ตอนพิเศษ
“ให้ตายสิ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะพาผมมาที่นี่จริงๆ ” ออสตินว่าขณะก้าวเท้าเข้าไปในบาร์ที่มีแสงสีสลัวๆ และเพลงสบายๆ ที่เปิดคลอมาเบาๆ
“ทำไมล่ะครับ ออสติน” ไซม่อนพูดยิ้มๆ มือข้างหนึ่งแตะลงบนบ่าของคนข้างตัวราวกับต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ “คุณก็มาร้านนี้กับคุณไทเลอร์บ่อยๆ ไม่ใช่เหรอ แล้วไอ้ท่าทางเซ็งสุดขีดแบบนั้นมันอะไรกัน”
“มากับไคล์ก็แบบหนึ่ง มากับคุณก็อีกแบบหนึ่ง…” ออสตินว่าหน่ายๆ ขณะที่พนักงานต้อนรับหนุ่มน้อยที่แต่งหน้าด้วยเครื่องสำอางจัดไปนิดพาเขาทั้งคู่ไปที่โต๊ะว่างตัวหนึ่งที่อยู่ติดหน้าต่าง หมอหนุ่มกำลังพิจารณาหูของพนักงานคนดังกล่าวที่ถูกเจาะไม่ต่ำกว่าห้ารู
ไซม่อนสั่งเครื่องดื่มพร้อมกับอาหารอีกสองสามอย่าง ออสตินเอนหลังไปพิงกับพนักเก้าอี้ขณะทอดสายตาไปยังถนนนอกหน้าต่าง มีกลุ่มวัยรุ่นที่ท่าทางจะเมาแล้วได้ที่กำลังตะโกนโหวกเหวกแข่งกับอีกกลุ่มที่ดูจะเมาไม่แพ้กัน แต่เท่าที่ประเมินดูสถานการณ์แล้วอีกไม่นานต่างฝ่ายก็คงล่าถอยเพราะไม่มีใครถืออาวุธหรือของที่ดูเป็นอันตรายติดมือชวนให้น่าหวั่นใจ
“ยินดีต้อนรับสู่เมืองศิวิไลซ์” ริมฝีปากคู่สวยพึมพำเป็นเชิงประชด ไซม่อนหันไปมองตามก่อนจะยกยิ้มนิดหนึ่ง
“เดี๋ยวก็เลิกรากันแล้วครับ ดูสิ เริ่มถอยกันไปแล้ว”
ออสตินยักไหล่ทีหนึ่ง นัยน์ตาสีเทาจับจ้องอยู่ที่ด้านนอก และเมื่อเลื่อนกลับมามองหน้าคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามชายหนุ่มก็ต้องชะงักไปนิดเพราะใบหน้าคมคายจ้องมาที่เขาด้วยสายตาอ่อนโยน มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยอย่างมีความสุขทำเอาออสตินหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่เขาก็กลบเกลื่อนมันด้วยการขมวดคิ้วมุ่นทันที
“มองอะไรครับ ไซม่อน”
“มองแฟน”
“เพื่ออะไรครับ”
“ความสุขทางใจ”
โอ๊ย ไอ้บ้าเอ๊ย เลี่ยนได้อีก
“ผมจะไปเข้าห้องน้ำ” พูดพร้อมกับลุกพรวดขึ้นมา นัยน์ตาสีฟ้าอมเทาแกล้งเบิกกว้างขึ้นเหมือนตกใจ
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ ออสติน อยากให้ผมไปด้วยไหม”
“นั่งนิ่งๆ ตรงนั้นไปเลยคุณ” พูดเสียงเย็นก่อนจะก้าวเท้าฉับๆ จากไป
และเมื่อพ้นสายตาของไซม่อนมา ออสตินก็เริ่มยกมือแตะหน้าที่ร้อนขึ้นของตัวเอง เดาได้เลยว่าไซม่อนต้องรู้แน่ว่าเขาหน้าแดงตั้งแต่รอบแรกแล้ว และพอเขาเดินจากมาแบบนี้ หมอนั่นต้องกำลังยิ้มขำอยู่แน่
บ้าชะมัด ไม่ยุติธรรมเลย ทำไมเขาต้องตกเป็นรองไอ้บ้านั่นตลอดด้วย แล้วทำไมไซม่อนถึงได้หน้าหนานักนะ เล่นมองเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้มแบบนั้น… ไม่อายคนอื่นที่อยู่รอบๆ บ้างรึไง
ออสตินจัดการธุระของตัวเองก่อนจะกลับออกมาหลังจากคิดว่าจะรับมือกับเดทครั้งนี้ของพวกเขาต่อไปยังไง หากคนผมเทาก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างเล็กคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะของเขากับไซม่อน เส้นผมสีบลอนด์ที่ถูกตัดแต่งรับกับใบหน้าละอ่อนนั่นเรียกได้ว่าดูดี แต่สำหรับออสตินที่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเอื้อมมือไปแตะบ่าแตะไหล่แฟนหนุ่มของเขาด้วยกิริยาที่มากกว่าสกินชิปทั่วไปแบบนั้นแล้ว ออสตินก็รู้สึกไม่ชอบใจชายหนุ่มคนนั้นขึ้นมาสักเท่าไร
เขาเดินกลับไปที่โต๊ะด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นเล็กน้อย รู้สึกเหมือนคิ้วกระตุกเมื่อเห็นทั้งสองคนดูสนิทสนมกันเกินเหตุ และเนื่องจากอยู่ไกลบวกกับเสียงเพลงภายในร้านที่ดังพอประมาณ ออสตินจึงไม่รู้ว่าทั้งสองคนนั้นกำลังคุยอะไรกัน
“ขอโทษด้วยนะครับ ริออส แต่วันนี้ผมมากับคนอื่น” ไซม่อนว่าพร้อมกับดึงมืออีกฝ่ายออกอย่างสุภาพ “ไม่สะดวกคุยกับคุณเท่าไร”
“นั่นแน่ะ คุณจำชื่อผมได้” ชายหนุ่มว่าอย่างมีชัย รอยยิ้มเริงร่านั่นทำเอาออสตินที่มองเห็นจากไกลๆ คิ้วกระตุกขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ “แปลว่าคุณก็ต้องคิดถึงกันบ้างไม่มากก็น้อยล่ะ”
“ผมจำชื่อคนที่ซื้อน้ำให้ผมได้ทุกคนแหละครับ” พูดพร้อมกับส่งยิ้มสุภาพให้
หน็อย มันยังจะหยอดยิ้มกลับ กล้านักนะไอ้คุณเจ้าหน้าที่ มากับเขาแท้ๆ แต่ยังจะมาจีบกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าต่อตา
“คุณบอกว่าถ้าเจอกันคราวหน้า เราอาจจะไปกันได้ไกลกว่านี้” ไม่พูดเปล่า เจ้าตัวเชยคางของคนตรงหน้าที่นั่งอยู่ให้เงยขึ้นมาสบตา “ไม่อยากปฏิเสธเพื่อนของคุณสักครั้งแล้วไปสานอะไรๆ กันหน่อยเหรอครับ คุณเจ้าหน้าที่ตำรวจ”
“ผมมากับแฟนครับ” ไซม่อนดึงมืออีกฝ่ายออกอย่างสุภาพ หากคำพูดเรียบง่ายนั่นทำเอาริออสชะงักไปอย่างคาดไม่ถึง อ่านจากสีหน้า ไซม่อนก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายหงุดหงิดและไม่พอใจสุดๆ ที่พลาดจากเขาไป
“แฟนคุณโชคดี”
“ผมว่าเจ้าตัวอาจจะไม่คิดแบบนั้นเท่าไรหรอก”
“ถ้าเบื่อเขาแล้วก็มาหาผมนะ” พูดพลางทำท่าจะก้มหน้าลงต่ำมาคลอเคลียที่ข้างหู หากร่างสูงบ่ายตัวหนีให้พอไม่น่าเกลียด ริออสรู้สึกหน้าเสียไปไม่น้อย แต่เขาก็แก้ลำได้อย่างรวดเร็วด้วยการยิ้มกลบเกลื่อนไป “คุณก็รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะได้เจอผม”
“ผมว่าผมคงไม่มาเจอคุณหรอกครับ” ตอบอย่างหนักแน่น แม้จะรู้ดีว่ายิ่งเป็นการหักหน้าอีกฝ่าย แต่เขาหมายความตามนั้นจริงๆ นอกจากออสตินแล้วเขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะรักใครได้อีก
เจ้าหน้าที่หนุ่มได้ยินริออสจิ๊ปากอย่างขัดใจเต็มที่
“เรื่องอนาคตคุณไม่มีทางรู้หรอก” แล้วเจ้าตัวก็กระแทกเท้าเดินไปอีกทางหนึ่ง
ออสตินเดินกลับมาที่โต๊ะราวกับรู้คิว ไซม่อนเงยหน้าก่อนจะส่งยิ้มให้หวานใจตัวเองที่ค่อยๆ หย่อนตัวนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างสงบ บรรยากาศรอบตัวของคนที่เพิ่งกลับมาเย็นลงอย่างน่าใจหาย แต่ไซม่อนที่ไม่ทันสังเกตกลับยื่นสลัดกุ้งที่ถูกประดับอยู่ในแก้วทรงสูงให้คนตรงหน้าพร้อมกับส้อมอีกคัน
“คุณกลับมาพอดีเลย ของคุณมาถึงพอดี กินกันเถอะครับ แล้วจะสั่งอะไรแก้วใหม่ไหม”
“ไม่เป็นไรครับ” ตอบเสียงเรียบจากนั้นก็เริ่มลงมือกินเงียบๆ
ถึงตรงนี้ไซม่อนก็เริ่มรู้สึกได้แล้วว่ามีอะไรเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ชายหนุ่มยังนึกไม่ออกว่าเรื่องอะไร และแม้เขาจะพยายามเอาใจออสตินมากขึ้นด้วยการบริการทุกอย่าง คอยตักนั่นนี่ให้ เทน้ำให้ เลื่อนเก้าอี้ แต่อีกฝ่ายก็ยังทำเย็นชากับเขาจนน่าหวั่นอยู่ดี
นี่เขาไปทำอะไรพลาดตอนไหนเนี่ย?
หลังจากจบมื้ออาหารที่ออสตินไม่ได้สนุกไปกับเสียงเพลงหรือแสงสีภายในร้านอย่างที่เคยเป็นเท่าไร ไซม่อนก็ขับรถมาส่งอีกฝ่ายที่อพาร์ทเม้นท์เพราะตัวเองต้องกลับไปนอนบ้านเพื่อดูแลแดน เนื่องจากพี่เลี้ยงประจำตัวติดธุระช่วงเช้าในวันรุ่งขึ้นกะทันหัน
ตอนแรกเขาก็ตั้งใจจะหาทางตะล่อมแฟนหนุ่มให้ไปนอนบ้านเขาอยู่หรอก แต่เห็นท่าทีเงียบๆ ถามคำตอบคำแถมยังทำเหมือนไม่เห็นหัวเขาแบบนั้นแล้วไซม่อนก็รู้เลยว่าออสตินต้องไม่ยอมไปค้างกับเขาคืนนี้แน่ ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร แต่เขาไม่สบายใจเลยที่คนผมเทาทำตัวหมางเมินใส่แบบนี้
“ขอบคุณที่มาส่งครับ” ออสตินพูดเสียงเรียบ เปิดประตูรถเตรียมจะก้าวลง หากมือหนาเลื่อนมายึดแขนเขาไว้เสียก่อน
“ออสตินครับ”
คนผมเทาหันมามองไซม่อนด้วยสายตาเรียบเฉยจนน่ากลัว
“ครับ? ”
“นี่คุณโกรธอะไรผมอยู่รึเปล่าเนี่ย”
“ก็เปล่านี่ครับ”
“งั้นคุณเป็นอะไร”
“เป็นอะไรที่ว่าของคุณหมายถึงอะไรล่ะ”
“ก็คุณเงียบๆ นี่วันนี้”
“ผมง่วงนอน” พูดพลางออกแรงดึงแขนตัวเองกลับ แต่ไซม่อนรั้งไว้ด้วยแรงเท่าๆ กัน
“มันยังไม่ถึงเวลานอนของคุณสักหน่อย”
“ปล่อยนะ ไซม่อน ผมจะเข้าบ้านแล้ว”
“ไม่ปล่อยครับ”
“นี่คุณเป็นอะไรของคุณเนี่ย? ”
“มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
ออสตินถอนหายใจเฮือกอย่างแรงก่อนจะกระแทกตัวกลับลงไปนั่งบนเบาะ “เอ้า มีอะไรก็ว่ามา”
“ปิดประตูด้วยครับ”
“ทำไมผมจะต้อง--”
“ผมขอร้อง”
คนผมเทากลอกตาขึ้นบนรอบหนึ่งก่อนจะยอมทำตามที่อีกฝ่ายขอ มือสองข้างยกขึ้นมากอดอก “มีอะไรครับ คุณเจ้าหน้าที่ ต้องรีบกลับไปดูแลหลานไม่ใช่เหรอ”
“ผมจะกลับก็ต่อเมื่อคุณบอกผมว่าโกรธอะไรผม”
“ผมไม่ได้โกรธคุณ”
“โกหก” ไซม่อนพูดพร้อมกับพยายามคิดย้อนกลับไปว่าวันนี้เขาพลาดอะไรไป “ก็ตอนที่ผมไปรับคุณก่อนไปบาร์นั่น คุณยังดีๆ อยู่เลย”
“ผมก็เหมือนเดิม”
“อ้อ” อยู่ๆ เขาก็นึกถึงชายหนุ่มผมบลอนด์คนนั้นขึ้นมาได้ “คุณเห็นตอนผมคุยกับริออสงั้นเหรอ”
ออสตินเบิกตากว้างเหมือนไม่อยากจะเชื่อ “นี่ถึงขนาดถามชื่อแซ่กันด้วยเหรอ ทำไมไม่ชวนเข้าโรงแรมไปนอนด้วยกันซะเลยล่ะ”
“ผมเคยเจอเขามาก่อนครั้งหนึ่งที่นั่น แต่แค่คุยด้วยเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรกัน” ไซม่อนอธิบาย รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ กับปฏิกิริยาแบบนี้ของคนรัก “นี่… อย่าบอกนะว่าคุณหึงน่ะ ออสติน? ”
“ผมเนี่ยนะ? ” ย้อนถามเสียงสูง หากใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย และไซม่อนสังเกตเห็นได้แม้ว่ารอบตัวพวกเขาจะมืดพอประมาณก็ตาม “ผมไม่ใช่คนขี้หึง”
“ผมรู้ และคุณก็ไม่ชอบคนขี้หึงด้วย แต่มันก็ต้องมีโมเม้นท์แบบนั้นบ้าง ถูกไหม”
“ผมเปล่า”
“งั้นคุณโกรธผมเรื่องอะไร”
ออสตินไม่ตอบ
“คุณเห็นผมกับผู้ชายคนนั้นใช่ไหม คนที่ผมบลอนด์ ตัวเล็กๆ ”
ออสตินหันขวับกลับมามองไซม่อนตาขวาง “แล้วใครใช้ให้คุณไปอ่อยเขาทั้งๆ ที่มาเดทกับผมล่ะ”
“ผมเนี่ยนะ? ” เป็นทีไซม่อนเหวอบ้าง “เขาต่างหากมาอ่อยผม ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“มันผิดที่คุณเกิดมาหน้าตาดีงั้นสิ? ”
“พอคำชมนั้นมันออกมาจากปากคุณผมก็ดีใจนะ”
คนผมเทากลอกตาอีกรอบ ทำท่าจะเปิดประตูรถแล้วก้าวพรวดออกไป แต่ไซม่อนก็รั้งไว้ทันอยู่ดี
“ผมไม่มีคนอื่นหรอก ออสติน แล้วผมก็ไม่มีอะไรกับผู้ชายคนนั้นจริงๆ ”
“คุณยอมให้เขาเชยคางคุณไปด้วยซ้ำ ต่อให้คุณจะบอกว่าเขาอ่อยคุณก็เถอะ แล้วยังไง ถ้าเขาจูบอ่อยคุณคุณก็จะจูบเขากลับเหรอ”
ไซม่อนเลื่อนหน้าลงไปจูบปิดปากคนหึงแต่ไม่ยอมรับว่าหึงทีหนึ่งอย่างรวดเร็วด้วยความยินดี และนั่นยิ่งทำให้ออสตินทั้งอายและหงุดหงิดขึ้นไปอีก
“ไซม่อน! ”
“ขอโทษครับที่ทำให้คุณรู้สึกไม่ดี” พูดพร้อมกับดึงมือออสตินขึ้นไปแนบกับแก้มตัวเอง ส่งยิ้มหวานอบอุ่นเอาใจไปให้ “งั้นคราวหน้าผมจะระวังกว่านี้นะ ครั้งนี้ยกโทษให้ผมเถอะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้โกรธ” พูดอุบอิบ พยายามจะดึงมือกลับ แต่ไซม่อนก็ไม่ปล่อยง่ายๆ “ผมไม่ชอบคนขี้หึง และผมก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นด้วย”
“แต่ผมชอบคนขี้หึงนะ”
“! ”
“โดยเฉพาะถ้าคนคนนั้นเป็นคุณ”
“ไซม่อน พอแล้ว ผมจะเข้าบ้าน--” แต่แน่นอนล่ะว่าอีกฝ่ายไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ
ไซม่อนดึงเขาเข้าไปจูบอย่างอ่อนหวาน จากนั้นเจ้าตัวก็เลื่อนมือไปปลดสายเข็มขัดนิรภัยออกเพื่อขยับตัวไปจูบคนผมเทาที่นั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับได้ถนัด ออสตินพยายามจะเบือนหน้าหนีสองรอบ แต่หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยให้ไซม่อนทำตามใจชอบอยู่ดี
แค่นั้นยังไม่พอ รู้ตัวอีกทีออสตินก็เอื้อมมือไปยึดหลังคออีกฝ่ายแล้วตวัดลิ้นรับ จูบตอบร่างสูงอย่างเคลิบเคลิ้มแบบไม่รู้ตัว
ไซม่อนผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง นัยน์ตาสีฟ้าอมเทาที่มองมาที่เขาอย่างฉ่ำเยิ้มและเต็มไปด้วยแรงปรารถนาทำให้ออสตินที่หน้าแดงอยู่แล้วแดงเถือกเข้าไปอีก เจ้าตัวยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเหมือนไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือทำหน้ายังไงดี
“วันนี้ไปบ้านผมได้ไหมครับ” พูดด้วยสีหน้าอ้อนๆ “แดนก็อยากเจอคุณนะ”
“คุณก็ชอบเอาหลานมาอ้างตลอด”
“ผมก็อยากอยู่กับคุณด้วย”
“! ” เอาหลานมาอ้างเหมือนเดิมเถอะ!
“นะครับ คนดีของผม ผมอยากนอนกับคุณคืนนี้”
“ออกลายเหมือนเดิม ตลอดแหละ คุณน่ะ”
“คุณไม่อยากเหรอ”
“ไม่อยาก”
“เดี๋ยวผมทำให้อยากเอง”
“...” หมดคำจะพูด
“มานะครับ” พูดพร้อมกับจูบออสตินอีกรอบอ้อนๆ “ผมรักคุณนะ ตามใจผมหน่อย”
“ก็เป็นแบบนี้อยู่เรื่อย” ปากว่างั้นงี้ แต่เจ้าตัวก็ยอมเอื้อมมือไปปิดประตูรถกลับเข้ามา ดึงสายเข็มขัดลงมาคาด “บอกก่อนนะ ผมแค่จะไปหาแดน ไม่ได้เจอแกตั้งหลายวันแล้ว”
“ตกลงครับ” เจ้าหน้าที่หนุ่มยิ้มหวานทีเดียว
สงสัยคราวหน้าเขาต้องซื้อขนมกับของเล่นไปเซ่นหลานชายตัวเองเยอะๆ ซะแล้ว
-------------------------------------------------
Talk: อะแฮ่มๆ สวัสดีค่ะทุกคน! แวะเอาตอนพิเศษมาฝากค่ะ XD
แล้วก็ขอถือโอกาสนี้โฆษณานิยายเปิดจองหน่อย นิยายเรื่องไหนน่ะเหรอ... ก็ต้องเรื่องนี้แหละค่ะ! 5555555
อย่างที่เคยบอกไปก่อนนี้แล้วว่าจะเปิดจองไซม่อนออสตินวันที่ 25/12 ตอนนี้ทางสนพ. ก็เปิดจองเป็นที่เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ ^^
ระยะเวลาในการพรีฯ: 25/12/2017 - 20/02/2018
ของแถม: ที่คั่น / โปสการ์ด / สมุดบันทึกปากคำไซม่อน แมคแนร์ (เฉพาะรอบจองเท่านั้น)
สั่งจองได้ที่:
http://diamondystore.lnwshop.com/ฝากไซม่อนกับออสตินไว้ในอ้อมแขนทุกคนด้วยนะคะ >3<
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
