Complete End
ยังไม่กลับมา… คงยังไม่กลับมามั้ง
ผมควักมือถือตัวเองออกมาทั้งๆ ที่ก็ไม่รู้จะโทรไปเบอร์ไหน ได้แต่ยืนมองมันแบบสิ้นหวังอย่างนั้น ขอร้องล่ะ อะไรก็ได้ จะให้ผมทำอะไรก็ได้ ขอแค่ให้ได้เห็นเค้าตอนนี้…ขอแค่นั้นก็พอ
ได้ไหม…
“สูงขึ้นจริงๆ ด้วยแหะ”
ผมยืนแข็งอยู่อย่างนั้น รู้สึกเหมือนตัวเองหูฝาด ไม่ก็เสียงผีอำแน่ๆ… แต่สำหรับตอนนี้ต่อให้เป็นผีก็ยอมแหล่ะวะ
“ไหน…มาให้กอดหน่อยซิ คิดถึงกันไหม หืม?”
ไม่รู้ว่าตกลงนี่ผมตื่นหรือฝันอยู่กันแน่ ไอ้มิกกี้เอ้ย…เมิงอาจจะหลับอยู่ก็ได้ แล้วฝันว่าตื่นอยู่ ไม่ก็ตื่นอยู่ แล้วกำลังฝันกลางวันแหงๆ ในขณะที่ผมกำลังคิดอยู่นั้น…รู้ตัวอีกทีไอ้น้ำตามันก็ไหลอาบแก้มตั้งแต่เมื้อไหร่ไม่รู้ ไม่ได้อยากจะร้องไห้เลยด้วยซ้ำ แต่พอโดนคนตรงหน้าดึงเข้าไปสวมกอดจากด้านหลังเท่านั้น…
ใช่เลย…
แขนแบบนี้
กลิ่นแบบนี้
อ้อมอกแบบนี้
เสียงกระซิบทุ้มต่ำแบบนี้
“อ้าว ไหงยังขี้แยเหมือนเดิมล่ะเนี่ย” ไอ้คนที่กอดผมอยู่แน่นหัวเราะในลำคอแล้วเอาจมูกมาถูไถที่ข้างแก้ม ผมพยายามเอามือปาดหน้าปาดตาเพื่อหยุดไอ้น้ำตาบ้าๆ นี่ แต่ไม่รู้ทำไม…เหมือนเขื่อนที่ร้าวมานานมันมาแตกละเอียดเอาวันนี้ซะได้
ทั้งๆ ที่ตลอด 3 ปีกว่าที่ผ่านมา ผมสัญญากับตัวเองว่าจะร้องแค่วันแรกที่เราจากกันเท่านั้น และจะเข้มแข็งเป็นไอ้มิกกี้คนเดิมก่อนที่จะไม่มีเค้าเข้ามาในชีวิต แต่วันนี้…เวลานี้… มันไม่ไหวจริงๆ ยิ่งกลั้นไว้เท่าไหร่ มันเหมือนยิ่งอยากระบายออกมามากเท่านั้น
“ชู่…ไม่เอา อย่าร้องสิคนเก่ง โกรธเหรอ?” ผมส่ายหน้า สูดน้ำมูกไปด้วย
“งั้นก็ดีใจ?” ผมนิ่ง…หน้ายังเบะอยู่เหมือนเดิม
“เสียใจ?” …
“เฮ้อออ เดาไม่ถูกซะทีเว้ย งั้นกลับดีกว่า…”
มือมันไวกว่าความคิด คว้าหมับเอาเสื้อไอ้คนข้างหลังไว้ทันที เหมือนไอ้เฮียบ้าก็จะรู้ทัน หันกลับมายิ้มซะกว้างมีความสุขที่ได้แกล้งผม โอ้ยยยย….แสบตา หยุดยิ้มได้แล้ว!!
“อย่าไปนะ อย่าไป อย่าไป” ผมรีบเข้าไปกอดอีกฝ่าย สองมือคล้องคอแน่นถ้าเผลอๆ อาจรัดจนคอหักได้แหง เฮียเองก็กอดตอบแน่นพอกัน กอดกันไปกอดกันมากลายเป็นว่าผมก่ายขึ้นไปบนตัวเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“โอย…หนักขึ้นเยอะเหมือนกันนะเนี่ย” บ่นเป็นลุงอีกละ
“เฮียแหล่ะ…แก่ลง”
สงสัยอารมณ์ฆ่าได้หยามไม่ได้ อยู่ๆ เฮียแกก็ยกตัวผมขึ้นสูง ส่งเสียงร้องดัง “ฮึบ!” ทำเอาผมตกใจไม่น้อย เลยเกร็งรั้งคออีกฝ่ายไว้ เซกันไปเซกันมาจนเราทั้งสองล้มลงบนโซฟาตัวเดิมโดยมีผมนอนอยู่ข้างล่างงรองรับน้ำหนักของไอ้คนอวดดีเอาไว้
แต่อะไรๆ ก็ดูเหมือนจะไร้ความรู้สึกไปซะแล้ว ทั้งๆ ที่หลังผมกระแทกเต็มแรง แต่เพราะไอ้สายตาที่จ้องกลับมา…ทำเอาแทบจะลืมหายใจไปชั่วขณะ
คิดถึง
คิดถึง
คิดถึง
คิดถึงชะมัด
“คิดถึงจัง” แหน่ะ…ท่าทางจะคิดเหมือนกันซะด้วย สองมือใหญ่นั่นลูบหน้าลูบตาผมทำเอารู้สึกตัวเองเหมือนหมาพิกล ลูบไม่พอยังยื่นปากมาจูบไปซะทั่วหน้า ผมจะทำอะไรได้ล่ะ ก็นอนหลับตาให้เค้าทำอยู่อย่างนั้น คิดถึงสัมผัสนี้จะตายอยู่แล้ว จากที่เครียดๆ ตอนนี้มันหายไปไหนหมดไม่รู้ สมองโล่งว่างเปล่าล่องลอยเหมือนโดนสะกดจิตยังไงยังงั้น
ผมยอมให้อีกฝ่ายแนบริมฝีปากลงมาเบาๆ เราละเลียดกันและกันอยู่อย่างนั้นนานเนิ่นนาน มือไม้มันอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงไปซะหมด ทำไมไอ้ตาแก่คนนี้ถึงได้ทำเอาผมใจกระตุกชะมัดเลยนะ
“…มาตอนไหน” ผมถามทั้งๆ ที่ปากเราสองคนยังไม่ห่างกันมาก
“เมื่อวาน”
“ไมไม่บอก” เอาแล้วไงล่ะ เริ่มน้อยใจแล้วเว้ย แมร่ง มาไม่บอกไม่กล่าว ปล่อยให้กรูคอยโทรศัพท์ทั้งวันทั้งคืน ฮึ่ย
“เซอร์ไพรส์ไง หึหึ ตกใจมั้ยล่ะ” น่าหมั่นไส้ชะมัด ไอ้เฮียบ้าเอ้ยยย
“หัวใจจะวายตายอ่ะเด่ะ…เมื่อตอนกลางวันอ่ะ นึกว่าผีหลอก” ไอ้คนบนตัวผมหัวเราะเข้มในลำคอด้วยความพอใจ
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย อะไรยังไง ไอ้เรื่องเฟรนไชส์ที่ไทยอ่ะ บอกมาเลยนะ ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่อง แล้วนี่หายไปไหนมา กลับมาแล้วทำไมไม่รอผม
อยู่ที่ห้อง ออกไปไหนมาอีก นึกว่าหนีกันไปซะแล้ว แล้วทำไม…”
อุ๊บ…มือใหญ่ยกขึ้นมาปิดปากผมไว้จนส่งเสียงร้องอู้อี้ ไรวะ ถามนิดถามหน่อยทำเป็น
ผมผลักอีกฝ่ายออกแล้วยันตัวขึ้นจนเหมือนกำลังนั่งเกยตักเค้าอยู่…ให้ตายดิวะ พอนั่งแบบนี้ปุ๊บก็นึกถึงวันเก่าๆ ขึ้นมาทันที ทุกอากัปกิริยามันเหมือนเป็นไปอย่างอัตโนมัติ สองมือใหญ่รวบเอวผมเข้าหาตัวทันที เรากลับมานั่งในท่าประจำที่เคยทำอยู่เกือบทุกวันเมื่อหลายปีก่อน
ไอ้เฮียยิ้มนิดๆ แล้วถามผมว่า รู้มั้ยทำไมเค้าถึงไม่กลับไทยเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา…
“เพราะรู้ว่ากลับมาแล้วจะทำใจให้ห่างกันอีกไม่ได้ยังไงล่ะ…”
คำตอบนั่นเล่นเอาผมเบ้ปากเลยทีเดียว ทำเป็นพูดดีเหอะ แมร่ง อายนะเว้ยยยย
แล้วเฮียแกก็อธิบายต่อว่า เลยฝืนทำงานหนักมาตลอดจนอย่างที่บอกว่าขยายรากฐาน ประสบความสำเร็จและสร้างเฟรนไชส์ในไทยได้ด้วยความลำบาก ซึ่งน้อยบริษัทนักที่เป็นหน้าใหม่แต่สามารถเปิดธุรกิจได้มากมายหลายประเทศ และประเทศเหล่านั้นก็เป็นแนวหน้าการค้าของโลกเสียด้วย
“ก็รู้ว่าหนัก…ไม่เห็นต้องฝืนทำขนาดนั้นเลย แน่ใจนะวากินอิ่มดีทุกวันอ่ะ” ก็คนมันอดห่วงไม่ได้นี่ครับ เวลาคุยกันปากก็บอกว่ากินแล้ว แต่ตาไม่ได้ไปเห็นด้วยซักหน่อย โกหกรึเปล่าก็ไม่รู้ โทรไปทีไรก็ทำแต่งาน งาน งาน
“ก็กลัวคนแถวนี้ไม่รอนี่นา…” คำพูดนั่นเล่นเอาผมนั่งนิ่ง ตาไม่กล้ามองอีกฝ่ายเท่าไหร่นัก เลยเอาแต่ก้มหน้างุดๆ เอานิ้วเขี่ยปกเสื้อคนข้างหน้าเล่น
“ตกลงกลับมาแล้วทำไร หายไปไหน ทำไมไม่ยอมมาหาผมก่อน…ไปบริษัททำไม?” ราวกับคำถามต่างๆ มากมายมันพรั่งพรูออกมาจากหัว ลิ้นพันกันจนแทบพูดไม่รู้เรื่อง
“อะไรเนี่ย ใจเย็นๆ สิ เพิ่งกลับมาเมื่อเช้ามืดนี่เอง ที่จริงมาแล้วใครบางคนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอยู่ ขนาดทั้งปล้ำทั้งหอมทั้งจูบก็ยังกรนคร่อกๆ น้ำลายย้อยอยู่อย่างนั้น หึหึ”
เฮ้ยยยย ไรวะ…มาตอนไหนเนี่ย ไม่เห็นรู้เรื่อง ผมอ้าปากค้าง ตาโต แล้วก็ต้องรีบหุบเดี๋ยวเสียฟอร์ม แอบบ่นงึมงำ
“ไม่ได้กรน แล้วน้ำลายก็ไม่ได้ย้อยด้วย…”
“หลังจากนั้นก็ไปบ้านแม่ แล้วก็ไปหามาร์ช แต่ดันลืมของฝากเอาไว้ที่บ้านแม่เลยต้องวนรถกลับไปเอาอีก มาถึงห้องไอ้ตัวยุ่งก็หายไปแล้ว เลยต้องไปหาที่ทำงานนี่ไงล่ะ”
เออว่ะ….ลืมนึกถึงพี่มาร์ชไปเลย โง่จริงว่ะกรู ไอ้มิกเกร้!!
“แล้ว….ไหนล่ะของฝากอ่ะ”
ไอ้เฮียหัวเราะกร๊ากเสียงดัง น้ำหูน้ำตาไหล ไรวะ มันตลกตรงไหนเนี่ยยยย ตรูไม่ใช่หม่ำ จ๊กม๊กนะเฟ้ยยยย แค่ถามถึงขแองฝากแค่นี้เอง -*- ว่าแล้วเค้าก็ชี้ไปที่ประตูห้อง บอกว่าวางไว้ตรงนั้น ทำเสียงดังตั้งแต่เข้ามาในห้องแล้วไหงผมถึงไม่ได้ยิน….นั่นสิ ทำไมไม่ได้ยินฟะ
“แล้วนี่มาอยู่กี่วันอ่ะ…” ผมถามไปแบบกล้าๆ กลัวๆ ไม่อยากจะรู้เท่าไหร่หรอก แต่ว่ารู้ไว้ก็ดี จะได้ทำใจไว้ก่อนล่วงหน้า
“อยากให้อยู่กี่วันล่ะ หืม?”
ผมเงียบ… ถามจริง รึ แกล้งถามวะเนี่ย!?
“…ตลอดไปเลยได้เปล่าล่ะ”
“….มิกกี้ ไม่…”
“รู้แล้วๆๆๆๆ ไม่ต้องบอกแล้ว!” ผมโวยวายเสียงดังพร้อมกับเอื้อมมือไปปิดปากนั่นด้วย ไม่อยากฟังเว้ย!
“มิกกี้…”
“อิกอี้” เสียงเฮียอืออาๆใต้มือผม สุดท้ายก็ดึงมือผมออกจากปากได้ แถมยังส่งสายตาดุๆ มาให้อีกตะหาก ไม่กลัวหรอก ชิ ไม่ใช่เด็กแล้วนะ ไม่
ต้องมาขู่….แค่เสียวสันหลังเอง แหะๆ
“ไร…” -*-
“จะบอกว่า…ไม่ปฏิเสธต่างหาก หัดฟังให้จบซะบ้างสิ” ไอ้เฮียพูดยิ้มๆ ก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ
“…หะ อะไรนะ”
“ไม่ปฏิเสธครับคุณชาย” แหน่ะ ยิ้มอีก
“หะ??”
“มิกกี้…”
“หมายความว่าไงหง่ะ?”
“เฮ้ออออออออ นี่กรูต้องแปลภาษาคนให้เป็นภาษาลิงก่อนรึไงวะถึงจะเข้าใจเนี่ย…แปลว่าไม่กลับไปแล้ว จะอยู่ไทยนี่แหล่ะ อยู่กับแฟน เข้าใจรึยัง ไอ้ลูกลิง!?”
ผมนิ่งไปสักพัก สมองมันกลวงโบ๋ไร้สัญญาณตอบรับ…แล้วจู่ๆ ก็เหมือนมีแสงสีขาวลอยขึ้นมา ทือดือออออ อ้อออ โอออ เกทละ รึเปล่าวะ งงตัวเองชะมัด
“อ้าว เฮียพูดภาษาลิงได้ก็เป็นคุณลิงเหมือนกันอ่ะดิ แบบนี้แหล่ะใครอยากให้มีแฟนเป็นลิงล่ะ สมน้ำหน้า…โอ๊ยยย!”
แมร่งงงง โดนมะเหงกอีกละตรู ทำไรผิดวะ ก็พูดตามความริงที่เกทได้ มาด่าว่าเราเป็นลิง ตัวเองกฌเป็นแฟนลิง ก็ต้องเป็นลิงด้วยเด่ะ ไม่งั้นพูดกันรู้เรื่องได้ไง จริงมะ?
ว่าแล้วเราสองคนก็นิ่งไปสักพัก…ผมยิ้ม เค้ายิ้ม สองมือค่อยๆ ยกขึ้นสัมผัสลำคอหนา นิ้วโป้งไล้ไปตามแก้มสากแต่มันช่างนุ่มมือสำหรับผมมากกว่าผิวขาวเนียนไหนๆ ผมกลืนน้ำลายลงเอือกหนึ่ง ก่อนที่จะยิ้มปากสั่นๆ ให้กับอีกฝ่าย
“สัญญานะ…”
“อืม สัญญา”
“…จะอยู่กับผมตลอดไปใช่มั้ย”
“หึหึ ไม่อยู่กับลิงตัวนี้ แล้วจะให้ไปอยู่กับแมวตัวไหน”
“ไม่รู้อ่ะ ลิง แมว หมา หมู…อะไรก็ห้ามทั้งนั้น เข้าใจเปล่า”
เฮียหัวเราะชอบใจ สองมือยิ่งกอดรัดผมหนักขึ้นจนตอนนี้กลายเป็นว่าผมนั่งทับตัวอีกฝ่ายไปเต็มๆ หลังจากนั้นเราก็แลกจูบกันนานแสนนาน นานจนท้องร้องเลยทีเดียว ว่าแล้วก็ลุกมาจัดแจงแสดงฝีมือทำอาหารให้เค้ากินซักหน่อย จนสุดท้ายอาหารเต็มโต๊ะกว้างมากเกินสำหรับกินสองคนด้วยซ้ำ แต่ผมก็ไม่สน ยังไงมือนี้ขออลังการงานสร้างไว้ก่อน ระหว่างที่ทานข้าวกันเราสองคนก็นั่งแทบจะชิดติดตัวเกยซึ่งกันและกัน มือนึงชี้โบ้ชี้เบ้อธิบายสิ่งที่กำลังโม้ไปด้วย ส่วนอีกมือก็ตักอาหารเข้าปาก ข้าวกระเด็นไปใส่หน้าเฮียหลายเม็ดแหงๆ ก็เล่นเล่านู่นเล่านี่ให้ผังเป็นคุ้งเป็นแคว…. คุยในโทรศัพท์กะคุยแบบเห็นหน้า เห็นตัวเป็นๆ มันไม่เหมือนกันนี่หว่า
กินข้าวเสร็จก็อาบน้ำลงอ่างด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน ไอ้เฮียก็ตาวาวอีกละ กอดผมไม่ปล่อยเลย ไอ้ผมเองก็พอๆ กันแหล่ะ ฝากเขี้ยวฝังไว้บนกล้ามใหญ่ๆ นั่นซะหลายรอย ก็มันเห็นแล้วอยากงับอ่ะ งับๆๆ แล้วแทะๆๆ คิดถึงชะมัด!
ไม่นานก็ออกจาอ่างก่อนที่ตัวจะเน่าจะเปื่อยซะก่อน แล้วไปแต่งตัว ขึ้นนอนบนเตียงกว้าง…ที่ตอนนี้มันคลุ้งไปด้วยไออุ่น เพราะผมไม่ต้องนอนกอดหมอนคนเดียวอีกต่อไปแล้ว
เราสองคนนอนกลิ้งนอนคุยเป็นวรรคเป็นเวรอยู่อย่างนั้น… อือ ที่จริงผมพูดอยู่คนเดียวมากกว่า อีกฝ่ายได้แต่อมยิ้มไปฟังไป ส่วนมือไม่ต้องพูดถึง…รู้ตัวอีกทีโดนถอดเสื้อผ้าออกไปหมดตอนไหนก็ไม่รู้
“เฮียล่ำขึ้นป่ะเนี่ย…” พูดไปก็โดนจูบไปด้วย เหมือนเค้าจะหมั่นเขี้ยว เล่นดูดปากผมซะเต็มแรงต้องส่งเสียงซี้ดออกมา
“เหรอ?...จับดูสิ” หน้าหื่นได้อีก ตานี่เยิ้มเชียว
“ไม่ต้องจับ ดูก็รู้แล้ว”
“จับหน่อยน่า…นะ”
ว่าแล้วก็โดนบังคับให้เลื่อนมือไปจับตามหน้าอกหน้าท้อง ไล่ต่ำลงไปเรื่อยจนถึง… นั่นแหล่ะครับ อย่าให้พูดเลย สุดท้ายมันก็เป็นไปตามอย่างที่ควรจะเป็น (รึเปล่านะ?) เสร็จกันไปหลายดอก ตรูดระบม เล่นเอาหมดแรงลืมตาไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำ
ผมนอนแผ่อยู่เกือบกลางเตียง สักพักก็รู้สึกฟูกมันยุบลงไป ผ้าขนหนูผืนเย็นถูกลากไล่เช็ดไปตามร่างกาย สบายจนแทบไม่อยากขยับตัวเลยสักนิด สักพักเตียงก็พองขึ้นอีก แล้วมันก็ยุบลงพร้อมกับผ้าห่มที่ถูกดึงขึ้นมาทับผมจนปิดเกือบถึงคาง
ตอนนั้นมันเหมือนกับว่ากึ่งหลับกึ่งตื่น ในใจผมมันคงสั่งว่าไม่ให้หลับเพราะยังอยากคุย อยากมีสติอยู่กับคนข้างๆ คนนี้ แต่ร่างกายกลับตรงกันข้าม พยายามที่จะปิดสวิตช์อัตโนมัติ ต่อให้ต้านยังไงก็ไม่ค่อยจะไหว มันเลยกลายเป็นว่าหลับๆ ตื่นๆ อยู่แบบนี้
ที่รู้สึกก็คือสายตาของอีกฝ่ายที่จ้องมองมาท่ามกลางความมืด บวกกับมือหยาบที่ลูบไล้ไปตามเนื้อตัวผมราวกับกำลังสำรวจสิ่งแปลกใหม่ อาจจะเพราะช่วงที่ไม่ได้เจอกันร่างกายผมมันเปลี่ยนไปค่อนข้างเยอะ… มีกล้ามมากขึ้น ตัวยืดกว่าเดิมนิดหน่อย อะไรๆ มันเลยขยายตาม ส่งผลให้เฮียแกไล่จับตั้งแต่หน้า ไปจนถึงลำคอ หน้าอก หัวไหล่ แขนทั้งสอง นิ้วมือ ปลายเล็บ…ถึงแม้กระทั่งปลายเท้า
ส่วนผมได้แต่นอนปรือตา ร้องอืออาไปตามประสา มือข้างนึงตกข้างตัว ส่วนอีกข้างพาดกลางลำตัวตัวเองไว้ หน้าตะแคงข้างหันไปซบเข้ากับซอกคออีกฝ่ายพอดี จมูกได้โอกาสสูดดมกลิ่นกายของเค้าอย่างเต็มที่…
อา…คิดถึงชะมัดกลิ่นนี้ เหมือนเดิมเลย ที่หายไปก็เพียงแค่กลิ่นบุหรี่ที่ไม่ได้เข้มเท่าเมื่อก่อนก็แค่นั้น
มาเจอกันก็ไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่แม้แต่นิดเดียว แต่ในใจผมกลับรู้สึกเหมือนถูกเติมเต็มจนตื้นขึ้นมาทีละนิด….ทีละนิด ราวกับไอ้ช่องว่างที่ถูกกระชากหายไปมันค่อยๆ พองฟูและซ่อมแซมขึ้นมาอีกครั้ง
ว่าแล้วก็เบียดตัวกระแซะร่างใหญ่ข้างๆ ให้แนบชิดเข้าไปอีก
อา…อุ่นจัง มีความสุขชะมัด
สติสัมปชัญญะค่อยๆ เลือนหายไปทีละน้อย พร้อมกับภาพรางๆ ของคนตรงหน้า…
“หลับซะคนเก่ง…พรุ่งนี้เช้าเจอกัน” ไม่วาย มือยังอุตส่าห์ยกขึ้นจับมืออีกฝ่ายที่ลูบอยาแถวหน้าท้องผม
“เจอกันจริงนะ…อย่าหายไปไหนนะ” ผมเอ่ยเสียงงัวเงียจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์เพราะใกล้จะหมดสิ้นสติเต็มที
“จริงสิ…จะให้ไปไหนล่ะ ก็กลับมา
บ้าน แล้วนี่”
ผมหลับตาลงช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มเปื้อนใบหน้า… คืนนี้คงเป็นคืนแรกในรอบหลายปีที่หลับได้สนิทที่สุด ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นและคุ้นเคย
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2CACBGGPAD&Autoplay=0จะไปทำอะไรๆ เมื่อไหร่จะอยู่ห่างไกลแสนไกล
จะไปเจออะไรๆ จะดีจะเลวจะร้ายเท่าไหร่
มีแค่เธอคนดีคนเดียวจริงๆ ที่ไม่ทิ้ง
ทุกอย่างได้รับรู้ จากวันที่ฉันได้เจอะเธอ
อาจจะเหน็ดจะเหนื่อยจะหนักเท่าไหร่จะทนจะทำรู้ไหม
ก็ถ้าเธอยังคงเป็นเธอ อะไรๆ ก็ทำให้ได้
จะไม่มีอะไรๆ ที่ฉันทำไม่ไหว
ทุกอย่างที่ฉันมี ก็ฉันนั้นจะใช้มันกับเธอ
อยากกอดเธอก่อนนอนทุกคืน
อยากจะเห็นหน้าเธอเมื่อตื่น
ได้อยู่ด้วยกัน เก็บความฝันอันนี้ไว้ในใจ
อยากจูบเธอก่อนนอนทุกคืน จะปลอบเมื่อเธอฝันร้าย
ไม่ห่างไปไหนตลอดไป ชีวิตฉันขอดูแลเธอได้ไหม
ใครจะมีอะไรๆ ที่ดูว่าดีว่ามันยิ่งใหญ่
ใครจะเป็นอะไรๆ ยังไงตามอย่างที่ใจฝันใฝ่
มีแค่เธอคนดีคนเดียวจริงๆ ที่ฉันฝัน
เพราะสิ่งเหล่านั้น หากว่ามันไม่มีใครให้แบ่งปันก็เท่านั้น
อยากกอดเธอก่อนนอนทุกคืน
อยากจะเห็นหน้าเธอเมื่อตื่น
ได้อยู่ด้วยกัน เก็บความฝันอันนี้ไว้ในใจ
อยากจูบเธอก่อนนอนทุกคืน จะปลอบเมื่อเธอฝันร้าย
ไม่ห่างไปไหนตลอดไป ชีวิตฉันขอดูแลเธอได้ไหม
ไม่เคยต้องการอะไร นอกจากการที่ได้มั่นใจ
ว่าฉันและเธอจะไม่เหงา เราจะมีกันและกัน
อยากกอดเธอก่อนนอนทุกคืน
อยากจะเห็นหน้าเธอเมื่อตื่น
ได้อยู่ด้วยกัน เก็บความฝันอันนี้ไว้ในใจ
อยากจูบเธอก่อนนอนทุกคืน จะปลอบเมื่อเธอฝันร้าย
ไม่ห่างไปไหนตลอดไป ชีวิตฉันขอดูแลเธอจะได้ไหม++++++++++++++++++++++++++++END++++++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: ---"กูล่ะเซ็งจิต...ไอ้ติสต์แตก"--- P.343 (29-01-11) พิเศษย้อนหลัง Happy New Year จร้า *[]* (อ่าน 2699821 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก