^
^
^
กระซวกน้องสาวคนสวย ขอมา ไอ้มาร์ชจัดให้
2549...
ผมวิ่งกระหืดกระหอบขึ้นไปบนตึกเพื่อเริ่มงานในวันแรก ได้แต่คิดว่า ซวยแล้วๆ ดูเหมือนว่าการทำงานในวันแรกของผมคงไม่น่าประทับใจซะแล้ว
เมื่อตอนนี้ผมยังวิ่งไม่ถึงบริษัท ผมวิ่งเข้าลิฟท์กำลังจะกดปิดก็ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเวกตามมา
"รอด้วยครับ" มันทำให้ผมต้องเปิดประตูลิพท์ขึ้นอีกครั้ง ทั้งๆที่รีบจนจะบ้าตายแล้ว คนที่ผมเปิดลิพท์รอรีบวิ่งเข้ามา อย่างหอบๆ ดูท่าว่าเราคงจะสายไม่ต่างกัน
"ชั้นไหนครับ" ผมถามตามมารยาท เขาหันมามองที่เลขชั้นก่อนจะยิ้มละลายใจ
"ชั้นเดียวกันครับ" ผมหันไปมองหน้าเขา ทันพอดีที่เขาหยิบบัตรพนักงานขึ้นมาติดที่หน้าอก อ้าว! บริษัทเดียวกะกรูนี่หว่า ผมเลยหันไปยิ้มผูกไมตรีไว้ก่อน เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกันได้ ยังไม่ทันได้ถามอะไรลิพท์ก็มาถึงชั้นที่ต้องการพอดี ไวจังฟระ กรูยังไม่ทันได้ถามไรเลย สาดดด ผู้ชายคนนนั้นหันมายิ้มให้ผมก่อนจะแยกออกไป ผมเดินไปติดต่อที่ประชาสัมพันธ์
แล้วผมก็ได้มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่กับเพื่อนพนักงานใหม่อีก 2 คน เราทั้งสามนั่งฟังแลคเชอร์ กฏระเบียบ หน้าที่ และ งานที่ต้องรับผิดชอบจากฝ่ายบุคคล
หลังจากฟังแลคเชอร์จนใกล้จะหลับฝ่ายบุคคลที่พล่ามไม่หยุดตั้งกะเมื่อกี๊ก็พักให้น้ำ แล้วบอกว่า
"เดี๋ยวผมจะแนะนำให้รู้จัก รุ่นพี่ที่จะคอยมาสอนงานให้พวกคุณนะครับ" พวกผมเลยหันมาสนใจ ในใจก็ภาวนาขอให้ได้รุ่นพี่สาวสุดเซ็กซี่ เหอๆ แต่งาน
โปรแกรมเมอร์อย่างผมมันจะมีม๊ายย ระหว่างที่กำลังฝันหวานเพลินๆ ฝ่ายบุคคลก็ดับฝันผมด้วยการเชิญรุ่นพี่เข้ามา ฝันผมสลายเมื่อทั้งสามคนมันมีแต่ผู้ชาย ...
แล้วผมก็สังเกตุได้ว่าอ้าว! ผู้ชายที่ผมเจอในลิพท์ก็อยู่ในกลุ่มนี้ด้วยนี่หว่า หลังจากพูดคุยแนะนำตัวผมก็ได้รู้ว่าพี่เขาชื่อ นะ พี่นะกลายมาเป็นคนสอนงานให้ผม
พี่เค้าพาผมไปแนะนำตามแผนกต่างๆ แนะนำให้รู้จักบริษัทคร่าวๆ ก่อนจะพามานั่งที่โต๊ะ แล้วเริ่มสอนงานให้ผม โดยบอกถึงหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ สิ่งที่ต้องทำ ผมตั้งใจฟังไปด้วย ก็มองหน้าพี่นะไปด้วย หล่อเหมือนกันนะเนี่ยพี่ผม
สอนงานได้สักพักพี่นะก็ดูนาฬิกาแล้วหันไปดูรอบๆ หลายคนเริ่มทยอยลงไปพักกลางวันกันแล้ว พี่นะเลยหยุดสอนแล้วหันมาถาม
"หิวรึยัง ไปพักกัน เดี๋ยวพี่พาลงไปกินข้าว เก็บของเร็ว" ผมได้แต่เออออ ตามพี่เขาไป ยังไม่ทันได้คิดอะไรพี่แกก็เก็บของให้ผม แล้วลากแขนผมออกมาข้างนอกตึก แดดแม่งแรงชิบ กรูแพ้แดดค้าบบ อยากจะบอกพี่เค้าก็กลัวเค้าจะเสียกำลังใจ เลยได้แต่เดินหลบๆ แดด พี่เค้าก็จูงมือผมไปแบบไม่อายสายตาใครเลยครับ ผมเริ่มรู้สึกแปลก
"พี่นะ ไม่ต้องจูงมือก็ได้มั้งพี่"
"เฮ้ย!ไม่จูงก็หลงดิ รู้ทางหรอเราอ้ะ" เออ กรุเถึยงไม่ได้ ก็กรูไม่รู้ทางจริงๆ นี่หว่า ผมเลยปล่อยครับ อยากจูงก็จูงไป พี่เขาพาผมไปนั่งร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ อยู่ในซอย ที่พี่เค้าเรียกชื่อร้านว่าร้านแป๊ะ ข้าวผัดควาย ไม่ควายได้ไง จานบักเอ๊บ สงสัยอยู่เหมือนักว่าแกปลูกข้าวเองรึเปล่า ให้ซ่ะไม่เสียดาย
ผมมองไปรอบๆเออแฮ่ะ ลูกค้าเยอะแน่นร้าน ท่าทางจะอร่อย พี่แกคงนึกว่าผมไม่ชอบเลยรีบบอก
"เฮ้ย เห็นเล็กๆ แบบนี้แต่อร่อยเหาะนะเว่ย ลองดูก่อน"
"โหยพี่ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย ผมแค่ดูเฉยๆ"
"ถ้างั้นก็สั่งเลย จะกินไรเต็มที่" ผมกับพี่เขาสั่งข้าวคนละอย่าง อาหารอร่อยสมคำบอก แต่ผมก็กินไม่หมดตามปกติของผม พี่เขาหันมามอง ก่อนจะถาม
"ไม่ชอบหรอ"
"เฮ้ย..ป่าวพี่ ผมกินแค่นี้แหละเป็นปกติ แต่ว่าแป๊ะแกก็ให้เยอะสาหัสเหมือนกันน่ะ แค่ปรกติผมก็กินไม่หมดแล้วพี่ ใส้สั้น "
"มิน่าล่ะผอมเชียว กินเข้าไปอีกดิ กินแต่หมูก็ได้ เอ้า" แกพูดพลางเลือกหมูมาให้ผม แถมเอาปลาหมึกจากจานแกมาวางให้ผมด้วย ผมเลยต้องฝืนกินไปอีกนิดหน่อย แล้วบอกว่าอิ่มจริงๆ พี่เขาถึงจะยอม กินข้าวเสร็จก็เหมือนเดิมแกก็จูงมือผมขึ้นตึกผมขี้เกียจจะคิดเยอะเลยปล่อยแก อยากจูงก็จูงไป แต่แอบแปลกใจนิด ๆ ว่าแกเห็นเราเป็นไอ้ตัวที่จะต้องจูงหรือเปล่า.........คงไม่มั่งเน๊อะเพราะตรูไม่ยักกะมีเขา
กลับจากพัก ผมก็เริ่มลงมือทำงานตามที่พี่นะสอน อะไรไม่เข้าใจผมก็ถามพี่เขา พอผมเริ่มจับทางได้ก็สบาย ผมนั่งทำงานไเรื่อยๆ เพลิน ๆ จนเลิกงาน พี่นะก็เดินมา
"เฮ้ย มาร์ช บ้านอยู่ไหนวะ"
"อยู่แถว... อ้ะพี่"
"เออ ไปทางเดียวกัน เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"ไม่เป็นไรพี่ ผมเกรงใจ"
"เกรงใจก็รีบเก็บของดิ เร็วๆ" ผมทำตามที่พี่เขาบอกงงๆ ก่อนจะเดินลงไปกับพี่เค้า แล้วก็เหมือนเดิมครับพี่เขาจูงมือผมลงมา ผมเริ่มไม่มั่นใจว่าถ้าผมดีดดิ้นมันจะสาวไปรึเปล่า เลยปล่อยเลยตามเลย อยากจับก็จับไปละกัน พี่เค้าก็ไปส่งผมที่บ้าน ระหว่างทางเราก็คุยกันเรื่องโน้นเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ ผมว่าเออ! พี่เค้าก็คุยสนุกดีนะ จนกระทั่งถึงบ้าน
"ขอบคุณที่มาส่งครับพี่ ขอบคุณครับ" ยกมือสวัสดีตามแบบคนมารยาทดีอ้ะครับ พี่แกก็พยักหน้าให้ผม
"เออๆ ไม่เป็นไร เจอกันพรุ่งนี้นะ"
"ครับพี่" ผมกำลังจะเดินเข้าบ้านพี่เขาก็เรียกไว้
"เดี๋ยวมาร์ช" ผมหันไปแบบงงๆ
"ครับพี่?"
"ฝันดีนะ" พูดจบก็ออกรถไปเลย ทิ้งให้ผมยืนงงอยู่กับตัวเองที่หน้าบ้าน ก่อนที่ผมจะนึกได้ว่า
"ตายห่า! เมื่อเช้ากรูขับรถไปทำงานนี่หว่า สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
TBC....
สองเฮือก กว่าจะลงได้ ลุ้นเยี่ยวเล็ด
ผู้ชมล้นหลามปลื้มจายยย
อาจจะสั้นไปนิด แต่ขอย้ำว่าจริง ๆ แล้วไอ้มาร์ชไม่สั้นน่ะเออ ......จริงจริ๊งงงงง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
