หัวข้อ: ยังจำได้มั้ย ว่าผู้ชายคนแรกที่คุณรัก....ชื่ออะไร?

[เด็กโรงเรียนประจำ]

ดีใจจังเลยครับที่เพื่อนๆทุกๆคนชอบ

ขอบคุณนะครับสำหรับคำชม

มันเป็นกำลังใจที่ดีมากๆเลยที่เดียวสำหรับผมกับงานเขียนเรื่องแรกในชีวิตของผม

ขอบคุณอีกครังนะครับ

จากใจ

เด็กโรงเรียนประจำ

[เด็กโรงเรียนประจำ]

บทที่ 6 เปิดเทอมขึ้น ม.2


     ในที่สุดวันเปิดเทอมก้อมาถึง พ่อก็มาส่งผมและรีบกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่ผมก็ไม่ได้เสียใจแต่อย่างใด เพราะดีใจมากกว่าที่จะได้กลับมาโรงเรียน

     พอเข้ามาในหอก็เห็นเด็กชั้น ม.1 ตัวเล็กๆหลายคน ทำให้อดนึกถึงสมัยตอนที่ผมเข้ามาใหม่ๆไม่ได้ แต่บางคนก็ตัวใหญ่ยังกะเด็ก ม.ปลาย และอีกคนที่ผมอดใจที่จะมองหาไม่ได้ ก็คือไอ้ปิง ไม่รู้มันมารึยัง แต่ก็ไม่เห็นมันสักที ผมก็ไม่สนใจ จัดข้าวของของผมใส่ตู้เสื้อผ้าให้เรียบร้อย คิดว่ายังไงเดี๋ยวก็ต้องเจอกันที่โต๊ะกินข้าวอย่างแน่นอน

     แต่พอถึงเวลากินข้าว มันก็ยังไม่มาสักที ผมก็เป็นห่วงมันว่า ทำไมยังไม่ยอมมาสักที มันจะเป็นอะไรรึป่าว ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นผมถึงกระวนกระวายใจที่จะเจอมันให้ได้ แต่ตอนนั้นผมรู้สึกเป็นห่วงมันจริงๆ

     พอกินข้าวเสร็จผมก็รีบกลับมาที่หอเพื่อที่จะอาบน้ำ ผมก็หน้าบานขึ้นมาทันที เมื่อเห็นปิงกำลังจัดของใส่ตู้เสื้อผ้า ผมเลยรีบเข้าไปหามัน

     ทำไมเพิ่งมาว่ะมึง กูนึกว่ามึงจะย้ายโรงเรียนแล้วซะอีก
     รถพ่อกูเสียว่ะ กว่าจะซ่อมเสร็จ ก็เลยมาช้าไปหน่อย มันตอบแบบเหนื่อยๆ
     กูจะไปอาบน้ำ ไปอาบพร้อมกูป่ะ ผมชวนมัน
     เออๆ รอแป๊ปนึง กูจัดของก่อน      
      งั้นกูช่วยจะได้เสร็จไวๆ พูดเสร็จ ผมก็เข้าไปช่วยมันพับเสื้อผ้า

     จัดของสักพักทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย ผมกับมันก็เดินใส่กางเกงในตัวเดียวพร้อมขันน้ำกับผ้าขนหนูไปที่ห้องน้ำกัน แล้วก้อเข้าห้องน้ำอาบน้ำด้วยกันตามปกติ สักพักมันก็ถามผมว่า

     ขนมึงขึ้นยังว่ะ จู่ๆมันก็ถามผมด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น
     มีแล้ว นิดหน่อย มึงจะอยากรู้ไปทำไม ไม่พูดป่าวผมก็ถกกางเกงในนิดหนึ่งเพื่อโชว์ให้มันดู ว่าขนผมขึ้นแล้วจริงๆน่ะ
     ชักว่าวกัน มันชวนผม
     กูไม่อยากทำตอนนี้ว่ะ แม่งหนาว ผมตอบไปเพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
      แล้วมึงอยากทำตอนไหนล่ะ มันย้อนถามผม
     ไม่รู้เหมือนกัน มึงอยากทำก็ทำคนเดียวก็แล้วกัน ผมก้อตอกมันกลับไป
     ไม่เอาดีกว่า มันยิ้มแหยๆ แล้วต่างคนก้อรีบอาบน้ำจนเสร็จ

     คืนนี้เป็นคืนแรก ก็จะต้องมีการจับสายพี่เลี้ยงน้องเลี้ยงกัน ผมได้น้องชื่อน้องอาร์ม ตัวเล็กๆ ผิวขาว หน้าตาน่ารักดีครับ ส่วนไอ้ปิง ได้น้องสดเป็นน้องเลี้ยง ที่สำคัญ น้องสดเป็นตุ๊ดด้วยครับ ท่าทางจะแรงไม่ใช่ย่อย

      5555555555 มึงได้ตุ๊ดเป็นน้องเลี้ยง ผมขำล้อเลียนมัน
     ดี กูจะได้จับปล้ำเป็นเมียเลย มันก็พูดย้อนผมกลับมา แต่รู้มั้ยครับ ว่าคำพูดคำนั้น ทำไมมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่ามันจะพูดเล่นหรือพูดจริง แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่า ไม่อยากให้มันทำแบบนั้นกับน้องสดเลย แต่ปากผมกลับตอบไปอีกว่า
     ก็ดี มึงจะได้ไม่ต้องมานอนเบียดกู ไปเบียดน้องเค้าแทน ผมพูดขำๆกลับไป
     มึงไม่อยากให้กูไปนอนกับน้องเค้าจริงอ่ะ มันถามแบบแปลกใจ
     เรื่องของมึงอยากจะนอนที่ไหนก้อนอนเหอะ ตามใจ

     และวันนั้นมันก็ไม่มานอนกับผมจริงๆด้วยอ่ะ ผมก็กระวนกระวายใจ นอนไม่ค่อยหลับเลยครับ ในตอนนั้นรู้สึกว่าอยากให้มันมานอนอยู่ข้างๆผมเหมือนเดิม ผมแปลกใจตัวเองมากว่าทำมันตอนนั้นผมรู้สึกแบบนั้นกับมัน และผมก็ลุกขึ้นมาจากเตียง แกล้งเดินไปเดินมา เพื่อหาว่ามันไปนอนอยู่ที่ไหน และสิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้นก็เป็นจริงครับ มันไปนอนอยู่เตียงน้องสด และภาพที่ผมเห็นคือ มันกำลังนอนกอดน้องสดแน่นเลยครับ

     ตอนนั้นผมรู้สึกเสียใจมาก ตัวสั่น มือก็สั่น ผมก็เลยรีบกลับมานอนที่เตียงตัวเองทันที ใจผมเต้นแรงมากๆ รู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมผมต้องรู้สึกแบบนี้เมื่อเห็นไอ้ปิงไปนอนกอดคนอื่น หรือว่า ผมจะคิดกับมันเกินเพื่อนไปแล้วจริงๆ ไม่สิ ไม่ได้ ไม่มีทาง ผมจะชอบผู้ชายด้วยกันได้ยังไง ผมคิดในสมองแบบนี้ทั้งคืน ผมนอนไม่หลับเลยทั้งคืน

      เช้าวันรุ่งขึ้นที่โต๊ะกินข้าว ท่าทางผมดูอิดโรยเหมือนคนอดนอน จนเพื่อนๆต้องถาม

     เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอไงว่ะ ตาคล้ำมาเชียว เอกถามผม
     อืม คิดถึงบ้านว่ะ เลยนอนไม่ค่อยหลับ ผมตอบแบบขอไปที
     นึกว่านอนไม่หลับ เพราะไม่มีกูนอนอยู่ข้างๆซะอีก จู่ๆไอ้ปิงก็พูดขึ้นมา เพื่อนในโต๊ะก็ขำกันใหญ่
     พ่อมึงเหอะ ผมตอกกลับไปแบบคนอารมณ์เสีย ทำมันหน้าเจื่อนเลยทีเดียว แต่ในใจผมกับร้อนผ่าว เพราะผมเป็นแบบที่มันพูดจริงๆ

     วันนั้นผมนั่งเรียนไม่เป็นสุขเลยครับ เพราะในใจมัวแต่คิดถึงเรื่องที่ไอ้ปิงพูด มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมได้แต่ถามตัวเองในใจ ว่าทำไม ทำไม ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนั้นกับมัน ผมบอกกับตัวเองในใจว่าเราต้องไม่คิดแบบนี้กับมัน ผู้ชายจะรักผู้ชายด้วยกันไม่ได้ ตอนนั้นผมยอมรับว่าตัวเองสับสนมากจริงๆ

      พอถึงตอนอาบน้ำตอนเย็นผมก็เดินไปอาบน้ำตามปกติ ขณะกำลังจะเข้าห้องน้ำ ก็มีคนตะโกนตามหลังมา

     รอด้วย กูอาบด้วย ไอ้ปิงนั่นเอง มันพูดพร้อมกับทำหน้าทะเล้นใส่ผม
     ไม่เอา วันนี้กูอยากอาบคนเดียว ผมตอบแบบเอาจริง
     ทำไมว่ะ มึงโกรธกูเรื่องเมื่อเช้าเหรอ ที่กูพูดแบบนั้น มันถามผม
     ป่าว แต่วันนี้กูอยากอาบคนเดียวจริงๆ ผมยืนยันอย่างเสียงแข็ง
     อืม ตามใจ มันทำหน้าหงอย แล้วเข้าไปหาอาบที่ห้องอื่น

     ใจผมไม่สงบอีกแล้ว ความรู้สึกแบบนั้นมันยังคงก่อขึ้นในหัวใจผม นี่ผมคงต้านทานความรู้สึกนี้ไม่ได้จริงๆ กูคงตกหลุมรักมึงจริงๆแล้วแหละ ไอ้ปิง


    จะเจอใครๆ ไม่เคยจะสับสน ก็คุยก็คบเป็นเพื่อนกัน
     ก็มีแค่เธอ คบกันไม่ทันจะกี่วัน ฉันก็เริ่มมีปัญหา

     แค่เธอหันไปมองยิ้มกับใครก็ไหวหวั่น ฉันก็ไม่สบายใจ
     ยิ่งได้เห็นเค้ามอง ยิ้มให้เธอยิ่งร้อนใจ ไม่รู้ว่าทำไมต้องเดือดร้อน
   
     อยู่ๆ ก็มีเรื่องราวให้นอนไม่หลับ ให้กลับมาคิดวกวนทั้งคืนวุ่นวาย
     อยู่ๆ ก็มีเรื่องเธอรบกวนหัวใจ นี่มันหมายความว่าไง

     อยู่ๆ ก็มีเรื่องราวให้นอนไม่หลับ ให้กลับมาคิดวกวนทั้งคืนวุ่นวาย
     อยู่ๆ ก็มีเรื่องเธอรบกวนหัวใจ นี่มันหมายความว่าไง ที่ฉันเป็น

    ในความเป็นจริงเข้าใจตลอดมา ว่าเธอกับฉันเป็นเพื่อนกัน
    ที่ไม่เข้าใจทำไมที่ใจฉันนับวันยิ่งมีปัญหา

    อยู่ๆ ก็มีเรื่องราวให้นอนไม่หลับ ให้กลับมาคิดวกวนทั้งคืนวุ่นวาย
    อยู่ๆ ก็มีเรื่องเธอรบกวนหัวใจ นี่มันหมายความว่าไง ที่ฉันเป็น

[kiyomine]

มาต่อเร็วๆนะคร้าบบบ
ค้างมากๆ อยากอ่านต่อใจจะขาด

[mantdash]

ว้าวๆๆๆ +1 เจิมเรื่องใหม่ครับ สนุกดีครับ สำนวนแบบนี้ชอบอิอิ

[sexyman]

มาเจิมไว้ก่อน   

แล้วก็กลับไปอ่าน 

 

[Sith]

จุดเปลี่ยน...

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

น่าติดตามต่ออย่างแรงนะเนี่ย

จริงๆน่าจะพูดออกไปตรงๆเลยอะไรจะได้ง่าย หรือ จบ ลงไปเลย อิๆ

[PEAK]

หุ หุ  เด็กน้อยเริ่มจะมีความรักก็งี้แหละ สับสน ๆ 

ปิง ดูยากจังเล๊ย ~!  ...  กะ น้องเลี้ยงนอนกอดได้อีก เฮ้อ~!  สงสารกล้าตอนนั้นจัง

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วสิ  อยากรู้กล้าจะจัดการความรู้สึกตัวเองอย่างไร ?

ขอบคุณ คนเขียนมาก ๆ น้า ...  อ่านแล้วมีความสุขมากครับ 

[เด็กโรงเรียนประจำ]

ชื่นใจจังเลยครับ เห็นแบบนี้แล้วก้อมีกำลังใจ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากเพื่อนๆ

ขอบคุณที่ชอบงานเขียนของผม

น้อมรับคำติชมทุกประการ

เด็กโรงเรียนประจำ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

จิ้มคนเขียน อิๆ

แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ

ประทับใจการแต่งมาก บอกตรงๆว่าชอบเรื่องราวแนวๆนี้อยู่เป็นทุนเดิมด้วย

เลยอ่านแล้วรู้สึกว่ามันโดนใจอะนะ

อัพบ่อยๆดีนคราบเนี่ย

[เด็กโรงเรียนประจำ]

บทที่ 7 จูบแรกในชีวิต


     การเรียนในชั้น ม.2 ก็ไม่ค่อยยากเท่าไร ซึ่งในช่วงนี้ผมจะสนใจกับการเรียนเป็นพิเศษ ไม่ค่อยได้คุยกับไอ้ปิงเท่าไร แต่ทุกๆคืน ผมก็ยังคงชำเลืองอยู่ว่ามันไปนอนเตียงไหนกับใคร แต่สิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้ผมสบายใจนิดหนึ่ง ตรงที่ว่ามันไม่ได้ไปนอนกับน้องสดอีกเลย

     ปิงทำท่าจะเข้ามาคุยกับผมหลายครั้งมาก แต่ผมไม่เปิดโอกาสให้มันเลย ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมตัวเองต้องทำแบบนี้ ทั้งๆที่ใจจริงแล้ว ผมอยากจะคุยกับมันใจจะขาด ทำไมผมต้องทำอะไรฝืนความรู้สึกตัวเองแบบนี้ด้วยนะ ไม่เข้าใจจริงๆ

     ในช่วงก่อนสอบกลางภาค อาจารย์ให้จับกลุ่มทำรายงายกัน พวกเด็กเรียนก็มักจะจับกลุ่มอยู่ด้วยกัน ทำให้พวกไอ้ปิง ซึ่งเป็นเด็กบ๊วยของห้องไม่มีคนเลือกที่จะเอาไปเข้ากลุ่มด้วย เพราะพวกนี้จะช่วยอะไรไม่ค่อยได้มาก ผมเห็นดังนั้นก็สงสารมันเหลือเกิน อดไม่ได้ ที่จะเดินเข้าไปหามัน

     ไงมึง มีกลุ่มรึยัง ผมถามมันพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้หนึ่งที
     ยังเลยว่ะ ไปถามกลุ่มไหนแม่ง ก็บอกว่าเต็มหมด มันทำเสียงเศร้าๆ
     อยู่กลุ่มเดียวกับกูมั้ย แต่มีข้อแม้ว่ามึงต้องช่วยกูทุกอย่างตามที่กูสั่ง โอเคมั้ย     
     ได้เลยครับ เจ้านาย มันพูดพร้อมกับทำท่าตะเบ๊ะ แหมมึงนี่มันน่ารักจริงๆ

     ตอนกลางวันกลุ่มรายงานผมทั้งหมดก็ไปที่ห้องสมุดไปช่วยกันค้นคว้าหาข้อมูลในการทำรายงาน ซึ่งไอ้ปิงก็ช่วยได้เยอะมากกกกกกกกกกกกกก เห็นมันเอาแต่หาอ่านหนังสือการ์ตูน จนผมต้องเข้าไปเตือนมัน เพราะเกรงใจ กลัวเพื่อนคนอื่นจะว่าที่ผมไปเอามันมาเข้ากลุ่ม มันก็เหมือนจะรู้ตัว รีบตามผมไปช่วยกันหาหนังสือทำรายงานทันที

     เย็นวันนั้นผมสั่งให้มันช่วยผมตัดรูปภาพจากหนังสือพิมพ์แล้วติดกาว แค่นั้นล่ะครับที่มันจะสามารถช่วยผมทำได้ ส่วนผมเป็นคนลงมือเขียนรายงานเอง ระหว่างที่ผมกำลังตั้งหน้าตั้งตาเขียนรายงาน มันก็ทำลายความเงียบนั้นด้วยการถามผมว่า

      กล้า มึงหายโกรธกูแล้วเหรอ มันถามพร้อมทำหน้านิ่งๆ
      ป่าวนี่ กูไม่ได้โกรธมึงซะหน่อย ผมทำหน้ายิ้มๆ เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
      กูไม่รู้หรอกนะ ว่ามึงโกรธกูเรื่องอะไร แต่กูก็ดีใจนะ ที่มึงกับมาคุยกับกูเหมือนเดิม กูอ่ะอยากคุยกับมึงมาก แต่มึงอ่ะ ทำหน้าตาไม่อยากคุยกับกูเลย กูเลยไม่กล้าคุยกับมึง มันพูดต่อว่าผมใหญ่เลย
      ช่วยไม่ได้ มึงไม่มาคุยกับกูเอง 5555 ผมหัวเราะ พร้อมกับแอบยิ้มในใจ
      งั้นคืนนี้กูไปนอนกับมึงเหมือนเดิมน่ะ ไม่ได้นอนกับมึงแล้วนอนไม่ค่อยหลับเลย เหอะๆๆ มันพูดแบบเขิลๆ
      ผมยักคิ้วให้มันหนึ่งทีเป็นอันรู้กันว่าตกลง

      ผมนึกในใจ ไม่น่ะ มึงอย่าพูดแบบนั้นสิ แค่นี้กูก็ตกหลุมรักมึงจนแทบจะโงหัวไม่ขึ้นแล้ว พูดแบบนี้มันน่ากระโดดเข้าไปจูบจริงๆ

     แล้วคืนนั้นมันก็มานอนกับผม

     ฝันดีนะ กล้า มันกระซิบข้างหูผม
     ปิง ผมกระซิบเรียกมันเบาๆ
     อะไรว่ะ มันกระซิบกลับมา
     คืนนี้มึงนอนกอดกูได้ป่ะ ผมพูดเชิงขอร้องมัน
     ถึงมึงไม่บอก กูก็จะกอดมึงอยู่แล้ว มันพูดพร้อมกับหันมาจ้องหน้าผมแล้วเอามือมากอดเอวของผม แล้วดึงผมเข้าไปใกล้ๆมัน

     ตอนนี้เราทั้งสองคนนอนหันหน้าเข้าหากัน แต่ยังไม่มีใครหลับตา ณ เวลานั้น ลมหายใจของมันแทบจะกลายเป็นลมหายใจของผมอยู่แล้ว จมูกของมันอยู่ห่างจากจมูกผมเพียงแค่ไม้บรรทัดกั้น ผมหลับตาทันทีไม่กล้าสบตามัน ตอนนั้นผมรู้สึกว่าตัวผมเบาหวิวเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ เหมือนร่างกายกำลังหลั่งสารอะไรบางอย่างออกมา ผมไม่รู้ตัวแล้ว ในตอนนั้น ทุกๆอย่างมันรวดเร็วมาก จนมารู้สึกตัวอีกทีลิ้นอุ่นๆของไอ้ปิงก็เข้ามาอยู่ในปากผมแล้ว

[YO DEA]

 

เศร้า

[iGiG]

จิ้ม + ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ

เล่าเรื่องได้เรื่อยๆเรียบๆแต่น่าติดตามจังเลยค่ะ

รอตอนต่อไปนะคะ 

[nana]

จูบกันแล้ว

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

จิ้ม พี่  nana อิๆ

ในที่สุดก็จูบกัละ 

ปล. ปิงน่าร๊ากกกกก

[Just let it be]

จูบกันแล้วอะ

 

[Sith]

โอ๊ะโอ...
เริ่มแย้ว มิ้ว~

[M@nfaNG]

  เริ่มเปิดใจแสดงออกกันแล้ว
  เขียนได้ดีเลยค่ะลื่นไหล น่าติดตามภาษาก็ง่ายๆ รออ่านต่อนะคะ

[nOn†ღ]

จูบกันแล้วด้วยยยยย 

น่ารักใส ๆ ตามวัยเลย สนุกดีค่ะ รออ่านต่อนะ 

[mma419109]

  puppy love อ๊ะ น่ารักจัง 

[mantdash]

น่ารักมากมาย ทำไมเราไม่มีแบบบ้างนะ

[dahlia]

ค่อยๆ เริ่มแสดงออกแล้ว เริ่มพัฒนาความรู้สึกไปเลยๆ ดูน่ารักดีนะ 

[tmmajor]

เพิ่งอ่านวันนี้...

ทำไมสมัยม.ต้นเราไม่มีงี้มั่งอะ
ไม่เปนไร ตอนนี้มีก็โอเคแล้ว อิอิ

[PEAK]

ู^
^
เจาะไข่รีบน ~!  ดังเป๊าะ เลย ^__^

อ่านตอนนี้แล้ว 

ปิง... เรื่องเรียนนี่ อ่านการ์ตูน กะ แปะรูป  แต่เรื่องรักนี่สามารถมาก~!!

น้องกล้าสติกลับมายางงงงงง  ^__^

ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ น้า   

[bixzz]

+1 ให้แล้วนะครับ...
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ เลยนั่งอ่านเจ็ดตอนรวด
ชอบรูปแบบการเล่าเรื่องจังครับ...ค่อยเป็นค่อยไปเรื่อยๆ
แต่คนอ่านก็ได้พัฒนาการไปพร้อมๆ กับคนในเรื่องที่เล่าด้วย
อ่านแล้วเหมือนเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นๆ ด้วยเลยครับ

รออ่านต่อนะครับ...จูบแล้วยังไงต่ออ่ะ 

[เด็กโรงเรียนประจำ]

บทที่ 8 ความลับ ไม่มีในโลก


     ตอนที่ไอ้ปิงมันสอดลิ้นเข้ามาในปากผม ผมตกใจมาก ไม่คิดว่ามันจะกล้าทำถึงขนาดนี้ เกิดมายังไม่เคยจูบกันใครเลย นี่เป็นจูบแรกในชีวิตผม แถมจูบกับผู้ชายอีกต่างหาก แต่ก็น่าแปลกที่ผมกลับชอบในสิ่งที่มันกำลังทำอยู่ และไม่คิดที่จะขัดขืนแต่อย่างใด กลับปล่อยไปตามธรรมชาติ โดยผมก็เอาลิ้นของผมสอดกลับเข้าไปในปากของไอ้ปิง พันกันในปากไปมา มันช่างมีความสุขเสียเหลือเกิน สักพักผมก็เป็นคนถอนปากออกมา แล้วมองหน้าไอ้ปิง ผมเห็นมันยิ้มเบาๆที่มุมปาก เราสองคนต่างไม่พูดอะไร เพียงได้แต่นอนจ้องหน้ากันในความมืด แล้วมันก็จูบที่หน้าผากผมหนึ่งที แล้วคืนนั้นมันก็นอนกอดผมทั้งคืน ผมมีความสุขจริงๆที่ได้ทำแบบนี้ ผมแอบเพ้อในใจ จนหลับไปในที่สุด

     หลังจากวันนั้น ผมกับปิงก็แทบจะเป็นคนๆเดียวกัน ตัวเราติดกันไปไหนด้วยกันทุกๆที่ ที่ไหนมีผมที่นั่นต้องมีปิง ทุกๆวันเราก็จะไปอาบน้ำพร้อมกัน นั่งทำการบ้านด้วยกัน และนอนพร้อมกันทุกวัน และก่อนนอนทุกคืนเราจะต้องจูบกันก่อนทุกครั้ง อิอิ มีความสุขมากๆเลยครับผมในช่วงนั้น
 
     แต่สิ่งที่ผมทำอยู่ทุกวัน มันก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของคนๆหนึ่งไปได้ คนคนนี้นอนอยู่เตียงตรงข้ามกับผม คือหัวเตียงของคนคนนั้นกับหัวเตียงผมจะหันเข้าหากัน มีแค่ทางเดินแคบๆกั้นเท่านั้น คนคนนั้นก็คือพี่ติม กะเทย รุ่นพี่ ม.3 ซึ่งขอบอกไว้เลยว่า ถ้าพี่ติมรู้เรื่องอะไร ไม่นานหรอกครับ คนทั้งโรงเรียนก็จะรู้

     หลังเลิกเรียน ท๊อปมาให้ผมสอนการบ้านให้ จู่ๆ ท๊อปก็ถามผมว่า

     ได้ข่าวว่ามึงกับไอ้ปิงนอนจูบกันทุกคืนเลยเหรอว่ะ จริงป่ะ มันถามผมด้วยสีหน้าจริงจัง
     ปัญญาอ่อน กูจูบไม่ลงหรอก ไอ้เหี้ยปิงอ่ะ ผมปฏิเสธหน้าตาย แต่ความจริงมันตรงกันข้าม
     เห็นเค้าลือๆกันอยู่ มันบอกผม
     ใครบอกมึงว่ะ ผมถามมันด้วยสีหน้าอยากรู้
     เห็นเค้าบอกว่าพี่ติมเป็นคนเห็น แล้วก็เห็นมาหลายวันแล้วด้วย เมื่อคืนนี้พี่ติมก้อเลยชวนพวกพี่ๆ ม.3 ตั้งหลายคนมาแอบดูพวกมึงจูบกัน     
      ตายห่าล่ะ ผมคิดในใจ ผมนึกว่าจะไม่มีใครเห็นซะอีก มืดซะขนาดนั้น
     อืม ขอบใจนะที่มาบอกกู พูดเสร็จผมก็รีบลุกหนีไปทันที ไม่สงไม่สอนมันละการบ้าน

     ตอนนั้นที่รู้ผมยอมรับครับว่าผมตกใจมาก กลัวคนอื่นจะรู้ กลัวคนจะมาล้อ ที่สำคัญ ปากของพี่ติมใช่ย่อยซะที่ไหน แล้วนี่ไม่ใช่แค่พี่ติมเห็นคนเดียว มีพี่ ม.3 เห็นอีกตั้งหลายคน ผมจะทำยังไงดี ผมคิดไม่ออกเลยจริงๆ แล้วนี่ไอ้ปิงมันรู้ยังเนี่ย ว่าชาวบ้านชาวช่องเค้ารู้เรื่องเรากันหมดแล้ว

     เย็นวันนั้นที่โต๊ะกินข้าวผมก้อทำหน้าตาปกติ เห็นไอ้ปิงมันก็หน้าระรื่นเฮฮาเหมือนเดิม เดินมาก็มาตบหัวผมเล่นอีก

     นี่แหน่ เดินมาก่อน ไม่คอยกูเลยนะ มันตบหัวผม แล้วก็บ่นๆ

     ผมก้อนั่งเฉยๆ ไม่สนใจมัน ใจจริงก็อยากจะเล่นตอบ แต่ผมสังเกตเห็นว่าโต๊ะกินข้าวพวกพี่ ม.3 กำลังจับตามามองที่โต๊ะผมอยู่ ซึ่งไอ้ปิงมันก็สังเกตเห็นเช่นกัน

    พวก ม.3 มองมาทางพวกเราทำไมว่ะ ไอ้ปิงมันถามไอ้ท๊อป
    กูก็ไม่รู้เหมือนกัน ไอ้ท๊อปพูดแล้วมองมาที่ผม

     แต่พวกเราก็ไม่แคร์แต่อย่างใด ก็ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวกันไปตามปกติ ระหว่างที่กินข้าว ผมก็คิดไปต่างๆนานา ผมกลัว กลัวจะโดนล้อมากๆเลย ว่าจูบกับผู้ชายด้วยกัน ทำไงดีว่ะเนี่ยกู แล้วถ้าไอ้ปิงรู้ มันจะอายเหมือนเรามั้ยน้า

     พอกินข้าวเสร็จ หลังจากนั้นพวกผมก้อแยกย้ายกัน ปิงชวนผมไปซื้อขนม แล้วไปนั่งกินที่ศาลาริมน้ำกันสองคน

     ปิง มึงรู้เรื่องรึยังว่ะ ผมถามมัน
     เรื่องไร มันทำหน้าฉงน
     ก็เรื่องที่เราจูบกันอ่ะ คนอื่นเค้ารู้กันตั้งหลายคน   
     กูรู้ตั้งนานแล้ว พี่ติมเป็นคนเห็น แล้วบอกให้เพื่อนมาดู เมื่อคืนกูก็เห็นแล้วหล่ะ ว่าพวกนั้นมาแอบดู กูก็จูบโชว์แม่งเลย มันพูดแบบไม่รู้สึกอะไร

     ผมตกใจมากที่ได้ยินมันพูดแบบนั้น นี่มึงก็รู้เหรอเนี่ย ว่ามีคนแอบดู

     จวยเหอะ แล้วไมมึงไม่บอกกู กูไม่ได้อยากให้คนอื่นรู้ซะหน่อย ผมด่ามันแบบโกรธๆ
     ไม่เห็นต้องสนใจเลย มึงอายคนอื่นเหรอ แต่กูไม่อายว่ะ มันพูดแบบจริงจัง

     ตอนนั้นผมไม่คิดว่าไอ้ปิงมันจะพูดแบบนี้ ผมโกรธมันมาก ที่มันรู้ว่ามีคนมาแอบดู แต่ไม่ยอมบอกผม ผมเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ไอ้ปิงเห็นผมเป็นเช่นนั้น มันรีบวิ่งตามผมมาทันที

     เฮ้ยมึง ไอ้กล้า กูขอโทษ
     พอเหอะ ไอ้เหี้ย มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูอีกเลย ไปให้พ้นๆกูเลยไป ผมตอบไปแบบนั้นเพราะกำลังโกรธ

      มันรู้จักนิสัยผมดี ว่าถ้าผมโกรธจัดๆ ง้อไป ผมก็ใจแข็ง มันเลยปล่อยผมไป

     ไว้มึงอารมณ์ดี แล้วอยากคุยกับกูเมื่อไรก็บอกละกัน มันตะโกนตามหลังผมมา

     ผมสับสนไปหมดตอนนั้น เดินกลับหอคนเดียว คิดในใจว่าจะเอาไงต่อไปดี ใจหนึ่งผมก็รักไอ้ปิง อีกใจหนึ่งผมก็อายที่คนอื่นจะรู้ มันยากจริงๆสำหรับเด็กอย่างผม กับการมีความรักในแบบที่ฝืนธรรมชาติ

     พอกลับมาถึงหอ ทุกคนมองผมอย่างกับตัวประหลาด อย่างกับผมมีอะไรติดที่หน้าผม พอผมกำลังจะเอารองเท้าไปเก็บที่ชั้นวางรองเท้า ก็มีเสียงพี่ ม.3 แซวมา

     อ้าว แล้วไอ้ปิงไปไหนล่ะ ไม่ได้กลับมาพร้อมกันเหรอ     
     จะไปรู้ได้ไง ผมไม่ใช่พ่อมันนิ ผมตอบแบบอารมณ์เสีย

     พวกนั้นเห็นทีท่าไม่ดีจึงหยุดแซว

     และคืนนั้น ผมก็ลงมานั่งทำการบ้านที่ระเบียง แต่ผมก็ไม่เห็นไอ้ปิงมันลงมาเลย ใจผมก็คิดถึงมัน อยากให้มันลงมานั่งทำการบ้านเป็นเพื่อนผม ผมจึงรีบทำการบ้านให้เสร็จ แล้วขึ้นไปนอน ผมก็เห็นมันนอนรออยู่ที่เตียงผมแล้ว แต่มันไม่เห็นผม ใจจริงผมก็อยากนอนกับมัน แต่สมองกับสั่งให้ขาผมเดินไปที่เตียงน้องอาร์ม น้องเลี้ยงของผม ซึ่งห่างถัดไปอีกห้าเตียง

     อาร์ม พี่นอนด้วยเดะ ผมทำเสียงจริงจัง
     นึกไงวันนี้ พี่ถึงอยากมานอนกับผม มันถามผมอย่างประหลาดใจ
     จะให้กูนอนมั้ย ผมถามด้วยเสียงดุๆ
     ตามสบายเลยครับพี่ อาร์มตอบด้วยน้ำเสียงกลัวๆนิดนึง

     สรุปแล้วคืนนั้นผมก็นอนที่เตียงน้องอาร์ม แต่ผมนอนไม่หลับเลยครับ ผมจะทำยังไงดีน้า แอบเหล่ไปมองที่เตียงตัวเอง ก็เห็นสายตาของมันกำลังจ้องมาที่เตียงน้องอาร์มพอดี ผมเลยรีบหลบสายตา หันหลัง แล้วนอนทันที

    ผมคิดไม่ตกเลยทั้งคืน มันทรมานใจจริงๆ ผมจะทำยังไงต่อไปดี ผมควรจะหยุด หรือจะเลือกเดินต่อไป ผมคิดวนไปวนมา จนในที่สุดผมก็หลับไป พร้อมกับคำถามในใจที่ผมยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้

[เด็กโรงเรียนประจำ]

มาต่อบทที่แปดให้แล้วนะคร้าบๆๆๆ

ขอบคุณสำหรับกำลังใจ

มีอะไรอยากแนะนำก็เชิญได้เลยครับ

ยินดีทุกประการ

ขอบคุณอีกครั้ง ที่ทำให้ผมได้มีโอกาสสร้างรอยยิ้มให้กับคุณผู้อ่าน

หวังว่าจะทำให้คุณๆทุกท่านมีความสุขได้บ้าง

เด้กโรงเรียนประจำ

[OHmeza019]

เเค่ชื่อเรื่องก้โดนเเล้วอ่ะค้าบบ
ไงเปน สมาชิคด้วยคนน่ะค้าบบ

ไห้กำลังใจค้าบบ 

[YO DEA]

 


กอดๆๆ

[Sith]

ปัญหาเริ่มเกิดแย้ว