Part 37
“หายไวๆ นะ ลิงน้อย” มาร์ชยื่นมามาลูบหัวไอ้มิกกี้เบาๆ… พอเห็นภาพนี้แล้วไม่รู้ทำไมทำให้ผมรู้สึกว่าสองคนนี้มีอะไรคล้ายๆ กันอยู่ ถ้าเนียนว่าเป็นพี่น้องกันนี่ได้เลยนะ หน้าตาพอได้ถึงมาร์ชจะออกแนวหล่อเท่ทะมัดทะแมงมากกว่า ส่วนเจ้าหนูจะออกใสๆ หน้าละอ่อนกวนตรีนก็ตาม (แถมยังเป็น ม. ม้าเหมือนกันด้วย… ท่าทางผมจะผูกพันกับพยัญชนะตัวนี้เป็นพิเศษ)
“อือ… ไม่ใช่ลิง” มิกกี้ทำปากยื่น ลูบผมตัวเองให้เข้าที่หลังจากที่อีกฝ่ายถอนมือออก
“โอเคๆ ไม่ลิงก็ไม่ลิง…กล้วยหน่อยมั้ย?”
“เจี๊ยกๆ… เจ้ยยยยยยยยยยยย ไม่ช่ายยยยยยยยยยย”
ไอ้หนูทำท่าตกใจแบบตลกคาเฟ่ เออ….จะเข้าขากันดีไปไหน ไม่เป็นไรๆ รับได้…แต่ถ้าเป็นคู่ขาเมื่อไหร่ล่ะบ้านแตกแน่ ไอ้ซันเองก็เดินมาตบหัว…เน้นว่าตบหัวไอ้มิกกี้ของผมทีนึง ก่อนที่จะหัวเราะแล้วลูบหัวมันโยกไปโยกมา เจ้าหนูโวยวายเสียงดัง ยกขาขึ้นทำท่าจะเตะอีกฝ่าย แต่ขาสั้นกว่าแบบนั้นจะไปสู้อะไรได้ล่ะ เฮ้อออ
“พี่แดน ดูแลมิกกี้ดีๆ นะ อย่าให้ไม่สบายอีกล่ะ” มาร์ชเงยหน้ามายิ้มให้ผม และหันไปยิ้มให้เจ้าหูอย่างเอ็นดู ไม่รู้ทำไมท่าทางจะชอบกันซะเหลือเกิน
“อย่าหักโหมต่างหาก แก่แล้วก็เจียมเนื้อเจียมตัวหน่อย” โอ้โห หอก
“มึงรีบกลับไปเลย” ผมบอกไอ้ซัน แต่มือนี่ยังจับแขนมาร์ชอยู่… เป็นนัยประมาณว่า มรึงน่ะกลับไปคนเดียวนะ ส่วนคนนี้เดี๋ยวกรูช่วยดูแลเอง
“อ้าวๆ ปล่อยมือสิ” มันจ้องตาเขม็งที่มือผม
“ไม่เว้ย”
ผมไม่ได้พูดเปล่า…บีบแขนมาร์ชนานกว่าเดิมจนเจ้าตัวหัวเราะแหยๆ ส่วนมืออีกข้างก็คว้าหมับที่ไอ้มิกกี้ อย่างที่คาดไว้เป๊ะ… ไอ้ซันทำท่าจะยื่นแขนมาดึงมิกกี้ไปจากผมเป็นการแก้เผ็ด ผมเลยตัดสินใจดึงเจ้าหนูมาไว้ข้างตัวอย่างรวดเร็ว
“เป็นน้องพลับรึไง ขอสองเนี่ย” ไอ้ซันเห็นอย่างงั้นก็หัวเราะในลำคอ… มันดูไม่ค่อยจะว้าวุ่นอะไรมากเพราะรู้ว่าผมทำเล่นๆ ไปงั้น
แต่ที่ผมคาดไม่ถึงก็คือ…
“มิกกี้ครับ ว่างๆ มาหาพี่ได้นะ”
เจ้ามาร์ช!! มันเดินเข้าไปหามิกกี้ แล้วก้มลงหอมแก้มดังฟอดดดด แถมมีการส่งตาหวานเยิ้มให้อีกต่างหาก… เฮ้ยๆ เริ่มไม่ใช่ละ… แค่นั้นไม่พอ มันยังเปลี่ยนไปหอมแก้มอีกข้าง คราวนี้ยกมือขึ้นลูบคางนิ่มๆ ของเจ้าหนูอีกต่างหาก เวร…
“เฮ้ยๆ” เสียงผมกับไอ้ซันดังขึ้นพร้อมกัน แต่มาร์ชไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแต่อย่างใด แถมยังกระซิบเบาๆ กับแก้มคนตรงหน้า ‘น่ารักจัง’ ด้วย…. ตายห่า
ผมรีบปล่อยมือมาร์ช แล้วจับทั้งสองคนแยกทันที… ไอ้ซันเองผมเห็นก็หน้าซีด รีบดึงแฟนมันกลับเข้าอ้อมอกตัวเอง ดูแล้วไม่น่าวางใจเว้ยเฮ้ย… แต่ก็นะ ลืมไป มาร์ชเองก็ใช่ย่อยที่ไหน ไอ้น้องตัวดีนี่น่ะเสือผู้หญิงเลยครับ เมื่อก่อนมันมั่วจะตาย… สงสัยพอเห็นอะไรน่ารักๆ ถึงจะเป็นผู้ชายก็ตาม สัญชาติญาณเก่ามันเลยออก…
ไอ้กรูก็มัวแต่กังวลไอ้ซันจะตีท้ายครัว แมร่ง แมนห่ารากทั้งสองตัว รักกันไปได้ยังไงวะ-*-
“เดี๋ยวๆ ซัน….จะรีบกลับไปไหน ยังไม่ทันลาน้องมิกกี้เลย”
ไม่ทันแล้วล่ะครับ ไอ้ซันลากที่รักของมันออกนอกประตูไปแล้ว… เออ เอาเข้าไป ที่จริงมันเสียวๆ อยู่ใช่มั้ยล่ะ เพราะตอนแรกผมก็คิดอยู่ว่ามันมีอะไรกันยังไง สลับกันบ้างรึเปล่า แต่ดูแบบนี้ท่าทางเจ้ามาร์ชจะเสียเปรียบบ่อยๆ เลยเก็บกดน่าดู
หลังจากที่ทั้งสองคนนั้นหายไปแล้ว (ตามด้วยเสียงโวยวายของมาร์ชเล็กน้อย แต่ก็เงียบไป ไม่รู้โดนปิดปากด้วยอะไรหรือเปล่า)… ผมก็เดินส่ายหัวด้วยความงุนงงในชีวิต อะไรของพวกมันวะ… เอาเถอะ
ว่าแล้วก็หันไปดูเจ้าหนูซักหน่อย โห…ยังยืนอึ้งไม่หาย หน้ามันเองก็ดูอึ้งๆ เหมือนกันครับ ยืนท่าเดิมเป๊ะ
“เป็นอะไรไปเรา?” ผมถาม…มันไม่ตอบ ได้แต่ยืนเงียบมองหน้าผมอยู่อย่างนั้น ห่าเอ้ย…เห็นแล้วหมั่นเขี้ยวว่ะ ขอหอมซักทีได้มะ
“อ๊ะ อย่า” อยู่ๆ ไอ้มิกกี้ก็ส่งเสียงห้ามอย่างตกใจ พร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดแก้มตัวเอง
“อ้าว เฮ้ย”
นู่นนนน… ไอ้ตัวยุ่งมันวิ่งหนีปรู๊ดดดดดไปในห้องนั่งเล่นเฉย งงกว่าเดิมอีกครับ… มีการห้ามไม่ให้หอมด้วย ไอ้มิกกี้!
ผมตามมันเข้าไปในห้อง ถามว่าเป็นอะไร หนีอะไร มันก็ไม่ตอบ ได้แต่วิ่งหนีวนโซฟาไปมา… เอาสิวะ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย! ไอ้หนูมันวิ่งไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ครับ เพราะพอเห็นผมประชิดตัวได้หน่อยก็ยกมือขึ้นปิดแก้มตัวเอง ทำให้เสียการทรงตัว (ปกติวิ่งตามมันทันที่ไหน ลิงขนาดนี้ -*-) ผมเลยคว้าหมับเข้าที่เอว และล้มลงบนโซฟาตัวใหญ่ทั้งคู่
“เป็นอะไร!?” ไม่รู้ว่าผมเผลอทำเสียงดังและดุไปหรือเปล่า…ไอ้มิกกี้เลยหน้างอปนจ๋อยซะ
“…เปล่า”
“แล้วหนีทำไม”
“เฮียตามทำไมล่ะ…ก็กลัวนี่” มันไม่ได้ตอบเปล่า มีการทำหน้าเบะประกอบด้วย
“…เฮ้อออ เอามือออกซิ” ก็ไม่ว่าจะพยายามแกะมือมันออกขนาดไหน ไอ้ตัวยุ่งก็เกร็งต้านซะจนผมอ่อนใจ
“ไม่เอา”
“มิกกี้”
แผนทำหน้าดุเสียงโหดได้ผมเสมอ… ยังไงมันก็เด็กน้อยแหล่ะวะ เจอมาดผู้ใหญ่เสียงแข็งเข้าไปหน่อยก็ทำหน้าเหมือนคนมีความผิดแล้ว มันค่อยๆ คลายมือที่แก้มตัวเองออก แต่ผมยังไม่หอมหรอกนะ แกล้งมันไปงั้น…
“เอาล่ะ ทีนี้บอกมาเป็นอะไร…ทำไม ชอบให้มาร์ชมันหอมขนาดนั้นเชียว แค่จะขอหอมทับนี่ไม่ได้เลย?” จากโหมดดุขอเปลี่ยนเป็นโหมดประชดประชัน ติ๊ด (เสียงกดปุ่ม)
“นั่น เห็นมะ!” เจ้ยยย อยู่ๆ ก็แมร่งตะโกนเสียงดังใส่ หน้าก็อยู่ห่างกันไม่กี่คืบ จะตะโกนห่าเหวไรวะ
“…โอ๊ยย ตะโกนทำไมเนี่ย”
“ง่ะ โทษครับ”
“แล้วอะไรเห็นมั้ย?” ผมถามทางหลังจากที่ขี้หูเริ่มหายกระเด้งแล้ว -*-
“ก็เห็นมะล่ะ… เฮียจะหอมทับแก้มผม เพราะอยากหอมพี่มาร์ชใช่มะ แล้วถ้าหอมแก้มผมก็เป็นการจูบพี่มาร์ชทางอ้อมด้วย ใช่มะๆๆๆๆๆ”
โหหหห…ผมอยากจะบ้าตาย นี่มรึงอายุเท่าไหร่วะ คิดไปได้! ผมกลั้นหัวเราะแทบไม่ทัน ไอ้มิกกี้เลยโวยวายเข้าให้ มีหน้ามาถามอีกว่า ‘หัวเราะทำไม!’ แถมยังทำหน้าตาจริงจังซะขนาดนั้น.. ไม่ให้ผมขำได้ไงล่ะครับ
“ไหนๆ หอมมาร์ชหน่อย” ว่าแล้วก็ตามน้ำหน่อยซิ ผมยื่นปากไปหมายจะหอมแก้มเจ้าหนู
“…เฮีย” เสียงมันเริ่มเครือเล็กน้อย
“มาร์ชครับ”
“….”
สงสัยว่าผมจะผิดที่เล่นไม่เลิก เพราะตอนนี้มันปล่อยมือออกแล้วครับ มีการมองผมนำตาคลอๆ ด้วย… ถ้าอ่านความคิดและอารมณ์ได้คงจะประมาณ ‘จะทำอะไรก็ทำ แต่ผมเสียใจ’…ทำนองนั้น เลยเลิกดีกว่า แกล้งเด็กแบบนี้มันไม่สนุกแล้ว แกล้งบนเตียงมันกว่าเยอะ
ผมก้มลงจุ๊บเบาๆ ที่จมูกโด่งมันแทนแก้ม พร้อมกับกระซิบว่า ‘ล้อเล่นน่ะ ไอ้เด็กน้อย’… ผมได้ทีไล่จูบตั้งแต่ปลายจมูกจนถึงปากเผยอนั่น เจ้าหนูเองก็นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนที่จะยอมให้ผมทำอะไรต่อมิอะไรตามใจกับใบหน้าตัวเอง แต่ผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากหรอกนะครับ… แค่จับมันจูบ พลิกซ้ายทีขวาที แล้วกัดเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยวก็แค่นั้นเอง
“อย่าดิ…ผมตัวเหม็น ยังไม่ได้อาบน้ำเลย” เอ่อ แล้วก็แค่จะไซร้ซอกคอและไหปลาร้ามันเท่านั้นเอ้ง แหะๆ
“ไม่เหม็นหรอกน่า หอมจะตาย” ผมว่างั้น พร้อมโชว์จุ๊บเข้าให้ที่หูมันจนอีกฝ่ายสั่น(สะท้าน) หดคอหนี
“หอมบ้าไร ปล่อยเด้เฮียโว้ยยย”
เจ้าหนูดิ้นขลุกขลักจนฝ่าออกจากวงในด้วย เพราะผมปล่อยมันเองด้วยแหล่ะครับ แกล้งไปงั้นๆ สนุกดี…มันผมเผิมยุ่งเหยิง จัดเสื้อเข้าที่แล้ววิ่งเข้าห้องนอนไปนู่น… พอผมตามเข้าไปปรากฏว่าเข้าห้องน้ำ อาบน้ำไปเรียบร้อยแล้ว … นี่มรึงกลัวหรืออาบน้ำเพื่อเตรียมความพร้อมวะเนี่ย เริ่มสับสน
สักพักพอมิกกี้ออกมา…ผมก็เดินสวนเข้าไปอาบบ้างโดยแอบหอมแก้มอีกครั้งก่อนมันจะดิ้นหนี แยกออกไปแต่งตัว… แอบสังเกตว่าแก้มมันแดงกว่าปกติ สงสัยขัดซะจนเจ็บล่ะมั้งนั่น
พอผมออกมา ปรากฏว่าเจ้าหนูนอนกลิ้งรออยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว… เห็นมั้ยล่ะ ผมบอกแล้วว่ามันอาบน้ำเตรียมตัวรอชัดๆ หึหึ
มันกำลังวาดอะไรสักอยู่ พอเห็นผมออกมาก็รีบลุก วางไว้ทันที… แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ นอนดูทีวีที่เปิดช่องข่าวของอเมริกาทิ้งไว้… ทำหน้าเข้าใจ ฟังออกตายล่ะ ไอ้หนู
ผมแต่งตัวเสร็จก็เดินออกไปหยิบยาแก้ไข้อีกเม็ดมาให้เจ้าหนูมันกิน กันไว้เผื่อคืนนี้ไข้กลับครับ… มันก็รีบไปดื่มอึกๆ แล้วส่งเสียง ฮ่า~ หลังดื่มเสร็จ …ทำเป็นเป็บซี่ไปได้นะมรึง-*- หลังจากนั้นมันก็ยังคงเอาพวกนิตยสารรถยนต์กับฟุตบอลขึ้นมาอ่านนอนกลิ้งไปเรื่อย
“นอนอีกสักหน่อยป่ะเรา” ผมว่างั้น แล้วนั่งลงบนเตียง เช็ดผมที่เพิ่งสระมาหมาดๆ
“….ไม่ง่วงแล้วอ่ะ นอนทั้งวันแล้ว”
“งั้นก็ทำการบ้านสิ โทรไปถามเพื่อนรึยังว่าวันนี้เรียนอะไร ขาดไปมีการบ้านมั้ย”
“โห เฮีย…พูดเหมือนพ่อเลย” ไอ้หนูหันมามองผมแล้วหัวเราะ เออ กรูเนี่ยแหล่ะ พ่อ…ทูนหัว
“เออ…ตกลงทำไมไปนั่งอยู่ข้างล่างหืม?” อยู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ครับ เรื่องเมื่อตอนเย็น… ทันทีที่ถาม ไอ้มิกกี้ก็ทำท่าอิดออดขึ้นมาทันใด
“ข้างล่างไร” มันหันหน้า หันตัวหนีผม แล้วเปิดหน้าหนังสือพลิกไปมาสองสามรอบ
“เมื่อเย็นไง… ไม่สบายทำไมไม่ขึ้นมาข้างบน” ผมล้มตัวลงนอนข้างมัน แล้วดึงตัวให้หันหน้ามาคุยกัน …มันทำหน้าตายุ่งเหยิง อารมณ์ประมาณว่าไม่ค่อยอยากคุยเท่าไร เอาหนังสืมาม้วนๆ แล้วทำท่าจะมาตีผม แต่โดนตาดุๆ ห้ามไว้ก่อน จึงเปลี่ยนมาเคาะกบาลตัวเองเล่นแทน
“ใครมันจะไปรู้ว่าตัวเองไม่สบายเล่า เวลาเฮียเป็นไข้รู้ตัวรึไงว่าเป็นอ่ะ”
“รู้”
“ไม่รู้ซะหน่อย”
“รู้”
“แง่งงงง ไม่รู้เว้ยยยยย”
สงสัยมันจะโมโหหนักที่เถียงไม่ขึ้น เลยตัดสินใจไปทำลายข้าวของแทน… หนังสือที่วางอยู่บนเตียงหล่นกระจัดกระจายมั่วไปหมด มันหยิบหมอนรองหัวตัวเองขึ้นมาถีบจนกระเด็นติดฝาผนัง…. ดีนะไม่โดนแจกันแก้วใสบนโต๊ะข้างทีวี ไม่งั้นเรื่องไม่จบแน่ (แต่ผมว่ามันเล็งไว้แล้วล่ะว่าจะให้โดนไม่โดนตรงไหน)
“เฮ้!” ผมตะโกนเสียงดังเพราะกลัวว่าห้องจะเละไปมากกว่านี้ พร้อมกับคว้าเอวมันเข้ามากอดแนบตัวทั้งๆ ที่นอนหันข้างอยู่แบบนั้นนั่นแหล่ะ… ทั้งมือทั้งขาเกาะมันแน่นไม่ให้ดิ้น แรงเยอะจริงวุ้ย ตัวแต่เนี้ย
“เฮ้ๆๆๆ” เจ้าหนูทำเสียงล้อเลียน นอนส่ายไปส่ายมาในวงแขนผม
“….เดี๊ยะๆ”
“เดี๊ยะๆ” มันไม่เลิก
ไม่ว่าผมจะพูดอะไร มันก็กวนตรีนกลับด้วยการพูดตามหมด… จนผมเริ่มทนไม่ไหว จับไอ้ตัวยุ่งหันหน้ามาหา มันยิ้มใหญ่เมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยจะพอใจของผม… มันแลบลิ้นใส่อย่างทะเล้น เอาสิวะ… ทะเล้นมากรูก็ทะลึ่งกลับ
“อื้อออ…อือ” ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่แลบลิ้นไปเลียลิ้นมัน…แล้วก็ละเลงจูบในโพรงปากตอนมันเผลอแค่นั้นเอง… แค่นั้นจริงๆ เจ้าหนูหลับตาปี๋ หดคอหลบผมใหญ่ จนกระทั่งผมผละออกมาด้วยรอยยิ้ม….อืม มันคงรู้สึกแบบนี้เมื่อกี้สินะ ฮ่าๆ
“บอกได้ยังครับ?” ผมยิ้ม…จมูกคลอเคลียอยู่กับแก้มขาวนิ่มตรงหน้า
“…ก็ผมไม่อยากมากวนเฮียกับพี่มาร์ช” มันพูดเสียงเบาเหมือนคนรูสึกผิด…เบาเสียจนผมใจอ่อน
“กวนอะไรล่ะ ไม่สบายนี่กวนตรงไหน”
“ก็พี่มาร์ชเหมือนมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเฮียนี่…ผมก็ไม่กล้าขึ้นไปดิ ไม่สบายแค่นี้นอนก็หาย” มันว่างั้น แล้วดึงผมตัวเองเล่นไปด้วย เฮ้อออ ทำไมไม่รู้จักรักตัวเองให้มากกว่านี้เลยวะ
“สำคัญขนาดไหนก็ไม่เท่าเรื่องสุขภาพหรอก…ทีหลังมีอะไร รู้สึกไม่สบาย ไม่ดีตรงไหนให้รีบบอกทันที ห้ามทำอะไรแบบนี้อีก เข้าใจมั้ย?”
ผมกำชับมันโดยการพูดทวนอีกครั้ง… มิกกี้เองก็พยักหน้ารับปากรับคำ ยิ้มแป้นให้ผมราวกับดีใจมากมายเสียเหลือเกิน …หลังจากนั้นผมก็บังคับให้มันนอน ส่วนผมจะอ่านหนังสือก่อน
“นอนไม่หลับแล้วอ่า” มันว่างั้น… แถมโชว์นอนกลิ้งไปมากลิ้งมา ทำตาแป๋วให้ดูอีกต่างหาก
“งั้นก็หาอะไรทำไป” ผมดึงหัวมันหอมหนึ่งที ก่อนจะหันมาสนใจตัวหนังสือในมือต่อ… เจ้าหนูมองผมสักพัก แล้วมองซ้ายมองขวาไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี มันเปิดทีวีดู ตัวก็เริ่มเลื้อยไปมาเรื่อยๆ จากหัวบนหมอน…หลังๆ กลายเป็นว่าขามาพาดบนหมอนแทน ส่วนหัวเหรอ… นู่น ห้อยอยู่ปลายเตียง ดูทีวีกลับหัวอยู่
“ทำงานดีกว่า”
เออ…เพิ่งจะคิดได้ ไอ้เด็กนี่ มิกกี้เด้งตัวจากเตียงเดินตึงๆ ออกนอกห้องไปอย่างรวดเร็วไม่ทันให้ผมได้ถามว่าไปไหน มันหายเงียบไปพักหนึ่งจนผมเกือบจะลุกไปตาม แต่ก็กลับมาพร้อมกับแมคโปรในมือ มันเอามากางวางไว้บนเตียง แล้วหันมายิ้มให้ผม
ผมมองดูมันทำงานแบบนั้นไปเรื่อยๆ หน้าตาจริงจังกับเสียงที่ร้อง ‘เฮ้ย! ….อ๋ออ อืมมม’ เป็นระยะๆ …ฮาได้อีก
นานเท่าไหร่ไม่รู้… ที่ผมวางหนังสือลง และมองดูมันอยู่อย่างนั้น… น่ารักว่ะ มีความสุขชะมัด …เปลือกตาเริ่มจะหนักขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับความง่วงที่จู่โจมเข้ามาอย่างหนัก สุดท้ายผมก็หลับไปคนเดียวก่อน ตัดสินใจที่จะไม่เรียกอีกฝ่าย เพราะดูท่าทางจะไม่ง่วงเลยสักนิด
แต่ตื่นขึ้นมาตอนเช้า…ผมก็เจอมันนอนเบียดอยู่ข้างๆ…มือและขาก่ายตัวผม ใบหน้าเป็นสุข… มันมักจะเป็นแบบนี้เสมอ ไม่ว่าผมจะตื่นก่อนหรือมันจะตื่นก่อนก็ตาม
ตัวหนักไปนิดนะ…เอาเถอะ ยอมให้วันนึง จะว่าไปแล้วผมพูดคำนี้ไปกี่ครั้งแล้วนะ 555
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: ---"กูล่ะเซ็งจิต...ไอ้ติสต์แตก"--- P.343 (29-01-11) พิเศษย้อนหลัง Happy New Year จร้า *[]* (อ่าน 2689679 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก