หัวข้อ: วุ่นนัก รุมรักสถาปนิกหนุ่ม -

[yaoifan]

นายเอกมีแล้ว แล้วพระเอกจะเป็นคนไหนแน่เนี่ย

ท่าทางจะมีคนมารุมรักเยอะจัง

แล้วนายเอกจะเลือกใคร

คนอ่านยังเลือกไม่ถูกเลย

[CocO naTtH mIlK]

 :z1:คุณชายท่านนี้ต้องคิดอะไรกับแทนแน่ๆเลย....ใช่ป่ะค๊าบ

เรื่องหนังสื ไงก็มาบอกกันด้วยนะค๊าบ รออุดหนุน

[pongsj]

สองคนนี้แตกต่างกันสุดขั้วจริงๆ

[imageriz]

แทนนี่เสน่ห์แรงนะ

แต่ท่านชายเฟอร์เฟ็คแมน นี่จะใช่ท่านประธานรึเปล่าอ่ะ 

[both^^]

เจอกันทีไรมีแต่เรื่อง
ก๊ากกกกกกกกกก

[M@nfaNG]

ฟันธง...พระเอกมาแล้วววว น่าจะเปลี่ยนเป็นอุบัติเหตุรัก เจอกันทีไร มีแต่ชนกัน

[ลูกหมีน้ำแดง]

  K. katawoot  ค่ะ  ขอจองพื้นที่ติดตามนะค่ะ นายเอกน่ารักกกกกกกกก 

แต่รอลุ้นพระเอกอยู่จะใช่มิสเตอร์เพอร์เฟคแมนรึเปล่าน้า   

[โน๊อา]

ไม่เอาอ่ะ อยากกินซาลาเปาไส้ 8 เซนต์ อ่ะ
ส่วนหนังสือ ถ้าจะวิ่งไล่แจก รอแถวหลังกระทรวงนะ จะไปรอรับ ตื่นเช้าไปจตุจักร ไม่ไหว

อิอิ ช่วยอุดหนุนเป็นกามมลังใจ ว่ามาเลย ที่ไหน เมื่อไหร่

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[katawoot]

บทที่ 5

20.09 น.

แทนฮัมเพลงเบาๆ เดินออกมาจากลิฟท์ ตรงไปยังที่จอดรถใกล้ๆ ทางเข้าอาคารชั้นสอง
...ช่องจอดรถวีไอพีที่เขาต่อรองกับ รปภ. เมื่อหัวค่ำ...
ชายหนุ่มร่างสูงเดินออกมาจากประตูอาคารพอดี เขาก้มหัวให้เล็กน้อยพลางเดินไปยังรถยนต์เล็กซัส GS 400 สีดำสนิทที่จอดอยู่
...คุณวีไอพีเจ้าของทะเบียนใหญ่ที่เขาเกือบจะแย่งที่จอดรถเมื่อหัวค่ำ...นี่ถ้าช้าอีกซักหนึ่งนาทีก็คงเจอกันตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ไม่ต้องไปกระแทกเขาด้วยถาดทองเหลืองแถมทำหล่นตกใส่เท้าเขาอีก...
แต่ความคิดหนึ่งของแทนก็แย้งว่า...ถึงช้าถึงเร็วก็ไม่ต่างกัน เพราะช้าไปก็คงต้องกลายเป็นว่าเขามาแย่งที่จอดรถที่มีเจ้าของ ต้องหน้าแตกเลื่อนรถออกไป...ขายหน้าเปล่าๆ...
“ผมให้แม่บ้านรีดให้เรียบร้อยพร้อมใส่ไปเที่ยวได้”
คุณวีไอพีประชดเล็กน้อย แทนฉุนว่าปากคอคนหน้าขรึมนี่ไม่เบา
“ขอบคุณนะครับ ผมรบกวนคุณมากจังเลย”
“ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ” เขาพูดเสียงเรียบ เหมือนกับใบหน้า
...ไม่เป็นไร ผมไม่ถือคนเมา...แทนอดคิดไม่ได้วา ที่จริงเขาต้องการจะพูดอย่างนี้
...ฮึ ทำหน้าทำตาดุอยู่ได้ ไม่เมื่อยหน้าหรือไงนะ...คิดแล้วก็เสียดายตอนที่เอาถาดกระแทกท้องกับตกใส่เท้า...มัวแต่ตกใจก้มลงเก็บถาด อดเห็นหน้าตอนร้องโอ๊ย...
“มีรอยเปื้อนอยู่หน่อยนึงตรงด้านหลังกางเกง เพราะตอนที่ผมจับคุณนั่งตรงม้านั่งที่ป้ายรถเมล์ คุณนั่งทับหมากฝรั่ง ตอนถอดกางเกงออกให้ก็ไม่ได้สังเกต เลยเป็นคราบติด พอดีไม่ได้ซักทันที เก็บรอไว้จนตอนเช้า เพราะคืนนั้นผมก็ง่วงนอนมากเหมือนกัน แล้วต้องรีบล้างอาเจียนที่เลอะสูทด้วย”
ชายหนุ่มหน้าดุพูดเสียยาว ย้ำแล้วย้ำอีกเรื่องคนเมาอาเจียนรดสูท...เขาพูดเหมือนกับเล่าเรื่องอะไรซักอย่าง
“คุณเป็นคนถอดเสื้อ...” แทนตกใจ อ้ำอึ้ง
...นี่ถ้าไม่ได้เจอกันอีกเขาคงไม่อาย แต่ถึงเจอกันอีกก็คงไม่อายเท่าใดนัก ถ้าคนถอดเสื้อผ้าเขาไม่ใช่คนหน้าขรึมที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ตรงหน้า...
“ถอดกางเกงด้วย เพราะมันรัดตัว อึดอัด...แต่ไม่ได้ถอดกางเกงใน และขอโทษด้วยที่ไม่ได้เช็ดตัวให้” เขาพูดหน้าตาเฉย
ปรกติแทนเป็นคนไม่เคยอายใคร ชายหนุ่มพูดเจื้อยแจ้วสนุกสนานได้ไม่เคยติดขัด แต่เมื่อยืนอยู่หน้าผู้ชายคนนี้ เขากลับรู้สึกอ้ำอึ้ง นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรต่อไป...
มาดเขานิ่ง เคร่งขรึม เหมือนครูใหญ่โรงเรียนมัธยมเก่าที่แทนเคยเรียน และถูกเรียกเข้าไปรับการสั่งสอนบ่อยๆ แต่ครูใหญ่คนนี้หน้าตาหล่อเหลามาก

เมื่อกลับถึงรถ แทนยกไม้แขวนเสื้อขึ้นมาพิจารณาดูเสื้อผ้าของเขาที่รีดเรียบอย่างดี แล้วก้มลงมองถุงกระดาษที่ถืออยู่ในมืออีกข้าง
...เขาไม่ลืมรองเท้า เข็มขัด และเนคไทจริงๆ ด้วย...
ชายหนุ่มเสียดายที่ลืมถามชื่อ...ใจอยากจะตอบแทนเขาให้มากกว่านี้
...แต่ช่างเถอะ...คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ท่าทางเย็นชาของเขาก็คงไม่ได้คิดอะไรมากมาย...
สถาปนิกหนุ่มอารมณ์ดีแขวนเสื้อไว้ที่แขวนเบาะหลัง อดยื่นมือไปลูบไล้เสื้อตัวเก่งไม่ได้
...พร้อมใส่ไปเที่ยว...หน้าตาแบบนั้นประชดก็เป็นด้วย
แทนรู้สึกถึงอะไรแข็งๆ อยู่ในกระเป๋าเสื้อ จึงล้วงหยิบออกมาดู กระดาษแข็งๆ หนึ่งแผ่นเขียนด้วยลายมือตัวโต
ชื่อ - แทน ธนานุวัฒน์
ที่อยู่ - ต่างจังหวัด
เบอร์โทรฉุกเฉิน - 081-822-5354
(กรุณาโทรเรียกเพื่อนผมมารับกลับบ้านด้วยครับ-ขอบคุณครับ)

"คนบ้า" แทนฉุนกึก ผู้ชายคนนั้นจงใจประชดเจ็บแสบมาก หาว่าเขาเป็นขี้เมาหยำเป จนต้องทำแผ่นกระดาษ 'ฉุกเฉิน' ซุกไว้ในกระเป๋ากางเกง
ชายหนุ่มกระแทกประตูรถปิด แล้วกระชากรถออกตัวอย่างรวดเร็ว ครั้นเขาลงมาจนถึงลานจอดรถชั้นสอง ผ่านช่องจอดรถวีไอพี กลับอดมองไม่ได้ รู้สึกเหมือนกับว่าเห็นผู้ชายตัวโตในสูทสีเข้มยืมมองอยู่อย่างเยาะๆ ราวกับเหนื่อยหน่ายคนเมา
แทนคิดในใจว่า...อย่าให้เจออีกนะ ถ้าเจออีกจะแกล้งให้หัวหมุนเลยคอยดูสิ...

บทที่ 5

จันทร์ 24 มกราคม - 19.10 น.

แทนโยนแฟ้มงานลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด ทรุดตัวนั่งถอนหายใจ เช้าวันนี้เขาต้องแย่งที่จอดรถกับพนักงานบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ยักษ์ใหญ่ที่เพิ่งย้ายมาเช่าพื้นที่หลายชั้นของตึกทำเป็นสำนักงาน เมื่อก่อนมาถึงบริษัทหลังเก้าโมงก็ยังพอมีที่จอดรถ แต่คราวนี้มาถึงห้านาทีก่อนเก้าโมงเช้า ที่จอดรถเต็มเกือบหมด เขาต้องขับวนอยู่หลายรอบกว่าจะโชคดีได้ที่จอดรถชั้นสูงสุด
"ทำไมบริษัทเราไม่ตั้งอยู่ติดรถไฟฟ้านะ ขี้เกียจขับรถจะแย่อยู่แล้ว" แทนบ่นกับสงคราม เพื่อนสนิทที่ยื่นหน้าเข้ามาใน 'คอก' ทำงานของเขาทันทีที่รู้ว่าเจ้าของโต๊ะมาถึงแล้ว
"ก็ยอมไปอยู่บ้านพี่โจเสียสิ ตื่นเช้ามาทำงานด้วยกัน ให้พี่โจขับรถ" สงครามแนะนำ...โจคือชื่อเล่นของบุริณทร์
"พ่อแม่เขาจะได้เตะออกมาจากบ้าน"
"แทน...ถามจริงเถอะ เมื่อไหร่จะลงเอยกับพี่โจเสียงที จะสามสิบอยู่แล้วนะ" สงครามทำหน้าจริงจัง ขัดกับนิสัย
"พูดเป็นนิยาย" แทนยักไหล่ "อีกอย่าง พูดให้ดีๆ ไอเพิ่งอายุ 27 เอง ไม่ใช้ใกล้สามสิบ think positive หน่อยสิคุณคราม"
"เฮ่ย อย่ามาเรียกไอว่าครามสิว่ะ คนเขามีชื่อเต็ม หัดเรียกชื่อเต็มคนบ้างได้ไหม"
แทนเปิดคอมพิวเตอร์ หยิบนาฬิกาปลุกขึ้นมาตั้งบนโต๊ะ เขาชอบจับเวลาตัวเองเวลาทำงาน
"ชอบเรียกชื่อคนนั้นคนนี้สั้นๆ คนเขามีชื่อเล่น"
"ยูก็เรียกไอสั้นๆ ก็ได้นี่ ไม่เห็นเป็นไร"
"บ้าหรือ ก็ชื่อยูมันมีพยางค์เดียวนี่หว่า เรียกยังไงมันก็ไม่ตลก แต่เรียกไอว่า สง บ้าง คราม บ้าง มันฟังดูพิลึกโว๊ย"
"ทีเรียกพี่บุ เขาไม่เห็นบ่น"
"ก็เขาอยากได้ยูนี่ เขาก็ยอมสิ ลองใครไปเรียกเขาอย่างนั้น โดนด่าตาย"
แทนลุกขึ้นยืน โผล่หน้าไป 'คอก' ทำงานติดกันของเพื่อนซี้
"อยากฟันแล้วทิ้งมากกว่า แทนไม่ใช่หมูในอวยของใครนะจะบอกให้ ยูก็รู้ว่าพี่บุเจ้าสำราญขนาดไหน ลอยไปลอยมาเหมือนพ่อพวงมาลัย ไอมาคิดๆ นะ พี่บุเหมาะกับยูมากกว่า"
"บ้า อย่าพูดให้สยอง ไม่เอาด้วยหรอก" สงครามทำเสียงขยะแขยง
"จริงๆ นะ พูดก็พูด ไม่ไว้ใจพี่บุเลย กลัวโดนหลอกฟันแล้วทิ้ง"
"พูดผิดพูดใหม่ได้นะเพื่อน เรื่องเขากับยูนี่ ถ้าจำไม่ผิด ยูเป็นคนทิ้งเขาไม่ใช่หรือ"
"ยังจำได้อีก" ชายหนุ่มเอาคางเกยพาร์ติชั่น ตามองไปยังห้องทำงานของบุริณทร์ "แล้วเขาฟันยูด้วยรึเปล่า"
"หุบปากนะแทน อย่างพี่โจนะหรือเขาจะมองไอ" สงครามยักไหล่ ก่อนกล่าวต่อไปเสียงเบากว่าเดิม "เขาไม่ชอบลูกครึ่ง เขาชอบตี๋ๆ ขาวๆ"
แทนกำลังอยู่ในห้วงความคิดคำนึงถึงอดีต บุริณทร์ทำทีเล่นทีจริงกับเขามานานหลายปีแล้ว ไม่เห็นจะไปไกลถึงไหน...กฤษณะเสียอีก เจอแค่สามสี่ครั้งยังทำท่าเหมือนจะจีบจริงจัง
แทนอดนึกถึงผู้ชายอีกคนไม่ได้ เมื่อเย็นวันศุกร์ไปทานอาหารค่ำกับกฤษณะตามคำเชิญ ผู้บริหารหนุ่มอ้างว่าเป็น business dinner เพราะเขามีรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับห้องชุดของคุณภูวนัยจะแจ้งให้ทราบ
แต่แล้วแทนก็นึกถึงใบหน้าเคร่งขรึมของผู้ชายคนนั้น...
...เสียงทุ้มลึก ใบหน้าเรียบนิ่ง ตัวตรง มือใหญ่ แข็งแรง...
...มือที่ถอดเสื้อผ้าของเขาหลังจากพยุงพาไปนอนบนเตียง...พยุง...หรืออุ้ม...คงอุ้มไม่ไหวเพราะเขาก็ตัวหนักพอสมควร...
"ไอ้แทน เหม่ออีกแล้ว พูดถึงพี่โจไม่ได้เลยนะ"
"บ้าหรือ ไม่ได้นึกถึงพี่บุโว้ย" แทนนั่งลง สงครามรีบเลื่อนเก้าอี้มาข้างๆ
"แล้วนึกถึงใคร ยูไปปิ๊งใครหรือ บอกกันหน่อยสิ รูปร่างหน้าตาเป็นไง"
แทนยักไหล่ "ก็โอเค"
...ที่จริงหน้าตาดีมากต่างหาก...
"โอเคของยู อาจเวรี่กู๊ดของไอ นี่ถ้าไม่ชอบก็ส่งต่อมาให้เพื่อนก็ได้นะ" สงครามทำตาวิบวับ รู้ว่า 'สเป็ค' ของเพื่อนซี้กับตัวเองค่อนข้างต่างกัน
"ก็พอไปวัดไปวาได้ ท่าทางนิ่งๆ เหมือนขอนไม้ ยูไม่ชอบหรอก จะเรียกว่าเจ้าชายน้ำแข็งขั้วโลกเหนือก็ว่าได้"
"ไม่แน่นะ น้ำแข็งที่เย็นๆ เวลาเครื่องติดแล้ว เป็นภูเขาไฟเลยล่ะ เห็นมาหลายรายแล้ว เห็นติ๋มๆ แต่พอได้วอร์มอัพ ยังกะหลุดออกมาจากหนังโป๊" สงครามทำตาเจ้าชู้ ใบหน้าคมเข้มแบบลูกครึ่งยื่นเข้ามาใกล้ ทำกระซิบกระซาบเหมือนพูดความลับ "ว่าแต่ว่าคนนั้นใครล่ะ"
"คนที่พาไอไปนอนที่บ้านตอนเมาคืนนั้น จำได้ไหม เมื่อวานเย็นเจอเขาอีก เขาคืนเสื้อผ้ามาด้วย"
"ว้าว โรแมนติก” สงครามทำตาลอย
“โรแมนติกที่ไหน” แทนทำหน้าเซ็ง แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง สงครามหัวเราะชอบใจจนน้ำตาไหล สงครามเป็นคนเส้นตื้นแต่ไหนแต่ไร เรื่องตลกนิดหน่อยหัวเราะได้เป็นวรรคเป็นเวร
“แล้วเขาใส่บัตรแข็งไว้ในเสื้อ เขียนชื่อไอไว้ ช่องที่อยู่เขียนว่าเป็นคนต่างจังหวัด นี่คงค้นกระเป๋าตังค์ ดูบัตรประชาชนไอเรียบร้อย แล้วใส่เบอร์โทรยูไว้ ยังเขียนว่า กรุณาเรียกเพื่อนผมให้มารับด้วย” แทนเล่า พลางนึกถึงใบหน้าของผู้ชายคนนั้น เข้าใจว่าพลเมืองดีคนนั้นคงตรวจดูโทรศัพท์ของเขาที่โทรหาสงครามถี่ยิบ
เขายังนึกฉุนที่ผู้ชายหน้าเคร่งเขียนว่า ‘เรียกเพื่อนผมให้มารับ’ เพราะในโทรศัพท์ของเขาบันทึกเบอร์โทรสงครามไว้ว่า Songkram Teerak
...แน่จริง ทำไมไม่เขียนว่าเรียกแฟนให้มารับเสียเลย...
“หล่อไหม ท่าทางเซ็กซี่ไม่เบา อยากเห็นหน้าจังเลย แล้วขอเบอร์โทรเขาไว้ไหม”
“ยังไม่ได้บรรยายเลย รู้ได้ไงว่าเซ็กซี่” แทนทำตาขวางใส่เพื่อน
“ถ้าไม่เซ็กซี่ ยูก็คงไม่นานั่งทำตาค้อนประหลับประเหลือกแบบนี้หรอก”
“หุบปากเลยนะคราม ค้อนที่ไหน ก็พูดธรรมดา หล่อนะหล่อพอดูได้ แต่ดุชิบ...แฟนท่าทางคงจะหวงน่าดู เกาะแขนแจ ถ้าขอเบอร์โทรคงกระโดดเข้ามาตบไอ” แทนหัวเราะ
...ความเป็นจริง หล่อมากต่างหาก...หล่อจนทำให้ใจสั่นอย่างที่สงครามชอบพูด...เรื่องขอเบอร์โทรศัพท์อย่าได้หวังเลย...ชื่อยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ...ที่สำคัญเขาไม่เคยขอเบอร์โทรศัพท์ใคร ไม่มีวันเสียล่ะ มีแต่คนขอเบอร์เขาสิไม่ว่า...คนจีบเขาเยอะแยะ
“แล้วเขาเป็น PLU หรือเปล่า” สงครามยังเซ้าซี้ไม่หยุด
“คงไม่มั๊ง มีแฟนเป็นสาวสวยมาดนางแบบขนาดนั้น” แทนยักไหล่ แต่อดคิดไม่ได้...อะไรบางอย่างในแววตาของผู้ชายคนนั้นที่เขาอ่านไม่ค่อยออก
...แวบหนึ่งดูจะดุ...แวบหนึ่งดูเหมือนขัน แวบหนึ่งก็ดูเหมือนจะชอบเขา...
“ไม่แน่นา อาจจะเป็นไบ หรือไม่ก็คบหญิงบังหน้า” สงครามทำท่าคิด “แต่ว่าถ้าเป็นเสือไบก็ดีสิ เซ็กซี่สุดๆ อยากจะเจอมานานแล้ว”
แทนส่ายหน้า นับวันสงครามจะหมกมุ่นกับเรื่องรักใคร่มากขึ้นทุกวัน
“อ้าวแล้วคุณเทพบุตรอะไรนั่นที่เป็นนักร้องไม่ใช่ไบหรือ เห็นยูแย่งเขามาจากอกแฟนสาวตอนงานเลี้ยงแกรมมี่”
สงครามเบ้ปาก “ไบปลอมว่ะ เสียอารมณ์สุดๆ พอขึ้นเตียงไม่เหลือคราบหนุ่มห้าวเลย นึกแล้วสยอง”
“พี่โอ๊คสิ ไบแท้แน่นอน” แทนหัวเราะ สงครามยิ่งทำท่าสยองมากกว่าเดิมก่อนหัวเราะเสียงดังลั่น เมื่อได้นินทาเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ที่มีประวัติภรรยาตามไปลากตัวจากโรงแรมม่านรูดที่ไปเปิดห้องหาความสำราญกับผู้รับเหมาก่อสร้างรายหนึ่ง ความลับของหนุ่มใหญ่ร่างยักษ์ที่ขึ้นชื่อว่าห้าวที่สุดในบริษัทจึงเปิดเผยออกมา
“แทน...ที่สำคัญนะ เขาอุ้มยูขึ้นไปนอนบนเตียง ถอดเสื้อผ้า ลูบไล้เนื้อตัวยูขนาดนั้น ไม่แน่ ยูอาจจะโดนลักหลับไปแล้วก็ได้”
“ไอ้สงครามบ้า คิดอะไรทะลึ่ง โดนลักหลับก็ต้องรู้สิว่ะ”
“แต่นี่เขาอุตส่าห์เก็บเสื้อผ้ายูไว้ในรถ ก็คงหวังลึกๆ ว่าอาจได้เจออีก ไม่งั้นคงโยนเสื้อผ้ายูทิ้งไว้ไปแล้ว ท่าทางเขาแปลกๆ หรือเขาอาจจะชอบยู แต่เขาไม่พูด”
“ถ้าชอบก็คงแสดงออกแล้วล่ะ”
“อ้าวไม่แน่นะ บางคนเขาชอบแต่ไม่พูดก็มี บางคนชอบ ก็พูดแล้วพูดอีกไม่เคยหยุด” สงครามเหลือบตามองบุริณทร์ที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ แทนหันตาม
“ว่าไงครับ คุยอะไรกันอยู่หรือ อย่าบอกนะว่านินทาเจ้านาย”
“ตกลงทำให้เสร็จคืนนี้เลยนะแทน แล้วส่งเมล์ไปให้ไอ เดี๋ยวไอจะช่วยแก้แบบ” สงครามทำหน้าตาย แกล้งทำเป็นว่าเมื่อสักครู่คุยกันเรื่องงาน
“จ้า พ่อคนเก่ง” แทนรับมุข
บุริณทร์รู้ทัน ถ้าสองหนุ่มเลื่อนเก้าอี้มานั่งติดกันใน ‘คอก’ ของคนใดคนหนึ่ง อย่าได้หวังว่าจะคุยกันเรื่องงาน เพราะหากคุยกันเรื่องงานแล้วสองหนุ่มจะเสียงดังจนได้ยินตั้งแต่เขาเดินผ่านตู้น้ำดื่มแล้ว
“จ้า พี่ก็เชื่อเหมือนกันว่าคุยเรื่องงาน ไม่ได้นินทา”
สงครามเอนหลังพิงเก้าอี้ หัวเราะเสียงใส “อ้าว ยอมรับก็ได้ นินทาพี่โจนะแหล่ะ ว่าเมื่อไหร่พี่จะขอแทนแต่งงานเสียที”
แทนหันขวับไปมองสงครามตาขวาง แต่พ่อตัวดีรีบเลื่อนเก้าอี้กลับ ‘คอก’ ไปแล้ว
“รอให้พี่เก็บเงินให้ได้ซักสิบล้านก่อนนะ บุริณทร์หันหน้ามามองแทนแล้วกล่าวว่า “แทนเขาคงเรียกแพง” นัยน์ตาคู่นั้นของบุริณทร์เต้นระริกอย่างที่แทนไม่เคยเห็นมาก่อน
“ขอหุ้นบริษัทครึ่งเดียวก็พอ รับรองพลีกายถวายชีวิต” แทนพูดยิ้มๆ
บุริณทร์อมยิ้ม ยื่นแฟ้มสปา The Sea of Life ให้ แล้วสั่งงานเป็นชุดๆ พร้อมบอกว่าให้รีบจัดการเรื่องคอนโดปราณบุรีให้เสร็จเร็วๆ
“กายกับชีวิตแค่นั้นไม่พอ พี่อยากได้หัวใจด้วย”
บุริณทร์ทิ้งท้ายยิ้มๆ แล้วเดินลอยชายกลับออฟฟิส ปล่อยให้ชายหนุ่มรุ่นน้องมองตามอย่างครุ่นคิด
...บุริณทร์...บุริณทร์...บุริณทร์...พักหลังนี้มาแปลกๆ...
**************

[M@nfaNG]

เนื้อหอมจริงๆนายเอกของเรา

[MiTo™]

มาเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับ

ชอบคนแต่งเรื่องนี้ ที่ซู๊ดดดด~~~~~~~

[StopLove]

 

มาเร้วมากๆ ครับ 2 วัน 5 ตอนเเล้วสู้ๆนะครับ

[dear1127]

มาต่อไวๆนะครับ เรื่องสนุกดีครับ

[sakiko]

รอตอนต่อไป เน้อ   

[MeepadA]

อืม เก็บเสื้อติดรถมาด้วย ก้อน่าคิดนะ   

[kororo]

เผลอแป๊ปเดียว เล่นมาทีถึงตอนที่ 5 เลยเหรอเนี่ย เร็วมาก ๆ เลยครับ แต่ก็ดีครับ ชอบ มากเยอะ ๆ ยาว ๆ สะจายยยยยย อิอิอิ ขอบคุณครับ

[● MaYa~Boy ●]

มาอ่านเรื่องนี้ด้วยคนคับ

มาลุ้นว่าใครจะเป็นพระเอก อิอิ

[pongsj]

บุริณทร์........................... มัวแต่เล่นแห้วไม่รู้ตัวน่ะ

[Master PP.]

  รอด้วยๆ มาลงเร็วๆน้า 

[K2KARN]

พระเอกมันมีอยู่คนเดี๊ยววว ~~ 

[in_blu]

มาลุ้นพระเอกด้วยคน

ครายจะเป็นผู้โชคดีหนอ อิอิ

[YO DEA]

 



มากอดคนแต่งครับ


อิอิ


ชอบเรื่องนี้จัง

[katawoot]

อรุณสวัสดิ์ครับ

บทที่ 6

พุธ 26 มกราคม - 14.05 น.

กฤษณะทักทายเลขานุการของภูวนัยแล้วเดินเข้ามาในห้องทำงานท่านประธานบริษัทที่กำลังนั่งทำหน้ายุ่งอยู่หลังโต๊ะไม้สีดำขัดเงาวับ
"ไงคุณผู้ชาย ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน ใจคอจะไม่โทรหาเพื่อนเลยหรือ"
"ยุ่ง" ภูวนัยตอบสั้นๆ "แล้วโจ้ก็ขยันสร้างเรื่องปวดหัว"
โจ้คือน้องชายวัย รุ่นของภูวนัย เพิ่งจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ชอบท่องราตรี ไม่สนใจการเรียนเท่าใดนัก อายุที่ห่างกันมากทำให้เกิดช่องว่างระหว่างพี่ชายกับน้องชาย
"เรื่องอะไร ให้เราช่วยได้ไม๊"
"ก็เรื่องเดิมๆ ไม่กลับบ้าน ตะลอนไปเรื่อย เที่ยวดึกแทบทุกคืน นี่ก็กลัวสอบตก ถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัย" ภูวนัยวางปากกา เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ หลับตา ท่าทางเหนื่อย
กฤษณะมองเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เพื่อนของเขาทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ถ้าไม่ได้เขาช่วย ภูวนัยคงแย่
"อีกอย่าง เพิ่งรู้ว่าเขาริมีแฟนเป็นรุ่นพี่ปีสี่"
"ไม่เห็นจะแปลก เด็กจะมีแฟนมันเรื่องปรกติ"
"แฟนเขาชอบเที่ยว ชอบซิ่งรถ ชวนกันไปไหนต่อไหนได้ไม่เว้นแต่ละวัน กลัวแต่จะชวนกันไปลองยา เดี๋ยวก็เละกันไปใหญ่" ภูวนัยขมวดคิ้ว นึกถึงน้องชายแล้วเขาไม่รู้จะจัดการอย่างไร เรื่องอื่นๆ จัดการได้สารพัด แต่เรื่องน้องชายทำให้เขาปวดหัวจนแทบจะระเบิด
"เด็กเขาอาจกำลังตื่นตาตื่นใจกับสิ่งใหม่ๆ เขาเพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเทอมแรก ลองดูไปซักพัก เอาไว้เราจะช่วยพูดอีกแรง"
ภูวนัยขอบคุณเพื่อน ยอมรับว่ากฤษณะเข้ากับน้องชายเขาได้มากกว่าด้วยซ้ำ ทั้งสองมีนิสัยสนุกสนานคล้ายๆ กัน และชอบอะไรเหมือนๆ กัน คุยกันรู้เรื่อง
"นายไปดูคอนโดที่ปราณบุรีบ้างหรือเปล่า เขาเริ่มงานไปแล้วนะ สถาปนิกก็ทำงานขยันขันแข็ง เห็นว่าไปดูงานแทบทุกอาทิตย์" กฤษณะเปลี่ยนเรื่อง
"ยังไม่มีเวลาไป" ภูวนัยยักไหล่ "ตอนนี้จะไม่ไหวแล้ว"
"นายก็ลดงานลงบ้างสิ" กฤษณะมองเพื่อนนิ่ง ภูวนัยเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ หลับตาลงช้าๆ
"นี่ภู...เราไม่ต้องขยายไปมากขนาดนั้นก็ได้ เติบโตไปทีละนิดก็ไม่ได้แย่เลยนี่นา โดยรวมเราก็ทำกำไรได้ดีอยู่แล้ว ขืนนายยังทำงานหนักขนาดนี้ เดี๋ยวก็แก่เกินวัย"
"บอร์ดบีบจะแย่อยู่แล้วนายก็รู้ ยิ่งคุณลุงโชติยิ่งหนัก"
"ช่างบอร์ด ช่างคุณลุงโชติ ช่างคุณพิศ ถ้านายไม่ยอมเสียอย่างใครจะทำอะไรได้ จะว่าไปคนที่ทำงานเก่งกว่า หนักกว่าก็คือเราสองคนกับคุณวินิตา"
ภูวนัยลืมตาขึ้นมา เอนตัวไปหยิบแฟ้มสีขาวที่บริษัท iStyle เสนอเข้ามา...เปิดดูรายละเอียด
"คิดๆ ไปนะกฤษณ์ นี่ยังไม่รู้ว่าจะได้ไปพักบ้างหรือเปล่า"
"เถอะน่า เสร็จแล้วเดี๋ยวก็ได้ไปพักเองล่ะ ดีไม่ดีแฟนนายจะมาตื้อให้นายพาไปพัก" กฤษณะหัวเราะขำ
อีกฝ่ายถอนหายใจ "นั่นก็ตื้อมาก นี่เขาคิดไปไกลถึงเรื่องหมั้นหมายเลยนะ"
"ฮ้า จริงหรือ เขาก็รู้อยู่นี่นา" กฤษณะตกใจ
"ก็ใช่" ภูวนัยยักไหล่ เปิดดูแฟ้มงานตกแต่งคอนโดไปเรื่อยๆ "แต่เขาคิดว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้"
"นายนี่ก็จริงๆ ไม่ได้รักเขาก็ไม่ตัดเขา ปล่อยให้คาราคาซังอยู่ได้"
"เขาก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ อีกอย่างคบกันมาก็ยังคบกันไปเรื่อยๆ ก็ไม่ได้คิดจะไปเปลี่ยนแปลงอะไรทำไม อยู่ๆ กันไปแบบนี่ก็โอเคดี" ภูวนัยพูดพร้อมเปิดแฟ้มงานดูไปเรื่อยๆ "แบบสวยดีเหมือนกันนะ พอเสร็จจริงจะสวยเหมือนในรูปหรือเปล่าก็ไม่รู้" ภูวนัยมองดูรูปภาพในแฟ้ม
"น่าจะสวย สถาปนิกเขาทุ่มเทมาก ใส่ใจรายละเอียดทุกอย่าง" กฤษณะพูดยิ้มๆ นึกถึงใบหน้าของคนที่อธิบายรายละเอียดเรื่องคอนโดให้เขาฟังท่าทางสบายๆ
ภูวนัยเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนรัก เลิกคิ้วแปลกใจนิดๆ ที่เห็นกฤษณะพูดถึงสถาปนิกแบบชื่นชมเกินธรรมดา
"ว่าแต่ว่านายอย่าเปลี่ยนแบบเขาก็แล้วกัน เดี๋ยวเขาโวย" กฤษณะยังพูดต่อ นึกถึงหน้าตาของสถาปนิกหนุ่มท่าทางเอาเรื่อง...แทน...ชายหนุ่มที่เริ่มระบายสีสันให้กับชีวิตของเขา
"โวยก็โวยไป ถ้าอยากจะแก้แบบเสียอย่าง เขาก็ต้องทำให้เราได้ จ่ายเงินไปแล้วนี่" ภูวนัยชะงักแล้วจึงเปลี่ยนเป็นคำถาม "ใช่ไม๊"
"งวดแรกจ่ายไปแล้ว เขายังบ่นเลยว่าเงินได้ไปแล้ว แต่ยังไม่เจอเข้าของห้องเสียที ท่านประธานมีธุระไม่ว่างจะคุยรายละเอียด เขาก็เลยต้องนั่งทางในเดาใจเจ้าของห้อง เขาบอกว่าอยากรีบเร่งงานให้เสร็จ จะได้ไปออกแบบสปาที่กระบี่"
"สถาปนิกบ่นกับนายขนาดนี้เลยหรือ ทำไมนายรู้เยอะจัง"
กฤษณะไม่รู้สึกตัวว่าเวลาพูดถึง 'สถาปนิกคนนั้น' นัยย์ตาเขาเป็นประกายระยิบระยับจนอีกฝ่ายแอบสังเกตได้
“นายเคยสนใจคอนโดตัวเองบ้างหรือเปล่าล่ะ ขอให้เราช่วย เราก็ช่วยให้ จนทางโน้นเขาคิดว่าเราเป็นเจ้าของวิมานสุดหรูอยู่แล้ว”
...วิมานสุดหรู...ภูวนัยนึกในใจว่ากฤษณะรู้จักใช้คำศัพท์อะไรแบบนี้ด้วยหรือ...
"กลัวสถาปนิกจะ ไม่พอใจจังเลยนะ มานั่งชมให้เราฟังนี่ได้ค่าจ้างมาเท่าไหร่ล่ะ" ภูวนัยอดประชดไม่ได้ แปลกใจที่เห็นกฤษณะดูสบายๆ ไม่บ่นเหมือนเคยเหมือนครั้งแรกที่เขาขอให้ช่วยคุยกับบริษัทตกแต่งคอนโดปราณบุรีของเขา ตอนนั้นกฤษณะบอกว่า...”บ้านของนาย นายก็ทำเองสิ มายุ่งอะไรกับเราว่ะ”
"เราแค่ทำตามหน้าที่เพื่อนที่ดี นายเป็นคนขอร้องให้ช่วยไม่ใช่หรือ"
"ครับผม" ภูวนัยยอมรับยิ้มๆ "เอาเถอะ เดี๋ยวจะแวะไปดูซะหน่อย นายจะได้ไปรายงานสถาปนิกของนายได้"
ภูวนัยโยนแฟ้มคอนโดปราณบุรีไปอีกฟากหนึ่งของโต๊ะ
"ไม่เป็นไร ช่วยได้ก็ช่วย ถ้านายยุ่งนักเดี๋ยวจะช่วยดูให้จนเสร็จ" กฤษณะไม่สนใจที่ภูวนัยประชด
"รบกวนนายมามากแล้ว นี่ถ้าไม่มีเรื่องโจ้ เราก็ดูเรื่องคอนโดเอง"
"เอาเถอะ ไม่ได้ยุ่งยากอะไรนักหรอก" กฤษณะลุกขึ้น เตรียมตัวกลับไปทำงาน กล่าวว่า "ส่วนเรื่องโจ้ นายก็อ่อนๆ ลงซะบ้าง ตึงไปมาก เด็กเขาไม่ชอบ"
 
กฤษณะเดินออกไปจากห้องทำงานของภูวนัย ปิดประตูเบาๆ ทิ้งให้ประธานบริษัทนั่งคิดอะไรเงียบๆ อยู่คนเดียว
ชายหนุ่มยังแปลกใจไม่หาย...เพื่อนรักดูเหมือนมีความสุขเหลือเกินกับการได้ช่วยดูแลเรื่องตกแต่งคอนโดที่ปราณบุรี
...ผิดวิสัย...เรื่องงานกฤษณะไม่เคยบ่น บางครั้งเขาอดคิดไม่ได้ว่ากฤษณะทำงานเก่งกว่าเขาเสียอีก แต่พอเรื่องส่วนตัวที่ไหว้วานให้ช่วย พ่อตัวดีมักจะบ่นอยู่เป็นประจำ...ยกเว้นเรื่องน้องชายที่กฤษณะช่วยเขามาตั้ง แต่โจ้เรียนมัธยม จนทำให้เด็กหนุ่มเรียนจนจบและสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้...
...แต่คราวนี้มาแปลก...
...อย่าบอกนะว่ากฤษณะมีอะไรกับสถาปนิกที่ทำงานคอนโดปราณบุรีของเขา...ตลก...หนุ่มเจ้าสำราญอย่างกฤษณะจะเคยชอบใคร...

อาทิตย์ 30 มกราคม - 09.00 น.

แทนเดินนำสงครามลิ่วๆ เข้าไปในสนามไดรฟ์กอล์ฟ ผู้ที่เดินตามยังดูงัวเงียอยู่เพราะคืนวันเสาร์เที่ยวดึกเช่นเคย
“ยังเหนื่อยอยู่เลยนะแทน ไม่รู้จะรีบแซะไอขึ้นมาแต่เช้าทำไม”
“ตีกอล์ฟไง จำได้ไม๊ ทุกเช้าวันอาทิตย์ It’s my time เย็นวันศุกร์คิกบ๊อกซิ่ง เป็น your time ห้ามขี้โกง”
“เออ...เออ...เออ...ว่าแต่ว่ายูฝึกมาตั้งเดือนแล้วนี่ เคยตีถูกลูกบ้างหรือยัง”
แทนถอนหายใจ ไม่รู้จะตอบเพื่อนอย่างไรดี เขาเล่นกีฬาสารพัดอย่าง แต่มีปัญหากับการตีกอล์ฟ ทุกทีที่หวดไม้กอล์ฟตีลูก...พลาดเสียเป็นส่วนมาก...ตีสิบครั้ง ถูกลูกสองครั้ง ครั้งแรกลูกกระเด็นไปไม่เกินห้าสิบหลา ครั้งที่สองตกปุ๊กอยู่ข้างหน้าก้าวเท้าสองสามเก้าก็เดินไปเก็บลูกได้
แต่ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้...เขาไม่เคยยอมแพ้...ถ้าต้องการ ต้องทำให้ได้...
เช้าวันอาทิตย์แบบนี้ คนไม่มาก เหมาะสำหรับมือใหม่แบบเขา
 เขาเลือกมาเช้าเพราะจะได้ตีสะดวก...คนมาก เขาจะรู้สึกประหม่า กลัวคนมองความเงอะงะของตัวเอง...อีกใจหนึ่งกลัวว่าลูกกอล์ฟจะลอยไปถูกหัวใครเข้า
สงครามเป็นกำลังใจให้ดีมาก เพื่อนสนิทหลบไปนั่งอยู่ที่โต๊ะสนามใกล้กับสวนหย่อม สั่งเครื่องดื่มเย็นๆ มานั่งจิบ...ลมเย็นๆ อีกไม่นานก็คงหลับ
แทนกระชับมือจับไม้กอล์ฟแน่น พยายามท่องจำที่เคยฟังมาจากรายการทีวี ย่อเข่าลงเหมือนนั่งเก้าอี้ เท้ากดนิ่งลงบนพื้น ตาจ้องมองลูกกลมๆ สีขาว สงครามเคยสอนว่า เวลาหวดไม้กอล์ฟลงมา ห้ามหลับตา ตัวอย่างแกว่ง เพราะจะกะระยะผิด
หนึ่ง...สอง...สาม...ตี!
...ว้า...หลับตาอีกแล้ว...ลูกไปทางไหนว่ะ...ชายหนุ่มบ่นในใจหลังจากหวดไม้
“โอ๊ย” เสียงห้าวๆ ดังขึ้น
ผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าแอ่นหลัง ยกมือขึ้นคลำกลางหลังเพราะโดนลูกกอล์ฟมหาภัยอัดเข้าไปเต็มๆ
...ตายแล้ว...ที่กลัวมาตลอดเกิดขึ้นจริงๆ วันนี้เอง...ซวยจริงๆ...
แทนตกใจ ตาโต อ้าปากหวอ...
อีกไม่กี่วินาทีเขาจะยิ่งตกใจกว่าเดิมหากรู้ว่าเหยื่อดวงซวยคนนี้เป็นใคร...

6666666666666666666666666666666666666666666666

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ
ขอบคุณสำหรับคนที่กอด
...ขอเป็นอย่างอื่นด้วยได้ปะนี่ 

[MiTo™]

ชอบ ๆ

หุหุ 

[● MaYa~Boy ●]

มาอ่านคับ

[CocO naTtH mIlK]

 :m16:ค้างอย่างแรงอ่ะ

[SweetSerenade]

ชอบแทน

ตลกดีค่ะ น่ารัก

มิน่า

ถึงมีแต่คนรุมรัก

[three]

แทนน่ารักดีนะ

[imageriz]

หวังว่าคงไม่ใช่ ผู้ชายคนนนั้นนะ