Part 56
“มิกกี้ ไปด้วยกันนะ…ไปอเมริกาด้วยกัน”
อีกฝ่ายเงียบ…ไร้ปฏิกิริยาตอบรับจนผมใจหาย มันต้องใช้ความกล้าในการพูดคำๆ นี้ออกมามากขนาดไหน รู้บ้างมั้ย… ขอร้องล่ะ อย่าเงียบแบบนี้ ได้โปรดเถอะ
“เฮีย…. ผม…ผมไปไม่ได้หรอก” คำตอบนั่นทำเอาหัวใจผมหล่นวูบ แต่ก็พอจะเข้าใจได้ว่าทำไมมันถึงออกมาเป็นแบบนี้
“ทำไมล่ะ…”
“ผม…”
“เอาเถอะๆ ไม่เป็นไรหรอก ค่อยๆ คิดก็ได้ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ นี่นะ…ไหนจะเรื่องเรียน เรื่องอะไรอีกมากมาย”
คาดว่าเจ้าหนูคงรู้สึกว่าผมคลายแขนออกเล็กน้อย มันถึงได้รีบเงยหน้าแล้วกอดผมใหญ่ เห็นตาละห้อยสองคู่ที่กำลังจ้องมองแล้วยิ่งน่าสงสาร ผมกับมันสบตากันอยู่อย่างนั้นท่ามกลางความเงียบ บอกไม่ถูกเหมือนกัน…รู้สึกเหมือนความสุขที่ได้มานั้น เป็นเพียงชั่วครั้งชั่วคราว เพื่อที่จะลืมสิ่งที่เราสองคนต้องเผชิญจากนี้ไป…ก็แค่นั้น
“ผมขอโทษ…” ไอ้หนูเงยหน้าขึ้นมามอง เห็นอย่างนั้นจนทนไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบผมนิ่มๆ ของมันเล่นด้วยความเอ็นดู
“ไม่เป็นไรหรอกน่า จะไปบังคับกันได้ยังไงของแบบนี้”
เราสองคนนอนกอดกันสักพัก จนกระทั่งท้องใครคนใดคนหนึ่งร้องโครกออกมานั่นแหล่ะ ถึงได้ตกลงจะลุกออกมาทำอย่างอื่นดีกว่า มัวแต่นอนคิดมากกันอยู่แบบนั้นก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรดีขึ้น ผมรีบดึงไอ้หนูให้เข้าไปอาบน้ำด้วยกัน แต่ไอ้หมอนี่นะเร็วอย่าให้บอกใคร มันรีบลุกขึ้นแล้วสวมกางเกงวิ่งออกไปนอกห้อง ปากก็บอกว่าจะรีบไปทำกับข้าว จะคว้าตัวเอาไว้หวังจะแกล้งมันในห้องน้ำอีกรอบเลยเป็นอันต้องชวดไป
แต่อยู่ๆ ขณะที่กำลังอาบน้ำอยู่นั้น…ก็มีเสียงโทรศัพท์บ้านที่ไม่ค่อยจะได้ยินมานานดังขึ้น ผมเปิดประตูห้องน้ำทั้งๆ ที่เนื้อตัวเปียกโชก หัวก็ฟองฟ่อดเต็มไปหมด
“มิกกี้!” ไม่รู้มันจะได้ยินรึเปล่า เห็นมีเสียงโคร้งเคร้งจากในครัวสวนมาแทนคำตอบ
“คร้าบบบบบ”
“รับโทรศัพท์!”
ว่าแล้วก็รีบล้างหัว สะบัดสองสามทีและคว้าผ้าขนหนูมาพันตัวแบบลวกๆ เสียงโทรศัพท์เงียบไปแล้ว…คาดว่าไอ้หนูจะทำตามที่ผมบอก
แต่พอผมเดินออกจากห้องมา…ภาพที่เห็นทำเอาคิดทันทีว่า ‘ไม่ควรปล่อยให้มิกกี้รับโทรศัพท์เลย’ ให้ตายสิวะ!
“อ่ะ…ครับ คือผมกับพี่แดน เอ่อ…คือผมอยู่ข้างห้อง แต่ว่าตอนนี้พี่แดน…” ไอ้ตัวยุ่งของผมยืนถือโทรศัพท์หน้าซีด เสียงตะกุกตะกักราวกับนักแสดงที่ไม่ได้เตรียมบทพูดมา ยิ่งมันเห็นผมก็ทำปากเบะ ยกมือชี้โบ้ชี้เบ้ไปทางหูโทรศัพท์ที่ตัวเองถืออยู่
ท่าทางอย่างนั้น…ความซวยเริ่มจะมาเยือนซะแล้วสิ
“สวัสดีครับ” ผมยื่นมือไปขอโทรศัพท์จากมือเจ้าหนู และมันก็ส่งให้อย่างรวดเร็วชนิดที่ว่าไม่ต้องขอเลยดีกว่า
‘แดน…เด็กเมื่อกี้ใครน่ะ?’ ว่าแล้วไงล่ะ…มีอยู่คนเดียวแน่นอนแบบนี้
“ก็น้องข้างห้องน่ะแม่ พอดีสนิทกัน เค้ามาช่วยทำกับข้าวให้กิน”
‘แน่ใจเหรอ?’ เสียงคุณนายนิ่งมากครับ แต่ในเมื่อนิ่งมาผมก็นิ่งกลับ ถึงจะระแคะระคายอะไรก็แสร้งทำเป็นไม่รู้กลับไปจะดีกว่าตีโพยตีพาย
“ครับ แล้วทำไมแม่ไม่โทรเข้ามือถือ โทรเข้าเครื่องบ้านทำไม”
‘โทรไปแล้ว แกรับที่ไหน’
“อ้อ สงสัยปิดเสียงอยู่” ผมแก้ตัวไปงั้นแหล่ะ ปิดไม่ปิดไม่รู้ เพราะถึงจะดัง…ไอ้กิจกรรมที่เกิดเมื่อครู่คงจะไม่สามารถละมารับโทรศัพท์ได้
‘เอาเถอะ…แม่แค่จะโทรมาถามว่าเมื่อเช้านี้ทำอะไรลงไป’
“ทำอะไร??”
‘ก็เราไปปฏิเสธคุณพลอยกับน้องไผ่แบบนั้นได้ยังไง!’
เอาแล้วสิครับ…ผมว่าแล้วว่าไอ้ไผ่ต้องไม่จบเรื่องง่ายๆ แน่ เห็นหน้าตามันก่อนออกจากห้องไปไม่ได้สลดหรือถอดใจเลยแม้แต่น้อย นี่แสดงว่าคุณนายพลอยอะไรนั่น ไม่ก็ตัวมันเองไปฟ้องแม่กรูแน่ๆ สัดเอ้ยยย ไม่เลิกไม่ราเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ! มันต้องการอะไรวะ!
“แล้วทำไมผมจะปฏิเสธไปไม่ได้…เรื่องอะไรจะต้องเอาไอ้เด็กนั่นไปอยู่ด้วย ไม่ได้รู้จักมักจี่กันซักหน่อย แม่ไม่คิดรึไงว่ามันแปลกๆ” ผมบอกไปตามตรง เพราะรู้ตัวว่าน้ำเสียงเริ่มไม่พอใจเช่นกันแล้ว
‘แดน…แม่รู้ว่าลูกน่ะไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้ แม่ก็ไม่ชอบเหมือนกัน’
“อ้าว แล้วทำไม…”
‘พอก่อน วันนี้ว่างมั้ย?’
“…ครับ”
‘มาหาแม่’
“แม่…ผม…”
‘พาเด็กคนนั้นมาด้วย’ เฮ้ยยยยยย ผมทั้งตกใจทั้งงงถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอเลยทีเดียว ไอ้เด็กที่ว่าน่ะ…ใช่ไอ้คนที่ยืนมองผมทำท่าทางน้ำลายเหนียวนี่รึเปล่าวะ
“เด็กไหน?”
‘อย่ามาแกล้งโง่กับแม่นะแดน…เด็กแกนั่นแหล่ะ เอามาหาแม่ด้วย’
เพียงแค่นั้นคุณนายเธอก็วางโทรศัพท์ไปแบบไร้เยื่อใย…ประมาณว่าไม่ปล่อยที่ว่างให้ได้โต้เถียงใดๆ ทั้งสิ้น ผมเลยได้แต่ปลง และหันไปมองหน้าขาวๆ ที่ยืนเม้มปากราวกับกำลังลุ้นจับสลากรางวัลไม่ก็ฟังหมายเลขที่ออกอยู่
“มีอะไรอ่ะ…” ไอ้หนูมองผม ทำหน้าพิลึก
“แม่ให้ไปหา”
“ตอนไหน? ตอนนี้อ่ะนะ?” ดูมัน มีการเบ้ปากด้วยครับ
“อืม…ไปอาบน้ำป่ะ”
“เดี๋ยวก่อน ยังทำกับข้าวไม่เสร็จเลย” ไอ้มิกกี้ชี้นิ้วไปในครัว ดูเหมือนจะยังงงๆ กับสิ้งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้
“ไม่ต้องทำแล้ว ไปกินนู่น เร็ว อาบน้ำ”
“เฮ้ยยยยยยยยย…แล้วทำไมผมต้องไปด้วยอ่ะ” เจ้าหนูร้องโวยวายเสียงดัง ทำไมต้องทำท่าเหมือนกลัวขนาดนี้ด้วยวะ
“เอาน่า เร็วเข้า อาบน้ำ!”
ว่าแล้วผมก็จับมันเข้าไปอาบด้วยกันอีกรอบเป็นอันเสร็จสรรพ อีกฝ่ายเงียบ ทำหน้ายู่ คาดว่าคงกำลังงอนผมอยู่ที่บังคับให้มันทำตาม แต่พอตอนยื่นผ้าขนหนูให้เช็ดหลังให้กลับทำตามอย่างว่าง่ายราวกับเป็นปฏิกิริยาอัติโนมัติ เห็นแบบนี้เลยแอบขำไม่ได้เจ้าตัวรู้ น่ารักจริงๆ ให้ตายเถอะ
“ขำอะไรเล่า” อ้าว รู้ตัวแล้วซะงั้น หึหึ
“…เปล่า”
“ก็เห็นว่าขำชัดๆ” ไอ้มิกกี้เริ่มขัดหลังผมแรงขึ้น แล้วก็โยนผ้ามาพาดหลังผมอารมณ์งอนๆ โดนบ่อยแล้วงอนบ่อยนะเนี่ยเรา
“ใครขำ ไม่เห็นมีซักคน”
อีกฝ่ายมองผมแบบเซ็งๆ ประมาณว่าจะเถียงทำไมเนี่ย! แต่ก็เลิกสนใจหันไปบีบยาสีฟันใส่แปรง และหันหน้ามาหาผม
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ…” มันเอาแปรงเข้าปากพูดอือๆ อาๆ
“ทำไมล่ะ มีปัญหาอะไรเรา?” ผมหยิบแปรงที่เจ้าหนูมันบีบยาสีฟันไว้ให้เรียบร้อยแล้วเข้าปากบ้าง
“ก็แม่เฮียน่ากลัวอ่ะ”
“รู้ได้ไงว่าน่ากลัว…เคยเจองั้นเรอะ” ผมแปรงฟันต่อแบบไม่ยี่หระกับคำพูดของไอ้มิกกี้
“…พี่มาร์ชบอกว่า โคตรรรรรรรรรร น่ากลัว!”
โห…ผมแทบสำลักแปรงสีฟันทิ่มลูกกระเดือกตาย ไอ้หมอนี่ไปแอบนินทาแม่ผมกับไอ้มาร์ชตั้งแต่เมื่อไหร่ รายนั้นน่ะกลัวแม่ผมจะตาย สงสัยไปไซโคอะไรเจ้าหนูไว้แน่ๆ ไม่งั้นมันคงไม่ทำท่าสยองขวัญแบบนี้
“อย่าไปเชื่อมาร์ชมาก นั่นก็เว่อร์เกิน” ผมหยิบแก้วใส่น้ำขึ้นมากลั้วปาก พร้อมกับล้างแปรงสีฟันไปด้วย ข้างหูก็มีไอ้ตัวยุ่งส่งเสียงแว๊ดๆ โวยวายจนเริ่มจะปวดขมับขึ้นมาตื้อๆ
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย เฮียยยยยยยยยยยยยยย สกปรกกกกกกกกกกกกก”
ไม่มีอะไรหรอกครับ…แค่ผมรำคาญจัดเลยถุยน้ำที่กรอกปากลงใส่อ่างล้างหน้าอย่างแรงจนมันกระเด็นกระซัดกระเซ็นไปทั่ว เลอะเนื้อตัวไอ้มิกกี้ไปหมด และมันก็ร้องเสียงดังอย่างที่เห็นเนี่ยแหล่ะ
อีกฝ่ายมองหน้าผมอย่างเคืองๆ มันหยิบแก้วน้ำมากลั้วปากบ้าง และทำท่าจะพ่นใส่หน้าผม
“กล้าเหรอ…มิกกี้ กล้าเหรอ” ผมชี้นิ้วใส่หน้ามัน ทำหน้าเหี้ยม น่าขำ…ที่ไม่ว่ากี่ครั้งมุขนี้ก็ใช้ได้ตลอด เจ้าหนูชะงักนิ่ง มันกลั้วปากตัวเองไปมาจนแก้มตุ่ย
“เสร็จแล้วก็รีบแต่งตัว”
ผมไม่พูดเปล่า แต่หันไปทำตาดุใส่อีกฝ่ายพร้อมกับเดินออกมาจากห้องน้ำ ปล่อยให้ไอ้แสบนั่นยืนถุยน้ำลงพื้น โวยวายๆ แกล้งทำน้ำลายฟูมปาก ตะโกนบอกว่าไม่สบาย ชักแหง่กๆ ไปไม่ได้อยู่นั่น ดูมันสิครับ น่าจับตีชะมัด -*-
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย ตามมาเร็วเข้า”
ผมดึงมือไอ้หนูตามเข้ามาในบ้านหรือที่มักจะเรียกว่าบ้านใหญ่ ง่ายๆ ก็คือบ้านที่พ่อกับแม่ผมอยู่นั่นแหล่ะครับ แต่ตอนหลังมานี่ผมย้ายไปอยู่คอนโดเลยทำให้ไม่ค่อยได้มาที่นี่เท่าไรนัก
“แม่อยู่ไหน” ผมถามเด็กคนนึงที่เดินเข้ามาท่าทางกลัวๆ เกรงๆ ผมจำหน้าจำชื่อไม่ได้หรอกครับว่านี่ใคร เพราะที่นี่เปลี่ยนแม่บ้านประมาณเดือนละหน สองหน เนื่องด้วยความปลอดภัยภายในและบ้างก็ทนความจู้จี้จุกจิกของแม่ผมไม่ได้ ขอลาออกไปเอง แต่บางคนก็ทนอยู่ต่อด้วยเหตุผลที่เลี่ยงไม่ค่อยจะได้..เงิน
“อยู่ในห้องนั่งเล่นค่ะ กำลังโทรศัพท์อยู่”
ผมถูลู่ถูกังมิกกี้เข้ามาจนได้ มันทำหน้าแบบเหมือนจะโดนเชือดซะงั้น…เฮ้อออ อยากรู้จริงๆ ว่าเจ้ามาร์ชมันไปหลอกอะไรไว้ (เอ..หรือเรื่องจริง ไม่ได้หลอกก็ไม่รู้ หึหึ)
“แม่…” เจ้าตัวหันมามองตามเสียงเรียก เธอเงียบเสียงลงครู่หนึ่ง เหลือบตามองอีกคนที่ยืนจ๋อยอยู่ด้านหลังแล้วกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์อีกสองสามคำ และกดวางไป
“นั่งลงสิ”
เจ้าหนูยืนนิ่งเป็นหินอยู่อย่างนั้น…จนเหมือนจะรู้สึกตัวจึงได้ยกมือขึ้นไหว้แบบงกๆ งันๆ ผมไม่ปล่อยให้มันยืนเอ๋ออยู่แบบนั้นลากอีกฝ่ายลงมานั่งข้างๆ ที่โซฟาลายหลุยส์ อืมมม…เพิ่งจะมาสังเกตว่าบ้านกรูลิเกได้อีก
“แม่มีอะไรเรียกผมมาครับ” ผมตรงเข้าประเด็นเพราะกลัวไอ้คนข้างๆ จะช็อคเลือดไม่ไปเลี้ยงสมองตายซะก่อน ยิ่งฉลาดน้อยอยู่ด้วย
“แดน…รู้ใช่มั้ยว่าแม่ไม่ชอบให้อะไรมันค้างคา” มาดของคุณนายแกนิ่งตามปกติครับ ซึ่งผมเองก็ชินแล้ว
“ครับ รู้”
“มาทำให้ทุกอย่างเคลียร์ก่อนที่เราจะไปจัดการธุระส่วนตัวและธุระที่แม่จะขอด้วย”
“…ครับ”
เพียงเท่านี้ผมก็รู้แล้วล่ะครับว่าแม่ต้องการอะไร…เธอเป็นคนที่เกิดมาเพื่อเป็นนักธุรกิจหญิงที่ดีคนหนึ่ง ด้วยความฉลาดและไหวพริบที่ยากจะจับตัวทำให้ไม่มีใครสามารถหลุดรอดจากสายตาแหลมคมได้ ยิ่งผมซึ่งเป็นลูกแท้ๆ คงโดนมองทะลุปรุโปร่งตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว และผมเองก็รู้นิสัยแม่ดี…ใจสปอร์ต แต่ต้องตรงไปตรงมา
“คบกันมานานเท่าไหร่แล้ว” แม่พูดต่อด้วยร้ำเสียงนิ่ง แต่ไอ้มิกกี้นี่ผมเหลือบไปเห็นว่ามือมันสั่นพั่บๆ หน้าเซียวจนเหมือนจะเป็นลม
“ปีกว่าๆ ครับ” ผมตอบตามตรง ด้วยความนิ่งที่ไม่แพ้กัน
“เจอกันที่ไหน”
“คอนโดผม มิกกี้อยู่ห้องข้างๆ”
“เป็นลูกเต้าเหล่าใครล่ะเราน่ะ”
“พ่อแม่อยู่เยาวราชครับ เปิดร้านทองกับร้านอาหาร” ผมตอบแทนเจ้าตัวที่โดนถาม เราสองคนโต้ตอบกันไปมาอย่างคล่องแคล่วราวกับเตรียมบทเอาไว้ ผมเองก็ยังแอบแปลกใจไม่ได้กับท่าทีไม่สะทกสะเทือนของแม่ ทั้งๆ ที่ในใจก็กลัวว่าจะมีเรื่องอะไรใหญ่โตมากกว่านี้
“แล้วพ่อแม่น้องเค้ารู้รึเปล่า?”
“ยังครับ แต่เคยมาเจอแล้ว และฝากฝังไว้กับผม ถ้าแม่อนุญาตผมจะไปบอกด้วยตัวเองอีกครั้ง”
“อืม…ดี”
บทสนทนาเป็นไปด้วยความรวดเร็วจนคนข้างๆ ผมตั้งท่ารับไม่ทัน มันนั่งอ้าปากเหวอไม่ได้พูดอะไรสักอย่าง…ได้แต่มองหน้าผมสลับกับหน้าแม่ไปมาอยู่อย่างนั้น
“ชื่อมิกกี้ใช่มั้ยเราน่ะ” แม่หันมาทำตาดุใส่ผมทีนึงเมื่อเห็นว่าจะตอบแทน ไม่แปลกเลยที่เพิ่งจะมารู้ตัวว่าได้เชื้อใคร
“…ค..ครับ” ไอ้หนูตอบตะกุกตะกัก มันขยับท่านั่งอยู่สองสามทีกว่าจะลงตัว
“รู้ใช่มั้ยว่าอายุเรากับแดนเค้าห่างกันมากขนาดไหน…แดนไม่ใช่เพิ่ง 25-26 นะ” แม่ยังคงรุกด้วยน้ำเสียงและทีท่านิ่งสงบ
“29 ครับ ผมเพิ่งจัดงานวันเกิดให้ไปเอง” ผมว่ามิกกี้น่าจะเริ่มรู้สึกสบายมากขึ้นถึงได้ตอบไม่ค่อยติดขัดเท่าไรแล้ว
“อืม…แล้วเราล่ะ”
“ขึ้นปี 3 ครับ…”
“อย่าหาว่าแม่อะไรเลยนะ เรื่องส่วนตัวลูกแม่ไม่คิดอยากจะก้าวก่าย แค่อยากจะถามว่าเราแน่ใจแล้วเหรอถึงคิดจะคบกับผู้ชายด้วยกัน”
บางครั้งผมก็กลัว…กลัวว่าแม่ตัวเองเป็นคนตรงเกินไปจนขนหัวลุก คำบางคำที่ผมไม่คิดแม่แต่จะเอ่ยขึ้นมา คุณเธอก็พูดออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติราวกับเป็นเรื่องปกติ ที่มี ‘ลูกชายเป็นเกย์’
“ผม…ก็….ไม่รู้เหมือนกัน” ไอ้ตัวยุ่งมันนั่งบิดไปบิดมาเหมือนไม่ได้เตรียมตัวมาตอบอะไรแบบนี้
“หมายความว่ายังไงไม่รู้ พ่อแม่รู้มั้ยว่าเธอชอบผู้ชาย”
“…ก็ยังไม่รู้ครับ แต่เคยบอกแล้วว่า อยากอยู่กับเฮียแดน พ่อแม่ก็ยอม..”
“นั่นไม่ได้หมายความว่าเค้ารับรู้ความสัมพันธ์ของพวกเธอหรอกนะ ผู้ใหญ่ทั่วไปก็แค่คิดว่าเธอสองคนเป็นพี่น้องกันก็เท่านั้น” แม่ผมไม่วายที่จะสั่งสอนไป แต่ก็ต้องสะอึกเมื่อโดนไอ้มิกกี้ย้อนกลับ
“งั้นหมายความว่าคุณน้าก็ไม่ใช่ผู้ใหญ่ปกติทั่วไปเหรอครับ?” โอย…สถานการณ์กำลังเครียด แต่ตอนนี้ผมล่ะอยากจะระเบิดหัวเราะออกมาจริงๆ หึหึหึหึ
“นี่! อย่ามาเล่นปากเล่นคำกับชั้นนะ!…ชั้นไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แค่ชั้นยอมรับได้ที่ลูกเป็นเกย์ แต่ผู้ใหญ่คนอื่นๆ ‘ส่วนมาก’ จะรับได้รึเปล่าก็เท่านั้น” แม่ผมรีบทำท่าทางให้ปกติแบบเก่า นานๆ ทีเห็นคุณนายแกเผลอหลุดบ้างก็ฮาดีแหะ
“…ข..ขอโทษครับ ก็ผมไม่รู้อ่า”
“เอาเถอะ”
“งั้นหมายความว่า คุณน้า…ยอมรับที่ผมกับเฮียแดน เอ่อ…อ่า…คือ…อย่างเงี้ยๆ” ไอ้คนพูดทำมือไม้ประกอบแกว่งไปมาแต่ดูสับสนชอบกล ทำเอาผมต้องเอื้อมมือไปดึงมือน้อยๆ คู่นั้นลงก่อนที่จะพุ่งเข้ามาทิ่มตาซะก่อน
“ทำไมชั้นจะไม่รู้ว่าลูกตัวเองเป็นยังไง โตจนขนาดนี้แล้ว”
สายตาที่มองมาทางผมเล่นเอาขนลุกซู่…กลืนน้ำลายไม่ลงเลยทีเดียว สุดท้ายผมก็ต้องเบนสายตาออกไปไม่สบตาคมๆ คู่นั้นที่แทบจะมองทะลุเข้าไปถึงหัวใจ
“ถ้าไม่มีเรื่องให้ชวนปวดหัว แม่ก็ไม่อยากจะกึ่งบังคับเราสองคนให้ออกมาหาแบบนี้หรอกนะ” ผมคิดในใจ…กึ่งบังคับอะไรกัน นี่มันบังคับเห็นๆ นี่ตรูได้โรคนี้มาจากใครไม่ต้องมานั่งสงสัยกันเลยทีเดียว
“แม่หมายความว่าไง…เรื่องปวดหัว?” ผมแปลกใจตั้งแต่ตอนคุยโทรศัพท์แล้ว อย่าบอกนะว่าเรื่องไอ้…
“ก่อนที่แม่จะขออะไรเรา…แม่ขอถามหนูมิกกี้ก่อนคำนึง ตอบแม่ได้มั้ยลูก”
จากสรรพนามที่ตอนแรกเป็น ‘ชั้น’ เปลี่ยนมาเป็นเรียกแทนตัวเองว่า ‘แม่’ กะทันหัน นั่นไม่ได้หมายความว่าดีหรืออะไรหรอกนะ แต่กลับทำเอาผมสังหรณ์ใจแปลกๆ ชอบกล ราวกับว่าจะต้องมีเรื่องให้ปวดหัว ปวดใจตามมาอีกแน่ ยิ่งดูท่าทางแม่เป็นกังวลขนาดนี้…
“มิกกี้…”
“ครับ?” เจ้าหนูมองอีกฝ่ายตาแป๋ว
“เรายอมให้แดนไปอเมริกากับไผ่ได้มั้ย?”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กรี๊ดดดดดด ไม่จบเรื่อง 
หัวข้อ: ---"กูล่ะเซ็งจิต...ไอ้ติสต์แตก"--- P.343 (29-01-11) พิเศษย้อนหลัง Happy New Year จร้า *[]* (อ่าน 2693401 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก