Part 53
“เฮีย…นี่อะไร?” มิกกี้พูดเสียงนิ่ง พร้อมกับชูซองจดหมายที่ถูกเปิดอ้าซ่าไว้ขึ้นมาให้ดู
“…จดหมายไง”
“ทำไมส่งมาจากเมกาอ่ะ?”
น่าแปลก…ปกติไอ้มิกกี้มันไม่เคยจะมายุ่งเกี่ยวอะไรกับเอกสารเรื่องงานของผมเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้กลับไปสะดุดตาไอ้ซองกระดาษสี่เหลี่ยมธรรมดาบนกองหนังสือมากมายซะได้ ต้องโทษไอ้ซองสีเหลืองอ๋อยของ DHL ที่มันเด่นจนเกินไป ให้ตายเถอะ -*-
“ก็เพราะมันส่งมาจากอเมริกาน่ะสิ” กำปั้นทุบดินไปก่อนกรู ผมพูดหน้าตาเฉยแล้วเดินเข้าห้องนอนไปแต่งตัว
“ไม่ได้หมายควายว่างั้นนนนนน” มันพูดว่างี้จริงๆ ไม่ได้พิมพ์ผิดแต่ประการใด -*- เจ้าหนูแกะจดหมายข้างในออกมาแล้ววิ่งตามผมเข้าไปในห้อง
“แต่งตัวดีๆ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
“ร้อนจะตายอยู่แล้ว ไม่สบายอะไรเล่า…เฮียยยย”
“อะไร!?”
ผมขานรับ แกล้งทำเป็นหงุดหงิดใส่ที่โดนตื้อจนอีกฝ่ายหน้ายู่ปากยื่น มันไม่พูดแต่กลับยื่นกระดาษสีขาวสามสี่แผ่นขึ้นมาตรงหน้าแทน
“…เอามาทำไม เอาไปเก็บที่มันไป” พูดไปสวมเสื้อไปพลาง
ไม่รู้ว่าท่าทีผมมันเฉยเมยมากไปรึเปล่า เพราะเจ้าหนูค่อยๆ ก้มหน้าแล้วเดินออกจากห้องไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานตามเดิม หลังจากที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยผมก็ตามมันออกไปข้างนอก เห็นไอ้ตัวยุ่งยังคงนั่งอยู่แบบนั้น…พอมันเห็นผมก็รีบพับเอกสาร และพยายามยัดเก็บเข้าซองตามเดิม
เฮ้อออออ….สงสัยจะปล่อยไว้ไม่ได้ซะล่ะมั้ง
ว่าแล้วเลยเดินเข้าไปหามัน แล้วบอกให้ลุกขึ้น ไอ้มิกกี้เงยหน้ามองแล้วจึงค่อยทำตามที่โดนสั่ง ผมจึงนั่งลงบนเก้าอี้ล้อเลื่อนนั่นและดึงเอวมันลงมานั่งทับที่ตักตามเดิม
“…มิกกี้”
“อือ” มันตอบเสียงเบา มือก็พยายามพับเก็บกระดาษจดหมายแต่ยัดไม่เข้าซะที ก็เล่นใส่แบบลวกๆ แบบนั้นวันนี้จะเก็บได้มั้ยล่ะน่ะ -*-
“เอามานี่มา…ไม่ต้องเก็บแล้ว”
ผมคว้าเอกสารในมือน้อยนั่นมา แล้วกางออก พร้อมกับหายใจเข้าลึกๆ ทีนึง
“…รู้ใช่มั้ยว่าเรื่องตั้งบริษัทที่อเมริกาน่ะ กำลังอยู่ในขั้นตอนขออนุมติ” ผมพยายามอธิบายให้อีกฝ่ายฟังทีละขั้น
“อือหึ” มิกกี้ผงกหัวเล็กน้อย ก่อนที่จะดึงผมตัวเองมาม้วนเล่น
“อืมมม…ซึ่งตอนนี้ผ่านแล้ว”
อยากจะระเบิดหัวเราะให้กับตัวเองออกมาดังๆ เพราะไอ้เมื่อกี้น่ะ พยายามคิดเพื่อจะสรรหาคำ สรรหาประโยคเนื้อเรื่องมาอธิบายให้ไอ้หนูฟังอย่างมีเหตุมีผล มันจะได้ไม่โวยวาย แต่ที่ไหนได้พอต้องพูดออกมาจริงๆ กลับมีเพียงสองประโยคสั้นๆ…ชัดและได้ใจความ
และก็ไม่รู้อีกว่ามันจะกระชับไปมั้ย เพราะทันทีที่ผมพูดเสร็จ มิกกี้ก็นั่งนิ่งเงียบ…เหมือนกำลังใช้ความคิด ถึงแม้จะไม่นานมาก แต่ความเงียบนี้ก็ทำให้ผมที่รอลุ้นปฏิกิริยาจากอีกฝ่ายรู้สึกอึดอัดมากมายเสียเหลือเกิน
“มิกกี้?”
“หือ?” มันเงยหน้าขึ้นมาขานรับราวกับถูกกระชากออกจากภวังค์
“…ว่าไง”
“อะไรว่าไง?” ดูมันสิครับ ยังมีหน้ามาถาม นี่ได้ฟังคนเค้าพูดมั้งมั้ยเนี่ย
“เรื่องบริษัทไงล่ะ”
“…อ้อ เย้ๆๆๆๆๆ ผ่านแล้ววววววววววววว” อยู่ๆ ไอ้ตัวแสบก็ตะโกนกู่ร้องขึ้นมาด้วยความดีใจเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ มันขย่มขาผมหลายทีจนกระแทกกับเบาะเจ็บไปหมดต้องรีบจับเอวห้ามเอาไว้
“…แล้วไงต่ออ่ะ?”
เฮ้อออออ สรุปมันเข้าใจรึเปล่าเนี่ยว่าผมกำลังพูดอะไรอยู่ ไอ้เราก็อุตส่าห์ดีใจที่แอบฉลาดขึ้นมานิดนึง แต่ไหงมันวิวัฒนาการมันถึงได้ย้อนหลังแบบนี้วะ หนักใจจริงๆ -*-
“ก็สำเร็จในนามแล้ว ต่อไปก็ทำให้มันเป็นรูปธรรม”
“เฮียหมายถึงตั้งบริษัทอ่ะนะ?”
“…ใช่” ผมพยักหน้า แล้วจูบเข้าที่หัวไหล่เปลือยเปล่าของมิกกี้เบาๆ
“แบบสร้างตึก จ้างพนักงาน จ้างเลขาฯ แล้วเฮียเป็นประธาน เป็นเจ้าของยังงี้อ่ะเหรอ?” ไอ้ตัวยุ่งยังคงทำหน้างงได้อีก มีการพูดไปทำไม้ทำมือประกอบไปด้วยกลัวผมจะไม่เข้าใจ
“อืม ถูกต้อง”
“งั้นก็ดีอ่ะดิ จะได้มีงานทำซักที ตกงานอยู่ได้ตั้งนาน!”
อื้มมมมมมมมมมมมมมหืมมมมมมมมมมม…. แสบสันต์กันถึงทรวงในเลยทีเดียว ใครช่างไปสั่งไปสอนให้มันพูดจาเสียดแทงกันได้ขนาดนี้นะ ผมเลยแก้แค้นด้วยการจัดมะเหงกงามๆ ลงบนหัวทุยไปหนึ่งดอก ไอ้หนูร้องโอดครวญหน้าบึ้ง รีบกุมหัวตัวเองใหญ่
“อูยยย…เออๆ อย่าลืมจ้างผมด้วย เดี๋ยวไปเป็นคนออกแบบให้ คิดค่าจ้างไม่แพงหรอก แค่เดือนละ 4 หมื่นเอง บวกกับค่าดูแลห้อง ทำความสะอาด และทำกับข้าวก็เป็น 7 หมื่นเหนาะๆ”
“หึหึ ทำไมค่าจ้างมันโหดแบบนี้เนี่ยหืม?” ผมหัวเราะกับความอารมณ์ดีผิดคาดของอีกฝ่าย แล้วดึงเอวน้อยกระชับเข้ามาใกล้ตัว
“ก็นะ…ต้องบิดกันสูงหน่อย คนอยากได้ตัวเยอะ” ไอ้มิกกี้ยักคิ้วกวนๆ ให้ทีนึง
“เออๆ ก่อนอื่นไปหัดพูดภาษาอังกฤษให้ได้ก่อนเถอะ”
ไม่ทันที่จะได้หัวเราะ(เยาะ)…อยู่ๆ ไอ้ตัวยุ่งก็เงียบเสียงลงไม่ต่อล้อต่อเถียง รอยยิ้มจากที่เคยกว้างกลายมาเป็นแสยะดูพิลึกกึกกือ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“…สงสัยจะยาก ฮะๆๆๆ” เสียงหัวเราะนั่นมันดูแสร้งทำอย่างมากจนสังเกตได้ ไอ้หนูพูดไปยิ้มไป แต่สายตาคู่นั้นกลับหลุบต่ำลงตลอดเวลา
“ไม่ยากหรอก…”
เราเงียบด้วยกันทั้งคู่…ไอ้มิกกี้เองก็ก้มหน้า ยื่นมือไปเขี่ยซองจดหมายเล่นจนมุมหักหมด ผมเลยดึงมือซนนั่นมาหอมสองสามที
“แล้ว…เฮียต้องไปวันไหน” เจ้าหนูถาม และดึงมือผมไปหอมกลับบ้าง
“ตอนนี้ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน ต้องเตรียมอีกหลายอย่าง…แต่คงเร็วๆ นี้”
“จริงเหรอ”
“อืม…”
ผมแอบเห็นอีกฝ่ายกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“ให้ผมช่วยอะไรก็บอกนะ!” มิกกี้เอ่ยเป็นมั่นเป็นเหมาะ มันหันมายิ้มให้จนตาหยี พิงหลังเข้ามาเต็มๆ แล้วดึงมือผมไปจับเล่น
“…มิกกี้”
“เอ้ออออ ลืมไปเลยว่าจะทำอะไรกิน หิวจะตายอยู่แล้ว งั้นเดี๋ยวผมไปทำอาหารก่อนนะ กินง่ายๆ ได้ป่ะ ขี้เกียจยุ่งยาก”
ไอ้ตัวยุ่งพูดซะยาวเหยียด แต่สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือ…เงียบ อยากจะมองหน้าน้อยๆ ปากแดงที่กำลังพูดเจื้อยแจ๊วว่าที่จริงแล้วเจ้าตัวคิดอย่างไรกันแน่ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าทุกอย่างที่อีกฝ่ายทำอยู่คืออาการแสแสร้งแกล้งทำ เพราะอะไรน่ะเหรอ…ก็เพราะตลอดเวลามันไม่ยอมสบตาผมเลยสักนิดเดียวน่ะสิ
ในขณะที่ผมกำลังนั่งนิ่งอยู่นั้น…มิกกี้ก็ลุกขึ้น เดินฮัมเพลงหายเข้าไปในครัว
เสียงโคร้งเคร้งจัดข้าวจัดของ เตรียมอุปกรณ์ทำกับข้าวดังขึ้นไม่ขาด ส่วนในห้องนั่งเล่นก็มีแต่เสียงหายใจกับถอนหายใจของผมสลับกันไปมาอยู่อย่างนั้น
ท่าทีของอีกฝ่าย… ทำให้นึกถึงคืนนั้น คืนที่ไอ้หนูมันเมาแล้วบอกกับผมว่า
… ‘ผมสาบานว่าจะไม่ทำตัวแบบนี้อีกแล้ว ไม่งี่เง่า ไม่เอาแต่ใจ น่ารำคาญด้วย’…
………….‘จะยังไงก็ได้ ....แต่อย่าทิ้งผมไปนะ’……………
ไม่นานนักมันก็เรียกผมเข้าไปในห้องครัว มาม่าผัดขี้เมาวางใส่จานไว้คนล่ะฝั่งของโต๊ะ ไอ้ตัวยุ่งก็ยังคงพูดจาเจื้อยแจ้วอะไรต่อไปของมัน แต่ก็ดูเหมือนพยายามไม่พูดเกี่ยวกับเรื่องงานผมอีกเลย…. พอลองเชิงดู มันก็ยิ้มๆ แล้วแกล้งทำเป็นแย่งเนื้อในจานผม และเปลี่ยนเรื่องไปทันที
“เดี๋ยวผมนอนก่อนนะ วันนี้เหนื่อยชะมัด ไม่ได้หยุดตั้งแต่เช้า…” มิกกี้พูดพร้อมกับหาวประกอบ
“…ไม่มานั่งคุยกันก่อนเหรอ” ไม่รู้ทำไม ถึงจะได้รับคำอนุมัติจากมันแล้ว (พูดซะยังกับกลัวเมีย…ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ คนรักกันมันต้องเคารพกันใช่มั้ยล่ะครับ) แต่ก็ยังเหมือนมีอะไรคาใจอยู่พิกล เหมือนจะดี…แต่ก็ไม่ดี
“คุย? คุยไรอ่า”
“ก็เรื่อง…”
“ผมง่วง ขอนอนก่อนได้มั้ย มีไรค่อยคุยกันทีหลัง”
เห็นมั้ยล่ะครับว่ามันพยายามตัดตอนขนาดไหน ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินหนีผมเข้าไปในห้องนอนทันที อยากจะเข้าไปหามันนะ แต่ก็จับความรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายยังไม่พร้อม อาจจะเพราะทุกอย่างมันกะทันหันจนเกินไป…แม้แต่ตัวผมเองยังยอมรับว่าค่อนข้างช็อก แล้วมันล่ะ…
เวลาผ่านไปค่อนข้างนาน…เพราะผมมัวแต่จัดการกับเอกสารที่โต๊ะทำงานข้างนอก สลับกับแวะเดินเข้าไปดูไอ้หนูในห้องนอน เพราะแอบไปแง้มประตูเปิดเอาไว้ มิกกี้ยังคงนอนตะแคงหันออกนอกเตียง ไม่ว่าจะเดินมากี่ทีๆ ก็ยังนอนนิ่งท่าเดิมอยู่แบบนั้นจนผมคิดว่า….มันอาจจะเหนื่อยจริงๆ ก็ได้ คิดมากไปเองแล้วล่ะเรา
สักพักจึงปิดแฟ้มปิดคอมและปิดไฟ…เดินเข้าไปในห้องนอน ทิ้งตัวลงและสอดแขนเข้าไปใต้ท้ายทอยอีกฝ่ายที่นอนแน่นิ่ง… มันขยับตัวเล็กน้อย ส่วนขาเรียวเล็กนั่นก็สอดเข้ามาพัวพันกันแบบที่ทำเป็นประจำเหมือนรู้งาน ไม่ก็เป็นปฏิกิริยาอัติโนมัติให้ผมทำได้ถนัดมากขึ้น
“มิกกี้…หลับรึยัง” ผมกระซิบบอก พร้อมกับแนบชิดกับแผ่นหลังอุ่นๆ ของอีกฝ่าย
“….อือ”
“นอนได้มั้ย เมื่อยรึเปล่า” ที่ถามเพราะกลัวมันปวดคอที่ต้องนอนทับแขนผม
“…หึ๊” แปลว่าไม่
“ งั้นนอนซะ ไม่กวนแล้ว” ผมพูดเสร็จก็จูบเข้าที่หัวเน่าๆ ของไอ้หนู มิกกี้หยุกหยิกอีกเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ลูบมือผมที่คล้องตัวมันอยู่อย่างแผ่วเบา
“…อืม ฝันดีครับ”
“เหมือนกันนะ”
สรุปคืนนั้นเราก็นอนหลับสนิทกันทั้งคู่…และสุดท้าย ผมก็ไม่รู้ว่าแท้จริงไอ้มิกกี้มันต้องการให้ผมอยู่หรือไปกันแน่ บอกตามตรง ผมไม่ได้คาดคิดกับปฏิกิริยาแบบนี้เลย ให้ตายเถอะ จะว่าไม่ชินก็คงได้ ถ้ามันบอกแค่คำเดียว
คำเดียว…ว่าไม่อยากให้ผมไป
ผมก็จะไม่ไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สงสารน้อง T^T
ปล.ขอบคุณสำหรับทุกคนมาอวยให้หายน้า ตอนนี้หายแร้วจร้า จุ๊พๆ
หัวข้อ: ---"กูล่ะเซ็งจิต...ไอ้ติสต์แตก"--- P.343 (29-01-11) พิเศษย้อนหลัง Happy New Year จร้า *[]* (อ่าน 2692263 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก