หัวข้อ: ภารกิจตามหา king

[thanawat]

กลัว แฟน ๆ จะรอเก้อครับ ก็เลยลง ให้ก่อน เป็นน้ำจิ้ม ก็ส่งต้นฉบับให้ เจ้าหมอ ครับ รายนั้นเขาคล่องพิมพ์เร็วทันใจ

แต่ก็ผิด เหมือนกัน ว่าแตคนตรวจพิสูจน์อักษรยังไม่มารายงานตัวเลย

2 (นกน้อยจากรัง)

     เมื่อสู่ถนนใหญ่ได้ คนชุดดำ ก็พาไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านหลังเล็ก ใกล้ ๆ ชุมชนแออัด
“เข้ามาได้แล้ว ยืนรออะไร” เสียงจากคนชุดดำ ทำให้นครรีบเข้าไปในบ้าน ในใจไม่ได้คิดว่าจะเจออะไรภายในบ้าน แต่กลัวพวกที่อยู่นอกบ้านมากกว่า ภายในบ้านไม่ต่างอะไรกับห้องตอนที่ไอ้ตึงอยู่ เพราะรกมาก มีเพียงโซฟาเก่า ๆ  หนึ่งหลังกับเก้าอี้ไม่กี่ตัว และโต๊ะกินข้าว และมีห้องนอนสองห้อง
“ตรงนี้ที่ไหนครับพี่” นครถามขึ้น
“ส่วนหนึ่งของเมืองหลวง เดียวขอติดต่อคริตก่อน นั่งรอ” ชายชุดดำเข้าห้องหนึ่ง นครมองดูเป้ในมือที่ตอนนี้ถือไม่ปล่อย มันคืออะไร ชักสงสัย แล้วพวกที่ตามล่านี้มันต้องการอะไรภายในเป้นี้ แล้วคนที่ช่วยชีวิตนี้เขาเป็นใคร แล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้าของเป้ และเป้ใบนี้ด้วย เมื่อมองพิจารณาดูอย่างถี่ถ้วน ก็เลยจะแกะดู ปรากฏว่าประตูบ้านถูกเปิดออก
“เฮ้ย เป็นใครเข้ามาได้ไง” คนที่ถือเป้ ตกใจ มองดูผู้ที่เข้ามาใหม่ ชายหนุ่มที่เดินเข้ามาให้บ้าน มองคนที่ถือเป้อย่างไม่ไว้วางใจ
“ขโมยหรอ เข้ามาล้วงคองูเห่าหรือ”
“เปล่า ๆ ครับ ผมก็ไม่รู้ ไม่รู้จะอธิบายอย่างไง คือ.....”กำลังจะอธิบาย  พลั้ว หน้าแข็งลำใหญ่ปะทะเข้าที่ท้องน้อย นครลอยไปตามแรงกระแทกติดข้างฝาบ้าน จุก คนร่างใหญ่เดินเข้ามาดูผลงาน เสียงดังที่เกิดขึ้นทำให้คนที่เข้าไปในห้องออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“เฮ้ย ไอ้อ้วน ไอ้ห่า มึงมาตอนไหน อาวแล้วไปทำอะไรน้องเขาวะ” พูดแล้วก็รีบเข้าไปดูคนที่เจ็บ สลบแน่นิ่งไปแล้ว
“กูไม่รู้ มันมาได้ไงวะ ก็เข้าใจว่าเป็นขโมย” คนที่ชื่ออ้วน แก้ตัว
“ไอ้ห่า น้องเขาตัวนิดเดียวนะมึง ถ้าขโมยมันคงไปนานแล้ว ไม่รอให้มึงมาอัดเขาอย่างนี้หรอก” แล้วก็เอาตัว หนุ่มน้อย ไปวางที่โซฟา
“น้อง ๆ เป็นไงบ้างวะ อุตสาห์หนีตายมาด้วยกัน จะมาตายเพราะตีนไอ้อ้วนหรือวะ” ตบเบา ๆ ที่ใบหน้าของคนที่ยังสลบ
“แล้วเขาเป็นใคร” คนที่ชื่ออ้วนถาม แล้วเข้ามาดูคนที่นอนสลบอยู่
“คนของไอ้ติ มาส่งสินค้า เราเสียเพื่อนไปอีกหนึ่งวะอ้วน” คนพูดพยายามปฐมพยาบาลต่อ
“ทำไมวะ มันรู้ได้ไงว่าไอ้ติจะลงมา” คนชื่ออ้วนตั้งข้อสังเกต
“กูว่า มันต้องรู้ความเคลื่อนไหวของพวกเรา กูรายงานคริตไปแล้ว นี้กำลังเข้ามา คริตให้เราย้ายที่อยู่ วะ มึงไปเตรียมตัวด้วย”
“แล้วน้องนี้ละเอาไงดี” มองหน้าคนที่ยังนอนสลบไปเพราะลำแข้งของตัวเอง
“ก็ทำให้ฟื้น แล้วก็ส่งตัวกลับซิวะ มึงไปเอาน้ำมา” สั่งคนที่ทำให้หนุ่มน้อยสลบไปเอาน้ำมาทำให้ตื่น เมื่อความเย็นของน้ำปะทะใบหน้า คนที่นอนสลบอยู่ก็ลืมตาขึ้นมา
“ผมไม่ใช่......ช่วยผมด้วย ผมไม่รู้ ผมอยู่ที่ไหน” คนที่ฟื้นลนลาน 
“เฮ้ย ไอ้น้อง ไม่เป็นไรแล้ว อยู่บ้านฮั๊ว” คนที่ปฐมพยาบาลอธิบาย ทำให้คนที่เพิ่งจะฟื้นสงบสติลง
“แล้วผมจะกลับได้หรือยังครับ” ถามปากสั่น
“ไม่ได้” เสียงเข้มจากคนที่ยื่นอยู่ข้างหลัง ทำให้คนที่เพิ่งจะฟื้นเกิดอาการกลัว
“ไอ้อ้วน มึงจะแกล้งน้องเขาหาหอกอะไรวะ ดูเขากลัวขนาดนั้น”
“ไอ้ติมันตายยังไง” คนข้างหลังยังคงซักต่อ
“ติไหนครับ ผมไม่รู้จัก” คนตอบเกิดอาการเกร็ง
“ก็ติ คนที่น้องไปรับเป้นี้มา” คนชุดดำชูกระเป๋าเป้ขึ้นให้ดู และเปิดดูของข้างใน
“ผมไม่รู้ครับ ตอนที่เขาให้ผม ก็โดนคนหลายคนกำลังทำร้าย ผมก็นึกว่าพวกขี้ยา ก็เลยร้องว่าตำรวจมา คนพวกนั้นก็วิ่งกัน ผมเข้าไปดู เขาก็ให้ไอ้สิ่งที่พี่ถือมาให้ผม แล้วบอกให้ผมเอามาให้คนที่ชื่อ คริต ที่หน้าโรงพยาบาลแล้ว แล้วคนเหล่านั้น ก็กลับมา ผมเห็นมันเอาปืนยิงใส่ ผมก็เลยตัดสินใจวิ่งมา ผมไม่รู้ว่าต้องทำอะไร แต่สมองสั่งให้มาหาคนที่ชื่อ คริต แล้วพี่ชื่อคริตหรือเปล่า”
“เปล่า แต่เขากำลังจะมา” ว่ายังไม่ขาดคำ ก็มีเสียงเคาะประตูบ้าน คนที่ยืนด้านหลังนครออกไปแอบดูที่หน้าต่าง
“กันเอง” เสียงจากข้างนอกบอกให้รู้ว่าคนกันเอง จึงเปิดประตูให้ขณะที่คนข้างนอกเข้ามาในบ้าน สองคนที่อยู่ในบ้านก็ยืนตรงเท้าชิด เหมือนกับการทำความเคารพ
“ตามสบาย เป็นไงบ้าง” คนที่เข้ามาถามขึ้น
“เราเสียกำลังไปหนึ่งครับ แต่ของได้ครับ” คนชุดดำรายงาน
“ดี เราจะปูนบำเหน็จให้ทางครอบครัวเขา แล้วของได้มายังไง”
“พอดีได้น้องคนนี้ช่วยครับ” คนชุดดำรายงานต่อ และหันมาทางนครที่นั่งเหวออยู่
“ขอบใจมากนะ ที่ช่วยประเทศชาติเราจะได้เจริญรุ่งเรือง”
“ครับ” นครไม่รู้อะไร งงไปหมดแล้ว มองกลับอย่างสงสัย
“ไม่ต้องสงสัยหรอก ฉันชื่อคริต” นครมองดูคนที่ชื่อคริต เป็นคนร่างสูงใหญ่ หุ่นสมาร์ท แต่งกายดูเรียบง่าย ผมออกสองสีเพราะสูงอายุแล้ว แต่เค้าหน้ายังดูความหล่ออยู่
“ครับ ผมชื่อ นครครับ”  นครไม่รู้จะพูดอะไร       
“ยินดีที่รู้จัก นคร เธออยู่ไหน เธอทำงานอะไร”
“ผมเพิ่งจบครับ ตอนนี้พักอยู่หอหน้ามหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ครับ ผมอยากกลับบ้านแล้วครับ ในเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว”
“การันต์ ตอนเช้าไปส่งน้องเขาด้วยดูแลความปลอดภัยน้องเขาถึงที่” คนที่ถวายแข้งให้นครยืนตรงยืดอกรับคำสั่ง
“แล้ว ก็หลบ ๆ ไปสักพัก มีงานแล้วจะเรียกอีกครั้ง” คนของคริตอีกสองคนเข้ามารับกระเป๋าเป้ แล้วออกจากบ้าน สองคนนั้นทำท่าเหมือนทำความเคารพ คนที่ชื่อการันต์ ไปปิดประตู
“พี่ผมจะกลับยังไงครับ” นครหันมาหาคนชุดดำ
“เดี๋ยวให้ไอ้อ้วนไปส่ง ตามที่นายสั่งนั้นละ” คนชุดดำกล่าว หันมามองหน้าคนที่เดินกลับเข้ามา
“เออ ๆ เฮ้ย ไอ้น้อง พี่ขอโทษก็แล้วกันที่ทำร้ายน้อง ตอนเช้าค่อยกลับได้ไหมวะ นี้มันตีสองแล้ว เดี๋ยวขอเก็บสัมภาระด้วย” นครนั่งลงตามเดิม ก็ไม่รู้นี้ว่าออกไปแล้วจะเจออะไรบ้าง อยู่ที่นี้มีคนคุ้มครองฟรี ๆ ตั้งสองคน
“ไอ้จัก มึงจะกลับฐานมึงเลยไหมวะ”
“ก็อย่างนั้นละมึง กูกลับไปเก็บตัวที่นั้นก่อนดีกว่า” ว่าแล้วก็กลับเข้าห้องเพื่อเก็บสัมภาระตัวเอง เมื่อเห็นว่าเพื่อนกลับเข้าห้อง ก็เข้าห้องปิดประตูเหมือนกัน ทิ้งให้นครอยู่ด้านนอกคนเดียว จึงได้มีโอกาสสำรวจ เดินดูรอบ ๆ บ้านอย่างละเอียดอีกครั้ง แม้จะบ้านชั้นเดียวกลางเก่ากลางใหม่ รกด้วยต้นไม้ แต่ก็แน่นหนาดี มีเหล็กดัดปิดทุกบานหน้าต่าง
“ไอ้อ้วน ไอ้อ้วน” เสียงเรียกและเคาะประตูทำให้ นครตกใจ หันไปดูอีกคนที่สะพายเป้เตรียมเดินทาง อีกคนออกมาในสภาพผ้าเซ็ดตัวพันกาย คงเตรียมอาบน้ำ
“มีอะไร อาวมึงจะไปเลยหรอ” เมื่อเห็นว่าเพื่อนสะพายเป้จะออกเดินทาง
“อือ กูต้องออกก่อนวะ เดียวไปหัวลำโพงแล้วออกเดินทางเลย กูฝากน้องเขาด้วยนะ”
“เออ โชคดีนะเพื่อน” คนอยู่ในห้องอวยพร คนสะพายเป้โบกมือลา
“น้องพี่ไปก่อน เจอกันเมื่อมีโอกาส” คนสะพายเป้ตบลงที่ไหล่ แล้วออกจากบ้าน นครหันมาดูคนที่ยืนค้างที่ประตูอีกครั้ง ร่างกายสูงสมส่วน หน้าอกกว้างผาย ไหล่ผึงออก หน้าท้องเป็นซิตแพก เหมือนคนที่ออกกำลังกายตลอดเวลา ไม่ได้อ้วนสมชื่อเลย
“อะไร มองอะไร เป็นเกย์หรือเปล่าเรา มองอยู่ได้”
“ก็....เออ.....” ไม่รู้จะพูดไงดีแล้ว
“จะนอนข้างนอกหรือในห้อง นี้ก็เพิ่งตีสองเอง อีกนานกว่าจะสว่าง” คนที่ยื่นอยู่หน้าประตูถาม นครจึงตัดสินใจเดินเข้าห้อง คนที่จากไป   
 
   เมื่อมาถึงหอพักก็ปาเข้าไปสิบเอ็ดโมงกว่า วันนี้มันวันอะไรวะวุ่นวายอะไรกันนักหนาวะตั้งแต่เช้าเลย แต่ความคิดหนึ่งก็แว๊บเข้ามายังไม่ทันที่จะพูดอะไร เจ้าของหอก็เข้ามา
“คร ไปไหนมา รู้หรือเปล่า เพื่อนเราโดนซ้อม ไม่รู้ไปมีเรื่องกับใคร” เจ้าของหอกล่าว
“ห๊า จริงหรอครับ” ยังไม่รอคำตอบก็วิ่งขึ้นไปชั้นบน ที่เป็นห้องพัก สภาพห้องกระจัดกระจายมีการรื้อค้นสิ่งของต่าง ๆ
“แล้วเพื่อนผมไปไหน ไอ้ตึงไปไหนครับ” ตะโกนถามหลาย ๆ คนที่ยังดูอยู่หน้าห้อง
“มีคนส่งโรงพยาบาลแล้ว ตำรวจมาดูและตามไปที่โรงพยาบาล ดูซิมีอะไรเสียหายหรือเปล่า” คนอยู่ข้างนอกถามด้วยความเป็นห่วง
“เขาเข้ามาตอนไหนพอจะทราบไหมครับ” คนที่สะพายเป้มาส่งถามขึ้น
“มาเมื่อเช้านี้ ตอนเช้า ๆ เข้ามาก็มาค้นและก็ชกต่อย คนที่อยู่ในห้องนี้”
“อย่างนั้นก็หมายความว่า มันจำนายได้ ดูของมีค่าซิ มีอะไรสูญหายหรือเปล่า” คนสะพายเป้กล่าว นครรีบสำรวจ แต่ก็ไม่มีอะไรเสียหาย จึงจะเก็บของเข้าที่
“นั้นไง มันมาอีกแล้ว” คนที่อยู่หน้าห้องบอก คนสะพายเป้วิ่งออกไปดู แล้วกลับเข้ามา
“อยู่ไม่ได้แล้ว รีบไปกันเถอะ” คนสะพายเป้ ดึงมือนครที่กำลังเก็บของเข้าที่ จนต้องวางทิ้งไว้
“ผมฝากบอกเจ้าของหอด้วยนะแล้วผมจะติดต่อมาอีกครั้ง” ตะโกนบอกคนที่อยู่ข้างหน้าห้อง แล้วออกไปตามแรงดึง มาถึงบันไดลง
“ปัง ๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงกัปนาท แผดไปทั่ว เสียงร้องของคนในห้องพักดังขึ้น
“หมอบ” เสียงคนตัวโตจับกดหัวลงกับพื้น เสียงกระจกบานใหญ่ตรงบันได แตกละเอียด
“โดด เร็ว” คนตัวโตดึงคนตัวเล็กกว่าลงจากชั้นสอง ลงไปถูกหลังคาบังแดดตรงหน้าต่างก่อนจะถึงพื้น
“ไปเร็ววิ่ง” คนตัวโตดึงแขนวิ่งต่อ
“ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงปืนดัง เสียงลูกปืนแหวกเสียงอากาศเข้ามาติด ๆ วิ่งออกด้านหลังหอที่เป็นซอยเล็ก ๆ ตาคนพลุกล่านมาก
“จะไปไหนดี” คนตัวเล็กหอบ ตัวโย คนตัวโตไม่ฟังเสียง ยังคงลัดเลาะไปตามที่ต่าง ๆ
“ปัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงปืนที่ดังขึ้นฟ้า ทำให้หลายคนที่อยู่ในบริเวณนั้นหมอบคลาน คนที่จะหนีจึงเป็นเป้าสายตา
“เร็ว ทางนี้” นครยังคงวิ่งตามคนตัวโต ที่วิ่งนำหน้า ตอนนี้คิดอะไรไม่ออก ตามอย่างเดียวก็แล้วกัน พอดีมีแท็กซี่กำลังส่งผู้โดยสาร คนตัวโตโผล่เข้าไปและตามด้วยคนตัวเล็ก
“ไปไหนครับ” คนขับถาม
“ไปใต้” คนตัวโตสั่ง
“พี่ผมไปไม่ได้ จะหมดกะผมพอดี จะต้องส่งรถด้วยครับ ถ้ารอบ ๆในเมืองนี้ได้ครับ”
“ออกไปจากเมืองก่อนได้ไหม เร็ว ด่วนด้วย”
“ได้ครับ” รถออกตัวอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าที่จะออกจากเมืองหลวง
“ก้มลง อย่าให้เขาเห็น” หันมาบอกคนตัวเล็ก ก้มหัวให้ต่ำกว่าเบาะ คนตัวเล็กทำตาม
“พวกคุณหนีอะไรมาครับ” คนขับรถถาม
“ลูกปืน ถ้ายังช้าอาจไม่ได้ส่งรถแน่” คนตัวโตพูด ทำให้คนขับรีบเหยียบคันเร่งออกจากพื้นที่ ขึ้นทางด่วนออกสู่รอบนอก เมือง
“เราอยู่ส่วนไหน” คนตัวโตไม่คุ้นกับสถานที่
“คือ ผมก็คิดอะไรไม่ออก ก็เลยพามาส่งที่นี้ครับ ฟิวเจอร์รังสิต”คนขับรายงาน
“เราต้องหารถออกจากนี้แล้วครับ” นครหันไปพูดกับคนตัวโต รถจอดหน้าห้างใหญ่ คนตัวโตจ่ายเงินค่าแท็กซี่แล้วเข้าไปในห้าง มองหาตู้โทรศัพท์สาธารณะ พอเจอก็รีบเข้าไป ยกหู กดหมายเลยXXXX ‘หมายเลขที่คุณเรียกยังไม่เปิดใช้บริการ หากต้องการสอบถามกรุณากดศูนย์’กดหมายเลข XXXXXXX ‘โปรดรอสักครู่ระบบกำลังรอเรียกสัญญาณ’
“ฮัลโหล คริตพูด” เสียงปลายสายดังขึ้น
“การันต์ครับ ตอนนี้ผมและน้อง...”
“นครครับ”
“ครับนครกำลังถูกตามล่า ขอที่หมายด้วยครับ”
“EN 47000 คนของฉันรออยู่ที่นั้น” วางหูปั๊บ นครมองหน้าคนตัวใหญ่กว่า แบบปรึกษาว่าไปไหนดี
“ไปเราไปได้แล้ว ได้พิกัดแล้ว”
“แล้วเราจะไปยังไง” นครปรึกษา
“เราอยู่ในนี้ก่อนให้มืดก่อนแล้วค่อยเดินทาง ไปกัน” คนตัวโตฉุดดึงคนตัวเล็กว่าเข้าไปในห้าง พยายามอยู่ปะปนกับผู้คนให้มากที่สุด
“เดี๋ยวผมโทรหาพ่อกับแม่ก่อน” คนตัวเล็กหาเหรียญที่ยังพอติดกระเป๋า กดหมายเลขปลายทาง
“R R R    R R R    R R R    R R R ฮัลโหล ไร่ส้มสุรเสียงครับ” เสียงปลายสายดังขึ้น
“ชัยหรอ พ่ออยู่ไหม”
“พี่ครหรอ อยู่กับ เดี๋ยวแป๊ปครับพี่ พ่อพี่ครโทรมา” ผู้เป็นบิดาเข้ามารับสาย
“พ่อ ตอนนี้ครอบครัวเราระวังตัวด้วยนะ ระวังคนแปลกหน้า ผมโดนตามล่า ผมกำลัง... ตูด ๆๆๆๆๆๆๆๆ” คนตัวโตตัดสาย       
“ไปกันเถอะ โน้นมันมากันแล้ว” มองไปยังทางเข้าห้างก็เห็นกลุ่มคนชุดสูทสีดำเข้ามากันมาก คนตัวใหญ่พาลัดเลาะข้ามไปยังประตูอีกด้านหนึ่ง
“เราจะออกจากนี้ได้ยังไงครับ”
“มันต้องมีวิธีซิ กำลังคิด” คนตัวโตคิดและมองออกด้านนอก
“คิดออกแล้ว มานี้ ตามมาเร็ว” คนตัวโตวิ่งเข้าหารถขนสินค้า ที่มีเปลญวนผูกไว้ด้านล่างใต้ท้องรถ มองป้ายทะเบียนสระบุรี ก็รีบมุดเข้าไป คนตัวเล็กก็มุดตาม
“ขึ้นเปล แล้วก็เงียบ ๆ ไว้” คนตัวโตสั่ง รีบขึ้นเปลญวน พอดีกับรถก็เคลื่อนตัวออก รถมุ่งหน้าสู่สระบุรี การเดินทางที่ต้องระเห็จออกมา ทำให้นครต้องคิดหนัก ภายภาคหน้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ จะติดต่อกับคนที่นี้ได้ไง ไอ้ตึงมันจะเป็นอย่างไร คนที่บ้านอีก กลัวไปสารพัด แค่ต้องเข้าไปรับรู้เรื่องราวอะไรก็ไม่รู้ ต้องมาหนีหัวซุกหัวซุน
“เป็นอะไร” เสียงคนที่นอนเปลข้าง ปลูกจากความคิด
“ไม่มีอะไรครับ กำลังคิดถึงชะตากรรม”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า.....ตึก..” คนตัวโตมองที่สายเปล จึงเหวี่ยงตัวขึ้นมาจับเปลนครไว้ เปลรับน้ำหนักไม่ไหว กำลังจะขาดในขณะที่รถกำลังวิ่งด้วยความเร็ว
“เป็นอะไรพี่” นครถาม
“เปลขาด” ว่าแล้วก็เหวี่ยงตัวข้ามมานอนคว่ำหน้าทับคนตัวเล็กบนเปล อะไรมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนกันขนาดนี้ จมูกโดนจมูก ตาจ้องตา นครทนมองสายตานั้นไม่ไหว จึงหลบมองออกด้านข้าง คนตัวโตจึงว่างปลายคางลงบนบ่าคนตัวเล็กที่นอนทับอยู่ มองพื้นลอดตาข่ายเปล

[april]

พี่วัตรมาต่อแล้ว

ท่าทางเรื่องนี้จะบู๊เลือดสาด 

[thanawat]

รักจนหวานกว่า ทางรักสองเราอีก

5555555555555555555+

[dahlia]

ชอบเรื่องนี้จังเลย มันส์ดีเจรงๆๆๆ   

[tawada_j]

สนุกมากมายเลยค่ะ  ขอบคุณพี่หมอและพี่วัตรค่ะ   


สงสารนคร โดนเตะไม่ทันตั้งตัว สลบเลย   

[mma419109]

    รักระหว่างรบเอ๊ย..รักระหว่างหนี งานนี้น่าจะหืดขึ้นคอ

[thanawat]

เปล่าครับ

ยังไม่ทันได้รักเลย

5555555555+

ต้องทำภารกิจหา king ก่อน

5555555555+

[golf]

พี่อ้วนคงเตะหนักน่าดู...นครสลบเลย

น่าสงสารที่สู้ดดดดดด

[mecon]

เกิดอุบัติเหตุรักได้อีก แล้วแบบนี้เรียกว่าตกกระไดพลอยโจนรึป่าวเนี่ย

นครดวงนู๋มะดีเลยนะอิอิ


พี่ปลัด ส่วนพี่หมอ ( )

[nana]

สนุกมากๆรอลุ้นตอนต่อไปค่ะ

[YO DEA]

 


จินตนาการซะเห็นภาพตามเลยผม

[anna1234]

  ไม่ยอมโดนปาด

[THIP]

หุหุ ยังเดาไม่ถูกว่าใครเป็นพระเอกเลยแฮะ  

[bellbomb]

เป้พี่อ้วนขาดเพราะรับน้ำหนักไม่ไหว แล้วมาอยู่เปลครกันสองคนไม่หลุดลุ่ยเลยเหรอคะ 

กว่าจะถึงสระบุรี หึๆ

[[€]ŝĊörŦ]

หนีกันอุตลุดเลยง่ะ

สยองแทนมากๆ

แต่มันส์ดีครับ อิอิ

    

[Asahi]

 

แล้วยังงี้ตอนรถตกหลุมกระเด้งกระดอนอะไรต่อมิอะไรมันไม่ ทิ่ม ไม่ แทง กันหมดเลยหรอครับ

 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[LEO]

....หมอมาแนวใหม่เลย..

...คุณปลัดคิดเรื่องนี้หรอครับ

[kunkai]

โห.....พี่อ้วน
เตะได้ใจ  ทีเดียวสลบ 
ตอนนี้หน้าชนหน้าแล้ว
ต่อไปก็.......หุหุ
หนุกหนานมากมาย  เกาะติดหน้าจอรออ่านค้าบ
ขอบคุณที่มาต่อ   จารอทุกวันนนนนนคืนนนนน   นะ

[pongsj]

มันส์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[thanawat]

3 (ก้าวที่เริ่มต้น)
   นอนอยู่บนเปลเดียวกันนานพอดู คนข้างล่างจะขยับตัวอย่างไรก็ทำไม่ได้เพราะหนักคนตัวใหญ่มาก คงได้แต่นอนเฉย ๆ ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจ จากใบหน้าที่ปกติ ก็เริ่มเกิดอาการแดงขึ้นจนร้อน ด้วยความอาย ที่คนตัวใหญ่ ๆ หายใจรดต้นคอ รดใบหู ซอกคอ จนสยิว อีกอย่างก็นอนมาเป็นชั่วโมงแล้ว ไม่เห็นทีท่าว่าจะหยุดจอดสักที
“เป็นอะไร” คนอยู่ข้างบนถาม
“เปล่าครับ แค่อึดอัดเท่านั้น” คนข้างล่างตอบ
“พี่ต้องขอโทษด้วย ที่ทำให้ลำบาก เราต้องไปกบดานสักพัก”
“ผมไม่เข้าใจว่าพี่ทำงานของหน่วยงานอะไร ทำไมต้องเสี่ยงอันตรายด้วย”
“ราชการลับ รู้แค่นี้ก็พอ”
“ลับขนาดที่ผมต้องเอาชีวิตมาเสี่ยงนี้หรอครับ” คนตัวเล็กเริ่มอาการไม่พอใจ
“พี่ต้องขอโทษด้วยอีกครั้ง” คนตัวโตยังคงพูด
“แล้วเมื่อไหร่จะถึงสักทีครับ” นครถามขึ้น แต่ยังไม่ได้คำตอบ รถจี๊ปสีดำหลายคันก็เข้าประกบรถขนสินค้า ทั้งสองข้าง คนตัวโตหันมองทั้งสองด้าน ก่อนตัดสินใจ
“มันตามเราไม่เลือกเลยหรอ มันคงนึกว่าของอยู่กับเรา ระวังตัว เอาปืนนี้ไว้” ยัดปืนใส่มือนคร
“รักษาตัวด้วย ไปหาคนชื่อมาโปรด เขาจะช่วย”
“แล้วพี่จะไปไหน” นครตื่นกลัว สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
“พี่จะต้านมันไว้ก่อน เอาการ์ดพี่ไป รหัส XXXX แล้วไปตาม EN 47000” หยิบการ์ดคล้ายกับบัตรเอทีเอ็ม 
“มันคืออะไรครับ แล้วมันที่ไหน” นครถามขึ้น   
“เป็นบัตรสายลับ มาโปรดเขาจะสานต่อเอง ไปตามสถานที่นัดพบ” พูดดังนั้นก็กระตุกเปลที่กำลังจะขาดให้ขาดลง ตัวของการันต์ หล่นลงกลิ้งผ่านล้อรถด้านหลัง แล้วหันกลับมากราดปืนใส่รถที่ตามขนาบข้าง รถเหล่านั้นทั้งเบรก และกระหน่ำยิงตอบโต้ ร่างที่นอนอยู่เริ่มมีเลือดสาดกระเด็นเต็มท้องถนน ร่างนั้นพรุนไปด้วยลูกปืน แต่ยังไม่ทันไร รถจี๊ปเหล่านั้นก็ถูกตอบโต้โดยทีมตำรวจในพื้นที่ นครมองร่างพี่อ้วนที่นอนแน่นิ่ง ค่อย ๆ ห่างออกไป รถขนสิ่งค้ารีบเร่งออกจากพื้นที่ให้เร็วที่สุด เสียงปืนยังคงดังสนั่นทั่วท้องถนน
“พี่ผมขอให้พี่ไปสู่สุขติขอบคุณที่พี่ปกป้อง แม้ว่าเราไม่เคยรู้จักกันก็ตาม” นครกล่าว ๆ เบา ๆ ลอยตามลม ก้มมองบัตรที่พี่เขาให้มา มืออีกข้างกำปืนมั่น แล้วรีบเก็บเข้ากระเป๋าเป้ที่พี่เขาทิ้งไว้
“EN 47000 มันคืออะไร” นอนคบคิดไปเรื่อย ๆ รถเข้าจอดข้างทาง นครรีบมุดออกด้านหลังแล้ววิ่งเข้าป่าข้างทาง
“เฮ้ย เมื่อกี้ กูว่ากูจะไม่รอดเป็นผีเฝ้าถนนแน่ ๆ มันยิงอะไรกันวะ” คนขับรถสองคนเดินลงมา
“กูก็ไม่รู้ ก็มาด้วยกัน”
“ดีที่กูตั้งสติได้ ชิ่งออกมาก่อน ไม่อย่างนั้น มึงกับกูตาย”
“เออ ขอบใจที่ช่วยชีวิตกู” แล้วสองคนก็เดินไปร่วมกลุ่มกับเพื่อน ๆ นครออกจากที่ซ่อน เดินเลียบถนนใหญ่ ตามทิศทางของรถ หนุ่มน้อยมีเป้ใบเล็ก ๆ สะพายหลังเดินก้มหน้าไปเรื่อย ๆ รถหลายคนวิ่งผ่านไป หนุ่มน้อยมองตามหลังรถที่วิ่งผ่านเลยไป คันแล้วคันเล่า     
“หนุ่ม ๆ จะไปไหน  ไปด้วยกันไหม  พวกเรากำลังจะกลับอีสาน” คนที่อยู่บนรถตะโกนถาม นครมองหน้ากลุ่มคนที่นั่งกันอยู่เต็มคันรถ หลายคนพยักหน้า นครตัดสินใจปีนขึ้นรถ อย่างน้อยก็ต้องออกจากตรงนี้ให้ได้ก่อน เรื่องอื่นค่อยคิด
“นี้น้อง เมื่อกี่พวกเราผ่านมา ตำรวจปะทะกับตำรวจ อย่างกับในหนังพวกเราต่างหลบกันแทบจะเอาชีวิตไม่รอด” คนหนึ่งในจำนวนเจ็ดคนกล่าว
“ใช่ เกือบไม่ได้กลับไปดูหน้าลูกเมียแล้ว” อีกคนสนับสนุน
“แต่น่าสงสาร คนที่นอนตรงถนนนั้น ตอนที่รถพวกเราผ่าน ร่างเละไม่มีชิ้นดีเลย” ได้ยินดังนั้น นครกอดเป้ที่ได้จกพี่เข้าไว้
“เออ เห็นแล้วยังติดตาอยู่เลย เลือดเต็มท้องถนน” อีกคนกล่าวทำสีหน้าน่าหวาดกลัว
“แล้วน้องจะไปไหน” อีกคนถามนคร
“ผมยังไม่รู้เลยครับ กำลังจะไปตามหาคนชื่อมาโปรด”
“แล้วเขาอยู่ไหน”  นครส่ายศีรษะ ไม่รู้จริง ๆ แม้แต่ รหัสอะไรนั้นก็ไม่รู้
“อาว คนที่ชื่อมาโปรดในประเทศมีเป็นล้าน แล้วมีอะไรที่สามารถติดต่อเขาได้ไหม” นครนั่งคิดสักครู่ ตอนที่ฟิวเจอร์ พี่อ้วนใช้บัตรที่ยื่นให้สอดเข้าช่องบัตร แล้วกดหมายเลข มันน่าจะใช้ได้ ตอนนี้น่าจะเป็นตัวนี้ที่ใช้ได้
“ผมว่าผมมีทางติดต่อแล้วครับ” นครตอบ
“เออ ดี ๆ วะ โล่งอก” หลายคนโล่งอกตาม ๆ กัน
“อย่างนั้นไปเที่ยวบ้านพี่ก่อนดีไหม บ้านพี่มีงานมีเทศกาล” อีกคนชวน
“เทศกาลอะไรครับ” นครถาม
“บุญบั้งไฟ” เสียงตอบพร้อมกัน
“คงไม่ได้หรอกครับ ขอบคุณ ผมขอแค่ลงในเมืองนี้ก็พอแล้วครับ”
“เรากำลังจะเข้าโคราชนะ”
“ครับส่งผมที่โคราชก็ได้” นครตอบ เมื่อรถเข้ามาถึงตัวเมืองโคราช รถก็จอดให้นครลง
“ขอบคุณครับ ขอบคุณทุกคนครับ”
“ไม่เป็นไร ไม่เปลี่ยนใจแน่นะไอ้น้อง” อีกคนถามอีกครั้ง
“ไม่ครับ เดี๋ยวผมจะติดต่อคนที่ชื่อมาโปรดครับ”  นครยังยืนยันเหมือนเดิม รถจึงเคลื่อนตัวออก นครเริ่มมองหาตู้โทรศัพท์แบบใช้บัตร หาอยู่นานจึงเหตุตู้รีบเข้าไป ยกหูเมื่อได้ยินสัญญาณว่าเครื่องพร้อม จึงเสียบบัตรเข้าช่องเสียบ
‘กรุณาสักครู่ ระบบกำลังโหลด’ เสียงสัญญาณกำลังโหลดข้อมูล
‘กรุณาใส่รหัสผู้ติดต่อ ขอบคุณค่ะ’ แล้วสัญญาณก็โหลดอีกครั้ง แต่ยังไม่ถึงไหน สัญญาณถูกตัด
“ฮัลโห ใครใช้บัตรนี้” เสียงปลายสายดังขึ้น
“ผม .. ผม..นครครับ ขอสาย คุณมาโปรดครับ”
“บัตรนี้เป็นของผู้กองการัตน์ คุณเป็นใคร” เสียงนั้นยังคงถามกลับมา
“ผมได้รับจากพี่การันต์อีกทีครับ ตอนนี้พี่การัตน์เสียแล้วครับ” นครตกใจเสียงจากปลายสาย กำลังดึงการ์ดออก
“นครหรอ คริตนะ” เสียงนั้นดังเข้ามา
“ครับ คุณคริต ผมนคร”
“อือ ตอนนี้คุณต้องเดินทางคนเดียวก่อน ไปที่พิกัด EN 47000 จะมีคนรอคุณอยู่ที่โน้น รอให้เรื่องเงียบ ๆ ก่อน เรื่องทางนี้พวกเรากำลังจัดการ”
“เออ คุณคริตครับ จัดการเรื่องที่อยู่ของผมด้วยครับ”
“ไม่มีปัญหา จะจัดการส่งให้ถึงบ้านไม่มีปัญหาอะไรเลิกกัน”
“เดียวครับ EN 47000 มันคือที่ไหนครับ”
“ถ้าอยากเป็นสายลับลองแก้ปัญหาง่าย ๆ นี้ก่อน บอกใบ้หน่อย เป็นหนึ่งในจังหวัดของประเทศเรา ทีมงานโหลดแผนที่ให้นครด้วย” หันไปสั่งทีมงาน
“นคร เอาบัตรนี้ไปใช้ที่ ตู้เอทีเอม มันจะโหลดข้อมูลให้นาย เลิกกัน”
‘ระบบยกเลิกการติดต่อ’เสียงตอบรับของตู้โทรศัพท์ดังขึ้นแทน

“ผู้กองครับ โทรศัพท์จากส่วนกลางครับ” พลทหารเข้ามารายงานกับผู้กองหนุ่ม ที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอยู่ตรงหน้า
“สวัสดีครับ ผมร้อยเอกอัศวิน เกียรติชาย พูดสายครับ”
“มาโปรดหรอ ฉันเองคริต”
“ครับ กำลังพูดสายครับ”
“มีกระต่ายป่าไปที่โน้น ฉันฝากหน่อยนะ ฝึกขึ้นมาแทนคนของเราหน่อย หมู่ติกับผู้กองอ้วน เสร็จมันแล้ว คนนี้พลเรือน ไม่ใช่แบบเรา ๆ ฉันฝากด้วย ตอนนี้อยู่โคราช กำลังหาทางไปหานาย”
“ครับ เป็นคนยังไงครับ”
“เราโหลดข้อมูลให้แล้ว เปลี่ยนกระต่ายป่าเป็นราชสีห์ที”
“ครับผม” สัญญาณถูกตัดไป อัศวิน หน้าเสียเล็กน้อย ที่ต้องสูญเสียเพื่อนไปทั้งสองคน หมู่ติเป็นตำรวจตระเวนชายแดนฝีมือดีคนหนึ่ง ที่เคยร่วมมือกันมาแล้วหลายครั้ง ส่วนผู้กองการันต์ก็เพื่อนรักสมัยเรียนมาด้วยกันตั้งแต่ประถมศึกษา หน่วยงานเราเป็นหน่วยงานเฉพาะกิจ ที่รวบรวมคนฝีมือดีเข้าทำงานให้หน่วยข่าวกรองแห่งชาติ สงสารแต่ภรรยาไอ้อ้วน ที่ต้องมาเป็นหม้ายตั้งแต่สาว แถมมีลูกติดอีกตั้งสองคน สมัยก่อน พวกเขาสองคนตามจีบ แคทียา เธอเป็นสาวแสนสวย น่ารัก แต่เธอก็เลือกคนที่ดีพร้อมกว่าก็คือจ่าอากาศตรีการันต์ ยศในขณะนั้น แต่เขายังไม่ได้ประดับยศ แต่ตอนนี้เธอต้องมาเป็นหม้าย คิดแล้วก็เสียใจแทนเพื่อน เข้าห้องพัก หยิบเอาช่องคีย์การ์ดขึ้นมาต่อเข้ากับคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ แล้วนำการ์ดเสียบเข้าอีกครั้ง
‘ระบบกำลังโหลด’ ‘รหัสผ่าน’ ‘ยืนยันรหัส’ ‘ยินดีต้อนรับเข้าสู่ Dragon’‘ยินดีคุณมาโปรด มีจดหมายถึงคุณหนึ่งฉบับ’ เมื่อเลือกเปิดจดหมาย ระบบก็รันข้อมูลทั้งหมดออกมา ทั้งรูปภาพ ผู้ชายตัวเล็ก ๆ ใส่ชุดนักศึกษา ตาเล็กแต่ดุเอาเรื่อง จมูกโด่ง ปากรูปกระจับ คิ้วบาง ใบหน้ารูปไข่ ไว้ผมรองทรง สีดำ เปิดหน้าผากกว้าง ชื่อ นายนคร  เปี่ยมจริต เกิดเมื่อวันที่ xx เดือน xx  ปี พ.ศ. xxxx  อายุ 23 ปี หนัก 62 สูง 176  การศึกษา ปริญญาตรี วทบ.  วิชาเอกวนศาสตร์ โทสิ่งแวดล้อม ความสามารถพิเศษด้านสมุนไพร
“มาแล้วหรอ กระต่ายป่า” พึมพำกับตัวเอง มองดูภาพที่กำลังรันสลับไปมา ทั้งภาพหน้าตรงเต็มตัว ด้านข้าง
“ตัวแค่นี้หรอ จะเป็นราชสีห์ สงสัยตายก่อนละมั่ง งานหนักหรือเปล่า ที่ต้องฝึกพลเรือนตั้งแต่เริ่มต้น”
“ศักดิ์สิทธิ์” เสียงเรียก ทำให้พลทหารหน้าห้อง รีบเข้ามา
“ครับ” ยืนตรงรอรับคำสั่ง
“เดียวไปที่บ้าน แล้วบอกให้ไอ้มานพจัดห้องรับรองอีกห้อง จะมีแขกมาพัก” สั่งทหารเสร็จก็ปิดเครื่อง
“ครับ” พลทหารหน้าห้องทำความเคารพ แล้วรีบไปที่บ้านพักผู้กองหนุ่มที่หน้าค่าย
‘ดีเหมือนกัน พอดีกับทหารเข้ามาด้วย จะฝากผู้กองคำนึงหน่วยฝึก ฝึกอีกทีขั้นเบื้องต้น และไม่ต้องมีใครสงสัย’ คิดได้ดังนั้นก็ออกไปหาผู้กองหน่วยฝึก ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับกองร้อยที่ผู้กองบังคับบัญชาอยู่
“สวัสดีครับ” พลทหารหน้าร้อยฝึกทำความเคารพ
“เฮ้ย ผู้กองคำนึงอยู่ไหมวะ”
“อยู่ครับ” เสียงรายงาน จึงเดินเข้าห้องร้อยฝึก
“สวัสดีพี่ มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผู้กองคำนึง ถามขึ้นเมื่อเห็นผู้ที่สูงวัยกว่าเข้ามาห้องพัก
“ไม่มีอะไรหรอก แค่เปรี้ยวปาก อยากหาอะไรมากระแทก”
“โอ้โห ผู้กองอัศวินเปรี้ยวปาก อย่างนี้ต้องเอากันหน่อย มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง”
“ครับ” พลทหารเข้ามา
“ไปเอา น้ำเมามาให้ผู้กองที บอกเมียอั๊วด้วยทำกับแกล้มไว้รอ เดียวกันกับผู้กองอัศวินจะไป” พลทหารรับคำสั่งแล้ววิ่งออกไปที่บ้าน
“ปกติไม่ค่อยเห็นพี่ดื่มนี้ครับ ต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ ๆ”
“มันก็นิดหน่อยนะ เข้าเรื่องแล้วกัน คือเพื่อนพี่ฝากลูกชายมาดัดนิสัยหน่อย ก็เลยอยากให้คำนึงฝึกให้หน่อย”
“อาว ทำไมพี่ไม่ฝึกเองครับ ผมฝึกหนักนะ เกิดเป็นอะไรมา อย่ามาว่ากันนะ”
“ไม่ว่า ขอให้ฝึกให้ได้ เพิ่งจบมาใหม่ ๆ เกเรด้วย ช่วยหน่อย”
“ได้ ๆ พี่ไม่มีปัญหา แล้วเพื่อนพี่ เขาเป็นอะไรพี่ถึงฝึกไม่ได้”
“ก็หมดปัญญาไง สู้ไม่ไหวแล้ว จึงเอามาให้พี่จัดการ ไอ้พี่จะจัดการก็กลัวเด็กมันจะกลัว ก็จะมาให้คำนึงจัดการให้ก่อน เอาแบบเบื้องต้น แล้วค่อยไปขั้นที่สองกับพี่”
“แล้วจะมาตอนไหนพี่”
“คงไม่กี่วันจะถึง พ่อมันปล่อยให้มันลองมาคนเดียวนะ ไม่รู้จะมาถึงหรือเปล่า”
“พอดีเลยพี่ เอาเข้ากับทหารใหม่ที่จะมาอีกไม่กี่วันนี้พอดีเลย แล้วน้องเขาชื่ออะไร”
“นคร เปี่ยมจริต” ผู้กองหนุ่มตอบอย่างมาดหมั่น
“ได้ พี่ผมจะเอาเข้ารายชื่อพลทหารเลย”
“อือ ขอบใจมาก ๆ เลย”
“ไม่มีปัญหาครับพี่ เอาดีไม่ได้จากไหน จะกลายเป็นเอาดีได้ แน่ ๆ แต่ตอนนี้เราไปกันเถอะ เมียที่บ้านคงรอแล้วครับ” คนอายุอ่อนกว่าชวน
“อือ เดี๋ยวให้พี่ไปจัดการเอกสารที่โต๊ะก่อน จะตามไป”
“อย่าเบี้ยวน่าพี่น่า”
“อือ ไม่เบี้ยว เปรี้ยวปากจริง ๆ” ว่าแล้วก็กลับออกไปที่กองร้อยสนับสนุนการช่วยรบ     
************************************
ปล. ช่วย นคร หา รหัส EN 47000 ให้หน่อยครับ จะได้เขียนออก

**** หมายเหตุ สถานที่บางที่ ถูกสร้างขึ้นเพื่อให้สมกับสถานการณ์เท่านั้น บางที่อาจไม่มีอยู่จริง แต่ผู้เขียนจะพยายามอิงกับสถานที่จริงให้มากที่สุด เพื่ออรรถรส ของท่านผู้อ่าน

[wan]

จิ้มปลัด เนื้อเรื่องชวนน่าติดตาม ใครหารหัส 47000 ได้ รีบบอกปลัดที ส่วนผม 

มีน่าที่รออ่านดีกว่า นึกไม่ออก

[dahlia]

เหวอออออออ โดนจับฝึกเหรอ โธ่ นคร จะตายมั้ยเนี่ย 

EN 47000

47000  มันน่าจะเป็น สกลนคร 

EN เดาไม่ออก  East North / North East / engineer     

[golf]

พี่ปลัดค่ะ EN 47000 สกลนครรึป่าวค่ะ

[thanawat]

เหตุผล ครับ ทำไม จึงคิดเช่นนั้น
เหตุผลที่ว่าสกล คือ

พี่วัตรไม่เคยไปเลยอยากไปอะ แค่ผ่าน ๆๆๆๆ เท่านั้น

[pongsj]

อ้าว...............เจอฝึกหนักเข้าไปอีก จะไหวมั้ยเนี่ย

[white coat]

เจอ แล้ว เรื่องใหม่ คุณ ปลัด


มาดัน   

[dahlia]

ที่เดาว่าเป็นจังหวัดนี้ก็เพราะ

47000 เป็นรหัสจังหวัด

แล้วก็มี อุทยาแห่งชาติตั้ง 3 แห่ง ดูเหมาะดีกับ นคร เห็นจบมาทาง วนศาสตร์ 

อ๋อ มก. มีวิทยาเขตที่นี่ด้วย

ประมาณนี้อะค่ะ  ออกแนวมั่วๆ

[thanawat]

เออ น่าคิดแฮะ
แต่พี่ปลัด คิดว่า

มันเป็นภูมิประเทศ ที่สามารถข้ามฝั่งไปทางโน้นได้ โดยผ่านแขวงคำม้วน

ในการที่จะเจาะฐานข่าว จากต่าง ประเทศ

แล้วคนอื่นมีความคิดยังไงบ้าง  แชร์ความคิดหน่อยครับ

[april]

47000 เดาว่าสกลนครค่ะ

ใช่มั๊ยคะพี่วัตร

ต่ออีกนิด เพราะ 47000 เป็นระหัสจังหวัด แต่ EN เดาไม่ออก 5555

รู้แค่ เป็นจังหวัดหนึ่งในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน มีพื้นที่ติดกับจังหวัดหนองคาย นครพนม มุกดาหาร อุดรธานีและกาฬสินธุ์

นอกนั้นไม่มีความรู้เลยค่ะ

แต่แน่ๆชอบเรื่องนี้ค่ะ สนุก