Part 47
แสงอาทิตย์ขึ้นจนแยงตาแล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรเพราะตื่นมาตั้งแต่เช้ามืด และตอนนี้…กำลังยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดที่จะใส่ไปเย็นนี้ แม้มันจะเป็นธรรมเนียมประจำทุกปี แต่ก็อดที่จะรู้สึกเบื่อไม่ได้ ไอ้ตอนแรกน่ะก็พอรับได้อยู่หรอกนะ ลองทำซ้ำๆ กันเกือบ 30 ปีดูสิ -*-
“อือ…ไมตื่นเช้าจังอ่ะ” ขณะที่กำลังหมกมุ่น ยืนท้าวคางอยู่หน้าตู้เสื้อผ้านั้น อยู่ๆ ก็มีมือเย็นสอดเข้ามาโอบรอบเอวผม พร้อมกับหน้าที่ยังงัวเงีย หัวฟูฟ่องราวรังนกซบลงบนแผ่นหลังกว้าง
“เราแหล่ะ ตื่นมาทำไม ไปนอนต่อไป” ผมเอี้ยวตัว เอื้อมมือไปลูบหัวเจ้าหนูที่เกาะหนึบเป็นตังเมไม่ปล่อยอยู่ข้างหลัง
“ได้ยินเสียงกุกกักนึกว่าขโมย…”
“เลยจะมาจับขโมย?” ผมหัวเราะในลำคอ หยิบสูทสีดำที่ยังอยู่ในพลาสติกคลุมออกมาตัวหนึ่ง
“เปล่า…จะมาบอกว่าเจ้าของห้องซ่อนตังค์ไว้ไหน แล้วจะขอส่วนแบ่งครึ่งนึง”
ผมยักคิ้วข้างนึงขึ้นด้วยความสงสัย… ก็ไอ้หนูมันเล่นพูดหน้าตานิ่ง แววตาไม่สะทกสะท้าน หัวซอกซอนกับแผ่นหลังผมไปเรื่อย จนเดาไม่ออกว่าพูดจริงหรือพูดเล่น
“เฮียจะไปไหนอ่ะ?” มันเงยหน้าขึ้นมาหรี่ตาข้างนึงแบบไม่ค่อยเต็มใจตื่นเท่าไหร่ ทำเอาผมหลุดยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
“ออกงานนิดหน่อย”
“งานไร?”
“งานสังคม…เอาน่ะ ไม่ใช่เรื่องของเราหรอก ไปนอนต่อป่ะ”
เจ้าหนูหัวโงนเงนเพราะโดนผลักจนเซ มันเดินงงกลับไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอนดังตึง ผมเลยวางสูทที่หยิบออกมาจากตู้พาดลงกับพนักพิงเก้าอี้ แล้วตามอีกฝ่ายขึ้นเตียงบ้าง
“ไปวันไหนอ่ะ?” มิกกี้หันหลังให้แดดที่ส่องลอดผ่านรูผ้าม่านสีขาวโปร่ง แล้วเบียดตัวเข้าหาผมแทน
“…วันนี้” ส่วนผมเลยต้องตอบไป ยกมือข้างนึงที่สอดผ่านท้ายทอดไอ้หนูขึ้นบังแดดไม่ให้แยงตา
“วันนี้เลยเหรอ…ตอนไหน?”
“สักพักก็ไปแล้ว ต้องทำอะไรอีกหลายๆ อย่าง” ผมแนบจูบลงบนหน้าผากอีกฝ่าย ก่อนจะคลายมือออกเป็นเชิงว่าจะลุกจากเตียง
“ผมต้องไปด้วยเปล่า?” แปลกดี ผมไม่ค่อยเห็นมันทำท่างอแงสักเท่าไหร่นักจนถึงตอนนี้ มิกกี้คิ้วขมวด ดันหน้าผากเข้ากับปากผมชิดกว่าเดิม ส่วนมือก็ยังดึงเสื้อผมเอาไว้ราวกับไม่อยากให้ลุกหนีเท่าไรนัก ที่สำคัญเหมือนมันอยากจะพูดว่า ‘ผมไปด้วยได้เปล่า’ มากกว่าเสียด้วยซ้ำ
“ไม่ต้องหรอก น่าเบื่อจะตาย มีแต่คนใส่ชุดสีทะมึนๆ ปั้นหน้าใส่กันไปมา…แล้วก็ไม่มีต้นไม้ให้ลิงโหนเล่นด้วย อย่าไปเลย”
“อือ…เจี๊ยกคร่อก”
ทำเอาทั้งผม ทั้งเจ้าหนูยิ้มกว้างกันทั้งคู่…เห็นมั้ย บอกแล้วว่ามันน่ะแอบชอบให้ตัวเองถูกเรียกว่าลิง (หรือเรียกอีกอย่างว่า ‘รู้ตัว’ -*-) ว่าแล้วเลยขยี้หัวมันอีกสองสามที จุ๊บเข้าที่ปากนุ่มนิ่มและลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ
“วันนี้ไปไหนรึเปล่า?” ผมตะโกนถามมาจากในห้องน้ำ เพราะเพิ่งนึกออก ไอ้มิกกี้มันปิดเทอมแล้วนี่หว่า
“…ไม่รู้เหมือนกัน ยังคิดไม่ออก เดี๋ยวโทรหาพวกไอ้นัทก่อน”
“อืม…” ผมตอบรับไป ในหัวก็กำลังคิดว่าวันนี้ต้องทำอะไร ยังไงบ้าง
“แล้วเฮียจะกลับมากี่โมง?”
“ค่ำๆ นู่นแหล่ะ ไม่ต้องรอ กินข้าวก่อนเลย”
หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็เงียบเสียงไป ผมคิดเอาเองว่าคงจะงีบหลับไปอีกรอบแล้ว แต่เปล่า…เมื่อออกมาจากห้องน้ำ ไอ้หนูยังคงลืมตาแป๋วจ้องผมที่นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวสีขาวพันท่อนล่างอยู่เลย สงสัยท่าทางจะตื่นเต็มตาแล้ว
“จะให้ทำอะไรให้กินก่อนมั้ย?” ทันทีที่ไอ้ตัวยุ่งพูดจบ ผมถึงกับหลุดยิ้มออกมา นี่มันอย่างกับบทสนทนาคู่สามีภรรยาเลยเว้ยเฮ้ย หึหึ
“ยิ้มอะรายยยยยย บ้าไปแล้วรึงายยยย นี่จะแอบไปหากิ๊กใช่ม้ายยย” เจ้าหนูลากเสียงยืดเสียงยาว หัวก็พาดลงกับขอบเตียงห้อยไปมา ส่วนขาน่ะ…พาดเข้ากับหมอนแล้ว หมอนกรูซะด้วย -*-
“…ชั้นไม่เหมือนใครบางคนหรอกน่ะ”
ผมเดินเข้าไปตบแก้มไอ้คนที่นอนหงายหัวห้อย แล้วเดินออกมาจากห้องนอน…ชั่วครู่หนึ่งที่เห็นมันหน้าเสียไปเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาหน้างอ เบ้ปากไม่พอใจ
ว่าแล้วก็เดินวุ่นแต่งตัวไปด้วย เก็บข้าวเก็บของไปด้วย ทำให้ไม่ได้สนใจอะไรอีก ผมหยิบของทั้งหมดที่ต้องใช้ใส่ไปในกระเป๋า รวมทั้งชุดสูทที่อยู่ในถุงพลาสติกด้วย แต่ก่อนที่จะเปิดประตู อยู่ๆ ก็มีไอ้ลูกลิงวิ่งดุ๊กๆ ออกมาจากครัว ในมือถือกล่องพลาสติกที่บรรจุแซนด์วิชหลากไส้ประมาณ 5-6 ชิ้นโตเอาไว้
“เอาไปกินนะ เผื่อไว้” มันพูด พร้อมกับยัดกล่องนั้นใส่มือผม หน้าตาดูวุ่นวะวุ่นวายชอบกล
“อ่า…ขอบใจ”
“โทรบอกด้วยนะว่าจะกลับตอนไหน”
“ครับ แม่”
ไอ้หนูดึงมือผมไปกัดแง่งๆ จนต้องรีบดึงมือกลับมาก่อนที่จะหายไปทั้งนิ้ว เห็นหน้าขาวนั่นแล้วหมั่นเขี้ยวจนต้องคว้าคอเข้ามา แล้วจุ๊บลงที่ปากมันเบาๆ ซักที จนอีกฝ่ายยิ้มออกและโบกมือบ๊ายบายให้
ผมจัดแต่งเสื้อผ้าตัวเอง ส่องกระจก หันซ้าย ขวา หน้า หลังเพื่อดูความเรียบร้อย
“หล่อแล้ว” นั่นไม่ใช่เสียงผมหรอกครับ แต่เป็นเสียงผู้หญิงคนเดียวที่ผมรักมากต่างหาก
“…ขอบคุณครับ” เธอคนนั้นเข้ามาจัดปกเสื้อและเนกไทให้เข้าที่กว่าเดิม
“เฮ้อ…ยังรู้สึกเหมือนมันเพิ่งผ่านไปไม่นานเลยนะ”
“ผมก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้น หึหึ” ผมหัวเราะแหยๆ ทำหน้าเบื่อเต็มที่
“โธ่ อย่าทำเสียงอย่างนั้นสิ ยังไงลูกก็เหมือนเด็กน้อยสำหรับแม่เสมอ” เธอยกมือขึ้นตบข้างแก้มผมเบาๆ ทำให้นึกถึงที่ตัวเองทำกับเจ้าหนูเมื่อเช้านี้ นี่สงสัยจะเป็นกรรมพันธุ์ในการแสดงความรัก ความเอ็นดูอย่างหนึ่งของตระกูลนี้ซะล่ะมั้ง?
ผมเดินลงมาจากบ้านหรูหราหลังใหญ่ และตามคุณนายเข้าไปในรถเก๋งที่มีคนขับรถรออยู่แล้ว ด้วยเวลาไม่นาน เราก็ไปถึงโรงแรมที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี เราทั้งคู่ตรงดิ่งไปยังห้องบอลลูนที่ใหญ่ที่สุด หน้างานคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่แต่งตัวประชันความงาม ทันทีที่ผมและแม่เดินเข้าไปทุกก็ส่งเสียงฮือฮาพร้อมกับกรูเข้ามาทักทายและไม่พ้นแสดงความยินดีกับผมเสียส่วนใหญ่
งานนี้ก็อย่างที่รู้ๆ กันว่าจัดขึ้นมาเพื่อฉลองวัน…เอ่อ ไม่ค่อยอยากบอกเท่าไหร่แหะ นั่นแหล่ะครับ วันเกิดผมเอง แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ใครๆ ก็รู้ว่าวันเกิดน่ะมันเป็นแค่งานบังหน้าเพื่อเฉลิงฉลองและนัดบรรดาแขกเหรื่อและลูกค้าให้มาร่วมเท่านั้น แต่ที่จริงทุกๆ ปี แม่จะถือเอาโอกาสนี้เป็นการโปรโมทธุรกิจ พร้อมกับทำความสนิทสนมคุ้นเคยกับบรรดาเพื่อนพี่น้องไฮโซ และทำความรู้จักกับหน้าใหม่ในวงการเพื่อสร้างและขยายรากฐาน
ยิ่งตอนนี้ แม่ก้าวขึ้นเป็นเจ้าของโรงแรมกลายๆ แล้วด้วย…ก็หลังจากที่มาร์ชออกไปเปิดบริษัทของตัวเอง และลุงพลรีไทร์ตัวเองออกจากตำแหน่งประธานฯ แม่ก็กลายเป็นคนที่เข้ามาบริหารตัวคนเดียวอย่างจริงจัง หลังจากที่เป็นเพียงแค่รองฯ และกรรมการบอร์ด
นั่นยิ่งทำให้งานแม่ล้นมือ จนผมต้องเข้ามาช่วยเป็นครั้งเป็นคราว… แต่ยังโชคดีที่แม่ไม่เหมือนลุงพล แม่ไม่เคยพยายามบังคับลูกตัวเองให้รับช่วงต่อหรืออะไรก็แล้วแต่ ท่าทีเธอกับคนอื่นอาจดูเย็นชาและน่าเกรงกลัว แต่ไม่ใช่สำหรับผม… ยอมรับว่ามีบ้างที่ดุด่าว่ากล่าว แต่ยังไงแม่ก็คือแม่ (และเชื้อลุงพลแรงซะด้วยสิ ไอ้อารมณ์โหดๆ เนี่ย…ผมว่าผมก็ยังรับมาไม่น้อยเลยล่ะ) แม้จะต้องทำร้ายคนรอบข้างขนาดไหน เธอก็ไม่เคยทำร้ายผม
“ขอบคุณครับ” นั่นคือสิ่งเดียวที่ผมทำได้ดีในงาน หรือพูดอีกอย่างคือ มันไม่จำเป็นต้องทำอย่างอื่นแล้วน่ะสิ ก็เล่นมีแต่คนมากหน้าหลายตาที่แทบจะไม่รู้จักกันทั้งนั้นเข้ามาอวยพรให้ ผมก็ได้แต่ยิ้มรับด้วยอากัปมั่นใจและเป็นกันเอง
สักพักก็เป็นการเปิดแชมเปญฉลอง พร้อมกับของคาวและขนมหวานมากมายถูกจัดและเข็นออกมาบริการ หน้าที่หลังจากนี้คือผมที่ต้องขึ้นไปกล่าวขอบคุณบนเวที
แต่ก็นั่นแหล่ะครับ…ผมพูดได้แค่ไม่กี่นาทีก็ต้องหลีกทางให้กับคุณนายเค้าออกมากล่าวขอบอกขอบใจทุกคนที่มาในงาน พร้อมกับแถลงเรื่องโครงการใหม่กันไป เรื่องนี้ผมไม่ขอเกี่ยวอยู่แล้ว เลยขอตัวลงมาข้างล่าง เดินทั่วงานให้บรรดาแม่สาวใหญ่สวมเพชรแวววาวจนแสบตาเข้ามาชื่นชมทักทาย
“ขอบคุณครับ” บอกแล้วว่าพูดได้อยู่สามคำ -*- ผมยิ้มให้กับคุณนายคนหนึ่งที่รู้สึกคุ้นหน้าชอบกล แต่ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าชื่ออะไร ข้างๆ เธอเป็นเด็กหนุ่ม อายุอานามก็น่าจะประมาณเจ้าหนู ไม่ก็แก่กว่าเล็กน้อย ยืนถือแก้วไวน์ มือข้างหนึ่งล้วงประเป๋า ท่าจะเก๋าน่าดู
“สวัสดีค่ะ คุณหญิง” อยู่ๆ แม่ผมก็เดินเข้ามาจากข้างหลัง ไม่รู้ลงมาจากเวทีตอนไหนเว้ย
“สวัสดีค่ะคุณทิพย์ ลูกชายยังคงหล่อเหมือนเดิมนะคะ” เธอทักตอบ เล่นเอาซะ…เอาซะกรูอยากอ้วก
“ไม่หรอกค่ะ แดนเค้าก็หน้าอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว” ขอบคุณมากแม่ที่รัก -*-
“อ้อ..นี่ไผ่ ลูกชายคนเล็กของดิฉันเองค่ะ” คุณหญิงคนนั้นดันลูกตัวเองให้ออกมาข้างหน้าแล้วแนะนำ ไอ้เด็กคนนี้ก็ดูมารยาทดีพอควร มันยกมือไหว้แม่กับผมสลับกันไป แต่ตานี่…จ้องกรูแปลกๆ
“หน้าตาดีกันทั้งตระกูลเลยนะคะ ลูกคุณหญิงเนี่ย…ว่าแต่เรียนที่ไหนคะหนูไผ่?” ผมรู้ว่าแม่ถามตามมารยาท แล้วก็ชมตามมารยาทไปงั้นแหล่ะ
“ที่มหาลัย …. ค่ะ”
นั่นเล่นเอาผมแทบสำลักแชมเปญในมือ ก็มหาลัยที่ว่านั้นมันที่เดียวกับไอ้มิกกี้เลยนี่หว่า แต่พอมาคิดดูกรูก็โอเว่อร์เกิน มหาลัยเค้าออกจะใหญ่และดัง จะมีคนใกล้ๆ ตัวเรียนที่เดียวกันก็ไม่แปลก นี่กรูจะตกใจไปทำไมวะ…
ว่าแต่พอเอ่ยชื่อขึ้นมาก็คิดถึงตะหงิดๆ ยิ่งดูขนมหวานมากมายละลานตานี่แล้วยิ่งนึกถึงใหญ่ ถ้าพามันมาด้วยถึงไม่มีต้นไม้ให้โหน มีอาหารอร่อยระดับเชฟโรงแรมหรู ไอ้หนูก็ต้องยืนน้ำลายยืดเป็นทางชัวร์ๆ
“แล้วตอนนี้แดนทำงานอะไรคะ จะเป็นรุ่นต่อไปรึเปล่าเนี่ย?” คำถามของคุณหญิงทำผมตื่นจากความคิดตัวเอง
“อ๋อ ไม่หรอกค่ะ ตอนนี้เค้ากำลังจะตั้งบริษัทที่อเมริกาอยู่” ผมได้ยิ้มรับคำพูดของแม่
“เป็นบริษัทเกี่ยวกับอะไรเหรอคะ?”
“เอ่อ…เกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์น่ะครับ กำลังดำเนินเรื่องอยู่” ผมตอบ นี่ก็เป็นคำถามประจำเสมอเวลามาออกงาน
“อ้าว อย่างงั้นก็ต้องไปอยู่อเมริกาสิคะ แบบนี้คุณทิพย์ไม่เหงาแย่เหรอ”
“ไม่หรอกค่ะ” แม่ผมยิ้มตอบ พร้อมกับยกมือขึ้นลูบหลังแบบภูมิใจ “รายนี้เค้าไปเรียนอเมริกาตั้งแต่เด็กแล้ว ที่สำคัญเพื่ออนาคตและความชอบเค้า ดิฉันก็ยินดีเสียสละ”
“แบบนี้ก็ดีเลยสิคะ เพราะไผ่เนี่ยเดี๋ยวก็เรียนจบแล้ว คาดว่าจะไปฝึกงานที่อเมริกา แล้วก็อาจจะเรียนต่อเลย ยังไงก็ขอคำแนะนำจากพี่แดนสิลูก”
เอาแล้วสิ….งานเข้าแล้วไงกรู ไม่อยากจะบอกว่ากรูเกลียดเด็ก โดยเฉพาะเด็กที่ไม่ได้ชื่อขึ้นต้นด้วย ม.ม้า แต่ทำไงได้ล่ะครับ ก็เล่นโยนมาให้กันแบบนี้แล้วคุณนายทั้งสองหน่อก็เม้าส์กระจายกันซะไม่สนใจอะไรรอบตัวแล้วขนาดนั้น
“อะฮึ่ม…ฮึ่ม” ผมกระแอมสองสามที ก่อนจะอ้าปากถามไอ้เด็กไผ่นี่ตามมารยาท แต่ก็…
“พี่แดนมีแฟนยัง?” อึ้ก…เล่นเอากรูกลืนน้ำลายแทบไม่ทัน เด็กเปรตตตต นี่มันเกี่ยวกับอเมริกาตรงไหนฟะ -*-
“…กินอะไรรึยังไผ่?” ผมเปลี่ยนประเด็น หยิบจานเค้กที่ตั้งอยู่บนโต๊ะบุฟเฟ่ต์ แล้วยื่นให้อีกฝ่าย
“มีแล้วอ่ะดิ ทำท่าแบบนี้”
“…” ผมยังคงไม่ตอบ แต่เดินไปอีกฝั่งของโต๊ะ ทำท่าเหมือนกำลังใช้ความคิดในการเลือกหาอาหารว่าจะหยิบชิ้นไหนกินต่อไปดี
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย?” สาดดดดดดดดดด นี่รังสีเกย์กรูแผ่ขนาดนั้นเลยรึไงวะ!?
“เอาล่ะ พอได้ละ ถ้าถามไปมากกว่านี้…” ผมยกส้อมขึ้นชี้หน้าอีกฝ่าย ถึงเป็นเด็กกรูก็ไม่เว้นนะเว้ย
“มิกกี้ สินกำ ปี 2”
อึ่ก…แค่ก แค่ก… นี่สิสำลักของจริง เชี้ยเอ้ย… ไรกันวะ ผมชี้หน้าไอ้ไผ่ พร้อมกับอ้าปากจะถาม แต่ไอ้ขนมที่ติดคออยู่นี่ทำให้พูดไม่ออก ให้ตายเถอะ!
“เปล่า ผมไม่ได้เรียนสินกำ ผมเรียนบริหารฯ แต่ก็นะ…มิกกี้มันเด่นขนาดนั้นใครจะไม่รู้จักล่ะ แถมยังเป็นนักบาสมหาลัยซะด้วย สาวกรี๊ดใช่ย่อย” ไอ้ไผ่เอาส้อมจิ้มเค้กที่ผมหยิบให้เข้าปากอย่างสบายอารมณ์
“แล้วทำไม…”
“สงสัยจะไม่ค่อยรู้ตัวแหะ”
“หมายความว่าไง?” ส่วนกรูเริ่มอารมณ์เสียแล้ว -*-
“ใครๆ เค้าก็ลือกันว่ามีพี่ชายสุดหล่อคอยมารับมาส่งไอ้กี้เกือบทุกวัน แถมยังเป็นสาเหตุให้กี้เลิกกับกวาง ดาวคณะสุดสวยซะด้วย” ไอ้เด็กเปรตพูดไปเขยิบเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ จนน่าสงสัย
“แล้วเกี่ยวกับชั้นยังไง”
“ก็เท่าที่จำได้…แม่บอกว่าพี่แดนเป็นลูกคนเดียว ไม่มีน้องชายไม่ใช่เหรอครับ?”
ให้ตายเถอะ! แววตา น้ำเสียงและท่าทางฉลาดเป็นกรดของไอ้เด็กนี่ทำผมอึดอัดชะมัด ผมมองดูนาฬิกาข้อมือ จะ 6 โมงเย็นแล้ว นี่เราอยู่งานตั้งแต่บ่ายๆ คงไม่มีเหตุผลที่จะต้องอยู่ต่อ เพราะยังไงซะผมก็แทบจะไม่รู้จักใครในงานอยู่แล้ว และถ้าเจ้าของงานไม่อยู่ก็คงไม่มีใครสังเกตสักเท่าไร
ผมเดินไปกระซิบบอกแม่ที่เปลี่ยนเป้าหมายไปคุยกับใครอีกซักคนเรียบร้อยแล้ว บอกว่าจะขอตัวไปทำธุระต่อก่อน ดูแม่ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ พยักหน้าเออออให้ออกมาได้
“พี่แดน….พี่แดน!” ไอ้เด็กไผ่นั่นวิ่งตามหลังผมมาติดๆ เลยยิ่งทำให้ต้องเร่งฝีเท้าใหญ่ จะตามกรูมาทำไมวะเนี่ย!?
“แฮ่กๆ จะรีบไปไหนเนี่ย รอด้วยดิ” มันเข้ามาดึงแขนผมไว้ จะสะบัดออกก็กระไรอยู่ ดูหน้าตาหอบแฮ่กแล้วก็แอบสงสาร
“จะกลับแล้ว ช่วยปล่อยด้วย”
“ไม่ได้อ่ะ แม่บอกว่าให้กลับกับพี่แดน ให้พี่แดนไปส่งเพราะแม่ยังออกมาไม่ได้”
โอยยยย….กรูจะบ้า นี่แม่มันไม่รู้จักความเกรงใจรึไงวะ เป็นผู้ดีซะเปล่า -*-
“โอเค…เห็นทางออกด้านหน้านั่นมั้ย?” ไอ้หนูนั่นหันหน้าไปตามทางนิ้วผมชี้ แล้วพยักหน้าหงึกๆ “บอกพนักงานให้เรียกแท็กซี่ แล้วกลับบ้านไปซะ!”
“ไม่ได้หรอก ผมไม่ได้พกเงินสดมาเลยซักกะบาท” มันไม่ได้พูดอย่างเดียว แต่ทำท่าดึงไส้กางเกงออกมาโชว์ให้ดูด้วยว่าโบ๋เบ๋ของแท้
“….” ผมทำท่าจะควักเงินออกมาจากกระเป๋า แต่ก็โดนเบรกไว้ก่อน
“ไม่เอาๆ ไม่ต้องเลย…แม่บอกว่าต้องให้พี่แดนไปส่งเท่านั้น ถ้าแม่รู้ว่าผมกลับแท็กซี่ล่ะก็ฉุนขาดแน่ๆ”
ผมกำลังจะอ้าปากด่า แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าถ้ามัวแต่ยืนเถียงกันอยู่แบบนี้มีหวังไม่ได้ไปไหนแน่ เลยได้แต่ถอนหายใจ กรอกตาไปมา และหันหลังเดินนำไปที่จอดรถทันที ไอ้ไผ่นั่นก็ดีใจใหญ่ มันหัวเราะหึหึในลำคอ ยิ่งได้ยินแล้วยิ่งหงุดหงิด!
พวกเราเดินไปที่รถ และขับออกมาจากโรงแรมอย่างรวดเร็ว….
“บ้านอยู่ไหน?” ผมพยายามใจเย็น และถามอีกฝ่ายที่นั่งข้างๆ มันกำลังมองซ้ายมองขวาเหมือนสำรวจไปทั่วตัวรถ เห็นแล้วรำคาญลูกตา -*-
“เฮ้ ถามว่าบ้านอยู่ไหน?” ผมถามอีกครั้งเมื่อไอ้เด็กนั่นมันไม่ยอมตอบ มัวแต่ปรับเบาะไฟฟ้าเล่นไปมาอยู่นั่น
“บ้านพี่แดนอยู่ไหนล่ะ?” มันหันมายิ้มให้ แล้วขยับหน้าเข้ามาใกล้จนหวาดเสียว
“เกี่ยวอะไร เร็ว..บ้านอยู่ไหน”
“ไม่บอกหรอก บอกบ้านพี่แดนก่อนสิ”
….เอี๊ยดดด….
ผมหักพวงมาลัยแล้วเลี้ยวเข้าจอดข้างทาง จนรถที่ตามมาถึงกับบีบแตรเสียงดัง คาดว่าคงมีเสียงด่าตามมาด้วยแต่โชคดีที่ไม่ได้ยิน
“เอาล่ะ พอกันที…ถ้าไม่บอกก็ลงตรงนี้นี่แหล่ะ!”
ความเงียบเกิดขึ้นทั่วทั้งคันรถ…ผมจ้องเข้าไปในดวงตาอีกฝ่าย ปกติถ้าผมขึ้นเสียงและทำท่าไม่พอใจขนาดนี้คนทั่วไปก็จะรู้สึกกลัวหรือไม่ก็แปลกๆ บ้างแล้วล่ะ แต่นี่…เจ้าเด็กคนนี้กลับยังคงจ้องเข้ามาในตาผมอย่างไม่ลดละ ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย และไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิดด้วย
และแล้วสิ่งที่ทำลายความเงียบนั้นก็คือเสียง …ครืด…ครืด… ของโทรศัพท์มือถือผมที่วางอยู่ข้างเกียร์นั่นเอง ผมหยิบมันขึ้นมาดูพร้อมกับจังหวะที่อีกฝ่ายชะโงกหน้าเข้ามาเช่นกัน
จะหลบก็หลบไม่พ้นซะแล้ว… ไอ้ไผ่เห็นชื่อโทรเข้าแผ่หลาบนหน้าจอก็ผิวปากหวือ กัดปากตัวเองอย่างพึงพอใจ
“มีอะไร?” ผมกรอกเสียงลงไปตามสายอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
เฮีย…ใกล้กลับมายัง
“ใกล้แล้ว เหลือทำธุระอีกนิดหน่อย” ผมตอบไปด้วย มองหน้าไอ้คนนั่งข้างๆ ที่กำลังทำหน้ากวนตรีนสุดฤทธิ์อยู่
เหรอๆ ไม่ต้องรีบกลับก็ได้นะ ผมก็ทำธุระอยู่นิดหน่อย
“ทำอะไร?” ผมเริ่มขมวดคิ้วแล้วครับ ทำไมกรูต้องหงุดหงิดขนาดนี้ด้วยวะ!
เอาน่ะ เดี๋ยวกลับมาก็รู้เอง แค่นี้ก่อนนะ บายครับ
แล้วไอ้มิกกี้ก็วางหูไปเฉย ผมได้แต่มองโทรศัพท์ตัวเองงงๆ แต่ก็ทำได้ไม่นานเมื่อไอ้คนที่นั่งข้างๆ ฮัมชื่อ …มิกกี้…มิกกี้…เป็นทำนองเพลง แล้วเหลือบตามามองผม
“จะไปไหน” ผมถามเสียงเย็น ฟันกัดกันกรอดๆ จนปวดกรามไปหมด
“ไปบ้าน ‘เฮีย’ ไง” ปึ้ดเลยครับ ปึ้ด! มันต้องได้ยินเสียงไอ้หนูจากโทรศัพท์แหงๆ ปัดโธ่เว้ย!
“…ไผ่”
“ครับ”
“เดี๋ยวชั้นมีธุระต้องไปต่อ ช่วยบอกเร็วๆ ด้วยว่าจะไปไหน” ผมหลับตา สูดหายใจลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์
“ก็บอกว่าไปบ้าน ‘เฮีย’ ก่อนได้มั้ยล่ะ แบบว่าปวดฉิ้งฉ่องอ่ะ กลั้นไม่อยู่แล้วววว”
“เดี๋ยวแวะปั๊มข้างหน้าให้”
“ไม่เอา ฉี่นอกบ้านไม่ออก ปั๊มมันสกปรกด้วย” มันเอามือกุมเป้าตัวเอง พร้อมกับส่ายไปส่ายมาประกอบ
“ก็บอกว่าเดี๋ยวไปส่งบ้าน บอกมาสิว่าบ้านอยู่ไหน!”
“ไกลอ่ะ คอนโดเฮียอยู่ใกล้ๆ แค่นี้เองไม่ใช่เหรอ?”
ผมล่ะอยากจะด่ามันจริงๆ นี่แสดงว่ามันก็รู้มาตั้งนานแล้วว่าผมพักอยู่ที่ไหน แต่แกล้งทำเป็นหลอกล่อถามไปถามมาอยู่นั่น เหมือนกับว่าต้องการถ่วงเวลาอะไรสักอย่างเอาไว้มากกว่า
…เฮ้ออ… เอาไงเอากันวะ ช่างแมร่งมันละ
ไอ้ไผ่เองดูจะพอใจไม่ใช่น้อยเมื่อเห็นผมเริ่มออกรถอีกครั้ง และเส้นทางที่ตรงไปนั้นคือทางไปคอนโดผมนั่นเอง
“โอ๊ะ อันนี้น่ากินอ่ะ” ไอ้ตัวแสบมันหยิบกล่องพลาสติกที่ใส่แซนด์วิชเหลืออยู่สองชิ้นจากเบาะหลังมา และพยายามแงะฝาออกเพื่อหยิบมากิน
“หยุดเลย ห้ามกิน!” ผมแย่งกล่องนั่นคืนมาจากมืออีกฝ่าย และโยนกลับไปที่เบาะหลังเหมือนเดิม
“ขี้งกว่ะ เหลืออีกแค่สองชิ้นเอง”
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ นั่งเฉยๆ ไป อย่ายุ่มย่าม”
มันเองก็เกือบจะเชื่อฟังคำสั่งผมได้ดี เว้นแต่ว่าไอ้อาการชอบชำเลืองมามองหน้าด้านข้างผมนี่ท่าจะห้ามไม่ได้ เพราะเห็นหันมาบ่อยจริงจัง แต่ในเมื่อไม่ได้ทำอะไรไม่ดี (มั้ง) ก็ปล่อยๆ มันไปบ้าง
พอมาถึงคอนโด ผมก็เดินนำลิ่วๆ ไปที่ลิฟท์ โดยมีไอ้ไผ่เดินตามผิวปากอารมณ์ดีมาตลอดทาง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กรี๊ดดดดด กลับมาก็รีบมาลงก่อนเรยยยย คิดถึงน้องมว๊ากกก
ตบท้ายด้วยน้องทำหน้ายั่วยวน 5555+
หัวข้อ: ---"กูล่ะเซ็งจิต...ไอ้ติสต์แตก"--- P.343 (29-01-11) พิเศษย้อนหลัง Happy New Year จร้า *[]* (อ่าน 2692698 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก