Part 58
พวกเรานอนกลิ้งกันไปมาบนเตียง…ขาเล็กแน่นนั่นพาดอยู่บนน่องผมอย่างไม่ระมัดระวังจนจำต้องเผลอยื่นมือออกไปลูบเล่น มันเองก็เหมือนจะชอบครับ ขยับขาถูกลับแถมยังเอาแก้มมาไถกับหัวไหล่ผมอีกต่างหาก
“อาบน้ำป่ะ” ผมดันตัวเองให้ลุกขึ้นครึ่งนึง แต่ไอ้ลูกหมาที่เกาะเป็นตังเมอยู่ไม่ยอมลุกตามมาด้วยเลยทำให้ดูเก้ๆ กังๆ ถ่วงอยู่อย่างนั้น
“อือ…ขี้เกียจอ่ะ” ไอ้ตัวยุ่งยังคงบิดตัวไปมาบนเตียง ทำหน้าง่วงขึ้นมาทันทีทันใด มารยาจริงๆ ให้ตายเถอะ
“มิกกี้”
“ไม่เอาอ่า…เฮียไปอาบก่อนเหอะ เดี๋ยวตามไป”
เห็นมันจะไม่ยอมท่าเดียวจริงๆ ทีเมื่อกี้ล่ะเล่นซะหลายท่า หึหึ….ว่าแล้วผมเลยปล่อยให้มันนอนต่อ ส่วนตัวเองก็จัดแจงเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำให้เสร็จเรียบร้อยเสีย ในใจก็คิดเรื่องที่ต้องจัดการไปด้วย…
จะว่าไปก็ใจหายเหมือนกันพอคิดว่าตัวเองจะต้องไปไปอยู่อเมริกาแล้ว ปัญหามันไม่ใช่ตรงที่ต้องย้ายถิ่นฐานหรอก เพราะยังไงเมื่อก่อนผมก็ใช้เวลาอยู่ทั้งในไทยและต่างประเทศพอๆ กันอยู่แล้ว แต่ที่คิดมากเนี่ย…คือคนที่ต้องห่างไกลกันต่างหาก เพราะแม้ว่าเทคโนโลยีเดี๋ยวนี้จะก้าวไกลแล้วก็ตาม มันก็ไม่เหมือนแบบนี้….ไม่เหมือนได้มองหน้ากัน ได้สัมผัสกัน และได้อยู่ใกล้ๆ กันเมื่อยามคิดถึง
เฮ้อออ….เกิดมายังไม่เคยหวั่นไหวขนาดนี้มาก่อนเลยเว้ยไอ้แดน ท่าจะแป็นเอามาก
…แกร๊ก…
ผมค่อยๆ เปิดประตูห้องน้ำออกมา นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ก่อนที่จะได้ทำอะไรอย่างอื่น ไอ้สายตาเจ้ากรรมก็ดันไปเห็นแผ่นหลังขาวๆ ที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง หันหน้าไปอีกทาง…ผ้าห่มผืนบางร่นลงคลุมเพียงแค่ปลายสะโพกมน เผยขาขาวๆ เรียวยาวโผล่พ้นออกมา แถมมันยังอ้าออกเพราะเจ้าตัวนอนเกี่ยวหมอนข้างอยู่อีกต่างหาก
จะไปทนไหวได้ไงล่ะครับ ผมเลยทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วซุกหน้าลงดมหลังขาวเนียนมือนั่นซะ
“อือ…อาบเสร็จแล้วเหรอ เร็วจัง”
ผมไม่ตอบ ได้แต่ดึงไอ้หนูกระชับแน่นมากขึ้น อีกฝ่ายดิ้นยุกยิกเล็กน้อย แล้วจึงพลิกตัวหันหน้ามากอดผมตอบ
“…หอม” มันกระซิบอยู่กับอกอุ่นๆ ของผม
“เหม็น” เท่านั้นแหล่ะมันรีบดันหัวเน่าๆ เข้ามาถูไถกับคางผมซะคันยิบๆ จนต้องเอามือมากดไว้ไม่ให้ดิ้น
เราสองคนนอนเล่นกันไปมาแบบนั้น…เพลินซะจนลืมไปเลยว่าตั้งใจจะไปวางแผนเรื่องงานต่อ มิกกี้เองก็เหมือนจะรู้ มันไม่ยอมปล่อยให้ผมหาโอกาสลุกมาจากเนื้อนิ่มเนียนๆ ของมันเลยสักวินาทีเดียว พอผมเอ่ยบอก “เอาล่ะ….” พร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง มันก็จะรีบเข้ามากลิ้งทำเป็นนอนทับใส่บ้าง อะไรบ้าง จนจำต้องนอนต่อไปเรื่อย
เสียงหัวเราะเบาถูกแทรกด้วยแรงสั่นสะเทือนดังครืดๆ จากหัวเตียง ผมเงยหน้าขึ้นไปดูพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูหน้าจอที่ขึ้นเบอร์แปลกหน้า มืออีกข้างก็รวบเอวเจ้าหนูที่นอนหงายทับอยู่บนตัวผมอีกที
“ครับ?”
“เฮียแดนคนดี เปิดประตูให้หน่อยคร้าบ” ผมนิ่งไปครู่ด้วยความอึ้ง บวกกับกลั่นสมองนึกว่าเสียงปลายสายนี่มันคุ้นชะมัด
ผมกดตัดสายทันทีจนไอ้ตัวเล็กที่นอนอยู่บนตัวต้องเงยหน้าขึ้นมาทำทีฉงนกับปฏิกิริยาแปลกๆ ของผม สักพักมันก็โทรมาอีกแต่ผมก็กดตัดสายทิ้งอีกครั้ง ไม่ได้อยากหนีปัญหาหรอกนะ แต่ตอนนี้ไม่อยากให้มีไอ้ตัวก้างมาขวางคอก็เท่านั้น
แต่ที่ไหนได้ล่ะครับ ผมไม่ทันเอะใจกับการที่อีกฝ่ายบอกว่าให้ “เปิดประตู” ให้หน่อย นี่แสดงว่ามัน….
….ออดดดดดดดดดดดดดดด….
เฮ้ออออ จะเอาอะไรกับชีวิตกรูนักหนาเนี่ย!? ผมหลับตาลงอย่างเบื่อหน่าย แล้วถอนหายใจเสียงยาว มิกกี้เองเมื่อได้ยินเสียงกดกริ่งหน้าบ้านก็ทำท่าว่าจะลุกขึ้นไปดู แต่โดนผมฉุดไว้จนต้องล้มลงนอนอีกครั้ง มันมองหน้าผมงงๆ กำลังอ้าปากจะถาม….
…ออดดดด ออดดด ออดๆๆๆๆ….
“ห่าเอ้ย” กดทีนึงครั้งละ 3 บาทนะนั่น บ้านมรึงปั่นไฟใช้เองรึไงวะ -*-
“เฮีย เดี๋ยวผมไปดูให้เอง …เอ่อ ปล่อยก่อนดิ” ไอ้หนูมันพยายามแกะมือผมออกจากเอวของมัน
“…ไม่ต้อง อยู่นี่แหล่ะ เดี๋ยวชั้นออกไปเอง”
ผมไม่พูดเปล่า พลางกระเถิบตัวลุกขึ้นแล้วดันอีกฝ่ายออกไปข้างๆ เดินไปหยิบเสื้อกับกางเกงใส่แบบลวกๆ หน้าตาคงอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัดจนรู้สึกว่าปวดคิ้ว ให้ตายเถอะวะ มันจะจองล้างจองผลาญไปถึงไหนเนี่ย ทำเป็นละครไปได้ ไอ้ตอนหวานๆ จะต้องมีตัวมารมาขัดเอาซะเรื่อย
“มีอะไร” ผมเปิดประตูออก และก็เห็นไอ้หน้าตี๋ยืนยิ้มนิดๆ อารมณ์กวนส้นพระบาทอยู่หน้าห้องตามที่คาดไว้
“คิดถึง เลยมาหา….เอ้ยๆๆๆๆ ล้อเล่นคร้าบบบบ” ไอ้เด็กเวรไผ่มันรีบเอามือดันประตูไว้เมื่อเห็นผมทำหน้าเซ็งสุดขีด พร้อมกับเอื้อมมือจะปิดประตูลง
“มีอะไร!” เสียงเริ่มแข็งอีกครั้ง จ้องมองคนตรงหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ก็จะมาคุยเรื่องของเราไง เดี๋ยวจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว เลยมาทำความคุ้นเคยเอาไว้”
ไม่วาย ทำหน้าทะลึ่งใส่จนผมอยากจะอัดศอกใส่จริงๆ ….แต่ไม่รู้ทำไม ผมถึงเห็นภาพเจ้าหนูในวันแรกๆ ที่รู้จักทับซ้อนไอ้ไผ่ได้นะ อาจจะเป็นเพราะความกวนตรีนของมันก็เป็นได้
“ชั้นขอบอกก่อนเลยว่า ที่ชั้นยอมเพราะเห็นแก่แม่แก แม่ชั้น ไม่ใช่พิศวาสส่วนตัวอะไร เข้าใจไว้ด้วย” ผมยืนท้าวสะเอวอยู่หน้าประตู มองมันอย่างไม่สบอารมณ์ อีกฝ่ายดูเหมือนจะสลดเงียบไป หน้ามันหงอยกว่าครั้งไหนๆ ที่ผมเคยเห็น เล่นเอาแอบใจตุ้มๆ ต่อมๆ ไปเหมือนกัน
“…..ขอผมเข้าไปหน่อยได้มั้ยเฮีย”
“เสร็จธุระแล้ว กลับไปซะ”
“….นะ เฮีย” มันเงยหน้า มองมาทำตาปริบๆ จนอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่”
“ขอร้องล่ะ ผมมีเรื่องอยากคุยด้วยจริงๆ”
คำพูดนั่นเล่นเอาฉุกคิด หรือมันจะมีเรื่องอะไรกับที่บ้าน….อาจจะดีก็ได้ เผื่อมันกำลังเปลี่ยนใจทีหลัง ผมยืนคิดนิ่งอยู่สักพัก ก็ติดกับเมื่อยอมอ้าประตูปล่อยให้ไอ้เด็กมหาประลัยนั่นเข้ามา!
“ยะฮู้ววว ผมรู้อยู่แล้วว่าเฮียน่ะ เป็นพวกชอบทำตัวดุ แต่ขี้ใจอ่อน ฮ่าๆ” พอมันเข้ามาได้เท่านั้น ไอ้เรื่องจะพยายามลากมันให้ออกไปยากกว่าเดิมอีกสิบเท่า ไอ้หมอนี่มันไม่ได้กลัวผมเหมือนมิกกี้ซะด้วย เด็กเปรตอะไรวะ ดื้อด้านชะมัด!
“โธ่เว้ยยย ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” ผมวิ่งไล่ตาม หมายจะไปกระชากตัวมันให้ออกไปจากห้อง แต่อีกฝ่ายก็วิ่งหนี แถมยังทำท่าทำทางกวนส้นตรีนใส่
ทีนี้ก็ยุ่งวุ่นวายสิครับ…. ผมไม่อยากจะให้เรื่องนี้มันบานปลายด้วย และที่สำคัญ…ไม่อยากให้มันเจอใครบางคน
แต่ก็ดูเหมือนจะสายไปซะแล้ว
“หวัดดี ไผ่” เจ้าตัวเอ่ยเสียงเรียบ เมื่อเปิดประตูออกมาจ้องมองไอ้คนที่หยุดวิ่งพล่านไปทั่วห้องจนสะดุดกึก
“ดี มิกกี้ อ้าว ทำไมอยู่ห้องนี้ล่ะ นี่มันห้องเฮียไม่ใช่เรอะไง”
ผมเริ่มหันซ้ายหันขวา มองหารองเท้า อยากจะเอามายัดปากให้มันคาบไว้จะได้ไม่เที่ยวเห่าชาวบ้านไปทั่ว ฟังแล้วระคายหูชะมัด!
“ชั้นจะอยู่ที่ไหนมันเรื่องอะไรของนาย”
คำพูดนั่นเล่นเอาทั้งผมและไอ้คนที่โดนพูดเสียงเย็นตอกใส่หน้าชะงักไปได้ไม่น้อย ตอนนี้เจ้าหนูมันดูแตกต่างจาก “เด็กน้อย” ที่ผมรู้จัก…. แม้จะอยู่ในชุดนอนที่เห็นได้ชัดว่าเพิ่งสวมใส่ เสื้อยืดตัวเก่ากับกางเกงขาสั้น หลังตัว สองมือสอดไปในกระเป๋ากางเกง และสายตาเย็นชาอย่างบอกไม่ถูก
สายตาที่มันไม่เคยใช้มองผม…
“อ้อ โทษที ก็แค่อยากรู้ มีห้องตัวเองทำไมไม่ไปนอน สงสารพ่อแม่นาย คอนโดที่นี่ก็ไม่ใช่ถูกๆ ซื้อให้ลูกชายสุดที่รักแล้วกลับโดนปล่อยให้ร้างเอาไว้แบบนั้น” ท่าทางไอ้ไผ่เองก็อึ้งๆ ไปเล็กน้อยที่โดนสวนกลับ แต่ก็ยังคงทิ้งลายไว้เหมือนเดิมกับคำตอบกลับแบบชวนให้ปากแตก
“ชั้นก็ใช้ไปๆ มาๆทั้งสองห้องแหล่ะ”
ผมสังเกตว่ามิกกี้กัดกรามตัวเองบดไปมาอยู่อย่างนั้น แต่สุดท้ายประโยคที่ตอบออกมาราวกับจำใจต้องกลั่นกรองไม่ให้มันแรงไปมากกว่านี้ ซึ่งผมก็เข้าใจ…มันเองคงยังเกรงใจกับเรื่องที่เล่าให้ฟัง เกี่ยวกับแม่ของไอ้ไผ่และแม่ของผม
ไอ้ไผ่เองเมื่อเห็นว่ามิกกี้ไม่ได้โต้ตอบอะไรแรงๆ กลับมาก็ยิ้มมุมปากเยาะอย่างกวนในอารมณ์ และไอ้หนูเองก็สูดลมหายใจเข้าลึก…ลึกเสียจนอกผายนั่นพองลมส่งเสียงภายในดังออกมา
“ไผ่ กลับไปซะ เรื่องของเราค่อยคุยกันก่อนไป แต่ตอนนี้….ไม่จำเป็น” ผมยืนกันท่าดูอยู่พร้อมกับออกคำสั่ง แต่ก็เหมือนจะรู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมถอยทัพง่ายๆ แน่
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ไม่มีอะไรทำ เลยขอมารบกวนหน่อยละกัน…ทำความสนิทสนมกันไว้เนอะ”
ไม่พูดเปล่า มันหันหน้ามาหาผม แล้วกระพริบตาให้…เฮ้อออ ไม่รู้ไปร่ำไปเรียนมาจากไหนไอ้วิธีแบบนี้ แล้วไม่รู้คิดยังไงมายักคิ้วหลิ่วตาให้กรูเนี่ย! ดูกันมั่งมั้ยว่าใครเป็นใคร!?
มิกกี้เดินหน้านิ่งผ่านทั้งผมและไอ้ไผ่เข้าไปในครัว…เล่นเอาถึงกับต้องถอนหายใจในความยุ่งเหยิงนี่ออกมาไม่รู้ตัว
“…มิกกี้” ผมคว้าแขนอีกฝ่ายไว้ได้ทัน ก่อนที่มันเดินเลยผมไป
“เดี๋ยวผมไปทำอะไรให้กินก่อนนะ เฮียอยู่คุยกันไปก่อน”
แล้วเจ้าหนูก็หมุนข้อมือบิดตัวเดินเลี่ยงไป ปล่อยให้ผมยืนมองไอ้เด็กเวรที่ตอนนี้ทำตัวตามสบายนั่งลงบนโซฟายาวตัวโปรดของผม พร้อมกับหยิบรีโมททีวีขึ้นมาเปิดดูไม่เกรงใจเจ้าของบ้านเลยแม้แต่น้อย
มันหันหน้ามายิ้มให้ผมทีนึง ก่อนจะมองทีวีต่อเหมือนไม่ได้สนใจ…ตกลงที่มรึงมานี่ต้องการคุยกับกรูรึว่าแค่อยากมากวนตรีนเท่านั้น!?
เมื่อเห็นอย่างนั้นผมเลยห่วงอาการของไอ้คนที่เดินหายเข้าไปในครัวมากกว่า เสียงก๊องแก๊งดังออกมาเล็กน้อยบ่งบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจัดแจงอาหารมือเช้าอย่างที่บอกไว้จริงๆ
“…มิกกี้” ผมเดินเข้าไปในห้องเล็กซึ่งที่จริงก็ไม่เล็กหรอก ในเมื่อมันเต็มไปด้วยแผงเค้าเตอร์ยาวเหยียดพร้อมกับโต๊ะทานข้าวตรงกลางตัวใหญ่
“ครับ” อีกฝ่ายไม่ได้หันหน้ามามองแต่อย่างใด สองมือกำลังขลุกขลักกับถ้วยชามตรงหน้า
ผมไม่รู้จะพูดว่าอะไร…มันเหมือนในคอมีก้อนอะไรมาอุดไว้ จะกลืนก็ไม่เข้า จะคายก็ไม่ออก รู้ว่าทุกอย่างเป็นความผิดของตัวเองเต็มประตู ตั้งแต่ยอมให้ไอ้ไผ่มันเข้ามาล้ำเส้นในชีวิตแล้ว ถ้าเป็นผมมีใครเข้ามายุ่งกับไอ้หนู….ก็คงทนไม่ได้เหมือนกัน แล้วมันล่ะ จะรู้สึกยังไง?
ว่าแล้วก็เดินเข้ามากอดเอวน้อยนั่น และแนบจูบลงบนเส้นผมสีดำขลับที่ยังคงส่งกลิ่นหอมประจำตัวออกมาอ่อนๆ
มิกกี้ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อได้รับสัมผัสคุ้นเคย….เป็นเสียงถอนหายใจแบบอึดอัดมากกว่าโล่งเห็นจะได้
“เฮีย…”
“หืม?” ผมยังคงจูบไล่ตั้งแต่เส้นผมสีดำสากมือเล็กน้อยเพราะผ่านการกระทำชำเรามาเยอะ แล้วจึงไล่ต่ำลงมาเรื่อยจนถึงขมับและพวงแก้ม มันเองก็เอียงคอรับด้วยความเคยชินจนผมแอบยิ้มไม่ได้
“อยากกินอะไรรึเปล่า?” เจ้าหนูถาม
“ยังไม่หิวเลย”
“สายแล้ว กินอะไรซักหน่อยนะ”
เสียงทีวีที่ถูกเปลี่ยนเป็นหนังแอกชั่นดังขึ้นกระหึ่ม ทำเอาผมถึงกับละปากที่กำลังก้มลงไปหาแรงใจยามเช้าถึงกับชะงักกระทันหัน สายตากรอกไปมาอย่างเหลืออด
ก่อนที่จะเบี่ยงตัวไปสั่งสอนไอ้คนไร้มารยาท อยู่ๆ สองมือเย็นนั่นก็มาจับข้อมือผมไว้แน่น
“เฮีย…ล้างนี่ให้หน่อยนะ ซีอิ๊วหมด เดี๋ยวผมไปเอาที่ห้องก่อน” ไอ้หนูมันรวบรัดบอกพร้อมกับดันตะกร้าใส้ผักผลไม้ทั้งหลายแหล่มาให้ผมตรงหน้า
อ้าว…งงสิครับงานนี้ ผมกำลังจะอ้าปากถามอีกฝ่ายว่า ‘แล้วมันล้างยังไงเล่า!?’ ไอ้มิกกี้ก็เดินดุ่มๆ หายออกไปซะแล้ว สุดท้ายผมเลยได้แต่ยืนมึน ค่อยๆ หยิบ…เอ่อ ไอ้นี้มันเรียกว่าอะไรนะ กระหล่ำหรือว่าผักกาดวะ นั่นแหล่ะ… ไอ้ผักสีเขียวชนิดนึงขึ้นมาจ่อตรงก๊อกน้ำ แล้วล้างอย่างทุลักทุเล
รอแล้วรอเล่า…จนกระทั่ง แอปเปิ้ลเจ้ากรรมลูกสุดท้ายก็เสร็จสิ้นกรรมวิธีบูชายัญ…อะไรสักอย่างด้วยมือผมไป ว่าแล้วก็โยนมันลงใส่ตะกร้าอีกใบอย่างไม่ใยดี ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะเนี่ย ไอ้เจ้าตัวที่ฝากงานไว้ก็ไม่รู้ไปเดินถึงไหนต่อไหน หายไปแล้วเกือบ 20 นาที ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเพราะผมมัวแต่จดจ่ออยู่กับไอ้ของตรงหน้าจนมารู้ตัวอีกทีอีกฝ่ายก็หายจ้อยซะงั้น
เมื่อเห็นอย่างงั้นเลยคิดกำลังจะเดินออกไปตามซะหน่อย…
แต่อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังโครม! พร้อมกับตึงตังตามมา ผมรีบวิ่งออกไปดูก็พบกับเด็กหนุ่มสองคนที่คุ้นหน้าเป็นอย่างดี
ไอ้ที่ไม่คุ้นก็มีแต่…คนของผมกำลังดันไอ้ไผ่ติดกำแพงเป็นเหตุให้ชนโต๊ะดังโครม ของหล่นลงมากระจัดกระจาย สองมือรั้งอยู่ที่คอเสื้ออีกฝ่าย ไอ้ไผ่เองก็ดูจะตกใจไม่น้อย มันหน้าเหวอสองมือยกขึ้นมาบีบและพยายามทั้งแกะทั้งงัดข้อมือไอ้หนูของผมด้วยความตกใจ อาจจะเป็นเพราะมันกำลังเบียดลำคอตัวเองจนหายใจติดขัดก็เป็นได้
แต่ที่ทำผมแปลกใจคือหน้าตาของมิกกี้ตอนนี้….หน้ามันโหดซะจนผมอดคิดไม่ได้ว่า นี่คือคนๆ เดียวกับไอ้ขี้อ้อน ไอ้ขี้แย ไอ้เด็กน้อยเอาแต่ใจของผมแน่เหรอวะ!?
“มรึงหุบปากเหี้ยๆ ของมรึงเอาไว้ให้ดี ก่อนที่จะได้แดรกตรีนกรูเป็นมื้อเช้า!” และคำพูดนั่น…ทำเอาผมถึงกับอ้าปากค้าง ปกติเวลามันอยู่กับเพื่อน ก็เห็นพูดกูมึงตามประสาเด็กผู้ชาย แต่ไม่เคยเห็นมันมีเรื่องชกต่อย หรือ หาเรื่องชาวบ้านเค้าเท่าไหร่ เลยไม่ยักกะรู้ว่าเวลาโมโหแล้วกร่างได้ถึงขนาดนี้
“มรึงอย่าคิดว่ากรูเงียบๆ แล้วจะทำอะไรก็ได้นะ…กรูแค่ไม่อยากเอาตรีนเข้าไปแหย่หมามันเห่าก็เท่านั้น เพราะอะไรรู้มั้ย….เพราะกรูอนาถไงล่ะ! หมามันจะคาบไปแดรกรึอะไรยังไงกรูไม่สนใจ ก็ได้แค่เลียแข้งเลียขาเลียปลายตรีนไปวันๆ เท่านั้นแหล่ะ เพราะยังไงกรูก็รู้ว่าคนของกรูไม่ลดตัวต่ำลงไปล่อกับหมาอย่างมรึงหรอก เข้าใจมั้ย!”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มิกกี้ลูกแม่ แร๊งงงงงงส์ สะใจ 
หัวข้อ: ---"กูล่ะเซ็งจิต...ไอ้ติสต์แตก"--- P.343 (29-01-11) พิเศษย้อนหลัง Happy New Year จร้า *[]* (อ่าน 2692852 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก