หัวข้อ: [นิยาย]***..ยุ่งนักรักซะ....by aoikyosuke***

[Kipper]

เฮ้อ...ปัญหาใหญ่นะนั่น
ดั๊นหมั้นกะผู้หญิงแล้วซะด้วย
ซวยล่ะคราวนี้ไอ้น้องวีเอ๊ย....
แล้วจะแก้ปัญหากันยังไงหล่ะทีนี้..น้องวีพี่นะ

ขอบคุณครับ kamui1972

[LEO]

+1 ให้ก่อนไปอ่าน

[kamui1972]

ยุ่งนักรักซะ….11


“กินเข้าไปสิวะผักเนี่ย...ป้าเขาทำให้ทำไมไม่กินล่ะว่ะ”

กฤษณะพยายามเคี่ยวเข็ญให้คนตรงข้ามกินผักในจานให้หมด
ไอ้วีนี่มันยังไง ผักคะน้าผัดออกจะอร่อย ผัดใส่หมูเนี่ย
มันก็เลือกกินแต่หมู เขี่ยผักคะน้าทิ้ง
มันน่าหมั่นไส้จริง ๆ นี่มันเป็นแบบนี้นานแค่ไหนแล้วเนี่ย
ต้องอบรมนิสัยกันใหม่แล้วมั้งเนี่ย

“ก็มันเกลียดนี่หว่า....เกลียดผักทุกชนิดแหละอย่ามาบังคับได้ป่าว..ทำตัวยังกับพ่อแน่ะ”

ไอ้น้องวีโวยวายว่ากลับ คนมันเกลียดยังบังคับให้กินอยู่ได้
ไอ้พี่นะบ้า เกลียดเขาแล้วยังจะแกล้งอีก
ไม่รักไม่ว่า อย่ามาแกล้งให้เจ็บใจมาก ๆ ได้มั้ยล่ะ
แล้วไอ้วีก็ยังคิดอะไรแบบเดิม ๆ พี่นะเกลียดมัน พี่นะเกลียดมัน
ทั้งที่ไอ้นะก็ทั้งบอก ทั้งกอด ทั้งหอม และรวมไปถึงมันยังปล้ำไปแล้วด้วย
แต่ดูเหมือนไอ้เด็กโง่ชื่อปฐวี ไม่ได้รับรู้เลยสักนิด
สมองส่วนในของมันถูกฝังด้วยชิปคอมพิวเตอร์พี่นะเกลียดวีไปเรียบร้อยแล้ว
ถ้าจะเอาออกสงสัยจะยากหน่อยล่ะงานนี้

“กินเข้าไปดิ...หรือจะให้ต้องยัดปากวะ..ไอ้เด็กเวรนี่”

กฤษณะใช้ช้อนตักผักคะน้าแล้วก็พยายามจะยัดเข้าปากไอ้น้องวีจริง ๆ
แล้วไอ้วีก็ดิ้นอีก ไม่ยอมกินสิ่งที่คนตัวสูงกว่าบังคับป้อน ด้วยการล็อคคอร่างเล็กไว้
และยัดช้อนที่มีผักคะน้าจนเต็มเข้าปากของปฐวีให้ได้

ดีนะที่เอาข้าวมากินที่สนามเลยนั่งกินได้ แล้วก็ป้อนข้าวไอ้เด็กบ้านี่ได้
อันที่จริงแล้ว มันก็มีแค่ข้าวคนละจาน ผัดคะน้าใส่หมู แล้วก็แกงส้มผักรวม แค่นั้นแหละ
และก็กระติกน้ำ และแก้วอีกสองใบ

ไม่มีพิธีรีตองอะไรเลย กินกันไปอย่างนั้น กินแก้หิว แต่คนหิว ๆ ก็ชักหมั่นไส้ไอ้วีเต็มทน
ดูมันเลือกกินแต่หมู กินแต่กุ้ง และก็เหลือผักทิ้งไว้จนเต็มจาน
ข้าวก็ไม่ยอมกินให้หมด ๆ กินทิ้งกินขว้างจริง ๆ
น่าจับมาอบรบสั่งสอนกันใหม่ กินแบบนี้ เลี้ยงไม่ไหวล่ะมั้งเนี่ย

“ไม่เอา..ไม่กิน..ปล่อยผมปล่อยไอ้พี่นะปล่อยโว้ย อื้ออออ” ไอ้น้องวีดิ้นกระแด่ว กระแด่ว อยู่แบบนั้น
คอก็โดนล็อค ทำอะไรไม่ได้ อยากจะบ้าตาย
ตอนนี้อยากจะฆ่าไอ้พี่นะบ้านี่แล้ว ไม่รักแล้วไอ้พี่นะบ้า

“กินนนนนนนนนน กินเข้าไปเดี๋ยวนี้ ห้ามคายนะ..กินเลยไอ้วี กินนนนนนนนนน”
ยิ่งปฐวีไม่กินกฤษณะก็ยิ่งยัดข้าวเข้าปาก จนปฐวีต้องฝืนกินอะไรที่เกลียดเข้าไป
ทำท่าจะคายออก ไอ้พี่นะก็ทำตาดุใส่
เลยต้องกินเข้าไปทั้งที่หน้าเบ้ เพราะความไม่อร่อยนั้น

“หมดยัง....เคี้ยวเร็ว ๆ ดิ จะอมข้าวไปถึงไหนวะ...เร็ว”
ร่างสูงทำหน้าดุใส่คนตัวเล็กกว่าที่ทำหน้างอหงิก เคี้ยวข้าวอย่างกับเคี้ยวยาขม ๆ
รู้สึกตลกดี แต่ก็แกล้งทำหน้าโหดเข้าไว้
และเมื่อเห็นไอ้น้องวีกลืนข้าวลงคอ มันก็ยิ่งตักผัดคะน้าคำต่อไป ป้อนให้อีก

“ไม่เอา ไม่กินแล้ว อิ่มแล้ว ไม่เอา” ไอ้น้องวีคิดว่ามันจะรอด
แต่ก็อีกครั้ง โดนล็อคคอแล้วก็ถูกยัดข้าวเข้าปากอีกคำที่สอง คำที่สาม คำที่สี่

และในคำที่ห้า มันก็ยอมจำนน กินข้าวอย่างสงบเสงี่ยมเมื่อรู้ว่ายิ่งออกแรงมาก
พี่นะก็ยิ่งจะออกแรงมากกว่า

“อ่ะ... อีกคำ” ร่างสูงเปลี่ยนเป็นแกงส้มให้ และก็พยายามจะป้อน
เมื่อเห็นอีกคนกลืนข้าวลงคอเรียบร้อยแล้ว

“พี่นะไม่กินเหรอ...” ปฐวีเอ่ยถาม จ้องหน้าของพี่นะตาแป๋ว ก็มาป้อนให้เขาอย่างนี้
ไม่เห็นตักสักคำ แล้วจะอิ่มได้ไง
ก็มัน ก็มันเป็นห่วงพี่นะนี่นา

“ไม่เห็นเหรอว่ามือไม่ว่างอ่ะ ป้อนข้าวเด็กอยู่เห็นป่าว แล้วมือตัวเองมีไว้ทำอะไร จะปล่อยให้มันอยู่เฉย ๆ หรือไงวะ ป้อนกลับอ่ะเป็นป่าว ห๊า ไอ้วี”

ร่างสูงแกล้งเอ็ดเสียงดังไปอย่างนั้น
แล้วก็ได้เห็นว่ามือเล็ก ๆนั้น เอื้อมตักกับข้าวส่งเข้าปากเขา อย่างอาย ๆ

ไอ้วีนี่มันน่ารักขึ้นทุกวันแฮะ แต่มันจะเข้าใจมั้ยเนี่ย
ว่าไอ้พี่นะคนนี้รักมันมาก มาก มาก มาก อ่ะ
บอกไปไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแล้ว
แต่ดูเหมือนมันจะไม่เข้าใจสักที จะทำยังไงกับมันดี
เรื่องหมั้นของไอ้วีก็ยังไม่รู้จะเอาไงต่อ
แล้วนี่ยังต้องทำให้ไอ้วีเชื่อ ว่าเขารักมันจริง ๆ อีก
ไอ้เด็กบ้านี่เวลามันไม่เชื่ออะไรขึ้นมา
มันน่าเขกหัวให้หายซะจริง ถ้าเขกหัวแล้วทำให้มันหายบ้าได้
ก็อยากจะทำอยู่หรอก
แต่เห็นไอ้หน้าเศร้า ๆ แต่ชอบทำปากเก่งอวดดีของมัน
ก็ไม่อยากจะรังแกมันให้ช้ำใจอีก

“อันนั้นด้วยสิ...” กฤษณะแกล้งบอกให้ตักอีกอย่างป้อนให้เขากิน
แต่ตายังคงจับจ้องใบหน้าของร่างบางนิ่ง
และไอ้น้องวีก็เผลอสบตาเข้า และก็ก้มหลบอย่างอาย ๆ

ก่อนจะตักกับข้าวที่เขาสั่งส่งเข้าปากให้
แล้วเมื่อเขาตักผักที่ไอ้น้องวีเกลียดป้อนให้ไอ้วีกิน สลับกัน
ไอ้น้องวีมันก็ไม่งี่เง่า ดิ้นรนอีกแล้ว
ได้แต่เคี้ยวกินเงียบ ๆ ไม่มีปากมีเสียงอีกเลย

เล่นเอาร่างสูงถึงกับยิ้มด้วยความพอใจ
เป็นเด็กดีนะไอ้น้องวี กินเยอะ ๆ จะได้โตเร็ว ๆ
โตเร็ว ๆ จะได้แข็งแรง เวลาแข็งแรงแล้วก็จะได้อดทน
อดทนได้ เวลาทำอย่างนั้น จะได้ไม่ร้องโวยวาย

ไอ้พี่นะผู้มองการไกลมันมีความคิดแบบนี้นี่เอง
แหม มองเกมขาดจริง ๆ ไอ้นะ
ไอ้วีมันจะรู้บ้างหรือเปล่าเนี่ย ว่าไอ้พี่นะของมันคิดแบบนี้

ร่างสูงแอบหัวเราะเบา ๆ กับความทะลึ่งของตัวเอง
โดยที่ไอ้น้องวีไม่ทันได้เห็น มันยังคงก้มหน้าก้มตาตักข้าว
ใส่ปากให้ไอ้พี่นะต่อไป

TBC…….

[kamui1972]

ยุ่งนักรักซะ….12


“ไอ้วี.....เอ็งเป็นอะไรเวลาพี่นะคุยด้วยเอาแต่หลบ....ห๊า”

ร่างสูงเอ็ดตะโรร่างบางเสียงดัง หลังจากตามลากไอ้วีให้กลับบ้านพร้อมกัน
โดยที่เขาจะไปส่งได้แล้ว ไอ้วีก็เอาแต่นั่งนิ่งตลอดทาง
พูดอะไรก็ไม่พูด เงียบตลอดเวลา ถามอะไรก็ไม่ตอบ
จนสุดท้าย เขาต้องเลี้ยวรถเข้ามาจอดข้างทาง
เพื่อถามไอ้น้องวีว่ามันเป็นอะไรนักหนา
ไม่อยากให้เขาเข้าใกล้มากเลยเหรอ แต่ว่าพูดก็พูดเถอะ
กฤษณะไม่ได้โง่ขนาดดูไม่ออกหรอกนะว่า ไอ้น้องวีก็รักเขาจะเป็นจะตายเหมือนกัน
แต่มันไม่ยอมบอกให้เขาได้ยินตรง ๆ หาทางเลี่ยงไปเลี่ยงมาทุกวัน

แล้วดูนั่น มันเอาแต่เงียบอีกแล้ว นิ่งเฉย
มองไปด้านนอก ทั้งที่เขาจอดรถนิ่งสนิทแล้ว
มันก็ยังทำเป็นเฉย น่าตบกะโหลกมันให้หายอาการหน้างอจริง ๆ ไม่รู้มันจะหายมั้ยเนี่ย

“ไอ้วี..... หูหนวกไปแล้วเหรอ .... ถึงกับเป็นใบ้เลยนะ. .....”
ร่างสูงหันมามองหน้าของคนที่นั่งเหม่อลอยไม่ยอมสนใจเขา

“เกลียดผมมากมั้ยพี่นะ.....”

น้ำเสียงสั่นไหวเอ่ยถาม
โดยไม่ยอมมองหน้าของคนตัวสูงกว่า ที่ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ
บ้าน่าไอ้วี...... ทำไมมันคิดอะไรแบบนั้นนะ....บอกรักก็บอกไปแล้ว
ทำอะไรก็ทำไปแล้ว ...... นี่เมื่อไหร่มันจะเข้าใจเขาสักทีกันนะเนี่ย ไอ้น้องวีนี่มันท่าจะบ้าแล้ว

“เออ...พี่นะเกลียด....ไอ้วี”

หมั่นไส้มันเกินจะทน บอกว่ารักมันไม่เคยเชื่อเลยสักครั้ง บอกไปบอกมา
มันจะพาลร้องไห้เอาเสียอีก ถ้าบอกว่าเกลียดมันจะทำยังไง

“จริงเหรอ....พี่นะเกลียดวีจริง ๆ เหรอ....เกลียดจริง ๆ ใช่มั้ย”

ร่างบางที่หน้าเศร้า หันมายิ้มจนตาปิด
ดีใจจังเลย พี่นะเกลียดเขาแล้ว เกลียดเขามากหรือเปล่านะ
ต่อไปพี่นะก็จะไม่ลืมไอ้วีแล้วน่ะสิ
ดีใจเหลือเกิน ทำไมมันดีใจอย่างนี้

กฤษณะเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
เออเว้ย พอบอกว่ารัก ไอ้วีมันจะร้องไห้
แต่พอบอกเกลียด มันกลับยิ้มร่าดีใจ เด็กน่ารักคนนี้นี่มันเป็นอะไรของมันนักหนาวะ

“เออ...เกลียดเกลี๊ยดเกลียด เกลียดสุดขีดเลยเนี่ย....”

ร่างสูงทำหน้าตาเบื่อโลกสุดชีวิต
พอพูดว่าเกลียดมันมาก ๆ ไอ้เด็กเวรปฐวี ยิ่งยิ้มจนตาแทบปิด
เอากะมันดิ ไอ้วี ไอ้น้องวีของเขา นี่กฤษณะจะทำยังไงกับไอ้วีมันดีเนี่ย

“วี....พี่จะไปบอกแม่แล้วนะเรื่องของเราน่ะ....ถ้าวีไม่ถอนหมั้น...พี่นะจะฉุดวีแล้วนะ”

ร่างสูงพูดออกมาเสียงดัง จริงจังที่สุด
เขาคิดทบทวนใคร่ครวญมาหลายรอบแล้วว่าจะเอายังไงเรื่องหมั้นของไอ้น้องวีดี
น้องออยไม่ใช่คนผิดหรอก เด็กคนนั้นดูเหมือนรักปฐวีมาก
และไอ้น้องวีของเขาก็รักน้องออยเหมือนกัน
แต่เขารู้เลยล่ะ ว่าตอนนี้ไอ้น้องวีรักเขามากกว่าน้องออยแค่ไหน

สงสารน้องออยมาก ๆ แต่เขาจะยอมเล่นบทคนดีแสนดีให้ไอ้วีไปแต่งงานไม่ได้หรอก
ไอ้วีเป็นเมียเขาแล้วนะ แล้วจะให้มันไปมีเมียได้ยังไง (เอ๊ะ....ยังไงเนี่ย...ยิ่งคิดยิ่งงง )
ร่างสูงเกาหัวตัวเองแกรก ๆ เขาแปลอะไรผิดไปหรือเปล่าเนี่ย ไม่เข้าใจ
แต่ที่แน่ ๆ งานนี้ไม่มีปล่อยไอ้วีไปแต่งงานแน่ ๆ
คุยแล้วถ้าพ่อแม่ของทั้งเขาและของไอ้วี ไม่ยอมรับฟัง
แล้วเอาเรื่องกฎเกณฑ์ประเพณีหน้าตาทางสังคม มาขู่เขาล่ะก็
กฤษณะจะฉุดไอ้น้องวีจริง ๆ ด้วย คอยดูสิ
เล่นไม้อ่อนไม่ยอม ก็จะใช้ไม้แข็งกันล่ะ
“ฉุด....ฉุดผมน่ะเหรอ....”

ปฐวีหันมามองร่างสูงแบบงง ๆ
พี่นะบอกว่าจะฉุดเขางั้นเหรอ บ้าน่า
ไม่รักแล้วจะมาฉุดทำไม จริงสิ พี่นะเกลียดเขานี่นา
พี่นะเกลียดไอ้วีคนนี้ เลยอยากทำแบบนี้แน่ ๆ เลย
แต่ร่างบางก็ยอม ต่อให้โดนฉุดไปเป็นทาสรับใช้พี่นะแค่ไหนก็ยอม
ก็เขารักพี่นะนี่นา แต่พี่นะไม่รักเขา
แต่แค่ได้อยู่ใกล้ ๆ พี่นะก็พอ ไม่ขออะไรแล้วล่ะ

“เออ...พี่นะจะฉุดเอ็งแหละไอ้วี.....จะไปมั้ย
ถ้าเกิดเราสองคนต้องไปลำบากด้วยกันวีจะไปกับพี่นะมั้ย”

กฤษณะตัดสินใจแล้ว ไม่ว่ายังไงก็อยากอยู่ด้วยกันให้ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างมันสร้างใหม่ได้
พ่อแม่ของเขาก็ไม่ใช่คนร่ำรวยมีเงินทองมาก่อน ลำบากแค่ไหนกว่าจะมีวันนี้ได้
เขาเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน ต้องทำให้ทั้งครอบครัวไอ้วี และครอบครัวของเขายอมรับให้ได้
เขาจะหาเลี้ยงไอ้น้องวีเอง ถ้าเขาต้องอด ก็จะไม่ให้ไอ้น้องวีต้องอดด้วยเด็ดขาด

“ก็ได้...ถ้าฉุดก็ได้...วีไปกับพี่นะก็ได้”
เออดูมัน ดูคำตอบของไอ้วีมันเถิด รักเขามากมายจนยอมให้ทุกอย่างแล้ว

“งั้นมานี่หน่อยสิ....” ร่ างสูงดึงให้คนตัวเล็กบาง เข้ามาซบอยู่ที่อกของเขา
แล้วไอ้น้องวีก็ว่าง่ายดีเหลือเกิน
มันซบนิ่งให้ร่างสูงลูบศรีษะมนเล็กอย่างหลงใหลรักใคร่ได้สะดวกดีแท้
แล้วเมื่อไหร่ไอ้วีมันจะเข้าใจเขาสักที ว่ากฤษณะรักไอ้วีขนาดนี้
ขนาดชวนว่าจะฉุดมันก็ยังยอมไปด้วย
เออ ดูมันนะ ดูไอ้เด็กเวรปฐวีมันทำ

TBC…….

[Kipper]

เอ๋อหรือป่าวว๊าน้องวีของพี่นะ
ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรยากจริง ๆ เล๊ย

ขอบคุณครับ kamui1972
และก็ขอบคุณคุณเท็นด้วยค๊าบบบบ

[golf]

ชอบ ชอบ 

แล้วงานหมั้นจะทำยังไงดี...น้องออยก้อไม่ผิดอ่ะ

[FOAM]

ฉุดเลย ๆๆๆๆๆๆ

[mantdash]

แหมน่าจะจับกดอีกซัก 3-4 รอบนะครับ ไอ้น้องวีนี่จะได้หายโง่เนอะ อิอิ

[kamui1972]

ยุ่งนักรักซะ….13


"พ่อ...แม่..ไปขอไอ้วีมาเป็นเมียผมให้หน่อยสิ"
ร่างสูงตักข้าวเข้าปากและก็เอ่ยประโยคที่ทำให้ทั้งพ่อกับแม่ของเขาต้องสำลักข้าวออกมา

"ว่าไงนะ...." คนเป็นพ่อตะโกนเสียงดัง ในขณะที่คนเป็นแม่ ช้อนหล่นลงบนจานและควักยาดมขึ้นมาดม

ทั้งพ่อและแม่ของร่างสูงที่สนใจกับการตักอาหารตรงหน้าเข้าปาก
แทบจะลงไปดิ้นตายกับคำพูดของลูกชายที่เงยหน้าขึ้นมอง
และก็พูดซ้ำอีกครั้ง เหมือนเป็นเรื่องธรรมดาแสนธรรมดา

"ไปขอไอ้วีให้หน่อย..อยากได้ไอ้วีมาเป็นเมีย"

และกฤษณะก็ได้เห็นว่าพ่อกับแม่ตาค้างไปแล้ว
นั่นไงล่ะ เขาว่าแล้ว ว่าพ่อกับแม่ต้องไม่เข้าใจที่เขาพูด
และแน่นอนพ่อกับแม่ไม่มีทางยอมตอบว่า
-----โอเคเลยลูกนะ เดี๋ยวจะไปขอไอ้น้องวีมาให้-----

แน่ล่ะ เรื่องแบบนี้เป็นใครก็รับไม่ได้ แต่เขาก็ถือว่าเขาได้บอกแล้ว
ไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับไม่ว่ากัน เดี๋ยวก็จะไปขอไอ้วีที่พ่อกับแม่ของไอ้วีด้วย
และก็รู้คำตอบล่วงหน้าแล้ว ว่าผู้ใหญ่ไม่มีทางตกลงแน่นอน
ช่วยไม่ได้ ถือว่าบอกแล้ว อยากจะขัดขวางก็เอาเลย
ตามกฎเกณฑ์ประเพณีก็ควรเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว

พ่อแม่ก็ต้องอ้างอย่างนั้นแน่ ๆ
แล้วก็ไม่ยอมรับเรื่องของเขาและไอ้วี
ตอนนี้เขาเรียนจบแล้ว แต่กว่าจะรับปริญญาก็ต้องรอปีถัดไป
ยังไงก็ไม่ทำให้พ่อแม่ต้องปวดหัวกับเรื่องของเขาแล้ว
ส่วนไอ้วี เขาไปจัดการโอนหน่วยกิตให้ไปที่มหาวิทยาลัยในจังหวัดที่เขาตั้งใจจะพาไอ้วีไปอยู่ด้วยกัน
ตอนนี้เขาได้งานเป็นผู้จัดการรีสอร์ทของรุ่นพี่ที่รู้จักกันแล้ว
เพราะฉะนั้นเรื่องการงานเรื่องเรียนของเขาก็ไม่ติดปัญหาอะไร
ส่วนไอ้วี มันก็ยอมไปเรียนต่อในสาขาที่มันเรียนมา
แล้วมันก็ตอบตกลงโอเคให้เขาฉุดมันได้

เพราะฉะนั้นในเมื่อพ่อกับแม่ไม่อนุญาต
เขาก็คงต้องทำตามใจตัวเองบ้าง ไม่งั้นผู้ใหญ่ก็คงไม่ยอมรับอยู่ดี
เอาเป็นว่า ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ใช้วิธีมัดมือชกเลยก็แล้วกัน

"อยากแต่งงานกับไอ้วี...พ่อกับแม่ไปขอไอ้วีให้หน่อยสิ" ร่างสูงพูดซ้ำอีกครั้ง
ไม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมากมายหรอก
ในเมื่อพูดไปก็เท่านั้น ยังไงพ่อกับแม่ก็ไม่มีทางทำตามที่เขาขอแน่ ๆ

"แกจะบ้าหรือไง...น้องวีมันเป็นเด็กผู้ชายแล้วก็มีคู่หมั้นแล้วด้วย..พูดอะไรหัดคิดซะมั่งสิ"

นั่นไงล่ะ ร่ายยืดยาวอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วย

"ตกลงว่าจะไม่ไปขอให้ถูกต้องตามธรรมเนียมประเพณีใช่มั้ยครับ"
กฤษณะวางช้อนลง และดื่มน้ำในแก้วจนหมด

"ไม่มีทาง...ไม่มีทางที่พ่อกับแม่จะทำอะไรแบบนี้แน่..."
ทั้งพ่อและแม่ดูเหมือนจะโกรธนะเนี่ย แต่ก็ช่างมันเถอะเขารู้ปฏิกิริยาอยู่ก่อนแล้ว
ลองใครมาได้ยินแบบนี้ก็คงโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเหมือนกัน
แต่มันไม่ใช่ปัญหาของกฤษณะหรอก

"อ๋อครับ...ไม่ไปขอก็ไม่ไปครับ...ผมง่วงแล้ว..ไปนอนก่อนนะครับ" ร่างสูงลุกขึ้นยืน
ก่อนจะเดินลิ่วขึ้นห้องไป
ทิ้งให้ทั้งผู้เป็นพ่อและแม่นั่งงง ว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
กฤษณะพูดจริง ๆ หรือพูดเล่น สองร่างมองหน้ากัน เหมือนไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

*****************************

"ไอ้วี...ไหนดูหน้าหน่อยซิ...กลัวหรือไงหือ.."

ร่างสูงลูบศรีษะมนเล็กของคนที่นั่งเครียดอยู่ข้าง ๆและเชยคางให้มันแหงนหน้ามาคุยกับเขา
ไอ้น้องวีมันคงจะกลัวแน่ ๆ เรื่องที่เขาจะไปพูดกับพ่อและแม่ของมันวันนี้
หลังจากที่บอกว่าเมื่อคืนไปถามพ่อกับแม่ของเขาแล้ว ท่านไม่อนุญาตให้แต่งงานกัน
และก็คงจะเหมือนพ่อกับแม่ของปฐวีแน่ ๆ ที่คงไม่ยอม
แต่เขาก็ต้องไปบอกท่านก่อน
ว่าจะฉุดลูกชายของท่าน แล้ว หากไม่ยินยอมรับเรื่องที่เขาและไอ้วีรักกัน

"กลัวล่ะสิ...." ร่างสูงส่งยิ้มให้กับร่างโปร่งบางที่นั่งอยู่เคียงข้างและเมื่อเขาแตะที่แก้มเนียนใสนั้นเบา ๆ
ไอ้น้องวีก็ถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะหันมามองหน้าของเขาอีกครั้ง

"แหม...ทำสะดุ้งนะเอ็ง....กลัวพี่นะมากเลยเหรอห๊า...ไอ้วี"

ร่างสูงหัวเราะขำ
หยอกเย้าร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าเอียงอายไม่ยอมสบตา
เออนะ นี่แหละไอ้วีของแท้ เมื่อก่อนมันพยศจะตาย
แต่พอบทมันจะเฉย ๆ อาย ๆ แบบนี้มันก็น่ารักดีไปอีกแบบเหมือนกัน
แล้วอย่างนี้จะไม่ให้รักไม่ให้หลงได้ยังไงกันเล่า

"มองหน้าอีก....มองหน้าอีก..เดี๋ยวปั๊ดจูบเลยนี่...มองหน้าจะยั่วกันเหรอห๊า..."

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เขาต้องแกล้งพูดกับไอ้วีแบบนี้
เวลาพูดกับมันดี ๆ อ้อน ๆ มันหน่อย มันจะหาว่าเขาหลอกลวงมัน
หาว่าเกลียดแต่ทำเป็นแกล้งพูดดี ๆ ด้วย
จะขอหอมขอกอดแต่ละที ก็ต้องทำเป็นขู่ ๆ มันหน่อย
ไอ้วีมันถึงจะยอมแต่โดยดี ถ้าพูดว่า

---น้องวีจ๋า...พี่นะขอหอมแก้มหน่อยได้มั้ย------
.ไอ้วีมันจะถอยห่างทันที..หาว่าเขาแกล้งทำดีกับมัน
กฤษณะเองก็แทบอยากจะบ้าตายกับไอ้วีเหมือนกัน ไม่รู้อะไรกันนักกันหนา ไอ้น้องวีของเขาเนี่ย
แล้วดูหน้ามันตอนที่แก้มใส ๆ แดงจัด กัดปากแน่นแบบนั้นนะ น่ารักสุด ๆ

"มานี่เด่ะ...ขอกอดหน่อย..." ร่างสูงเอื้อมมือไปดึงร่างเล็ก ๆ นั้นให้เขาหาเขา และกอดกระชับมันเอาไว้
จูบหนัก ๆ ที่หน้าผากเนียนใส แล้วก็กอดรัดร่างบางให้แน่นขึ้น เท่าที่จะกอดได้

"พี่นะเกลียดวีรู้มั้ย...ชาตินี่จะไม่มีวันลืมวีเลย...ถ้าไม่มาอยู่ใกล้ ๆ ให้พี่เห็นหน้าทุกวันนะ..เดี๋ยวพี่นะลืมวีแน่ ๆ เลยรู้มั้ย"

ร่างสูงหัวเราะเสียงเบา นี่ขนาดจะฉุดมันแล้วนะ
ไอ้วีก็ดูเหมือนจะไม่รับรู้เลย ว่าเขารักมันมากแค่ไหน
เขาจะทำยังไงกับไอ้เด็กเวรปฐวีคนนี้ดีนะ
ใครก็ได้ช่วยบอกที

TBC…….

[kamui1972]

ยุ่งนักรักซะ….14


“วี....วันนี้ยังไม่ได้หอมวีเลยอ่ะ....”

กฤษณะดึงคนที่สาละวนกับการพิมพ์รายงานเข้ามากอดไว้แน่นและหอมแก้มหนัก ๆ
จนไอ้วีต้องผลักให้ออกห่าง

ทั้งปฐวีและกฤษณะมาอยู่ที่จังหวัดทางภาคใต้ได้เกือบเดือนแล้ว
หลังจากที่วันนั้น พี่นะไปขอไอ้วี
ที่พ่อกับแม่ของไอ้วี และท่านก็โมโหมาก ตอนแรกคิดว่ากฤษณะล้อเล่น
แต่พอยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง

ทั้งพ่อและแม่ของไอ้น้องวีก็เลยโวยวายไล่ไอ้นะออกจากบ้านแทบไม่ทัน

และก็เป็นตามที่ร่างสูงนั้นคิดจริง ๆ เย็นวันนั้นทั้งกฤษณะและปฐวีก็เลยหายออกจากบ้าน

โดยที่ทั้งพ่อและแม่ของต่างฝ่ายต่างก็มานั่งร้องห่มร้องไห้ อ่านจดหมายที่ทั้งสองคนเขียนไว้ให้

บางทีทั้งกฤษณะและปฐวีคงลืมไปว่า แบบนี้เขาไม่เรียกว่าฉุดหรอก เขาเรียกว่าหนีตามกัน


“เหนื่อยมั้ย...เดี๋ยววีไปอุ่นกับข้าวให้นะ....” ร่างบางลุกขึ้นและเดินไปนำอาหารอุ่นเข้าเตาไมโครเวฟ

กฤษณะสังเกตเห็นได้ชัด พักนี้ไอ้น้องวีมันดูซึม ๆ และเศร้าขึ้นทุกวัน
คงจะคิดถึงที่บ้านมากแน่ ๆ เลย
จริง ๆ แล้ว ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ
ไหนจะต้องปรับตัวกับเพื่อนใหม่
ไหนจะต้องปรับตัวใช้ชีวิตอยู่กับเขา
โดยที่ไอ้น้องวีมันคิดว่าตัวมันเองเป็นนางทาส ต้องทำงานงก ๆ โดยที่เขาก็ไม่ได้บังคับอะไรมันเลย

ขอมีอะไรด้วย ก็ต้องบอกว่า

...........................พี่นะ....จะขอ....ข่มขืนวีแล้วล่ะนะ..........................

นั่นแหละ ไอ้วีมันถึงไม่สู้ ยอมให้เขากอดจูบ และมีอะไรกันได้

ก็แปลกดีเหมือนกัน

“พี่นะ....ข้าวอุ่นแล้ว...มากินข้าวเถอะ....”
ไอ้น้องวีตักข้าวใส่จานและเรียกให้ร่างสูงที่เพิ่งเลิกงานกลับมาได้กินข้าวพร้อมกัน
“พี่นะทำให้วีลำบากหรือเปล่า........” ร่างสูงเอ่ยถามร่างบางที่ยกอาหารมาวาง วีเศร้าลงทุกวัน
สาเหตุมาจากเขาหรือเปล่า
เพราะเขาพรากวีมาจากพ่อจากแม่จากคุณป้าหรือเปล่า วีมันถึงได้เศร้าลงทุกวันแบบนี้


“ผมโดนพี่นะฉุดมา....ผมทำอะไรไม่ได้หรอกนะ...” ร่างบางตอบเสียงเบา น้ำตาพาลจะไหลออกมา
คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงคุณป้า คิดถึงเพื่อน คิดถึงบ้าน

แต่ไม่อยากแยกจากพี่นะ ไม่อยากแยกกันเลยจริง ๆ
ถึงได้ยอมตามมาอยู่ที่นี่ด้วย

“วี........” ร่างสูงลุกขึ้นเดินออกจากเก้าอี้ ไปยืนใกล้ ๆ ร่างบางที่นั่งอยู่
รั้งร่างเล็กสั่นสะท้านนั้น เข้ามาโอบกอดและลูบศรีษะมนแผ่วเบา

เมื่อรับรู้ถึงแรงสั่นไหว และเสียงสะอื้นไห้

วีคิดถึงบ้านจริง ๆ ด้วย
เขาพาไอ้น้องวีมาลำบากจริง ๆ ใช่มั้ยนี่

เขาพาไอ้วีมาลำบากจริง ๆ ด้วย

“คนดี....อย่าร้องเลยนะ....โอ๋...อย่าร้องนะวี...เด็กดีนะ...” ร่างสูงจูบซ้ำที่หน้าผากมน
ปาดน้ำตาออกจากใบหน้าเนียนใส
ของร่างบางที่ยังสะอื้นไห้อยู่

“พี่นะจะพาวีกลับบ้านนะ.....พี่นะไม่ฉุดวีแล้ว...ดีมั้ย.....”
ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

หรือว่าไอ้วีไม่ได้รักเขา และมันก็ไม่อยากอยู่กับเขาจริง ๆ มันคิดว่าเขาเกลียดมันงั้นหรือ
ทั้งที่กฤษณะคนนี้รักไอ้น้องวีจนจะบ้าอยู่แล้ว วีเข้าใจบ้างมั้ย ว่าพี่นะรักวี พี่นะรักวีจริง ๆ

TBC…….

[LEO]

...ย๊ากกกกกสสสสส์....เดี๋ยวไปอ่านก่อน

[ken_krub]

+เป็นกำลังใจให้ครับ+

[FOAM]

คิดถึงบ้านซะงั้น

[Kipper]

ไอ้น้องวีมันจะเอายังไงของมันแน่ว๊า  พี่นะงงแร้ววว..
ขอบคุณครับ kamui1972

[nbee]

อ่านแล้วน้ำตาจะไหล

รักกันแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้

เศร้า...

[kamui1972]

ยุ่งนักรักซะ….15


"แม่...นะเองครับ..แม่เป็นไงมั่งอ่ะ.."

วันนี้กฤษณะตัดสินใจดีแล้วที่จะติดต่อกับทางบ้านอีกครั้ง
หลังจากพาไอ้น้องวีหนีพ่อแม่มาอยู่ด้วยกัน
พูดให้ถูกก็คือหนีตามกันนั่นแหละ

"นะ นะเหรอลูก..นะกลับบ้านเถอะนะ..กลับมาเถอะลูก..แม่จะขาดใจตายแล้วลูก ฮือออออออ"

เสียงแม่ร้องไห้มาแต่ไกล เยี่ยมจริง ๆ เลยแม่ ลูกชายอุตส่าห์จขอให้ไปแต่งเมียให้
แม่ดันหาเรื่องทะเลาะด้วย
ไม่ยอมสนใจ แล้วทีนี้ล่ะทำไงล่ะ มาร้องห่มร้องไห้ ให้เขากลับไป
กลับไปแล้วจะแต่งไอ้น้องวีให้เขามั้ยล่ะ
โธ่เอ้ย.... แม่นี่นะ ทีบอกให้แต่งให้ไม่ยอมแต่ง
มาทีนี้บอกให้เขากลับบ้านเฉยเลย
ก็รู้หรอกว่าห่วง แต่ว่าแบบนี้มันก็นะ

"แม่ครับ...ขอวีมาเป็นเมียให้หน่อยสิ..อยากแต่งกับไอ้วีอ่ะ..."

กฤษณะหนุ่มผู้เข้าใจยากอยากได้อะไรต้องได้
บอกกับแม่ของตัวเอง เอาไงล่ะแม่ ลูกไม่ไอ้อกตัญญูนะแม่
เพียงแต่ว่า ก็ถ้าพ่อกับแม่ของทั้งเขาและพ่อกับแม่ของไอ้วีไม่ยอมรับ
เขาจะกลับไปได้ยังไงล่ะ ในเมื่อตอนนี้ใคร ๆ ก็คงรู้แล้วว่าเขาพาไอ้น้องวีหนีมา
ไหนจะเรื่องหมั้นของไอ้วีอีกล่ะ ถ้าไม่มีใครจัดการให้ก็ลำบากเหมือนกันนะ เอาไงต่อดี
ก็รู้ว่าพ่อแม่เป็นห่วง แต่เขาก็มีงานทำ
ทำงานเลี้ยงไอ้น้องวีให้ไม่ลำบากได้แล้ว ก็อยากจะให้ผู้ใหญ่ยอมรับด้วย


"นะ..นะกลับมาก่อนเถอะลูก..เรื่องนั้นเดี๋ยวค่อยคุยกันดีกว่านะ..แม่ขอร้อง..แม่ห่วงนะเหลือเกินลูก กลับมาเถอะ"

แม่ยังคงเหมือนเดิม ไม่รับข้อเสนอ แล้วแบบนี้จะพาไอ้น้องวีกลับไปให้อับอายทำไมล่ะ
สงสารไอ้วีมันเหมือนกันนะ
เมียทั้งคน ถ้าพ่อแม่ไม่ยอมรับแบบนี้ก็ลำบากน่ะสิ

"ตกลงแม่ไม่แต่งไอ้วีให้นะใช่ไหมครับ...ผมสบายดีครับแม่..เป็นห่วงแม่เหมือนกัน..แต่วีมันก็ลูกสะใภ้แม่แหละตอนนี้
อย่าหาว่าผมหลงเมียมากกว่าแม่เลยครับ...ผมรักแม่เหมือนเดิมครับ...แต่วีมันก็...แม่เข้าใจผมมั้ยครับ.."

คำพูดของลูกชายทำให้คนเป็นแม่ไอ้คิด

แม่เข้าใจมั้ยครับ...วีมันก็...เด็กคนนั้นเห็นมาแต่เล็ก นิสัยดี ไม่เคยทำตัวเกเร อยู่ในโอวาทของพ่อแม่มาตลอด
ไม่เคยแหกคอก..ผิดกับไอ้นะที่เหมือนจะเข้าใจอะไรแต่ไม่เคยเข้าใจอะไรจริง ๆ สักที

ตอนนี้บ้านนั้นก็รู้เรื่องนี้หมดแล้ว ที่สองคนหนีตามกันไป
ไปเที่ยวตามหาก็ไม่มีใครรู้ข่าวคราว เรื่องก็ต้องปิดเงียบเอาไว้ เปิดเผยกับใครไม่ได้

ทุกข์ใจกันทั้งสองบ้าน

"แม่..ตกลงไปขอไอ้วีให้เมื่อไหร่ นะก็กลับเมื่อนั้นแหละครับ..นะรักแม่ครับ..รักษาสุขภาพด้วยครับแม่.."

คนที่ชอบเอาแต่ใจตัวเอง กดวางโทรศัพท์ไปแล้ว..
และหันไปมองคนรักที่เพิ่งจะปลอบใจหลังร้องไห้มานาน
ให้หลับได้...

น้องวี...เมื่อไหร่ที่บ้านเราจะยอมรับเราสองคนสักที...พี่นะสงสารวีของพี่นะจะแย่แล้วรู้มั้ย

ร่างสูงเดินลงไปล้มลงบนเตียง
ดึงผ้าห่มมาคลุมให้กับร่างบางที่ยังสะอื้นเป็นพักเหมือนไม่รู้สึกตัว

"วี...พี่นะทำให้วีทุกข์ใจอีกแล้ว...อยากจะพาวีกลับไปหาพ่อกับแม่เดี๋ยวนี้..แต่ขอเวลาพี่นะหน่อยนะวี..
แค่นี้วีก็เสียหายพอแล้ว..พี่นะขอโทษที่ทำเรื่องเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้..พี่นะขอโทษนะวี พี่นะขอโทษ"

ร่างสูงดึงให้คนที่นอนหลับ เข้ามาซุกซบอยู่กับอก เพื่อให้ความอบอุ่นกับร่างนั้น
เหลือเชื่อเลยจริง ๆ ทุกวันนี้วียังคิดว่าเขาเกลียดมันอยู่หรือเปล่า

ทั้งที่เขาแคร์มันขนาดนี้

รักมันขนาดนี้ มันยังจะเข้าใจเขาผิดอีกมั้ย...

ปลายจมูกโด่งจรดลงที่หน้าผากมนเล็กหนึ่งครั้ง เหมือนเช่นทุกวันที่ทำก่อนนอน

และร่างนั้นก็กอดรัดเขาเอาไว้ เหมือนเช่นทุกวัน ที่จะได้หลับใหลไปพร้อมกัน

"พี่นะรักวี...วีคนดีของพี่นะ.." เสียงทุ้มนุ่มกระซิบแผ่ว
และเขาหวังว่าสักวัน

วีจะเข้าใจที่เขาพูด
และไม่คิดว่าเขาเกลียดมันอีกต่อไป

TBC....

[kamui1972]

ยุ่งนักรักซะ….16 (จบ)


“ขอน้องวีให้ผมนะครับ...ส่วนเรื่องน้องออยช่วยจัดการให้ผมหน่อยได้มั้ย...ผมสงสารน้องวี
วีร้องไห้คิดถึงคุณพ่อคุณแม่ทุกวันเลยครับ....”

นายกฤษณะผู้สามารถบังคับผู้คนได้ โดยคำพูดแสนจะตรงเผง โทรไปหาว่าที่พ่อตาแม่ยายของไอ้น้องวี
ตาไอ้น้องวีมันบวมทุกวัน

ถามว่าอยากกลับบ้านมั้ย ไอ้น้องวีก็ส่ายหน้าไม่ยอมกลับ
เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าคิดถึงบ้าน บางครั้งก็เห็นนั่งเหม่อลอยเป็นพัก ๆ แล้วก็ส่ายหน้า
พอถามว่าคิดถึงบ้านใช่มั้ยจะพากลับบ้านดีมั้ย จะพาไปเยี่ยมพ่อแม่บ้าง ไอ้วีดันตอบว่า

“ผมกลับไม่ได้หรอก....ตอนนี้พี่นะกำลังกักขังผมอยู่”

เออ เอากะมันสิ ดูคำตอบของไอ้วีมันเถอะ
กักขังบ้าอะไร ไปส่งที่มหาวิทยาลัยทุกวัน อยากไปเที่ยวก็พาไป ให้เวลาอย่างเต็มที่
รักมันจะเป็นจะตาย มันก็ยังต้องให้พูดว่า ......คืนนี้พี่จะข่มขืนวีแล้วนะ.....เป็นอย่างนี้ทุกทีไป

เล่นกับมันหน่อยไอ้วีน่ะ.....
มันคงอยากเล่นบทนางเอกหนังไทยที่ถูกพระเอกฉุดกระชากนางเอกแล้วปากแข็งบอกว่าไม่รักนางเอก

แต่นี่มันต่างกัน กฤษณะบอกรักไอ้น้องวีทุกวัน.....

แต่มันยังคงมุ่งมั่นจะเป็นนางเอกหนังไทยต่อไป

ถึงจะแปลก ๆไป บ้าง
แต่ไอ้วีมันก็ช่างออดอ้อน น่ารักดีไปอีกแบบ
พอเห็นมันเศร้าทุกวันแบบนี้ท่าจะไม่ได้การ
สงสัยต้องขอกับพ่อตาแม่ยายให้เรียบร้อย เอาลูกเขามาทำเมียเป็น ปี ปี แล้ว ไม่ได้ไปขอขมาสักที
อันที่จริงป่านนี้พวกผู้ใหญ่เขาคงรู้กันหมดแล้ว เรื่องหมั้นของไอ้วีเขาก็คงจัดการกันเรียบร้อยแล้วมั้ง
ป่านนี้แล้ว ถ้ายังไม่ยกโทษให้ล่ะก็ จะถือว่ายกไอ้วีให้โดยถูกต้องล่ะนะ เล่นกับไอ้นะคนนี้ดูสิ

“นะ.....พาน้องกลับมาซะทีเถอะ...ป้าคิดถึงวีจะตายอยู่แล้ว...พาวีกลับมาซะที
แล้วนะอยากได้อะไรป้าจะยอมทุกอย่าง ป้าขอร้อง ป้าคิดถึงวีจะตายอยู่แล้ว ฮือออออออออออ”

โอเค โป๊เชะตามแผนของไอ้นะเป๊ะ
“ผมแต่งกับวีได้แล้วใช่มั้ยครับ...ยกวีให้ผมนะครับ..”

คงมีหรอกนะ ขอลูกเขาแต่งงานผ่านทางโทรศัพท์ ไอ้กฤษณะนี่แหละรายแรกของประเทศไทยเลยก็ว่าได้
ก็เขารู้นี่.....ว่ายังไง พ่อแม่ของไอ้น้องวีต้องยอมแน่ ๆ
ถึงได้ทำแบบนี้ยังไงล่ะ


“แต่งได้นะ....แต่งได้...พาวีกลับมาเถอะนะ...พาวีกลับมาให้พ่อแม่ชื่นใจบ้างเถอะป้าขอร้องฮือออออออออออออ”
ว่าที่แม่ยายยังคงร้องห่มร้องไห้ไปใหญ่ ร่างสูงนั้นจึงส่งโทรศัพท์ให้คนที่นั่งร้องไห้อยู่ข้าง ๆ

“แม่ครับ.....วีทำให้แม่เป็นทุกข์ ... วีเป็นลูกอกตัญญู...วีขอโทษครับแม่” ร่างบางถูกโอบหลังโอบไหล่ให้มาซบอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของกฤษณะและได้รับ สัมผัสแผ่วเบาอ่อนโยนที่หน้าผาก พี่นะกำลังปลอบใจ
กำลังปลอบใจไม่ให้ไอ้น้องวีร้องไห้นั่นเอง

“วี....... วีกลับมาเถอะ....แต่งกับพี่นะก็ได้นะวี...เรายอมรับแล้ว....กลับมาเถอะลูก....กลับมาให้แม่เห็นหน้านะวี
กลับมานะวี.....”
แม่ยายของนายกฤษณะยินยอมหมดสิ้นแล้วทุกอย่าง จนร่างบางต้องหันไปหาร่างสูงที่กอดรัดแนบแน่นอยู่ไม่ห่าง

“พี่นะ....แม่บอกว่าให้เราแต่งงานกันได้แล้ว แม่ยอมรับแล้วพี่นะ...”
คนที่ดีใจที่สุดเห็นจะไม่มีใคร กฤษณะนั่นเอง

กล่อมที่บ้านของตัวเองอยู่นานให้ยอมรับเรื่องนี้ซะ
แล้วก็กล่อมที่บ้านของไอ้น้องวีอยู่นานเป็นปีเช่นกัน

ช่วงแรกสองบ้านดูเหมือนโกรธมาก

แต่ผ่านมาปีกว่า ก็ดูเหมือนจะยอมรับได้

และคำขู่ของกฤษณะก็คือ ถ้ากลับไปแล้วจับแยกกัน....จะบอกให้ไอ้วีฆ่าตัวตายหนีไปพร้อมกันอีกซะเลย

ก็ดูเหมือนผู้ใหญ่ จะกลัวอยู่ไม่น้อยว่าจะทำจริง ๆ กฤษณะช่างร้ายกาจนัก

“ผมจะพาวีกลับไปขอขมาครับ.....ผมสัญญาอีกไม่นานนี้จะให้พ่อกับแม่ของผม ไปขอไอ้วีซะให้ถูกต้องด้วยนะครับ” คำบอกกล่าวของสองคนทำให้คนเป็นแม่และพ่อ ค่อยสบายใจขึ้นได้บ้างหลังจากวางสายไปแล้ว

“พี่นะจะพาวีกลับบ้านแล้วนะวี” นัยย์ตาคมหันมาส่งยิ้มให้กับร่างบางที่ปาดหยดน้ำตาออกจากใบหน้า

และไอ้น้องวีก็ยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะเอ่ยถาม

“แล้วเราไม่เกลียดกันแล้วเหรอ.....เราถึงจะแต่งงานกันน่ะ....” ไอ้วียังคงทำเหมือนคนโง่อยู่เหมือนเดิม

แต่ร่างสูงนั้นกลับส่ายหน้า

“เอาเถอะ....เราก็เกลียดกันไปอย่างนี้แหละ.....เกลียดกันไปเรื่อย ๆ นั่นแหละวีเอ้ย.....”
คำตอบของร่างสูงที่กอดรัดทำให้ปฐวีนิ่วหน้า

“โธ่เอ้ย....ยังไงพี่นะก็ยังเกลียดผมอยู่ดี......แต่ผมรักพี่นะอ่ะ...เมื่อไหร่พี่นะจะหายเกลียดผมสักที”

คำตอบของร่างบางทำให้กฤษณะถึงกลับส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู

เอาเหอะ.....

เถียงกันเป็นร้อยรอบแล้วว่าเขาเนี่ยรักไอ้วีมันแค่ไหน จนจะแต่งกันอยู่รอมร่อแล้ว
มันยังช่างคิดแบบนี้อยู่อีก เอ๊า เกลียดก็เกลียดวะ

จะเกลียดไปจนตายเลยไอ้เด็กเวรปฐวีนี่

ร่างสูงหัวเราะออกมาเสียงเบา ด้วยความขำ แล้วไอ้น้องวีก็เงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่เข้าใจ

ในสมองยังคงสั่งการต่อไปจนวันตายว่า

พี่นะเกลียดวี พี่นะเกลียดวี


Fin……

[Kipper]

ในที่สุดพ่อแม่ของพี่นะและไอ้น้องวีก็ยอมรับแล้ววว

ขอบคุณครับ kamui1972  ขอบคุณคุณเท็นด้วยนะครับ

[Asahi]

อ่านไตเติลแล้วทำให้อยากอ่านต่อเลย

ขอบคุณที่เอามาให้อ่านนะครับ

ฝากขอบคุณไปยังคุณเท็นด้วยนะ

ขอไปนั่งอ่านต่อก่อนนะครับ   

 

[Asahi]

 ,, รู้ไม๊ว่าผมเกลียดพี่มากแค่ไหน

           ,, ถ้าพี่ไม่ว่าอะไรผมจะฉุดพี่ละนะครับ

พี่ครับคืนนี้ผมขอข่มขืนพี่ได้ไม๊ครับ ,,

ปล.รู้ว่าด้านแต่ก็เผื่อฟลุ๊ค

 

[golf]

ยินดีด้วยพี่นะจะได้แต่งกัลบน้องงวีแล้ว

ปล.คนที่เค้าเกลียดกันเค้าแต่งงานกันได้ด้วยเหรอ

[M@nfaNG]

น่ารักได้ตามเคย แต่น้องวีนี่แกน่าเอ็นดูไปอีกแบบนะ



ปล.ขอบคุณ คุณคามุย ที่มาลงอย่างต่อเนื่อง ขอบคุณ คุณเทนที่เขียนเรื่องสนุกๆให้เราอ่านกัน

[FOAM]

หวังว่าพ่อกะแม่คงยอมจริงๆ นะ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[kamui1972]

สวัสดีครับ ขอโทษจริงๆ ไม่ได้เข้ามาพูดคุยด้วยเลย ช่วงนี้วุ่นๆ นะครับ เรื่องนี้จบแค่นี้ครับ และเป็นเรื่องแรกมั้งครับที่ไม่มีตอนพิเศษออกมา หรืออาจจะมีแต่ผมหาไม่เจอก็ไม่ทราบครับ

ณ ตอนนี้ผมลงนิยายของคุณเท็นครบทั้งหมดที่ขอไปแล้วครับ คงไม่มีเรื่องไหนเอามาลงได้อีกแล้ว เอ...แต่จะว่าไปแล้ว จริงๆ มันมีอีก 2 เรื่องนะครับที่ยังไม่มีใครเขาเอามาลงกัน ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าอยากอ่านกันหรือเปล่า เพราะเรื่องมั้นยังค้างอยู่เลยครับ เรื่องที่บอกนี้คือ

1. มดแดงแฝงพวงมะม่วง
2. Oh my god !.....มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย

เพราะเนื่องจากเห็นว่ามันยังค้างอยู่ และเรื่องมันมีลงไม่กี่ตอนเอง ไม่เหมือน เรื่องรักต้องใช้ใจศึกษา ที่ถึงค้างมันก็ค้างแบบไม่น่าเกลียด ผมก็เลยตัดสินใจไม่ขอสองเรื่องนี้เอามาลง แต่ถ้าอยากอ่านกัน ก็บอกมานะครับ จะลองติดต่อคุณเท็นดูครับ

[oaw_eang]

อิอิ  ชอบๆ

[LEO]

.... ..ขอบคุณ..คุณเท็นครับ
.... ..ขอบคุณ..คุณคามุยคนขยันครับ  +1 = 119

[YO DEA]

 


ชอบมากครับ


ขอบคุณมากๆ นะคร้าบบบบ

[nez]

อุ้ยจบเร็วจัง

กำลังน่ารักเลย

วีหนอวี  อะไรจะคิดเองเออเองได้ขนาดนั้นน้าาาา

อยากโดนขมขืนบ่อยๆรึไงกัน

เขารักก็ว่าเขาเกลียด

พี่นะ สุดยอดอ่ะทำได้ไง เอาลูกเอามาเป็นปี  บังคับขอเมียกันง่ายๆ อย่างงั้นเลย   

[M@nfaNG]

จะรออ่านเรื่องต่อๆไปของคุณเทนค่ะ ขอบคุณค่ะที่หามาลงเรื่อยๆ