ขอบคุณสำหรับทุกเม้น 
มีรูปปูนิ่มด้วย น่ารัก 
.....
ตอนที่ 8 : เพลงของเรา "...ค่ำคืนที่ฉันไม่มีใคร และ เหมือนว่าหัวใจ เหนื่อยล้าเกินจะทน...
...หลับตามองขึ้นฟ้าเบื้องบน หมู่ดาวที่แสนสับสน ก็ไม่สนใจ คนอย่างเรา...
...แอบมองคล้ายดังกระต่าย ต้องกอดตัวเองเดียวดาย กลางสายลมเหน็บหนาว...
...นั่งร้องให้ใต้พระจันทร์ เหมือนสิ้นไร้ความฝัน เกี่ยวพันอยู่กับรักปลอม ปลอม...
...ไม่อยากจะรักใครอีก ไม่อยากจะมีรักแล้ว รักหนึ่งครั้งยังไม่มีวี่แวว ที่เธอจะมาสนใจ...
...ค่ำคืนนี้ฉันหมองหม่น เป็นเช่นคนที่ใจสลาย อยากร้องไห้เพียงเพื่อระบายไม่ได้หมายให้เธอกลับมา...
...หนึ่งคำที่ยังก้องในหัวใจ ไปให้ไกลอย่ามาใกล้กัน เกาะกุมหัวใจให้หวั่น ไม่มั่นใจจะก้าวไปหาใคร..."
ผมแอบมาเกากีต้าร์ชมพระจันทร์อยู่บนดาดฟ้ากับไอ้ปูนิ่มสองคน ไอ้ปูนิ่มเหมือนจะมีความสุขมากวันนี้
เพราะมันแหงนหน้ามองดูพระจันทร์ไปแทะผักบุ้งของโปรดมันไป นานๆ ครั้งมันจะหันมาจ้องผม
"ปูนิ่มลูกพ่อ อย่าไปหลงรักพระจันทร์นะลูก มันสูงเกินไปพ่อคงสอยมาให้ไม่ได้แน่" ไอ้ปูนิ่มหันมามองผม
ก่อนจะหันไปมองพระจันทร์อีกครั้ง แล้วมันก็ทำท่าหงายท้องแกล้งตายอยู่ในอ่างให้ผมหัวเราะ
"พอได้เป็นเดือนก็ชอบอยู่ที่สูงเชียวนะมึง" เสียงไอ้พีทำให้ผมสะดุ้ง มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่
"เพลงเมื่อกี้กูห้ามให้มึงร้องให้ใครฟังที่ไหนอีกนะ ถ้าไม่เชื่อกูเอามึงตายแน่"
มันยื่นหน้ามาใกล้ผมทำตาอาฆาต
"ทำไม" ผมถามกลับสั้นๆ
"อย่าเรื่องมาก ไอ้เชี่ย เป็นคำสั่งเข้าใจไหม หรือมึงจะลองดีกะกู" คราวนี้มันจับคอเสื้อผมเขย่าไปด้วย
" เจ็บๆ พอแล้วกูเข้าใจแล้ว กูจะไม่ร้องให้ใครฟังแล้ว " ผมรับปากมันก่อนคอผมจะเคล็ด
"แค่นั้นแหละ ชอบทำให้อารมณ์เสีย" ว่าแล้วไอ้คนตัวสูงหน้าตาหล่อบาดใจก็นั่งลงข้างๆผม
"ถ้าอยากร้องเพลงนี้ก็มาร้องที่นี่ ที่เดียวเข้าใจไหม"มันพูดต่อ
"ร้องเพลงตะกี้อีกสิ เงียบทำไม อยากโดนอัดเหรอ" ไอ้พีหันมาตะคอกใส่ผมที่นั่งอึ้งอยู่
ผมถอนใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเริ่มเกากีต้าร์และบรรเลงเพลงขึ้นอีกครั้งโดยมีไอ้พีกะไอ้ปูนิ่มนั่งฟังอยู่ข้างๆ
.........
หลังจากได้เป็นเดือนมหาลัยจะบอกว่าชีวิตผมไม่เปลี่ยนก็เกินไปล่ะ ที่แน่ๆ คือผมกลายเป็นเด็กกิจกรรมไปแล้ว
ทุกอีเว้นท์ของมหาลัย ถ้าผมไม่ติดสอบหรือบางครั้งติดก็ยังต้องโดนลากไปโชว์ตัวอยู่ดี
ถามว่าผมชอบไหม ผมคงตอบว่าไม่ทันที
เพราะมันขัดกับนิสัยส่วนตัวอย่างแรงที่ชอบอยู่เงียบๆ ไม่ชอบเป็นเป้าสายตาใคร
แต่ที่ผมไปได้ทุกงานเพราะไอ้พีซึ่งได้เป็นรอง มันไปกับผมทุกงานเหมือนกัน ผมกับมันถูกจับเป็นแพ็คคู่
ผมก็เลยได้แอบอยู่หลังมันให้ไอ้พีมันโชว์พาวเวอร์ของมันไปคนเดียว
เวลาโชว์ตัวผมจะเล่นกีต้าร์ให้ไอ้พีร้อง เสียงมันดีกว่าผมเยอะ สาวๆ กรี๊ดสนั่นเมื่อมันจับไมค์
"เล่นเพลงนี้นะ แทนเพลงที่กูห้ามมึงเล่น" ผมรับเนื้อเพลงพร้อมคอร์ดมาดู
"นายแต่งเองเหรอ" ผมถาม
"เออ เล่นๆไปเถอะ อย่าเรื่องมาก"
พอผมเริ่มตีคอร์ด เสียงไอ้พีก็สะกดคนฟังให้นิ่งได้ทันทีเหมือนกัน
"...ใต้แสงจันทร์มีฉันและเคียงข้าง เราทำสัญญาบางอย่าง ที่ผูกพันด้วยใจ...
...ท่ามกลางแสงดาว กอดฉันไว้ให้แน่น ก่อนเธอจะจากกันไป...
...อยากรักเธอด้วยลมหายใจที่มี รักฉันนะคนดี อย่าเพิ่งถอดหัวใจ...
...มองฉัน มองมาที่ฉัน คนคนนี้เชื่อมั่น ว่าเธอคือหัวใจ...
...อย่าลืม อย่าลืมตัวฉันไว้ ให้หัวใจฉันเปลี่ยว เป็นแค่คนที่เธอเคยให้ใจ...
...ใต้แสงจันทร์มีฉันและเธอหรือไม่ และรักเราจะเป็นเช่นใด อยู่ที่ใจของเธอ...
...ท่ามกลางแสงดาว ก่อนฉันจะร้องให้ อยากให้เธอเข้าใจ...
...อยากรักเธอจริงๆนะคนดี รักฉันนั้นยังมี อย่าเพิ่งตัดสินใจ..."
เสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดจนหูชานั้นการันตรีถึงความสามารถในการร้องเพลงของไอ้พี
เพลง "อยากรักเธอ" ที่ไอ้พีมันร้องก็กลายเป็นเพลงหากินเวลาเราต้องร้องเพลงโชว์
....
"นี่พ่อเดือนมหาลัย เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้วนะยะ"
มนตรายื่นวารสารมหาลัยที่หน้าปกลงรูปผม ไอ้พี และน้องสาดาวมหาลัย
"เป็นธรรมเนียมต้องลงอยู่แล้วนี่ ไม่ดังอะไรหรอก" ผมตอบ
"แต่เพลงอยากรักเธอของแกก็ขึ้นอันดับหนึ่งคลื่นวิทยุมหาลัยเราด้วยนะ"
มนตราพูดพร้อมจ้องหน้าผมตาแป๋ว
" ไม่ใช่เพลงผม เพลงนั้นไอ้พีร้องเองแต่งเอง" ผมปฏิเสธ
"อ้าวเหรอ เขาแต่งให้ใครกันนะ หวานเชียว ว่าแต่นายพีนี่เขามีแฟนยัง"
"มีแล้ว" ผมตอบแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"นายล่ะมีแฟนยัง" ผมรีบกลืนน้ำลงคอ เพราะกลัวสำลักเพราะคำถามของมนตรา
"ไม่มี" ผมตอบอ้อมแอ้ม
"แต่ตอนนี้นายเนื้อหอมใช่ย่อยนะไม่มีใครมาจีบเหรอ"
"มีบ้าง" จริงๆ มีเมลล์มีจดหมายของขวัญมาให้เยอะพอดูเลยล่ะ แต่ผมไม่มีเวลาดูเลยกองๆ ไว้ในห้อง
"นายอยากมีแฟนไหม" มนตราถามต่อ
"ไม่" ผมตอบพลางหลบตาเธอ
"ถ้าฉันขอเดทกับนายพรุ่งนี้ล่ะ พอมีเวลาให้ฉันไหม" ผมหัวใจเต้นตูมตาม
เกิดมาไม่เคยมีคนมาสนใจจนถึงขนาดขอเดทด้วยซึ่งๆหน้า ในหัวหมุนติ้วไปหมด ไม่รู้จะพูดอะไร
แต่พอเห็นมนตราก้มหน้าก้มตา แก้มแดงด้วยความเขินอยู่ตรงหน้าปากผมก็เอ่ยออกมา
"ได้สิ เราเป็นเพื่อนกันนี่"
....
ผมพาเจ้าปูนิ่มไปนั่งเล่นอยู่บนดาดฟ้าหลังทานอาหารเย็นเสร็จ ใจผมคิดอยู่แต่กับเรื่องเดทพรุ่งนี้
ก็ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเดท จริงๆไม่เคยไปไหนกับผู้หญิงสองต่อสองด้วยซ้ำ ผมถึงคิดหนัก
"ปูนิ่ม ผู้ชายต้องทำตัวไงบ้างตอนเดท บอกพ่อหน่อยสิลูก" ไอ้ปูนิ่มไม่ตอบ มันแทะผักบุ้งเฉย
"ปูนิ่ม ถ้าเกิดมนตราเขาจูบพ่อ พ่อจะทำไงดีล่ะ" ผมตบหัวเจ้าปูนิ่มเบาๆ ฐานที่มันเห็นแก่กินไม่สนใจฟัง
"ถ้าพ่อจูบตอบ แล้ว เกิดเขาอยากพาพ่อไปโรงแรม พ่อจะทำไง พ่อจะทำให้เขาได้ไหม ฮึ"
ผมพูดจินตนาการให้ไอ้ปูนิ่มฟังอย่างว้าวุ่นใจ
"กูไม่ให้มึงไป เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว" ไอ้พีมาตอนไหนไม่รู้ เอ่ยมาจากข้างหลังผมเสียงเรียบ
"นายมาตอนไหน" ผมหันกลับไปแหงนดูร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังผม
"มึงจะไปออกเดทกับใคร"มันพูดพลางนั่งลงข้างหน้าผม
"กับมนตรา เพื่อนเอกเดียวกะเรา"ผมตอบอ้อมแอ้ม
"แต่มึงชอบผู้ชายนี่แล้วมึงจะไปหลอกผู้หญิงเขาทำไหม" ผมอึ้งกับคำพูดของไอ้หน้าหล่อตรงหน้า
"กูไม่ได้หลอก แค่ไปเที่ยวด้วยกันเฉยๆ" ผมพยายามอธิบาย
"ไอ้เชี่ย เมื่อกี้ มึงยังพูดถึงโรงแรมหยกๆ ยังมาโกหก ถามจริงมึงทำเป็นเหรอ"
ไอ้พีพูดแทงใจดำผมเกินไปผมจึงเริ่มมีอารมณ์
"ทำเป็นไม่เป็นเรื่องของกูไม่เกี่ยวกับใคร" ผมขึ้นเสียง
"กูไม่ให้ไป เป็นคำสั่ง พรุ่งนี้มึงต้องอยู่ทำอาหารให้กูกิน"
ไอ้พีตะคอกผมกลับ สายตามันลุกวาวด้วยอารมณ์
"อย่ามาวางอำนาจนะ พรุ่งนี้ยายกูก็อยู่"
ผมไม่ยอมหลบตามันหรอกเพราะโกรธไม่แพ้กันที่มันจุ้นจ้าน ทำรู้ดี วางโตกับผม
"อยากลองนักใช่ไหม อยากนักเหรอกับกูไม่ได้ทำ จะไปทำกับผู้หญิง "
มันเริ่มกัดฟันกรอดโกรธจน คิ้วหนาคู่นั้นชนกัน แต่ผมก็ควันออกหูหยุดไม่อยู่แล้วเหมือนกัน
"มึงเลิกหลงตัวเองได้แล้ว กูเลิกรักมึงไปตั้งนานแล้ว อย่างมึงให้ฟรีกูก็ไม่.."
ผมพูดไม่ทันจบปากผมก็ถูกปากไอ้พีมาปิดสนิท มันบดเบียดริมฝีปากผมอย่างแรงด้วยอารมณ์โกรธ
พร้อมกับใช้ความแรงที่เยอะกว่ากดผมนอนลงติดกับเสื่อ
ไม่ทันที่ผมจะตั้งตัวแขนขาผมก็ถูกไอ้พีล็อคไว้เรียบร้อย
ลิ้นร้อนผ่าวของไอ้หน้าหล่อเริ่มชอนไชเข้าพันกับลิ้นผม
มือใหญ่ยาวร้อนระอุลอดผ่านกางเกงขาสั้นไปลูบไล้อยู่กับเนินเนื้อและเส้นไหมเหนือน้องชายผม ก่อนจะลุกล้ำเข้าไปคลึงเค้นกับพวงไข่
ทำให้ผมถึงกับต้องสะดุ้งด้วยความวาบหวามจากการรุกเร้าที่ไม่ทันตั้งตัว
มันวนมือมาเกาะกุมกับน้องชายของผมที่กำลังขยายตัวอย่างรวดเร็ว ด้วยความเสียวซ่านที่ไอ้พีมอบให้
แล้วผมก็ต้องแอ่นตัวขึ้นด้วยความกระสันอย่างกลั้นไม่อยู่แล้วมือของไอ้หน้าหล่อเริ่มขยับรูดน้องชายผมขึ้นลง
พร้อมกับบดเบียดมือร้อนผ่าวไปตามผิวเนื้อหว่างขา
"ตาบุ้ง ตาพี อยู่ไหนลูก ออกมาหน่อยแม่มีเรื่องอยากคุยด้วย"
เสียงคุณหญิงร้องตะโกนหาผมกับไอ้พีอยู่ข้างล่าง
จบตอนที่ 8
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
