หัวข้อ: หลังคาติดกัน

[andy_kwan]

ตกใจหมดเลย
 

[pickki_a]

ตอนนี้ให้ข้อคิดว่า
อย่าคิดไปเองจนกว่าจะได้มาเคลียร์กัน
 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

เศร้าจังงะ ดีนะที่คุยกันจนเข้าใจ 

[nOn†ღ]

ได้อ่าน 3 ตอนรวด แต่ไหงมันเศร้าจังละจ้ะน้องซี 

[nana]

เข้าใจกันแล้วใช่มั้ย

[andyus1]

เหยอ เกือบไปแล้ว

มาไวๆ เน้อคับ

ปล. มาทวงเรื่องน้องที่ป้ายรถเมอ่ะ คิคิ ล้อเล่ง สงสารแป๋มอ่ะ เปนอย่างนี้อ่ะดีแล้ววว

     หรอจะมีจุดเปลื่ยน ม้ายยยนะ โวยายไว้ก่อน พ่อสอนไว้ คริๆๆ ไปละคับ

[High_Wizard]

จบไปกี่บทแล้วละ เอาเรื่องมาลงได้แล้วนะ ซี

[PEAK]

    ดีนะที่คนเขียนใจดี  โพสร้าวติดกันสามบท แล้วจบตอนเข้าใจกัน  ...  ไม่ไงเศร้าค้างแย่อ่ะ

ขอบคุณนะครับ  ...  รอตอนต่อไปน้า   

[Pikachu]

ขอขอบพระคุณ กำลังใจจากเพื่อนๆ พี่ๆ ทุกคนนะครับ

ผมโหวต+1 ให้สำหรับทุกคอมเม้นที่มีคุณค่านะครับ^^

เหยอ เกือบไปแล้ว

มาไวๆ เน้อคับ

ปล. มาทวงเรื่องน้องที่ป้ายรถเมอ่ะ คิคิ ล้อเล่ง สงสารแป๋มอ่ะ เปนอย่างนี้อ่ะดีแล้ววว

     หรอจะมีจุดเปลื่ยน ม้ายยยนะ โวยายไว้ก่อน พ่อสอนไว้ คริๆๆ ไปละคับ

วันนี้มาแล้วไงครับ

ขอรับรองว่า คนที่ป้ายรถเมล์ต้องมาอีกครับ

ติดตามไปเรื่อยๆนะครับ แหะๆ ^^


*ติดตามตอนต่อไปกันได้เลยครับ มีของแถมให้ด้วยน้า อิอิ^^

[Pikachu]

เพื่อน (1)

แป๋มยืนรอรถ ที่บริเวณป้ายรถประจำทางได้พักใหญ่แล้ว รถสายที่เขารอผ่านไปแล้วหลายต่อหลายคัน แต่ค่อนข้างแน่นขนัด ระยะทางจากจุดนี้กว่าจะถึงบ้านเขาค่อนข้างไกล เขาจึงเพียรรอคันต่อไปที่ไม่ค่อยแน่นขนัดมากนัก เนื่องจากไม่อยากอึดอัดมากนักระว่างอยู่บนรถโดยสาร วันนี้เขากลับค่อนข้างเย็นเนื่องด้วยมีกิจกรรมบางอย่างที่โรงเรียน แต่เขาก็ไม่รีบร้อนกลับบ้านนัก เพราะในวันรุ่งขึ้นจะเป็นวันหยุดนักขัตฤกษ์ หยุดติดต่อควบวันหยุดสุดสัปดาห์ไปด้วย

“ พี่ครับ.. พี่.. ”
“ มีอะไรหรือครับน้อง? ”
“ คือ.. คือว่า.. คือผมอยากจะรบกวน เอ่อ.. คือ.. ผมไม่มีตังค์อ่าครับ คือแบบว่า ผมทำเงินหายหมด ไม่มีค่ารถกลับบ้านครับ ตอนแรกว่าจะเดินกลับ แต่นี่ผมเดินมา 2 ป้ายรถเมล์แล้ว มันเหนื่อยมากครับ ไม่ไหวจริงๆ รบกวนพี่หน่อยนะครับ ขอแค่พอค่ารถเมล์ก็พอครับ ผมเดินไม่ไหวจริงๆ ครับ ”
เด็กหนุ่มเอ่ยตอบพร้อมทำหน้าแหยๆ แล้วก้มมองพื้น ด้วยท่าทีประหม่าอายและเกรงใจ แป๋มลอบมองการสนทนาของเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนที่ดูอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาที่กำลังสนทนาขอความช่วยเหลือจากหนุ่มรุ่นพี่ ก็รู้สึกเห็นใจ นึกย้อนถึงตัวเองว่าเคยตกอยู่ในสถานการณ์คล้ายๆกันแบบนี้ เวลาที่ไม่มีเงินนี่มันลำบากจริงๆ
เขาจำได้ว่า.. ในครั้งนั้น.. เขาไปลองชุดเดินพาเหรด และเขาเอากระเป๋าเงินและกุญแจบ้านฝากนกเพื่อนสนิทไว้ หลังจากลองชุดเสร็จ เพื่อนอีกคนที่ร่วมเดินพาเหรด และมาลองชุดด้วยกันก็ชวนกลับบ้านเนื่องจากเป็นทางผ่านไปทางเดียวกันและเพื่อนก็ออกค่าโดยสารให้ ทำให้แป๋มลืมสนิทเลยว่าได้ฝากเงินและกุญแจบ้านไว้กับนก เขาปล่อยนายนกที่รอเขาที่โรงเรียน แต่ตัวเขากลับบ้านมากับเพื่อนอีกคน มาจนถึงบ้านจึงได้รู้ตัวว่าตัวเองไม่มีเงินเลย เข้าบ้านก็ไม่ได้ หิวข้าวก็หิว จนหน่อยต้องพาเขาไปกินข้าว และให้เขารอแม่กลับบ้านอยู่ที่บ้านของหน่อย เขาจึงรู้สึกเห็นใจเด็กหนุ่มคนนี้มากๆ เมื่ออยู่ในสถานการณ์เข้าตาจนแบบนี้
เขาเห็นหนุ่มรุ่นพี่คนนั้นส่งแบงค์ 20 ให้ เด็กหนุ่มยกมือไหว้ พูดคุยกันอีก 2-3 คำก็เดินจากไป สักพักรถประจำทางที่แป๋มรอก็มาถึง แป๋มจึงขึ้นรถและก็ไม่ทันเห็นว่าเด็กหนุ่มคนนั้นไปทางไหน หรือขึ้นรถสายอะไรไป

. . . .

แป๋มมาถึงบ้านก็เห็นหน่อยกำลังนั่งคันคว้าทำงานกับเพื่อนสนิทของหน่อยชื่อที่พี่ต่อบริเวณม้านั่งหินอ่อนตรงสนามเล็กๆหน้าบ้านของหน่อย เขาพอจะรู้จักพี่ต่ออยู่บ้าง เคยพูดคุยกัน เพราะต่อเคยมาบ้านของหน่อยบ่อยๆอยู่ช่วงหนึ่ง หน่อยเหลือบมาเห็นแป๋มจึงตะโกนทักทาย..
“ อ้าวแป๋มมาแล้วเหรอ? วันนี้กลับเย็นจังนะ ”
“ ครับพี่พอดีมีกิจกรรมนิดหน่อยครับ พี่ต่อสวัสดีครับ หายหน้าไปนานเลย สบายดีไหมครับ? ”
“ อืม.. สวัสดีแป๋ม พี่สบายดี ไม่เจอแป๋มนานเลยโตขึ้นเยอะเลยนะเรา หล่อขึ้นด้วย หึหึ ”
“ ขอบคุณพี่ ทำงานกันเหรอครับ? ดูท่าจะยุ่งๆกันเนอะ ”
“ ก็นิดหน่อยนะแป๋ม เออ.. แป๋มมีการบ้านไหม? เอามานั่งทำด้วยกันสิ เผื่อมีอะไรสงสัยพี่จะได้อธิบายให้ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกพี่หน่อย ผมมีนิดหน่อยเอง พรุ่งนี้ก็หยุด ค่อยทำก็ได้ พี่ตามสบายเถิด ผมไม่กวนหรอก งั้นผมเข้าบ้านก่อนนะพี่ ”
แป๋มพูดจบก็ปลีกตัวไขกุญแจเข้าบ้าน แม่เขายังไม่กลับ แม่เขาจะกลับค่ำๆเกือบทุกวัน แป๋มรู้สึกหิวเล็กน้อย จึงเปิดตู้เย็นหาอะไรมารองท้อง แม่ของเขามักจะทำอาหารที่เก็บได้นานแช่ใส่ตู้เย็นไว้ และซื้อพวกข้าวกล่องแช่ฟรีซ เก็บตุนไว้ให้แป๋ม แป๋มเลือกเอาข้าวกระเพราไก่ ใส่ไมโครเวฟ รอสักครู่ข้าวกล่องก็พร้อมสำหรับรับประทาน อาหารที่แสนสะดวกของคนยุคใหม่ แป๋มนั่งกินข้าวดูทีวีไปด้วย ดูไปได้สักพักเมื่อเห็นไม่มีอะไรน่าสนใจเขาก็ปิดและขึ้นไปอาบน้ำชำระร่างกาย เมื่อเรียบร้อยแป๋มก็ลอบมองไปยังบ้านหน่อย ก็เห็นพี่หน่อยและพี่ต่อยังคงคร่ำเคร่งช่วยกันทำงานอยู่ แป๋มขึงมาเปิดคอมพิวเตอร์ฟังเพลงนั่งคิดอะไรเล่นเงียบๆคนเดียว นึกถึงเรื่องที่หน่อยเคยเล่าให้ฟังถึงเรื่องพี่ต่อคนที่เป็นเพื่อนสนิทของหน่อยในตอนนี้ ว่าในครั้งหนึ่ง พี่หน่อยและพี่ต่อเคยคบกันชอบกันก่อนพี่หน่อยจะมาคบแป๋มแบบในทุกวันนี้ เรื่องราวในครั้งนั้น จากคำบอกเล่าของพี่หน่อยในครั้งที่พี่หน่อยอยู่ชั้น ม.4..

. . . .

ในตอนนั้น..
ต่อเป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาเรียนในปีนี้ เขาได้มาอยู่ห้องเดียวกันกับหน่อย ในคราแรกที่หน่อยได้พบต่อ ต่อดูเป็นคนหน้าตาหล่อเหลาพอควรในความรู้สึกของหน่อย ระหว่างเรียนเขามักแอบลอบมองต่ออยู่เสมอๆ แต่หน่อยก็ได้ไม่แสดงท่าทีอะไรมาก คงได้แค่แอบชอบและแสดงท่าทีเป็นเพียงเพื่อนเท่านั้น จวบจนคุ้นเคยกันมากขึ้น หน่อยรู้สึกว่า ต่อดูจะให้ความสนิทสนมกับเขาเป็นพิเศษ คราแรกเขาคิดว่าเขาคงคิดไปเอง แต่ดูเหมือนว่าต่อจะให้ความสนิทสนมกับหน่อยมากเป็นพิเศษจริงๆ วันหนึ่งในช่วงพักกลางวันหลังกินอาหารเสร็จ ต่อก็ชวนหน่อยไปนั่งคุยที่ใต้ต้นไม้หลังอาคาร 2 ที่ซึ่งค่อนข้างเงียบไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน หลังจากที่มาถึง ต่อก็เอ่ยขึ้นว่า..
“ เรามีเรื่องอยากคุยกับนายน่ะ ”
“ ว่ามาเลยต่อ มีเรื่องอะไรเหรอ? ”
“ ถามจริงๆเหอะหน่อย ทำไมนายชอบแอบมองเราตอนเรียน เรารู้นะ ”
ต่อถามแบบนี้เล่นเอาหน่อยสะอึก ต่อรู้ได้ไง ว่าแอบมอง หรือว่า.. ต่อก็แอบมองเขาอยู่เหมือนกัน?
“ อืม.. ก็ใช่ เราแอบมอง ก็เราอยากมองน่ะ มองไม่ได้เหรอ? แล้วต่อรู้ได้ไงว่าเราแอบมอง ”
 “ รู้ก็แล้วกันน่า นายแอบชอบเราใช่ไหม? บอกมาตามตรงเถิด เราคิดว่าเรารู้นะ ว่านายเป็น เอ่อ.. แบบนั้น ”
หน่อยรู้สึกตกใจกับคำถามที่จู่โจม ทำให้เขาไม่ค่อยมั่นใจว่าจะตอบรับหรือปฎิเสธดี แต่ในยามนี้เขารู้แล้วว่า ต่อคงสนใจเขาอยู่ไม่น้อยเช่นกัน
“ เป็นอะไร? เอ่อ.. เราไม่รู้สิ เราเหมือนกะเทยเหรอ? ”
ต่อหัวเราะในคำถามของหน่อย ก่อนจะเอ่ยตอบมาว่า..
“ ไม่เหมือนหรอก ถ้าเหมือนจะเรามาถามทำไม? อาการคงออกโดยไม่ต้องบอกก็รู้แล้ว ตอนแรกเราไม่ค่อยแน่ใจนะ แต่ตอนนี้เราคิดว่าเราค่อนข้างมั่นใจ เราน่าจะ.. เอ่อ.. แบบว่า มีความรู้สึกแบบเดียวกัน เราอยากจะบอกว่า เราชอบนายเหมือนกันนะ หน่อย มาคบกับเราได้ไหม? ”
หน่อยรู้สึกดีใจลึกๆ เขาก้มหนานิ่งอยู่ครู่หนึ่งด้วยความเขินอาย แล้วก็ตัดสินใจตอบตกลง
“ ก็ได้ ลองคบกันดูก็ได้ ”
นับแต่นั้น ทั้งคู่ก็ดูสนิทสนมกันมากขึ้น ภายนอกโดยทั่วไป ทั้งคู่จึงดูเหมือนเป็นเพื่อนสนิทที่รู้ใจกันเพียงเท่านั้น อาจจะเป็นเพราะทั้งต่อและหน่อยอยากจะปิดบังพฤติกรรม เพราะ ด้วยว่ามันอาจจะไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องเปิดเผยมากมาย เพื่อนๆก็ดูเหมือนกับว่าจะไม่มีใครสงสัยในพฤติกรรมของต่อและหน่อย  แต่ในยามที่อยู่ด้วยกันส่วนตัว 2 คน ทั้งคู่จะมีแอบหวานใส่กันบ้าง นานวัน ความสนิทสนมระหว่างหน่อยและต่อก็ดูเพิ่มพูนขึ้นทุกที แต่หน่อยก็อดแปลกใจตัวเองไม่ได้ว่า ทำไม ความรู้สึกของเขาที่มีต่อนายต่อจึงเปลี่ยนไป เขามีความรู้สึกว่าอยากเป็นเพื่อนกับต่อมากกว่า ถ้าจะถามว่าหน่อยรักต่อไหม? แน่นอนเขารัก แต่ทำไม เขาจึงรู้สึกว่าต่อไม่ใช่คนที่ใช่ของเขา เขารู้สึกว่า.. เขาไม่ได้รักต่อแบบแฟน แรกๆเขาอาจจะนึกสนใจต่อเพราะรูปลักษณ์ของต่อที่ดูดี หรือว่า.. เขากำลังหลงรักใครบางคนที่อยู่ใกล้ตัว ซึ่งในตอนนั้นยังเด็กอยู่มาก เขาจึงรู้สึกว่า.. ต่อน่าจะไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับเขา ในเรื่องของอารมณ์และความรักของหน่อย บางครั้งก็ดูเหมือนกับว่าเขาก็ไม่ค่อยจะเข้าใจตัวเองเหมือนกัน
จวบจนในวันหนึ่ง ณ สถานที่เดิมคือบริเวณหลังอาคาร 2 ช่วงเวลาหลังเลิกเรียน ที่ต่อและหน่อยมักแอบมาคุยหวานใส่กันบ่อยๆ ในช่วงหนึ่งของการสนทนากัน หน่อยก็เอ่ยขึ้นว่า..
“ ต่อ หน่อยว่าเราเลิกเป็นแฟนกันดีกว่า เราเป็นเพื่อนกันดีกว่านะ ”
หน่อยรู้ดีว่า การพูดแบบนี้ดูจะหักหาญน้ำใจกันมากเกินไป แต่เขาก็ไม่อยากฝืนความรู้สึกตัวเองอีกต่อไป เขาคิดว่า.. ต่อน่าจะเข้าใจเขา เขาคิดอยู่นานเหมือนกันกว่าจะเอ่ยคำพูดนี้ออกมาได้ แต่เขาคิดว่า.. มันก็ดีกว่าเก็บงำไว้แล้วฝืนความรู้สึกตัวเองต่อไป รังแต่จะทำให้เจ็บปวดทั้ง 2 ฝ่าย
ต่อรู้สึกตกใจที่ทำไมหน่อยมาพูดตัดสัมพันธ์ง่ายๆแบบนี้ ที่ผ่านมาเขาไม่มีความหมายกับหน่อยสักนิดเลยหรือไรกัน?
“ ทำไมล่ะหน่อย ทำไมหน่อยพูดแบบนี้ หน่อยไม่รักต่อแล้วเหรอ? ”
“ รักนะ หน่อยรักและแคร์ต่อมากๆนะ ”
“ แล้วทำไม? หน่อยมีคนใหม่ใช่ไหม? ”
“ ก็ไม่มีนะ แต่สำหรับความรู้สึกหน่อยที่มีกับต่อ ก็ยังรู้สึกดีๆกับต่อเหมือนเดิม เพียงแต่ว่าอยากเป็นเพื่อนมากกว่า เราคบกันแบบเพื่อนดีกว่านะ ที่ผ่านมา ยิ่งเราสนิทสนมกันมากขึ้น หน่อยก็รู้สึกว่า.. เราคงเป็นแฟนกันไม่ได้ไม่อยากฝืนความรู้สึกตัวเอง ขอโทษนะต่อ คำพูดเราอาจจะดูเหมือนกับว่า มันโหดร้ายกับต่อเกินไป หน่อยก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่..เราคิดว่าเราน่าจะมาพูดกับต่อตรงๆแบบนี้ จะเป็นการดีที่สุดแล้ว มันน่าจะดีกว่าฝืนความรู้สึกตัวเองต่อไป เข้าใจเราด้วยนะต่อ เราคิดว่าต่อเป็นคนที่รู้ใจหน่อยที่สุดนะ ”
ต่อดูสลดไป สักพักเขาก็ปรับสีหน้า พยายามเก็บอารมณ์ผิดหวัง เขาคิดว่า.. เขาเข้าใจความรู้สึกของหน่อย เขาเชื่อว่าหน่อยไม่ได้มีใครใหม่จริงๆ จากการที่ลองคบกันมา หน่อยอาจจะค้นพบแล้วว่า เขาไม่ใช่คนหน่อยจะรู้สึกชอบแบบแฟน เขานิ่งงันไปครู่ใหญ่เหมือนพยายามทำใจ บางครั้งก็ควรจะต้องยอมรับความจริง ความจริงที่แม้จะทำให้เจ็บปวดก็ตาม
“ อืม.. เราไม่ใช่คงคนที่ใช่ของหน่อย เป็นเพื่อนก็เป็นเพื่อน นายนี่มันจริงๆ น่าเตะมากๆ บอกรักง่าย บอกเลิกก็ง่าย เฮ้อ เย็นแล้วกลับกันเถิด เดี๋ยวเราขอไปล้างหน้าแปบนึงนะ รอแปบนึง ”
. .
ต่อวักน้ำแรงๆล้างหน้า เพื่อซ่อนน้ำตาที่กำลังไหล เขาไม่อยากให้หน่อยเห็นน้ำตาของเขา เขาอยากจะชำระล้างความเศร้าให้หมดไปในวันนี้  ในเมื่อหน่อยต้องการแบบนั้น เขาก็คงต้องยอมตามนั้น แม้จะเจ็บแปลบๆก็ตาม แต่จะทำไงได้ ในเมื่อหน่อยไม่ได้รักเขาแบบนั้นแล้ว แต่อย่างน้อยๆ ยังคงเหลือเยื่อใยของความเป็นเพื่อนบ้างก็ยังดี ต่อรันทดกับการถูกหักอกซึ่งๆหน้าแบบนี้เหลือเกิน เขาหัวเราะเบาๆกับตัวเองอย่างขมขื่น และรำพึงกับตัวเองเบาๆว่า..
“ อกหักเนี่ยมันเจ็บปวดจริงๆเลยเว้ย ”
. .
แป๋มจำได้ว่า เมื่อหน่อยเล่าให้ฟังมาถึงตรงนี้ เขาก็เอ่ยถามหน่อยว่า..
“ ทำไมพี่ใจร้ายจัง ไปบอกเลิกพี่ต่อเฉยเลย ผมว่ามันดูโหดร้ายจริงๆนะ แล้วจากนั้นพี่ก็คงมีคนใหม่ ใช่ไหม? ”
“ ทำไงได้ ก็พี่ไม่ได้รู้สึกชอบต่อแบบนั้นอีกแล้วนี่นา รู้สึกเหมือนแค่เพื่อนกัน จะไปฝืนใจทำไมจริงไหม? แล้วก็.. ใช่ หลังจากนั้นพี่ก็มีคนใหม่ ”
“ แล้วจากนั้น ก่อนที่พี่จะมาคบผม ผมขอเดาว่าพี่คงโดนบอกเลิก ผมว่ากรรมต้องตามทันพี่แน่ๆ พี่โหดร้ายขนาดนั้น ”
“ แป๋มเดาถูก ใช่.. พี่โดนบอกเลิกอย่างเจ็บปวด กรรมตามทันพี่จริงๆ แต่แล้ว.. อีกไม่เกิน 10 นาที เขาคนนั้นก็กลับมาขอคืนดีใหม่ ”
“ ใครกันนะ ท่าจะบ้า บอกเลิกแค่ 10 นาที แล้วขอคืนดี แล้วอย่างนี้จะไปบอกเลิกทำไมกัน ”
“ ก็นั่นน่ะสิ พี่ก็ว่าถ้าจะบ้าจริงๆ ก็.. คน คนนั้นมันก็คือ.. แป๋มน่ะแหละ หลังจากนายต่อ พี่ก็มาคบกับแป๋ม แล้วในวันหนึ่ง เมื่อไม่นานมานี้เองด้วย จู่ๆ แป๋มก็มาบอกเลิกกับพี่ เล่นเอาพี่ใจหายเลย พี่ร้องไห้แทบขาดใจเลยวันนั้น แต่.. อีกไม่เกิน 10 นาทีต่อมา แป๋มก็มาขอคืนดี ใช่ไหม? ลืมไปแล้วหรือ? เจ้าบ๊อง หึหึ ”
“ อ้าว.. เป็นผมเองเหรอเนี่ย จริงๆด้วยสิ เวรกรรม เฮ้อ!! ”

. . . .

แป๋มนึกมาถึงตรงนี้ก็หัวเราะคนเดียวเบาๆ สักพัก.. เขาก็ได้ยินเสียงรถยนต์ของแม่เขากลับมาแล้ว เขาจึงลงไปเปิดประตูหน้าบ้านให้ ขณะที่แป๋มกำลังปิดประตูหน้าบ้าน หน่อยก็เดินออกมาจากบ้านเขา ตรงมาหาแป๋ม แล้วก็บอกกับแป๋มว่า..
“ แป๋ม พรุ่งนี้วันหยุดเราไปเที่ยวกันนะ ”
“ ได้ๆ แหะๆ อ้าวพี่หน่อย แล้วพี่ต่อกลับไปแล้วเหรอ? ”
“ อืม.. กลับไปแล้ว ทำงานกันเสร็จเพิ่งกลับไปเมื่อครู่นี้เอง แล้วนี่แป๋มทำการบ้านหรือยัง? ”
“ ยังเลยพี่ หยุดตั้งหลายวันเดี๋ยวค่อยทำก็ได้ ”
“ ไปเอามาทำสิ เดี๋ยวพี่จะได้ช่วยดูให้ไง ทำเสียให้เสร็จๆ วันหยุดจะได้มีเวลาให้กันเยอะๆ ช่วงนี้พี่ก็ว่างๆแล้ว งานที่คั่งค้างก็ทำเสร็จไปแล้วเมื่อกี้ พรุ่งนี้เราจะได้ไปร่อนกันให้ทั่วดีไหม? พี่กับแป๋มไม่ได้ไปไหนต่อไหนกันตั้งนานแล้วนะ ”
“ ครับ ดีเลยพี่ หึหึ ”
พูดจบ นายแป๋มก็วิ่งแผลุบเข้าไปในบ้าน เพียงชั่วครู่.. แป๋มก็หอบหิ้วสมุดออกมา แล้วปีนรั้วผลุบเข้าไปในของบ้านหน่อยแบบที่เคยทำมาตั้งแต่เด็กๆ จวบจนถึงบัดนี้ก็ยังไม่เคยเปลี่ยน..

*โปรดติดตามตอนต่อไปเร็วๆนี้ครับ^^

มีเรื่องสั้นแถมให้อ่านกันเพลินๆครับผม ข้างล่าง อิอิ

[Pikachu]

*ผมขอแถมเรื่องสั้นน้ำเน่าแบบเวอร์ ให้อ่านกันเล่นๆอีกเรื่องครับ

เคยเขียนไว้นานแล้ว เอาปัดฝุ่นใหม่ แก้ไขให้เป็นแนวบอยเลิฟครับ

อ่านกันเล่นๆเพลินๆนะครับผม^^

ชมพู่กับมังคุด

หนุ่มน้อยนั่งเอียงไปเอียงมาหน้ากระจกได้สักพักใหญ่แล้ว จนในที่สุด.. เขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูเหมือนว่าคงต้องปลงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเสียแล้ว
“ เฮ้อ!! สิวหนอสิว ขึ้นที่ไหนไม่ขึ้น ดันมาขึ้นตรงปลายจมูกพอดีเลย บวมแดงน่าเกลียดจริงๆ เจ็บๆเสียด้วยสิ ไม่อยากไปโรงเรียนเลยวันนี้ อายจังเลย  ”
แล้วเขาก็ตัดใจลุกขึ้น คว้ากระเป๋า เดินด๊อกแด๊กเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน อย่างหมดอาลัยตายอยากในชีวิต ด้วยความกังวลว่าจะโดนเพื่อนล้อไหมหนอ? แต่.. คงไม่หรอกน่า เขาพยายามนึกปลอบใจตัวเอง เพื่อนๆคงเข้าใจ เรื่องสิวเป็นเรื่องธรรมชาตินี่นา เขาพยายามมองโลกในแง่ดีไว้ก่อน แต่..ถ้าเกิดว่า.. โดนล้อขึ้นมา เขาจะทำไม่สน เพราะสิว ขึ้นเองเดี๋ยวมันก็หายเอง ความหล่อเหลาลดลงไปวันสองวัน คงไม่เป็นไรนักหรอก เดี๋ยวสิวหายเขาก็กลับมาหล่อระเบิดเหมือนเดิม โฮะๆๆ เขาแค่นหัวเราะในใจอย่างแกนๆ ดูเหมือนว่าเขาจะซีเรียสกับสิวเม็ดนี้มากเลย คนรูปหล่อลากยกกำลังสองแบบเขาก็เงี้ยแหละ..
“ ชมพู่ๆ แหมทำไมวันนี้ ไม่ทักเลยนะ รอด้วยสิ  ”
นั่นเจ้าต้นนี่นา แล้วนี่เขาเรียกใครนะ ข้างหลังก็ไม่มีใคร? มองมาทางตัวเขา แต่เรียกชื่อใครไม่รู้ อะไรกันนะไอ้บ๊องนี่
“ นายเรียกใครเหรอ? เพื่อนใหม่เหรอ? ไหนล่ะ อยู่ไหน? ”
“ ก็เรียกนายนั่นแหละ ไม่ยอมทัก ไม่ยอมรอเลยนะ จะรีบไปตามควายที่ไหนเหรอ? หืม ตาชมพู่ ”
“ เฮ้ยไอ้บ้า เราไม่ได้ชื่อชมพู่นะ เราชื่อแจ๊ค ลืมชื่อเราแล้วเหรอไอ้เพี้ยน แต่.. นายอย่าบอกบอกเรานะว่า.. นายตั้งฉายาใหม่ให้กับเรา ”
“ ก็แหม วันนี้หน้านายดูเหมือนชมพู่จัง โดยเฉพาะตรงจมูก เหมือนชมพู่มากๆ น่ากินๆ อยากกินชมพู่ เหอๆๆ ”
“ กวนจริงๆ แซวแต่เช้าเลยนะ เออ ไม่เป็นสิวมั่งให้มันรู้ไป คอยดูนะ อย่าพลาดก็แล้วกัน เราจะเล่นกลับไม่ให้ได้ผุดได้เกิดเลย ไอ้บ้า ไอ้มังคุด ”
“ อะไรๆๆ ใครมังคุด เราต้นสุดหล่อต่างหาก ไหนๆ หน้าเราเหมือนมังคุดตรงไหน? หล่อออกอย่างนี้ มองมุมไหนก็หล่อ จริงไหมจ๊ะตาชมพู่ ฮ่าๆ ”
“ เชอะ เนี่ยเหรอหล่อ ตัวดำหน้าดำยังกับผิวมังคุด ดีหน่อยนะที่หน้าไม่มีสิว ไม่งั้นนะเราจะเรียกนายว่า ไอ้น้อยหน่าเน่า โฮะๆๆ เดี๋ยววันนี้เรากลับบ้าน จะเผาพริกเผาเกลือแช่ง ให้สิวนายขึ้นเต็มไปหมดเลย คอยดูเถอะ ”
“ โหย..  เล่นงี้เลยเหรอ? ล้อเล่นหน่อยเดียว ทำฉุนไปได้ ถึงตอนนี้นายเป็นสิว นายก็ยังดูหล่อลากไส้อยู่เหมือนเดิมนั่นแหละ ฮ่าๆ ”
“ เชอะ ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี ตบหัวแล้วมาลูบหลังเหรอ ไปดีกว่า ไม่อยากคุยกับคนตัวดำเหมือนมังคุด ไอ้มังคุดๆๆๆ ไปแล้ว.. เดี๋ยวมังคุดติด เหอะๆๆๆ  ”
แล้วเขาก็หันขวับอย่างรวดเร็วจนคอแทบเคล็ด เดินต๊อกๆเดินจากไปพลางนึกในใจว่า.. เราต้องไม่หวั่นไหว เราต้องมั่นใจในความหล่อ ที่อาจจะลดลงไปเล็กน้อย เพราะสิวเจ้ากรรม ที่นานๆจะขึ้นสักเม็ด..
เวลาผ่านไปไม่นานสิวก็หาย เขากลับมามีความมั่นใจเต็มเปี่ยมอีกครั้ง แต่.. สิ่งที่ทำให้เขารำคาญใจต่อมา คือ เพื่อนๆต่างพากันเรียกเขาว่าตาชมพู่ตามเจ้าต้น นายมังคุดตัวดำจอมแสบนั่นเอง แรกๆเขาก็ไม่พอใจนัก แต่พักหลังๆนี้เขาชักจะชินๆเสียแล้ว ซึ่งมันก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร? ชื่อชมพู่ไม่เห็นน่าจะเกลียดตรงไหน? ฟังดูก็น่ารักดีออก แม้จะฟังดูเป็นผู้หญิงๆหน่อยก็เถิด ถึงนายต้นดูเหมือนจะชอบป่วน ชอบแซว กวนใจเขาเสมอๆก็ตาม แต่เขาก็ไมได้นึกโกรธเคืองอะไรมากนัก คงเป็นเพราะความสนิทสนมที่เรียนด้วยกันมายาวนาน และความที่ต้นเป็นคนสนุกสนาน เจ้าต้นจะคอยเย้าแหย่ทำให้เขาหัวเราะบ่อยครั้ง ในยามที่เขาไม่ค่อยสบายใจหรือเศร้าใจ ต้นก็จะคอยให้กำลังใจในแบบของเขา ซึ่งมันก็ทำให้เขาหัวเราะได้ทั้งน้ำตาเสมอ ถึงนายต้นจะตัวดำ กวนๆ ปากเก่งชอบแซว แต่ต้นก็เป็นเพื่อนที่มีน้ำใจดีคนหนึ่ง เขามานั่งนึกๆดูแล้ว.. แม้ว่านายต้นจะตัวดำไปหน่อย แต่ใบหน้าคมคายที่เรียบเนียนไม่มีสิว บวกกับอุปนิสัยนิสัยสนุกสนานร่าเริงของเขา ทำให้นายต้นดูมีเสน่ห์ไม่น้อยเลย บางทีเขาก็แอบคิดว่า.. บางที..เจ้าต้นอาจจะแอบสนใจเขาอยู่เงียบๆก็ได้ กระมัง? จึงได้จึงชอบมาหยอกล้อเขาอยู่ตลอด นี่เจ้าต้นจะรู้ไหมหนอ? ว่าที่เขาต่อปากต่อคำ ทำท่าไม่พอใจบ่อยครั้งแบบนั้น จริงๆแล้ว เขาแอบชอบนายต้นนะ
. . . .
ต้นหยุดเรียนไปหลายวันแล้ว เขาได้ข่าวว่าต้นป่วย แต่ก็ใกล้หายดีแล้ว และต้นคงกลับมาเรียนได้ในวันพรุ่งนี้ ช่วงที่ต้นหยุดเรียนไปหลายวันมานี้ แจ๊ครู้สึกเหงาๆชอบกล และคิดถึงจ้าต้นจริงๆ มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ ที่เหมือนขาดๆอะไรไป แต่..พรุ่งนี้เจ้าต้นก็จะกลับมาเรียนแล้วนี่นา เขารู้สึกดีใจที่จะได้พบหน้าต้นอีกครั้ง เขาอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆจัง..
. . . .
“ แจ๊คๆ รอด้วย ”
“ อ้าวต้น เป็นไงบ้าง? ค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้วใช่ไหม? ”
“ อืม ดีขึ้นมากแล้วละ ช่วงที่เราป่วยเราคิดถึงนายมากๆเลยนะ คิดถึงมากจริงๆ มันรู้สึกเหงาๆปากชอบกล หึหึ ”
“ ฮึ!! เออ.. เราก็เหงาหูเหมือนกัน  อุ๊ป!!  หนังสือหล่น ”
“ แจ๊ค เดี๋ยวเราเก็บให้นะ ”
“ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวเราเก็บเอง ”
แล้วทั้งคู่ต่างก็ก้มลงเก็บพร้อมกัน ทำให้แก้มต่อแก้มมาชนกันโดยบังเอิญ เมื่อแก้มแนบแก้ม ทั้งคู่ต่างก็รู้สึกวูบวาบแปลกๆ ทั้งสอง นั่งมองหน้ากันนิ่ง จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกัน และรู้สึกว่า.. ใบหน้าร้อนผ่าววูบวาบ ทำให้แก้มใสๆของแจ๊คเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ ในขณะที่หน้าดำๆของต้น ก็คล้ำลงจนเหมือนสีม่วงคล้ำ แล้วต้นก็เอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ ด้วยเสียงหัวเราะเก้อเขิน..
“ หน้านาย.. เอ่อ.. สีชมพูเหมือนสีของลูกชมพู่เลยนะแจ๊ค แต่ก็.. เอ่อ เราว่า ก็น่ารักดีนะ แหะๆ ”
“ นายก็เหมือนกันนั่นแหละ สีหน้าของนายดูเหมือนกับสีของลูกมังคุดเลยนะ นายมังคุด ก็ดูหล่อดีไปอีกแบบ แหะๆ ”
ตาสบตา สัมผัสที่สื่อถึงใจ สื่อความหมายที่เข้าใจกันได้กับความรู้สึกที่วูบวาบสั่นไหว โลกทั้งใบจึงเป็นสีชมพู และอบอวลไปด้วยกลิ่นไอที่อบอุ่น สดใส กับความรักแรกรุ่นที่เริ่มผลิบาน ของ..

ชมพู่ กับ มังคุด

[FOAM]

ไปเที่ยวๆๆๆ

น่าีรักดี เรื่องนี้

[High_Wizard]

เรื่องชมพู่น่ารักดีเนอะซี แต่ตอนใหม่ก็น่ารักนะ ฮ่าๆๆ






เป็นกำลังใจให้นะครับ......................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ

[mist]

รอตอนต่อไป 

[andyus1]

ง่ะ ชักจะยังงัยๆ นะคร้าบบบ

เอาน้องที่ป้ายรถเมล์มานะหรอ

หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องนะครับ

เอางี้ เอามาหั้ยเพื่อนหน่อย(รุ้สึกว่าช่อต่อ)ท่าจะโอน้าคร้าบบบบ

แบบว่า มิอยากกหั้ยดราม่ามากมาย

เด๋วน้ำตาหมดเปงกราบุงไหอีก

เริ่มระเเวง อย่าทำร้ายกานน้าคร้าบบบบ

แต่ก็ยังคงชอบน้องคนนั้นอยู่อ่ะ ตูบ้าไปแล้ววว

รออ่านตอนต่อไปดีก่าเนอะ 

[PEAK]

คนเขียนน่ารักมาก  มีเรื่องสั้นมาให้อ่านเพลิน ๆ ด้วย 

+1  ให้กับความน่ารัก


ชอบหน่อยอ่ะ ~!   เปิดเผย  แ่บ่งเวลามาเอาใจใส่ แป๋มได้ดีจัง  ^__^  ...  แล้วเป็นแฟนกะต่อมาก่อนหรือนิ อุ อุ


ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ น้า 

[psychological]

เข้ามารอตอนต่อไป

[YO DEA]

 

[nana]

น่ารักทั้งสองเรื่องเลย

[nOn†ღ]

ชอบทั้งสองเรื่องเลย ไม่เอาเศร้าแล้วน้า

[dahlia]

ไปเที่ยวไหนกันคู่นี้ จะได้ตามไปดู


ปล. เรื่องชมพู่กับมังคุด น่ารักดี ไม่เอามาต่อให้ยาวกว่านี้หน่อยเหรอค่ะ

[pickki_a]

น่ารักทั้งสองเรื่องเลยคับ

ว่าแต่ไปเที่ยวกันเนี๊ย จะมีอะไรหรือเปล่าหว่า?? 

[Pikachu]

ขอขอบพระคุณ..

สำหรับทุกคอมเม้นจากเพื่อนๆ พี่ๆทุกคนนะครับ

ผมโหวต +1 ให้เพื่อเป็นการขอบคุณจากใจผมครับ

โปรดติดตามตอนต่อไปของนิยายเรื่องนี้ได้เลยครับ^^

 

[Pikachu]

สองเรา

สายๆของวันถัดมา หน่อยเดินออกมาจากบ้านและชะโงกหน้าไปทางบ้านแป๋มตรงบริเวณกำแพงโปร่งเตี้ยๆที่กั้นระหว่าง 2 บ้าน แล้วหน่อยเอ่ยเรียกแป๋ม
“ แป๋มๆ เสร็จหรือยัง? ”
สักพัก หน่อยก็เห็นแม่ของแป๋มเดินออกมาแล้วก็เอ่ยพูดคุยกับเขา
“ อ้าวหน่อย จะออกไปข้างนอกกับแป๋มแล้วใช่ไหม? ”
“ ครับน้า นัดกันไว้น่ะครับ ”
“ อืม.. เห็นแป๋มมาขอน้าตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเหมือนกัน นี่เจ้าแป๋มเงียบอยู่บนห้องยังไม่ลงมาเลย เดี๋ยวน้าขึ้นไปดูให้นะลูก ”
“ ครับน้า ขอบคุณครับ ”
ผ่านไปได้ครู่ใหญ่ แป๋มก็ออกมาด้วยชุดแต่งกายที่ทันสมัยสไตลล์วัยรุ่น ทำให้แป๋มแลดูหล่อเหลาไม่เบา
“ ทำไมช้าจังเลยแป๋ม ”
“ โทษทีพี่หน่อย แป๋มตื่นสายน่ะ เมื่อคืนเล่นเกมส์ดึกไปหน่อย แหะๆ ”
“ มิน่าล่ะ อืม.. แป๋มแต่งตัวหล่อจังเลย กางเกงแป๋มสวยมากเลยนะ ”
“ ตัวใหม่น่ะพี่ แม่เพิ่งพาไปซื้อให้เมื่อวันก่อน  นี่ยังไม่ได้ซักเลย กลิ่นใหม่ยังฟุ้งอยู่เลย เอามาใส่ก่อน เห่อของใหม่ แหะๆ พี่หน่อยก็แต่งตัวหล่อน้า ดูสิเท่ห์ระเบิดเลย หึหึ ”
“ มาชมกันเองซะแล้วเจ้าแป๋มเนี่ย เออ.. แป๋ม นี่แป๋มคงยังไม่ได้กินอะไรเลยละสิ เห็นบอกตื่นสาย ”
“ เมื่อกี้คว้าขนมปังมากินแผ่นหนึ่งแล้ว เดี๋ยวว่าจะเอานมเปรี้ยวมากินรองท้องอีกสักกล่องหนึ่ง พี่หน่อยจะเอาด้วยไหม? เดี๋ยวแป๋มเอามาเผื่อ ”
“ ไม่ละแป๋ม เมื่อกี้พี่กินข้าวต้มมาถ้วยหนึ่งแล้ว งั้นไปกันเถิด เดี๋ยวพี่ขับรถพ่อพี่ไป ”
“ แล้วนี่พี่หน่อยขับรถแข็งแล้วเหรอ? ”
“ พอได้นะแป๋ม ช่วงก่อนที่จะไปสอบใบขับขี่คราวนั้น พ่อพี่ก็พาขับซ้อมๆ ตอนนี้พี่ขับพอคล่องบ้างแล้วละ ไม่งั้นพ่อพี่จะยอมให้เอารถมาใช้เหรอ? แล้ววันนี้ก็วันหยุดถนนโล่งขับง่ายสบายๆ พี่จะฝึกมือให้คล่องๆด้วยน่ะแป๋ม เนี่ยแม่พี่ยังสั่งให้แวะซื้อของใช้มาด้วย จดรายการมายาวเหยียดเลย ถ้าไม่เอารถไป หิ้วของไม่ไหวหรอกแป๋ม พี่กะว่า.. วันนี้เราคงไปกันไม่ไกล ไปกันที่แฟชั่นฯก็แล้วกันไม่ไกลมากเท่าไร ไปดูหนังแล้วหาอะไรกินกันแล้วก็ซื้อของนะ ตามนี้แล้วกันนะแป๋ม ”
“ ก็ได้พี่ เดี๋ยวแป๋มวิ่งไปเอานมแล้วไปเปิดประตูให้นะ ”
แล้วแป๋มก็วิ่งผลุบเข้าไปในบ้าน เพียงชั่วเวลาไม่นาน เขาก็ออกมาแล้วก็ไปเปิดประตูหน้าบ้านของหน่อย พอหน่อยถอยรถเคลื่อนออกมานอกตัวบ้าน แป๋มก็ปิดประตูให้ แล้วก็เปิดประตูรถขึ้นไปนั่งเคียงด้านหน้า แล้วรถยนต์สีดำมันวาววับคันนั้นก็เคลื่อนตัวออกไปตรงออกจากหมู่บ้าน มุ่งสู่ถนนใหญ่
. . . .
“ พี่หน่อย ผมรู้สึกว่าพี่ขับช้าไปหน่อยไหม?  ผมว่า.. แม่ผมขับรถไม่ค่อยเร็วมากแล้วนะ แต่ก็ยังขับฟิ้วกว่าพี่นะ ”
“ ก็มันเสียวๆเหมือนกันนี่หว่าแป๋ม พี่มือใหม่นะเว๊ย เดี๋ยวพี่ก็คล่องเองแหละ ใจเย็นๆน่า ”
“ อืม.. แล้วนี่พี่จะไปไหนเนี่ย ผมว่าจะถามตั้งนานแล้ว ไหนบอกไปแฟชั่นฯไง? มันไปทางนี้เหรอพี่ ดูไม่คุ้นทางเลย ผมว่าไม่น่าใช่ว่าจะไปทางนี้นะพี่ ”
“ เมื่อกี้พี่เลี้ยวผิดว่ะแป๋ม จำทางผิดน่ะ เคยแต่ขึ้นรถเมลล์นี่นา นี่ตอนนี้พี่กำลังหาที่กลับรถอยู่ แหะๆ ”
“ ถึงว่าสิ.. โธ่เอ๊ย!! แล้วนี่เมื่อไหร่จะถึงละเนี่ย ”
“ อย่าบ่นสิวะไอ้แป๋ม เดี๋ยวก็ถึงเองน่ะแหละ ทำเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้ เดี๋ยวเบิ๊ดกะโหลกแตก ฮ่าๆ ก็ถือซะว่านั่งรถเล่นเรื่อยๆกินลมชมวิวเล่นกับพี่ ไม่ดีหรือไงวะเจ้าแป๋มฮ่าๆ  ”
“ กินลมชมวิวซะงั้น เอ้า.. ไม่บ่นก็ได้ หึหึ ”
. . . .
แล้วทั้งคู่ก็มาถึงที่หมาย ศูนย์การแห่งนี้กว้างใหญ่พอสมควร แต่ในวันหยุดแบบนี้ดูเหมือนกับว่าผู้คนจะมาจับจ่ายใช้สอยและเดินเล่นพักผ่อนกันหนาตาพอสมควร หน่อยและแป๋มเดินเตร็ดเตร่อยู่บริเวณส่วนที่เป็นโรงภาพยนตร์ เลือกดูโปรแกรมหนังที่น่าสนใจอยู่ครู่ใหญ่ก็ตัดสินใจเลือกดูภาพยนต์แนวรักวัยรุ่นที่กำลังโด่งดังอยู่ในช่วงนั้น จากนั้น.. เวลาผ่านไปได้พักใหญ่จวบจนภาพยนต์ได้จบลงทั้งสองก็เดินเคียงกันออกมาและเอ่ยพูดคุยกันถึงภาพยนต์ที่เพิ่งดูจบไปเมื่อสักครู่ อยู่ภายในบริเวณศูนย์การค้าที่กว้างใหญ่แห่งนั้น
“ แป๋มหนังสนุกจังเลยเนอะ ซึ้งๆด้วย พี่ชอบจังเลย มีบางช่วงพี่ดูแล้วน้ำตาซึมๆเลย ”
“ แป๋มก็ว่างั้นแหละ สนุกดี หนังดีจริงๆ ซึ้งมากๆ ”
“ มิน่าล่ะ แป๋มถึงเอาหัวมาซบ แล้วกุมมือพี่แน่นเลยน้า แหมๆ ซึ้งใหญ่เลยละสิ ”
“ ก็มันซาบซึ้งนี่นา ดูแล้วมันก็เคลิ้มๆใจหวิวๆ ก็เลยอยากซบน่ะ พี่หน่อยเองก็ยังซบแป๋มเลย ผมว่า.. ไม่มีใครเห็นหรอก ในโรงมันมืดๆ ที่ตรงเรานั่งกันก็ไม่มีใครมานั่งข้างๆ ”
“ พี่ว่า.. ความจริงหนังเรื่องนี้ดังนะ แต่รอบที่เราดูคนไม่ค่อยเยอะ ที่นั่งว่างเต็มเลย คงจะปลายๆโปรแกรมแล้วด้วย ”
“ ก็คงจะอย่างนั้นนะพี่ เออ.. พี่ ผมชักหิวแล้ว เราไปหาอะไรกินกันเถิดนะ “
“ ก็ได้แป๋ม พี่ก็ชักหิวเหมือนกัน แล้วนี่แป๋มอยากกินอะไรล่ะ ”
“ ฟาสฟู้ดก็แล้วกัน มีให้เลือกหลายอย่างดี อยู่ตรงนั้นเอง เดี๋ยวแป๋มไปแลกการ์ดก่อนนะ ”
หลังจากนั้นทั้งคู่แลกซื้ออาหารมารับประทานร่วมกันมากมายหลายอย่างจนอิ่มหนำ จนเวลาล่วงเลยได้สักพักใหญ่จนบ่ายคล้อยใกล้เย็นเต็มที หลังจากนั้นหน่อยและแป๋มก็พากันไปเดินเล่นดูของต่างๆกันอย่างเพลิดเพลิน
“ แป๋ม เราไปดูตรงนั้นกันเถิด เป็นเสื้อผ้าลดราคายี่ห้อดีด้วย ”
“ ก็ได้พี่ ”
.
.
.
“ แป๋มว่าเสื้อตัวนี้สวยไหม? ราคาไม่แพงเลย ลดตั้ง 50% แน่ะ ”
“ สวยดีพี่ ราคาไม่แพงจริงๆด้วย ”
“ แป๋มชอบไหม? พี่ซื้อให้นะ ”
“ ชอบนะพี่ พี่หน่อยใจดีจังเลย ผมเกรงใจนะ ”
แป๋มมีความรู้สึกว่า หน่อยช่างดีกับเขาเหลือเกิน เกือบตลอดทั้งวันในวันนี้ หน่อยก็ออกค่าใช้จ่ายเกือบทุกอย่างให้กับเขา แล้วนี่ยังจะซื้อเสื้อให้เขาอีก หน่อยคงหมดเงินไปเยอะพอดูจากการที่ได้มาเที่ยวกัน เขารู้สึกเกรงใจจริงๆ ทุกครั้งที่ไปไหนต่อไหนกัน หน่อยจะคอยเทคแคร์เรื่องค่าใช้จ่ายให้ตลอด หลายต่อหลายครั้งที่เขาช่วยค่าใช้จ่ายบ้าง แต่เขาก็รู้สึกว่า มันไม่มากเท่าที่หน่อยจ่ายให้กับเขาเลย หน่อยดูจะรักเขามากจริงๆ เขารู้สึกตื้นตันใจเหลือเกิน
“ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย พี่อยากให้แป๋มน่ะ เดี๋ยวพี่ก็จะซื้อตัวหนึ่งเหมือนกัน คนละตัวเนอะแป๋มเนอะ ”
“ ขอบคุณนะครับพี่ พี่เนี่ยดีกับผมจริงๆ ”
หน่อยยิ้มและไม่ตอบว่าอะไร เขานำเสื้อที่เลือกไว้สองตัวไปส่งให้กับพนักงาน และเมื่อชำระเงินเรียบร้อย หน่อยก็หันมาพูดกับแป๋มว่า..
“ แป๋ม เดี๋ยวเราไปซื้อของใช้ในซุปเปอร์มาร์เก็ตให้แม่พี่แล้วเรากลับกันนะ ชักจะเย็นมากแล้วน่ะแป๋ม ”
“ เอาอย่างนั้นก็ได้พี่หน่อย ”
. . . .
แล้วทั้งคู่ก็เดินทางกลับเมื่อเวลาเย็นมากแล้ว ในระหว่างที่หน่อยกำลังขับรถ ทั้งคู่ก็เอ่ยสนทนากันไปด้วย
“ เป็นไงแป๋ม วันนี้สนุกไหม? ”
“ สนุกมากเลยพี่ ”
“ อืม.. แล้วนี่พรุ่งนี้เราจะไปไหนกันดี? ”
“ ผมว่า.. ไม่ไปดีกว่า นอนอยู่บ้านน่าจะดีกว่า ”
“ อ้าว.. ทำไมละแป๋ม ก็เรานัดกันไว้แล้วไง ว่าวันหยุดเราจะไปเที่ยวกันให้ทั่วเลยไง ”
“ พี่หน่อยหมดเงินเยอะแล้ว ไปกับผมทีไรพี่ก็เปลืองเงินนะ ผมจะออกให้บ้าง พี่ก็ไม่ค่อยอยากให้ผมจ่ายเลย ผมเกรงใจน่ะพี่ วันนี้ก็สนุกมากๆแล้ว วันหยุดที่เหลือก็นอนอยู่บ้านก็ได้ ไม่อยากให้เปลืองเงินพี่น่ะ  ”
“ ทำไมละแป๋ม ไม่เห็นจะเป็นไรเลย พี่พอมีนะแป๋ม แป๋มคิดมากทำไมล่ะ มันก็แค่นิดหน่อยเอง นานๆจะเต็มที่กันสักครั้ง งั้นเอางี้ก็ได้ พรุ่งนี้เราไม่ไปไหนไกลๆกันก็ได้ ไปนั่งรถเล่นวนๆแถวๆบ้านเรากัน พี่อยากจะฝึกมือขับรถให้คล่องๆน่ะ วันหยุดพ่ออยู่บ้านไมได้ไปไหน พี่จะขอรถพ่อพี่มาฝึกขับให้คล่องมากขึ้น พ่อพี่คงไม่ว่าหรอก เอาแบบนี้แล้วกันนะแป๋ม ”
“ ก็ได้พี่ เอาแบบนี้แหละ ”
“ แล้วแป๋มก็ต้องเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวเรือพี่ด้วยนะ พี่อยากกิน พี่จะกินให้พุงกางเลย ให้แป๋มเลี้ยงพี่มั่ง แป๋มจะได้สบายใจ ”
“ ได้เลย ผมก็อยากจะตอบแทนพี่บ้างอยู่เหมือนกัน แล้วพี่หน่อยจะให้ผมเหมาร้านเขาเลยดีไหม? เราจะได้กินกันกันให้เต็มที่เลยไง ฮ่าๆ ”
“ แล้วแป๋มจ่ายไหวเหรอ? จะเหมาร้านเขาน่ะ หึหึ ”
“ ก็พูดเล่นไปงั้นแหละ ขำขำน่ะ แหะๆ อ้าว.. แล้วนี่พี่จะไปไหนอีกละเนี่ย มันคนละทางแล้วนะพี่ เลี้ยวผิดอีกละสิ ”
“ ไม่ผิดหรอก พี่ขับอ้อม อยากอยู่กับแป๋มนานๆไง อยากขับกินลมเล่นๆแบบนี้กับแป๋ม จะเปลืองน้ำมัน เปลืองแกสก็ช่างมันเถิด เพราะพ่อเป็นคนจ่ายนี่นา ฮ่าๆ ”
“ อย่าๆ อย่ามากลบเกลื่อน พี่เลี้ยวผิดชัวร์เลย ผมรู้หรอก ”
“ รู้ทันอีก ไอ้เด็กบ้า ก็แป๋มอยากมาชวนพี่คุยทำไมล่ะ พี่เลยไม่มีสมาธิ ฮ่าๆ ”
“ จำทางผิดเอง แล้วยังจะมาโทษผมอีก พี่นี่จริงๆเลย หึหึ ”
ทั้งคู่พูดคุยหยอกเย้ากันตลอดทางจวบจนถึงบ้านเมื่อฟ้าเริ่มมืด การได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ หน่อยและแป๋มรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน มันช่างเป็นวันแห่งความสุข ที่มีแค่เพียง.. สองเรา

*โปรดติดตามตอนต่อไปเร็วๆนี้ครับ^^

[nana]

 


มีความสุขทั้งสองคน

[nOn†ღ]

ว้าววว มีความสุขไปกะสองหนุ่มด้วยเลย พี่หน่อยใจดีจังอบอุ่นๆ 

[High_Wizard]

ยิ้มตามตลอดทั้งเรื่องเลยนะซี ดีจังๆๆๆๆๆๆๆๆ คนอ่านจะลอยไปกับปุยเมฆแล้วว







เป็นกำลังใจให้นะครับ................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

พี่หน่อยน่าร๊ากกกกอะ ใจดีอย่างแรง

อยากมีพี่ชายใจดีบ้างจัง จะได้สบาย

[FOAM]

สุขแล้วจาเศร้ามั๊ยเนี่ยยยย

[nanalonely]

อร้ายย ไม่ได้มาหลายวัน ซีลงเพียบเลย

แนนแปะไว้ก่อนน๊า

วันนี้ไม่มีแรงแล้ว

เดี๋ยวพรุ่งนี้ตามเข้ามาอ่านนะ

คืนนี้ฝันดีน๊า