โกหก ... ทำไม ...
---20---
จริงๆแล้ว นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมกับออยทะเลาะกันหรอกครับ
แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราทะเลาะกันรุนแรงถึงขนาดเคลียร์กันไม่ได้
ที่ผ่านมา ถึงเราจะทะเลาะกันแรงแค่ไหนแต่เราก็สามารถจบทันได้ในวันนั้น สำหรับผมแล้ว วันนี้มันดูน่ากลัวไม่ใช่เล่น
ผมเดาได้ไม่ยากว่า ออยคงจับรถกลับเชียงใหม่คืนนี้เลย เพราะออยไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อนที่นี่ แต่ก็ห่วงอยู่นิดนึงว่า
ถ้ามันอุตริไม่กลับเชียงใหม่ เตลิดเปิดเปิงไปไหนต่อไหนขึ้นมาจริงๆ ผมก็คงแย่น่าดู
สิ่งที่ผมทำได้ก็คือ………………..
“ถ้าออยกลับถึงเชียงใหม่แล้ว เพจบอกหนึ่งด้วยนะเปรม” ผมเพจไปบอกเปรม ที่จริงก็กลัวจะรบกวนเปรมอยู่เหมือนกัน แล้วก็กลัวมันจะสงสัยด้วย แต่ก็ดีกว่าให้ผมเสียฟอร์มเพจไปหาไอ้ออย
ผมดูเหมือนจะตัดออยออกไปจากความคิดได้จริง อย่างน้อยก็ในช่วงเวลานี้
ขอบคุณพระเจ้า ที่ทำให้ผมเป็นคนคิดถึงเรื่องเรียน ก่อนเรื่องอื่นๆเสมอ
ตอนนี้ ผมต้องตั้งใจอ่านหนังสือสอบ และทำมันให้ดีที่สุด คนที่นี่เก่งๆเขี้ยวๆกันทั้งนั้น
พลาดไปครั้งนี้ ก็ต้องเหนื่อยเป็นสองเท่าในครั้งหน้า
ไอ้กฎก็ดูเหมือนจะไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลยให้ตายสิ
มันยังคงมาอ่านหนังสือที่ห้องผมทุกวัน ทั้งๆที่บางครั้ง ผมจะหนีมันไปอ่านที่คณะคนเดียว
แต่มันก็ยังคงสิงอยู่ที่ห้องผม โดยที่ไม่ต้องมีผมอยู่ก็ได้ เอากะมันสิครับ
“มรึงย้ายมาอยู่ที่นี่เลยป่ะกฎ กรูไม่เห็นมรึงกลับห้องมรึงเลย” ผมประชดมัน
“เออดี….กรูก็ขี้เกียจนั่งรถมาเรียนไกลๆเหมือนกัน”
“ย้ายของเนี่ยมันเหนื่อยนะเว้ย แต่นี่กรูเห็นว่ามรึงชวนหรอกนะ” ไอ้กฎทำหน้ากวนตีน
“ไอ้กฎ ครับ กรูประชดน่ะครับ มรึงเพิ่งย้ายออกไปเองนะ แล้วมรึงจะย้ายกลับมาทำไม”
“ก็กรูขอโทษแล้วไง” มันเอาหมอนขว้างมาที่ผม
“ตกลงจะให้กรูอยู่ด้วยป่าว”
“แล้วแต่มรึง” ผมพูดกับมัน แต่ตายังจ้องอยู่ที่หนังสือ
“หนึ่ง เพจมาบอกเบอร์โทรที่หอหน่อย เปรมมีเรื่องจะคุยด้วย”
ข้อความจากเปรมที่เพจมาหาผมในช่วงสายๆของวันหนึ่งจะคุยอะไรกับผมวะ
ก็มันเพจมาบอกแล้วนี่นาว่า ไอ้ออยถึงเชียงใหม่แล้ว ด้วยความสงสัย ผมก็เลยเพจกลับไปบอกเปรมครับ
“ออย มันดูแย่ๆ” นี่คือประโยคแรกจากปากเปรม มันทำให้ผมใจหายทีเดียว
คำว่า ….แย่ๆ….ของเปรมมันหมายถึงอะไรกัน ผมเงียบรอให้เปรมพูดต่อ
“มันเหมือนเมามาทุกวัน หนังสือหนังหาก็คงไม่ได้อ่าน” สิ้นประโยคนี้ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“มีปัญหาอะไรกันรึเปล่าหนึ่ง”
“ทะเลาะกันนิดหน่อย นี่มันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอเปรม”
“อืม…เฮ้อหนึ่ง….เปรมไม่รู้จะบอกหนึ่งยังไงดี”
“ทำไมเปรม มีอะไร บอกเรามาเหอะ” ผมร้อนใจอย่างบอกไม่ถูก
เปรมกำลังดูเหมือนหนักใจกับสิ่งที่กำลังจะบอกผม
ออยมันเป็นอะไรกันแน่………….
………………………………………………………………………………….......................................................
“ถ้าหนึ่งไปเรียนที่กรุงเทพฯ แล้วเราจะได้เจอกันบ้างหรือเปล่า”ออยโทรหาผม หลังจากที่ผมรู้ผลสอบเอนทรานส์แล้ว
“เจอดิ เราก็ผลัดกันไปหาไง จะได้ไม่มีใครได้เปรียบ เสียเปรียบ” ผมออกไอเดีย
“เหนื่อยหน่อย แต่ก็ถือว่าได้ไปเที่ยวเนอะ ออย”
“งั้นออยไปหาหนึ่งทุกอาทิตย์ได้ป่าว” ดูมันถามผม กรุงเทพฯ-เชียงใหม่นะครับ พูดอย่างกะ เชียงใหม่-ลำพูน
“เก็บตังค์ไว้กินข้าวมั่งเหอะออย” ผมพูดแล้วก็หัวเราะ
“อยู่คนเดียวต้องดูแลตัวเองดีๆนะหนึ่ง”
“เป็นห่วงเค้าอ่ะดิ ไม่ต้องห่วงหรอก แข็งแรงๆ” ก็ผมแข็งแรงจริงๆนะ เคยป่วยกับเค้าซะที่ไหน
“ถ้าหนึ่งไม่สบายแล้วใครจะดูแลอ่ะ” ก็หมอไงออย หมอ ไม่สบายก็ไปหาหมอดิ เอ้อออออ
“ก็ออยไง ออยก็ต้องมาดูแลหนึ่ง” สรุปเราก็ปัญญาอ่อนพอกัน
“แล้วถ้าออยไม่สบายอ่ะ”
“หนึ่งก็จะเป็นคนไปหาออยเอง….จะไปทันทีเลย”
“ทันทีเลยนะ…สัญญา?” เอาดิ ทางโทรศัพท์มันก็อ้อนได้
“สัญญา แต่นี่ออยจะไม่มีเพื่อนดูแลเลยรึไง”
“เพื่อนมันจะไปเหมือนหนึ่งได้ไงล่ะ อ้อนมันมากๆ เดี๋ยวมันเตะเอา”
เราหัวเราะในความปัญญาอ่อนของเรา ก็แค่คุยกันน่ารักๆอ่ะนะครับ
ไม่คิดว่า………..
…………………………………………………………………………………....................................................
“ออยป่วยเหรอเปรม บอกเรามาดิ บอกเรามา” ผมเร่งให้เปรมพูดออกมาซะที ผมจะไม่ไหวอยู่แล้ว
ยังไม่ทันที่เปรมจะพูดอะไรออกมา เสียงเพจผมก็ดังขึ้น
“ทำไมเรื่องของเรามันต้องเป็นแบบนี้ มันจะจบลงแบบนี้หรือไง” ข้อความจากออยครับ
มันจะรู้สึกยังไงก็ช่าง แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า มันยัง โอเค อยู่ ลองมันเพจมาหาผมได้อย่างนี้
“เปรมๆ ออยเพจมาแล้ว” ผมละล่ำละลัก
“อืมมันอยู่บนห้องนั่นแหละ ไม่ได้ไปไหนหรอก …..แต่……”
“แต่อะไรเปรม….”
“ตู๊ด…ๆ…ๆ………” สายตัดไปแล้วครับ
…………………………………………………………………………………….....................................................
“เปรมเดี๋ยวเราคุยกัน……ที่เชียงใหม่” ผมเพจไปออกเปรม
และเย็นวันนั้นเอง ผมก็ซื้อตั๋วรถไปเชียงใหม่ทันที (ผมต้องยืมเงินไอ้กฎมันด้วยแหละ…ปลายเดือนพอดี)
ระหว่างทาง ผมคิดตลอดเวลาว่า ผมจะจัดการเรื่องนี้ยังไง สภาพไอ้ออยที่เห็นมันจะเป็นยังไง
เราสองคนจะคุยกันรู้เรื่องมั้ย แล้วเรื่องอะไรที่เปรมพยายามจะบอกผม
ผมเป็นคนที่ค่อนข้างมั่นใจในความคิดของตัวเองมาก ลองผมได้ตัดสินอะไรไปแล้ว ยากนักที่จะมีอะไรมาเปลี่ยนผมได้
แต่ผมจะปล่อยให้การตัดสินใจของผม ทำลายความสัมพันธ์ตลอดสี่ปีของเราได้เชียวหรือ
“หนึ่งจะไปหาออย….ทันที” ประโยคนี้ ก้องอยู่ในหัวผม ออย หนึ่งกำลังจะไปหาออยแล้วนะ
เปรมมารับผมที่หน้าหอ เรานั่งคุยกันข้างล่างก่อน เมื่อเปรมยืนยันว่า ออย ยังโอเคอยู่
“บอกเราได้แล้วล่ะเปรม ….. เรามาถึงที่นี่แล้ว”
“งั้นก็ดี….เราก็ไม่อยากเก็บมันไว้คนเดียวอีกแล้ว” เปรมพูดพร้อมกับยื่นห่อกระดาษให้ผมห่อหนึ่ง
“หนึ่งว่า นี่มันคืออะไร” ผมคลี่กระดาษห่อนั้นออกดู ข้างในมีซองพลาสติกใส่…..เฮ้ย……นี่มัน…..
“หนึ่งว่าใช่
ยาม้า หรือเปล่า”
“……………………………….” หูผมอื้อไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลย
“หนึ่งรู้มาก่อนหรือเปล่า ว่าออยมันติดยา”
ผมพยักหน้า ผมพูดอะไรไม่ออกแล้ว
“ตอนนี้มันก็ยังคงใช้อยู่ เราเจอห่อนี้ในตู้เสื้อผ้ามัน”
เปรมเฉลยความจริง ที่ผมก็เคยรู้มาก่อน สิ่งที่ออยทำให้ผมผิดหวังเรื่องเดียว ก็คือเรื่องนี้ แล้วมันก็เกิดขึ้นอีก
“รู้….แต่ออยบอกเราว่า มันเลิกแล้ว”
“ออย…เลิกมันได้แล้ว” น้ำตาผมไหลออกมาไม่รู้ตัว
เปรมมันคงตกใจที่เห็นเพื่อนคนนึงเสียใจให้กับเพื่อนสนิทอีกคนนึงได้ถึงขนาดนี้
“เราก็ไม่รู้จะทำยังไงอ่ะหนึ่ง….ถามว่ากลัวมั้ย…..เราก็กลัวนะ ที่ต้องอยู่ร่วมห้องกับคนติดยา แต่เราก็ยังห่วงมัน”
“หนึ่งต้องทำยังไงดีอ่ะเปรม” ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น
ความรักที่ผมมีให้มัน ไม่ช่วยให้มันคิดได้บ้างเลยหรือไง
………………………………………………………………………………………..................................................
สภาพออยตอนนี้ ดูแย่กว่าครั้งแรกที่ผมรู้ว่ามันติดยา มันไม่ได้ผอมโซหรอกครับ
แต่สกปรกเหลือเกินผมเผ้าเสื้อผ้าดูไม่ได้เลย
มันนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าผมเข้ามาในห้อง
ผมกับเปรมช่วยกันลากออยไปที่ห้องน้ำ ดีหน่อยที่ห้องน้ำรวมวันนี้ไม่มีคน
ผมเปิดฝักบัวราดไปที่ตัวมัน ออยสะดุ้ง แล้วลืมตาขึ้นดู
ออยเอามือเสยผมที่บังหน้าขึ้นมอง เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร มันก็ผุดขึ้นมากอดขาผมไว้แน่น
“หนึ่งมาหาออย หนึ่งมาหาออยแล้ว” มันพูดเมือนคนบ้า
มาสิออย หนึ่งต้องมาแน่ๆ แล้วหนึ่งก็จะมาจบเรื่องเชี่ยๆแบบนี้จริงๆเสียที
ผมไล่ให้ออยไปอาบน้ำ แล้วผมกับเปรมก็ไปนั่งรอที่ห้อง
ออยอาบน้ำเสร็จก็เดินเข้ามาแต่งตัวที่ห้อง ตอนนี้ ดูมันเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย
“ออยเป็นอะไร” ผมเปิดฉากก่อน
“ออยไม่ได้เป็นอะไร แค่เมานิดหน่อย”
“แล้วทำไมต้องเมา นี่ช่วงสอบไม่ใช่เหรอ”ออยไม่ตอบ แต่หันไปสบตากับเปรม
เปรมมันคงอึดอัด และไม่อยากนั่งอยู่ตรงนั้นนักหรอกก็เลยขอตัวออกไปข้างนอก ปล่อยเราไว้สองคน
“อ่านหนังสือบ้างหรือเปล่า” ผมถาม
“หนึ่งก็รู้ ว่า ที่ออยเป็นอยางนี้ เพราะอะไร” ตามันแดงก่ำ
“คำพูดของออย ในสายตาหนึ่ง มันเชื่อไม่ได้แล้วใช่มั้ย”
“เรื่องพี่ก้อย ออยบอกแล้วว่ามันไม่มีอะไรพี่เค้าพร้อมที่จะมาอธิบายกับหนึ่ง”
นี่มันบอกเรื่องของเรากับพี่ก้อยไปแล้วเหรอเนี่ย
“ไม่ต้อง ไม่จำเป็น หยุดเรื่องพี่ก้อยไว้แค่นั้น” ผมยกมือห้าม
“ตอนนี้เรื่องพี่ก้อยมันเล็กมาก ถ้าเทียบกับสิ่งที่หนึ่งกำลังจะถามออย ตอนนี้”
“………………………………..”
“หนึ่งเคยเชื่อออยมาครั้งนึง….เชื่อหมดหัวใจ…..
แต่ตอนนี้ หนึ่งรู้แล้วว่า ออยโกหก…นั่นมันทำให้คำพูดของออย สำหรับหนึ่งแล้ว มันเชื่อถืออะไรไม่ได้อีกต่อไป”
“ออยโกหกอะไร……ก็พี่ก้อยบอกแล้วไงว่า……”
“หยุดพูดเรื่องพี่ก้อยซะที” ผมขัดจงหวะมัน
“ไอ้ยานรกนี่มันดียังไง ทำไมออยถึงเลิกมันไม่ได้”
ผมปาห่อยานรกนั่นไปที่ออย น้ำตาผมไหลออกมาอีกแล้ว
คราวนี้มันไหลให้กับความอ่อนแอของมัน เรื่องแค่นี้ มันก็จบด้วยตัวเองไม่ได้ แล้วนี่มันจะดูแลผมได้ยังไง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
น้ำตาไหลเลยอะเศร้ามากมายจริงๆ เรื่องเริ่มเข้มข้นละ แล้วอย่าลืมมาอ่านต่อกันน๊า อิๆ
ปล. พี่หนึ่งเข้ามาบอร์ดนี้แล้วน๊า & ขอบคุณทุกเม้นนะคราบ
โพลล์
หัวข้อ: กว่าวันนี้จะมาถึง>>หนึ่งกับออย ภาคแรก บทเริ่มต้นแห่งรักแท้ (อ่าน 282699 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก