หัวข้อ: กรู(ไม่เคย)เกลียดเมิงจริงๆนะ..ไอ่เลว

[dengerous]

ติดตามประกาศเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆนะครับ จะอัพเดทบ่อยๆ
ถ้าผู้ใดตั้งกระทู้ไปแล้ว รบกวนแก้ไขโดยการกด modify ที่รีพลายแรกหน้าแรกของกระทู้ตัวเอง
จะเข้าไปแก้ไขรีพลายและชื่อกระทู้แรกได้นะครับ

1.นักเขียน  นักโพสทุกท่านกรุณานำข้อความใต้เส้นขึ้นต้นเรื่องด้วยนะครับ
จะได้เป็นการเตือนให้คนอ่าน รู้และตระหนักถึงความสำคัญในการอยู่ร่วมกันอย่างสงบนะครับ
จะได้ไม่มีเรื่องผิดใจ อื่นๆตามาภายหลังนะครับ

2.ให้ขึ้นต้นแยกประเภทเรื่องต่างๆไว้ด้วยนะครับ
ไม่ต้องบอกว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง ซึ่งเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนเองซึ่งควรมีจรรยาบรรณ
ไม่ควรที่จะหลอกผู้บริโภค และเสียความรู้สึกกันภายหลัง ซึ่งมีกรณีนี้เกิดขึ้นมากมายหลายต่อหลายครั้ง
ดังนั้นให้ดี ก็ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งทั้งหมด ถ้ามีส่วนแต่งเติมเสริมจากเค้าโครงจริงก็ตาม จะง่ายต่อการชี้แจงนะครับ

ให้แยกดังนี้
[เรื่องเล่า] ใช้กับเรื่องประเภทที่เป็นเรื่องเล่า ประสบการณ์ +กึ่งนิยาย  based on true story เขียนออกมาในลักษณะถ่ายทอด ไม่จำเป็นว่าต้องเป็นเรื่องจริง
[นิยาย] ใช้กับนิยายทั่วไป
[fanfic] ใช้กับนิยายที่มีการแต่งตัวละครเพื่อเลียนแบบตัวละครจากที่อื่นๆเช่น ดารา นักร้อง ฯ
[เรื่องสั้น] ใช้กับเรื่องที่ยาวไม่มาก


****************************************************

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



ดีคร๊าฟ ฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้งนะๆๆๆ อย่าพึ่งบ่นว่าเบื่อผมเลยนะคร๊าฟ..


   คือตอนนี้ผมสับสนกับชีวิตไปมากมายครับ ไม่รู้ว่ามันจะดิ่งลงเหวไปไหนกัน มันลึกมากครับยิ่งตกลงไปก็ยิ่งลึกไม่มีพื้นรองรับเลย เมื่อประมาณสองสามเดือนที่แล้วครับ ผมถูกหักออกโดยคนใจร้ายคนหนึ่ง เฮ้อ...แต่เขาก็ไม่ผิดหรอกคร๊าฟ  ฟังๆดูมันก็คงเป็นเพียงเรื่องธรรมดาทั่วไปนะ แต่ผมก็เศร้ากับมันเหมือนที่คุณๆเคยเป็นกัน...


  หลังจากนั้นก็คือได้เขามาในบอร์ดนี้แหละ ก็เริ่มสบายใจขึ้นเลยลองอยู่กับตัวเองซักพัก ตอนนี้แหละที่ผมบ้าระห่ำที่สุดในชีวิตเลย ผมกินเผ็ดอย่างที่ไม่เคยกิน นั่งร้องไห้บนรถตู้ที่มีคนนั่งเต็มไปหมด นั่งรถเมลล์วนมาที่เดิม กินแต่ข้าวต้ม(เผ็ดๆ) แหกปากร้องเพลงหลังวัด(ตอนไปลอยกระทง เหอะๆ) ผมทำทุกอย่าง อย่างที่ไม่เคยทำ ผมเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ความผิดหวังที่เกิดจากความรักไม่ได้เปลี่ยนผม แต่ประสบการณ์ต่างหากที่ทำให้ผมเปลี่ยน...และเข้าใจตัวเองมากขึ้น นับวันสิ่งที่ผมทำซึ่งคนอื่นบอกว่าบ้า โรคจิต ปัญญาอ่อน มันก็กลับยิ่งทำให้ผมมีความสุข เพราะได้ทำในสิ่งที่อยากทำ...มันมีความสุขมากเลยครับ


  จนวันหนึ่งผมก็ได้กฤษ์เป็นเอ็มซึ่งทิ้งมันไปนานมากกกก คือตั้งแต่เริ่มคบกับมีความรักนั่นแหละก้อไม่ได้แตะมันเลย เมลล์นึงแอดผมมาคร๊าฟ พอรับแอดก็อทักขึ้นมาทันที มันดูเป็นคนลึกลับนะ คือมันเหมือนรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับ แต่ผมดิเหมือนควายชัดๆไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคือใคร ถามชื่อมันก็ไม่บอก มันได้แต่ถามนู้นถามนี่ จะผมชักจะหัวเสียเริ่มใช้คำแรงๆ แต่มันก็ยังคงไหลไปได้อย่างไม่สะทกสะท้านอะไรเลย ผมงงนะว่ามันต้องการอะไรจากผม เราคุยกันเกือบสองชั่วโมง จนผมจะไปนั่นแหละ มันเลยยอมบอกชื่อ (เพราะผมขู่ว่าจะลบเมลล์มันออกถ้าไม่บอกชื่อ) แล้วก็อึ้งเลยครับ...

...มันคือ ไอ่(เลว)นั่น...

  ไม่ใช่แฟนเก่านะคร๊าฟ แต่มันคืออริเก่าที่ผมเคยเกลียดมันจนเข้าไส้ แต่วันนี้มันมาคุยกับผม แล้วมันก็ยังคงทำนิสัยสันดานเก่าๆ มันยังคงแย่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ผมตกใจนะ แล้วก็ลบเมลล์มันออกไปตอนนั้นเลย...

*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

[Poes]

รีแรก   

[RN]

จิ้ม  รีบน

รออ่านต่อๆนะ

[eternal]

^
^
^
^

จิ้มรีบนมั่งค่ะ 

 

รอค่ะ

[anna1234]

 

[white coat]

 

 เป็นกำลังใจ แต่ยังไม่ได้อ่าน 

[zeazaiz]

 

ให้กำลังใจจ่ะ ^^

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

จิมเรื่องใหม่ ท่าทางเรื่องเล่านี้ มันชัวอิๆ แล้วจะรอตอนต่อน๊า

ไปละ

[crazykung]

ว้าวๆๆๆ
อริเก่าสู้ตายจ้า

[Sameejaejung]

เป็นกำลังใจให้

[chocolate_angel]

 จิมเรื่องใหม่

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

hello     เรื่องราวเลิฟๆระหว่างศัตรูรึเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย   

เป็นกำลังใจให้นะคะ   

[ДηοηγМ]

อืมม  อ่านแล้วก็นึกถึงตัวเอง

เคยมองคนบ้าแล้วอิจฉา

ทำแต่เรื่องที่ตัวเองอยากทำ

แล้วก็สุขที่จะทำ

คนอื่นมองก็ช่างสิ

ชีวิตนึงสั้นจะตาย

ใช้ให้คุ้มค่า



ถูกๆๆๆๆๆๆ

แต่เราทำไม่ได้


เพราะคงยังรักหน้าตาทางสังคมมากกว่าความสุขที่แท้จริงอยู่ล่ะมั้ง



อืมมม  รออ่านต่อ  ว่าคนในเอ็มอ่ะเป็นใคร

ต่อไวๆ นะค๊า

 

[speedboy]

รีบๆมาต่อเลยนะคร้าบ  อย่าให้มีน้ำโห  อิอิ


 

[watermoonj]

 

มารออ่านต่อจ๊ะ

[[H]a[N]m[E]i[I]]

อะไรที่ทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะค่ะ
สิทธิ์ของเรา
ไม่ได้เดือดร้อนใครด้วยย
555+
มารออ่านต่อด้วยคน
อย่าลืมมาต่อนะค้า

[YO DEA]

 


มารอจ้า

[M@nfaNG]

มารออ่านด้วยคนซิค่ะ

[Jeremy_F]

ไอ่เลว!! มันต้องการอะไรของมัน 

 

[namtaan]

+1 ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ

รอตอนต่อไปนะคะ

[nana]

ชอบชื่อเรื่องจังเลย

[epochii_upfun]

แอบมาอ่าน
หุหุ  เค้าคือคราย
มาทะอะรัยนี่

[bixzz]

แวะมา +1 ให้คะแนน และรออ่านต่อไป
  ตกลงไอ้เลวนี่ไม่ใช่แฟนเก่าแล้วคือครายอ่ะ

[dengerous]

ดีคร๊าฟฟฟ 55+ ชื่นใจมากมายยยยยย เอ้าต่อกันเลย....


  คืนนั้นผมเองก็งงกับตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ใจร้ายถึงขนาดลบเมลล์มันออกไปได้ แต่พอสมองนรกผุดขึ้นมาตอกย้ำคำว่า "ศัตรู" ผมก็เปลี่ยนความคิดแล้วมีความสุขกับการกระทำนั้นขึ้นมา 55+ โรคจิตวะกรู...


  วันนี้ตื่นมาแต่เช้า ผมตกงานมาเดือนกว่าๆแล้วครับสาเหตุน่ะหรอ คงไม่ต้องถามบริษัทไหนเขาจะรับคนบ้าอย่างผมละ อย่างว่าแหละพอเราถอดหน้ากากที่ใครต่อใครเคยชินแล้ว พอเขาเห็นความเป็นตัวตนของเรา เห็นหน้าเละๆของเรา ใครเขาจะรับได้ละจริงรึป่าว? ผมเลยตัดสินใจลาออกก่อนเพราะถ้ารอให้เขาไล่ออกก็เสียฟอร์มอ่าดิ 55+ แต่ก็ยังดีที่มีทรัพท์สมบัติจากแม่มาจุนเจืองชีวิตหมาๆของกรู เอิ๊กๆ เอาหน่า...ถึงจะหมายังไงก็ขอเดินข้างถนนอย่างมีศักดิ์ศรีว่ะ


  ออกเดินไปหน้าปากซอยซื้อโจ๊กมาซั๊ว เสร็จก็เอาจานไปแช่ 55+ นี่มันกองชามหรอภูเขาไปฟูจิวะ โห...เรียงกันสวยเชียวนะเมิง ระวังที่กำลังชื่นชมความสวยของจานกองโต โทรศัพท์ก็ดัง สงสัยแม่โทมา ไม่ได้คุยกับแม่เป็นอาทิตย์แล้วนะเนี่ย...
"ฮัลโหล...แม่หรอคับ.."

"เป็นไงบ้างเนี่ย สบายดีป่าว หางานได้ยัง"

"ยังเลยแม่...ก็กะว่าอาทิตย์นี้แหละจะออกไปหางานละ"

"รีบไปก็แล้วกัน เดี๋ยวนี้งานมันก็หายากนะ จะมัวมาสูบเลือดแม่แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ"

"โห...แม่ก็พูดเกินไป มอสไม่ใช่ยุงน่ะแม่"

"เอ่อ...ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ก็ลองหางานไปก่อนแล้วกัน ถ้าเกิดไม่เจอจริงๆเดี๋ยวแม่จะบอกเพื่อนพ่อให้ช่วยหา..."

"ได้แม่ ว่ายังไงผมจะรายงานความคืบหน้าให้ท่านสารวัตรทราบนะคับผม!!"

"ฮ่าๆ เอ่อ...ปากดีจริงๆ แค่นี้แหละ แม่ทำงาน"

"คับๆ...ดูแลตัวเองนะแม่"

"จร้า ลูกก็เหมือนกัน แล้วคุยกันนะ"

  โอ๊ยยยย...คิดถึงแม่วะ ผมย้ายมาอยู่ที่เชียงใหม่นี่ตั้งแต่เรียนจบ ตอนแรกก็กะจะเข้าบางกอกอยู่นะ แต่พอรู้สึกตัวอีกทีก็ เอ่อ...อยู่ดอยสุเทพละ 55+ เว่อร์เจงๆ กรูนี่ เอ่อ...นึกขึ้นได้ว่าสบู่หมดนี่หว่า ต้องไปซื้อไม่งั้นเน่าตายเลยกรู เดินไปปากซอยแล้วกะว่าจะโบกรถแดงแต่นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ค่ารถมันแพงมากมายวะ เลยเปลี่ยนใจในทันที เดินไปนี่แหละ ชีวิตต้องสู้...ด้วยลำแข้งของตัวเอง เอิ๊กๆ

  เซเว่นก็อยู่ไกลนิดหน่อย เกือบๆกิโลละมั่ง เดินไปก็เอ่อมองดูรอบๆรู้สึกเหมือนกันตัวเองเป็นพระเอกเอ็มวีวะ 55+ เดินไปก็มีคนมอง บางคนก็ยิ้มกรูก็ยิ้มตอบดิ ก็กรูอารมณ์ดี พอถึงเซเว่นก็มุ่งไปหยิบสบู่เลยครับท่านไปจ่ายเงินทันทีไม่รู้จะซื้ออะไรวะ พนักงานน่าร๊ากชิบ ยิ้มให้กรูด้วยดูเขาเขินๆพอจ่ายตังค์ไปรอตั้งค์ทอนเขาบอกให้กรูยื่นหน้าไปใกล้ๆ เอาแล้วไงฟะรักใหม่ก็คราวนี้ เบอร์จะสวยเหมือนเจ้าของเปล่าวะๆๆๆ

"กางเกงพี่ตูดขาดอ่าคะ รูใหญ่มากมาย"

  เท่านั้นแหละลูกตาแถมจะไหลมากองกับพื้นมือคลำไปที่ก้นทันที โห...เชี้ย เอ้ย ใหญ่จริงๆด้วย พระเจ้าแก้มก้นกรู หมด...หมดแล้ว กรูเลยต้องซื้อขนมซื้อนมบอกเค้าให้เอาใส่ถุงใหญ่ๆ กรูก็เดินเอาถุงบังตูดไปตลอดทาง เมิงอายชิบ...ไม่น่าเลยกรูอ่า


  เดินเซ็งมาจนเกือบจะถึงปากซอยละ เห็นรถเบนซ์คันใหญ่เชียวจอดขว้างซอยอยู่พวกชาวบ้านก็ยืนโบกๆให้สงสัยจะเลี้ยวผิดองศา 55+ ซอยยิ่งแคบๆอยู่ พอเดินเข้าไปเริ่มใกล้ระหว่างนั้นรถก็ถอยออกมาเรียบร้อยแล้ว จอดอยู่ข้างฟุตบาท ยิ่งเดินเข้าไปใกล้พอดีกับคนขับเดินลงมาทันที โห แม่ง มาดนะเมิง...ใส่แว่นดำ ด้วยเห็นแล้วมั่นไส้วะรู้สึกคันส้นขึ้นมาทันที แต่ทรงผมนี่ได้ใจวะ เหมือน...เอ่อ คงไม่ใช่หรอก...เหลือบมองหน้ามันบ้าง แต่ไม่รู้หรอว่ามันมองกลับรึป่าวก็มันใส่แว่นดำ พอยิ่งเดินเข้าไปใกล้จะเลี้ยวเข้าซอยอยู่แล้วมันถอดแว่นออกมาแล้วจ้องมาที่ผม แค่นั้นแหละ ไอ่ถุงที่ปิดก้นน้อยๆของกรูอยู่ย้ายมาบังหน้ายับๆในบัดดล ซวย!!ซอยจริงๆ ผมออกแรงวิ่งด้วยเกียร์หมาเลยคับ ไม่รู้หรอกนะว่าใช่รึป่าว...แต่มันเหมือนอ่า เรียกว่าใช่เลยดีกว่า กรูว่าแล้ว

"น้องๆ....กางเกงขายน่ะน้องๆ" ไอ่เลวที่วิ่งดมก้นกรูอยู่ข้างหลังมันตระโกน ไอ่*รากคนเขาออกมาดูกรูใหญ่แล้ว

"น้องๆ...หนีพี่ทำไม พี่บอกว่ากางเกงขาดไม่อายรึไง"

"ไอ่เชี้ยยยยย...กรูรู้แล้วเมิงก็เลิกตามกรูซิ ไอ่เลว..." ผมตระโกนกลับไป เรียกว่าด่ามันกลับไปดีกว่า 55+ ผ่านไปซักพักรู้สึกเหมือนมันหยุดตามพอดีกับถึงหน้าหอพอดี ฮุ้ววว....เหนื่อยชิบ เฮ้ยยย....นั่นมันจริงๆหรอวะ คิดในใจ มันดูดีขึ้นน่ะ ตอนนั้นสภาพมันนี่หมายังเมินเลยนะ กรูซิดูเป็นผู้ดีกว่าอีก แต่ดูตอนนี้ดิ...ดูมันดิ เศรษฐีชัดๆแล้วกรูละ เสื้อกล้ามขาดๆ กางเกงโชว์ก้น รองเท้าแตะ หัวฟู นี่...เกิดอะไรขึ้นระหว่างกรูกับเมิงเนี่ย วิญญาณหรือสันดานสลับร่างหรอ? เอ่อ...แปลกดีวะ แต่ว่า...เมิงมาที่นี่ทำไมวะ?????

[Poes]

แล้วใส่กางเกงในป่าวหว่า 

[ДηοηγМ]

^
^
^
ตอบรีบน

อย่างงี้ no underware sure!!!!!!

 

[nana]

ฮามากมาย

[dengerous]

มาแล้วคร๊าฟฟฟ ตามอ่านกานน๊าคร๊าฟฟฟ***



  มันดูดีขึ้นมากมายผิดกับผมถนัดที่กระโดดลงเหวซะงั้น เฮ้อ...แต่ก็นะ ไอ่ทรงผมมันนี่ยังไงก็ทำให้เกลียดขี้หน้าไม่หายผ่านมาสี่ห้าปีนี่มันไม่คิดจะเปลี่ยนทรงเลยรึไงฟะ สงสัยคิดว่าตัวเองดูดีสุด อ๊ากกกกก...มันมาทำไม? ทำไมต้องเจอมันอีก? ครั้งสุดท้ายที่เจอกันผมเกือบจะฆ่ามันอยู่แล้ว หรือว่ามันตามมาเอาคืน หรืออะไร...ความรู้สึกกลัวเริ่มเกิดขึ้น ไม่เข้าใจว่า พอเจอมันอีกครั้งแล้วทำไมถึงได้กลัวมันทั้งๆที่ควรจะเกลียดมากกว่า...ส่วนหนึ่งมันอาจจะมาจากความผิดครั้งนั้นที่ผิดจนไม่น่าให้อภัย...และส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะตัวมันเองที่ทำให้ผมกลัวแบบนี้


  ผ่านไปสองสามวันหลังจากนั่งนอนกินบ้านกินเมืองจนอิ่มแล้วผมก็ตัดสินใจคว้าเสื้อเชิ้ต เนคไท กางเกง เข็มขัด รองเท้าหนัง มาใส่อีกครั้ง คิดถึงมันเหมือนกันนะเนี่ย ไม่ได้ใส่แบบนี้มาเกือบสามเดือนแล้วสิ บอกตรงๆว่าพอมาใส่อีกทีก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกันแฮะ

  มุ่งหน้าตรงไปยังบริษัทที่เค้าส่งเมลล์ตอบกลับมาเป็นที่แรกเลย พอไปถึงเป็นบริษัทที่ไม่ใหญ่โตมากมีสวนเล็กๆอยู่ตรงสองข้างประตูด้วยสวยดีวะ ชักจะชอบขึ้นมา บริษัทนี้เป็นคล้ายๆกับสำนักพิมพ์นะแต่ว่าไม่รู้เหมือนกันว่าตีพิมพ์ด้วยรึป่าว ก็กะจะมาสมัครตำแหน่งแม่บ้าน เอ้ย...ตำแหน่งพวกจัดคอล์ลัมอะไรประมาณนั้น 55+ก็จบมัฑณศิลป์มานี่หว้า

  ผ่านไปจบเกือบบ่ายๆทุกอย่างก็เรียบร้อย สัมภาษณ์เสร็จเขาก็บอกให้รอผมอีกสักสองสามวัน น่าอยู่วะบริษัทนี้ดูสะอาดตา ไม่ใหญ่มากแล้วก็ดูหน้าพนักงงานแต่ละคนโหแนวๆวะ แต่งตัวงี้ 55+ นึกว่าอยู่ในเมืองแฟชั่นวะ มีสไตล์เป็นของตัวเองจริงๆ บรรยากาศมันคล้ายๆกับเป็นลานวาดรูปเหมือนอ่า แต่ละคนดูตั้งหน้าตั้งตานะแต่มีรอยยิ้ม โต๊ะทำงานดุรกไปหมดแต่พื้นหรือบริเวณโดยรอบกลับสะอาด สงสัยจะมีแม่บ้านแน่ๆ เอ่อ...เอาเป็นว่าน่าอยู่ก็แล้วกัน ถ้าเขารับกรูนะ ทำเลย เอิ๊กๆๆ

"ฮัลโหล..."

"..."

"นี่ใครครับ..."

"...." เริ่มละ มึงเป็นใบ้ใช่มั้ย? แล้วเสือกโทรมาทำไม

"ฮัลโหล...ถ้าคุณไม่พูดผมจะว่านะ"

"อ...เอ่อ..."

"ฮัลโหล...มึงจะเอาไง จะอ้าปากพูดหรือจะให้กรูกดวาง" เริ่มเดือด

"หวัดดีครับ...นี่ใช่เบอร์คุณ***(ไม่บอกหรอก 55+) รึป่าว? ครับ"

"อ๋อ...ใช่ครับ แล้วคุณคือใคร โทรมาทำไมไม่พูดละครับ"

"เอ่อ...ผมสัมภาษณ์ของคุณเมื่อวานนี้ผ่านนะครับ เราจะรับคุณมาทำตำแหน่งบรรณาธิการของนิติยาสารที่กำลังจะเปิดใหม่น่ะครับ"

"หือออออ..." ผมตกใจเลยครับ นี่มันอะไรกัน!! "ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นละครับ...ผมพึ่งจะเริ่มงานนะ"

"เอ่อ...คือ ..." เงียบไปซักสองสามวิ "คือ...ดูจากประวัติการทำงานคุณเคยทำบริษัทใหญ่เราเลยไว้ใจคุณ"

"ผมไม่เชื่อหรอก...ผมไม่รับงานนี้ครับ ขอบคุณครับ"

  ผมกดวางไปทันที อะไรวะ...กรูยังไม่ทันกางปีกเลย จะให้กรูบินแล้วหรอ ปัญญาอ่อน...มันต้องมีอะไรแน่ๆ จู่ๆจะให้กรูซึ่งก็แค่เด็กใหม่ไปรับผิดชอบงานบก.แบบนั้นมันไม่ใช่แล้วแหละ กรูเนี่ยนะ..ถึงจะเคยอยู่บริษัทใหญ่มาก่อนแต่เข้าใจใช่มั้ยว่ากรูเด็กใหม่!!

 ผมเลิกคิดเรื่องบ้าบอนั่นแล้วหันไปแดกไอติมที่ซื้อมา ผมชอบรสวานิลามากมายกินแล้วมันนุ่มลิ้นดี อร่อยด้วยแต่เสียดายที่ไม่ใช่ของฟรีเพราะซื้อเอง เหอะๆ ยังไม่ทันจะตักเข้าปากโทรศัพท์ก็ดังอีก เบอร์เดิมครับ ก็ลองรับดูแล้วกัน...

"เอ่อคุณ*** ใช่มั้ยครับ..."

"ถ้าคุณกดเบอร์เดิมเมื่อกี้ ก็ใช่แหละครับ" เหอะๆกวนหน่อย

"อืม...ครับ คือเราตกลงจะรับคุณในตำแหน่งดูแลคอล์ลัมพรุ่งนี้คุณเริ่มมาทำงานได้เลย แต่กรุณาไปพบผู้จัดการตอนเวลา 10 โมงด้วยนะครับ ผมจะพาไปเองครับ"

"เอ่อ...ก็ได้ครับ"

  เอ่อ...แปลกดีเนาะกรูอยากได้อะไรก็จัดให้ทำอย่างกับกรูเป็นเจ้าของบริษัทอย่างนั้นแหละ เอ่อ แปลกดีวะ

  เช้าวันนี้รีบไปที่บริษัทแต่เช้าตื่นเต้นนิดหน่อยวะ ยิ่งต้องเจอกับผู้จัดการอีกโห แม่ง...เครียดนิดหน่อย แต่ก็ดีวะอยากทำอยู่นะ พอเข้าไปพนักงานจะเรียกว่าอะไรดีละ เพราะคนที่นี่เขาไปแต่งยูนิฟอร์มซะด้วย อืม...เรียกว่าช่างศิลป์ หรืออะไรดีวะ เอ่อ...เอาพนักงานแหละดีสุดละ พนักงงานคนที่โทรมาหาผมเขาก็พาไปที่โต๊ะทำงาน 55+ สุดยอดๆๆ คอมฯ ดินสอ ปากกา สมุดหนังสือ โห...นี่แหละที่ต้องการ ทุกอย่างครบเลย พนักงานคนนั้นเขาก็บอกนู้นบอกนี่คุยโน้นคุยนี่จนรู้ว่าเขาแก่กว่ากรู กรูเรียกพี่นิด เขาเป็นฝ่ายดูแลการจัดส่งสื่อสิ่มพิมพ์ แต่ก็รวมๆก็ทำทุกอย่างนั่นแหละ เอิ๊กๆผมก็นั่งดูโน้นดูนี่ไปเรื่อยจนสิบโมง พี่นิดก็มาเรียกพาไปหาผุ้จัดการห้องผู้จัดการอยู่ที่ชั้นสี่ คือชั้นสี่ทั้งชั้งเนี่ยห้องทำงานเขา 55+ สบายเลยนะเมิง...

  พอไปถึงหน้าห้องผู้จัดการพี่นิดก็บอกให้กรูรออยู่ข้างนอกก่อนเขาจะเขาไปดูราดราว 55+ เหมือนกับกำลังจะมาปล้นไงก็ไม่รู้วะ สักพักเขาก็ออกมา แล้วบอกว่าให้กรูเขาไปทำตัวตามสบาย ผู้จัดการน่ะใจดีไม่ต้องกลัวส่วนเขาจะไปทำงานต่อ อ้าว...งี้กรูก็โดนแดกอ่าดิ ตื่นเต้นอยู่วะ

  เปิดประตูเขาไป พอเห็นสภาพห้องโห...ฟายยยเอ้ย! นี่ห้องทำงานหรือโรงแรมวะหรูซะ ตรงมุมสุดมีโต๊ะตัวใหญ่อยู่ผู้จัดการนั่งหันหลังให้ผม เฮ้ย...เหมือนในละครเลยวะ แล้วผู้จัดการก็จะหันมากรูก็จะตะลึงแล้วก็หลงรัก อ๊ากกกก...แย่ที่สุด เอิ๊กๆบ้าไปแล้วกรู ทำตัวไม่ถูก

"นั่งสิ...พื้นนั่นก็พอจะสะอาดอยู่นะ" โหะๆๆ...ดีหนิ รู้สึกว่าตัวเองมีค่า "นั่งตรงเก้าอี้นั่นแหละ..."

  ผมกวาดสายตาไปรอบห้อง นี่เมิงจะตลกหรือกวนตีนเก้าอี้ในห้องมีเป็นสิบตัวจะให้กรูนั่งตัวไหนละ อ๋อ...ตัวละนาทีรึไง วนไปเรื่อยๆ

"เอ่อ...ตัวไหนครับ"

"เอ่อ...นั่งไปเถอะ คุณนี่โง่หรือโง่มาก หรือไง่มากๆกัน" โดนไปหนึ่งดอก อืม...

"อ่าครับ..."

"ชื่ออะไรละ..."

"*** ครับ"

"อืม...จบมาจากที่ไหนละ"

"ศิลปกรครับ..."

"อืม...ทำไมถึงเลือกเรียนศิลป์ละ ดูคุณก็น่าจะเก่งออก"

"อ๋อ...ครับ คือตอนม.ปลายก็เรียนสายวิทย์นั่นแหละครับ แต่พอจริงๆแล้วผมคิดว่าศิลป์มันก็มีคุณค่าในตัวของมัน และมันก็คือตัวผมครับ"

"อืม...จะบอกว่าตัวคุณคือศิลปะว่างั้น แล้วทำไมถึงไม่ยอมรับตำแหน่งนั่นทั้งๆที่คุณก็ทำได้.."

"เอ่อ...ผมรับไม่ได้หรอกครับ ถึงผมอาจะมีประสบการณ์มาบ้างแต่มันก็ยังไม่พอที่จะให้ผมกระโดดไปถึงขึ้นนั้น ผมชอบเดินทีละขั้นครับ ไม่ชอบกระโดดไกล็จริงแต่เสี่ยงที่จะตกลงมา..."

"55+ คุณกลัวด้วยหรอ?"

"ก็ไม่เชิงหรอกครับ แต่ก็อย่าประมาทดีกว่า..."

"อืม...คุณเคยทำผิดรึป่าว?"

"..." 55+ อึ้งครับ คำถามนี้ตายไปเลย...

[ДηοηγМ]

ลุ้นๆๆๆ

อยากรูเรื่องในอดีตมากมาย

ต่อไวๆ น้า

[sodamini]

^

^
จิ้มแดนเจ้อค่ะ 

โซเพิ่งเห็นอ่ะ...อิอิ

แวะมาให้กำลังจัยนะคะ 

สู้สู้....