หัวข้อ: สานฝันนิรันดร : ขอบคุณทุกคน

[บุหรง]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

==============================

สานฝันนิรันดร


บทนำ

เด็กชายวัย ๑๓ ที่คิดจะหาเงินด้วยวิธีลัด ลูกค้ารายแรกที่เด็กชายเลือกคือชายหนุ่มชาวต่างชาติ เด็กชายตื่นเต้นแต่ก็หวาดกลัวอยู่บ้าง คืนนั้นกลับผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่เด็กชายคาดคิด สิ่งที่หลงเหลืออยู่คือความอ่อนโยนและอบอุ่น ที่เด็กชายประทับใจไม่รู้เลือน

๑๕ ปีผ่านไป เด็กน้อยซึ่งเติบโตเป็นชายหนุ่ม ได้พบกับชายหนุ่มชาวต่างชาติคนหนึ่งโดยบังเอิญ ความรู้สึกว่าชายหนุ่มผู้นี้ คล้ายคลึงกับชายหนุ่มชาวต่างชาติ ที่ตนเคยพบเมื่อวัยเด็กอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกเปลี่ยนเป็นความประทับใจและความหลงใหล โดยไม่ได้สนใจกับความแปลกประหลาดหลายๆอย่าง ของชายหนุ่มชาวต่างชาติผู้นี้

แต่การคบหาของคนทั้งสองอยู่ในความสนใจของชายหนุ่มสามคน
คนแรก หลงรักเด็กชายที่เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่ม แต่ไม่ได้รับความสนใจ จึงทั้งริษยาและเกลียดชังชายหนุ่มชาวต่างชาติผู้นี้
คนที่สอง เหมือนจะหลงรักทุกคนไปหมด จึงให้ความสนใจกับชายหนุ่มชาวต่างชาติเช่นกัน
คนที่สาม เห็นถึงความผิดปรกติหลายอย่างของชายหนุ่มชาวต่างชาติ จึงจับจ้องมองดูเป็นพิเศษ จนกลายเป็นความรักอย่างไม่รู้ตัว

บุคคลทั้งสี่ไม่รู้เลยว่า การเข้าไปเกี่ยวข้องกับชายหนุ่มชาวต่างชาติผู้นี้ จะนำพาพวกเขาให้ได้พบกับสิ่งใดบ้าง
.....................
ตอนนี้ไม่ต้องใส่หัวเรื่องแล้วนะ ว่านิยายหรือเรื่องเล่า นอกจากเรื่องสั้น ถึงจะใส่จ้า

*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

[||WiTHOuT_YoU||]

 

เย้นิยายใหม่ๆ เรื่องที่สอง

 

[Poes]

นิยายใหญ่ของคุณบุหรง 

[Kirimanjaro]

5 P


555+


มาต้อนรับคุณบุหรงครับ

อย่าเศร้าอีกเลยนะ  สงสารคนอ่านมั่ง  *-*

[menano]

 

เรื่องใหม่มาแล้ว

ดีใจมากมาย   

[salemon]

มาเปิดเรื่องใหม่ของพี่บุหรงค่า

ติดตามมาทุกเรื่อง แต่ตอนจบมะเอาแบบผู้มาเยือนนะค่ะ

 

[dahlia]

มารออ่านเรื่องใหม่ค่ะ   

[nartch]

เรื่องใหม่ ๆๆๆๆๆ 

[บุหรง]

บทที่ ๑

ปีพุทธศักราช ๒๕๓๕
วันหนึ่งในช่วงปลายฤดูร้อน

เที่ยงคืน ... ช่วงเวลาที่คนส่วนใหญ่หลับไหล เวลาที่เงียบสงบ แต่สถานที่บริเวณนี้กลับคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมาย ที่ออกมาแสวงหาสิ่งที่ตนต้องการ บางคนออกมาเพื่อทำงานหาเลี้ยงชีพ บางคนออกมาเพื่อหาสิ่งคลายเหงา บางคนออกมาเพื่อหาความสนุกสนาน บางคนออกมาเพื่อจะได้พบกับสิ่งที่คิดว่าเป็นกำไรชีวิต

เด็กชายนั่งอยู่บนบันไดทางเข้าห้างสรรพสินค้า ที่ปิดไปตั้งแต่ตอนประมาณสี่ทุ่ม มองดูผู้คนที่เดินไปเดินมา เด็กชายหลายคนที่เคยนั่งอยู่บริเวณนั้น ค่อยๆหายไปทีละคน ส่วนใหญ่เดินตามชายวัยต่างๆที่เข้ามาพูดคุยด้วย จนเหลือเพียงตัวเขาและเด็กชายอีก๔-๕ คน ตัวเขาเองนั่งซุกตัวอยู่บนบันไดขั้นบนสุด บริเวณนั้นค่อนข้างมืดกว่าบริเวณอื่น จึงไม่เป็นที่สนใจเท่าเด็กชายคนอื่นที่นั่งอยู่ด้านล่าง เด็กชายลังเลอยู่หลายครั้ง ที่จะออกไปเรียกความสนใจจากคนที่เดินผ่านไปมา เหมือนกับที่เด็กชายหลายๆคนทำ เพราะเขาไม่ใช่ ‘เด็ก’ เหมือนเด็กชายเหล่านั้น ในแบบที่คนเข้าใจกัน อีกประการหนึ่ง เขาเองยังมีความหวาดกลัวอยู่บ้าง เพราะไม่เคยทำเช่นนี้เลย นอกจากได้ยินได้ฟังมาจากเพื่อนๆในโรงเรียนเล่าให้ฟังเท่านั้น

แล้วสายตาของเด็กชายก็สะดุดเข้ากับชายหนุ่มต่างชาติคนหนึ่ง อาจเป็นเพราะเสื้อโค๊ทยาวสีเขียวขี้ม้าที่ชายหนุ่มคนนั้นสวมใส่ รวมไปถึงการเดินช้าๆทีละก้าว ทีละก้าว ราวกับจะระมัดระวังว่าจะเดินเหยียบเอาสิ่งที่ไม่คาดคิด ที่อาจจะมีบนทางเดิน แต่ใบหน้าที่ดูสะอาดสะอ้าน ประดับด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ผิวค่อนข้างขาวยิ่งดูดีรับกับผมสีน้ำตาลทอง เด็กหนุ่มตัดสินใจลุกจากที่ที่ตนนั่งอยู่ กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้น เพราะมองเห็นว่า มีเด็กชายหลายคนมองดูอยู่เช่นกัน และมีบางคนเริ่มขยับตัว เขาจึงต้องรีบชิงเข้าไปตัดหน้าเสียก่อน

“เฮ้ ... เปย์มีไฟว์ฮันเดรด ไอวิวโกวิทยู ... โอเค๊” เด็กชายพูดเสียงค่อนข้างดัง
ชายหนุ่มมองดูเด็กชายที่มายืนอยู่ตรงหน้าด้วยความสงสัย เด็กชายผมสั้นเกรียน อายุคงประมาณ ๑๒-๑๓ สวมใส่กางเกงยีนส์ เสื้อยืด สวมทับด้วยเสื้อแจคเกต รองเท้าผ้าใบ ดูแล้วไม่เหมือน ‘เด็ก’ คนอื่นๆที่เขาเคยเห็นนั่งกันอยู่ในบริเวณนี้ ชายหนุ่มจ้องมองจนเด็กชายต้องก้มหน้าเพราะความประหม่า ปนหวาดกลัว พลางเหลือบสายตาขึ้นมองชายหนุ่มเป็นพักๆ ท่าทางของเด็กชายทำให้ชายหนุ่มเริ่มยิ้ม
“ทำอะไรได้บ้าง” ชายหนุ่มถามด้วยเสียงพูดที่ค่อนข้างชัดเจน จนเด็กหนุ่มเบิกตากว้างด้วยความสงสัย “ว่ายังไง ... เราน่ะ ทำอะไรได้บ้าง ถ้าพอใจ ฉันจะให้มากกว่านั้นก็ได้ แล้วแต่จะเรียกราคา”
“ทำ ... ทำได้ทุกอย่างครับ ให้ผมทำอะไรให้ หรือจะทำอะไรผมก็ได้” เด็กชายตอบเสียงตะกุกตะกัก ตื่นเต้นเสียจนลืมคิดไปว่า ชาวต่างชาติคนนี้พูดภาษาไทยได้อย่างชัดเจน และคล่องแคล่ว
“ทุกอย่างแน่นะ” ชายหนุ่มถามอีกครั้ง
“ครับ ทุกอย่าง” เด็กหนุ่มกลั้นใจตอบ
“ดี ... งั้นตามมา”

ชายหนุ่มพูดแล้วหันตัวเดินกลับไปทางที่เดินมา ตรงไปยังแผงร้านค้าที่ตั้งเรียงรายกันอยู่บนทางเดิน เด็กหนุ่มรีบเดินตามไป จนมาหยุดอยู่หน้าแผงขายเสื้อผ้า
“เลือกเสื้อผ้าสักชุด ฉันอยากให้เธอมีชุดเปลี่ยนในตอนเช้า” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ “อ้อ ชุดคลุมนอนด้วยนะ”
เด็กชายมองดูชายหนุ่มด้วยความสงสัย แต่เจ้าของร้านที่เป็นหญิงวัยกลางคน ดูจะคุ้นกับลูกค้าลักษณะเช่นนี้ดี จึงชวนเด็กชายให้เลือกเสื้อผ้า จนได้เสื้อยืด กางเกงผ้า และเสื้อคลุมนอนอีกหนึ่งตัว ชายหนุ่มพาเด็กชายเดินไปซื้อถุงเท้า และชั้นในเพิ่มเติมจากร้านค้าบริเวณนั้น จากนั้นก็ขึ้นรถแทกซี่ไปสู่จุดหมายที่เด็กหนุ่มก็ยังไม่รู้ว่าเป็นที่ไหน

เด็กชายตื่นเต้นกับห้องพักที่ค่อนข้างกว้างใหญ่ ภายในโรงแรมมีระดับย่านกลางเมือง ชุดโซฟาหนังอย่างดีสีน้ำตาลอ่อนที่เขานั่งอยู่ ช่างนิ่มนั่งสบายยิ่งนัก มองดูเตียงนอนขนาดใหญ่ คลุมไว้ด้วยผ้าสีครีมสะอาดตา เข้ากับสีของผนังห้อง และยิ่งทำให้ห้องดูสว่างไสวมากขึ้น เด็กชายหันไปมองชายต่างชาติที่เขาติดตามมาด้วย หวังจะดูให้ชัดอีกครั้ง ก็เห็นว่าชายหนุ่มที่กำลังเอาเสื้อโค๊ตที่ถอดออก และเสื้อผ้าสำหรับเขาที่เพิ่งซื้อมา ใส่ไม้แขวนเสื้อจัดเข้าไปในตู้เสื้อผ้า กำลังมองดูเขาอยู่เช่นกัน ในแสงสว่างเช่นนี้ทำให้คิดว่า อายุของชายหนุ่มคงจะอยู่ในช่วง ๒๐ ปีต้นๆเท่านั้นเอง ใบหน้ารูปไข่ กับดวงตาที่เขามองไม่ชัดว่าเป็นสีอะไรกันแน่ ส่งรอยยิ้มมาให้เด็กชาย แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพียงครู่เดียวก็ออกมาพร้อมกับผ้าขนหนู เดินเข้ามานั่งลงข้างๆเด็กชาย

“อาบน้ำซะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยื่นผ้าขนหนูให้เด็กชาย ตอนนั้นเองที่เขาได้เห็นชัดว่า ดวงตาของชายหนุ่มเป็นสีเขียวเข้มราวกับมรกต ริมฝีปากของชายหนุ่มยังเป็นสีชมพูอ่อนราวกับกลีบดอกไม้
“ครับ” เด็กชายยื่นมือรับผ้าขนหนูมาไว้ในมือ แล้วก้มหน้าลงด้วยความเก้อเขิน ... ปนด้วยความกลัวที่เริ่มรู้สึกขึ้นมา ว่าเขาจะต้องทำอะไร หรือถูกทำอะไรต่อไป
“ไม่ต้องกลัวหรอกนะ” ชายหนุ่มพูดราวกับอ่านใจเด็กชายออก “หิวมั๊ย”
“เอ้อ ... นิดหน่อยครับ” เด็กชายตอบตะกุกตะกัก พลางเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม ก็เห็นชายหนุ่มยิ้มมากขึ้นอีก
“เดี๋ยวจะสั่งอะไรขึ้นมาให้ ตอนนี้อาบน้ำก่อน จะได้สบายตัว”
พูดจบชายหนุ่มก็จับตัวเด็กชายให้ลุกขึ้นยืน ถอดเสื้อแจคเกตของเด็กชายออก ตามด้วยเสื้อยืด เด็กชายยืนตัวแข็ง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความประหม่า
“ท่อนล่างถอดเองนะ แล้วเข้าไปอาบน้ำให้สะอาด ขัดขี้ไคลด้วยล่ะ”
ชายหนุ่มพูดเบาๆ แล้วหมุนตัวเดินไปนั่งลงที่หัวเตียง พลางยกหูโทรศัพท์ขึ้น เด็กชายมองตามแล้วก็รีบนุ่งผ้าเช็ดตัว ถอดกางเกงและกางเกงในวางไว้กับกองเสื้อบนโซฟา แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องน้ำไป ชายหนุ่มหันหน้ามองตามกหลังเด็กชาย ยิ้มด้วยความเอ็นดูขณะกรอกเสียงลงไปในหูโทรศัพท์

เด็กชายอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ จนสะอาดสะอ้าน จึงปิดก๊อกน้ำแล้วหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัว ยกขาเดินออกมาจากอ่างอาบน้ำ มองดูกระจกที่เป็นฝ้า เพราะอุณหภูมิของน้ำอุ่นที่เขาใช้อาบน้ำ ประทะกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศ นึกสนุกขึ้นมาจึงยกมือขึ้นเช็ดฝ้าบนกระจก จนมองเห็นใบหน้าใสๆเพราะวัยเด็กของเขา ใบหน้าค่อนข้างสี่เหลี่ยมผมสั้นเกรียน แต่ดูคมคายเพราะดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม รับกับขนคิ้วและเส้นผมที่เป็นสีน้ำตาลเข้มเช่นกัน จมูกค่อนข้างโด่ง ริมฝีปากแดงอิ่ม มองไล่ลงมายังรูปร่างของตัวเอง ที่รู้สึกว่าแขนขามันดูเก้งก้างไปหมด เด็กชายหันไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ดผมจนแห้ง แล้วใช้มือสางผมที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อยขึ้น ส่องกระจกมองดูตัวเองอีกครั้ง แล้วใช้ผ้าเช็ดตัวพันร่างกายท่อนล่าง ขมวดปมไว้ที่ด้านหน้าเหมือนที่เคยชิน เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ ตรงไปยังตู้เสื้อผ้า เห็นมีเพียงเสื้อคลุมนอนที่ชายหนุ่มซื้อให้แขวนไว้เพียงตัวเดียว
“ใส่ชุดนั้นแล้วมาทางนี้” เสียงมาจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา
เด็กชายหันไปมอง ก็เห็นชายหนุ่มกำลังมองภาพในจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่อยู่ จึงเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมมาใส่ นำผ้าเช็ดตัวไปเก็บไว้ในห้องน้ำ
“มานั่งนี่” เสียงของชายหนุ่มเรียกมาอีกครั้ง เด็กชายจึงเดินไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆชายหนุ่ม แล้วก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่า บนโต๊ะเล็กๆหน้าโซฟายาว วางไว้ด้วยอาหารหลายชนิด
 “หิวก็กินเสียก่อน ฉันจะไปอาบน้ำ” ชายหนุ่มบอกกับเด็กชาย แล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
เด็กชายมองดูอาหารบนโต๊ะ พลางคิดว่าจะเอาอย่างไรดี ... กินอาหารแล้วอยู่ต่อ ... แอบหนีออกไปตอนนี้เลย หรือกินอาหารนิดหน่อยก่อน แล้วแอบหนีออกไป เพราะชายหนุ่มคงไม่อาบน้ำเสร็จเร็วนัก แต่ความคิดสองประการสุดท้ายก็ต้องล้มเลิกไป เพราะเสียงน้ำไหลที่ดังอย่างชัดเจน เมื่อมองไปก็เห็นว่าประตูห้องน้ำไม่ได้ปิด หากเขาเดินไปเปิดประตูห้อง ซึ่งต้องผ่านประตูห้องน้ำ ชายหนุ่มคงต้องรู้ตัวแน่ๆ
“เอาวะ ... มาถึงขนาดนี้แล้ว” เด็กชายถอนหายใจ พลางเอื้อมมือไปเลื่อนถ้วยซุปมาตรงหน้า แล้วใช้ช้อนตักกิน

ซุปหมดถ้วยไปพร้อมกับขนมปัง๒ก้อน เด็กชายยังกินสปาเกตตี้กับสลัดผักอีกนิดหน่อย แต่ที่เด็กชายชอบที่สุด คงจะเป็นเค๊กชอกโกแลตชิ้นใหญ่ ที่กำลังตักเข้าปาก จนเค๊กชิ้นใหญ่หมดลง เด็กชายจึงนั่งดูโทรทัศน์ต่อจนรู้สึกว่าเสียงน้ำฝักบัวภายในห้องน้ำเงียบลง สักพักก็ได้ยินเสียงคนเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วไฟในห้องก็ดับลง เหลือเพียงแสงจากจอโทรทัศน์ และแสงสลัวจากโคมไฟที่อยู่บนโต๊ะตรงหัวเตียง เด็กชายเหลือบสายตามองดูชายหนุ่มที่เดินตรงไปยังเตียงนอน เด็กชายรู้สึกว่าผิวสีขาวอมชมพูของชายหนุ่มที่อยู่นอกผ้าเช็ดตัวซึ่งพันท่อนล่างไว้ เหมือนจะส่องประกายอยู่ในแสงสลัว ชายหนุ่มเลิกผ้านวมขึ้นสอดตัวเข้าไปในเตียงนอน นั่งพิงผนังด้านหัวเตียง ทอดขายาวไปใต้ผ้านวมหนานุ่ม แล้วโยนผ้าขนหนูไปกองอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กๆที่วางอยู่หน้าโต๊ะแต่งตัว ห่างจากเตียงนอนไม่มากนัก
“อิ่มแล้วก็มานี่ เอารีโมทมาด้วย”
เด็กชายกลืนน้ำลายลงคอด้วยความตื่นเต้น หยิบรีโมทเดินไปยืนนิ่งอยู่ข้างเตียงอีกด้านหนึ่งของชายหนุ่ม เมื่อเห็นว่าเด็กชายยังยืนนิ่งอยู่ ชายหนุ่มจึงขยับตัวเลิกผ้านวมออก เอื้อมมือดึงตัวเด็กชายให้นั่งลงบนเดียง จับขาเด็กชายให้ทอดยาวไปบนเตียงนุ่ม ตวัดผ้าให้คลุมร่างของเด็กชายไว้
“ถ้ายังไม่ง่วงก็ดูโทรทัศน์กันก่อน เปิดเสียงอีกหน่อยสิครับ ไม่ค่อยได้ยินเลย”
“ครับ” เด็กชายรับคำด้วยความประหม่า พลางกดรีโมทเร่งเสียงโทรทัศน์ให้ดังขึ้น ถึงสายตาจะจับจ้องอยู่ที่โทรทัศน์ แต่ในหัวกลับคิดถึงเรื่องที่เพื่อนๆเล่าให้ฟัง รู้สึกหัวใจเต้นแรง เมื่อคิดว่าชายหนุ่มอาจจะเริ่มต้นทำสิ่งเหล่านั้นกับเขา ในเวลาใดเวลาหนึ่ง แล้วเด็กชายก็ต้องสะดุ้ง เมื่อชายหนุ่มโอบแขนมาทางด้านหลัง แล้วเอนตัวมาจนร่างกายด้านข้างของชายหนุ่มแนบชิดกับร่างกายของตน
“อายุเท่าไหร่แล้ว” ชายหนุ่มถามเบาๆ
“สิบสามครับ”
“โซ ยัง .... เธอยังเด็ก สำหรับคนไทย เธอเด็กเหลือเกินที่ทำแบบนี้” ชายหนุ่มพูดแล้วถอนหายใจ
“แล้วคุณอายุเท่าไหร่ ทำไมพูดไทยเก่งจัง”
“ลองเดาดูสิ” ชายหนุ่มหันไปยิ้มให้กับเด็กชายที่หันมามอง
“ยี่สิบต้นๆ” เด็กชายคาดเดา ชายหนุ่มได้ฟังก็หัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ทำให้เด็กชายคลายความวิตกลงไป
“ฉันอายุมากกว่าที่เธอคิดมาก ... มากจนเธอคิดไม่ถึง”
“สามสิบเหรอ อย่าบอกนะว่าคุณอายุมากกว่านั้นอีก” เด็กชายเบิกตากว้าง
ชายหนุ่มอมยิ้ม พลางคิดว่ายังไงคนที่ตนโอบกอดไว้ก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี อดคิดไปถึงวัยเด็กของตนเองไม่ได้ สักพักก็หันไปมองดูภาพในจอโทรทัศน์ต่อ ท่าทางของชายหนุ่ม ทำให้เด็กชายที่เริ่มมีคำถามอีกมาก อดถามต่อไปอีกไม่ได้
“คุณยังไม่ตอบผมเลย ทำไมคุณพูดไทยเก่งจัง”
“ฉันเคยอยู่เมืองไทยหลายปี หลายปีมาก”
“ตั้งแต่คุณเด็กๆหรือเปล่า”
“ไม่หรอก แต่เอาเป็นว่าหลายปีก็แล้วกัน”
“คุณมาทำอะไรที่เมืองไทยเหรอครับ”
“มาเที่ยว แล้วต่อมาก็เริ่มทำธุรกิจ เมืองไทยน่าอยู่ คนไทยก็อัธยาศัยดี”
“โดยเฉพาะเด็กไทย ... รึเปล่าครับ” เด็กชายเริ่มถามอย่างนึกสนุก
“บางคนนะ โดยเฉพาะเธอ”ชายหนุ่มหันมามองหน้าเด็กชายอีกครั้ง “ฉันรู้ว่าความจริงเธอเป็นเด็กดี ไม่เหมือน ‘เด็ก’ ที่ออกมาทำอะไรตอนกลางคืนแบบครั้งนี้"
“ผมสิบสามแล้วนะ ผมโตแล้ว”
“เชื่อฉันสิ เธอยังเด็ก ... เมื่อเทียบกับฉัน เธอยังเด็กเหลือเกิน เอาหล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว เด็กดีควรจะนอนได้แล้ว”
“ผมจะดูโทรทัศน์” เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ที่ถูกย้ำถึงความเป็นเด็ก
ชายหนุ่มมองดูใบหน้าด้านข้าง ที่แสดงสีหน้าว่าไม่พอใจ แล้วอดนึกขำไม่ได้ จึงยกที่โอบไหล่เด็กชายขึ้นจับศรีษะของเด็กชายเขย่าเบาๆ แล้วดึงมาซบไว้บนไหล่ เด็กชายก็เอนตัวตามแรงมือแต่โดยดี ผ่านไปครู่ใหญ่ ความง่วงงันจึงเริ่มเข้ามาครอบงำเด็กชาย ไม่ได้รู้สึกตัวว่า ดวงตาที่ปรือลง และศรีษะที่ซบอยู่กับไหล่ของชายหนุ่มเริ่มเลื่อนไหลต่ำลง ในที่สุดเด็กชายก็หลับไหลลง โดยที่ซุกศรีษะลงไปบนอกอันอบอุ่นของชายหนุ่มนั่นเอง

[น้ำค้าง]

เย้ เรื่องใหม่ของตั้ม  ห้ามจบเศร้าแบบเรื่องที่แล้วนะ

[salemon]

อย่าบอกนะนะยมฑูต 

แล้วจะเกิดไรต่อไปง่า

[psychological]

 

[THIP]

กรี๊ด เรื่องใหม่ 

  คิดถึงน้องตั้ม 

[jokirito]

เหมือนจะไม่ใช่คนธรรมดาเลยอ่ะ

[Poes]

ฝรั่งคนนี้ มีเวทมนต์ปะเนี่ย สงสัยต้องลุ้นตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้ายมั้ย 

[hunkung11]

ดันๆๆ ๆ ๆๆ

555+

[yaoifan]

  คุณบุหรง

มาเจิมเรื่องใหม่

อ่านจากบทนำ ก็ชวนให้ติดตามแล้วค่ะ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[dahlia]

คำพูดของนายฝรั่งคนนี้ ออกแนวขนหัวลุก 

[maabbdo]

    เย้...เรื่องใหม่ๆๆๆ

ดีใจเป็นอันมาก

 

[Kirimanjaro]

พระเอกอายุเกินพันแน่ ๆ เลย   

[sakiko]

ว้าว เรื่อง ใหม่  

 

[StopLove]

พระเอกอายุเกินพันแน่ ๆ เลย  

 

ว่าไปครับเฮีย

[nOn†ღ]

  มารออ่านเรื่องใหม่ด้วยคนค่ะ

[tutu]

เรื่องใหม่ๆๆๆๆๆ


ตามกันต่อไป


เริมมีเงื่อนงำซะเเล้วตอนเเรก...

รออ่านตอนต่อไป

[patee]

เรื่องใหม่ของคุณบุหรงมาแล้ว

ท่าทางจะออกแนวขนหัวลุก

รออ่านต่อค่ะ

[M@nfaNG]

เรื่องอื่นตามไม่ทันขอมาตามเรื่องนี้ค่ะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

มาเจิมเรื่องใหม่ของคุณบุหลง ชอบมากๆทุกเรื่องเลยมีเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครดี อิๆ

[ไฉไล]

มาจิ้มเรื่องใหม่ ของคุนบุหรงค่า

น่าติดตาม

น่าค้นหา หนุ่มฝรั่งคนนั้นเจงๆ อิอิ

[three]

รักต่างวัยงั้นเหรอ

[mist]

งานนี้พระเอกดูท่าจะไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว