Part 9
“….มาร์ช” ผมยื่นตะลึงกับคนตรงหน้า
“เซอร์ไพรส์ ฮ่าๆ …เหวออออ”
ผมรีบดึงอีกฝ่ายเข้ามาในอ้อมกอดด้วยความคิดถึง ให้ตายเถอะ ไม่ได้เจอมานานขนาดไหนแล้วนะ… ไม่อยากจะมานั่งนับ เพราะยิ่งนับ ก็ยิ่งปวดใจ ยิ่งรู้ว่าเค้าคงไม่ได้คิดถึงเราเท่ากับที่เราคิดถึงเค้า ก็ยิ่งทรมานเข้าไปใหญ่
“พ...พี่แดนปล่อยก่อน”
“คิดถึงจัง ขอกอดหน่อย” ผมไม่พูดเปล่า แต่รัดมือเข้ากับเอวมาร์ชแน่น… คิดถึง คิดถึง คิดถึง
“คร้าบ คิดถึงเหมือนกันนะ” สงสัยเจ้าน้องชายตัวแสบจะรู้ตัวว่าทัดทานผมไม่ได้ เลยขานรับแบบจำนน แล้วยกขึ้นกอดผมตอบ ตบหลับดังปุๆ อีกต่างหาก…เดี๋ยวเถอะๆ
“กลับมาเมื่อไหร่” ผมยังคงพูดอยู่ที่ซอกคอและไรผมอีกฝ่าย
“เมื่อเช้านี้เอง สดๆ ร้อนๆ”
“แล้วทำไมไม่โทรบอกกันเลย” ผมตัดพ้อ มือก็ลูบเอวเจ้ามาร์ช…ผอมลงรึเปล่านะ
“ก็ยุ่งๆ อ่ะ… เพิ่งจะว่างเนี่ย รีบมาหาเลยนะ ว่าแต่เข้าไปข้างในเถอะพี่แดน เดี๋ยวมีคนเห็น อายเค้า”
เจ้าตัวแสบของผมว่า ทำหน้าแดงๆ เหมือนเขิน ยิ่งทำให้ผมเห็นว่าน่ารักเข้าไปใหญ่ ให้ตายสิ น้องใครวะ ทำไมมันน่าเอ็นดูขนาดนี้ ผมรีบดึงอีกฝ่ายเข้ามาในห้อง แล้วรีบจัดการหาอะไรให้กินทันที เหมือนจำได้ว่าเจ้ามิกกี้จะซื้อพวกนม น้ำผลไม้มาเก็บไว้ในตู้เย็น
“ฮ่าๆ นี่รูปอะไรอ่ะพี่แดน ตลกดี” เจ้ามาร์ชมันหัวเราะตะโกนถามผมมาจากห้องรับแขก
“รูปไหน?” ผมตะโกนถามกลับไป ส่วนมือก็รินน้ำแอปเปิ้ลเย็นเจี๊ยบใส่แก้วไปด้วย
“เนี่ย… เหมือนจะเป็นรูปคน แต่หน้าเบี้ยวๆ ตลกดี” แล้วผมก็ถึงบางอ้อ นั่นเป็นรูปที่ผมกับเจ้าหนูวาดด้วยกันเองแหล่ะครับ มันร่างแบบให้ แล้วให้ผมวาดเติม… มันเลยออกมาพิลึกกึกกือเหมือนเอเลี่ยนทำนองนั้น
“อ๋ออออ รูปพี่เอง… วาดกับไอ้ปุ๊กกี้”
“ปุ๊กกี้??” ไม่ทันทีเจ้ามาร์ชจะได้ถามอะไรต่อ มันก็เดินมาที่ห้องครัว แล้วก็ต้องตะลึงอีกครั้ง…
“ว้าววว เดี๋ยวนี้หัดเก็บของกินไว้ในครัวแล้วเหรอพี่แดน…หรือว่า…แอบมีสาวมาทำให้เนี่ย หืม?” เจ้าตัวเดินทำหน้าทะเล้นทะลึ่งใส่ผม แล้วโผเข้ามาเกาะหลังเหมือนตอนเด็กๆ เราชอบทันกัน
“สาวที่ไหนเล่า… ไอ้มิกกี้นั่นแหล่ะ เอามายัดๆ ไว้ตามใจชอบ” ผมพูดไปไม่ได้สนใจอะไร หยิบขนมเล็กๆ น้อยๆ มาใส่จานให้มาร์ชกิน
“มิกกี้??”
“อาฮะ”
“สรุปมีกี่คนเนี่ย??” มาร์ชเดินเข้ามานั่งในครัว มองหน้าผมอย่างใครสงสัย
“อ้อ คนเดียวกันนั่นแหล่ะ” ผมว่า แล้วนั่งลงข้างๆ อีกฝ่าย… เอาแขนคล้องไว้ข้างหลังพนักพิงมัน
“แล้วทำไมเรียกตั้งหลายชื่อ…” มันยกน้ำแอปเปิ้ลขึ้นดื่ม แล้วก็ต้องรีบวางเพราะเย็นจัดจนจี๊ดขึ้นมอง เจ้ามาร์ชยกมือขึ้นกุมหัวทันที จนผมต้องยื่นมือเข้าไปช่วยนวดให้และเช็ดมุมปากให้
“หึหึ เหมือนเดิมเลยนะเรา บอกให้ค่อยๆ กิน”
“ปวดเลย…”
“มานี่มา…”
ผมดึงมาร์ชเข้ามาใกล้ จับหน้าขาวนั่นเบาๆ ให้เงยขึ้น…ดวงตาคมใสที่จ้องมองกลับมายิ่งทำให้หัวใจพองโต ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น…มากขึ้น
“อย่าทำแบบนี้พี่แดน” เสียงนั่นทำให้ผมชะงักกะทันหัน
“ขะ…ขอโทษ” ผมรีบปล่อยมือ แล้วหันไปนั่งตรงๆ ตามเดิม
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็ขอโทษ”
“….อืม” ชั่วขณะหนึ่งที่ผมแอบคิดถึงใครบางคน…หน้าขาวๆ ปากแดงๆ แบบนี้…
“เฮ้ย ลืม!” พอคิดแล้วก็นึกขึ้นได้ ตายห่าล่ะ กี่โมงแล้ววะ??
“เอ๋ อะไร?” เจ้ามาร์ชถามผมหน้าตาเลิ่กลักเพราะเห็นผมตะโกนขึ้นมาเสียงดัง
“บาส…แข่งบาส”
“บาส?” มาร์ชทวนคำพูดผมแบบงงๆ
“อาฮะ ไปด้วยกันนะ” ผมไม่พูดเปล่า แต่ลุกขึ้นเก็บข้าวของตามเดิม แล้วพยักหน้าชวนอีกฝ่าย
“เอ๋??”
…………………………………………………………
ไม่นานนักที่ผมบึ่งแทบจะ 140 ในตัวเมืองไปยังมหาลัยของเจ้าหนู ดิ่งไปที่สนามบาสแบบเอาท์ดอร์แถวๆ คณะมัน ผมเคยมาที่นี่หลายครั้งครับ มารับมันบ้าง ไม่ก็โดนบังคับให้มาส่งงานให้มันบ้าง เจ้าหมอนั่นน่ะขี้ลืมเป็นอันดับหนึ่ง อยู่ดีไม่ว่าดีชอบโทรมาแล้วบอกว่าให้ขนงานไปส่งให้มันที่คณะหน่อย ดูซิ…นี่กรูเป็นพี่หรือทาสรับใช้วะ
เสียงโห่ร้องดังกึกก้องไปทั่วรอบสนาม แสงไฟสปอทไลท์สีขาวจากทั้งสี่ด้านส่องมายังจุดกึ่งกลางที่มีผู้เล่นมากมายกำลังวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อแยกลูกสีส้มลูกเดียว ผมพามาร์ชเข้าไปด้านในเพื่อหาที่นั่งที่ยังว่างอยู่ โชคดีที่เราได้นั่งต่อจากเด็กกลุ่มหนึ่งที่เพิ่งลุกออกไป
“คณะไรอ่ะพี่แดน?” เจ้ามาร์ชตะโกนถามแข่งกับเสียงกลองและเสียงเชียร์ที่ดังอัดแน่นอยู่ข้างหู
“สินกำกับวิดวะ” ผมตอบ มองหาเจ้าตัวดีว่าอยู่ที่ไหน
“แล้วไหนล่ะ มิกกี้ของพี่น่ะ” นั่น อีกฝ่ายถามอย่างรู้ใจว่าผมกำลังมองหามันอยู่
“อืมมม อ๊ะ! นั่นไง ไอ้หัวเดดล็อกที่กำลังถือลูกอยู่นั่นแหล่ะ”
ผมชี้นิ้วเพื่อให้มาร์ชเห็น… เจ้ามิกกี้กำลังถือลูกบาสหลอกล่อซ้ายขวาจากคู่ประกบเพื่อประชิดใน หัวเดดล็อกถูกรวบไปข้างหลังพร้อมกับโพกหัวด้วยผ้าสีส้มลายหัวกระโหลกเช่นเดียวกับชุดบาสมัน เสื้อกล้ามสกรีนสโลแกนของคณะและเบอร์ 8 เผยให้เห็นท่อนแขนขาวผอมเรียวแต่มีกล้ามพองาม กางเกงขาสั้นกับซับพอร์ทสีดำข้างในรัดน่องขายาวๆ ของมัน ยิ่งอยู่ใต้แสงไฟ รูปร่างโทรมเหงื่อของเจ้าหนูยิ่งดูน่าหลงใหล…
เอ่อ…ผมหมายถึงกับสาวๆ นะ ก็เห็นทั้งสาวแท้สาวเทียมนั่งกรี๊ดตะโกน มิกกี้ๆ อย่ข้างสนาม ผมไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่มันจะป็อบ ก็เล่นทำตัวซะเด่นขนาดนี้ แถมยังเป็นนักกีฬามหาลัย ไม่ดังให้มันรู้กันไป…
“โห แนวจริงด้วย” มาร์ชกระซิบบอกผม เล่นเอาผมขำออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“บอกแล้ว… หึหึ” ผมว่า แต่สายตาไม่ได้ละจากเจ้าหนูที่กำลังวิ่งไปดั้งค์ลูกบาสเข้าห่วง ทำคะแนนนำให้ทีมไป 68-43 เสียงกรี๊ดรอบข้างดังขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ผมกับมาร์ชถึงกับต้องยกขึ้นปิดหูเลยทีเดียว
“เก่งด้วยเว้ย” มาร์ชพูด…และนั่นก็คือสิ่งที่ผมคิดเช่นเดียวกัน เห็นบ้าๆ บอๆ ตอนอยู่กับผม แต่ไม่นึกเลยว่ามันจะเป็นนักกีฬาตัวยง และ…ดูดีขนาดนี้
ไม่นานนักเกมส์ก็จบลงด้วยชัยชนะของคณะศิลปกรรม… แปลกดีนะ ศิลปกรรมชนะวิศวะ ถ้าไม่มีเจ้าหนูมิกกี้เห็นทีคงล่มไม่เป็นท่า คนเริ่มทยอยกันเดินลงจากสแตนด์กลับบ้าน ส่วนนักกีฬาทั้งหลายก็กระโดดโลดเต้น ยืนดื่มน้ำดื่มท่าหัวเราะเล่นกับเพื่อนๆ ในทีม
แต่แปลกที่ผมไม่เห็นเจ้ามิกกี้เลย…
“เฮ้! นัท! ไอ้กี้ล่ะ?” ผมเดินลงมาชั้นล่างสุดของสแตนด์ แล้วกระโดดข้ามรั้วกั้นเข้าไปในสนาม ตะโกนถามไอ้นัท เพื่อนของเจ้าหนู ผมมามหาลัยมันบ่อยจนแทบจะรู้จักเพื่อนในกลุ่มมันทุกคนแล้วครับ
“อ่าว ดีครับเฮีย” พอไอ้นัทมันยกมือไหว้ผม …เพื่อนๆ ในทีมก็ยกมือไหว้ตามกันประหลกๆ
“เออ…ดีๆ ไอ้กี้..”
“มันหายหัวไปไหนไม่รู้ แข่งเสร็จปุ๊บก็หายไปเลย กลับบ้านไปแล้วมั้ง?” ผมยังไม่ทันถามอีกครั้ง เหมือนไอ้นัทจะรู้ มันรีบตอบผมแล้วยิ้มหน้ากวนๆ กลับมาให้
“อ่าว ซะงั้น… ไรวะ คนอุตส่าห์มาดู หายหัวไปอีก ไอ้นี่” ผมบ่นเบาๆ ส่ายหน้าอย่างระอา
“โหยยย เฮียน่ะแหล่ะหายไปไหนมา รู้เปล่าครึ่งแรกไอ้เชี้ยกี้มันไม่ยอมลงสนามด้วยซ้ำ มันบอกรอเฮียมาก่อน… แต่พอครึ่งหลังเห็นว่าทีมท่าจะล่ม มันถึงยอมลงนะน่ะ แม่ง อารมณ์เสียตลอดแมทช์ มันคงหงุดหงิดรีบกลับบ้านไปแล้ว” ไอ้นัทว่า ทำหน้าเซ็งโลก
“เหรอ…”
ผมไม่รู้จะตอบว่าอะไร ทำไมมันจะต้องโมโหด้วยวะกะอีแค่ไม่ได้มาเชียร์ แต่ผมก็รู้สึกผิดนะครับ สัญญาไม่เป็นสัญญา เจ้าหมอนั่นยิ่งขี้งอนอยู่ด้วย ไม่รู้ทำไมอยู่กับผมแล้วเหมือนเป็นคนละคนเวลาอยู่กับเพื่อนมันเลย ไม่อยากจะบอกว่าหมอนั่นน่ะ หัวโจกคณะครับ… คนทั้งกลัว ทั้งชอบมัน (เพราะทรงผมมันเปล่าวะ? ไม่เข้าใจเหมือนกัน - -‘’) แต่ตอนอยู่กับผมนี่อย่างกับลูกหมาตัวน้อย อ้อนซะยิ่งกว่าลูก
“เฮียก็รีบไปง้อมันละกัน ฮ่าๆ ผมขอตัวก่อนนะเฮีย คืนนี้มีเลี้ยงใหญ่” ว่าแล้วไอ้นัทก็ยกมือขึ้นไหว้ลาผมอีกรอบ ผมรับไหว้แบบลวกๆ มองดูอีกฝ่ายเดินกลับไปที่ทีมตัวเอง ส่งเสียงดังเฮฮากับชัยชนะที่เพิ่งได้รับมาหยกๆ
ผมตัดสินใจหันหลังกลับ เดินไปหามาร์ชที่ยืนรออยู่หลังสแตนด์…
“เป็นไงมั่ง?”
“กลับบ้านไปแล้ว…” ผมยักไหล่ แล้วกระโดดข้ามเข้าไปในสแตนด์อีกรอบ
“หึหึ โดนงอนซะแล้วพี่เรา” เจ้ามาร์ชว่า แล้วเดินนำผมไปตรงทางออก
“งอนบ้าไรล่ะ ไอ้หนูนั่นก็อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ แบบนี้แหล่ะ”
“เหรออออออ” ตอนนี้ผมชักเกลียดคำนี้พร้อมกับเสียงลากยาวๆ แบบเดียวกับเจ้าไมล์และชินแล้วล่ะสิ ทำไมทุกคนถึงชอบพูดคำนี้เวลาผมพูดถึงเจ้าหนูกันนักนะ
“ครับบบบ ป่ะ กลับบ้าน” ผมบอก โอบไหล่อีกฝ่ายแล้วเดินตรงไปที่รถ
“เอ้อ พี่แดนไปส่งผมที่เดิมนะ…”
“….คอนโดมันน่ะเหรอ” ผมตอบเสียงเบา ยิ่งนึกก็ยิ่งโมโห ให้ตายสิ
“อืม เมื่อกี้โทรมาตามแล้ว ท่าทางหงุดหงิดพอกัน” ผมก็เข้าใจนะครับ วันนี้ดีใจแค่ไหนแล้วที่มันปล่อยให้มาร์ชมาหาผมได้ ปกติยอมซะที่ไหนล่ะ… แล้วมันก็คงรู้ว่าผมไม่ชอบขี้หน้ามันเท่าไหร่นัก จึงปล่อยให้มาร์ชมาคนเดียว
“จะหวงอะไรกันนักกันหนา…พี่ก็หวงของพี่เหมือนกันนะ” ผมว่า หันหน้าไปยิ้มให้น้องสุดที่รักแล้วยกมือขยี้หัวยุ่งๆ ของมันเล่น
“ฮ่าๆ ผมรู้… ผมก็หวงพี่แดน… มีแฟนต้องเอามาให้ผมสกรีนด้วยนะ หึหึ” คนพูดยกแขนขึ้นกอดเอวผมเหมือนกัน… แต่ไมรู้ทำไมผมถึงหัวเราะไปด้วยไม่ได้ เลยทำได้เพียงยิ้มรับเท่านั้น
“ไม่มีหรอก…”
“อะไรนะครับ?” มาร์ชเงยหน้าขึ้นมามองผม ทำตาใสแบ๊ว
“เปล่า ป่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง ดึกแล้ว”
แล้วพวกเราสองคนก็ขึ้นรถ ขับออกมาจากสนามบาสที่เริ่มร้างหลังการแข่งขันจบ… ผมขับออกมาเรื่อยๆ จนเกือบถึงประตูใหญ่ทางออกของมหาลัย แล้วก็ต้องหรี่ตาเปิดไฟสูงเพื่อมองดูร่างที่คุ้นตาบนฟุตบาททางเดิน
ผมรีบเปิดไฟเลียวแล้วจอดรถข้างๆ ทางเดินนั้น เปิดหน้าต่างฝั่งข้างคนขับ …ตะโกนเรียก
“เฮ้! มิกกี้ ขึ้นรถเร็ว” ผมบอกคนที่ยืนสะพายเป้อยู่ข้างนอก มันยังใส่ชุดบาสอยู่เลยครับ
“….” เจ้าหนูมองเข้ามาในรถอย่างตกใจ ผมสังเกตว่ามันเหลือบไปมองมาร์ชที่นั่งอยู่ข้างคนขับ มาร์ชยิ้มให้อีกฝ่าย แต่ดูเหมือนเจ้าหนูไม่ได้ยิ้มตอบ
“เร็ว ขึ้นรถมา” ผมเร่งมัน…แต่เจ้ามิกกี้ก็ยังดูลังเลๆ
“…ผมกลับเองได้” มันว่าเสียงค่อย แล้วเดินหนี จนผมต้องเหยียบคันเร่งตามเบาๆ
“จะกลับเองทำไมล่ะ ก็กลับด้วยกันสิ เปลืองตังค์ เร็ว…ขึ้นมา”
กว่าจะบังคับให้มันขึ้นรถได้ก็แสนลำบากยากเย็น เจ้าหนูนั่นก็ทำหน้าเซ็งโลกยังกับว่าทีมมันแพ้อย่างงั้นแหล่ะ…
“เฮ้ย ชนะนะเว้ย ทำหน้าตาให้มันดีใจหน่อยสิวะ” ผมว่าเมื่อเจ้ามิกกี้มันเปิดประตูมานั่งเบาะหลัง
“ก็งั้นๆ…”
“เอ้อ นี่มาร์ช น้องพี่เอง… มาร์ช นี่มิกกี้ เด็กข้างห้อง” ผมแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน..โดยไม่ได้สังเกตสีหน้าเจ้าหนูที่นั่งอยู่เบาะหลังเลยสักนิด
“ดีครับน้องมิกกี้” มาร์ชเอ่ยทักทายอีกฝ่าย พร้อมกับยิ้มหล่ออย่างที่มันชอบทำ
“ดีครับ”
แล้วบรรยากาศภายในรถก็เงียบสงัดจนผมรู้สึกแปลก…ปกติเจ้าหนูมันเป็นคนร่าเริงพูดจนลิงหลับ (แต่ผมไม่หลับนะ แค่เคลิ้มๆ) ตอนนี้กลับนั่งเงียบ เอาแขนพิงกับประตูมองออกไปข้างนอกกระจกตลอดเวลา พอผมส่องกระจกมองหลังไปยังเห็นมัน นั่น…ทำหน้าบูดใส่กลับมาด้วย …เป็นอะไรวะ?? ไม่เข้าใจเลย ให้ตายสิ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
งอนค่ะพี่ อาการนั้นคืองอนค่ะ ฟันธง!
หวาใกล้หมดสต๊อกแระ อิอิ ถ้าหมดสงสัยรออีกนาน คนเขียนแขนขาด
อ่านกันเยอะๆนะคะ
กอดคุณ Lukaka
i
i
i
V
หัวข้อ: ---"กูล่ะเซ็งจิต...ไอ้ติสต์แตก"--- P.343 (29-01-11) พิเศษย้อนหลัง Happy New Year จร้า *[]* (อ่าน 2690044 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก