5.ภัทรนั่งมองกองเอกสารบนโต๊ะที่เขาต้องจัดแยกและคีย์ข้อมูลให้เสร็จภายในวันรุ่งขึ้นแล้วก็ถอนหายใจ ชายหนุ่มหยิบแฟ้มบนสุดขึ้นมาพลิกดูแล้วกะประมาณคร่าวๆถึงเวลาที่ต้องใช้สำหรับแต่ละแฟ้มแล้วก็คิดว่าตัวเองคงทำงานเสร็จตามเวลาได้ไม่ยากเย็นนัก แต่ส่วนที่เขาเบื่อเห็นจะเป็นความจำเจของเนื้องานนี่แหละ พี่ป๋วยนี่ก็ฉลาดเป็นบ้าที่ชอบส่งงานชวนง่วงแบบนี้มาให้เขารับช่วงต่ออยู่เรื่อย
มือเรียวยกแก้วกาแฟขึ้นจิบก่อนจะเหลือบมองปฏิทินตั้งโต๊ะที่มีรอยปากกาแดงขีดคร่อมจนลายพร้อย วันพรุ่งนี้ก็จะเป็นศุกร์สุดท้ายของเดือนซึ่งจะมี Friday Party โดยเป็นนโยบายของบริษัทที่จะมีการประชุมรวมพนักงานเพื่อแจ้งข่าวสารต่างๆของแต่ละเดือนให้รับทราบร่วมกัน บางครั้งก็จะมีกิจกรรมเสริมเช่นแนะนำพนักงานใหม่หรือฉลองวันเกิดของคนที่เกิดในเดือนนั้นให้ ภัทรค่อนข้างแน่ใจว่าใน agenda ของวันพรุ่งนี้คงมีรายการที่เชษฐ์ต้องออกไปพูดเกี่ยวกับการไปเทรนนิงคราวนี้แน่นอนเพราะเจ้าตัวมีกำหนดกลับพรุ่งนี้พอดี
นัยน์ตาเรียวเหม่อมองวันที่บนปฏิทิน สำหรับคนอื่นที่ไม่รู้ที่มาที่ไป หากมาเห็นสัญลักษณ์ดอกจันทน์สีแดงที่เขาทำไว้เหนือวันสิ้นเดือนคงคิดว่าเขามีแพลนทำอะไรเป็นพิเศษหรือแค่อยากมาร์ควันสุดท้ายของเดือนเฉยๆ แต่ใครเลยจะรู้ว่าที่จริงเขาทำสัญลักษณ์ไว้เตือนตัวเองถึงวันที่เชษฐ์บินกลับต่างหาก
-- หกวันก่อน --“ป๋วยพูดอะไรหรือเปล่าหลังฉันออกมาจากครัวเธอถึงได้ท่าทางแปลกๆไปทั้งวัน ไหนเล่าให้ฟังหน่อยซิ”
ภัทรกลืนน้ำลาย เริ่มจะเข้าใจความรู้สึกของพวกเพื่อนที่ออฟฟิศซึ่งเป็นลูกน้องสายตรงของเชษฐ์เวลาบ่นกันเรื่องความละเอียดถี่ถ้วนและช่างตั้งคำถามของเจ้านายตัวเอง เพราะดูเหมือนนิสัยที่ว่าจะไม่ได้จำกัดอยู่แค่เรื่องการทำงานเสียแล้ว
“ก็ไม่นี่ครับ ผมทำตัวแปลกตรงไหน คุณเชษฐ์รู้สึกไปเองหรือเปล่า?”
คนถูกซักพยายามตอบด้วยน้ำเสียงธรรมดาที่สุด ปลายสายเงียบไปครู่ใหญ่หลังได้ยินคำแก้ตัว ภัทรแทบจะเห็นนัยน์ตาหลังกรอบแว่นหรี่ลงด้วยความไม่เชื่อได้ในทันทีราวกับกำลังนั่งคุยกันต่อหน้าเลยทีเดียว
“แน่ใจนะว่าไม่ได้มีเรื่องอะไรปิดบังกันอยู่? รู้ใช่มั้ยว่าถ้ามีอะไรฉันชอบให้บอกมาตรงๆ อย่าลืมว่าตอนนี้เราสองคนคบกันอยู่นะ”
ประโยคท้วงติงกึ่งตัดพ้อทำเอาคนฟังสะอึก คำพูดอีกฝ่ายพุ่งเข้าตรงเป้าทุกคำราวกับรู้ความในใจเขาอยู่แล้วก็ไม่ปาน แต่ถ้าไม่ใช่เพราะกำลังคบกันคุณเชษฐ์จะมาโทรไล่เบี้ยกับเขาเอาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้หรือยังไง ภัทรคิดไปก็อดนึกขวางไม่ได้ แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าตัวเองก็ผิดที่เอาแต่หลบหน้าจนอีกฝ่ายสงสัย
“ไม่มีจริงๆครับ อาจเพราะวันนี้ผมเครียดกับงานมากไปหน่อย ยังไงผมขอโทษถ้าหากว่าทำให้คุณเชษฐ์ไม่สบายใจ”
ภัทรได้ยินเสียงถอนหายใจจากปลายสายจึงเอาหมอนมากอดทั้งที่ยังถือโทรศัพท์แนบหู จู่ๆก็ให้นึกอยากเห็นหน้าคนที่กำลังคุยด้วยขึ้นมา
“ถ้าไม่มีอะไรก็แล้วไป ว่าแต่เคยมีใครทักมั้ยว่าเธอโกหกไม่เก่งน่ะ?”
“คุณเชษฐ์...”
เสียงใสทอดเสียงยาวเรียกชื่อคนที่กำลังคุยกันผ่านโทรศัพท์ ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะทำตัวเหมือนเด็กช่างงอแงเข้าไปทุกที แต่ความที่ไม่เคยถูกคนอายุมากกว่าไล่ต้อนเอาแบบนี้มาก่อนทำให้เขาไม่รู้จริงๆว่าควรวางตัวแบบไหนถึงจะถูก
“เอาเถอะ ท่าทางคุยกันทางโทรศัพท์แบบนี้ต่อก็คงไม่ได้ความอะไรอยู่ดี เอาเป็นว่าคืนนี้จะยอมปล่อยไปก่อน แต่ฉันกลับมาเมื่อไหร่เราคงต้องคุยกันหน่อยนะ”
“...แล้วแต่คุณเชษฐ์แล้วกันครับ”
ภัทรตอบรับอย่างอ่อนใจ อาจเพราะความเพลียทำให้ไม่มีพลังงานเหลือจะดื้อดึงและพยายามคิดในแง่ดีว่ากว่าเชษฐ์จะกลับมาอีกฝ่ายอาจลืมเรื่องนี้ไปแล้วก็ได้
“ทำไมจู่ๆก็ว่าง่ายขึ้นมาล่ะ ง่วงนอนแล้วหรือไง?”
น้ำเสียงเย้าแหย่ราวอีกฝ่ายกำลังยิ้มไปด้วยทำให้คนที่กำลังกลั้นหาวถลึงตาแม้อีกฝ่ายจะมองไม่เห็น เพิ่งพูดเรื่องเครียดกันอยู่หยกๆก็หาเรื่องแซวเขาอีกแล้ว คุณเชษฐ์นี่จะเอายังไงกันแน่นะ ท่าทางสำนวนที่ว่าคบเด็กสร้างบ้านนี่ในกรณีของเขาคงต้องเปลี่ยนเป็นคบผู้ใหญ่สร้างบ้านถึงจะถูก ก็เล่นเปลี่ยนอารมณ์ปุบปับซะจนเขาแทบจะตามไม่ทันเลยนี่
“อย่าว่าแต่ผมเลยครับ พรุ่งนี้คุณเชษฐ์ก็ต้องไปสนามบินแต่เช้าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ นอนไม่พอไม่ดีต่อสุขภาพนะ เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่เตือน”
“อืม ถ้าถูกแฟนไล่ให้ไปนอนขนาดนี้ก็คงต้องไปแล้วล่ะ สงสัยจะง่วงจริงถึงได้ไม่เถียง ยังไงช่วงอยู่ที่โน่นฉันอาจยุ่งแต่จะเมสเสจมาหาทุกวันแล้วกัน ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ก็ห้ามไม่สบายเด็ดขาดเข้าใจมั้ย?”
นัยน์ตาเรียวหลับลงเมื่อได้ยินรูปประโยคเหมือนคำสั่งนั้น ขนาดคำพูดแสดงความเป็นห่วงยังฟังเฉียบขาดสมกับเป็นเจ้านาย แต่เพราะความอ่อนโยนที่สัมผัสได้จากน้ำเสียงทำให้ภัทรรู้สึกว่านี่เป็นคำสั่งที่เขาไม่อยากขัดขืน
ทั้งบริษัทคงมีเขาคนเดียวกระมังที่ได้เห็นด้านนี้ของคุณผู้จัดการจอมดุ พอคิดได้แบบนี้ใบหน้าหวานก็ยิ้มออก
“คุณเชษฐ์ก็เหมือนกัน...ยังไงเดินทางปลอดภัยนะครับ”
ภัทรได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะในคอเบาๆก่อนจะวางสายไปจึงกดตัดสายและนอนลงบ้าง แต่แทนที่จะหลับทันทีร่างบางกลับพลิกตัวไปมาอยู่นาน พอยกมือขึ้นลูบหน้าก็รู้สึกว่าตัวเองยังยิ้มอยู่จนต้องตบแก้มตัวเองเบาๆแล้วพยายามข่มตานอน
มาทำให้คนอื่นใจเต้นแรงจนแทบจะนอนไม่หลับกันแบบนี้...สักวันเถอะจะเอาคืนให้ได้เลยเชียว
+------+
“ภัทร ภัทร...เฮ่ยภัทร!”
“ครับ! อ้าวพี่เอ๋ มีอะไรรึเปล่าพี่?”
เจ้าของชื่อรับคำอย่างตกใจเมื่อถูกมือหนาหนักตบไหล่จนเกือบทำกาแฟกระฉอก พอหันกลับไปก็เจอรุ่นพี่กราฟฟิคดีไซเนอร์ซึ่งเป็นคนดูแลงานออกแบบให้โปรเจ็กต์ของเขากำลังยืนอยู่
“มีเรื่องจะให้ช่วยหน่อย พอดีพี่เพิ่งปริ๊นท์ฟลอร์แปลนกับไดเร็คทอรีสำหรับโปรเจ็กต์ของคุณนินเสร็จ เลยจะฝากภัทรไปให้แกตรวจให้ที”
มือเรียววางแก้วกาแฟลงบนที่รองข้างคอมพิวเตอร์ก่อนจะรับเอกสารมาพลิกดู แล้วก็อดถามอีกฝ่ายด้วยความฉงนไม่ได้เพราะปกติการประสานงานระหว่างแผนกกราฟฟิคกับผู้จัดการโปรเจ็กต์ไม่ใช่หน้าที่เขา แต่พอได้ยินคำถามอีกฝ่ายก็ทำหน้ายู่
“ก็ผู้ช่วยคุณนินแกลาป่วยวันนี้ แล้วเซลส์ก็ดันออกไปหาลูกค้ากันหมด พอดีพี่มีงานต้องรีบทำต่อเลยไม่อยากเข้าไปคุยไม่งั้นเดี๋ยวยาว ยังไงถ้าภัทรไม่อยากเอาให้แกเองก็ฝากเจ๊ป๋วยไปสิ จะว่าไปเจ๊เค้าหายไปไหนล่ะ?”
รุ่นพี่ร่างท้วมเตี้ยถามแล้วก็มองไปทางโต๊ะของคนที่พูดถึง ภัทรมองตามแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าไม่เห็นอีกฝ่ายที่โต๊ะนานแล้วจริงๆด้วย
“ไม่เป็นไรพี่เอ๋ บางทีพี่ป๋วยอาจไปเบรกอยู่ก็ได้มั้ง งั้นเดี๋ยวผมเอานี่ไปส่งคุณนินให้ก็ได้ เดี๋ยวแกดูแล้วอยากให้แก้ตรงไหนก็คงต่อสายหาพี่เองแหละ”
พอบอกไปอย่างนั้นคนที่ยืนอยู่ก็แกล้งทำท่าแขยงจนภัทรอมยิ้ม เขารู้นิสัยนินนาทซึ่งเป็นผู้จัดการโปรเจ็กต์ของตัวเองดีว่าเป็นคนค่อนข้างจุกจิกเกี่ยวกับงานดีไซน์ แต่เป็นการจุกจิกคนละแบบกับเชษฐ์ ขณะที่เชษฐ์มักตีกลับงานที่ไม่เข้าตาให้แผนกกราฟฟิคพร้อมรายละเอียดที่ต้องแก้ไขยาวเป็นหางว่าว แต่ถ้าได้รับงานใหม่ซึ่งปรับเปลี่ยนได้ตรงตามที่เขียนบอกไปจากนั้นก็จะให้แก้ไขเพียงในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ หรือถ้าหากยังไม่ได้งานที่ถูกใจก็จะให้แก้ใหม่จนกว่าจะได้ตามที่ต้องการจริงๆ แต่ว่าเจ้านายของเขาเองกลับชอบให้คอมเม้นต์วกไปวนมา บางทีกราฟฟิคแก้งานส่งให้เป็นสิบรอบแต่สุดท้ายเจ้าตัวกลับบอกว่าชอบงานที่ส่งให้ตอนแรกเสียอย่างนั้น
“งั้นพี่ฝากหน่อยแล้วกันว่ะ ว่าแต่เมื่อกี้รู้ตัวเปล่าว่านั่งมองปฏิทินแล้วยิ้มคนเดียว มีนัดพิเศษกับใครหรือไงเรา?”
ใบหน้าอวบอูมยิ้มแซวจนภัทรหน้าร้อนวูบขึ้นทันที ไม่คิดว่าจะมีคนมาเห็นตอนที่เขากำลังเหม่ออยู่จนต้องรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ผมแค่ดูปฏิทินเช็ควันหยุดเดือนหน้าเฉยๆหรอก พี่เอ๋อย่าขี้ตู่เอาเองสิ”
“อ่าฮะ ยิ่งเฉไฉแบบนี้ยิ่งมีพิรุธ ร้ายเหมือนกันนี่หว่าเรา เดี๋ยวคนแถวนี้จะอกหักเอารู้เปล่า?”
พอได้ยินแบบนั้นภัทรก็หัวเราะ หากเป็นคนอื่นมาพูดแบบนี้ด้วยเขาคงไม่ค่อยชอบใจ แต่กับรุ่นพี่คนนี้เขารู้สึกว่าเป็นคนไม่มีนอกมีในกับใครจึงไม่ค่อยอึดอัดเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเพียงแซวเขาเล่น
“พี่เอ๋พูดแบบนี้เดี๋ยวพี่เจี๊ยบได้มาหักคอผมพอดี ถ้าจะหากิ๊กก็ไปหาฝั่งคอลเซ็นเตอร์ดีกว่าพี่ สาวๆน่ารักเยอะแยะ”
“อ้าวไอ้เด็กนี่ แล้วใครบอกล่ะว่าพี่จะเป็นคนอกหัก พี่หมายถึงคนอื่นแถวๆนี้ต่างหาก”
คนพูดยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินกลับไปห้องแผนกตัวเอง ภัทรมองตามหลังร่างท้วมที่เพิ่งเดินจากไปอย่างงงๆกับคำพูดทิ้งท้ายแล้วก็ส่ายหน้า อาจเพราะความที่อีกฝ่ายชอบพูดเล่นไปเรื่อยทำให้ภัทรไม่ค่อยอยากเชื่อถือทุกคำพูดของเจ้าตัวเป็นจริงเป็นจังนัก
ชายหนุ่มพลิกดูปริ๊นท์เอ๊าท์ในมือไปมาคร่าวๆก่อนจะหยิบแฟ้มพลาสติกใสมาใส่ พอลุกเดินไปออฟฟิศด้านในที่มีห้องของเหล่าผู้จัดการตั้งเรียงกันเป็นแถบก็อดหยุดมองประตูห้องของเชษฐ์ไม่ได้ ไม่รู้ป่านนี้อีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่ ทั้งที่ผู้จัดการโปรเจ็กต์ของบริษัทมีสี่คนแต่ดูเหมือนเชษฐ์ซึ่งอายุน้อยที่สุดก็มักจะเป็นคนที่ได้รับมอบหมายให้ไปร่วมงานต่างประเทศบ่อยที่สุดด้วย นอกจากเรื่องความสามารถแล้วก็คงเป็นเพราะความที่เจ้าตัวยังไม่มีครอบครัวเหมือนอีกสามคนที่เหลือทำให้ถูกมองว่าน่าจะคล่องตัวกว่ากระมัง
ภัทรถอนหายใจก่อนจะเดินเลยลึกเข้าไปที่ห้องผู้จัดการตัวเองแล้วยกมือเคาะเบาๆ แต่รออยู่ครู่ใหญ่ก็ไม่มีเสียงตอบจึงขมวดคิ้ว จะว่าไปเขาก็ลืมโทรมาแจ้งไว้ก่อนว่าจะเอางานมาให้ตรวจ บางทีคุณนินอาจจะไปเข้าห้องน้ำหรือออกไปธุระอยู่ก็ได้
ชายหนุ่มกอดอกแล้วก็เอียงคออย่างใช้ความคิด ถ้าอย่างนั้นเอาแฟ้มวางไว้ให้บนโต๊ะแล้วเขียนโน้ตบอกไว้ก็แล้วกัน พอคิดได้อย่างนั้นมือเรียวก็จับลูกบิดประตูแล้วเปิดเข้าไปทันที
“อืม คุณนิน...ว้าย!! ภัทร!!!”
“พี่ป๋วย!”
ภัทรอึ้งมองภาพไม่คาดฝันตรงหน้าด้วยความตกตะลึงพอๆกับรุ่นพี่ของเขาที่นั่งกอดคอผู้จัดการของตนอยู่บนตักโดยที่อีกฝ่ายก็กอดตอบ กระดุมสองเม็ดบนของเสื้อแบบคอปกมีระบายแบะออกจนเห็นขอบชั้นในลูกไม้สีดำ ชายหนุ่มอ้าปากค้างกับภาพที่เห็นแล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อโดนสายตาเอาเรื่องจากรุ่นพี่สาวถลึงใส่อย่างไม่พอใจ
“มีธุระอะไรภัทร แล้วทำไมก่อนเข้าห้องคนอื่นถึงไม่รู้จักเคาะประตูก่อน!?”
“ผม...เอ้อ พอดีพี่เอ๋ฝากให้ผมเอางานมาให้คุณนินครับ ขอโทษที่มารบกวนครับ!”
ภัทรรีบวางแฟ้มที่ถือติดมาลงบนโต๊ะแล้วรีบถอยออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าบอกว่าที่จริงเขาเคาะประตูแล้วแต่คนในห้องไม่ได้ยินกันเองต่างหาก เสียงเหมือนคนเถียงกันที่ดังอู้อี้ออกมาแว่วๆทำให้คนที่มัวแต่ยืนตกใจรีบจ้ำกลับไปที่โต๊ะตัวเองทันที
“อ้าวภัทร เป็นอะไรทำไมหน้าแด๊งแดง”
เพื่อนร่วมงานที่นั่งคอกตรงข้ามกับเขาเอ่ยทักจนภัทรต้องรีบส่ายหน้า แต่พอนั่งลงบนเก้าอี้ก็รู้สึกว่าภาพที่เพิ่งได้เห็นยังติดตาจนไม่มีสมาธิทำงานต่อเลยลุกไปล้างหน้าในห้องน้ำ ในสมองสับสนไปด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่
ในสายตาของเขา พี่ป๋วยเป็นสาวเก่ง พูดจาฉะฉานมีความคิดแถมยังเป็นคนสวย ส่วนคุณนินเองถึงจะอายุสี่สิบกว่าแล้วแต่ก็ยังดูค่อนข้างหนุ่ม นอกจากนั้นยังเป็นคนที่ใครๆก็พูดกันว่ามีแนวโน้มจะได้เลื่อนขั้นเร็วกว่าผู้จัดการคนอื่นเพราะอยู่กับบริษัทมานานที่สุด แม้การจับคู่ของฝ่ายหนึ่งที่เป็นสาวเปรี้ยวไม่สนใจใครกับอีกฝ่ายที่เป็นหนุ่มใหญ่หัวโบราณจะดูเป็นจิ๊กซอว์ที่ไม่ค่อยลงตัวเท่าไหร่ แต่ถึงกระนั้นภัทรก็คงไม่ติดใจกับเรื่องนี้นักถ้าไม่ใช่เพราะปัญหาที่ใหญ่กว่านั้น
“ภัทร...”
เสียงคุ้นเคยของคนที่รอเขาอยู่หน้าห้องน้ำทำเอาคนที่เพิ่งเปิดประตูออกมาสะดุ้งโหยง ชายหนุ่มหันไปสบตาคนเรียกช้าๆอย่างหวาดๆ
“พี่ป๋วย...คือว่าเมื่อกี้...”
ภัทรยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อก็โดนมือขาวๆยื่นมาปิดปากก่อนนัยน์ตาคมสวยจะทำตาเขียวใส่ หญิงสาวหันกลับไปมองรอบตัวก่อนจะหันกลับมากระซิบเสียงลอดไรฟัน
“จะพูดอะไรดูสถานที่ซะมั่งสิยะ! อยากให้คนอื่นเค้ารู้กันทั้งออฟฟิศรึไง ตามมานี่!”
ชายหนุ่มนึกอยากพูดโต้ตอบเจ้าของมือบอบบางที่กำลังฉุดเขาให้เดินตาม แต่พอเห็นอีกฝ่ายหันมาถลึงตาใส่อีกครั้งก็ปิดปากเงียบ กุ้งมองตามอย่างงงๆเมื่อเห็นทั้งสองเดินผ่านเคาน์เตอร์ที่ตัวเองประจำอยู่บริเวณหน้าออฟฟิศ ตอนแรกภัทรคิดว่าอีกฝ่ายคงพาเขาเข้าไปคุยกันในห้องประชุมเล็กแต่กลายเป็นว่าหญิงสาวกลับพาเขาเดินต่อไปจนถึงทางออกฉุกเฉินด้านในสุด
“เอาล่ะ ถ้าเป็นที่นี่ตอนนี้คงไม่มีใครขึ้นมาหรอก”
หญิงสาวปล่อยมือรุ่นน้องได้เมื่อขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้าที่ไม่มีคนอยู่ ภัทรมองไปรอบตัวอย่างทึ่งๆเพราะไม่เคยขึ้นมาชั้นเหนือออฟฟิศตัวเองเช่นนี้มาก่อน แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อโดนมือข้างหนึ่งบีบลงบนไหล่
“เรื่องที่เห็นเมื่อกี้ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด เข้าใจใช่มั้ย?”
คนถูกกำชับมองสายตาดุดันของคนพูดแล้วก็รีบพยักหน้า ต่อให้อีกฝ่ายไม่เตือนเขาก็รู้อยู่แล้วว่าถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปคงเป็นขี้ปากคนในบริษัทอย่างไม่ต้องสงสัย อีกอย่างเขาเองก็ไม่ใช่คนที่ชอบขุดคุ้ยเรื่องส่วนตัวของเพื่อนร่วมงานอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นภัทรก็อดถามคำถามที่กวนใจตัวเองอยู่ไม่ได้
“ผมไม่เอาไปพูดต่ออยู่แล้วล่ะพี่ป๋วย แต่ว่าพี่รู้หรือเปล่าว่าทำอะไรอยู่ คุณนินเค้าแต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ?”
รุ่นพี่สาวจ้องตาเขานิ่งก่อนจะคลายมือที่บีบไหล่ไว้แน่นออก หญิงสาวกอดอกแล้วก็หันหนีสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของรุ่นน้องก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เรื่องมันยาวน่ะภัทร แต่ขอบอกให้รู้ไว้ก่อนว่าพี่ไม่ได้แย่งคุณนินจากเมียเค้านะ ถึงยังไงเค้าก็มีเรื่องระหองระแหงกันแล้วก็แยกบ้านกันอยู่มาเป็นปีแล้ว”
ภัทรขมวดคิ้วกับข้อมูลที่ไม่เคยรู้มาก่อน เพราะในงานเลี้ยงปีใหม่ของบริษัทเมื่อต้นปีที่ผ่านมาผู้จัดการของเขายังพาภรรยามาร่วมงานด้วยอยู่เลยนี่นา
ป๋วยเห็นสายตาไม่เชื่อถือของคู่สนทนาเข้าก็แค่นยิ้มขื่นๆ “เชื่อยากใช่มั้ยล่ะ? แต่ว่าเป็นเรื่องจริงนะ ที่จริงคุณนินก็อยากขอหย่าอยู่เหมือนกัน แต่ติดที่แฟนเค้าเป็นข้าราชการระดับสูงเจ้าหล่อนเลยไม่อยากเสียหน้า นี่นับว่าโชคดีที่เค้าไม่มีลูกด้วยกันไม่งั้นพี่ก็คงไม่เล่นด้วยหรอก”
ชายหนุ่มมองรุ่นพี่สาวที่กอดอกเชิดคางขึ้นแล้วก็อดเหนื่อยใจไม่ได้ ไม่รู้จะออกความเห็นอย่างไรเพราะอีกฝ่ายเล่นหาเหตุผลให้ตัวเองหมดแล้ว นี่ถ้าพี่สาวเขามาได้ยินเรื่องนี้เข้าคงตั้งแง่รังเกียจรุ่นพี่เขาไปเลยแน่ๆ
“ถ้าพี่ป๋วยคิดแบบนั้น ผมก็คงพูดอะไรไม่ได้แล้วล่ะ”
ภัทรพูดไปแล้วก็ถอนหายใจ หญิงสาวมองหน้าเขาแล้วก็เดินเข้ามาตบไหล่เบาๆ “เอาเถอะน่ะ ยังไงนี่มันก็ชีวิตพี่ ภัทรไม่ต้องมาช่วยปวดหัวด้วยหรอก ว่าแต่เข้าใจแล้วใช่มั้ยเรื่องที่พี่เคยเตือนเรื่องการวางตัวของเรากับคุณเชษฐ์น่ะ ครั้งนี้ถือว่าพี่เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีเองที่แอบทำอะไรในออฟฟิศแล้วดันไม่ล็อคประตูห้องให้ดีก่อน แต่ว่าภัทรหน้าตาดูง่ายกว่าพี่เยอะพี่ถึงได้เป็นห่วงไง”
“แล้วนี่ภัทรจะทำหน้ายังไงเวลาเจอคุณนินดีล่ะพี่ป๋วย?”
ชายหนุ่มพยายามเบนหัวข้อสนทนาออกจากตัวเองแล้วเอ่ยถามเรื่องที่กวนใจอีกเรื่องแทน เพราะอย่างไรเสียนินนาทก็เป็นเจ้านายเขา แต่การได้มารู้ความลับที่เจ้าตัวก็คงไม่ได้อยากเปิดเผยแบบนี้ทำให้อดรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่ได้ ทว่าคนถูกขอคำปรึกษากลับแค่ยักไหล่เหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ
“ก็ไม่ต้องทำไง ทำหน้าเฉยๆเหมือนเดิมไปน่ะแหละ พี่บอกคุณนินแล้วว่าพี่จะคุยกับเธอเอง อีกอย่างเค้าก็พอรู้ว่าภัทรไม่ใช่คนพูดมากเพราะงั้นคงไม่มาคุยซ้ำอีกแล้วล่ะ”
“...ถ้าอย่างนั้นก็ดีครับ”
ภัทรค่อยโล่งอกขึ้นเมื่อได้ยินรุ่นพี่ยืนยันแบบนั้น แต่ขณะที่เดินตามหลังอีกฝ่ายกลับเข้าไปในออฟฟิศก็อดคิดถึงเรื่องของตัวเองขึ้นมาไม่ได้ ขนาดพี่ป๋วยกับคุณนินที่ดูแล้วไม่มีท่าทีอะไรกันมาก่อนยังเป็นได้ขนาดนี้ เขาเองไม่ยิ่งต้องระวังตัวเวลาอยู่กับเชษฐ์ในออฟฟิศมากขึ้นกว่าเดิมหรือนี่
+------+
ภัทรเริ่มงานในเช้าวันศุกร์อย่างไม่แจ่มใสนักทั้งที่เป็นวันที่เขาจะได้เจอคนที่คิดถึงมาทั้งอาทิตย์แท้ๆ และถึงแม้รุ่นพี่ของเขาจะออกปากไว้แล้วว่าไม่ต้องเป็นกังวล แต่ตอนที่เขาเดินสวนกับนินนาทหน้าออฟฟิศเมื่อเช้าภัทรก็ยังอดเกร็งไม่ได้ว่าจะโดนเรียกไปคุยหรือเปล่า แต่ว่าเจ้านายของเขาก็พูดทักทายด้วยท่าทางเป็นปกติดี แสดงว่าคงเชื่อใจเขากับรุ่นพี่ของเขาจริงๆ ภัทรจึงยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีกที่ไปรู้เรื่องของทั้งคู่เข้าแม้จะไม่ตั้งใจก็ตาม
ยังดีว่ากองแฟ้มงานแสนน่าเบื่อที่ป๋วยจ่ายมาให้เขาตั้งแต่เมื่อวานยังรออยู่ทำให้ภัทรไม่มีเวลาคิดอะไรฟุ้งซ่าน จะว่าไปเขาไม่เคยรู้สึกขอบคุณการต้องทำงานที่ซ้ำซากจำเจเช่นนี้เท่ากับวันนี้มาก่อนเลย
เวลาล่วงเลยถึงช่วงบ่ายโดยที่ยังไม่มีวี่แววของคนที่รออยู่เดินเข้ามาในบริษัท ภัทรเหลือบมองเวลาที่ขอบล่างของจอคอมพิวเตอร์แล้วก็เริ่มจะเป็นห่วงเชษฐ์ขึ้นมา กุ้งเคยบอกเขาว่ากำหนดบินกลับถึงเมืองไทยของเจ้าตัวคือตั้งแต่เมื่อเก้าโมงเช้า แต่นี่บ่ายสองครึ่งเข้าไปแล้วก็ยังไม่เห็นมาเลย
เครื่องดีเลย์หรือเปล่านะ...หรือว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลยต้องอยู่ที่นั่นต่อหรือเปล่า...ภัทรยิ่งคิดก็ยิ่งกระวนกระวายใจ จึงตัดสินใจพักสายตาด้วยการหยิบแก้วกาแฟของตัวเองที่ว่างเปล่าแล้วเดินเข้าไปในครัวพลางคิดว่ากลับมาที่โต๊ะเมื่อไหร่จะลองโทรหาเชษฐ์ดู ด้วยเวลาที่เพิ่งคล้อยหลังจากหมดช่วงพักกลางวันไม่นานทำให้ไม่มีคนอื่นอยู่ในห้องครัว ร่างบางจัดการชงกาแฟให้ตัวเองเสร็จแล้วก็เพิ่งเห็นว่าน้ำตาลที่เหลือติดกระปุกมีนิดเดียวจึงเอื้อมเปิดตู้เหนือศีรษะเพื่อหยิบถุงน้ำตาลออกมาเติม ขณะมองหาว่าถุงน้ำตาลอยู่ตรงไหนสายตาก็ปะทะเข้ากับแก้วเซรามิกเคลือบสีเขียวเข้มใบใหญ่ซึ่งวางอยู่ริมสุดเข้า นัยน์ตาเรียวจึงกระพริบก่อนจะไล้ปลายนิ้วบนแก้วนั้นแล้วหยิบออกมาดูใกล้ๆ
“ชงให้มั่งสิ เอาแบบที่เธอดื่มนั่นแหละ”ถ้าเขาจำไม่ผิดนี่เป็นแก้วใบที่เชษฐ์ใช้ตอนขอให้เขาชงกาแฟให้เมื่อวันที่ป๋วยเดินเข้ามาเห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกัน และถ้าพยายามนึกดีๆก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะใช้ใบนี้เป็นประจำด้วย นัยน์ตาหวานทอดมองแก้วที่ถืออยู่ในมืออย่างเหม่อลอยแล้วก็ยิ่งคิดถึงเจ้าของแก้วมากขึ้นอีก เมื่อไหร่จะกลับมาเสียทีก็ไม่รู้
“กำลังอยากได้กาแฟพอดี ชงให้หน่อยสิ”ภัทรสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆก็โดนเสียงทุ้มกังวานกระซิบที่ข้างหู อารามตกใจทำให้รีบหันหลังกลับจนผิวแก้มเนียนเฉียดผ่านริมฝีปากบางที่ก้มมาอยู่ในระยะประชิด มือเรียวจึงรีบยกขึ้นกุมแก้มตัวเองทันทีเมื่อรู้ตัวว่าหลงกลเสียแล้ว
“คุณเชษฐ์! ทำไมมาไม่ให้สุ้มให้เสียงกันอย่างนี้ล่ะครับ!”
นัยน์ตาคมหลังเลนส์แว่นทอยิ้มกับประโยคทักท้วงของคนอ่อนวัยกว่า ร่างสูงยกมือสองข้างขึ้นแล้วถอยหลังให้แม้จะยังนับว่าอยู่ในระยะค่อนข้างใกล้อยู่ดีก็ตาม
“ไม่ได้เห็นหน้ากันตั้งอาทิตย์นึง พอเจอฉันปุ๊บก็ทักแบบนี้เหรอ?”
ร่างสูงเย้าก่อนจะอ้อมแขนผ่านคนตัวเล็กกว่าไปหยิบแก้วกาแฟที่ชงเสร็จแล้วขึ้นดื่มแล้วก็ยิ้ม คนถูกแซวหน้าแดงเรื่อขึ้นพลางคิดค่อนขอดอีกฝ่ายในใจ ก็จู่ๆเล่นเข้ามาตอนไม่ตั้งตัวแบบนี้จะให้พูดต้อนรับแบบปกติได้ยังไงกันเล่า!
“ก็ผมไม่คิดว่าคุณเชษฐ์จะกลับมาตอนนี้นี่นา เห็นกุ้งบอกว่าไฟลต์น่าจะมาถึงตั้งแต่เช้าแต่ผมรอจนบ่ายก็ไม่เห็นมาสักที...”
ภัทรทิ้งท้ายประโยคเสียงเบาก่อนจะเงียบไปแล้วก็หลบตา มือใหญ่จึงวางแก้วกาแฟบนเคาน์เตอร์แล้วก้มลงจนสายตาอยู่ระดับเดียวกับคนตรงหน้า
“เป็นห่วงเหรอ? พอดีเครื่องดีเลย์ตั้งแต่ที่โน่นเลยมาถึงช้ากว่ากำหนดน่ะ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้โทรมาบอกก่อน”
นัยน์ตาเรียวช้อนขึ้นสบตากับคนตัวโตกว่าแล้วก็ยิ้มให้ ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่ความผิดของอีกฝ่ายที่เครื่องบินมาถึงช้าแต่ก็ยังรู้สึกดีกับคำขอโทษเพราะแสดงว่าคนพูดก็เป็นห่วงความรู้สึกเขาอยู่เหมือนกัน พอเห็นว่าภัทรอารมณ์ดีขึ้นแล้วเชษฐ์จึงยิ้มให้ก่อนจะโน้มใบหน้าลงหา คนตัวเล็กกว่าจึงสะดุ้งแล้วรีบยืดแขนออกดันแผ่นอกกว้างให้ออกห่างตัวทันที
“เป็นอะไรไปน่ะ?”
พอได้ยินน้ำเสียงเข้มเอ่ยถามภัทรก็รีบส่ายหน้า จะให้พูดได้ยังไงว่าจู่ๆเมื่อกี้เขาก็ดันนึกถึงภาพตอนที่ตัวเองเดินเข้าไปเจอคุณนินกับพี่ป๋วยในห้องเมื่อวันก่อนขึ้นมา แล้วนี่เขากับเชษฐ์ยังอยู่ในห้องครัวซึ่งอาจมีใครเดินเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้อีกต่างหาก ร่างผอมบางทำเป็นหันไปหยิบแก้วกาแฟตัวเองขึ้นก่อนจะพูดรัวเร็วโดยไม่ยอมสบตาอีกฝ่ายที่ขมวดคิ้วอยู่
“เปล่าครับ แต่ว่าผมเข้ามาเบรกนานแล้ว ยังไงขอตัวกลับไปทำงานก่อนแล้วกันนะครับ”
ภัทรรีบเดินหนีทั้งที่รู้สึกว่าหัวใจยังเต้นแรงไม่หาย การเผลอปล่อยใจในออฟฟิศนี่อันตรายจริงๆเพราะไม่รู้เลยว่าจะมีคนอื่นมาเห็นเข้าเมื่อไหร่ อีกอย่างเขาก็ไม่คิดว่าควรจะเล่าเรื่องของรุ่นพี่ตัวเองให้เชษฐ์ฟังด้วยถึงแม้ว่าทั้งสองจะคบกันอยู่ก็ตามเพราะให้สัญญากับป๋วยไว้แล้ว
พอกลับมานั่งที่โต๊ะใบหน้าหวานก็ระบายลมหายใจยาวก่อนจะหันกลับไปมองคนตัวโตที่เดินออกมาจากครัวด้วยสีหน้าตึงๆ พอมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินกลับไปห้องทำงานของตัวเองแล้วปิดประตูเสียงดังภัทรถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ เขายังไม่ได้เอ่ยต้อนรับที่อีกฝ่ายกลับมาแล้วเลยนี่นา นี่เขากำลังโดนโกรธอยู่หรือเปล่านะ...
+------+
คลิกกลับไปดูวันที่อัพคราวก่อน หายไปเกือบครบเดือนเลยหรือนี่ 
ขอบคุณทุกเม้นต์และความห่วงใยเจ้าค่ะ ช่วงนี้เหมือนจะเคลียร์งานไปได้บ้างแล้ว ยงไงก็จะเข็นตอนต่อไปมาให้อีกเรื่อยๆนะ
รัก + คิดถึงคนอ่านทุกคนจ้า 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
