บทที่ 10 วันนี้เริ่มต้นด้วยการตื่นสายตอนสิบเอ็ดโมงกว่าๆ
และเกือบไปสอบตอนเที่ยงตรงไม่ทัน!
(ขอขอบคุณการโทรจิกของโบเป็นอย่างสูงที่ทำให้ข้าพเจ้าเข้าสอบได้ทันเวลา)
ผมนั่งสอบชิลๆ ก่อนจะส่งข้อสอบหลังจากนั้นสักช.ม.กว่าๆ
แล้วพุธก็ทำเสร็จตามมาหลังจากนั้น
"พุธ วันนี้พวกแก้วมันจะไปเกะกัน พุธไปไหม?"
"ไม่เป็นไร ไม่ไปอ่ะ จะกลับไปเก็บกระเป๋า... แล้วก็นอนพักสักงีบด้วย"
"อืมๆ..."
ผมหันไปคุยกับเพื่อนคนอื่น หันมาอีกครั้ง... พุธหายต๋อมไปแล่ว
:เฮ้อ:ไม่เห็นพุธมันจะขอให้ผมไปส่งแฮะ
สงสัยวันนี้คงจะไม่ได้เจอหน้ามันแล้วล่ะ คงเจอหน้ามันอีกรอบ วันจันทร์นู่นเลย
ถ้ามันไม่ขอให้ไปส่ง แสดงว่ามันไปเองได้
ก็ช่างมันละกัน... >>> ใจผมน่ะ คิดแบบนี้
แต่มือน่ะ พิมพ์ข้อความไปหามันว่า "ให้ไปส่งก็ได้นะ คืนนี้ว่าง" แล้วกดส่งออกไปเรียบร้อยแล้ว!
ไม่ค่อยจะอ่อยเลยนะกู!หลังจากนั้นผม โบ แก้ว ก็ไปร้องคาราโอเกะกัน
แน่นอนว่า ผมร้องเพลงแนวแอบชอบ หรือ พวกมันร้องเพลงแนวแอบชอบ ผมก็จะโดนแซวตลอด!
ถ้าไม่สนิทนี่ผมคงปราดเข้าไปจิกหัวตบแล้ว!(นอกจากจะอ่อยมากขึ้น แล้วยังสาวขึ้นอีกนะตู)
ร้องกันสองช.ม. ...ผมทำใจว่าไอพุธคงจะไปเองแล้วล่ะ
แต่...
เสียงเรียกเข้ามือถือผมดังขึ้น หน้าจอมือถือบ่งบอกว่าเป็นเบอร์ที่ผมกำลังคอยให้โทรมาอยู่
ผมรับสาย
"ต้นอยู่ไหนเหรอ?"
"อยู่ที่ร้องคาราโอเกะน่ะ กำลังจะกลับแล้ว"
"เออ... งั้น ว่างแล้วใช่ป่ะ งั้นต้นไปส่งพุธที่สถานีขนส่งหน่อยดิ"
"ได้ อยู่ไหนอ่ะ เดี๋ยวไปรับ..."
...
...
หลังวางสายไป โบมันก็บ่นว่า
"แก้วดูสิ ทำไมเวลาชั้นโทรไปหาใคร ไม่มีคนยิ้มหวานเวลาเห็นเบอร์ชั้นมั่งนะ อิจฉาไอพุธจัง!"
"ใช่สิ...โบ ก็ เรา กับ โบ มันไม่มีใครรัก..."
ถ้าผมตบยัยสองคนนี้กลางห้าง จะมีใครว่าผมไหมมมม๊!!!ผมไปรับพุธ พุธขอแวะไปสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมที่หอที่ไปดูมาเมื่อวานนิดหน่อย
ไปๆมาๆ หอนั้นจะมีห้องว่างช่วงเดือนมกราคม พุธซึ่งโทรไปขอพ่อย้ายมาอยู่หอนอกแล้วยิ้มหน้าบาน
"แล้วไม่หารูมเมทเหรอ?"
(นี่กุอุตส่าห์ถามอ่อยสุดๆแล้วนะ!)
"ไม่อ่ะ จะลองใช้ชีวิตสันโดษดู"
"อ่าหรอ... อืมๆ"
(อยากอยู่คนเดียวก็อยู่ไปเลย ไอบ้าTT^TT)
หลังจากนั้นผมก็ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ ส่วนมันขับ เพื่อไปสถานีขนส่ง
อากาศหนาวๆจนมือผมจะแข็ง แต่ทำไมตัวมัน อุ่น ก็ไม่รู้><
"พุธไม่หนาวเหรอ?"
"ไม่เท่าไร"
"อ้อ... ลืมไป เดี๋ยวนี้
อ้วนแล้ว มีชั้นไขมันปกป้อง"
" :m31:อยากกลายเป็นศพข้างถนนไหมคุณตฤณ!"
เอ๊ะ... ทำไมคำพูดมันฟังดูซึนๆหว่า...
ผมนั่งคิดอยู่ว่า จะสารภาพรักมันดีไหมหนอ...
จนถึงที่หมายแล้ว ผมก็ยังไม่ได้พูดอะไรกับมัน
"บาย"
"อืม"
ผมแค่พยักหน้ารับ แล้วเดินออกมา ในใจนึกเสียดาย...
แต่... เสียงมือถือผมดังขึ้น...
"ต้น อยู่สถานีขนส่งกับพุธใช่ป่ะ? ฝากพุธช่วยจองตั๋วรถทัวร์ให้หน่อยดิ แนนกลัวไม่มีรถกลับบ้าน"
แนน เพื่อนของผมและพุธคนหนึ่ง โทรมา(คาดว่าโบคงบอกแนนว่าผมอยู่สถานีขนส่ง)
ผมเลยหันหลังกลับ ส่งมือถือต่อให้พุธ พุธเลยฝากกระเป๋าไว้ที่ผม ก่อนจะไปซื้อตั๋วรถทัวร์ให้แนน
พอพุธซื้อตั๋วรถทัวร์ให้แนน และฝากให้ผมเอาไปให้แนนเสร็จ คราวนี้ก็...
"บายครับต้น ขอบคุณมากนะที่มาส่ง"
"ไม่เป็นไรอ่ะ..."
ผมเงียบไปครู่เดียว ก่อนจะพูดต่อว่า...
"เดินทางปลอดภัยละกัน"พุธยิ้ม ผมทำเป็นไม่สนใจรอยยิ้มมัน
หันหลังให้มัน เดินกลับมาที่รถ แล้วค่อยยิ้ม 555+
ผมตัดสินใจ ไม่สารภาพรักมันไปก่อนจะดีกว่า
เพราะผมก็ไม่รู้หรอกนะ สำหรับมันแล้ว ผมเป็นอะไร
เป็นเพื่อน แบบ โบ แก้ว ฯลฯ
เป็นคนที่ช่วยเหลือมันได้
เป็นอะไรสักอย่าง
ผมก็ไม่รู้หรอกว่า สำหรับมันแล้ว ผมเป็นอะไร
แต่สำหรับผม มันเป็นคนที่ผมอยากอยู่ใกล้ๆ
เป็นคนที่ผมรู้สึกว่า ผมอยู่ใกล้คนๆนี้แล้วผมมีความสุขเท่านั้นก็พอแล้ว สำหรับตอนนี้...
ถ้าจะมีอะไรมากกว่านี้ ในอนาคต มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ยังไม่มาถึง และคงป่วยการที่จะตีตนไปก่อนไข้
มีความสุขกับปัจจุบันก็ดีมากเกินพอ
ป.ล. จริงๆแล้วเหตุผลที่ยังไม่สารภาพก็คือ ถ้าผมต้องเจอเหตุการณ์แบบที่คิดเอาไว้(สารภาพไปแล้วมันเงียบ ไม่ตอบ)
ทรมานจะตาย ไม่เอาหรอก! กว่ามันจะกลับมาก็ตั้งวันจันทร์แน่ะป.ล.อีกครั้ง เสาร์ อาทิตย์ คนอื่นอาจจะมองว่า "แค่"สองวันที่ไม่ได้เจอพุธ
แต่สำหรับผมแล้ว เสาร์ อาทิตย์ มันเป็น"ตั้ง"สองวันที่ผมไม่ได้เจอพุธนะ!
つづく。
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
