด......เกลียดนักเกลียดหนา กันซะห่างเชียวนะ มึงไปทำอะไรกับพี่วินมากันแน่ บอกกูมาเดี๋ยวนี้นะเว้ย”

ตาหวานเด็กตัวแสบ กระซิบกระซาบคุยกับเพื่อน และทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ เล่นเอาแคปหน้าซีด ไอ้หวานมันเริ่มหาเรื่องไถตังค์อีกแล้ว

เด็กตัวแสบ ทำหน้าตาเหมือนรู้ทัน แต่กลับเจอคนที่รู้ทันกว่าอย่างวินเข้า ที่ทนเห็นแมวที่ตัวเองเลี้ยงถูกต้อนจนมุมไม่ไหว เด็กนี่เหรอ อือ ไหนดูหน่อยสิ ว่าปลาเลือกเด็กแบบไหนมาเป็นตัวจริง

“เอ้ยหวาน.........หวานคงไม่ได้มานั่งเล่นที่ห้องเพื่อนพี่เฉย ๆ ใช่มั้ย หวานมานั่งเล่นที่ห้องเพื่อนพี่ทำไมนะ........”

ระฆังช่วยเวลา สถานการณ์พลิกผัน

ตาหวานรีบถอย เมื่อมือของรุ่นพี่ แกล้งปัดที่คอเสื้อ..........

“ไม่มีไรหรอกน่ะไอ้วิน..........คิดมากไปได้..........เนอะหวานเนอะ”

ปลาออกรับแทนเด็กตัวเล็กที่ถอยหนี และมองหน้าวิน ที่ยืนอมยิ้ม

ไอ้ปลา........แบบนี้เขาเรียกท้าทางสายตา
นาน ๆ ที.......ลองเล่นเกมส์ดูบ้างก็น่าสนุกดี

ชักเริ่มจะสนุกขึ้นมาแล้วสิ
อยากรู้เหมือนกันว่าคนที่ปลาเลือก เป็นยังไง ถึงได้ทำให้คนอย่างปลาหลงรักหัวปักหัวปำได้ขนาดนี้
ในเมื่อท้ากันแบบนี้

งั้นก็ไม่ต้องเกรงใจล่ะนะ ขอทดสอบหน่อยซิ ว่าเด็กคนนี้มีอะไรดี นายถึงได้ติดใจ

TBC……

[kamui1972]

ปริศนาอักษรไขว้…..หัวใจยุ่งเหยิง 25 (จบ)

“นายเลือกเด็กคนนี้แล้วแน่เหรอ............” วินเอ่ยถาม ปลา ที่ยืนนิ่งคุมเชิงกันอยู่

“แล้วนายเลือกไอ้เด็กนั่นเหมือนกันใช่มั้ย......ไม่คิดว่ามาผิดทางเหรอ” เสียงที่เอ่ยถามเบา ๆ ทำให้วินถึงกับสะดุดลมหายใจ ก่อนจะขบริมฝีปากแน่น และจ้องมองใบหน้าของปลานิ่ง ๆ

“ถ้านายคิดจะทดสอบตาหวานล่ะก็........ฉันเองก็คงไม่หยุดเหมือนกัน......” ดวงตาคมพราวระยับแฝงแววเจ้าเล่ห์จนวินชักไม่มั่นใจ

“ถ้าคิดจะทำอย่างนั้น......ฉันเองก็ขอเล่นกับตาหวานหน่อยแล้วกัน”

วินเอ่ยบอก ด้วยแววตามุ่งมั่นไม่ต่างกัน

ดวงตาของทั้งคู่สบกันนิ่ง.......วินผละจากไปหาตาหวานโดยที่ปลาเองก็เดินเข้าหาแคปเหมือนกัน

“ว่าไงเรา.......จำได้มั้ยว่าฉันเป็นใคร.............” ปลาเอ่ยถาม หนุ่มนักกีฬาว่ายน้ำร่างสูง ที่จ้องมองใบหน้าของรุ่นพี่อย่างไม่วางตา คิดจะทำอะไรกันวะ ไอ้หมอนี่

“เพื่อนของพี่วินไง.........พี่เป็นแค่เพื่อนเท่านั้น.......” แคปเอ่ยบอก และก็ได้เห็นว่ารุ่นพี่กำลังแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

“ถ้าเคยเป็นมากกว่าเพื่อนล่ะ.........เช่นว่า.........เคย...........”

เสียงที่เงียบหายไป ทำให้แคปถึงกับสะดุ้ง หน้าเผือดสี และก้มหน้านิ่ง นั่นยิ่งทำให้ปลาได้ใจ เอ่ยถามคำถามที่รุกไล่มากขึ้น จนแคปต้องเดินถอยหลังหนี

“ถ้าฉันกับวิน.................”
คำพูดที่หายไปและยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้าของปลา.....นายเลือกผิดแล้ววิน.......ไอ้เด็กนี่ไม่คู่ควรเลยสักนิด

แคปยืนนิ่ง เงียบ อยากจะร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด ขบริมฝีปากแน่น และก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้น และตัดสินใจที่จะพูดบางอย่างออกไป

“ผมรู้ครับพี่............ถึงวันนี้ผมเป็นแค่สัตว์เลี้ยงที่พี่วิ นเลี้ยงก็ตามที..............ส่วนพี่....ถ้าพี่จะเป็นอะไรกับพี่วินผมก็ไม่ สนใจหรอก..........ผมรักพี่วิน.........ถ้าอะไรที่ทำให้พี่วินดีใจ ...............ผมจะยอมทำทุกอย่าง
ผมไม่มีวันทำให้พี่วินต้องทุกข์ใจหรอกนะ..............”
ดวงตาที่มุ่งมั่น เสียงพูดที่ชัดเจนทุกถ้อยคำ...ทำให้ปลาถึงกับนิ่งอึ้ง
ไม่น่าเชื่อ...........ไอ้เด็กนี่มันรู้เรื่องของวินด้วยเหรอนี่.............เรื่องที่ผ่านมา........ของวินเพื่อนของเขา
ไอ้วินมันบอกหมดทุกอย่างเลยหรือนี่ นายเลือกแล้วใช่มั้ยวิน ถ้าอย่างนั้นฉันก็ยอมรับได้ ถ้าเป็นไอ้เด็กคนนี้

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอเค โอเค ยอมแพ้แล้ว” ปลาหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะหันไปมองวินที่กำลังยืนคุยกับตาหวาน

ตาหวานที่ยืนห่างออกไปกำลังหน้าซีด ไอ้วิน มันทำอะไรของมันบ้าง จะคอยดูผลที่เกิดขึ้นแล้วกัน

“พี่กับปลาน่ะ..............หวานรู้ใช่มั้ย.....” คำพูดของวินทำให้ตาหวานอยากจะร้องไห้ออกมา ดวงตากลมโตหวานซึ้งมีหยดน้ำตาคลอ.......ก้มมองที่พื้น....และสะกดกลั้นเสียง สะอื้นเอาไว้

“หวานไม่เก่งเหมือนพี่วินหรอก.....แต่หวานจะพยายาม....ถ้าต่อไปพี่ปลาไม่รักหวานแล้ว....หวานก็ไม่รู้จะทำยังไง
แต่ตอนนี้หวานรักพี่ปลา......ถึงพี่วินจะเป็นอะไรกับพี่ปลา....หวานก็ไม่สนใจหรอกนะ....ตอนนี้พี่ปลารักหวาน
ไม่ได้รักพี่วิน”

เหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจ แต่คำตอบของตาหวาน ทำให้วินถึงกับอมยิ้มชอบใจ
มิน่าล่ะ ไอ้ปลาถึงได้รักนักรักหนา

เพราะความใสซื่อไร้เดียงสาแต่ก็แฝงความมั่นใจในตัวเองเอาไว้ น่ารักจริง ๆ เลยนะ พวกนายเชื่อใจกันขนาดนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย ยากมั้ยนะ กว่าจะเดินมาถึงตรงนี้ได้

แค่นี้ฉันก็หมดห่วงแล้วปลาเอ้ย

“โอ๋ โอ๋ พี่ไม่ได้แกล้งตาหวานหรอกนะ.............พี่ไม่อยากปิดบัง........ถ้าปลามัน รักหวานจริง มันก็ต้องบอกทุกอย่างกับหวานจนหมด ไม่มีอะไรปิดบัง.........อย่าโกรธพี่เลยนะ......ตอนนี้หวานเป็นคนสำคัญของ ปลาคนเดียว
ถ้ามันทำให้หวานเสียใจ พี่จะจัดการมันเองนะ”

ฝ่ามือเรียวสวย ยกขึ้นลูบไล้ที่เส้นผมนิ่มของเด็กตัวเล็กอย่างนึกเอ็นดู น่ารักจริงเลยน๊า ตาหวานเอ้ย

“ไอ้วิน........ทำอะไร ทำให้หวานร้องไห้เหรอ”

ปลาเหลือบสายตาไปเห็นเด็กตัวเล็กของเขาที่กำลังจะร้องไห้ เลยต้องรีบเข้าไปหา ก่อนจะกันให้ตาหวานไปยืนอยู่ข้างหลัง และมองหน้าเพื่อนอย่างนึกโมโหอยู่ในใจ

“ไปเลยไอ้วิน.......ของนายก็จะร้องอยู่แล้วนั่นไง........” วินหันกลับไปมองแคปที่ยืนนิ่ง อยู่กับที่และมองหน้าปลาด้วยความโมโหเช่นกัน

ไอ้ปลาทดสอบอะไร แคปถึงได้ยืนนิ่งอย่างนี้
ร่างเพรียวบาง เดินเข้าไปหา แมวที่เลี้ยงเอาไว้ และเจ้าแมวก็โผเข้ากอดเจ้าของเอาไว้จนแน่น

“ผมรักพี่วิน........ผมไม่สนเรื่องเมื่อก่อนหรอก.......ขอให้ผมรักพี่วินอย่างนี้ก็พอ”

แคปเอ่ยบอกกับคนรักด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี............ทำให้วินยืนนิ่ง หยดน้ำคลอปริ่มที่หน่วยตา

ไอ้ปลา........ร้ายกาจมากเลยนะ......นึกว่าไม่รู้หรือไงว่าถามอะไรออกไปบ้าง.........

เรียวแขนยกขึ้นโอบรัดแผ่นหลังกว้าง และค่อยหัวเราะออกมาเสียงเบา

“รับได้นะแคป..........” วินเอ่ยถามร่างที่ผละจากและพยักหน้า รับรู้ ก่อนจะค่อยก้มหน้าลงออดอ้อนเสียงเบา

“ผมรักพี่วิน...........ไม่อยากให้พี่วินอยู่กับเขาเลย”

นั่นไงล่ะ...........ไอ้ปลา.......วางแผนไว้ก่อนนี่นา........
ตัวเองก็อยากจะให้ตาหวานยอมออกไปอยู่ด้วยกันง่าย ๆ ล่ะสิถึงได้กล้าทำแบบนี้...........คิดเหมือนกันไม่มีผิด......ไม่เสียแรง ที่เป็นเพื่อนกัน ........ ถ้านายไม่ทำ ฉันก็กำลังทำอยู่พอดี

วินหันกลับไปมองปลา ที่ลูบเส้นผมของตาหวาน ที่ยืนก้มหน้านิ่ง ห่างออกไป

นายมันร้าย..........ตาหวานยอมแล้วสินะ.....ยอมแยกจากเจ้าแมวของเขาแบบง่าย ๆ เลยด้วย........

กล่อมยังไงล่ะนั่น อยากรู้จริง ๆ เลย

ดวงตากลมโตหวานซึ้งของตาหวาน จ้องมองใบหน้าของปลา ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา

“หวานต้องถามไอ้แคปก่อนว่าจะแยกกันมั้ย..........แต่หวานก็อยากอยู่กับพี่ปลา”

ตาหวานหันไปมองเพื่อนที่สบตากับตัวเอง แล้วก็ผละจากมาลากให้แคปมาคุยกัน

“คืออย่างนี้นะแคป..........”

“เออกูรู้แล้ว.............เอาตามนั้นแหละ”

ยังไม่ทันที่จะเอ่ยปาก แคปก็เห็นด้วยกับตาหวานซะแล้ว

ทั้งแคปและตาหวาน หันไปมองคนรักที่ยืนทำหน้าเฉยอยู่ แล้วก็หันกลับมามองหน้ากัน

“เราจะอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมนะแคป.........ถ้ารักกันจริง ๆ ก็ต้องรอได้สิ....ใช่มั้ย”

ตาหวานเอ่ยบอก และแคปก็พยักหน้า

วินกับปลายืนอมยิ้ม และเมื่อตาหวานและแคปเดินเข้ามาหา สองหนุ่มเจ้าเล่ห์ ก็เอ่ยถาม

“ตกลงว่า แยกกันนะ.......” ปลาพูดขึ้นคนแรก และอมยิ้มอย่างดีใจ

แต่ตาหวานกลับส่ายหน้า............

“เราไม่แยกกันหรอก.........เหมือนเดิมทุกอย่าง.........ถ้าพี่ปลาเชื่อใจหวาน...........หวานก็จะเชื่อใจพี่ปลา”

เด็กตัวเล็ก หัวเราะเสียงแผ่ว แต่ดวงตากลมโตบ่งบอกว่าเอาจริง นั่นทำให้ปลาถึงกับ ยืนนิ่ง
เล่ห์เหลี่ยมที่มี ถูกลบออกแบบกระทันหัน

ไม่ต่างจากวิน ที่แทบไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่จริงน่ะ ไม่เคยวางแผนอะไรผิดพลาดนี่ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ

“ผมยอมทุกอย่างแล้วพี่วิน........แต่ผมเชื่อว่า.......ผมรักพี่วินที่สุด...แบบนี้ถือว่าผมไม่ได้ผูกมัดพี่วินเอาไว้ดีมั้ยครับ”

ทั้งสองหนุ่มเจ้าเล่ห์ยืนนิ่ง และมองหน้ากัน เมื่อรู้ว่าแผนการล้มเหลวไม่เป็นท่า.......ก่อนจะค่อยหัวเราะออกมา
ด้วยความขำ..........

ยอมแพ้แล้ว

ยอมแพ้จริง ๆ

นึกว่าจะจับสองคนนี้ได้อยู่หมัดแล้วเชียว นึกว่าจะเป็นแค่ลูกไก่ในกำมือ
แต่แบบนี้มัน................

มัน.............................

ทั้งปลาและวิน หัวเราะด้วยความขำ แบบไม่เกรงใจใคร

แต่ตาหวานและแคปยืนงง ด้วยความไม่เข้าใจ แต่ก็หัวเราะตามไปด้วย

เรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมาย กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ ใช้เวลาไปเท่าไหร่กันนะ
เรื่องราวที่ไม่มีตอนจบ และดำเนินไปเรื่อย ๆ อย่างหาจุดสิ้นสุดไม่เจอแบบนี้
มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ทุกวัน

สำหรับเวลานี้ เรื่องของทั้งสี่หนุ่ม เพิ่งเริ่มต้นขึ้น เท่านั้น
และยังต้องฝ่าฟันกัน ยังต้องผ่านอุปสรรค ที่รออยู่ข้างหน้า
แต่ถ้ายิ้มรับ และร่วมฝ่าฟันกันไปได้ อุปสรรคหนักหนาแค่ไหน ก็ข้ามผ่านไปได้อยู่ดี

Fin……….

[M@nfaNG]

น่ารักมากมายขอบคุณ คุณkamui1972ค่ะ 
ฝากขอบคุณ คุณเทนด้วยค่ะสำหรับเรื่องน่ารักๆแบบนี้
จะรออ่านตอนพิเศษกับเรื่องอื่นๆนะคะ

[Bg LoVe NT]

^
ู^

จิ้มๆๆๆๆ ให้ทะลุถึงkamui1972

มาแปะไว้ก่อน

เด๋วไปอ่าน

[Kipper]

เย้......ในที่สุดก็
ขอบคุณครับ kamui1972
และที่จะลืมมิได้เลยก็คือ ครับ aoikyosuke (คุณเท็น)

[HaLF333]

+1 ขอบคุณคามุยค่ะ..

น่ารักทั้ง 2 คู่เลย..
ที่จริงแอบฮา แคป ที่กลัวเกย์จนเป็นลม หมดแรง..
แต่คิดอีกทีก็น่าเห็นใจ ดีที่เจอพี่วิน ถ้าเจอประเภททมิฬละก็..
เหอะๆๆ ไม่อยากจะคิด น่ากลัวๆๆ..


คนเรามีอดีตด้วยกันทุกคน..
คนที่จะมาอยู่เคียงข้างกันนั้น..
รักมากพอจะมองข้ามอดีตของกันและกันได้รึป่าว..

ขอบคุณคุณเท็นค่ะ..
ขอกอดทีนึง..อิอิ
 


ปล.ดึกๆ ตามมารอตอนพิเศษ..

[both^^]

 


อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย

สนุกๆ อ่ะ

ชอบๆ  ขอบคุณที่นำมาโพสให้ได้อ่านกันค่า

[kamui1972]

ปริศนาอักษรไขว้ หัวใจยุ่งเหยิง ภาคพิเศษ to trust วิน-แคป

    พี่วินเขาเป็นคนเสน่ห์แรง

    แค่เขาปรายตาหน่อย ก็มีสาว ๆ มองแทบเหลียวหลัง
    ก็รู้ว่าพี่วินเขาชอบบริหารเสน่ห์ ให้จีบผู้หญิงเขาก็คงไม่เอา
    แต่ผู้ชายนี่สิ บางครั้ง เหมือนเขาเผลอ
    เขาก็จะส่งยิ้มแบบแปลก ๆ ให้กับคนเหล่านั้น สิ่งที่ทำได้ก็คือ แค่นั่งมอง แล้วก็ก้มหน้า บังคับใจตัวเองไม่ให้หึงหวง   
    เพราะกลัวพี่วินจะเบื่อ และหาว่าทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ

    พี่วินเขาไม่เคยรักใครหรอก
    เขารักแต่ผู้ชายคนแรกของเขา

    ถึงทุกวันนี้ ก็รู้ว่าพี่วินไม่ยอมลืมคน ๆ นั้นเลย คนที่ทำให้พี่วินเจ็บปวดนักหนา ไม่ว่ายังไงก็รู้ ว่าพี่วินไม่ยอมลืมคน ๆ นั้น

    ที่ทำได้ คือขอเป็นคนที่อยู่ข้าง ๆ หรือเดินอยู่เบื้องหลังก็ได้
    ต่อให้พี่วินวิ่งหนีไปอีก ก็จะคอยเดินอยู่ห่าง ๆ ไม่เข้าไปก้าวก่ายเลยสักนิด

    หลงรักไปแล้ว

    ห้ามหึง ห้ามหวง ห้ามงี่เง่า ห้ามทำตัวมีปัญหา รอให้พิ่วินมาหาเท่านั้นพอ
    รอให้เอาอาหารมาให้ แล้วแต่เขาจะเมตตา
    ทุกวันนี้ทำได้แค่รอ

    ไม่รู้ว่าคำว่ารักของพี่วินคืออะไร วันนี้ได้แต่นั่งมองหน้าของพี่วิน แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำตัวเป็นแมวที่พี่วินเลี้ยงให้ดี ๆ เท่านั้น

    เงยหน้าขึ้นมองที่ซอกคอและแผ่นอกที่ยังเหลือร่องรอย ของคนที่ไม่รู้จัก ก็ยิ่งอยากจะร้องไห้ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ไม่กล้าแม้แต่จะถามว่า

    รอยพวกนั้น....มาจากไหน

    ผมรักพี่วิน.....ผมรักพี่วิน...แต่พี่วินเคยรักผมหรือเปล่า ผมไม่รู้

    ที่ผมต้องทำใจยอมรับคือ ต้องแยกระหว่างเรื่องความรู้สึกกับเรื่องบนเตียงให้ออกจากกันให้ได้

    ต้องคอยคิดอยู่เสมอว่า
    บางครั้งพี่วินคงเบื่อการที่ต้องมีอะไรกับผู้ชายเพียงคนเดียว แถมซ้ำยังไม่ได้เรื่องเอาซะเลย รู้ว่าพี่วินต้องฝืนทน
    ถ้าอย่างนั้นแล้ว เพื่อความสบายใจของพี่ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปซะคงดีกว่าที่จะต้องมานั่งคาดคั้นหรือหาคำตอบ   

    ทำไปเพื่ออะไร    ในเมื่อตอนนี้ พี่วินก็นั่งอยู่ตรงหน้าแล้ว ยังจะเรียกร้องอะไรอีก

    “เป็นอะไรอีกเรา....ซ้อมหนักเหรอ อย่างว่าแหละนะ ใกล้แข่งแล้วนี่หว่า ใจเย็น ๆ นายทำได้อยู่แล้วแหละ เชื่อเหอะ”

    วินหันหน้ามามองคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ยืดขาเหยียดยาว ปลดกระดุมเสื้อออกจนหมด เผยให้เห็นร่อยรอยแดงช้ำตามตัว
    ที่ยังคงปรากฏอยู่ประปราย ก่อนจะยกกล่องข้าวมาวางไว้บนหน้าขา และจัดการแกะกล่องเพื่อป้อนข้าว แมวที่เลี้ยง

    “ไปเจอมา ก๋วยเตี๋ยวญวณ เขาว่าอร่อย ลองกินสิ”

    แคปพยักหน้ารับ และอ้าปากรอ ก๋วยเตี๋ยวบนช้อนถูกส่งให้ แล้วก็เคี้ยวกิน
    ไม่รู้ว่าอร่อยหรือเปล่า แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องกิน มีผักด้วย ไม่ชอบกินผัก แต่ก็ต้องกินให้ได้
    ไม่ว่าพี่วินจะป้อนอะไรให้ ก็ต้องกิน ห้ามคายทิ้งเด็ดขาด

    “เมื่อวันก่อนเจอคนที่นอนด้วยบ่อย ๆ ก่อนหน้านี้แหละนะ หมอนั่นมันมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว เลยไปสั่งลาซะหน่อย
    แต่กลับได้รอยมาเพียบเลย ดูเด่ะ แต่ก็นะ มันทำแบบนี้ไม่ไว้หน้ากันเลย คราวหน้าต้องเอาคืนบ้าง”

    นั่นสินะ ต้องแยกให้ออกระหว่างเซ็กส์กับความรักสินะ

    สำหรับพี่วินแล้ว มันคือคนละส่วนกัน จำไว้แคปเอ้ย ถ้าคิดจะรักคนแบบนี้ มีแต้ต้องอดทนเท่านั้น ไม่อย่างนั้น มันคงล่มไปตั้งนานแล้วล่ะ

    ดวงตาที่หรุบต่ำลง ท่าทางหม่นหมอง แม้ปากจะไม่พูดอะไร ตั้งอกตั้งใจเคี้ยวอาหารที่ถูกป้อน แต่ในใจกลับเจ็บปวดรวดร้าวเต็มที

    สำหรับพี่วิน ผมเป็นแค่แมวที่พี่เลี้ยงไว้ดูเล่นจริง ๆ ใช่มั้ย

    “แคป บางทีสิ่งที่ตาเห็นกับความเป็นจริงมันต่างกันนะ ตอนนี้นายเห็นอะไรแล้วคิดอะไรทำไมฉันจะไม่รู้
    เชื่อมั้ย......ตั้งแต่วันที่นายกางร่มให้ฉัน     ฉันไม่เคยมีอะไรกับใครอีกเลย แม้แต่ครั้งเดียว”

    ฉันไม่ได้ต้องการให้นายเชื่อ
    ฉันไม่คิดอยากได้ความเชื่อใจจากใคร
    แน่ล่ะ ฉันไปเจอกับเซ็กส์เฟรนด์คนนั้นจริง ๆ หยอกล้อกันบ้าง จนกระทั่งเกิดร่องรอย เพราะไอ้หมอนั่นมันอิจฉา ที่ฉันมีคนอย่างนายอยู่ข้าง ๆ

    ถ้าจะโทษก็โทษตัวนายเอง ที่ทำให้ใคร ๆ เขาอยากได้นายไปครอง
    ส่วนฉันก็มีหน้าที่ทำให้ทุกคนรู้ว่า ไม่ว่ายังไง นายก็ไม่มีทางไปจากฉัน เพราะว่านายเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น

    ฉันมันคนเห็นแก่ตัว

    ผูกมัดนายเอาไว้ และมั่นใจในตัวเองเหลือเกิน ว่าไม่ว่ายังไงนายก็จะไม่มีวันทิ้งฉันไป แต่ฉันก็อยู่ภายใต้ความกลัวของตัวเอง
    กลัวว่า สุดท้ายแล้ว ฉันจะรั้งนายไว้ไม่ได้ เมื่อนายเจอคนที่ดีกว่า

    ฉันขอโทษที่เป็นคนแบบนี้ แต่ไม่ว่ายังไง ฉันก็ยอมรับไม่ได้จริง ๆ ว่าชีวิตฉันมีแค่นายเท่านั้นที่เป็นแสงสว่างของฉัน
    และฉันอยากให้นายเชื่อใจฉัน และรักฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น

    “ถ้าไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรหรอก คนอย่างฉันน่ะ ใครมันจะอยากเชื่อ ดูรอยสิ ขนาดนี้เลยนะ แล้วใครเขาจะเชื่อ ว่าฉันไม่ไปทำตัวมั่ว ๆ มาอีก จริงมั้ย”

    รอยยิ้มเย้ยหยันตัวเอง ท่าทางที่มักแสดงออกให้เห็นในบางเวลาที่รู้สึกหวาดกลัว และคิดว่าไม่มีใครเชื่อใจ ดวงตาคม ฉายประกายระยับ
    แต่หม่นหมองเต็มที เมื่อหันมามองคนที่ก้มหน้าก้มตา เคี้ยวข้าว

    แล้วก็หัวเราะออกมา

    “โง่ชะมัด.....นายจะไปจากฉันตอนนี้ก็ได้นะแคป...เห็นมั้ยล่ะ คนอย่างฉันน่ะมันมั่วไม่เลือก เลวเต็มทน จะไปก็ไปตอนนี้เลยก็ได้นะ
    ไม่เคยคิดจะห้าม ถ้าอยากจะไป ก็พูดออกมาแค่คำเดียว คนอย่างฉันไม่คิดจะรั้งนายเอาไว้หรอก”

    น้ำเสียงที่เรียบเรื่อย ดวงตาที่ไหวระริก แต่จิตใจที่พยายามเข้มแข็งและยอมที่จะปล่อยมือตลอดเวลา
    ไม่คิดแม้แต่จะมีถ้อยคำแก้ตัวให้ตัวเองดีขึ้นในสายตาของใคร ๆ

    แคปเพียงแค่เงยหน้าขึ้นและนิ่งมองใบหน้าของอีกฝ่ายเว่บเดียว ก่อนจะก้มหน้าลงมาอีกครั้ง และอมยิ้มน้อย ๆ

    ใครกันแน่ ที่เป็นลูกแมวตัวเล็ก ยืนหนาวสั่นในวันฝนตก
    ผมหรือพี่วิน

    ผมไม่รู้ว่า จะต้องทำยังไงพี่วินถึงจะรักผม แต่ผมรู้ว่า จะทำยังไงให้พี่วินคลายจากความเหงา และโดดเดี่ยว

    ผมไม่รู้ว่าที่ผมทำไปมันดีหรือเปล่า
    แต่ใน ฐานะ.................คนที่รักพี่วิน......................

    ผมจะเชื่อใจ ไม่ว่าพี่จะโกหก หรือพี่จะพูดความจริง ผมก็จะเชื่อ

    แคป รั้งร่างของคนที่นั่งนิ่ง และยังคงหัวเราะเยาะหยันตัวเองไม่ยอมหยุด ให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขน แม้ว่าฝ่ามือที่ยื่นออกมาผลักไสไม่ยอมให้กอด
    แต่สุดท้าย ก็รั้งร่างนั้นเข้ามา กอดเอาไว้แนบแน่นจนได้ ฝ่ามืออุ่น ๆ กดให้ศรีษะมนซุกซบแนบอยู่กับไหล่ของตัวเอง

    ลูบไล้แผ่นหลังบางอย่างช้า ๆ ก่อนจะจรดปลายจมูกลงบนเส้นผมนุ่ม และไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย

    “เห็นฉันเป็นคนอ่อนแอหรือไง....อย่างนายไม่มีทางเข้าใจอะไรหรอก”

    ก็เขาเป็นคนอย่างนี้ พี่วินเขาเป็นคนอย่างนี้เอง เขาอ่อนแอจะตาย
    เขาน่าทะนุถนอม และพร้อมจะแหลกสลายไปต่อหน้าต่อตามากกว่าใคร ๆ
    ภายนอกที่ดูเหมือนเข้มแข็ง เย็นชา ไม่เคร์สายตาผู้คน

    แต่ภายในใจของเขากลับมีแต่ความโดดเดี่ยว และหวาดกลัว เขาชอบคิดว่าตัวเองไม่มีค่าในสายตาของใครๆ
    แล้วเขาก็กลัวที่จะคงอยู่โดยไม่มีใครรัก    พี่วินแค่อยากได้รับการยอมรับตัวตนที่แท้จริงของเขา จากใครสักคนแค่นั้นเอง

    แล้วใครกันล่ะที่พี่วินยอมให้เห็นตัวตนที่แท้จริง
    ถ้าไม่เพราะว่า พี่วินก็เชื่อใจผมเหมือนกัน

    “โอ๋ โอ๋ พี่วินคนเก่ง......ยังไม่ทันป้อนข้าวผมเสร็จเลย ก็ร้องไห้อีกแล้ว ว๊า แล้วแบบนี้ผมจะกินข้าวจนอิ่มได้ยังไง ผมต้องบำรุงนะ
    อาทิตย์หน้าก็ต้องแข่งแล้วด้วย พี่วินจะปล่อยผมหิวข้าวตายจริง ๆ เหรอเนี่ย”

    คำพูดหยอกล้อ เสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ทำให้วินต้องรีบยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองที่กำลังเอ่อล้นขึ้นมา ก่อนจะผลักอกของแคปออกห่าง
    และเงยหน้าขึ้นทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

    “อะไรนะ อย่างฉันมีเหรอจะร้องไห้.อย่ามาทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย อ้าปากเร็ว ๆ ฉันไม่มีเวลาว่างมานั่งป้อนข้าวนายมากนักหรอกนะ
    ยังมีอะไรให้ทำอีกตั้งเยอะ”

    อ่อ เข้าใจแล้ว ว่าไอ้ที่พี่วินต้องทำอีกตั้งเยอะน่ะ มันคืออะไร
    เมื่อก่อนไม่เคยรู้หรอกว่าข้ออ้างของพี่วิน ที่ทำให้ปวดใจบ่อย ๆ มันคืออะไร

    แต่เพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ ว่าภายในสมุดเล่มเล็ก ๆ ที่เคยเจอมันเก็บไว้อยู่ใต้หมอนของพี่วินเขียนอะไรเอาไว้

    ปริมาณแคลอรี่ที่ร่างกายต้องการในแต่ละวัน
    อาหารสำหรับการปรับสมดุล
    อะไรอีกล่ะ ที่พี่วินจด

    แต่ละวันป้อนอะไร ก็เห็นบันทึกเอาไว้หมด วันนี้คนปากแข็งคนนี้ก็คงตั้งหน้าตั้งตา ไปคิดอีกล่ะสิ ว่าจะทำอะไรให้กิน

    นี่แหละนะ ความน่ารักแล้วก็ช่างเอาใจใส่ของคนปากแข็งเย็นชาแต่น่ารักคนนี้

    “พี่วิน แคปอยากกินอันนี้”

    นิ้วชี้ไปที่ของที่อยากกิน แล้วก็เห็นว่าคนที่ถือช้อนเอาไว้ มองตาม แล้วก็ตักป้อนใส่ปากให้กับคนที่ชี้

    แคปตั้งอกตั้งใจ กินอาหารที่ถูกป้อนให้
    และแอบลอบมองใบหน้าด้านข้างของวินอีกครั้ง

    พี่วิน....ผมอยู่ข้าง ๆ พี่นะ เห็นมั้ยว่าตอนนี้ผมอยู่ข้าง ๆ พี่

    “มองอะไร กิน ๆ เข้าไปสิ ไม่พอใจหรือไง ไม่พอใจก็ต้องกิน มีอะไรมั้ย”

    เอ็ดอีกแล้ว ทำเป็นโมโหอีกแล้ว คบกับพี่วินเนี่ยนะ ลำบากนิดนึงตรงที่ว่า พี่ไม่ค่อยอ้อน สงสัยคงเห็นว่าผมเด็กกว่า ก็เลย
    ไม่กล้า ทั้งที่จริง ๆ แล้ว พี่วินขี้อ้อนจะตายไป

    รักพี่วินจังเลยนะครับ........ถ้าผมเป็นคนแรกที่พี่วินรักคงดีมากเลยเนอะ
    แต่ตอนนี้ก็ดีแล้ว.....ที่ได้อยู่ใกล้ ๆ พี่แบบนี้...สัญญานะว่าจะไม่ทำให้พี่วินร้องไห้
    ผมสัญญากับตัวเองไว้แบบนี้ พี่วินรู้มั้ย

    “มองคนรักครับ.....พี่วินเป็นคนรักของผม ผมก็มองคนที่ผมรักได้มั้ยครับ”

    รอยยิ้มหวานเชื่อม นัยน์ตาใสซื่อ จ้องมองใบหน้าของวิน
    และมือที่กำลังจะตักเส้นก๋วยเตี๋ยวกลับหยุดชะงักนิ่ง ก่อนจะวางกล่องข้าวลงข้างตัว

    น้ำตามันไหล

    น้ำตามันไหลอาบแก้ม

    คนแบบนี้มีอะไรให้รักได้ ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง อย่ามาทำเป็นพูดว่ารักหน่อยเลย เข้าใจความหมายที่พูดหรือเปล่า เวลาพูดน่ะ
    หรือว่าสักแต่พูดส่งเดชให้คนฟังดีใจ นึกว่าโง่หรือไง ไม่มีทางหลงเชื่อง่าย ๆ หรอก อย่าฝันไปหน่อยเลย

    “ไม่เชื่ออีกแล้ว....ทำยังไงดีนะพี่วินถึงจะเชื่อ...เอาอย่างนี้ดีกว่า ผมจะเอาเหรียญทองแชมป์ว่ายน้ำแบบฟรีสไตล์มาให้พี่วินแล้วกัน ดีมั้ยครับ”

     วินยกหลังมือขึ้นปาดหยดน้ำตาอีกครั้ง ให้หยดน้ำที่หลั่งรินรดใบหน้าจางหาย แม้ว่าดวงตายังแดงก่ำ แต่ก็ไม่ทำให้คนปากแข็งหยุดฟอร์ม

    “พูดมากจริงโว้ย กิน ๆ เข้าไปเหอะ เร็ว ๆ สิวะ อ้าปากเร็ว”

    เปลี่ยนเรื่องอีกแล้ว พี่วินนะพี่วิน พูดเรื่องนี้ทีไรรีบเปลี่ยนเรื่องอีกแล้วนะ แต่ทำยังไงได้ล่ะ ไม่กล้าขัดใจ เดี๋ยวพี่วินโกรธ

    แคปอ้าปากรับก๋วยเตี๋ยวที่ถูกป้อนให้ จิตใจมุ่งมั่นอยู่กับการวางแผนเรื่องการแข่งขัน ส่วนคนที่ป้อนข้าวให้ ยังคงทำหน้านิ่งเฉย เย็นชา
    ทั้งที่มุมปากมีรอยยิ้มจุดขึ้นเล็กน้อย

    “ฉันก็รักนายว่ะ แคป”

    เสียงพูดงึมงำแทบไม่ได้ยิน ทำให้แคปเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งด้วยความแปลกใจ

    “อะไรนะครับ”

    แคปเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ และก็ได้รับคำตอบเป็นการถูกยัดช้อนเข้าไปในปากจนเคี้ยวแทบไม่ทัน

    “ฉันบอกว่า รีบ ๆ กินเข้าไปซะที น่ารำคาญไม่ได้ยินหรือไง”

    คำตอบทำให้แคปหันกลับไปสนใจกับการวางแผนของตัวเองต่อ แต่วินกลับอมยิ้มอย่างเขิน ๆ ที่ตัวเองพูดคำพูดบ้า ๆ ออกไป

    ฉันไม่ชอบบอกรักใคร ๆ
    แต่สิ่งที่ฉันทำให้ นายเองก็น่าจะรู้

    ถ้าไม่รักนายสักนิด ฉันคงไม่มีวันยอมให้ตัวเองถูกใครผูกมัดเอาไว้อย่างนี้
    นายมันบ้า แล้วก็โง่ เกินกว่าที่ฉันจะกล้ายอมให้นายจากไปจริง ๆ
    แล้ว......ฉันจะทำหน้าที่ของฉันในฐานะคนที่นายรักให้ดี ๆ แล้วกันนะ
    รู้มั้ย......เจ้าแมวเหมียวแคป....ฉันขอให้นายเป็นของฉันคนเดียวตลอดไป
    แล้วฉันจะไม่ทำลายความเชื่อใจของนายเด็ดขาด ......ฉันสัญญา......

    Fin.

[kamui1972]

    ปริศนาอักษรไขว้หัวใจยุ่งเหยิง ภาคพิเศษ ปลา- ตาหวาน เด็ก ๆไม่ควรนอนดึก

    ตาหวานหลับ
    หลับสนิท
    อยากรู้มั้ยว่าหลับอยู่ที่ไหน
    อยู่บนหลังนี่ไงล่ะ

    พาเด็กบ้านี่ไปดูหนัง แล้วก็ไปกินไอติม พาไปแหกปากโวยวายอยู่ในร้านคาราโอเกะสุดโปรดของตาหวาน แล้วก็ไปตามล่าหนังสือการ์ตูน
    ที่เจ้าตัวเล็ก บอกว่าอยากได้นักอยากได้หนา    ไม่รวมการไปนั่งเพนท์ตุ๊กตุ่นตุ๊กตาแล้วก็เก็บใส่ถุงกระดาษมาด้วยนี่หรอกนะ

    วันนี้ทั้งวัน
    หมดไปกับการทำอะไร
    พาเด็กชายตาหวานไปทัศนศึกษางั้นเหรอ
    สงสัยจะใช่ แล้วพอบอกว่าให้ลงจากรถเมล์ได้แล้ว ก็เลยงอแงไม่ยอมตื่น
    พอบอกว่าถ้าไม่ตื่นก็ไม่ว่า งั้นจะให้ขี่หลังแล้วจะพากลับหอ เด็กตัวแสบกระโดดขึ้นหลัง แล้วก็กอดคอของปลาเอาไว้แน่น ก่อนจะหลับไปจริง ๆ

    หลับจริง ๆ หลับแบบหลับจริง ๆ ไม่กระดุกกระดิก
    คำถามต่อมา คือ ............ตาหวานทำได้ยังไง......หลับง่ายดายอย่างนี้เลยนะแต่คงไม่ยาก หรอก เพราะเล่นเสียบหูฟังเพื่อฟังเพลง
    แล้วก็หลับไปแบบนั้น ถ้าไม่ใช่ตาหวานคงทำไม่ได้

    แล้ววันนี้ในถุงกระดาษ ก็มีหนังสือการ์ตูน ตุ๊กตุ่นตุ๊กตาที่ถูกเพนท์สีเอาไว้รวมทั้ง กระติกน้ำที่แลกซื้อจากการดูหนัง   
    ทำไมถึงทำให้มากมายขนาดนี้น่ะเหรอ

    เพื่อเป็นการไถ่โทษ

    กว่าจะยอมมา กว่าจะง้อได้ กว่าจะบังคับลากพามาด้วยกัน ก็เล่นเอาเหนื่อย

    เพราะว่าไม่ได้อัดวีดีโอการ์ตูนไว้ให้ ตอนที่ตาหวานไปสอบ
    เจ้าตัวเลยโกรธมาก เข้าขั้นโกรธมากถึงมากที่สุด จนไม่ยอมพูดด้วยเลย
    ก็เพราะว่ามันเป็นตอนสำคัญ ที่ตาหวานบ่นมาทั้งสัปดาห์ว่าเมื่อไหร่จะถึงวันเสาร์ จะได้ดู แต่ต้องไปสอบคงดูไม่ได้ ทั้งขอร้อง ทั้งย้ำแล้วย้ำอีก
    สุดท้าย ก็ลืมจนได้ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้โกรธได้ยังไง

    เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคนบางคน อาจเป็นเรื่องใหญ่สำหรับคนอีกคน
    เพราะฉะนั้นก็ไม่แปลกที่ตาหวานจะโกรธจนไม่ยอมพูดด้วยเลยหลายวัน เพราะถึงคราวตัวเองบ้าง อยากจะดูฟุตบอล คู่หยุดโลก
    แต่ปรากฏว่าหลับไปตั้งแต่เที่ยงคืน
    เด็กที่นอนเร็วตั้งแต่หัวค่ำ ยังตั้งนาฬิกาปลุก ลุกขึ้นมาอัดฟุตบอลไว้ให้ดูในตอนเช้า ทำให้ขนาดนี้ ก็สมควรแล้วล่ะ ที่จะถูกโกรธ
    เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่มันก็ถือเป็นเรื่องสำคัญ แปลค่าได้เท่ากับคำว่า ดูแลเอาใจใส่ในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

    แล้วตอนนี้เป็นยังไงล่ะ ตาหวานหลับไม่รู้เรื่องไปแล้ว
    ดีแล้วล่ะนะ นึกว่าจะงอนอีกนาน ไม่งั้นคงแย่

    หวานไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล ไม่ได้เป็นเด็กตลอดเวลา
    มีหลายครั้ง ที่ความคิดเห็นดี ๆ แนวคิดหลาย ๆ อย่างที่กลั่นกรองออกมา มันทำให้คนที่อายุมากกว่าถึงกับ อึ้ง
    แล้วก็ต้องพยักหน้ายอมรับความคิดของตาหวานจริงๆ
    เรื่องบางเรื่อง เด็กคนนี้กลับเป็นผู้ใหญ่ที่อย่างไม่น่าเชื่อ จนบางครั้งแม้แต่ตัวปลาเองยังคิดไม่ถึงด้วยซ้ำ

    แต่เรื่องของที่ชอบ บางสิ่งที่ชอบ มันไม่ได้บ่งบอกว่าตาหวานจะต้องเป็นเด็กตลอดเวลา

    คิดไปเรื่อยเปื่อย
    คิดอะไรเล่น ๆ แล้วปลาก็อมยิ้ม

    หวาน พี่ไม่ใช่คนดีนักหนา ไม่ได้เอาใจหวานตลอดเวลา
    ไม่ได้ตามใจอะไรหวานมากมายเลย แล้วหวานก็ไม่ใช่เด็กตัวเล็ก ๆ ที่พี่จะปั่นหัวเล่นได้เหมือนใคร ๆ
    มีบางครั้งที่พี่นึกกลัวความคิดของหวานเหลือเกิน
    บางครั้งพี่เดาไม่ออกด้วยซ้ำ ว่าการที่หวานทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวนั้น แท้ที่จริงหวานกำลังคิดอะไรอยู่
    เพราะว่าถูกเขย่าหัวไหล่ เพราะเสียงเรียกของคนที่อยู่บนหลังทำให้ปลาได้สติ รีบทิ้งกายลงนั่ง เพื่อให้ตาหวานลงจากหลัง
    แล้วก็หัวเราะแก้เขินเล็กน้อย

    คิดอะไรไปใหญ่โตเนี่ย
    คิดอะไรเพลิน ๆ ดันไปคิดเรื่องโง่ ๆ เข้าซะอีก

    “พี่ปลา หวานตื่นนานแล้ว เร็ว ปล่อยหวานลงหวานปวดฉี่ หวานจะลงแล้ว เร็ว”
    ตาหวานพูดกรอกหูตะโกนเสียงดัง จนปลาได้สติ แล้วก็ยิ้มออกมา ด้วยความเขิน

    “อ้าวเหรอ พี่เอ่อ โทษทีที่พี่เหม่อ เข้าห้องอาบน้ำนอนได้แล้วเรา เดี๋ยวพี่กลับแล้วนะ”

    ปลายื่นถุงกระดาษให้กับตาหวาน แต่เด็กตัวเล็กกลับทำหน้ามุ่ย
    และค่อย ๆ อมยิ้มอย่างเขิน ๆ ก้มหน้าก้มตาพูดบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ปลารู้สึกดีใจ จนออกนอกหน้า

    “หวานตัวเหม็นเหงื่อ อาบน้ำให้หน่อยสิ ไอ้แคปไม่อยู่นะวันนี้”

    เป็นตาหวานพูดจริงๆ นั่นแหละ แต่ไม่แน่ใจว่าใช่อย่างที่ตัวเองได้ยินหรือเปล่า จนปลาต้องถามย้ำอีกครั้ง

    “อะไรนะไหนเราพูดอีกครั้งให้ชัด ๆ ซิ”

    บ้าเด่ะ พี่ปลา
    พูดเองอายเอง ยังให้พูดอีกรอบเหรอ ไม่ได้ฟังกันเลยใช่มั้ยวะเนี่ย

    “บอกว่าง่วง จะนอนแล้ว ไปเลยพี่ปลา ไม่ต้องมายุ่งกับหวานเลย”

    เฮ้ย ที่ได้ยินไม่ใช่แบบนี้นะ จริงๆ ไม่ใช่แบบนี้ ชัวร์แน่ ๆ

    “ได้ยินว่าหวานให้อาบน้ำให้นะ ไม่ใช่ง่วงนอน” ปลาทวนคำพูดอีกครั้งอย่างสงสัย หรือว่าจะหูเพี้ยนไปจริง ๆ

    “เออ ก็ได้ยินแล้วยังทำเป็นไม่ได้ยินอีก หวานไม่พูดกับพี่ปลาแล้ว หวานงอน”

    ตาหวานเดินหน้างอหงิกเข้าห้อง โดยมีปลาเดินตามเข้าไปแล้วแอบหัวเราะกับความคิดบ้าบอของตัวเอง

    “โอเคค้าบบบบบบ โอเค ไปอาบน้ำกัน นะตาหวานคนดี อย่าโกรธพี่เลยนะ พี่ยอมแพ้แล้ว นะค้าบ นะค้าบ”

    ปลาเดินไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงคนที่เดินหน้างอเข้าห้อง แล้วก็ก้มลงหอมแก้มขาว ๆ ของตาหวานอีกครั้ง เพื่อให้อีกฝ่ายหายโกรธ
    แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าตาหวานจะพูดอะไรอีกเลย

    เอาเถอะน๊า สงสัยว่าต้องใช้วิธีง้อแบบนั้นจริง ๆ อีกแล้วนะนี่
    ใช้ทีไรได้ผลทุกที และก็ควรได้เวลาใช้แล้วด้วยสิ

    “ไม่เอาเลย ไม่ต้องกอดหวานแล้ว หวานงอนแล้วโว้ย”

    อ่อ งอน แต่หัวเราะเนี่ยนะ เอาเถอะ มีแฟนเด็ก ก็ดีอย่างนี้ ชีวิตสดใสลดวัยลงเยอะ ว่าแล้วก็ต้องเอาใจเด็กซะหน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวงอนอีกนาน

    ปลาจูงแขนตาหวานรีบเดินลิ่ว ๆ เข้าห้องน้ำ และปิดประตูเรียบร้อย
    ก่อนจะหันมาส่งยิ้มหวานจ๋อยให้กับเด็กตัวเล็กที่ยืนอมยิ้มก้มหน้าอยู่ข้าง ๆ

    ต้องรีบ ๆ อาบ จะได้รีบ ๆ มากล่อม
    ตาหวานเป็นเด็ก

    เด็ก ๆ นอนดึก ๆ ไม่ค่อยดี

    เราต้องมาทำให้ตัวเองนอนกันแต่หัววันแล้วล่ะตาหวาน ด้วยการอาบน้ำให้เพลียกันไปเลย จะได้มานอนเร็ว ๆ เพื่อสุขภาพนะหวานนะ
    เพื่อสุขภาพ เชื่อพี่เถอะ

    Fin.

[kamui1972]

สวัสดีครับทุกคน ผมลงให้จนจบอย่างสมบูรณ์แล้วครับ สำหรับ ปริศนาอักษรไขว้.....หัวใจยุ่งเหยิง ของคุณเท็น หวังอย่างยิ่งว่าทุกคนที่อ่านจะมีความสุขกับเรื่องที่เอามาลงนะครับ ผมยังเหลืออีกหนึ่งเรื่องสุดท้ายที่จะเอามาลง ยังไงก็ตามต่อกันนะครับ

ขอบคุณคุณเท็นอย่างมากมาย สำหรับเรื่องดีๆ ที่วางใจให้เอามาลงในนี้ ความดีความชอบทั้งหมดยกให้ผู้แต่งคือคุณ aoikyosuke ครับ และขอบคุณผู้อ่านที่ตามงานมาตลอดครับ

[LEO]

... ..ขอบคุณ..คุณkamui1972 สำหรับการโพสต์แบบสะใจ
... ..ขอบคุณ..คุณเท็น สำหรับเจ้าของดีๆหลายๆเรื่อง

...ชอบหวานจังเลย
..รอเรื่องต่อไปครับ

[ririmu]

++ 1 สำหรับคุณ kamui1972 สำหรับการลงเรื่องต่อเนื่องแบบ non stop อ่านจุใจมากกกกกกกกก   

และขอบคุณผู้แต่งเรื่องสนุก ๆ อย่างนี้มาให้อ่านนะคร๊า.................... 

 

[M@nfaNG]

น่ารักแล้วก็สนุกมากๆค่ะ ขอบคุณทั้งคุณเทน และคามุยค่ะ รออ่านเรื่องต่อไปดีกว่า

[mantdash]

ไม่ได้มาอ่านวันเดียวลงจนจบซะแล้ว คุณคามุยคนขยัน +1 ให้ครับ

ขอบคุณที่เอาเรื่องดีๆมาให้ได้อ่านกันนะครับ

เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจมากมาย โดยเฉพาะคู่แคป-วิน อิอิ

[HaLF333]

จบไปอีกเรื่อง ประทับใจจริงๆ..
แหะๆๆ ชอบตอนพิเศษของทุกเรื่องเลยตั้งแต่อ่านมา... 

ขอบคุณคามุยมากค่ะ..
ที่เอาผลงานของคุณเท็นมาลง..


ขอบคุณคุณเท็นเจ้าของเรื่องด้วยค่ะ..
ขอกอดอีกที ผ่านทู้ อิอิ
 

[Kipper]

  ครับ kamui1972

และขอบคุณ คุณเท็นด้วยครับ  แต่งเรื่องได้ดีจริง ๆ  

[kit]

ขอบคุณนะคะ คุณ kamui1972

[โน๊อา]

กดบวกให้คนโพสไปก่อน 1 แต้ม


ต้องบอกว่า ชื่อ "aoikyosuke" นี้ รับประกันคุณภาพจริงๆ

แล้ว โพสกัน แบบ จุใจมากมาย


ขอบคุณมากคับ

[both^^]

อ๊ายยยยยยยยยยย

น่ารักมากตอนพิเศษ

 

[andy_kwan]

ขอบคุณค่ะ
น่ารักเหลือหลายสำหรับตอนพิเศษ
ขอบคุณความขยันของคนโพสต์
ป้าขอลาไป

[Junrai_Hyper™]

ขอบคุณครับ

[oaw_eang]

สนุกจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ขอบคุณนะคะ

 

[dragon3oyd]

ขอบคุณคร่าาา
น่ารักมากเลยย 

[echisen]

อ่านจบแล้วฮับบบ น่ารักดีฮับบบ เจ้าเล่ห์ดีแต่ก้อแพ้ความซื่อ 5555
ฮาดีด้วย ชอบตอนพิเศษอ่ะ 555
ตาหวานตลกอ่ะ ชอบอ่ะ สนุกฮับบบบบบบบบบบบบ

[Heater]

รวดเียวจบ
น่าร้ากทั้ง 2 คู่เลย
ขอบคุณทั้งคนแต่ง คนโพสค้าบ

[WEERACHOT]

  ขอบคุณมากๆครับ...

[Cloud~]

  น่ารักมากมาย

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ 

[omelordkung]

อ่านนิยายของคุณเท็นกี่เรื่อง ๆ ก้อสนุก ซึ้ง และมีความสุขจริง ๆ ครับ

บวก 1 ให้คนโพสต์ด้วย

ขอบคุณที่นำนิยายดี ๆ มาให้อ่านกันนะครับ