หัวข้อ: สานฝันนิรันดร : ขอบคุณทุกคน

[ไฉไล]

อร๊ายยย... ตามอ่าน ทันแล่ะ  อิอิ ไม่ได้เข้าตั้งอาทิตย์นึง
ทีแรกคิดว่า หนุ่มฝรั่งคนนั้นเป็นพระเอกซะอีก เอิ้กๆ
ที่ไหนได้เด็กน้อยคนนั้นตะหากที่เป็นพระเอก กรี๊ดดดดดดดดด   

ภูริทัต ... สานฝัน  อ๊างงงง...ง   

เป็นเรื่องที่อ่านง่าย เข้าใจง่าย และเรียบรื่น ดีจังที่คุนบุหรง ไม่ทิ้งไว้ให้เป็นปริศนาค้างคา 

ขอบคุณค่ะ ที่มิทำให้คนจ๋วย คิดมาก อิอิ

  จากบทที่ 3
“เห็นพวกพี่ๆชอบฟังเพลงกัน พอดีผมมีตั๋ว คอนเสริท ที่ศูนย์วัฒนธรรมคืนพรุ่งนี้ ไปดูด้วยกันมั๊ยครับ” กรกฎพูดขึ้นมาในระหว่างสนทนา

^
^
คอนเสริท << คำนี้ น่าจะเขียนอย่างนี้มากกว่าเนอะ "คอนเสิร์ต "

[nana]

มารอค่ะ

[winnie_the_far]

แวะมาอ่านแล้วชอบจังเรยยยยยยยยคร้าบบบบ



จารออ่านตอนต่อไปนะคร้าบบบบ



 

[บุหรง]

บทที่ ๕

“จะให้เอารถออกไหมครับ” ชายสูงอายุร่างสันทัดเอ่ยถาม พร้อมกับยื่นเสื้อโคตผ้าลูกฟูกสีเขียวขี้ม้าให้
“ไม่ต้องหรอก ถ้าไปไกลก็จะกลับด้วยรถแทกซี่” สเตฟานเอื้อมมือไปรับเสื้อโคตมาสวมทับไว้ สีเขียวขี้ม้าหม่นๆ กลับทำให้ผิวของชายหนุ่ม ยิ่งดูขาวมากขึ้น
“นี่กุญแจห้องครับ เผื่อท่านต้องใช้ ผมจำได้ว่าน่าจะเป็นช่วงนี้พอดี”
สเตฟานรับกุญแจที่ร้อยไว้กับป้ายมีหมายเลขกำกับ ใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อโคตด้านใน บริเวณทรวงอก
“ขอบใจมากนะทรงศักดิ์ ที่จัดการเรื่องต่างๆให้ฉันได้อย่างเรียบร้อยเสมอมา”
“ตระกูลผมรับใช้ท่านมาหลายชั่วคนแล้ว ท่านเองก็เมตตาผมเสมอมา ผมทำเช่นนี้ก็สมควรแล้ว” สายตาของผู้ตอบ เต็มไปด้วยความสำนึกตื้นตัน
สเตฟานเอื้อมมือไปตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้อง

“เมย์ ไอ ซิท เฮียร์”
“เชิญครับ” สเตฟานหันหน้าไปตอบคนถาม แล้วหันกลับไปมองผู้คนที่เดินอยู่บนท้องถนน
“พูดไทยได้ด้วยเหรอครับ” อีกฝ่ายยังคงรุกต่อ
“ครับ ผมมาเมืองไทยบ่อย ครั้งละนานๆ” ตอบโดยที่ไม่หันกลับมามองชายหนุ่ม
“เหรอครับ” หนุ่มใหญ่ยิ้มให้ “ผมชื่อการันต์ ให้ผมเรียกคุณว่าอะไรดี”
“สเตฟาน” ตอบพร้อมกับหันมายิ้มให้ คนที่มานั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา บนโต๊ะของร้านกาแฟ ซึ่งตั้งไว้ริมถนน การันต์จัดว่าหน้าตาธรรมดา แต่รูปร่างสูงใหญ่ และดวงตาวาววับ สเตฟานคิดว่าการันต์คงมีอายุราวๆ ๓๐ ตอนต้น
“สเตฟาน … ชื่อเพราะนะครับ มาจากประเทศไหนครับนี่”
“ผมอยู่หลายที่ ก่อนจะมาไทย ผมอยู่ที่ ออสเตรเลีย”
“โอ้โห ทำธุรกิจเหรอครับ สงสัยกิจการคงดีน่าดู ถึงได้เดินทางบ่อย ไปหลายประเทศซะด้วย” การันต์ถามด้วยความสนใจ
“ก็พออยู่ได้ครับ หาว่าดีจริงๆ ผมคงไม่ต้องเดินทางบ่อย คงหาที่อยู่ที่แน่นอนได้เสียที” สเตฟานพูดกลั้วหัวเราะ
การันต์ยังคงชวนสเตฟานคุยต่อ เรื่องที่คุยส่วนใหญ่เป็นเรื่องเกี่ยวกับออสเตรเลีย เพราะการันต์เองก็เคยไปเที่ยวมาบ้างเหมือนกัน ระหว่างการสนทนา การันต์ก็ ‘หยอด’ คำหวานเป็นระยะๆ เพื่อดูท่าทีของอีกฝ่ายหนึ่งไปด้วย เมื่อเห็นว่าไม่มีทีท่ารังเกียจจากอีกฝ่ายก็เริ่มรุกหนักขึ้น
“เค้าว่ากันว่า ราตรีมีค่าดั่งทองคำ คุณจะใช้เวลายามค่ำคืนนี้กับผมมั๊ยครับ” การันต์พยายามส่งสายตาสื่อความหมายให้หนุ่มรูปงามตรงหน้า ผิวขาวเกลี้ยงเกลา แก้มเป็นสีชมพูระเรื่อ รับกับสีของริมฝีปาก ยิ่งทำให้เขาปั่นป่วน
“ที่ไหนล่ะครับ” สเตฟานยิ้มกริ่ม “ที่ของคุณ หรือของผม”
“ของผมดีกว่า ไปกันเลยนะครับ”
พูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปขยับเก้าอี้ให้สเตฟานที่ลุกขึ้นยืนเช่นกัน พลางคิดว่าคืนนี้เขาช่างโชคดี ที่ได้ ‘เหยื่อ’ ที่ดูดีขนาดนี้ ไม่แน่นักอาจจะไม่ใช่เพียงแค่ความ ‘สนุก’ ชั่วข้ามคืน เขาอาจจะสานต่อความสัมพันธ์ให้ยืนยาวไปอีกสักพักหนึ่งก็ได้ เขาลืมคิดไปว่า บางครั้งนายพรานที่ออกล่า ‘เหยื่อ’ นั้น บางครั้งตนเองอาจจะกลายเป็น ‘เหยื่อ’ เสียเองก็เป็นได้

“วันนี้ไม่เจอเหยื่อเลยเหรอไงวะ” ภูริทัตถามรังสรรค์ “อย่าแพ้เจ้าชามันสิเว๊ย”
“ไม่รู้หว่ะ วันนี้เบื่อๆยังไงไม่รู้” รังสรรค์ตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ นึกถึงปรีชาที่พบคนถูกใจ พากันออกไปจากผับไปเมื่อครู่ใหญ่ๆ
“งั้นคืนนี้ก็นอนคนเดียวดิ๊วะ”
“ไหนจะเหมือนเอ็งล่ะ คืนนี้ก็อย่าโหมล่ะ เปิดซิงซะทีนะเอ็ง” พูดแล้วก็เอื้อมมือไปตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“เปิดกระหม่อมบิดาเอ็งน่ะสิ พูดยังกับว่าข้าจะไปนอนกับใคร”
“อ้าว ก็เดี๋ยวปูมันจะไปค้างบ้านเอ็งไม่ใช่เหรอไง เด็กมันจะไปสังเวยถึงที่แล้ว ก็รับๆไปเหอะ”
“เฮ่ย ... ข้าไม่ได้รับปาก เอ็งนั่นแหละเอาไป”
“ไม่หล่ะเว๊ย ไม่อยากยุ่งกับคนในแผนกเดียวกัน มีเรื่องขึ้นมาจะลำบาก”
“งั้นเอางี้ เอ็งจะเอาไงก็ตามใจ แต่ข้าเผ่นก่อน ฮ่าๆๆ” พูดจบภูริทัตก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจาผับไป โดยไม่สนใจเสียงเรียกของรังสรรค์
............................................................................
.....................................
“เรียบร้อยมั๊ยวะ” ปรีชาถามยิ้มๆ เมื่อนั่งลงบนโต๊ะในร้านอาหาร ที่ภูริทัตนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“อะไรของเอ็ง” ภูริทัตเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ มองดูคนที่มานั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้าง
“อ้าวทำไก๋” หัวเราะพร้อมกับยักคิ้ว “ก็เมื่อวันศุกร์ ไอ้ปูมันไปนอนบ้านนายไม่ใช่เหรอ เป็นไงมั่ง เสร็จกันไปกี่ยก แล้ววันเสาร์ปูมันกลับเลย หรือว่าอยู่ต่อ”
“ไม่รู้เว๊ย วันนั้นข้ากลับคนเดียว ปูเป็นไงเดี๋ยวถามไอ้สรรค์มันดูแล้วกัน”
“อ้าว” ปรีชาอ้าปากหวอ “ไม่น่าเลยหว่ะ รู้งี้นะรออีกหน่อยแล้วรอเสียบแทนก็ดี”
“แล้วคืนนั้น ตกลงเอ็งได้เสียบหรือถูกเสียบวะ” ภูริทัตแกล้งทำสีหน้าจริงจัง
“อย่าเอ็ดไปนะเว๊ย” ปรีชาทำท่าป้องปาก ชะโงหน้าเข้าไปใกล้ พูดเสียงเบา ภูริทัตเลยยื่นหน้าเข้าไปหา “ทั้งสองอย่างหว่ะ ผลัดกันเสียบฮ่าๆๆ”
แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะเสียงดัง
“หัวเราะอะไรกันวะ” รังสรรค์ทักทายพลางนั่งลงตรงข้ามกับปรีชา และกรกฎที่เดินมาพร้อมกัน ก็นั่งลงตรงข้ามกับภูริทัต
การถามของปรีชาคงไม่ได้ต้องการคำตอบ เพราะหันไปสั่งอาหารและเครื่องดื่มกับพนักงานที่เดินเข้ามาหา
“แล้วเมื่อกี้หัวเราะอะไรกันเหรอครับ” กรกฎถามอย่างสนใจเมื่อสั่งอาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้ว
“เรื่องเมื่อคืนวันศุกร์น่ะ” ปรีชาตอบโดยไม่คิดอะไร แต่พอกรกฎได้ฟังก็หน้าแดงขึ้นมาทันที
รังสรรค์หันไปมองหน้ากรกฎ แล้วหันไปมองภูริทัตที่เริ่มกินอาหารกลางวัน เพราะมาถึงเป็นคนแรกและสั่งอาหารทันที จึงได้อาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้ว ส่วนอาหารและเครื่องดื่มของปรีชา พนักงานกำลังนำมาวางให้พอดี
“วันศุกร์มีอะไรเหรอไง” รังสรรค์หันกลับมาถามปรีชา
“ก็ไอ้ทัตมันถามเราว่าเป็นไงมั่งน่ะสิ เลยเล่าให้มันฟังว่าของเราน่ะ มันเด็ดขนาดไหน” ปรีชาตอบพลางหันไปส่งสายตาแวววาวให้กรกฎ “พวกนายสองคนล่ะเป็นไง เจออะไรเด็ดๆมั่งมั๊ย ได้ข่าวว่าอยู่ต่อกันนี่”
“ก็ไม่เห็นมีอะไร” รังสรรค์ตอบ แล้วก็ต้องเปลี่ยนความสนใจไปที่พนักงาน ซึ่งนำอาหารและเครื่องดื่มมาเสริฟ
แล้วการสนทนาก็เปลี่ยนไปเป็นเรื่องของงาน และเรื่องจิปาถะที่ริ่มมาตั้งแต่เช้าวันนี้ ซึ่งเป็นวันจันทร์ วันแรกของสัปดาห์ ระหว่างสนทนา รังสรรค์ก็อดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนวันเสาร์ไม่ได้ หนุ่มรุ่นน้องที่ไปค้างกับเขาที่บ้าน ถึงปากเขาจะพูดว่าไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนในแผนกเดียวกัน แต่เมื่อถึงเวลาเข้าจริง เขาก็อดเคลิบเคลิ้มไปกับการปลุกเร้าไม่ได้ ต้องยอมรับว่า ‘ลีลา’ ของเด็กรุ่นน้องคนนี้ ทำเอาเขาติดใจไม่น้อยทีเดียว
“แล้วคืนนี้ไปเที่ยวไหนกันดี” ปรีชาพูดขึ้นมาระหว่าทานอาหาร
“อะไรกัน วันศุกร์เพิ่งเที่ยวไปหยกๆ วันนี้จะไปอีเหรอ” ภูริทัตถามอย่างสงสัย
“ก็วันนี้มันคริสต์มาส” ปรีชาลากเสียงยาว “ว่าไงปู ไปไหนกันดี”
“ขอตัวดีกว่าครับพี่ พรุ่งนี้ยังต้องทำงานไปอีกหลายวัน” กรกฎตอบยิ้มๆ
“เหมือนกันหว่ะ” รังสรรค์ตอบสั้นๆ
“นายล่ะ” ปรีชาหันไปถามภูริทัต ที่เหมือนจะกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่ได้สนใจการสนทนา จนปรีชาต้องถามซ้ำ “ทัต นายเอาไง ไปด้วยกันป่ะ”
“หือ ...” ภูริทัตหันมามองปรีชา “อ๋อ คืนนี้น่ะเหรอ ... ขอตัวหว่ะ ไว้รวบยอดตอนปีใหม่แล้วกัน”
............................................................................
.....................................
๒๒.๑๕ คืนวันอังคารที่ ๒๕ ธันวาคม ๒๕๕๐
ภูริทัตเดินเข้าไปบริเวณห้องลอบบี้ของโรงแรม เสียงเปียโนแผ่วพริ้ว มองไปยังผู้เล่น แล้วก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อสายตาคู่นั้นมองมาที่เขาพอดี อีกฝ่ายระบายยิ้มบางๆ และพยักหน้าเล็กน้อยเหมือนเป็นการทักทาย ภูริทัตจึงทำท่าทางเหมือนบอกให้รู้ว่า จะไปนั่งรออยู่ภายในห้องลอบบี้
“เมอรี่ คริสต์มาส ครับ” ภูริทัตพูดพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญใบเล็กๆให้ เมื่ออีกฝ่ายนั่งลงบนเก้าอี้โซฟาด้านตรงข้าม
“เอ๋” สเตฟานทำหน้าสงสัย มองกล่องของขวัญเล็กๆ ในอุ้งมือของภูริทัต แล้วมองหน้าของอีกฝ่ายด้วยความสงสัย “ของขวัญเหรอครับ เนื่องในโอกาสอะไร”
“อ้าว” ภูริทัตยกมืออีกข้างขึ้นเกาท้ายทอย “ก็วันนี้วันคริสต์มาส เค้าต้องให้ของขวัญกันไม่ใช่เหรอครับ”
“คริสต์มาส” สเตฟานทวนคำ “อ๋อ ... หมายถึงวันเกิดของพระคริสต์น่ะเหรอครับ”
“คุณไม่ได้นับถือคริสต์เหรอครับ” ภูริทันมองดูท่าทางหัวเราะน้อยๆของสเตฟานอย่างจดจ้อง
“ครับ ผมไม่ใช่ชาวคริสต์ ผมไม่ได้นับถืออะไร” สเตฟานยิ้มมากขึ้น เมื่อเห็นท่าทางที่เหมือนจะยิ่งงุนงงของคนที่นั่งตรงข้าม
“คุณหมายถึง ไม่มีศาสนาน่ะเหรอครับ” พูดแล้วเลื่อนมือที่ส่งกล่องของขวัญค้างอยู่มาไว้บริเวณตัก
“ถ้าหมายถึงตัวศาสดา หรือผู้นำทางศาสนา ผมไม่ได้นับถือใคร แต่ผมเคารพในคำสอนของหลายศาสนา แต่มันไม่สำคัญไม่ใช่เหรอครับ” สเตฟานเหลือบมองไปที่ห่อของขวัญเล็กๆ แล้วมองภูริทัตอีกครั้ง “ของขวัญกล่องนั้น เตรียมมาให้ผมเหรอครับ”
“ก็ตั้งใจไว้แบบนั้นแหละครับ แต่ในเมื่อคุณไม่ใช่คนคริสต์ จะให้คุณโดยไม่ใช่โอกาสพิเศษ คุณคงไม่ยอมรับ”  พูดแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ
“ถ้าอย่างนั้นมาแลกของขวัญกันดีมั๊ยครับ ถึงจะไม่ใช่ชาวคริสต์ ก็แลกของขวัญกันได้ ถือว่าเป็นของขวัญสำหรับมิตรภาพแล้วกัน”
“งั้น นี่ครับ” ภูริทัตยื่นกล่องใบเล็กนั้นให้ สีหน้าสดชื่นขึ้นทันที
“ผมไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้คุณเลยน่ะสิครับ ว่าแต่มันเป็นอะไรกันแน่ ในกล่องนี้”
“แกะดูสิครับ” ภูริทัตคะยั้นคะยอ
สเตฟานจึงค่อยๆแกะห่อของขวัญนั้นออกอย่างช้าๆ เมื่อเปิดกล่องใบเล็กออก ก็พบกับพวงกุญแจ ที่มีสโนว์บอยตัวเล็กๆห้อยไว้ด้านหนึ่ง
“ชอบมั๊ยครับ” ภูริทัตจ้องมองใบหน้าที่ยิ้มน้อยๆของสเตฟาน
“น่ารักมาก แต่ผมจะให้อะไรคุณดี” สเตฟานทำท่าคิด
“ถ้าคิดไม่ออก ก็ไปดูคอนเสิร์ตเป็นเพื่อนผม คืนพรุ่งนี้ ดีมั๊ยครับ ผมจะมารับตอนหกโมงเย็น หาอะไรทานกันก่อนแล้วค่อยไป”
“คอนเสิร์ตอะไรหรือครับ”
ภูริทัตบอกโปรแกรมออกไป
“ถ้าอย่างนั้นให้ผมจัดการเรื่องตั๋วเองนะครับ” ภูริทัตพยักหน้ารับอย่างดีใจ สเตฟานจึงพูดต่อ “อาหารเย็นผมคงต้องขอตัวครับ ผมไม่สะดวก มารับผมสักทุ่มครึ่งจะสะดวกกว่า ส่วนพาหนะ ทางผมเป็นคนจัดการเองแล้วกันนะครับ”
“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ผมจะมารับที่นี่ตอนทุ่มครึ่ง” ภูริทัตยิ้มกว้าง “ผมไปก่อนนะครับ พรุ่งนี้เช้าผมต้องทำงานอีก”

[๐ขนมปัง๐]

 

ว่าแต่...สเตฟาน เนี่ยะ เป็นแวมไพร์ รึป่าวน๊า

หุหุหุ...


ชอบๆๆๆ

 

[mist]

นัดแนะ ? กันแล้วววววววว แบบนี้เค้าเรียกว่า เดท รึเปล่าเนี่ย 

[dahlia]

แล้วสรุปว่า ระหว่าง การันต์ กับ สเตฟาน เป็นไงต่อ ใครผู้ล่า ใครเหยื่อ

[nana]

นัดแรก

[zandwizz]

เอ่อ สเตฟาน จะลึกลับไปหนายยยยยย

ว่าแต่ เดทแรก คิก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

ว่าแต่...สเตฟาน เนี่ยะ เป็นแวมไพร์ รึป่าวน๊า
หุหุหุ...
ชอบๆๆๆ
 

คิดเหมือนกันเลยอะ ออกล่าเหยื่อตอนกลางคืน
แถมยังอยู่ในห้องที่ต้องปิดไม่ให้แสงสว่างเข้ามาได้อีก
จากการเจอกันครั้งแรก กับปัจจุบันหน้าตาก็ไม่เปลี่ยนแสดงให้เห็นถึงสภาพที่ถาวรของหน้าตา
แต่มีจุดที่น่าสังเกต คือ ไม่นับถือศาสนาใดเป็นหลักนะสิ อย่างนี้คงต้องรอข้อมูลต่อๆไป อิๆ
แค่นี้ก็เดาได้อย่างเมามันละ
 

[Poes]

มีคนคิดเหมือนเราเลย สานฝัน เป็นแวมไพร์ 

[||WiTHOuT_YoU||]

 

แวมไพร์ ทไวไลท์ โชว์ แน่ๆ เอิ๊ก

สงสัยจะตามหาความรักที่เจอะเจอกัน

[ไฉไล]

ผู้ล่า กำลังจะกลายเป็นผู้ถูกล่า  โอ้วววว  

หรือว่า  สเตฟาน จะโดนหนุ่มที่มีนามว่า ภูริทัต ตามล่า....รัก(ล่า..สวาท)  อ๊ะป่ะ คิคิ  

[M@nfaNG]

รอคอยว่าเมื่อไหร่สานฝันกับภูริทัติจะได้เปิดเผยตัวออกมา อิอิ

[wan]

มาช้า ดีกว่าไม่มา เพิ่งเห็นเรื่องใหม่ของตั้ม อ่านไปได้แค่บทที่ 1 เท่านั้น ง่วงแล้ว

ค่อยตามอ่านที่หลัง เป็นกำลังใจให้นะครับ +1 ด้วย

[Shumi]

"ผมจำได้ว่าตรงกับช่วงเวลานี้พอดี.."

อืมม เหมือนจะไม่ใช่แวมไพร์แฮะ รออ่านไปเรื่อย ๆ ดีกว่าเรา

แต่แอบเดาอยู่นะ 

[THIP]

  สนุกๆ ฝีมือดีไม่มีตกจริงๆ 

[speedboy]

นายเอกของผมนะ........ล้างซอกคอรอโดนงับได้เล้ย  อิอิ


 

[nOn†ღ]

มารอลุ้นค่ะ

ว่าสานฝันเป็นอารายกันแน่ 

[nana]

มารอด้วยคน

[บุหรง]

บทที่ ๖

เสียงดนตรีภายในห้องประชุมดังกระหึ่ม วงออเครสตราบนเวทีกำลังบรรเลงอย่างออกรส ภูริทัตเหลือบสายตามองเสี้ยวหน้าของคนข้างๆ ที่กำลังดื่มด่ำอยู่กับเสียงดนตรี สันจมูกที่โด่งเป็นสัน ผิวขาวอมชมพูยิ่งดูขาวนวลมากขึ้น ในเสื้อเชิตสีน้ำตาลเข้ม นึกไปถึงตอนที่เขาไปรับที่โรงแรม สเตฟานอยู่ในชุดสูทชุดที่เขาเคยเห็นเมื่อสัปดาห์ก่อน แต่พอมองมาเห็นเขาในชุดเสื้อเชิต กางเกงผ้า ซึ่งเป็นชุดทำงาน สเตฟานก็ถอดเสื้อสูทส่งให้ชายสูงอายุที่ยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งเขารู้ภายหลังว่า ชายสูงอายุคนนั้นมีชื่อว่า ทรงศักดิ์

“เพลงเพราะดีนะครับ ขอบคุณมากที่ชวนผมมาดู” สเตฟานพูดขึ้นระหว่างที่เดินออกจากหอประชุม
“ถามจริงๆเหอะ ถึงผมไม่ได้ชวน คุณก็ตั้งใจจะมาอยู่แล้วใช่มั๊ย”
สเตฟานไม่ตอบ แต่รอยยิ้มก็เหมือนเป็นคำตอบอยู่ในที
“หิวมั๊ย” สเตฟานเปลี่ยนเรื่อง
“ไปทานอะไรหน่อยก็ดีเหมือนกัน พอคุณพูดขึ้นมาผมรู้สึกหิวนิดๆขึ้นมาทันทีเลย” พูดแล้วภูริทัตก็ลูบท้องตัวเองเบาๆ

แล้วทั้งคู่ก็มานั่งอยู่ที่ร้านกาแฟในย่านคนกลางคืน ต่างก็สั่งกาแฟกันคนละแก้ว ภูริทัตสั่งแซนวิชเพิ่มอีกชุดหนึ่ง ทั้งสองคนคุยกันเรื่องดนตรี จิบกาแฟไปด้วย จนกระทั่งภูริทัตกินแซนวิชหมดไป
“คุณไม่หิวอะไรเลยเหรอ”
“ปรกติผมก็ไม่ทานอะไรมากอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกครับ” สเตฟานตอบ
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกเบาๆ
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกอีกครั้ง เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ เพียงแต่เลิกคิ้วนิดหนึ่ง
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกอีก จนอีกฝ่ายหัวเราะ
“ทำไมเรียกหลายครั้ง ผมก็อยู่ตรงนี้แล้ว”
“ผมชอบชื่อคุณจัง ... สานฝัน” ภูริทัตพูดพลางจ้องมองเข้าไปในดวงตาสีเขียวมรกต “ตอนที่ผมเจอคุณ มันเหมือนผมได้เจอคนที่ผมคิดถึงมานาน”
“ดึกมากแล้ว ผมว่าคุณควรกลับบ้าน” สเตฟานยกแขนขึ้นดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือ
“คุณไม่อยากคุยกับผมต่อเหรอ ถึงได้อยากให้ผมกลับเร็วๆ” น้ำเสียงตัดพ้อ จนสเตฟานรู้สึกขัน
“พรุ่งนี้คุณต้องทำงานไม่ใช่เหรอ”สเตฟานอธิบาย “ผมอยากให้คุณกลับไปพักผ่อนต่างหาก เรื่องคุยเอาไว้ครั้งหน้าที่เราเจอกันก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้นวันศุกร์ผมไปหาคุณอีกนะ” น้ำเสียงภูริทัตดีขึ้นทันที
“ยินดีเสมอ ไปกันเถอะ คุณจะได้ตื่นทำงานพรุ่งนี้ได้โดยไม่เพลียมาก”
สเตฟานเรียกพนักงานให้มาเก็บเงิน แล้วเดินออกจากร้านพร้อมกับภูริทัต ไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก คนขับรถรีบเปิดประตูให้ เมื่อทั้งสองคนเดินมาถึง
“เดี๋ยวให้รถไปส่งคุณที่บ้านนะ”
“อ้าว แล้วคุณล่ะ”
“ผมอยากเดินเล่นสักหน่อย เอาไว้พบกันนะครับ”
ภูริทัตมองสเตฟานด้วยแววตาลึกซึ้ง แล้วจึงเข้าไปนั่งบนเบาะหลัง คนขับรถจัดการปิดประตูให้ เดินไปเปิดประตูด้านหน้าเข้าไปนั่งที่คนขับ แล้วรถยุโรปคันใหญ่ก็ค่อยๆแล่นออกไป

สเตฟานมองดูรถที่แล่นห่างออกไปจนลับตา ใบหน้ายิ้มน้อยๆ หันหลังเดินไปตามทางเดิน ผ่านร้านค้าต่างๆและฝูงคนที่เดินอยู่บนทางเดิน ไปจนถึงสี่แยก เมื่อข้ามถนนไปก็เป็นสวนสาธารณะ บนทางเดินริมกำแพง เรียงรายด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ สเตฟานเดินตรงเข้าไปหาต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เอื้อมมือแตะลำต้นแข็งแรงของมันเบาๆ กิ่งก้านที่นิ่งอยู่พลันก็ไหวน้อยๆ ราวกับร่างของหญิงสาวที่สั่นเทิ้มเพราะแรกสัมผัสจากชายหนุ่ม ครู่หนึ่งจึงถอนมือออกมา กิ่งก้านที่สั่นไหวก็สงบนิ่งลง สเตฟานเดินไปที่ต้นไม้ใหญ่อีกต้นหนึ่ง แล้วทำเช่นเดิมอีกครั้ง กิ่งก้านของต้นไม้ก็เกิดอาการสั่นไหว เช่นเดียวกับต้นไม้ต้นแรก สเตฟานทำเช่นเดียวกันกับต้นไม้ที่อยู่เรียงรายไปจนสุดถนน ใบหน้าขาวอมชมพูเหมือนจะเปล่งปลั่งมากขึ้น รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นมาบนใบหน้า

“สองวันนี้อารมณ์ดีจริงนะ เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาตั้งแต่เมื่อวาน” รังสรรค์อดแซวไม่ได้
“พอๆกับเอ็งนั่นแหละ อารมณ์ดีมาตั้งแต่วันจันทร์แล้วนี่นา สัปดาห์ที่แล้วเจออะไรดีๆมาเหรอไง” ภูริทัตพูดอย่างเอารมณ์ดี
ปรีชาเองก็จ้องมองดูรังสรรค์ เขาสังเกตุเห็นเหมือนกันว่า สัปดาห์นี้รังสรรค์ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ความเคร่งขรึมที่เป็นมาดซึ่งสาวๆและหนุ่มบางคนแอบปลื้ม เหมือนจะลดน้อยลง โดยเฉพาะเมื่ออยู่กับกรกฎ หรือว่าเมื่อคืนวันศุกร์ที่ผ่านมา จะมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างสองคนนี้ แต่มันคงไม่ใช่สิ่งที่เขาคิด เพราะกรกฎยังคงแอบมองดูภูริทัตบ่อยๆเหมือนที่เคยทำ แต่สีหน้าที่มักแสดงออกถึงความไม่พอใจ เมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจ เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่แสดงออกถึงความน้อยใจแทน
“เสร็จงานเลี้ยงคืนนี้แล้วจะไปต่อกันมะ” ปรีชาถามเพื่อนๆ
“งานเลี้ยง” ภูริทัตขมวดคิ้ว “จริงด้วย ลืมไปได้ยังไงวะ”
“อะไรกัน ลืมกระทั่งงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าของบริษัท เอ็งนี่ท่าจะเป็นเอามาก” รังสรรค์พูดพลางส่ายหน้า

“ขอสายคุณสานฝันครับ” ภูริทัตพูดผ่านบลูทูธ ที่เสียบอยู่ในหูของเขา
“ห้องไหนค่ะ” เสียงพนักงานรับโทรศัพท์ตอบมา
“ผมไม่ทราบครับ ทราบแต่ว่าเป็นนักเปียนโนที่เล่นในลอบบี้คืนวันจันทร์ อังคาร กับวันศุกร์น่ะครับ”
“เอ๊ะ เราไม่มีนักดนตรีชื่อสานฝันนะคะ”
“เอ้อ ... ผมหมายถึงสเตฟานน่ะครับ ชาวอังกฤษที่เล่นเปียนโนน่ะครับ”
“อ๋อ เดี๋ยวดิฉันจะโอนสายให้คุยกับคุณทรงศักด์แทนนะคะ กรุณาถือสายรอสักครู่ค่ะ”
ภูริทัตสงสัยเหมือนกันว่า ทำไมต้องโอนสายไปให้คนที่ชื่อทรงศักด์ รออยู่ครู่ใหญ่ ก็มีเสียงพูดเข้ามา
“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าใครต้องการเรียนสายกับคุณสเตฟานหรือครับ”
“ผมภูริทัตครับ”
“ภูริทัต” ทรงศักดิ์พูดทวนชื่อ “ใช่คนที่ไปดูดนตรีกับคุณท่านเมื่อคืนวันพุธหรือเปล่าครับ”
“ใช่ครับ ผมเอง”
“คือว่า ตอนนี้คุณสเตฟานไม่สะดวกที่จะรับสาย คุณมีธุระด่วนหรือเปล่า ฝากเรื่องไว้กับผมก็ได้ครับ”
“คือคืนนี้ผมนัดสเตฟานไว้น่ะครับ แต่ลืมไปว่ามีงานเลี้ยงที่บริษัท ก็เลยไม่ทราบว่าจะปลีกตัวไปได้รึเปล่า”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะเรียนท่านให้”
“แล้วก็” ภูริทัตรู้สึกเหมือนตัวเองหน้าแดง “ถ้าสะดวกให้โทรกลับหาผมด้วยได้ไหมครับ”
“เรื่องนี้” ทรงศักดิ์เงียบไปครู่หนึ่ง “ผมจะลองถามท่านแล้วกันนะครับ แต่หากท่านจะโทรกลับก็คงเป็นช่วงหลังหกโมงเย็น”
“เค้ายุ่งมากเลยเหรอครับ” เสียงของภูริทัตเหมือนจะน้อยใจ
“เปล่าหรอกครับ” ทรงศักดิ์หัวเราะเบาๆ “ท่านนอนหลับน่ะครับ คุณคงทราบว่าท่านเล่นดนตรีกลางคืน แล้วชอบออกไปเดินเล่นช่วงดึกเหมือนกัน ตอนกลางวันท่านจึงพักผ่อนน่ะครับ”
“เหรอครับ ถ้าอย่างนั้นผมฝากเบอร์โทรฯไว้แล้วกันนะครับ” ภูริทัตบอกหมายเลขโทรศัพท์มือถือของเขา กล่าวขอบคุณแล้วจึงวางสาย

ทรงศักดิ์วางหูโทรศัพท์ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ นั่งนึกถึงชายหนุ่มรูปร่างสูงที่ได้พบเมื่อคืนวันศุกร์ ใบหน้าเรียวยาว คางเรียวมน ดวงตาโต จมูกเป็นสันเล็กน้อย นับว่าคมคายไม่น้อย เรือนผมและคิ้วที่เหมือนจะเป็นสีน้ำตาลเข้ม ทำให้คิดอดคิดไม่ได้ว่าอาจจะมีเชื้อสายของชาวต่างชาติปนอยู่ในสายเลือดหรือเปล่า คิดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ คุณท่านของเขามีคนมาติดพันอีกรายแล้วสินะ ก็น่าอยู่หรอก เพราะคุณท่านของเขาออกจะมีเสน่ห์ไม่น้อย แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า มันน่าแปลกเหมือนกันที่ชายหนุ่มที่ชื่อภูริทัต ติดต่อกลับมาอีก เพราะเท่าที่เขาจำได้ หากคุณท่านออกไปข้างนอกกับใคร ก็จะไม่ติดต่อกับคนคนนั้นอีกต่อไป หรือว่าคนคนนี้เป็นคนพิเศษ หรือว่าคุณท่านคิดจะคบหากับชายหนุ่มคนนี้จริงๆ หรือว่า ...

“สวัสดีครับ” ภูริทัตกดปุ่มรับสายที่บลูทูธ ซึ่งเขาเสียบไว้กับหูตลอดงานเลี้ยงจนกระทั่งเพื่อนๆแซว
“สวัสดีครับ งานเลี้ยงเป็นอย่างไรบ้าง สนุกไหมครับ” เสียงพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะน้อยๆ ทำให้ภูริทัตยิ้มกว้าง
“สานฝัน” เสียงเรียกชื่อคนที่อยู่ปลายสาย ทำให้คนที่นั่งข้างๆหันมามองด้วยแววตาไม่พอใจ แต่ภูริทัตไม่ได้สังเกตุเห็น เพราะพอรู้ว่าคนที่โทรมาหาเขานั้นเป็นใคร ก็ลุกออกจากโต๊ะ เดินไปยังบริเวณที่ไม่มีเสียงอึกทึกมากเหมือนบริเวณนั้น
“ทำไมคุณเพิ่งโทรฯมาล่ะ นี่มันตั้งสี่ทุ่มครึ่งแล้วนะ ผมโทรไปหาตั้งแต่บ่าย” ภูริทัตพูดอย่างน้อยใจ
“ผมหลับ” เสียงตอบมาอย่างไม่เดือดร้อนอะไร “พอตื่นขึ้น ผมก็ต้องเล่นดนตรี พอหมดงานก็มีลูกค้ามาคุยด้วย พอผมคุยกับลูกค้าเสร็จผมก็รีบโทรมานี่ไงครับ”
“ถ้าอย่างงั้นเดี๋ยวผมไปหานะ”
“อย่าดีกว่าครับ สนุกกับงานเลี้ยงที่บริษัทดีกว่าครับ งานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าล่วงหน้าทั้งที” สเตฟานหัวเราะเบาๆ
“พรุ่งนี้ล่ะครับ”
“พรุ่งนี้ผมจะไปดูการแสดงที่โรงละครแห่งชาติ จริงสิ คุณไปกับผมไหมครับ”
“ไปครับ...ไป” ภูริทัตรีบรับคำ “กี่โมงครับ”
“การแสดงเริ่มทุ่มหนึ่ง เอาเป็นว่าเจอกันที่ห้องโถงหน้าทางเข้าห้องแสดงก่อนเวลาสักห้านาที ดีไหมครับ”
“เจอกันเร็วกว่านั้นไม่ได้เหรอครับ บ่ายๆหรือเย็นๆ ทานข้าวกันสักมื้อก่อน”
“ผมไม่สะดวกน่ะครับ เอาเป็นเราไปหามื้อดึกเบาๆทานกันหลังการแสดงจบดีไหมครับ”
“อย่างนั้นก็ได้ครับ”
“ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้พบกัน สนุกกับงานเลี้ยงนะครับ”
พูดจบสเตฟานก็วางสายไป ภูริทัตจึงหยิบหูฟังบลูทูธเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ แล้วเดินผิวปากอย่างอารณ์ดีกลับไปที่โต๊ะ
.........................................................................
...............................
“มีอะไรตลกหรือไง” สเตฟานขมวดคิ้ว ก้มมองดูเสื้อกางเกงของตัวเอง แล้วเงยหน้ามองภูริทัตที่หยุดหัวเราะแล้วยิ้มกว้าง
“คิดยังไงใส่ชุดม่อฮ่อม รองเท้าสาน แบบเนี๊ย”
“อ้าว ... ก็มาโรงละครแห่งชาติ ดูการแสดงแบบไทยๆ แต่งตัวแบบนี้น่าจะเหมาะ ว่าแต่คุณเถอะ” สเตฟานมองภูริทัตยิ้มๆ “คิดยังไงใส่สูทมา”
“อ้าว ...” ภูริทัตยิ้มเก้อๆ ยกมือขึ้นเกาท้ายทอย “ก็ผมคิดว่าคุณจะใส่ชุดสูทมาน่ะสิ”
แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะขึ้นเบาๆ ก่อนจะพากันเข้าไปในห้องแสดงของโรงละคร

[nana]

 


หนูทัตมีหวังใช่มั้ยแบบนี้

[dahlia]

ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นตามไปด้วยทุกตอนเลย

ขอบคุณค่ะ

[tutu]

ตื่นเต้นๆๆๆๆๆ

[||WiTHOuT_YoU||]

 

คนนี้ใช่เลยหรือเปล่าเนี่ย

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
คุณบุหรงเยี่ยมยอดมากเรื่องของการถ่ายทอด

สานฝัน และภูริทัต...
พออ่านตอนนี้จบปุ๊ปก็กล้าฟันธงเลยว่า นายสานฝันคนนี้ คือ คนๆเดียวกับที่ เด็กชายภูริทัตเคยพบจริงๆ
สานฝัน เป็น มนุษย์ที่ไม่อาจบอกได้ว่าเป็นอะไรแต่คงไม่ใช่แวมไพร์หรอก โดยลักษณะแล้วน่าจะเป็นการ
สูบพลังอะไรในสิ่งมีชีวิตเพื่อการดำรงชีพเสียมากกว่า แต่คงเป็นสิ่งมีชีวิตจำพวกออกหากินกลางคืนกลัวแสง
เพราะจากตอนก่อนๆที่มีเหตุผลสนับสนุนดังนี้
- ต้องเข้านอนตั้งแต่เช้าน่าจะ 6 โมงเช้าจวบจน 6 โมงเย็น
- ภายในห้องนอนจะมีระบบพิเศษที่ทำให้เกิดการเคลื่อนไหวของผนังห้องให้ปิดมิดชิดพ้นจากแสงแดดในยามเช้าได้
- การที่บอกว่าสูบพลังชีวิตเป็นอาหารจากการที่ไปสัมผัสแตะกับต้นไม้แล้วต้นไม้สั่นไหว
  รวมถึง การที่เมื่อตกเย็นดึกๆเข้าจะรีบออกไปหาเหยื่อโดยทันทีเท่าที่สังเกตนะ
  ถ้ามีเวลายังไม่ดีกมากเท่าไหร่แล้วสามารถหาเหยื่อที่เป็นมนุษย์ผู้ชายได้ก็จะไปสูบพลังจากคนๆนั้น
  ดูจากการที่นายทรงศักดิ์กล่าวว่า ไม่เคยมีใครไปกับนายท่านแล้วกลับมาหาอีก
  แต่ถ้าช่วงเวลาที่ออกหากินนั้นดึกมากๆอย่างในตอนล่าสุดนี้ก็คงจำเป็นต้องอาศัยพลังงานจากต้นไม้ดังที่กล่าวไว้
และนี่คือสิ่งที่น่าสนใจในตัวนายสานฝัน ถึงอย่างนั้นก็เถอะมีสิ่งที่น่าติดใจอยู่เรื่องหนึ่ง คือ เรื่องของภูริทัต ว่าทำไมต่างฝ่ายต่างรู้สึกถึงอะไรบางอย่างต่อกันและกัน ภูริทัต อาจมองว่า สานฝันคล้ายกับบุคคลที่ตนเคยเจอเมื่อสมัยเด็ก
ตอนนี้คงอายุมากแล้วละ เลยคิดว่าไม่น่าจะใช่คนๆเดียวกันและดูน่าสนใจเลยเกิดชอบพอด้วย
แล้วสำหรับสานฝันละ เค้าคิดอย่างไรกับ ภูริทัต นี่ละคือสิง่ที่น่าสนใจ
ส่วนตัวประกอบอื่นๆ
อย่าง

ปรีชา...
ยังไม่มีอะไรให้กล่าวมากนักนอกจากจะชอบ ภูริทัตและขัดใจกับความสนใจที่ภูริทัตมีต่อสานฝัน

รังสรรค์ ...
ก็เช่นกัน คือรัก กรกฎ แต่ปูกลับชอบภูริทัต จึงทำให้รังสรรค์แอบไม่สบายใจทั้งที่เค้ากับปูมีอะไรกันไปแล้วก็ตาม

       

[mist]

ภูริท้ตจะเป็นคนพิเศษจริง ๆ รึเปล่าน้อ 

[THIP]

  น้องตั้ม 

[ไฉไล]

อ่านเพลิน จนลืมไปว่าจะเม้นอะไร แหะๆ  

หนุ่มน้อยคนนั้น โตมาแล่ะหล่อ ชิมิล่ะ  สเตฟาน  

ยังดู ขี้งอนขี้ใจน้อยเหมือนเด็กๆ อยู่เลยนะ ภูริทัตเนี่ย

เลยดูสเตฟาน เป็นผู้ใหญ่ไปเลย (เอ๊ะ... ก้อเป็นผู้ใหญ่กว่าจริงๆนินา) เอิ้กๆ

[Poes]

เรื่องคุณบุหรงต้องลุ้นอีกแล้ว