หมดสตอคจริงๆละ
ต่อไปต้องรอกันหน่อยนะงับ แหะๆ - " -
พี่ธัณเป็งคนเขียนนะงับต่อจากนี้ แต่ผมจาเอามาโพสให้ฮับ
ตอนที่12 กลัว
ผมถอดเสื้อที่เปียกโชกออก คว้าเอาเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำอาบท่าอะไรเสร็จออกมาก็เอาเสื้อผ้าที่เปียกๆไปซักในห้องน้ำ
ไอ้พาไปทำอะไรอยู่วะ ปกติเรื่องแบบนี้แม่งมันจะตามเคลียร์กะผมให้รู้แล้วรู้รอด แต่ไหงคราวนี้เงียบนักก็ไม่รู้ แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันมากเท่าไหร่เพราะผมง่วงนอนเต็มทีแล้ว
ผมเอาผ้าไปตากตรงระเบียงห้องนอน แล้วก็เดินกลับเข้ามาห่มผ้าห่มแล้วหลับแทบจะทันที
ผมตื่นมาในที่ๆผมไม่รู้จัก มันอับชื้นและสาปกลิ่นเลือด ผมตกใจมาก มองไปทางไหนก็มืดไปหมด มีแต่แสงสลัวๆนิดหน่อยพอมองเห็นทางเดินที่ดูเหมือนท่อน้ำทิ้ง พอความตกใจทุเลาลง ความสงสัยก็เข้ามาแทนที่ ผมเดินไปตามทางเดินที่เปียกชื้น สักพักก็เหยียบถูกอะไรลื่นๆเหนียวๆ คงจะเป็นเมือกอะไรซักอย่างตามท่อน้ำนั่นแหละ พอแสงส่องมานิดหน่อย ผมจึงเห็นว่ามันคืออะไร
เลือด...
ผมรู้สึกสะอิดสะเอียนจนแทบอ้วก เพราะเลือดมันไหลมาจากศพของอะไรบางอย่างที่เน่าเฟะ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ จนถึงระยะที่พอจะมองเห็นว่ามันคืออะไร
ศพของมนุษย์ผู้หญิง ที่ดูน่าคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก...
เจน!!!!
"เหวอออออ!!!!!" ผมสะดุ้งสุดตัว อุทานลั่น
"ไอ้ธัณ!!!!เป็นไรวะ!!!"ไอ้พาโผล่เข้ามา
ผมนั่งหอบอยู่บนเตียง ภาพในฝันเมื่อกี้น่าสยดสยองที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ผมเอามือปิดปาก แล้วลุกพรวดเข้าไปในห้องน้ำ ไอ้พามันวิ่งตามผมไป พอมันเห็นผมอ้วก มันก็เดินเข้ามาลูบหลังช่วย
"อ่อก..."
"เชี่ยธัณ มึงเป็นอะไร ไม่สบายเหรอวะ?"มันถามผม
ผมไม่ตอบอะไรมัน พออ้วกจนไม่รู้จะมีอะไรออกมาอีกแล้วผมก็ลุกขึ้นบ้วนปากในซิงค์ ไอ้พาส่งผ้าขนหนูให้ผม ผมรับมันมาเช็ดหน้าเช็ดตา
แล้วผมก็ทำท่าจะเดินออกไปข้างนอก...
"มึงตอบกูหน่อย ไม่ได้เหรอวะ?"
ไอ้พามันถาม คราวนี้มันไม่ได้ตะคอกแล้ว แต่น้ำเสียงมันดูอ่อนแรงเหลือเกิน
ผมหันมามองหน้ามัน สีหน้ามันเป็นกังวลมากอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
"ตอบอะไรวะ?"ผมถามมัน เสียงแหบ
"มึงเป็นอะไร? มึงบอกกูหน่อยสิ มีอะไรก็บอกกูหน่อย ได้โปรดเหอะ"มันพูด ดูมันเหนื่อยใจชอบกล หน้าตามันไม่ยิ้มแย้ม ไม่โหด แต่มันดูเหนื่อยมาก
"กู...ไม่สบาย แค่นั้นแหละ"ผมโกหกมัน
"มึงตอบความจริงหน่อยได้มั้ย!!!"คราวนี้มันตะคอกอีกครั้ง"ต้องให้กูบอกกี่ครั้ง ว่าไม่มีประโยชน์ที่มึงจะโกหกกู กูดูตามึงกูก็รู้แล้ว ว่ามึงไม่ใช่ไม่สบายปกติ"
ผมนิ่ง มองหน้ามันตาปรือเพราะความเหนื่อย
"ก็กูไม่สบายจริงๆ"
ไม่สบายทั้งร่างกาย และจิตใจด้วย...
ไอ้พาถอนหายใจอย่างปลงตก ผมหันหลังกลับเดินไปที่เตียงแล้วพยายามข่มตาหลับอีกครั้งแต่ทำยังไงก็ไม่หลับซักที ภาพเมื่อกี้มันยังติดอยู่ในหัวของผมอยู่เลย...
จู่ๆก็มีอะไรอุ่นๆมาแตะหน้าผากผม ผมเลยปรือตาขึ้นมอง ไอ้พา...
"มึงนอนเหอะ" มันว่า แล้วก็ลูบหัวผม ผมมองมันงงๆง่วงๆ แต่ก็ทำตามที่มันว่า ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะ ชักจะเข้าใจแล้ว ว่าทำไมมันชอบให้ผมลูบหัวนัก...
ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว ผมลืมตาช้าๆ รู้สึกมีอะไรอุ่นๆเกาะผมอยู่ หันไปมองก็เจอไอ้แมวยักษ์นอนอยู่ข้างๆผม เมื่อวานนั่งลูบหัววันนี้นอนกอดกูเฉย...
แต่ผมก็ไม่ได้ปัดไม่ได้ยันมันเหมือนทุกที ตรงกันข้าม ผมเอนหัวไปซบกับหัวมัน กลิ่นแชมพูอ่อนๆแตะจมูกผม ผมยังไม่อยากขยับตัว ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น อยากนอนอยู่อย่างงี้เรื่อยๆ
ผมกำลังจะเคลิ้มหลับอีกรอบ ไอ้พามันก็ตื่นพอดี เหมือนมันเพิ่งรู้ตัว มันลุกพรวดขึ้นงงๆ แล้วมองผม
"เช้าแล้วหรอวะ"
"เออ" ผมตอบมัน "สว่างจ้าขนาดนี้กลางคืนมั้ง"
"โหยไอ้ห่า แม่งเมื่อวานซึมกะทือแทบตาย วันนี้ปากดีเชียวนะเว้ย"มันกัดผม
"หะๆ"ผมหัวเราะแห้งๆ ยังคงนอนอยู่ ไอ้พามันก็ลุกขึ้น แล้วก็ออกไปนอกห้องนอน ส่วนผมก็ยังนอนนิ่ง อยากจะหลับต่อ...
ผมได้ยินเสียงโหวกเหวกข้างนอก เสียงมันเข้ามาใกล้ห้องผมเรื่อยๆ
"เห้ยไอ้ธัณ เป็นไงบ้างวะ"เสียงนี่มัน...
"เชี่ยอู้ด..."ผมสบถ พลางมองไอ้อู้ดแอนด์เดอะแกงค์ที่ทยอยเดินเข้ามาในห้องผม
"ได้ข่าวว่าเมื่อวานมึงจะตายห่า"ไอ้วิทถาม
"ข่าวจากใคร"
"จากคนแถวนี้แหละ"มันว่าแล้วเหลือบไปมองไอ้พา
"ข่าวโคมลอยๆ"
"พ่อตายมึง สารรูปอย่างงี้ กูเชื่อไอ้พาว่ะ"ไอ้เคนมันพูด
ผมนิ่งไป นอนยิ้มแหยๆ
"แล้วเป็นไงมาไงทำตัวเองเน่าขนาดนี้วะหา มึงไปโดนนิโกรดำล่ำบึกข่มขืนมารึไงวะ"
"ควายไอ้หมู ปากมึงนี่สรรสร้างเรื่องดีๆทั้งนั้น"ผมด่ามัน มันหัวเราะร่าเริง
"เอ้า ก็ดูจากสภาพการณ์มันให้นี่หว่า ไอ้พา มึงทำอะไรแฟนมึงเนี่ย"
"โคยไอ้สัด"ไอ้พาสบถ
"มึงป่วยแล้วไมไม่ไปหาหมอวะไอ้ธัณ แม่งอยู่งี้กูไม่เห็นแววว่าอาการมึงจะดีขึ้นเลยว่ะ"ไอ้วิทพูด
"นั่นดิ อีกอย่างถ้ามึงไปหาหมอ พวกกูจะได้ไปเหล่พยาบาลด้วย"ไอ้เคนพูด
"มึงนี่นะ คิดแต่เรื่องงี้ตลอดเวลา เรื่องสาวเนี่ย"ไอ้ไม้ด่าไอ้จวยเคน คนอื่นๆก็พลอยหัวเราะไปด้วย
"กูผู้ชายนะว้อย จะให้คิดเรื่องผู้ชายรึไงบ่ะ"ไอ้เคนโวยวาย
"โอยๆๆๆมึงจะโวยก็ไปโวยกันข้างนอกไป กูปวดหัวว"ผมคราง
"เห้ยมึง รบกวนคนป่วยๆ"ไอ้พาปราม
"งั้นพวกกูไปอยู่นอกเน้อ ไอ้พามึงเตรียมตัวเสร็จก็ตามไปละกัน"ไอ่วิทบอก
ผมงง
"ไอ้พา มึงจะไปไหนหรอ"
"พามึงไปเปิดหูเปิดตา"ไอ้พาตอบ
"พ่อมึง"
"กูล้อเล่นน่า แหม จะพามึงไปหาหมอนั่นแหละ หมอนัดคราวแล้ว"
"เอ๋อ มึงไม่เห็นบอกกูเลย"
"เขาโทรมาหากูเมื่อวาน ก่อนที่มึงจะแพ้ท้องนั่นแหละ"ไอ้พาพูดกลั้วหัวเราะ
"โคยยย"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"แล้วมันก็ถอดเสื้อโยนไปในตะกร้า แล้วเปิดตู้หยิบเสื้อใหม่ออกมาให้ตัวเองแล้วอีกตัวโยนให้ผม
บ่ายวันนั้นผมกับแก็งค์ก็ไปหาหมอที่คลีนิคแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นคนรับไข้ผมตอนที่ผมเป็นลมคราวที่แล้ว
"อาการเป็นยังไงบ้างแล้ว"หมอเมธ เจ้าของไข้ผมถาม
"ก็ดีขึ้นบ้างแล้วครับ แต่ว่ามันยังมีอาการแปลกๆอยู่อ่ะครับ อย่างเมื่อวานอยู่ดีๆมันก็อาเจียนอ่ะครับ"ไอ่พาตอบแทนผมที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆมัน ไอ้อู้ดแอนด์เดอะแก๊งยืนเป็นแบกกราวนด์ประกอบข้างหลัง...
แม่งทำยังกะจะว๊ากหมอ...
"อืม แล้วมีอาการอะไรอย่างอื่นอีกมั้ย อย่างเครียด หรือว่าอาการผิดปกติอื่นๆ"
"ไอ้บ้านี่มันดูเครียดๆด้วยครับ ไม่รู้เป็นอะไร เหมือนมันจิตตกไปช่วงนึง"ไอ้พาชิงผมตอบอีกละครับ
"อืม ผมว่านะ อาการป่วยที่คุณบอกเนี่ยสาเหตุน่าจะมาจากความเครียด ไม่ใช่เชื้อโรคอะไรหรอกครับ เพราะเท่าที่ผมดูจากสภาพร่างกายคุณธัณ และจากแฟ้มประวัติอาการเจ็บป่วย ดูเหมือนคุณจะเป็นคนที่ได้รับผลกระทบทางจิตใจง่าย บวกกับโรคประจำตัวเลยทำให้เกิดอาการป่วยแบบนี้ขึ้นน่ะครับ ไม่ได้ร้ายแรงอะไร ก็ไม่มีอะไรมากแล้ว ถ้ายังไงเกิดออะไรขึ้นก็มาหาผมอีกได้นะครับ"
"ครับ ขอบคุณมากครับ"
พวกผมก็ขอบคุณคุณหมอ แล้วก็เดินออกมากัน
"เดี๋ยวครับ คุณ มากับผมหน่อย"หมอเมธเรียกไอ้พาให้ไปคุยด้วย
"ไอ้พาไปไหนแล้ววะ"
"หมอเรียกมันให้ไปคุยอะไรไม่รู้"
ผมแอบดอดชิ่งออกมาจากกลุ่ม แล้วเดินไปข้างๆห้องที่ไอ้พากับหมอเมธอยู่
"มีอะไรหรอครับหมอ"
"หมอมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณหน่อยน่ะ คือคุณอยู่ที่เดียวกันกับคุณธัณใช่รึเปล่าครับ"
"ครับ"
"ตอนนี้จากที่ผมดู อาการของคุณธัณค่อนข้างน่าเป็นห่วงนะครับ"
"เรื่องโรคหัวใจ?"
"ไม่ใช่ครับ เรื่องนั้นก็เป็นเรื่องนึง แต่ที่ผมห่วงจริงๆเห็นจะเป็นเรื่องสภาพจิตใจเขานะครับ คือตอนนี้ผมกลัวว่าคุณธัณจะเป็นโรคเครียดน่ะครับ และอาการเครียดเนี่ยมันสามารถนำไปสู่สภาพจิตใจหดหู่ จนอาจฆ่าตัวตายได้นะครับ"
"อ๋อ..."
"เป็นไปได้พยายามคุยกับเขาเยอะๆนะครับ อย่าปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวนานๆ ไม่งั้นเขาอาจจะฟุ้งซ่านได้"
"ครับ ผมจะพยายามครับ"
ไอ้พาเดินออกมาจากในห้อง มันตกใจเมื่อเห็นว่าผมยืนพิงอยู่ข้างประตู ผมมองมันด้วยสายตากวนตีน
"ตกใจอะไรวะ"
"มึง...ได้ยินเมื่อกี้รึเปล่า"มันถาม
"ไม่ได้ยินมั้ง?"ผมพูดลอยๆ เมินหน้ามาจากมัน
มันทำหน้าลำบากใจ ผมเหล่มองมันด้วยหางตา
"หมอกลัวกูจะบ้าขึ้นขนาดนั้นเชียว?"ผมถามมัน ยิ้มหยันๆ
"หมอเขาก็วินิจฉัยโรคไปตามเรื่องนั่นแหละ มึงอย่าไปใส่ใจเลย ไปหาไรกินกันเหอะ กูหิวแล้วๆ"มันว่าแล้วลอคคอผมบังคับให้เดินไปกับมัน
"มึงไม่ต้องทำหน้าเครียดหรอก กูดูแลมึงเองน่า"
ตลอดการเดินทางไอ้พาและคนอื่นๆดูเหมือนจะพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ผมกลับไม่มีอารมณ์ร่วมกับพวกนั้นเลย
นี่หมอเขาคิดว่าผมจะทำอะไรโง่ขนาดนั้นได้เลยงั้นเหรอ?
เออแต่ผมก็เคยคิดมาครั้งนึงแล้วนี่นะ
ผมหัวเราะกับตัวเอง ในใจนึงก็ตลกในใจก็นึงสมเพชตัวเองนิดๆ ไอ้พาหันมามองผม ผมส่ายหน้าให้มันบอกว่าไม่เป็นไร
แล้วมันก็พาผมไปกินข้าว เสร็จแล้วก็พาไปที่...
"คาราโอเกะ?"
"ใช่มึง ถือเป็นการระบายอารมณ์ชั้นเยี่ยมเลยนะเว้ยเวลามึงเครียดเนี่ย"ไอ้อู้ดพูด
"การเปล่งเสียงออกมาดังทำให้แกรู้สึกดีไม่พอ ยังช่วยหลั่งสารเหี้ยอะไรซักอย่างที่มันทำให้แกรู้สึกดีนะเว้ย แล้วการหัวเราะก็กระตุ้นให้สารแอนโดรมีด้าอะไรซักอย่างหลั่งทำให้มึงแฮปปี้ๆด้วย"มันพยายามบรรยายสรรพคุณแบบที่ผมก็ฟังไม่ค่อยเข้าใจ
"ไอ่ห่า เขาเรียนสารแอนโดรฟินเว้ย"ไอ้วิทบอก
"เออนั่นแหละๆ"มันรีบเห็นด้วย คนอื่นๆก็หัวเราะกับความง่าวของมัน ผมก็หัวเราะด้วยน้อยๆ ผมรู้สึกเหมือนไอ้พาจะหันมามองผมเป็นระยะๆ
แล้วเราก็ไปคาราโอเกะกัน ไอ้อู้โชว์พลังเสียงอันน่าสยองขวัญให้พวกผมได้ยลกัน เสียงมันเหมือนกับควายออกลูกเลยทีเดียว ต่อมาก็เปลี่ยนเป็นไอ้วิทและคนอื่นๆ ซึ่งทำให้บรรยากาศสบายหูขึ้นมาเยอะ
ไอ้พาก็ขึ้นไปร้องกับเขาด้วย ตอนแรกมันไม่ยอมไปร้องแต่ไอ้อู้ดเลือกเพลงให้มันจนได้
ผมก็นั่งฟังมันร้องเพลงไปเพราะผมรู้สึกฝืดคอตัวเองมาก และก็ยังไม่อยากจะให้มันเจ็บมากไปกว่านี้
"ไอ้ธัณมึงร้องมั้งดิวะ แม่งนั่งเป็นรูปปั้นหินอยู่ได้สัด" ไอ้อู้ดทักผมขึ้น ผมหันไปมองหน้ามันช้าๆ เลิกคิ้วขึ้นเป็นคำตอบแล้วก็หันกลับไปเหมือนเดิม
อยู่ดีๆก็มีไมค์ยื่นมาหน้าผม ผมหันไปมองคนที่ยื่นมาให้
"ซักเพลงว่ะ" ไอ้วิทบอก
ผมมองหน้ามันเซงๆ ไอ้ห่ากูเพิ่งบอกไปว่าไม่ร้องๆ
"เสียงมันห่วยแตกเว้ย เลยไม่อยากร้อง ฮ่าๆ" ไอ้พาพูด ผมหันไปมองหน้ามันต่อ
"โคยไอ้สัด กูเจ็บคอๆ มึงไม่ได้ยินเหรอวะ"ผมด่า
"ก็ร้องเบาๆก็ได้ จอยกันหน่อยดิๆ"มันเซ้าซี้
ผมสบถเบาๆ มองหน้ามันค้อนๆ แล้วก็จับไมค์...
แล้วเสียงโทรศัพท์ไอ้พามันก็ดังขึ้น
"ฮัลโหล...เอ้อว่าไง...จ้าๆ เดี๋ยวไปหานะ แค่นี้จ้า"มันพูดแล้วก็วางสายไป
"ขอตัวนะมึงๆ กูงานเข้าว่ะ ฝากดูไอ้ธัณมันด้วย"
"อ้าว โยนขี้นี่หว่าไอ้สาดดดด"ไอ้อู้ดด่า
"เอ้า กูเป็นขี้มึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"
"ฮ่าๆๆๆ"
"สาวโทรตามเหรอวะ"ไอ้วิทถาม
"ทำนองนั้น"มันก็ตอบ ผมมองหน้ามัน
"งั้นกูไปละนะ"ไอ้พาพูดแล้วก็จากไป...
เชี่ย ไหนว่าจะดูกูไงวะสาด สาวโทรตามแม่งกระดิกหางเชียว
วันนั้นผมว่าจะถนอมวรกายให้สมกับเป็นคนป่วยซักหน่อย ไอ้บ้าพวกนี้ก็แม่งทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีครับ หลังคาราโอเกะเส็ดก็ไปเดินเล่นกัน มันก็เหล่สาวไปพลาง ส่วนผมไม่มีอารมณ์ครับแม่ง แล้วสุดท้ายก็จบที่
พากันไปเมา...
ผมก็ตอบรับน้ำใจมันครับ แดกไปเกือบจะสามสี่ขวด ว่าจะเพลาๆแล้วนะ ฮาๆ
"ไอ้เอี้ย มึงมาวกันรึยังแวะ"ไอ้อู้ดถาม
"ฟรายยยยย ยังโว้ยยยยย กูยางไม่มาวว"ไอ้วิทตอบกลับ แต่ดูสภาพแต่ละตัวแม่งก็เมาเยี่ยงหมากันหมดแหละครับ
"ไม่เมาอ้วกแตกไม่เลิกโว้ยยยยย"คำปฏิญาณของมันครับ
"เออ เอาเข้าไป แล้วใครจะพากูกลับเนี่ยๆ"ผมหัวเราะ ดูสภาพหมาแต่ละตัวมันเมากัน
"เอ้ยยยยยย ไม่ต้องกลัวๆ เดว พวกกูจัดห้ายยยย"ดูมันพูดลากเสียง สวัสดิภาพผมจะเหลือมั้ยเนี่ย...
แล้วมันก็หันไปก้งกันต่อครับ ดูเหมือนจะเหลือผมตัวเดียวที่สติสตังยังเหลืออยู่...
คืนนั้นพวกผมก็ลากสังขารกัน ไปที่หอผมได้สำเร็จ เพราะมันอยู่ใกล้สุด... เข้าใจเลือกโลเกชั่นจริงๆ
มันก็ไปนอนเหี้ยกันอยู่บนพื้นห้องเหมือนกันกับคราวที่แล้วที่มารวมตัวกันดูหนังเด็ด
ผมก็มึนๆไม่น้อย เลยเดินตัวลอยไปนอนในห้องแทน ปล่อยไอ้ที่เหลือมันนอนเหี้ยกันอยู่เยี่ยงนั้น
เตียงนุ่มทำให้ผมรู้สึกง่วงมาก แล้วก็นอนหลับไป...
ผมรู้สึกตัวตื่นอีกทีตอนประมาณตีสอง เห็นไอ้พามันกำลังปิดประตูห้องพอดี ผมแกล้งหลับตาต่อ ขี้เกียจคุยกับมัน งอน(ล้อเล่นนะครับ)
มันก็หยิบเสื้อผ้ามัน เดินไปในห้องน้ำ สักพักก็ออกมาพร้อมชุดนอนมัน แล้วก็เดินมาข้างเตียงด้านผม
"เชี่ยแม่ง ไปกินเหล้ามาแน่ๆ ไอ้ห่านี่.."มันถอนหายใจ แล้วก็จับตัวผมพิงกับหัวเตียง ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก เสื้อผมพร้อมกับผ้าขนหนูออกมา
จะทำอะไรกูวะ...
มันเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็เอาผ้าผืนเล็กใส่ในกะละมัง เปิดน้ำใส่แล้วก็บิดผ้าหมาดๆ แล้วก็ปล่อยผ้าลงไปในน้ำอีกรอบ แล้วยกกะละมังมาทางผม...
ไอ้พามันเอากะละมังมาวางไว้ข้างๆเตียง แล้วเอื้อมมือมาจับเสื้อผมถอดออก ลมเย็นๆจากหน้าต่างระเบียงพัดหวิวผ่านเนื้อตัวผม จนผมสะท้าน แต่ก็ยังแกล้งหลับต่อไป
มันก็โยนเสื้อผมใส่ในตะกร้าผ้า แล้วบิดผ้าชุบน้ำขึ้นมาเช็ดตัวผมให้ พอเสร็จแล้วก็ใส่เสื้อให้ผม แล้วมือมันก็ลดไปที่กางเกง...
"จะทำอะไรกูวะ"ผมถาม
มันตกใจนิดหน่อย
"กูทำมึงตื่นนอนหรอ"
"ป่าว กูตื่นอยู่แล้ว ตั้งแต่ตอนที่มึงเข้ามานั่นแหละ"
"โหไอ้ฟาย แล้วปล่อยให้กูทุลักทุเลเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เนี่ยนะ แม่งลำบากนะเว้ย"มันโวยใส่
"ฮ่าๆๆๆ ชดเชยที่เมิงหนีกูไปหาสาวไง ฮ่าๆๆ"ผมหัวเราะมันอย่างสะใจ
"โหไอ้นี่ โดนๆ"มันว่าแล้วผลักผมลง เราเล่นมวยปล้ำกันหัวเราะกิ๊กกั๊กอีรุงตุงนังกันบนเตียงนั่นแหละ
"เห้ยบะห้าสองตัวนี่เล่นอะไรกันวะ"ไอ้วิทโผล่หน้าเข้ามาเห็นพอดี ไอ้พารีบลุกขึ้นจากเตียงแทบจะทันทีที่วิทเข้ามา
"มันกวนตีนกูอ่า แม่งตื่นอยู่ก็ไม่บอกกูหลอกให้กูเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มัน"มันรีบฟ้องครับ
"เหรอๆ แล้วไอ้เมื่อกี้นี่ส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนผ้าด้วยรึเปล่านั่น"มันยิ้มมุมปากแซว
"ป๊าววววว ไม่ใช่ๆ กูแค่อยากจะลงโทษมันที่แกล้งกูแค่น้านเอง"มันรีบแก้ตัว
ผมหัวเราะกับการกระทำของมัน ไอ้เวรนี่แค่นี้ทำเป็นลุกลี้ลุกลน บ้าป่าววะ ทำยังกะตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ทั้งๆที่ไอ้ที่โดนคร่อมมันกรูแท้ๆ
ไอ้วิทก็หัวเราะมันด้วย"ไอ้ห่า กูไม่ใช่เมียหลวงจับผิดผัวกะเมียน้อยนะเว้ย ทำเป็นลนไปได้"
"ใครลนวะ กูไม่ได้ลนซักหน่อย"มันบอกปัดๆ "กูไปหาไรแดกละ กูยังไม่ได้แดกข้าวเลยเนี่ย"
"แหมที่รัก จะรีบไปไหนจ๊ะ"ผมแซวมันต่อ เล่นหน้าเล่นตาเต็มที่
มันทำท่าอ้วกแตกแล้วเดินออกไปนอกห้อง ทิ้งผมกับไอ้วิทหัวเราะกันอยู่สองคน แม่งแกล้งมันนี่หนุกดีชิบหาย ฮ่าๆๆๆๆ
to be continue....
อ่านไปอ่านมาจะเศร้าหรือจะฮากานแน่เนี่ยพี่ธัณ
ปล.มีรูปแอบถ่าย....
[deleted]
นอนหลับในห้อง...
[deleted]
นอนหลับในหอ ฮาๆๆๆ
แปะให้ส่งท้าย ก่อนไปเน่ากะไฟนอลต่อ แง้งงงงงงงงงง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
