ตอนพิเศษ ตอนที่ 20 ผมตกหลุมรักมันหรือเปล่า
ผมย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพตอน ม.4 ย้ายมาอยู่กับพี่ชายที่ต้องเรียนที่นี่ เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ผมก็พอมีบางบ้าง แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สีกแย่ ๆ กับความรักก็คือเหตุการณ์หลังจากที่ผมย้ายลงมากรุงเทพนั่นแหล่ะ
วันนี้เป็นวันที่พี่ชายผมและเพื่อน ๆ จะกินเหล้ากันครบทุกคน พี่ชายผมมีเพื่อนที่สนิท ๆ อยู่ 6 คน วันนี้ทุกคนกินกันตามปกติ ผมพึ่งจะมาได้ไม่นาน จึงยังไม่ค่อยอยากรวมกลุ่ม อีกทั้งส่วนตัวแล้วผมไม่ชอบกินด้วยหล่ะมั้งผมรู้สึกว่า เหล้ามันขม ๆ ผมชอบที่จะเล่นกีฬา หรือเล่นดนตรีมากกว่า จะมีก็แค่เดินผ่าน ๆ หรือแว๊ป ไปแว๊ปมาตามประสาผม พี่ชายชวนผมกินกับเพื่อน ๆ ของเขาตลอด เพื่อน ๆ ของเขาก็พยายามที่จะชวนผมกินด้วย
"ไม่หล่ะ ผมไม่ค่อยชอบ" ผมตอบกลับไปขณะที่มีคนร่างบางคนหนึ่งชวนผมกินด้วย ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันเริ่มจะเมาแล้วหล่ะครับ ก็มันทั้งเดินออเซาะ ฉอเลาะกับเพื่อนพี่ ๆ ผมแทบจะทุกคนเลยอ่ะดิ ผมรู้สึกไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่นะเพราะผมรู้สึกว่ามันไม่ค่อยเหมือนผู้ชาย ร่างมันบาง ๆ ตัวสูง ๆ หน้าตาออกกวน ๆ นิด ๆ แต่ทำไมต้องทำตัวเหมือนขาดความรัก ที่บ้านเลี้ยงไม่ดีหรือไง ต้องไปกอดคนนุ้นทีคนนี้ที ให้คนนั้นป้อนนั่นบ้างป้อนนี่บ้าง แต่พวกเพื่อน ๆ พี่ผมทำไมดูมีความสุขกันนักว้า ผมเดินออกมาดีกว่า ตอนนี้ก็เที่ยงคืนกว่า ๆ แล้ว ไปนอนพรุ่งนี้จะได้ตื่นมาสดชื่น ๆ
ผมหลับไปซักพักรู้สึกว่าปวดท้องฉี่ เดินไปเข้าห้องน้ำดีกว่า ผมเดินออกประตูผ่านกลางโต๊ะกลางบ้านไปที่ห้องน้ำ
"อือ.................. อ๊ะ.......................... อา..............................." มันทำให้ผมสะดุดจนต้องหาต้นเสียงที่เปล่งมันออกมา ผมเดินไปที่ห้องนอนพี่ชายที่แง้มประตูอยู่นิดหน่อย กลางบ้านเปิดไฟสว่าง ตัดกับห้องพี่ชายที่เปิดเพียงไฟสสัว ๆ ผมมองผ่านประตูห้องที่แง้มเข้าไป คนหกคนรวมทั้งพี่ชายผมด้วย กำลังบรรเลงเพลงรักที่เร้าร้อนรุณแรง หนักหน่วงแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้งกดทับ ล่วงล้ำ และกระทำรุณแรงเหมือนผมกำลังดูสารคดีสัตว์ป่า และคนที่โดนกระทำสีหน้ามีความสุข แต่เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมมองอยู่ครู่หนึ่งเริ่มรู้สึกอยากอาเจียนผมจึงวิ่งไปห้องน้ำ อ้วก ๆ ผมอ้วก ออกมา มันเกิดอะไรขึ้น ภาพที่ผมเห็นมันคืออะไร ผมคิดพร้อมกับเดินกลับไปห้องตัวเองอย่างเร็วที่สุด คืนนี้ผมนอนไม่หลับ ภาพทั้งหมดมันติดตาผมอยู่
ไอ้คนนั้น คนที่โดนกระทำ อายุก็ไม่น่าจะไกลจากผมเท่าไหร่ แต่ทำไม ทำไมมันถึงยอม แล้วทำไมพวกพี่ผมถึงเป็นแบบนั้น ผมยอมรับครับ ผมฟุ้งซ่านมาก ๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่แล้วยังไงหล่ะ ชีวิตใครชีวิตมัน ความสุขใคร ความสุขมัน มันอาจจะมีความสุขก็ได้
แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับผมหล่ะ ผมหยุดความคิดลง สงบสติอารมณ์แล้วนอนหลับไป
หลังจากนั้นทุกวันพุธผมก็เห็นภาพแบบนี้อีก หรือไม่ก็ได้ยินเสียงแบบนี้ประจำ ไอ้คนนั้นกับพี่ชายผมเอง แต่ในวันที่กินเหล้ากัน วันที่รวมพร้อม ๆ กัน ผมก็ได้ยินเสียงประจำ เหมือนกับมันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แต่ผมก็ไม่สนใจหรอก
ผ่านมาได้สัก ครึ่งปีผมรู้สึกเริ่มชินซะแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแย่ ๆ คือ วันนั้นเป็นวันที่ผมต้องไปเรียนแต่เช้าตรู่ ผมตื่นเพื่อที่จะไปอาบน้ำ ห้องน้ำถูกใช้อยู่แต่ประตูแง้ม ๆ เอาไว้ ผมเห็นมันอาบน้ำอยู่ ตามเนื้อตัวมีรอยช้ำเล็ก ๆ หลายจุดจากการกระทำของพี่ชายผม มันร้องไห้และยิ้มในเวลาเดียวกัน แปลกมาก ๆ ผมยืนมองมันอาบน้ำ ทั้ง ๆ ที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ผมกลับรู้สึกสงสาร รู้สึกปวด รู้สึกเจ็บแทนมันจัง หน้าตาของมันในตอนนี้เป็นสีหน้าที่น่าสงสาร แต่มันยิ้ม ผมเลยไม่รู้ว่ามันมีความสุขหรือกำลังทุกข์กันแน่ ผมหยุดความคิดไว้แค่นั้น เพราะว่ามันกำลังจะอาบน้ำเสร็จ ผมเดินออกมานั่งที่โต๊ะกินข้าวกลางบ้าน ได้ยินเสียงเรียก
"เฟย มาหาพี่หน่อย " เสียงพี่ชายผมเรียกมันครับ มันเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างว่าง่าย แล้วเดินไปหาพี่ชายผม ซึ่งนอนรออยู่ในห้อง แล้วผมจะสนใจมันทำไมเนี่ย เรื่องของมันสิ ไม่เกี่ยวอะไรกับผมซะหน่อย
เพราะอะไรผมถึงรักมันหน่ะหรอ? ผมยังไม่รู้ตัวเลยว่าผมสงสารมันหรือเปล่า ก็ เย็นวันนั้น เพื่อนของพี่ชายผมเข้ามาในบ้าน ผมนั่งอยู่ในห้องของผมเล่นฝึกเล่นกีตาร์ในเพลงที่ผมพึ่งแกะโน๊ตได้ ผมได้ยินเสียงเพื่อนของพี่ชายผมโทรศัพท์อยู่นอกบ้านข้าง ๆ ห้องผม
"พวกกรูฝึกแมร่งมาอย่างดี ลีลางี้ไม่ต้องพูดถึง สะใจ เมิงทำยังไงก็ได้ รุณแรงแค่ไหนมันก็ไม่ขัด สะใจในอารมณ์สุด ๆ เลยหว่ะ " ประโยคแรกที่ผมได้ยินทำให้ผมสะดุด อยากรู้ว่าเขาพูดถึงใคร
"กรูก็แกล้งทำเป็นรักมันแหล่ะหว่ะ แต่น้องเขาก็ไม่รู้หรอก มันคงเชื่อว่ากรูรักมันจริง กรูทำทุกอย่างให้มันนะเว้ย ตอนแรกกรูก็รัก ๆ มันแหละหว่ะ แต่คิดอีกทีกรูว่ากรูแค่เห็นมันเป็นที่รองรับอย่างว่าแค่นั้น ใครวะจะเอาน้องเขามาเป็นแฟนจริง ๆ กรูอยากรู้ ก็แมร่งต้องนอนกับพวกกรูในกลุ่มกันคนละวัน บางวันมีสอง มีสาม เป็นกรู กรูรับไม่ได้หรอกหว่ะ" ประโยคที่สองตามมาห่างจากประโยคแรกไปสักพัก
ผมรู้ได้ทันทีว่าเขาพูดถึงใคร ทำไมมันโง่แบบนี้วะ มันไม่รู้ตัวเลยหรองัยว่าถูกหักหลังอยู่ มันนี่โง่จริง ๆ ผมเห็นมันทุ่มเทความรักให้กับพวกพี่ผม แบบที่ผมไม่เคยเห็นใครทำให้ได้ มันยอมเจ็บยอมรับทุกอย่างที่พวกพี่ผมทำ บางทีผมเห็นเพื่อนพี่ผมพาผู้หญิงมาบ้าน มันก็เฉย ๆ ไม่เห็นมันรู้สึกอ่ะไร ทำไมมันเป็นคนแบบนี้วะ มันทนได้ยังไง บางทีผมเดินสวนกับมัน ผมอยากรู้จริง ๆ ว่ามันคิดอะไรอยู่ รักพวกแมร่งเนี่ยนะ พวกที่ทำให้มันเจ็บ ให้มันต้องทรมารหลังจากมีอะไรด้วยเนี่ยน่ะ
บางวันมันก็ทำขนมมาให้พี่ชายผม ทำขนมมาให้พวกเพื่อนพี่ผมกิน ดูแลเอาใจสารพัด ซักผ้าเก็บกวาดบ้าน มันก็ดีกับผมนะครับ เป็นห่วงเป็นใย วันนึงผมไม่สบายไข้หนักมาก ๆ เพราะว่าโหมซ้อมหนักไปหน่อย แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องเล่นแข่งแล้วด้วย ก็ได้มันเนี่ยหล่ะครับ
มาคอยดูแล มันทะเลาะกับพี่ชายผมเลยด้วยซ้ำว่าทำไมไม่ไปนอนกับพี่ผม มันด่าพี่ผม
"น้องพี่ไม่สบายนะเฟ้ย ไม่ดูแลหน่อยหรอ? พรุ่งนี้มันต้องแข่งด้วย ดูแลกันบ้างเหอะ เรื่องนี้ไว้ทีหลังก็ได้ เมื่อไหร่ก็ได้ ยังไงเฟยก็ไม่หนีไปไหนหรอก" ผมงี้ซื้งเลยครับ ผมเป็นแค่น้องชายของสามีมันเอง มันยังห่วง ตอนที่มันดูแลผมสีหน้า แววตา มันบ่งบอกถึงความห่วงใยอย่างมากมาย หายาให้ผมกิน ทำข้าวต้มให้ผมกิน คอยดูแลผมเหมือนผมเป็นคนสำคัญ ผมไม่รู้หรอกนะครับว่ามันคิดยังไง แต่ผมอยู่กับพี่ชายสองคน พอผมป่วยพี่ชายก็จะได้แค่บอกว่า ไม่ไหวก็บอกเดี๋ยวจะพาไปหาหมอ ซื้อยาหรือยังเดี๋ยวจะซื้อให้ จะกินอ่ะไรก็แค่บอก พี่ชายผมก็ทำได้แค่เนี้ยหล่ะครับ แค่ซื้อในสิ่งที่ผมต้องการ ซื้อในสิ่งที่ผมอยากกิน แต่มันสิครับ ไม่ถามผมสักคำ กลับคอยดูแล ห่วงใยผม เหมือนผมเป็นญาติคนนึงเลยด้วยซ้ำ วันรุ่งขึ้นสรุปว่ามันป่วยเองครับ ไม่ได้ไปเรียนต้องนอนซมอยู่ที่บ้านผมนั่นแหล่ะ แต่ผมกลับหาย ไม่รู้ว่ามันติดหวัดจากผมไปหรือเปล่า เนี่ยหล่ะมั้ง คือต้นเหตุที่ทำให้ผมรู้สึกรักมัน เพราะผมยอมรับครับผมไม่เคยได้รับการดูแลจากใคร พ่อแม่ผมยังไม่เคยสนใจผมขนาดนี้ อาจจะมีก็แค่ถามไถ่นิด ๆ หน่อย ๆ แค่นั้นเอง ผมสาบานกับตัวเองครับ ว่าผมจะทำดีกับมัน ผมจะตอบแทนความห่วงใยที่มันมีให้
สงกานต์ ผมต้องกลับไปเชียงใหม่กับพี่ชาย กลับไปหาพ่อแม่ที่นั่น พี่ชายผมชวนมันไปด้วย มันก็ตงลงไปนะครับ สงสัยมันก็อยากไปเที่ยวอยู่เหมือนกันหล่ะมั้ง ตลอดการเดินทางมันชวนผมคุยนั่น คุยนี่ มันคุยเก่งมาก ๆ จนผมรู้สึกหายเกร็ง ๆ เริ่มเล่นกับมันมากขึ้น ผมรู้สึกว่ามันน่ารักนะครับ ทำอะไรไม่ค่อยแคร์สายตาใคร ทำอะไรที่อยากทำ มาถึงพี่ชายผมต้องขับรถให้แม่ไปหาญาติ ๆ แต่ผมไม่ต้องไป เพราะผมไม่ค่อยสนใจญาติ ๆ ซักเท่าไหร่ มันจึงมาขอให้ผมพามันไปเที่ยวเล่นสาดน้ำหน่อย ผมก็พามันไปครับ ไปในที่ที่ คน เล่นกันเยอะ ๆ มาถึงเมันก็ไปเล่นน้ำกับคนอื่น ๆ ตัวมันเปียก ๆ ก็น่ารักดีนะครับ ผิวมันขาว ๆ ตัดกับหน้าตอนนี้ที่หวาน ๆ เพราะว่ามันไว้ผมยาวขึ้น ร่างบาง ๆ ที่ตอนนี้ใบหน้ามีความสุขแบบที่ผมไม่เคยเห็น มันเป็นสีหน้าความสุขที่ไม่ได้เกิดจากอารมณ์ในด้านนั้น ผมว่าสีหน้าความสุขของมันในตอนนี้น่ามองมาก ๆ มันยิ้ม มันสนุก แม้กระทั่งแววตาผมก็รู้สึกว่ามันยิ้ม พอมันโดนฉีดน้ำ มันก็จะมาหลบที่ตัวผม หันหน้าหลบเข้ามาที่อกผม ผมมีความสุขแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน หรือตอนนี้ผมกำลังรู้สึก รัก มัน มันลากผมไปทางนุ้นทางนี้ตามทางที่มันอยากไป พอมันหลงมันก็หันมาบอกผมด้วยสีหน้าเขิน ๆ
"พาเฟยหลับหน่อยนะเล็ก เฟยพาเดินมั่วเลย" ผมขำกับนิสัยที่เด็ก ๆ ของมัน ทั้ง ๆ ที่มันอายุเยอะกว่าผม แต่ทำไมมันถึงได้เด็กขนาดนี้นะ
ผมขับมอเตอร์ไซด์กับมันกลับบ้าน มันก็กอดผม ผมว่าสงสัยมันคงหนาวแหละครับ ตัวมันเปียกนี่ และลมมันก็แรงด้วย ผมยิ่งรู้สึกใจเต้นไปกับมัน
ผมยอมรับนะครับผมไม่รู้ว่าผมกำลังรักมันหรือสงสารในความรักที่มันมีอยู่กันแน่ แต่ตอนนี้ผมอยากทำให้มันมีความสุขครับ ผมอยากเห็นรอยยิ้มที่สดใสของมัน ผมอยากเห็นมันยิ้มจริง ๆ ยิ้มที่มาจากใจ ไม่ใช่ยิ้มแบบหลอก ๆ แบบที่มันยิ้มประจำ
ครั้งล่าสุดผมยิ่งเจ็บใจเพราะ ไอ้พี่ที่ผมเคยได้ยินมันคุยโทรศัพท์แบบเลว ๆ อย่างนั้น กลับบอกรักมันและมันก็เชื่อ ผมไม่ไหวแล้วผมสงสารมันจริง ๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นี่ครับ ผมจึงโทรไปหาพี่สาวมัน ซึ่งก็เคย ๆ คุยกันอยู่บ้างบางครั้ง บอกเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นให้พี่สาวมันฟัง ผมอยากให้มันหลุดออกไปจากตรงนี้ซักที หลุดออกไปจากคนเลว ๆ ซักที ผมนัดแนะกับพี่สาวมัน ให้โทรเข้ามาที่บ้านและบอกว่าให้พามันไปส่งด้วยเหตุผลอะไรก็ได้ สรุปผมจึงได้ไปส่งมันครับ เพราะพวกพี่ผมก็จะนอนกัน
ผมอุ้มมันมาส่งที่ห้องนอนของมัน ห่มผ้าให้มัน ก่อนที่จะจูบมันเบา ๆ ที่ปาก เปลือกตา และหน้าผาก อย่างเบา ๆ กลัวมันจะตื่น ก่อนจะออกมาแล้วกลับบ้านผม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
