Part 35 (ชื่อตอน คนแต่งบอกคิดไม่ออก พอดีกำลังอยากกินรวมมิตรตอนตี 2
)
“มิกกี้… เฮ้ มิกกี้” เมื่ออีกฝ่ายไม่มีท่าทีว่าได้ยินเสียงผมสักนิด เลยตัดสินใจอุ้มร่างมันขึ้นท่ามกลางสายตางุนงงของผู้อยู่ร่วมคอนโดฯ ลุงยามวิ่งเข้ามาถามยกใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะแกเองก็รู้จักผมกับไอ้หนูมานานพอดู และเมื่อรู้ว่ามันไม่สบายก็บ่นใหญ่ บอกว่าเห็นมานั่งขีดๆ เขียนๆ ทำหน้าซึมตั้งแต่ตอนเที่ยงๆ แล้ว ทำท่าเดินไปเดินมาเหมือนจะขึ้นห้องก็ไม่ขึ้น
“ลุงมาถามว่ากินข้าวรึยัง ก็บอกว่ากินแล้วๆ เลยคิดว่าคงมารอเพื่อน ทำไมไม่สบายไปได้ล่ะเนี่ย”
เฮ้ออ ให้ตายเถอะ… ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้วะ ผมพยักหน้ารับคำของลุง แล้วก็บอกว่าขอฝากของไว้ก่อน เดี๋ยวลงมาเอา และรีบอุ้มเจ้าหนูขึ้นลิฟท์ไปโดยมีลุงตามมาช่วยเป็นระยะๆ จนถึงหน้าห้องนั่นแหล่ะ
“เฮ้ย พี่แดน…เกิดอะไรขึ้น?” มาร์ชที่คาดว่าคงจะเลิกทะเลาะกันไปนานแล้ว เดินมาที่หน้าห้องพร้อมกับไอ้ซันเหมือนกำลังจะกลับบ้านก็ต้องตกใจเมื่อผมพุ่งเข้าไปในห้องโดยในมือมีไอ้หนูนอนนิ่งหน้าแดงอยู่
ผมไม่ได้สนใจเสียงทักท้วงนั้น ได้แต่เดินเข้าไปเตะประตูห้องนอนให้เปิดอ้าออกดังปัง และวางเจ้าหนูลงบนเตียงทันที
สงสัยคนที่ยืนอยู่ข้างนอกจะทนไม่ไหวที่เห็นผมทำอะไรไม่ถูกหลังจากวางเจ้าหนูลง… นอกจากเอื้อมมือไปแตะนู่นแตะนี่ หันซ้ายหันขวา มาร์ชเลยเข้ามานั่งลงข้างเตียงอีกฝั่ง มองหน้าผมทีนึง ก่อนที่จะเอื้อมมือไปแตะลงที่หน้าผากไอ้มิกกี้บ้าง
“เป็นไข้นี่…”
“อืม..ต้องไปโรงพยาบาลมั้ยเนี่ย” ผมตอบ งุนงงกับสถานการณ์ ทำไงดีวะ กรูไม่เคยพยาบาลคนป่วย
“ไม่ต้องหรอก แค่เช็ดตัวก็พอ ดูแล้วไม่ได้ร้อนมาก” ไอ้ซันที่ยืนค้ำหัวมาร์ชอยู่บอกขึ้น ทำให้ผมนึกได้ว่าเป็นไข้ต้องเช็ดตัวสินะ เลยเดินดุ่มๆ ออกไปข้างนอก เตรียมผ้ากับน้ำอุ่นใส่กาละมังเข้ามาในห้อง
“เช็ดขึ้นแบบนี้ เพื่อให้รูขุมขนเปิด” ไอ้ซันคว้าผ้าในมือผม และทำท่าจะลงมือเช็ดที่แขนเจ้าหนู….
“ไม่ต้อง เอามานี่” ผมรีบแย่งผ้าในมือมันมาก่อนได้ทัน หันไปส่งสายตาอาฆาตให้ทีนึง ดูท่าทางมันเองก็ส่ายหน้าแบบเซ็งๆ มาที่ผมเช่นกัน
ผมค่อยๆ เริ่มเช็ดที่ใบหน้าแดงของไอ้มิกกี้… และไล่แกะกระดุมเสื้อไปทีละนิด เหลือไว้เพียงสองเม็ดเพื่อไล่เช็ดไปตามซอกคอและรักแร้
“ไปไงมาไงเนี่ย” ผมเงยหน้าขึ้นมองมาร์ชที่กำลังตั้งคำถาม…ตอนนี้แทบจะลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าในห้องไม่ได้อยู่แค่คนเดียว เพราะในหัวมีแต่เรื่องคนที่นอนนิ่งคิ้วขมวดเป็นระยะๆ คนนี้ตลอดเวลา
“หมายถึงอะไร…”
“ยังมาถามอีก เรื่องน้องมิกกี้เนี่ย” มาร์ชเริ่มทำเสียงดุผม
“ก็…ตอนแรกว่าจะไปรับ แต่พอไปข้างล่างก็เห็นนอนอยู่ที่ม้านั่ง ตัวร้อนอย่างที่เห็น…” ผมพูดพร้อมกับมือก็เช็ดตามตัวไอ้หนูไปด้วย
“…เพราะผมรึเปล่า? ผมมา…น้องมิกกี้เลย…” มาร์ชมองหน้าผมแบบกล้ากลัวๆ โดนที่ข้างหลังมีไอ้ซันยืนบีบไหล่เบาๆ
“เปล่าหรอก อย่าคิดมากน่ะ เพราะพี่เองแหล่ะ…”
เพราะปล่อยให้มันไปมหาลัยเองทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้มันก็ทำท่าเหมือนจะไม่สบายแท้ๆ …ทำไมไม่เอะใจให้เร็วกว่านี้วะ ให้ตายเถอะ เป็นไข้ขนาดนี้ยังไปนั่งทำอะไรข้างล่างนั่นวะ ไม่ไปเรียนทำไมไม่ขึ้นมาบอก…ไม่ก็กลับไปนอนห้องตัวเองก็ได้…
“..อือ” เจ้าหนูครางอือขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้วและขยับตัวเล็กน้อย คาดว่าคงเป็นเพราะผ้าเปียกๆ ที่กดแช่ไว้ตรงข้ามแก้มตัวเอง หลังจากที่ผมมัวแต่คิดเรื่องต่างๆ ในหัวจนเพลินไปหน่อย
“มิกกี้…มิกกี้” ผมรีบส่งเสียงเรียกเจ้าหนู มืออีกข้างลูบแก้มมันไปมาด้วยความเป็นห่วง
“ครับ…” มันอือออครางในลำคอเหมือนปฏิกิริยาตอบรับอัติโนมัติ แล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นราวกับว่าเปลือกตาคู่นั้นมันหนักเสียเหลือเกิน
“มิกกี้ ปวดหัวมากมั้ย… ไหวรึเปล่า กินยาก่อน เดี๋ยวเช็ดตัวให้อีกรอบ แล้วทำไมไปนอนอยู่ข้างล่าง ไม่ยอมขึ้นมาเรียก โดดเรียนทำไมไม่บอก… ไม่สิ ไปเรียนไม่ไหวทำไมไม่บอก หา??”
“พี่แดน ใจเย็นๆ…” มาร์ชรีบปรามเมื่อเห็นว่าผมระดมคำถามใส่เจ้าหนูไม่ยั้งด้วยความว้าวุ่น ไอ้ซันแมร่งก็ดันยืนหัวเราะเป็นแบ็คกราวด์อยู่ข้างหลัง… มิกกี้เองก็ดูจะงงไปเหมือนกัน เพราะมันนอนนิ่ง หลับตาลงกระพริบอีกสองสามทีก่อนที่จะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองอีกครั้ง
ทันทีที่มันมองเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ก็รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดตัวเองทันที ล่อคลุมไปซะครึ่งหน้า โผล่ออกมาแค่ตาทั้งสองดวงที่กำลังล่อกแล่กไปมา ดูแตกตื่นชอบกล… สงสัยคงจะเพราะเห็นคนอยู่ในห้องเยอะก็ได้มั้ง
“ลุกไหวมั้ย มากินยาก่อน” ผมใช้มือช้อนตัวเจ้าหนูให้ลุกขึ้นนั่ง…มันขืนตัวแข็งนิดหน่อย แต่ก็ต้องยอมเพราะโดนผมทำเสียงดุใส่อีกครั้ง ก่อนที่จะค่อยๆ กินยาลดไข้ไปพร้อมกับน้ำ ทำหน้าฝืดๆ
“มิกกี้…พี่ขอโทษนะ พี่…” มาร์ชพูดขึ้นเมื่อผมวางไอ้หนูลงบนที่นอนอีกครั้ง
“ขอโทษผมทำไม?” มันถามเสียงแห้ง แล้วตะแคงข้างหันหน้าหนี เอาแขนเกาะหน้าตักผม
“ขอโทษที่… เอ่อ มากวน แล้วก็ นั่นแหล่ะ” สงสัยท่าทางจะคิดคำพูดไม่ออก เลยได้แต่พูดส่งๆ ไปอย่างงั้น
“…พี่มาร์ชไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“เอาล่ะๆ พอก่อน… เดี๋ยวให้นอนสักพักมีอะไรค่อยคุยกันตอนหายแล้ว” ผมรีบตัดบทเพราะมาร์ชเองก็ทำท่าทางกำลังพยายามอธิบายความคิดตัวเองให้ออกมาเป็นคำพูด แต่ก็ไม่ได้เสียที ไอ้ซันก็ยืนเท้าคางทำท่าเก๊ก ยิ้มๆ มองที่เจ้าหนูสลับกับผมไปมา แล้วก็มองหน้ามาร์ช ก่อนจะหัวเราะในลำคอ
“ไปกันเถอะมาร์ช” แล้วมันก็เรียกน้องกรู มาร์ชทำท่าลังเลแป๊บหนึ่ง แล้วจึงหันมาลูบหัวมิกกี้เบาๆ ลุกจากเตียงเดินออกไปข้างนอกห้อง
ผมมองสองคนนั้นเดินออกไปจากห้อง…เสียงปิดประตูดังตามขึ้นมา และเสียงฝีเท้าที่ไกลออกไปพร้อมกับเสียงพูดคุยที่ค่อยๆ จางลงบ่งบอกว่าทั้งสองได้ออกจากห้องไปแล้ว ผมก้มหน้าลงมาดูไอ้คนที่นอนตัวร้อนรุมๆ เกาะแข้งเกาะขาผมไม่ยอมห่าง เฮ้อออ…. ไอ้เด็กดื้อเอ้ย
“เอาล่ะ…นอนพักซะนะ ตื่นขึ้นมาเจอคำถามแน่ เตรียมตัวไว้” ผมพยายามแกะมือมันออก แต่ก็แน่นไม่ยอมปล่อยเลยทีเดียว
“…มิกกี้ นอนซะ…นะครับ คนเก่ง” ชมเข้าไว้ เล่นกับเด็กชมมันไว้ก่อน ค่อยอัดตูด เอ้ย เตะตูดมันทีหลัง -*-
“ไม่เอา ปวดหัว”
“ปวดก็นอนสิจะได้หาย ทำไมดื้อแบบนี้ หือ?”
ผมดันตัวมันให้นอนราบลงกับเตียบหลังจากที่นอนตะแคงกึ่งๆ กอดตักผมเอาไว้ เจ้าหนูยอมทำตาม แล้วค่อยๆ คลายมือออก… ผมเอื้อมไปจับมือมันเบาๆ เพื่อให้รู้สึกดีขึ้น แต่ไม่รู้ว่ามันจะรู้สึกอย่างที่ผมอยากให้เป็นรึเปล่า เพราะเมื่อลองจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโตคู่นั้น… กลับดูเศร้าพิกล
“ทำไม เป็นอะไรไปเรา?”
“พี่มาร์ชกลับไปแล้วเหรอ…” มิกกี้ถามเสียงแห้ง
“อืม.. กลับแล้ว”
มันหลับตาลง แล้วนอนพลิกตะแคงหันหลังให้ผมอีกทาง… ผมเห็นอย่างนั้นเลยได้แต่ถอนหายใจ และลุกไปเปลี่ยนน้ำในกาละมังรอบหนึ่ง พร้อมกับซักผ้าเช็ดตัว และกลับเข้ามาด้วยน้ำใหม่เผื่อเอาไว้เช็ดตัวให้มันหลายๆ รอบ ไข้จะได้ลดลงบ้าง
ไอ้หนูหลับไปแล้ว…
เสียงแอร์อุณหูมิสูงนิดๆ ที่ผมตั้งไว้ส่งเสียงดังยิ่งกว่าจังหวะการหายใจของมันเสียอีก ผมวางถังน้ำกับผ้าเช็ดตัวลงกับโต๊ะ และตัดสินใจนั่งลงบนเตียงเบาๆ
ไม่กล้าแม่แต่เอ่ยชื่อเรียก… กลัวจะตื่น ให้นอนพักเยอะๆ จะได้หายไวๆ เห็นมันเป็นแบบนี้แล้วไม่ชอบเลย ให้ตายสิ… เอามิกกี้บ้าบอ เอ๋อๆ ป่วงๆ คนเก่ากลับคืนมาจะดีกว่า
ผมยื่นมือออกไปแตะตัวเจ้าหนูอย่างระมัดระวังที่สุด มันเบาเสียยิ่งกว่าแตะปุยนุ่น… ไม่รู้ทำไม ผมถึงได้กลัวขนาดนี้ อยู่ๆ ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ …กลัวว่าถ้าจับแรงไป … จะแตกเหมือนแก้วบาง
จะหาว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ผมเองก็ไม่สามารถตัดมาร์ชทิ้งได้จริงๆ คนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด กับ คนที่เพิ่งเจอได้ไม่ถึงปี จะให้มาเปรียบเทียบกันก็ยังไงอยู่… ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร เพราะเรื่องมาร์ชทั้งนั้น ไอ้น้องตัวดีก็ช่างมาได้จังหวะจริงๆ กะว่าถ้าเรื่องจบ เดี๋ยวตอนเย็นค่อยไปง้อมัน พาไปกินข้าวอร่อยๆ สักที่ และกลับมาดูหนังที่ห้อง
แต่ใครจะไปคิดล่ะครับว่ามันจะนั่งข้างล่างให้ลมโกรกและไม่สบายซะขนาดนี้ … นี่มันอยู่เหนือความคาดหมายชัดๆ
สุดท้ายผมก็ทนได้แต่มองแผ่นหลังที่ไหวยวบยาบตามจังหวะการหายใจของมันไม่ไหว ค่อยๆ หย่อนตัวลงบนเตียง ดึงผ้าห่มที่ตกลงไปถึงเอวขึ้นมาห่มให้เจ้าหนู และกอดมันไว้หลวมๆ …
“… เด็กโง่เอ้ย ดีนะไปเจอก่อน ถ้าเป็นอะไรหนักขึ้นมาทำยังไงหืม” จากที่เบาๆ กลายเป็นเพิ่มแรงกอดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ไออุ่นจากตัวมันส่งผ่านผ้าห่มมาถึงผม… ยิ่งทำให้ตัวเองรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
ผมนอนลูบหัวลูบตัวมันอยู่อย่างนั้น… มิกกี้เองก็คงรู้สึกตัวบ้าง แต่ด้วยพิษไข้ทำให้ไม่ได้ตอบสนองอะไรกับคำพูดและอาการของผมมากนัก มันได้แต่ร้องในลำคอ อือๆ ขยับตัวเล็กน้อย และผล็อยหลับไปในที่สุด
ผมจำต้องตื่นมาอีกทีเมื่อได้ยินเสียงโคร้งเคร้งในครัว… พร้อมกับเสียงคนพูดคุยกัน หันไปมองเจ้าหนูที่ยังนอนหลับอยู่ท่าเดิม จึงจับตัวมันพลิกให้นอนหงายเพื่อจะได้ไม่ปวดแขนเมื่อยตัว และลองจับอุณหภูมิดูอีกที… อืม เกือบปกติแล้ว แค่รุมๆ อยู่นิดหน่อย
ว่าแล้วเลยค่อยๆ ลุกจากเตียงออกไปดูนอกห้อง
“บอกว่าต้องกดปุ่มนี้ต่างหาก!”
“ใครบอก ทำเป็นรึไง เคยทำรึไง เฮ้ยๆ สองนาทีก็พอ”
“เคย ตอนอยู่เมกาก็ทำกินเองคนเดียว ทำไมๆ มีปัญหารึไง”
“ไม่มีคร้าบบบ …ทำกินเองคนเดียว เพราะไม่มีคนยอมกินด้วยน่ะสิ หึหึ”
“ไอ้ซัน มึง!”
เสียงทะเลาะกันเหมือนเด็กๆ ทำให้ผมรู้สึกขำปนปวดหัวจี๊ด … ให้สองตัวนี้นี่ตั้งแต่รักกันมา กรูไม่เคยเห็นวันไหนมันหวานใส่กันเลยสักวัน หรือมันแอบไปหวานกันวะ เออนั่นสิ… เรื่องอะไรต้องมาให้กรูเห็น ดีแล้วล่ะ ไม่งั้นคงได้เกิดอาการคันมืออยากต่อยคนขึ้นมาตะหงิดๆ
“ทำอะไรกัน?” ผมแกล้งแอ๊บเสียงให้เหมือนเพิ่งตื่น ไม่ให้มันรู้ว่ามายืนดูอยู่ตั้งนานแล้ว
“พี่แดน ตื่นแล้วเหรอ ผมทำข้าวต้มแหล่ะ มิกกี้ตื่นมาจะได้กิน” เจ้ามาร์ชมันว่างั้น แล้วหันมายิ้มซะน่ารักให้ผม
“ทำอะไรล่ะ แค่เอาเข้าเวฟเอง” ไอ้ซันว่างั้น แล้วหัวเราะ
“ยุ่ง! เข้าเวฟก็ต้องใช้สกิลเว้ย ไม่ช่วยก็หุบปากไปเลย”
“สกิลไร สกิลกดปุ่ม?”
“เออใช่! โอ๊ยย ไม่กวนกูซักวันได้มั้ยวะ!”
“เอ้าๆๆ จะทะเลาะกันอีกแล้ว ไอ้ซัน..มึงอย่ามากวนตรีนน้องกรู” ผมดึงตัวมาร์ชเข้ามากอดจากข้างหลัง แล้วชี้หน้าไอ้ซันอย่างเอาเรื่องแบบเล่นๆ อืมม ลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด
“ฮ่าๆ กูมีพวกเว้ย” แน่ะ ดูมัน…หาพวกได้แล้วยื่นกร่างเชียว
“เออ จำไว้…จะกินไม่กิน” ดูไอ้ซันมันหงุดหงิดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่มันก็ไม่กล้าทำอะไรหาเรื่องผมเหมือนแต่ก่อนแล้วแหล่ะครับ… เพราะถ้าทำอย่างงั้นคงโดนไอ้มาร์ชฆ่าตายแน่ๆ ก็น้องคนนี้รักผมยิ่งกว่าอะไร
หลังจากนั้นพวกเราทั้งสามก็ช่วยกันทำอาหารเพิ่มเติมอีกนิดหน่อย… เอ่อ จะพูดว่าทำก็ไม่เชิงหรอก แค่แกะอาหารกระป๋องแล้วเอาเข้าไมโครเวฟแค่นั้นแหล่ะครับ พวกอาหารพวกนี้ก็ไอ้หนูมันเอามาตุนไว้ทั้งนั้น อย่างมากก็โชว์ความสามารถในการทอดไข่เจียวกรอบนอกนุ่มในนิดหน่อย ที่เหลือ…แล้วแต่เวรแต่กรรม -*-
“เฮียๆ” ผมรีบหันควับไปดูเสียงจากข้างหลัง…เจ้าหนูตื่นแล้ว!?
“หึหึ ฮ่าๆ”
“สัด” ผมยืนมองไอ้ซันด้วยหางตา ไอ้เหี้ยนี่นอกจากจะกวนแฟนมันแล้วยังลามกวนมาถึงกรูอีกนะมึง
“…ได้กันรึยัง?” เชี่ยนี่ สงสัยมันฟังมาจากมาร์ชแล้วชัวร์ๆ
“สัด”
“อืม แสดงว่าได้แล้ว เมื่อคืน first night?”
“สัด” ยิ่งผมตอบไปแบบนี้ มันยิ่งหัวเราะกรุ้มกริ่ม กรูอยากเอาตะหลิวในมือฟาดหน้าจริงๆ แต่เกรงใจน้องว่ะ (หรือกลัวน้องนั่นเอง)
“ช้าจังเลยนะ อยากเก็บไว้กินนานๆ รึไง เฮียๆๆ” มันทำเสียงล้อเลียนเจ้าหนูในตอนท้าย
“หอกเอ้ย ไอ้เชี้ยซัน มรึงช่วยอย่ามากวนกรูจะได้มั้ย ใครจะไปเร็วเหมือนมรึงล่ะ… แมร่งเอ้ย น้องมันยังเด็ก” ผมทำเสียงเบางุบงิบๆ ในตอนท้าย ให้ตายสิ ไม่อยากให้ไอ้นี่มันรู้เรื่องด้วยเล้ยยย
“ว่าแล้ว… ดีนะ รายนี้ไม่โดนคาบไปแดร๊ก”
“มรึงอยากตายใช่มั้ย” ผมวางของในมือลงกับเคาท์เตอร์ครัวอย่างแรง และหันไปมองหน้ามัน
“ล้อเล่นๆ …เอ่อ โทษที ไม่ได้ตั้งใจ”
“เออ!”
ผมกลับมาจัดกับข้างใส่จาน… ส่วนเจ้ามาร์ชน่ะเหรอ… นู่น ไปนั่งดูทีวีหัวเราะเอิ้กอ้ากแล้ว ไม่เคยช่วยอะไรหรอกรายนั้น เวลาอยู่กับผม…ผมก็ทำงานทุกอย่างให้ตลอด จะหาว่าสปอยด์น้องก็ได้.. ก็คนมันรักนี่หว่า ส่วนไอ้ซันพอแซวผมไปสมใจอยาก ก็เดินมาช่วยจัดข้างของบ้าง สงสัยโดนเมียสั่งให้มาช่วยนั่นแหล่ะ ไม่งั้นป่านนี้มันไม่มายืนคู่กับผมแบบนี้หรอก
“แล้วไหงน้องมิกกี้ไรนั่นถึงไปนอนอยู่ข้างล่าง?” ไอ้ซันมันยังไม่เลิกซักผมเรื่องมิกกี้ ห่านี้ อยากรู้อะไรมากนักวะ
“ไม่รู้…ก็ตอนแรกจะไปส่งที่มหาลัย แต่มาร์ชกับมึงก็มาโช้งเช้งๆ ที่ห้องกรู แล้วอีท่าไหนไม่รู้ มันก็ลงไปนอนป่วยอยู่ข้างล่างซะงั้น” ผมเล่าแบบคร่าวๆ คร่าวจริงๆ จนแทบจับใจความไม่ค่อยจะได้
“ทิ้งๆ ขว้างๆ เดี๋ยวก็เจอดีซะหรอก”
“ไม่ได้ทิ้งขว้าง เชี่ยนี่ เพราะพวกมรึงไม่ใช่รึไง น้องกรูมาทำหน้าเครียด หน้าตาเหมือนคนร้องไห้มาหนักแบบนั้นจะให้กรูทิ้งน้องไปรึไง เออ…สรุปมรึงทำอะไรน้องกรู สัด กรูบอกไว้ว่ายังไง!” เสียงผมเริ่มดังขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ก็มันหงุดหงิดนี่หว่า! มาหาว่ากรูทิ้งๆ ขว้างๆ เจ้าหนู ออกจะรักขนาดนี้
“ไม่ได้ทำอะไร…”
“ไม่ทำอะไรแล้วมันจะร้องไห้ทำไม!”
“เฮ้อ…เรื่องมันมีอยู่ว่า…” ไอ้ซันถอนหายใจ หันไปมองมาร์ชที่โซฟาทีนึง ก่อนจะหันมามองหน้าผม…
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มันมีอยู่ว่า... 
หัวข้อ: ---"กูล่ะเซ็งจิต...ไอ้ติสต์แตก"--- P.343 (29-01-11) พิเศษย้อนหลัง Happy New Year จร้า *[]* (อ่าน 2693120 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก