หลังจากวันที่ได้ไปกินข้าวกับพี่ชาย ผมกับฮวดก็เจอกันน้อยลง ไม่ใช่เพราะเบื่อหรือมีปัญหานะครับ
เพียงแต่ว่า แต่ละคนก็มีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น ผมเรียนหนักขึ้น ส่วนฮวดก็เรียนหนักมากขึ้น(มั้ง)
แต่เราก็ยังคงเจอกันนะอย่างน้อยอาทิตย์นึงก็ 3-4 หนได้มั้ง
แล้ววันที่ฟ้า เขาเริ่มมั่นใส้ผม ก็เริ่มขึ้น
ก่อนหน้านั้นผมไม่รู้ว่า ฮวดยังคงติดต่ออยู่กับแฟนเก่า (ลูกสาวร้านดอกไม้ข้างโรงเรียน)
วันนั้นเราสองคนก็เหมือนเดิม ออกไปหาข้าวกินกันตอนเย็น แล้วก็ไปขี่มอไซต์เล่นเหมือนเดิม
ปกติแล้วเราจะมีเส้นทางเดิมที่จะขี่รถเล่นกัน อ้อมเป็นวงใหญ่ๆ รอบเมืองวันนั้นเราเวียนผ่านไปรอบนึง
แล้ววนกลับมา ฮวดขอให้ผมขี่ไปอีกเส้นทางนึง ซึ่งทางนี้ผมไม่ค่อยอยากจะไป เพราะรถมันเยอะ ถนนมันแคบ
แต่ผมก็ตามใจฮวดนะ ว่าอยากจะไปทางนี้ ขี่มาได้สักพัก ผมเห็นฮวดชี้ไปข้างหน้าผมก็มองตามไปที่ฮวดชี้
ผมเห็น ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังคุยกันที่หน้าเรียนพิเศษ แล้วผมก็เห็นฮวด เดือดขึ้นมาเป็นไฟ
(ผมไม่เคยเห็นฮวดเป็นแบบนี้มานานมากแล้วนะ) ตอนนั้นฮวดบอกให้ผมเลี้ยวรถกลับ ฮวดอยากไปดูว่า ไอผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร
แต่ผมไม่เลี้ยว ผมก็พูดกลับไปนะว่า "ใจเย็นก่อนได้ป่ะ แล้วบอกหน่อยว่าที่โกรธเนี๊ยะ เรื่องอะไร" แต่สิ่งที่ผมได้ยินกลับมาคือ
"ไม่ต้องยุ่ง เรื่องของฮวด" ฮวดมันตะคอกใส่ผม เสียงดังมาก ดังจริงๆ
ตอนนั้นผมฟิวส์ขาด ตะโกนกลับไป "เออ...กูไม่ยุ่งก็ได้"
ผมขี่มอไซต์ แบบว่า เร็วสุดๆ ทั้งๆที่ถนนสายนี้ เส้นเล็กแล้วรถก็เยอะ ตอนนั้นมันไม่กลัวอะไรแล้วอ่ะ
ขี่ให้เร็วที่สุดเพื่อไปส่งฮวดที่ร้านคอม (ฮวดจอมอไซต์ไว้ที่นั้น) ตอนนั้นผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าฮวดจะรู้สึกไง
หรือเป็นยังไง เพราะไม่ได้หันไปดูเลย ผมคิดแค่ว่าน้ำตาอย่าเพิ่งไหลออกมา อย่าให้เขารู้ว่าเราร้องไห้
ตอนนั้นน้ำมันอยู่ในตา แล้วก็พร้อมจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด เสียงเบรกที่หน้าร้านพี่เถียน หลังจากฮวดลง ผมรีบขี่รถพุ่งตัวออกไปทันที โดยไม่หันไปมอง
และฟังอะไร ผมฟังไม่รู้เรื่อง และไม่ได้ยินที่ฮวดตะโกนตามมา ตอนนั้นน้ำตาผมคุมไว้ไม่อยู่ มันไหลออกมาเต็มไปหมด
สมองมันสับสนว่า ผมทำอะไรผิด แล้วสองคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงทำให้ฮวดโกรธจนลืมไปว่า คนที่ขี่รถเป็นผม
มันถามวนไปวนมา อยู่ในหัวตลอดเวลา สองคนนั้นเป็นใคร สองคนนั้นเป็นใคร
เมื่อมาถึงบ้าน ผมรีบเอารถเข้าบ้าน ถอดสายโทรศัพย์บ้านออก ล๊อคประตูบ้าน อย่างดี
วิ่งขึ้นไปบนห้อง เพื่อไปสงบสติอารมณ์ ได้แต่คิดในใจ นี่เมิงเป็นอะไรของเมิง ร้องไห้อยู่ได้ เมิงกับเขาก็เป็นได้แค่นี้แหละ
เมิงจะไปเรียกร้องอะไรมากมาย แค่เขาดีกับเมิงขนาดนี้ ยังไม่พอใจอีกเหรอ
นี่เป็นคำปลอบใจที่ดีที่สุดของผมในตอนนั้น น้ำตาผมหยุดไหลทันที ผมตัดสินใจเข้าห้องน้ำอาบน้ำให้หัวมันเย็น
นอนเปิดเพลงฟังในห้อง พยายามที่จะไม่คิดเรื่องทีเพิ่งจะเกิดขึ้น แม้มันจะยาก เพราะแค่ผมเผลอใจลอย
ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อกี้มันก็ผุดขึ้นมาให้ผมเสียใจทุกที ผมต้องกลั้นความรู้สึกเสียใจเอาไว้ กดไม่ให้น้ำตามันไหล
"ติ้งหน่อง ติ้งหน่อง ติ๊งหน่อง" เสียงออดหน้าบ้านผมดัง ผมรู้ได้ทันทีว่าต้องเป็นฮวดแน่ๆ
ผมห้ามใจไม่ลงไปข้างล่าง ตะโกนบอกป้าที่อยู่ข้างล่างว่าให้บอกว่าเต้ไม่อยู่ ป้าผมก็ทำตามที่ผมบอกนะ
แต่ฮวดมันรู้ว่ารถผมอยู่ในบ้าน มันก็ยังอยู่หน้าบ้านผมตะโกนเรียกอยู่นั่นแหละ
"เต้ เต้" เรียกอยู่นานจนป้าผมเขารำคาญ มาบอกให้ผมลงไปไล่ที
สุดท้าย.......ผมก็ต้องลงมาเจอมัน "เออ..ไม่ต้องตะโกนแล้ว กรูออกไปแล้ว"
"แล้วทำไมต้องให้เรียกตั้งนาน โทรศัพย์ถอดสายออกทำไม" ฮวดพูดเป็นชุด แต่ผมไม่ตอบสักคำ
หน้าผมก็ไม่มอง มันก็เงียบผมก็เงียบ
"มาทำไม มีอะไรหรือเปล่า" ผมถามมันเสียงเรียบๆ หน้าก็ยังก้มอยู่
"แล้วจะรีบไปตายที่ไหน ทำไมไม่รอฮวดก่อน ขี่รถเหมือนจะรีบไปตาย" มันยังมีหน้ามาด่าผมดูดิ๊
ผมเงียบไม่ตอบ แต่ตอนนั้นผมเริ่มสะกดอารมณ์ไว้ไม่ได้ น้ำตาผมเริ่มไหลอาบแก้ม (ตอนนั้นดีนะที่คนแถวๆบ้านผมไม่ค่อยมีคน)
"ฮวดขอโทษ ฮวดห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ได้" มันพูดขอโทษผม ผมร้องไห้โฮเลย
มันตกใจมาก "เต้เป็นไร ฮวดขอโทษ ฮวดสัญญาว่าจะไม่ทำอีก" ผมก็ยังคงไม่พูดกับมัน (ร้องไห้ต่อไป)
มันลากผมไปนั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้านผม มันให้ผมร้องไห้ที่อกมัน แล้วมันก็กอดผมไว้
หลังจากที่สงบขึ้นมานิดนึง ผมผลักมันออก
"นี่กรูเป็นอะไรไปเนี๊ยะ กรูมาร้องไห้เพราะเมิงทำไม เมิงไม่ได้เป็นอะไรกะกรูเสียหน่อย เมิงกลับบ้านไปเลยนะ แล้วไม่ต้องมายุ่ง
กับกรูอีก" ผมไล่มันทั้งน้ำตา และตอนนี้ที่ผมหันไปมองมัน น้ำตามันไหล
"เต้พูดมาได้ไงว่าเราไม่เป็นไรอะไรกัน" มันวิ่งไปที่รถสตาร์ทออกตัวไปอย่างเร็ว
ผมทรุดที่เก้าอี้หน้าบ้าน ร้องไห้หนักกว่าเก่า คิดในใจว่า นี่กรูทำอะไรลงไปเนี๊ยะ กรูทำร้ายหัวใจกรูเองทำไม
...............
..........................
..........
ปล. แฮะ ๆคิดถึงตอนนี้แล้วน้ำตามันซึม เศร้าเลย คิดถึงฮวดจัง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
