:z2:เต้นรออ่านตั้งกะเช้านี่ล่ะ
เผื่อจะเปลี่ยนใจมาลงไวๆ
ล...ลงให้แล้วค่ะ หยุดเต้นเหอะ เดี๋ยวเมื่อย...
+++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 5คุณๆ ชงกาแฟสูตรไหนกันครับ สำหรับผมน่ะ ไม่ชอบแบบดำๆ ขมๆ หรอกนะ ถึงหน้าตาผมจะเข้ม เท่ห์ เหมาะกับสูตรไร้นมไร้น้ำตาลยังไงก็เถอะ...ผมว่านะ เวิร์คสุดๆ ก็นี่ล่ะครับ น้ำตาลสักช้อน กับนมสดอีกถ้วยเล็กๆ จากนั้นก็คนให้เป็นเนื้อเดียวกัน...ผมชอบมองเวลาน้ำสีดำเข้มๆ ค่อยผสมกับริ้วนมสีขาวจนสุดท้ายกลายเป็นสีน้ำตาลสวยน่ากิน ถ้าคุณอยากจะเข้าถึงสุนทรีย์ของกาแฟ ก็ควรจะยกขึ้นอังจมูกไว้สักพัก สูดกลิ่นหอมเย้ายวนให้เต็มที่ สัมผัสไอร้อนที่แผ่ออกมาอีกนิด แล้วจึงค่อยๆ จิบทีละหน่อยนะครับ
แต่ตอนนี้ด้วยความที่กลัวจะเป็นเบาหวานตาย แล้วก็เลี่ยนนมชิหาย ผมเลยเลิกไอ้สุนทรีย์บ้าๆ ที่ตัวเองเป็นคนตั้ง เลื้อยกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงพนักเก้าอี้ แล้วก็จ้องไอ้แก้วกาแฟแก้วที่สิบแก้วนี้แทน
บนโต๊ะกระจกทรงกลมด้านหน้าผมมีแก้วแบบเดียววางเรียงเป็นกลุ่ม นับแล้วได้สิบแก้วพอดีไม่ขาดไม่เกินครับ พนักงานในร้านเริ่มจะสะกิดกันแล้วแอบกระซิบกระซาบแล้ว แถมที่นั่งผมยังอยู่ติดกระจกหน้าร้านซะอีก คนผ่านไปผ่านมามองเข้ามาเป็นอันต้องสะดุ้งโหยงกับจำนวนที่ไม่ธรรมดานี้ทุกคน
มองไรวะ? ไม่เคยเห็นคนหล่อหรือไง?
ผมกำลังหงุดหงิดครับ...ร้านกาแฟเป็นห้องแอร์ ก็เลยห้ามสูบบุหรี่...แล้วตอนนี้ก็เริ่มคันปากตะหงิดๆ ซะแล้ว
มองนาฬิกาข้อมือ...นั่งในร้านมาสองชั่วโมง...
ผมเป็นไอ้บ้าที่คอยตามจีบเด็กครับ คุณผู้อ่าน...ผมเป็นเจ้าของบริษัทที่แอบหนีออกจากบริษัทตัวเองทั้งๆ ที่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน เพียงเพื่อมานั่งเป็นหมาหงอยจ้องมองประตูบริษัทของไอ้เด็กบ้า...แต่น่ารัก...คนนั้น
RRR~
ระหว่างที่กำลังยืดคอชะเง้อชะแง้มองประตูบริษัทฝั่งตรงข้ามเพราะรถเมล์มันเสือกจอดบัง โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ด้วยความเคยชิน ผมก็ควักๆ ล้วงๆ โดยไม่ต้องมองแหละครับ เอาออกมาได้ก็กดรับเลย ไม่ทันมองหรอกครับว่าใครโทรมา
“นั่งทำบ้าอะไรอยู่ตั้งนานวะ?” เหอ???
ผมเอาโทรศัพท์ออกจากหูมาดูชื่อในหน้าจอ
“TaTarr”
ไอ้เปี๊ยก?...มันอุตส่าห์เก็บเบอร์ผมไว้เหรอเนี่ย...ซาบซึ้งจนแทบน้ำลายไหลแน่ะครับ
“ไม่ได้นั่งทำบ้า นั่งกินกาแฟต่างหาก” ผมยันตัวขึ้นนั่งหลังตรง วางมาดผู้บริหารเต็มเหนี่ยว ปากก็พูดเก๊กไป...เดี๋ยวเด็กมันรู้ว่ามารอแล้วจะได้ใจครับ...แต่ตาก็แอบเหล่ซ้ายเหล่ขวา ...มันอยู่ตรงไหนวะ?
“มากินกาแฟ?” มันทวนคำ
“ก็เออดิ...กาแฟที่นี่น่ะ หอม หวาน อร่อย กินแล้วอยากกินอีก ไม่ใช่ว่ามากินเพราะมารอใครหรอกน่ะ” ไงล่า ไอ้เปี๊ยก...ข้ามากินกาแฟ ไม่ได้มารอเอ็งหรอกนะ รู้ไว้ซะ อย่าสำคัญตนผิดไป ฮ่าๆๆๆ
“...เหรอ”
เสียงมันไม่ได้มาจากโทรศัพท์หรอกครับ เสียงมันมาจากด้านหลังผมนี่เอง ส่วนโทรศัพท์...ตัดสายไปแล้ว
พอผมหันกลับไปมองก็เจอมันยืนเหล่ตาทำหน้าข้ารู้นะเว้ยอยู่ข้างหลัง
“แก่แล้วยังขี้โกหกอีก” โกหกเกี่ยวไรกับแก่วะ ไม่เข้าใจ
มันคว้าบิลจากโต๊ะผมไป แล้วเดินไปที่แคชเชียร์ จัดการจ่ายค่ากาแฟให้เสร็จสรรพ พอผมจะควักเงินคืน มันก็ยกมือห้าม “เลี้ยงคืนค่าข้าวเมื่อวาน”
โห...มันนี่เด็กดีพอควรเลยนะครับ มีการเลี้ยงคืนอีก น่ารักอย่างนี้ต้องเลี้ยงบ่อยๆ มันจะได้กลับมาเลี้ยงคืนอีกหลายๆ ครั้ง
พอมันรับเงินทอนเสร็จก็เดินนำผมออกจากร้านทันที เพิ่งสังเกตครับ ว่าวันนี้มันสะพายเป้ใบใหญ่มาด้วย มันหันซ้ายหันขวาก่อนจะหันกลับมาถามผม
“รถอยู่ไหน?”
แปลกสิครับ เมื่อวานกว่าจะพาขึ้นรถได้ วิ่งตามง้อกันตั้งนาน วันนี้กลับเรียกหาซะงั้น
ผมชี้ไปทางที่จอด ผมจอดไว้ที่ตึกด้านหลังครับ เพราะถนนเส้นนี้ตอนบ่ายแดดมันส่อง เดี๋ยวรถเสียหมด
มันพยักหน้าปล่อยให้ผมเดินนำไป ผมก็เดินนำ...ไอ้นี่มันกวนตีนอีกครับ เหยียบส้นรองเท้าผมเล่นทุกก้าวที่มีโอกาส ยอมได้ไงล่ะครับอย่างนี้ ผมเลยแกล้งเร่งฝีเท้า ได้ยินเสียงมันวิ่งตามตึกๆๆ ล่ะครับ...เสร็จโจร...ผมชะงักเท้าหยุดเดินกึก มันคงไม่ทันคิด วิ่งชนหลังผมเข้าเต็มเปา...อา...เหมือนโดนมันกอดจากทางด้านหลังเลยครับ
“ไอ้ลุงบ้า เล่นอะไรเป็นเด็กๆ” มันบ่นงุบงิบงึมงำตามประสามัน...โฮ่...ว่ากันอย่างนี้ได้ยังไง...จะจีบเด็กก็ต้องปรับตัวหน่อยสิครับ
พอพามันมาถึงรถถึงค่อยนึกได้ว่า เท้ามันยังเจ็บอยู่นี่หว่า
มันทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะ ผมนั่งฝั่งคนขับ ก็เลยยื่นตัวไปกดเบาะให้เอนนอน จับเท้ามันขึ้นมาบนเบาะ
“โอ๊ย!” นั่นไง ถอดรองเท้าออกมา บวมเป่งเลยครับ
ผมมองมันตาเขียว “เจ็บเท้ายังมาเล่นอย่างนี้อีก” ไม่เจียมเลย ไอ้เปี๊ยกของผม
“ช่างมันเหอะน่า เดี๋ยวก็หายเอง” มันหงายตัวลงนอน ปล่อยให้ผมคว้ายาที่ซื้อสำรองไว้ในรถทาแล้วนวดให้มันเบาๆ พอพันผ้าเสร็จก็ปล่อยไป มันก็วางเท้าลงตรงที่วางเท้า แต่ก็ยังไม่ปรับพนักขึ้นมา
“หิว” ...ทำไมเจอมันทีไร มีแต่ขอของกินวะ...ผมส่ายหน้าระอาแต่ก็ถามมัน
“จะกินอะไร”
“อะไรก็ได้ ขอเนื้อเยอะๆก็พอ” ไอ้นี่มันชอบกินเนื้อครับ เนื้อหมูเนื้อไก่เนื้อวัว กินได้หมด แต่ไม่กินเนื้อปลา ...ยกเว้นปลาดิบ มันว่าเนื้อปลาเหม็นคาว แต่ผมว่าปลาดิบมันน่าจะเหม็นกว่าเนื้อปลาธรรมดาไม่ใช่เหรอ? พอผมถามมันมันก็หัวเราะตอบว่า ปลาดิบมันแพง เลยกินได้...ไอ้หัวสูง...
ผมสตาร์ทรถเปลี่ยนเกียร์เตรียมขับไปร้านอาหาร แต่ก็ต้องหยุดไว้เพราะเสียงมือถือมันร้องออกมา
มีทั้งมือถือมัน ทั้งมือถือผม
“ฮัลโหล” ผมกดรับ แต่ตามองอยู่แต่มัน มันไม่ยักกดรับ มองชื่อที่หน้าจอแล้วก็กดตัดสายไปเลย
“พี่ธี!!” เสียงนางยักษ์มาแล้วครับ กัมปนาทมาแต่ไกลเลย
“เบาๆ ก็ได้แอน” ใช่ครับ...เลขาผมเอง
“พี่ธีหายไปไหน ยังไม่ทันเลิกงานเลยนะ เอกสารรอเซ็นต์เพียบไปหมด แล้วยังมีเช็คสั่งจ่ายอีก ติดเด็กอยู่ใช่มั้ย กลับมาเดี๋ยวนี้นะคะ ไม่งั้นแอนจะโทรไปฟ้องหม่อมแม่!!!”
เอวัง...ความทุกข์ของประธานบริษัท...หม่อมแม่ที่ว่าคือแม่ผมเองล่ะครับ ยายแอนมันทำงานมานาน เลยได้เจอแม่ผมหลายครั้ง นานเข้าเลยกลายเป็นแม่คนที่สอง คอยควบคุมความประพฤติผมซะงั้น
“แอน ฟังนะ...” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงจริงจังที่สุด “พี่กำลังทำเพื่ออนาคตอยู่...”
ยังพูดไม่จบเลยครับ มันสวนกลับมาทันที “ไม่สนใจค่ะ อนาคตครอบครัวพี่ต้องมีกินมีใช้ เพราะฉะนั้นกลับมาทำงานซะดีๆ” ...ทำไมช่วงนี้ผมโดนเด็กข่มจังวะ
ผมถอนหายใจ “เออๆ เตรียมไว้ละกัน เดี๋ยวจะเข้าไปเอากลับไปทำที่บ้าน แค่นี้พอใจมั้ย?”
ต้องตกลงล่ะครับ มันถึงจะยอมรามือ
ผมกดวางสาย หันกลับไปเจอไอ้เปี๊ยกกำลังนั่งมองผมตาแป๋ว “โทษทีนะ ขอพี่แวะไปเอาเอกสารที่บริษัทแป๊บนึง แล้วเดี๋ยวค่อยไปกินข้าวกัน”
“ให้ว่องนะลุง” แน่ะ...มีการสั่งกันอีก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พอผมแวะเข้าบริษัท ก็เพิ่งรู้ว่าเสียรู้เด็กครับ...ยายแอนมันไม่ยอมบอกผมว่ามีคนมานั่งรออยู่ มันเอาแต่จะส่งผมเข้าห้องท่าเดียว บอกแค่ว่ามันรับมือไม่ไหวให้ผมเคลียร์เอง ส่วนไอ้เปี๊ยกก็กระดิกหางไปนั่งกินเค้กช็อคโกแล็ตเรียบร้อยโรงเรียนแอนแล้วครับ
“ธี” แฟนเก่าผมเองครับ คนที่ผมโดนบอกเลิกในคืนก่อนวาเลนไทน์นั่นแหละ หลังจากนั้นเธอก็โทรมาหาหลายครั้ง แต่ผมไม่ได้รับโทรศัพท์...ก็คิดอยู่แล้วว่าคงตามมาถึงบริษัทซักวัน แต่ไม่คิดว่าจะมาวันนี้...วันที่มีไอ้เปี๊ยกห้อยกลับมาด้วย
“วิ” ผมปิดประตูห้องทำงาน...กันเสียงเล็ดลอดออกไป “มาทำไม เลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ธี...วิขอโทษ” เธอพูดเสียงเครือเลยครับ
“ผมไม่ได้โกรธวิหรอกนะ” ผมว่าตามจริง แต่พอเห็นหน้าที่มีความหวังของเธอแล้วอดไม่ได้ “แต่ผมไม่คิดจะกลับไปคบกับคนที่บอกเลิกผมหรอก”
“ธี! ธีก็รู้ว่าวิแค่ประชดน่ะ วิไม่ได้ตั้งใจจะบอกเลิกจริงๆซะหน่อย” แฟนเก่าผมเธอเป็นคนสวยนะครับ แต่ผมไม่ชอบเวลาเธอแผดเสียงแสบแก้วหูอย่างนี้เลย ฟังแล้วมันปวดหัว
“วิ...แต่ที่ผมตอบไปวันนั้นน่ะ ผมพูดจริงนะ”
“ธีรักคนอื่นแล้วเหรอ?” ผมดูเป็นคนเจ้าชู้ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ถึงต้องถามคำถามนี้น่ะ...ถึงจะชอบคนอื่นไปแล้วอย่างที่เธอคิดก็เหอะ...แต่อย่างน้อยผมก็ชอบหลังจากที่เลิกกับเธอนะ
“อือ” ผมตอบแค่นั้นล่ะ ไม่มองหน้าเธอ ไม่สนใจเธออีก ผมเดินไปที่โต๊ะ เลือกเอกสารที่แอนวางไว้เพื่อเอากลับบ้าน
“วิ...” ก๊อกแตกแล้วครับ ท่านผู้ชม “วิไม่ยอม! นังนั่นเป็นใคร ธีจำไว้นะ วิไม่ยอมหรอก วิจะไปจัดการมัน!” มาแล้วครับ เทรนด์นางร้ายแห่งชาติ
แต่ยังดีหน่อยครับ ที่เจ้าหล่อนคงจะนึกได้ว่าเครื่องสำอางไม่ได้กันน้ำ เดี๋ยวละลายหมด ก็เลยรีบคว้ากระดาษทิชชู่เช็ดหน้าเช็ดตา แล้วเปิดประตูเดินออกจากบริษัทไป
ผมยังยืนเลือกเอกสารต่อ พอหันไปเห็นส่วนที่ต้องจัดการด่วน ก็เลยคิดว่าเคลียร์ให้เสร็จไปเลยดีกว่า คงใช้เวลาไม่นาน...ซักพักยายแอนก็เคาะประตูห้อง ยื่นหน้าทะเล้นๆ เข้ามา
“แอนกลับบ้านก่อนนะคะ พวกจานเค้กวางไว้ที่อ่างล้างจานก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้แม่บ้านมาล้างทีหลัง”
ผมพยักหน้าให้มันนิดหน่อยแล้วมันก็เดินออกไป ก็ไม่ได้สนใจอะไร กำลังมีสมาธิครับ...
เงยหน้าขึ้นมาอีกที...ชิหาย! ครึ่งชั่วโมงแล้วนี่หว่า ห้องทำงานอื่นปิดไฟหมดแล้ว เพราะเลยเวลาเลิกงานมานานพอควร เพิ่งนึกได้ว่าให้ไอ้เปี๊ยกนั่งรออยู่
ผมรีบกวาดเอกสารที่เหลือขึ้นถือ แล้วเดินไปทางห้องพักผ่อนสำหรับพนักงาน
...
...ไอ้เปี๊ยกมันเหมาะกับคำว่านิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นแดกอย่างแรงครับ ทุกท่าน...
ตรงหน้ามันเป็นกล่องเค้กกล่องใหญ่...มีรอยตัดกินไปครึ่งชิ้น จานที่มันใช้เกลี้ยงฉาดสะอาดสะอ้านอย่างกับไม่เคยใช้มาก่อน ส่วนตัวมัน...พิงโซฟานอนอ้าปากน้ำลายยืดไปแล้ว...
ผมหอบกองกระดาษไว้ในแขนข้างเดียว ยื่นนิ้วโป้งไปปาดคราบช็อคโกแล็ตที่มุมปากให้มัน...ยังไม่ตื่นแฮะ...งั้นขอแอบชิมหน่อยละกัน...
...จุ๊บ...
“อือ...” มันเริ่มขยับ...นี่เป็นข้อดีของมันแต่ไม่ดีสำหรับผมครับ...มันตื่นไวเกินไป
“เสร็จแล้วเหรอ?” มีปาดน้ำลายอีกครับ...จะน่ารักไปไหนเนี่ย...
“เออ...แล้วกินขนาดนี้จะกินข้าวเย็นไหวมั้ยเนี่ย”
มันกระโดดผลุง เก็บกล่องเค้กเข้าตู้เย็น เก็บจานเก็บแก้วเสร็จสรรพ
“สบายมาก ลุง”
...ไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่หรอก แต่จากที่เคยเห็นมันกินแล้ว...เชื่อว่ะ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากนั้นผมก็พามันไปกินอาหาร...ก็ร้านเนื้อย่างล่ะครับ สมอยากมันดี...แม่ม สวาปามอย่างกับเด็กเอธิโอเปีย...กินขนาดนี้ทำไมตัวไม่โตวะ...แต่ก็ดีแล้วล่ะครับที่มันไม่โต เป็นไอ้เปี๊ยกของผมไปอย่างนี้แหละ กอดง่ายดี
พอกินเสร็จขึ้นรถ ก็จะพามันกลับไปส่งบ้านมัน แต่มันกลับพูดขึ้นมา
“ลุง...คืนนี้ขอค้างด้วยได้ปะ?”
ผมชะงัก “แน่ใจเหรอ?” มันแน่ใจจริงๆน่ะเหรอ? มันขอมาค้าง...กับคนที่ปล้ำมันเนี่ยนะ จะเชื่อใจคนง่ายไปรึเปล่า?
“อือ...แอร์ที่ห้องเสีย ร้อนว่ะ” มันว่างั้นนะ
สุดท้ายผมเลยขับรถกลับคอนโดตัวเอง
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ว๊าวววว!!!!” เปิดห้องได้มันก็วิ่งสำรวจทุกมุมเลยครับ สุดท้ายมันกลับมาวางเป้บนโซฟา มียกทรงสีดำติดมือมาด้วยครับ...คงของแฟนเก่าผมนั่นแหละ...ไม่รู้ไปคุ้ยเจอที่ซอกไหน...ทิ้งไว้อย่างนี้แล้วใส่อะไรกลับบ้านวะ? ไอ้เปี๊ยกมันเอามาคาดนมมันเล่น พอผมด่ามันมันเลยโยนทิ้งไป แล้วก็ไปนั่งคุ้ยๆกองแผ่นหนังใต้ทีวีแทน
“ไปอาบน้ำก่อนไป”
ผมวางกองเอกสารลงบนโต๊ะหน้าทีวีพลางไล่มัน...ดึกแล้วครับ แถมหัวเหม็นกลิ่นเนื้อย่างด้วย ให้มันอาบน้ำตัวหอมๆ มาดีกว่า จะได้กอดแล้วชื่นใจ...อ๊ะ! คิดไรวะตู
“เดี๋ยว” มันไม่สนอะไรแล้ว เปิดหนังดูลูกเดียว...เฮ้อ...
สุดท้ายผมก็เลยนั่งเคลียร์เอกสาร ในขณะที่มันนั่งกอดหมอนดูหนังไป
...
...
จนเอกสารเคลียร์หมด เงยหน้ามองมัน...สัปหงกไปแล้วครับ...ผมก็ปล่อยมันไปอย่างนั้น จัดการอาบตัวเองก่อนก็ได้วะ
พอออกมาจากห้องน้ำ มันไม่แค่สัปหงกหรอกครับ ลงแผ่เต็มโซฟาเลย...หนังยังไม่จบเลยนะเว้ย...
“ต้า...” ผมสะกิดมัน
“อือ...” ท่าทางมันจะเหนื่อย ตัวรุมๆหน่อยด้วย มันเลยไม่ยอมตื่น
“ต้า...ไปอาบน้ำก่อนไป” ผมนั่งยองๆ ลงตรงหน้ามัน เอามือปัดผมที่หล่นมาแยงแก้มให้
อยู่ดีๆมันก็จับมือผมหมับ ผมเลิกคิ้วแปลกใจ...ละเมอเปล่าวะ?
มันหลับต่อครับ...ฮะๆ...ตอนนี้ไม่สนใจแล้ว ว่าตัวมันจะเหม็นกลิ่นอะไร ขอผมหอมแก้มมันทีเหอะ...
จุ๊บ...
มันส่ายหน้าหนี ปล่อยมือผมกลับไปกอดหมอนซะแน่น ผมไม่ยอมครับ อยากแกล้งมันอีกหน่อย ก็เลยมุดหน้าตามมันไป
จุ๊บ...
“...ไม่เอา...” งัวเงียน่าดูครับ มันร้องงือๆในคออีกนิด ผมก็งับหูมันเล่น มันยิ่งมุดใหญ่
“...ไม่เอา...ธี...”
ผมหยุดกึก ถอยหน้าห่างออกมา...มันยังมุดหน้าร้องงือๆไม่รู้เรื่องอยู่อย่างนั้น...
“ต้า! ตื่นโว้ย!” คราวนี้ผมปลุกแบบหวังผลครับ ยันโครมเดียวตัวมันกลิ้งลงมาอยู่บนพื้นพรมเลย
“ไรวะ!!!” มีตื่นมาโวยวายอีกครับ ไอ้เปี๊ยกนี่
“ไม่ไรหรอก ไปอาบน้ำได้แล้ว” ผมทำเสียงดุ หน้าขมึงทึง มันเลยเงียบครับ เกาหัวแกรกๆจนยุ่งหมด แล้วก็ลุกไปคุ้ยเป้ คว้าผ้าขนหนูกับเสื้อนอนเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมมองตามตูดมันจนประตูห้องน้ำปิด ได้ยินเสียงล็อค ถึงได้หันกลับมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา
เฮ้อ~...สงสัยคงต้องอีกนาน กว่ามันจะลืมไอ้เชี่ยหน้าจืดเพื่อนมันได้ (เลิกเรียกชื่อมันแล้วครับ แสลงปาก)
...
...
ดูๆทีวีอยู่สายตาก็สะดุดกับไฟแว๊บๆครับ มองลงไปก็เห็นเป็นมือถือไอ้ต้า กำลังกระพริบอยู่...มันคงปิดทั้งเสียงทั้งระบบสั่น ก็เลยไม่ได้ยิน
โห...28 miss call....ใครบ้างวะ
อยากรู้อยากเห็นครับ...ก็เด็กผมนิ...ผมเลยลองกดดู
‘Tea’
...โทรมาทำไมวะ...
ตอนนี้บอกตามตรงว่าหงุดหงิดครับ อยากจะเขวี้ยงมือถือให้แตกกระจายไปเลย
สักพักไฟหน้าจอมันก็แว๊บขึ้นมาอีก...คราวนี้เป็น sms ครับ
/หายไปไหน บอกแล้วไงตอนเย็นจะไปหา...รออยู่ในห้องนะ กลับมาเร็วๆล่ะ/
...บอกแล้วตอนเย็นจะไปหา... ...รออยู่ในห้อง...
ผมพอจะรู้สาเหตุที่ไอ้เปี๊ยกไม่ยอมกลับห้องตัวเองแล้ว ไม่ใช่เพราะแอร์เสีย ไม่ใช่เพราะอยากมาห้องผม...แต่เป็นเพราะต้องการหลบหน้าเพื่อนมัน...เพื่อนที่มันสนิทขนาดให้กุญแจห้องเอาไว้...
“...”
“ไม่มีมารยาท” มันออกมาจากห้องน้ำเมื่อไหร่ไม่รู้ ที่รู้ๆคือตอนนี้มันยืนอยู่ข้างหลังผม เล่นซะผมสะดุ้งโหยง
มันยึดมือถือตัวเองกลับไป อ่านข้อความในมือถือแวบหนึ่ง แล้วก็กดปิด โยนปุลงในเป้
ผมมองตามหลังมันไป มันเดินลากเป้เข้าไปในห้องนอน...ทำยังกับเป็นเจ้าของบ้านนะมึง...
มันปิดประตูไปแล้ว ผมถึงค่อยลุกเดินตามมันไป...กะจะเข้าไปง้อครับ...แต่...
แกร๊ก...
"..."
มันล็อคประตู...
“เฮ้ย! ไอ้เปี๊ยก!! เปิดประตูนะเว้ย!!” ผมโวยวายเคาะประตูปังๆๆ มันก็ไม่มาเปิดครับ ได้ยินแต่เสียงมันลอดออกมาจากอีกฝั่งบานประตู
“นอนโซฟาไปซะลุง โทษฐานแอบดูมือถือคนอื่น”
แสบจริงๆ ไอ้ตัวน่ารักของผม...แต่จะให้ทำไงวะ...สุดท้ายผมก็ต้องยอมเดินไปนอนที่โซฟาอยู่ดี
...เอาน่ะ ยังไงการที่มันหลบหน้าเพื่อนมันก็ถือเป็นนิมิตหมายที่ดีสำหรับผมล่ะนะ..
+++++++++++++++++++++++
TBC
นี่แน่ะๆๆๆไอ้ลูกหมู จะสอบแล้วไม่อ่านหนังสือ!!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
