"ตอนที่ 15/1"
หลังจากที่พี่วิทย์ กับพี่จอห์น เดินทางเข้าไปในเมืองแล้ว
ผมกับบูมก็เดินออกมา ตรวจดูความเรียบร้อยด้านนอก ซึ่งมันก็ไม่ค่อยมีอะไรมากนัก เพราะกรุ๊ปทัวร์ที่จองไว้ยังไม่มาถึง
ผมกับบูมจึงเหมือนกับมาเดินเล่น หยอกล้อกันมากกว่า
พอตกบ่ายแก่ ๆ เราสองคนก็เดินกลับเข้าไปในออฟฟิศ เห็นพี่วิทย์นั่งอยู่คนเดียวในห้องท่าทางเศร้า ๆ
“เอ่อ...น้องโยครับพี่มีอะไรจะปรึกษาหน่อยได้ไหมครับ”พี่วิทย์ถามเสียงเศร้า
“มีอะไรครับพี่ ว่ามาได้เลยครับ”
“น้องบูมครับ พี่ขอคุยกับน้องโยตามลำพังได้ไหมครับ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรน้องโยหรอก”พี่วิทย์หันไปถามบูม ซึ่งตอนนี้บูมก็มองหน้าพี่วิทย์อย่าง งง ๆ
“ได้ครับ โยเดี๋ยวเราไปรอที่ห้องนะ”บูมพูดกับผมแล้วเดินออกไป
“มีอะไรครับพี่ทำไมต้องมีความลับด้วย”ผมถามอย่างสงสัย
“คือ พี่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี พี่ขอโทษเรื่องไอ้จอห์นมันด้วย คือไอ้จอห์นมันสารภาพมาหมดแล้ว
พี่ก็เลยทะเลาะกับมันและไล่ให้มันกลับบ้านไป”พี่วิทย์พูดพลางถอนหายใจ
“อ๋อ ถ้าเรื่องนั้นช่างมันเถอะครับพี่ มันผ่านไปแล้ว”ผมพูดอย่างจริงใจ
“ขอบใจน้องโยมาก ๆ เลยนะครับที่ไม่เอาเรื่องไอ้จอห์นมัน”พี่วิทย์ยิ้มให้แล้วพูดต่อ “พี่มีเรื่องจะรบกวนน้องโยหน่อยได้ไหมครับ”พี่วิทย์ถาม
“รบกวนเรื่องอะไรครับ”
“คืองี้ครับ พอดีมีเพื่อนพี่ ไม่เชิงเพื่อนหรอกครับ คือพี่รู้จักเค้าที่ผับอ่ะครับ ทีนี้เค้ามาตามเกาะแกะพี่ตลอดเลยอ่ะ
พี่ไม่รู้จะทำยังไงดี”พี่วิทย์พูดพลางมองหน้าผม
“ก็ดีสิครับพี่ แล้วน่ารักหรือเปล่าครับ”ผมแซว
“ก็ดีครับ แต่ไม่ดีตรงที่มันเป็นแฟนของเพื่อนไอ้จอห์นที่เป็นนักเลงใหญ่ของเชียงใหม่อ่ะครับ แล้วทีนี้พอเพื่อนไอ้จอห์นรู้เข้าพี่ก็เกือบมีเรื่องกัน
ดีนะที่มันเป็นเพื่อไอ้จอห์น ไม่งั้นพี่คงเป็นศพไปแล้ว แต่พี่ไม่ได้ชอบเค้านะ เค้าเป็นฝ่ายตามตื้อพี่เองอ่ะครับ
พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดีเหมือนกัน”พี่วิทย์อธิบาย
“แล้วพี่จะให้ผมช่วยยังไงล่ะครับ”
“น้องโยช่วยแสดงเป็นแฟนพี่ทีได้ป่ะครับ แค่วันเดียวเอง ให้เค้ารู้ว่าพี่มีแฟนแล้วจะได้เลิกตอแยพี่ซะที”
“เอ่อ........คือ”ผมเริ่มอึกอักเพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ใจนึงก็คิดว่านี่เป็นแผนหรือเปล่า
แต่ใจนึงก็คิดว่าคงไม่ใช่หรอก เพราะดูจากสีหน้าแล้วพี่วิทย์ไม่ได้เสแสร้งเลย
“ถ้าน้องโยไม่สบายใจ บอกบูมด้วยก็ได้นะ เดี๋ยวเค้าจะไม่สบายใจ”พี่วิทย์แสดงความจริงใจ
“คือว่า ผม.............”ผมเริ่มจะสับสนไม่รู้ว่าจะ ตกลง หรือ ไม่ตกลงดี
“ได้ไหมครับ คิดซะว่าช่วยพี่ นะครับ นะครับน้องโย”พี่วิทย์ขอร้องด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร
“เอ่อ.........ก็ได้ครับพี่ แต่พี่ต้องไปบอกบูมกับผมด้วยนะครับ”ผมตอบตกลง
“ได้ครับ ขอบใจน้องโยมาก ๆเลยครับ”พี่วิทย์ดีใจอย่างออกนอกหน้า
“แล้วจะให้ผมแสดงให้เค้าเห็นวันไหนอ่ะครับ”
“นี่แหละ พรุ่งนี้เค้าก็จะมาแล้ว พี่ก็กำลังกลุ้มใจอยู่เนี่ย แต่พอน้องโยช่วย พี่ก็โล่งอก ไปเราไปบอกบูมด้วยกัน”พี่วิทย์ยิ้มแล้วเดินนำผมไปที่ห้องเพื่อคุยกับบูม
“อะไรนะ...............เล่นเป็นแฟนกันเหรอ ไม่ได้”เสียงชายคนนึงโวยวายออกมาลั่นห้อง ไม่ใช่ใครหรอกครับ ก็บูมนั่นแหละ
“แค่เล่นละครเอง วันเดียวเท่านั้นนะ ขอร้องล่ะ คิดว่าช่วยพี่ได้ไหม อีกอย่างน้องโยก็ตกลงแล้วด้วย”พี่วิทย์พยายามขอร้องบูม
“อะไรนะ ตกลงแล้วหรอ....”สายตาเพชฌฆาตมองมาทางผมจนเสียววาบไปถึงหลัง
“เอ่อ...........คือเรา เราแค่”ผมพูดตะกุกตะกักเพราะเกรงใจสายตาที่น่ากลัวของบูม
“แค่อะไร บอกมาสิ”บูมตะคอกเสียงดัง
“แค่ช่วยพี่เค้าวันเดียวเองอีกอย่างบูมก็อยู่ด้วยอ่ะ ได้ไหม สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเกินเลย จริง ๆ นะ”ผมพยายามพูดเพื่อให้บูมสงบลง
“พี่ก็สัญญา รับรองแค่เล่นละคร วันเดียวจริง ๆ”พี่วิทย์สัญญาอีกคน
“จะวันเดียว ครึ่งวันก็ช่างเถอะ แล้วถ้าเรื่องมันไม่จบล่ะจะว่าไง”บูมเริ่มสงบลงได้บ้าง
“พี่สัญญา ถ้ามันไม่จบ พี่จะไม่ให้น้องโยมายุ่งกับเรื่องนี้อีก คิดว่าช่วยพี่ได้ไหม”พี่วิทย์พยายามพูด
“เห็นไหมแค่วันเดียวเอง นะ นะ นะ”ผมช่วยพูดด้วยอีกคนนึงเพราะสงสารพี่วิทย์
“เออ ได้แต่เราต้องอยู่ด้วยตลอดนะ”บูมเริ่มใจอ่อน
“ขอบใจน้องบูม กับ น้องโยมากที่ช่วยชีวิตพี่จากมาเฟีย”พี่วิทย์ยิ้ม
หลังจากนั้นเราก็นัดแนะกันว่าจะต้องทำยังไงกันบ้าง รวมถึงวิธีการแสดงต่าง ๆ และทุกครั้งที่พี่วิทย์พยายามพูดว่าให้ผมทำท่าเหมือนคนที่เป็นแฟนกัน
ก็บูมนั่นแหละที่โวยวายพาลจะไม่ให้แสดงอยู่เรื่อยกว่าจะลงตัวก็เล่นเอาเหนื่อยมาก ๆ เลยครับ หลังจากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันเข้าไปนอน
พอวันรุ่งขึ้น ผมตื่นขึ้นมาก็เห็นบูมนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ จ้องมองมาทางผม จนผมอดที่จะถามอย่างเป็นห่วงไม่ได้
“ทำไมมานั่งจ้องเราแบบนี้ล่ะ ไม่สบายใจหรอครับ”ผมถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่า ก็แค่รู้สึกมันวูบ ๆ เหงา ๆ ยังไงไม่รู้”บูมตอบ
ผมเดินเข้าไปใกล้ ๆ บูมพลางเสยผมที่ตกลงมาปิดตาขึ้นไป แล้วก็ก้มลงจูบบูมหนึ่งทีเพื่อเป็นปลอบ
“ไม่เป็นไรหรอก แค่เล่นละครแป๊ปเดียวเอง”ผมพูดเบา ๆ
“............................”ไม่มีเสียงตอบจากบูม
“ยังไงชีวิตจริง หัวใจเราก็อยู่กับบูมตลอดอยู่แล้ว เหมือนที่เราเคยบอกไง”ผมพูดพลางจะก้มลงหอมแก้มบูมอีกที
“ไม่เอาแล้ว ปากเหม็นยังไม่แปรงฟันเลย”พูดจบบูมก็หัวเราะ แสดงว่าเริ่มสบายใจขึ้นมาแล้ว
“ง่ะ ไม่หอมก็ได้ ไปอาบน้ำดีกว่า”ผมพูดอย่างงอน ๆ แล้วทำท่าจะเดินไปอาบน้ำ แต่บูมก็ดึงผมกลับไปนั่งที่ตักบูมแล้วเอาหน้าซบที่ไหล่ผม
“......................................”ผมและบูมต่างก็ไม่พูดอะไร
หลังจากนั้นเราก็เดินออกมาเพื่อไปหาพี่วิทย์ในออฟฟิศ ซึ่งนั่งรอเราอยู่แล้ว
พอพวกเราไปถึงพี่วิทย์ก็บอกให้รีบ ๆ เพราะ คนที่ตามตื้อพี่วิทย์ใกล้จะมาแล้ว ยังไม่ทันที่เราจะนั่งลงเลย เสียงผลักประตูก็เข้ามา
“วิทย์จ๋า...........”เสียงหวานมาแต่ไกลเลยครับ
“วิทย์นี่ใครน่ะ”ชายหนุ่มรูปร่างอ้อนแอ่น ผิวขาว หน้าตาค่อนข้างดี เอ่ยถาม
“ก็เราเคยบอก มิก ไปแล้วนิ นี่โยแฟนเรา”พี่วิทย์แนะนำผมแล้วเดินมาโอบเอวผมไว้ซึ่งผมก็งง ๆ เพราะมันไม่มีในบท
ผมเลยหันไปมองบูมซึ่งตอนนี้สีหน้าเริ่มจะไม่ค่อยดีแล้ว แต่ทำไงได้ the show must go on
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”เสียงแหลมแสบแก้วหูมากครับ
“มิกไม่เชื่อ มิกไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลยนะวิทย์ อย่ามาโกหก”หูยขึ้นมันเลยนะ
แถมมิกยังหันมามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบเหยียด ๆ จนผมเริ่มเคืองเพราะไม่มีมารยาทมาก
“เราไม่ได้โกหก นี่แฟนเราจริง ๆ เค้ามาเยี่ยมเราจากกรุงเทพ”พี่วิทย์พูดเสียงเรียบแต่กระชับเอวผมไว้
“อีเนี่ยนะ หน้าแบบนี้ วิทย์ยังจะเอามันมาเป็นแฟนอีก มิกไม่เชื่อหรอก แล้วนี่ใครล่ะ อย่าบอกนะว่าแฟนอีกคน” คิดดูดิครับขึ้นอีขึ้นไอ้แถมยังปากไม่ดีอีก
“สวัสดีครับ ผมชื่อโย เป็นแฟนพี่วิทย์ครับ แล้วนี่ลูกพี่ลูกน้องผม มีปัญหาอะไรหรอครับ คุณ............”ผมถามอย่างสุภาพทั้ง ๆ ที่เคืองมาก ๆ
“ชั้นชื่อ มิก ย่ะ เธอน่ะไม่มีปัญญาหาแฟนหรอไงยะ วิทย์น่ะชั้นจองแล้วนะ เชิญไปหาเอาข้างหน้าเถอะ”มิกพูดพลางมองผมด้วยหางตา แบบเหยียดสุด ๆ
“ผมว่าคุณนั่นแหละ ไม่มีปัญญาหาแฟนหรอไงครับ คนเค้าเป็นแฟนกันตั้งนานแล้ว ยังมาทึกทักเอาอีก”ผมตอกกลับไปเพราะเริ่มทนไม่ไหว
“ต๊ายยยยยย ปากกล้านักนะ แต่ช่างเถอะ ชั้นไม่สนใจวิทย์แล้วก็ได้ แต่ว่า..........”มิกพูดเป็นนัย ๆ
“เฮ้ออออ........”ผมลอบถอนหายใจ แต่ก็คิดว่าทำไมอะไร ๆมันดูง่ายจังผิดปกติหรือเปล่า และก็จริงตามคาดครับ
“แต่ ลูกพี่ลูกน้องเธอน่ะ ชั้นขอนะ..........”มิกพูดพลางเดินเข้าไปเกาะแกะกับบูม
“เฮ้ยยยยยยย…………”ยังไม่ทันที่ผมจะร้องห้ามพี่วิทย์ก็สะกิดเตือนผม ผมเลยต้องปล่อย (ไปก่อน)
“ชื่ออะไรจ๊ะ น่ารักจัง มีแฟนหรือยัง มิกสมัครสักคนได้ไหม”มิกเข้าไปเจ๊าะแจ๊ะกับบูม ซึ่งบูมก็พยายามสลัดออกแต่แล้ว..........
“บูมยังไม่มีแฟนหรอก มิก”พี่วิทย์ตะโกนบอกไป ผมหันขวับมามองพี่วิทย์ตาเขียว แต่พี่วิทย์ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“ต๊ายยยยย ชื่อบูมน่ารักจัง ไปเที่ยวด้วยกันนะ ไปเหอะ ปล่อยคนตาต่ำอยู่ด้วยกันไปเถอะ”ว่าแล้วมิกก็ลากบูมออกไปข้างนอก
ผมทั้งตกใจ และสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะเหตุการณ์มันเร็วมาก จนตั้งตัวไม่ทัน
หลังจากที่ผมได้สติกลับมาก็หันไปเล่นงานพี่วิทย์ที่เป็นตัวตั้งตัวดีในเรื่องนี้.........
“พี่วิทย์ทำอะไรน่ะ ปล่อยบูมไปกับคนแบบนั้นได้ยังไง”ผมว่าพี่วิทย์แล้วจะวิ่งออกไปหาบูม แต่พี่วิทย์รั้งแขนผมไว้
“ปล่อยเค้าไปเถอะ ไม่เป็นไรหรอก บูมดูแลตัวเองได้”พี่วิทย์ล็อคตัวผมไว้
“ปล่อยผม......ถ้าพี่ไม่ปล่อยได้เห็นดีกัน”ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากพี่วิทย์ จนผมต้องเอาศอกกระทุ้งใส่ท้องพี่วิทย์จนตัวงอแล้ววิ่งออกไป
ผมพยายามมองหาบูม แต่ก็ไม่เห็นเลยวิ่งตามไปที่ลานจอดรถ ซึ่งผมก็เห็นบูมนั่งรถไปกับมิกผ่านหน้าผมออกไป ผมงงมาก สับสนไปหมด
ไม่รู้ว่าทำไมบูมถึงยอมไปกับมิกได้ง่าย ๆแบบนี้ หรือว่าบูมเองก็มีใจให้มิกเหมือนกันเพราะหน้าตามิกก็จัดว่าดีทีเดียว
ผมคิดไปคิดมาน้ำตาพาลจะไหลออกมา เรี่ยวแรงแทบจะไม่เหลือพยุงตัว ความคิดความน้อยใจพุ่งขึ้นมาจนแทบจะระเบิดออกมา
จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจกลับห้องเพื่อเก็บกระเป๋ากลับบ้านด้วยความน้อยใจ
หลังจากผมเก็บของใส่กระเป๋าเดินทางของผมเสร็จ สติเริ่มที่จะกลับเข้ามาบ้างแล้ว ผมคิดว่าถ้าผมไปตอนนี้แล้วป้ากับลุงผมล่ะ
ผมจะหาเหตุผลไปบอกท่านยังไงดี เพราะท่านก็ขอร้องให้มาอยู่ช่วยงานที่นี่ คิดไปคิดมา ด้วยความโกรธและความน้อยใจที่บูมไปกับไอ้มิกอะไรนั่น
ทำให้ผมตัดสินใจโทรไปหาคุณป้าผมเพื่อขอลากลับกรุงเทพฯ
“สวัสดีครับคุณป้า ผมโยนะครับ เอ่อ...............................
พอดี ผมมีเทสต์อ่ะครับผมคงจะอยู่ช่วยงานที่เชียงรายไม่ได้แล้วนะครับต้องขอโทษด้วยครับ”ผมหาเหตุผลที่คิดว่าดีที่สุดแล้วเพื่อหนีไปจากที่นี่
“อ้าวหรอจ๊ะ ไม่เป็นไรจ๊ะลูก กลับไปสอบก่อนก็ได้นะ เพราะคุณลุงก็หายดีแล้ว พ่อของตาวิทย์ก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะจ๊ะ
ยังไงก็ขอบใจมากนะจ๊ะที่ช่วยดูแลรีสอร์ทให้”น้ำเสียงที่มีเมตตาส่งผ่านสายโทรศัพท์มา ทำให้ผมสำนึกผิดที่โกหกคุณป้าผม แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี
“เอ่อ.....ครับ ขอบคุณครับ งั้นเดี๋ยวผมกลับเลยนะครับ ฝากสวัสดีคุณลุงด้วยนะครับ”
“จ๊ะ แล้วถึงบ้านแล้วโทรบอกป้าด้วยนะลูก ป้าเป็นห่วง ดูน้ำเสียงเราไม่ค่อยดีเลย”
“ครับผม แล้วผมจะโทรหาครับ สวัสดีครับคุณป้า”แล้วผมก็วางสายไป
จากนั้นผมก็จองตั๋วเครื่องบินเอาที่เร็วที่สุดเพื่อกลับไปกรุงเทพฯ
ผมสั่งให้คนรถเอารถออกไปส่งเพราะไม่อยากเห็นหน้าพี่วิทย์ ได้แต่ฝากข้อความให้ พนักงานต้อนรับ เอาไปให้ แล้วก็นั่งรถออกมา
ระหว่างที่ผมนั่งรถไปได้สักระยะนึง ผมมองออกมาด้านหน้า ผมเห็นชายร่างสูงคนนึงเดินสวนทางกลับมา ท่าทางคุ้น ๆ
ยิ่งรถขับเข้าไปก็ยิ่งคุ้น จนรถที่ผมนั่งมาแล่นเกือบจะถึงชายร่างสูงนั้น ผมก็ต้องตกใจ เอ๊ะ นั่นมัน บูมนิ.......................................
จบตอนที่ 15/1 แล้วครับ ขอบคุณครับที่ติดตาม ตอนนี้อะไร ๆ ก็ค่อนข้างจะคลี่คลายไปได้บ้างยังไงก็จะพยายามมา อัพให้นะครับ
*****************************
][GobGab][ งั้นเปลี่ยนจากโย เป็นน้องถุงดีมั้ยครับ
sak ส่วนตอนนี้คงเหมือนอยู่ในดงเสือสิงห์กระทิง และ แรดดดดดด
shell โหมดโหดครับ
MyLoveMyBabe ต้องติดตามความรักของคนทั้งคู่ต่อไปครับ
มูมู่น้อย เขาอาจจะร่วมมือกันก้ได้นะ มูมู่
forsaken ไม่บอกหรอกครับ ต้องรอดูเอาเอง
meemewkewkaw เหอเหอ ผมสบายดีครับ แต่อาจะเบลอไปหน่อย ช่วงนี้งานเยอะครับ
↔ Hey N ↔ ขอบคุณสำหรับการติดตามครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
