หัวข้อ: กว่าวันนี้จะมาถึง>>หนึ่งกับออย ภาคแรก บทเริ่มต้นแห่งรักแท้

[yunjaelover]

หนึ่งกะจะดัดนิสัยออยเลยทำแบบนี้ แต่ออยมาหา แสดงว่าเลิกได้แล้วดิใช่ป่ะ
น่าจะลองคุยกันดูนะ

........... ..............

[dahlia]

ออย พยายามติดต่อมาแบบนี้ มันก็ดีอยู่

แต่ว่าเลิกยาได้แล้วเหรอ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

ผู้ช่วยที่แสน ... (ส่วนหลัง อิๆ)

--- 22 ----

เรื่องไม่เป็นเรื่อง     ไม่เป็นเรื่องเหรอแม่
เย็นมากแล้ว เราสามคนกำลังจะกลับบ้านครับ   
แหม ดูไอ้กฎ  แวะซื้อของทะเลเต็มมือเลย   บอกว่าจะกลับไปโชว์ฝีมือให้แม่ผมชิม
“เดี๋ยวแม่มรึงจะอึ้ง  ฝีมือกรูใช่ย่อยนะเว้ย   เชฟอาย”  มันโม้
“คือว่า แม่กรูกินจนเบื่อแล้วว่ะกฎ”
“แต่ไม่เคยกินของกรู   มรึงเฉยเหอะน่า”
“เออๆๆๆๆ  กรูกับพลอยจะคอยดู….แม่กรูเอาไปทิ้งแน่ๆ” ไอ้พลอยหัวเราะร่วน
“ใส่อันนี้ป่ะครับแม่”
“ผมว่าผมหั่นปลาบางไปนะครับ”
“แม่ว่ากุ้งเนี่ย เอาใส่ผัดผัก หรือทอดกระเทียมดีครับ” บลาๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้กฎง่วนอยู่ในครัวครับ ถามนั่นถามนี่จนแม่ผมคงรำคาญ เจ๊แกเลยลงมือทำซะเองเลย   
ไปๆมาๆ เราสามคนเลยกลายเป็นลูกมือไปโดยปริยาย
“ไหนมรึงว่าจะโชว์ฝีมือให้แม่กรูดูไง” ผมแซวไอ้กฎบนโต๊ะอาหาร
“ก็แม่มาแย่งทำซะก่อน อ่ะดิ ไม่งั้นได้กินกันพุงกาง” มันยังไม่หยุดโม้
“แต่ผมว่าย่าทำก็อร่อยดีอยู่แล้วนะครับ อากฎ” หลานชายผมพูดได้ถูกใจจริงๆ
“โห  น้อยใจว่ะ” มันทำท่าโคตรตุ๊ดอ่ะครับ
“โอ๋ๆๆๆ เดี๋ยวคราวหน้าแม่ให้ทำนะจ๊ะ” แม่ผมกู้สถานการณ์ครับ
โชคดีของพวกเราจริงๆ ที่ไม่ต้องเทกับข้าวทิ้ง 555555
ไอ้กฎ กับพลอยนอนที่บ้านผมสองคืนครับ แล้วก็กลับเชียงใหม่ ส่วนผมก็อยู่ที่บ้านต่อ
ผมแอบแม่ออกไปโทรหาเปรมที่ตู้สาธารณะครับ
“เมาเละ…..”  เปรมบอกผม
“เมาเหล้าหรือเมาอะไร”
“เหล้า     มันนั่งกินคนเดียวที่ห้อง   แย่ว่ะหนึ่ง”
“แล้วมันไม่กลับบ้านเหรอ” นั่นสิ ปีใหม่ มันจะอยู่ทำไมที่หอวะ
“ไม่เห็นมันกลับเลยนะ    ตั้งแต่มันไปหาหนึ่งแล้งไม่เจอเนี่ย   ก็เมาทุกวัน”
“หนึ่งจะทำอะไรก็รีบๆทำเถอะนะ     เราว่ามันชักจะไปกันใหญ่แล้ว”  เปรมทิ้งท้าย 
ดูมันชักจะเบื่อๆเรื่องของผมกับไอ้ออยเต็มทีแล้ว
…………………………………………………………………………………........................................


คืน นี้ เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งครับ ที่ผมดื่มเบียร์ (วันนี้ 31 ธันวาคม 2540 ครับ) 
พอดีที่บ้านผมฉลองกันนิดหน่อยในครอบครัว แล้วผมก็กำลังเครียดๆอยู่ด้วย
แม่ผมงงเล็กน้อย ที่ลูกแหง่ของแม่ดื่มเบียร์เข้าไปมากพอดู แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ผม อยากเมาครับ  เห็นมีคนบอกว่า เมาแล้วจะลืมความทุกข์ได้ 
แม้แต่ออย มันยังเลือกที่จะเมาเพื่อหนีปัญหา   ผมว่าเบียร์ มันอาจจะช่วยผมได้จริงๆ
สุดท้ายผมก็ได้เมาสมใจล่ะครับ แม่บอกว่า ผมอ้วกเละเทะอยู่หน้าบ้าน  แม่ผมก็ช่างกระไร   
ปล่อยให้ผมนอนอยู่อย่างนั้น แกบอกว่า
จะเอาเข้าบ้านได้ยังไง ตัวอย่างกะควาย แล้วเดี๋ยวที่นอนก็จะสกปรกด้วย   ฮึ แม่กรู
เช้ามา ปวดหัวอิ๊บอ๋าย  เนี่ยเหรอที่เค้าเมากันแล้วหมดทุกข์
ผมว่า พอหายเมาแล้วมีเรื่องทรมานเพิ่มขึ้นมาอีกอย่างหนึ่งสิไม่ว่า
แม่ผมเอานมเย็นๆมาให้ บอกว่าช่วยได้ (ผมเคยได้ยินแต่เค้าให้กินของร้อนนี่หว่า) 
แต่มันก็ช่วยได้จริงๆ ลองดูนะครับ
“ถ้ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็คุยกันซะ  ใครผิดไม่สำคัญ  ใครคุยก่อนไม่สำคัญ”
แม่ผมพูดงงๆ  แต่ผมเดาเอาว่า น่าจะหมายถึงผมกับออย
“อารายแม่….ไม่ได้โกรธกัน   ก็มันยังสอบไม่เสร็จ” ผมยังหน้าด้านโกหก
“แล้วเมื่อวานแกเมาพล่ามอะไรของแก”
“ออยมันทำอะไรให้แกเสียใจ  ถึงได้ด่ามันขนาดนั้น”
“……………………..” เฮ้อ….แม่ไม่รู้หรอกน่า

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
แหมพี่หนึ่งก็ว่าไป แบบงอลๆอะนะ แม่ไม่รู้หรอก กลัวแต่ว่าถ้ารู้แล้วจะหนาวอิๆ เอ๊ะหรือว่ารู้ ?

[Poes]

ไม่ใช่แม่รู้หมดแล้วหรอ 

[sNow]

ค้างอ่ะ

ยังไม่เคลียร์กันอีก อึดอัดแทน

[wattzaa]

มาต่อเร็ว ๆ นะ
 

[moonlight]

ดูแม่จะเชีย์รออยมาก

หรือแม่รู้เรื่องแล้ว

[sun]

นั่นสิ มิใช่ แม่รู้ไปแล่ะเหรอ

เมาขนาดนั้น ต้องคายอะไรมา มากกว่าด่า แน่ๆ  เอิ้กๆ 

[imageriz]

 

เคลียร์ ๆ  กันซะ นะ  สงสารออยก็สงสาร

หนึ่งเราก็สงสาร  ใจแข็งมากเลยอ่ะหนึ่ง

แต่สงสารออยมากกว่า   

[bellbomb]

ความรู้ใหม่ นมเย็นแก้แฮงค์ได้ คราวหน้าจะลองดู

ว่าแต่หนึ่งเอ้ย สงสัยตอนเมาเผลอหลุดปากระบายความอัดอั้นตันใจให้แม่รู้หมดซะล่ะมั้งเนี่ย

[both^^]

ไปหาออยเหอะ หนึ่ง

ไม่เห้นว่าใครมันจะมีความสุขเลยตอนนี้

เหอๆ

[nana]

ไม่หลุดไปหมดแล้วเรอะ

[Ak@tsuKII]

สงสารออยเหมือนกัน  ...ตอนนี้เค้าคงจะรู้สึดเคว้งมากเลยนะ 

หนึ่งอย่าใจแข็งกับออยนักเลย  ไปหาออยเถอะ  พลีสสสสสสสสส

[maabbdo]

เรื่องมันชักเข้มข้นนึ้นทุกทีๆ

 

[dahlia]

สรุปแล้วทั้งเมาเหล้า เมาปัญหา หาทางออกกันไม่เจอเลย   

[yunjaelover]

ค้างคาอ่ะ รีบเคลียร์กันดีกว่า โกรธกันนาน เดี๋ยวตับแข็งจะถามหาเอานะ

...............

[MeepadA]

สงสารออย  ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง   

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

ฉากสุดท้าย ความจริงที่รับรู้

---23---

ผมกลับมาที่หอแล้วครับ วันเดียวกับที่ไอ้กฎ กับยัยพลอย กลับมาจากเชียงใหม่
ไม่มีของฝากสำหรับผมหรอกนะครับ มันบอกว่า ผมอยู่ที่นั่นตั้งนาน คงเบื่อแล้ว  เวร
ไอ้กฎเข้ามาคุยกับผมเรื่องนึง เป็นเรื่องที่ผมไม่อยากคุยกับมันเลยจริงๆ
“กรูเจอเพื่อนที่โรงเรียน มีหลายคนอยู่แมสคอม…แล้วก็รู้จักไอ้ออยด้วย”
ไม่แปลกนี่ครับ  เด็กเชียงใหม่ก็แห่เข้า  มช  กันทั้งนั้น
“เพื่อนกรูว่า  ตอนนี้ไอ้ออยมันแย่เชียว  ไม่ค่อยมาเรียน   มาก็เหมือนไม่มา”
“มันเป็นอะไรวะหนึ่ง” คำถามนี้เล่นเอาผมจุกอ่ะครับ กรูบอกมรึงไม่ได้หรอกกฎ
“ไม่รู้แมร่ง เนี่ยแหละ  กรูก็เลยขอห่างมันก่อนดีกว่า    ทำตัวแบบนี้  กรูรับไม่ได้”
“ทำไมมรึง ไม่เตือนๆมันบ้าง  นี่เพิ่งจะปีหนึ่งเองนะเว้ย”
“มรึง คิดว่ากรูอยู่เฉยๆเหรอวะกฎ….กรูขึ้นลงเชียงใหม่นับครั้งไม่ถ้วน  ไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้น” 
น้ำตาผมไหลออกมาเองอีกแล้ว  ผมเดินหนีไอ้กฎไปที่ระเบียง
ผมอายมัน แล้วก็ไม่อยากให้มันรู้ด้วยว่า ตอนนี้ผมรู้สึก หนักขนาดไหน
ผมไม่อยากให้ทางออกสุดท้ายที่มีอยู่ตอนนี้  มาถึงเร็วเกินไป
“กรูว่ามันต้องมีอะไรมากกว่าที่กรูรู้ใช่ป่ะ”  ไอ้กฎ เดินมาตบบ่าผม
“มรึงร้องไห้กับกรูก็ได้นะเว้ย    ถ้ามันช่วยได้” สิ้นคำไอ้กฎ   ผม ก็หันกลับมาร้องไห้ ให้มันดูชัดๆ
“เฮ้ยยย  มรึงอย่าร้องเยอะดิ   กรูกลัว”   มันจับตัวผมเขย่าเบาๆ
“ไอ้ตุ๊ดเอ๊ยยย…….”  มันขยี้หัวผม
…………………………………………………………………………………….....................................................


“กรูรู้จากเพื่อนที่ มอ แล้ว  แต่กรูรอให้มรึงเล่าออกมาเอง”
ไอ้กฎ บอกผม หลังจากที่ผมเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้มันฟัง
“กรูไม่อยากให้ใครรู้”
“แล้วมรึงคิดว่าพวกมรึงแก้ไขกันได้เองรึไง….แล้วเป็นงะ?”
“สุดท้ายเรื่องนี้มันก็ไม่ได้จบอย่างที่มรึงคิด”  มันด่าผม
“ทำไมมรึงไม่บอกพ่อกะแม่มัน”
“แล้วเป็นมรึง   มรึงไม่อายหรือไง  เที่ยวบอกใครต่อใครไปทั่ว”  ผมย้อนไอ้กฎ
“ไอ้ห่า   นั่นพ่อกะแม่มันนะเว้ย…พวกเค้าควรจะได้รู้ว่าลูกเค้ากำลังมีปัญหา”
“ก็จริงของมรึง    กรูผิดเองแหละ  กรูผิดมาตลอด  กรูคิดว่ากรูจัดการได้  กรูเอาอยู่” ผมเสียงอ่อย
“รู้ก็ดี   ตอนนี้สิ่งแรกที่มรึงต้องทำคือ  บอกที่บ้านไอ้ออยซะ” ไอ้กฎสั่ง
“ขอให้มันเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วกันว่ะกฎ  กรูสัญญากับมันไว้”
“แล้วเมื่อไหร่    นี่มันยังไม่เลวร้ายพอให้มรึงบอกแม่มันอีกเหรอ”
“มันยังแย่กว่านี้ได้อีกเหรอวะ”  ไอ้กฎเตือนสติผม
.





                                 

13 มกราคม  2541

วันที่ทุกอย่าง มันเดินทางมาถึงคำว่า “โอกาสสุดท้าย” แล้วจริง
ผมแทบจะขว้างเพจทิ้ง เมื่อเห็นข้อความที่เปรมเพจมา


.



.


.









.
























========================================================
โฮะๆลุ้นกันให้สนุกน๊า ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายแล้วอะ เลยขอเล่นตัวนีดนึงอิๆ 
ส่วนครึ่งหลังต่อจากนี้จะเป็นไงนะ หรอ ลองเดากันดูสิ แล้วจะรู้ว่า ... อิๆ 
ปล. ขอบคุณทุกเม้นนะคราบ

[sNow]

เดาไม่ออกอ่ะค่ะ มันค้างเกิน

อย่าปล่อยให้ค้างนานนักนะ

[MeepadA]

เดาไม่ออก และไม่อยากเดาด้วย  กลัวว่าเรื่องราวจะยิ่งเลวร้ายอ่ะ 

[fellow]

ไม่กล้าเดา รออ่านดีกว่า

ไม่อยากคิดไปก่อน กลัว

[Mint]

 

[Bg LoVe NT]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ตัดแบบนี้เลยเหรอ

ไม่เดาแล้ววว

รีบมาต่อเลย

[imageriz]

   รีบ ๆ  มาต่อเลยนะ 

 :m15:อย่าใจร้ายดิ่

 

[bellbomb]

 


ค้างได้อีก...

[maabbdo]

 

 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

จิ้มทุกเม้นนะอิๆ เห็นว่าค้างมากแถมอีกนีดนึงละกาน




















































วันที่ทุกอย่าง มันเดินทางมาถึงคำว่า “โอกาสสุดท้าย” แล้วจริง
ผมแทบจะขว้างเพจทิ้ง เมื่อเห็นข้อความที่เปรมเพจมา


.




.







.








.













.















.











“คงไม่ไหวแล้วล่ะหนึ่ง   เราเจอมันอีกแล้ว”
=========================================================
หวังว่าอะไรๆมันคงจะดีขึ้นน๊า  

[RN]

 :z3:ค้างอย่างแรงงงงงง

อะไรกันนนนนนนนนนนน

[maabbdo]

 

มันช่าง...

โอ๊ยยยยยยยยยย

 

[sNow]

อ๊าย  ทำไมถึงทำกับช้านด้าย

ค้างยิ่งกว่าเดิมอีก