หัวข้อ: เพื่อนคนนี้มีคนเดียวในโลก

[taexxxx]

ต้องขอโทษที่ให้รอนะครับ พยายามไปหาความร่าเริง ความสนุกนอกบ้านแล้ว
เพื่อที่จะได้กลับมาพิมพ์ต่อได้ แต่...มันยากนะครับ กับการย้อนกลับไปนึกถึงอดีต
อดีตที่ในตอนนั้นผมกว่าจะลืมมันออกไปโสตประสาทได้ ทั้งๆที่คิดว่าลืมมันไปหมดแล้ว
แต่ทุกอย่างมันก็ฟุ้งกระจายออกมาอยู่รอบตัวผมอีกครั้ง
........
................
หลายๆคนเคยสงสัยไหมครับ ที่ทำไมหนังน้ำเน่าในจอทีวี ตอนจบมันจะต้องมาเอาภาพเก่าๆ
มานั่งย้อนทีละภาพ ทีละภาพ
ภาพแรกที่เราได้เจอกัน หนุ่มน้อยหน้าใส ที่เล่นเกมส์อย่างจริงจัง พูดจาโหวกเหวกน่ารำคาญ
เป็นนักเลงหัวไม้ มีเรื่องชกต่อยเป็นว่าเล่น กลับมากอดลาผมทุกครั้งเวลาจะกลับบ้าน
"เฮ้ย ลุกๆ นี่กรูจองที่ไว้แล้ว เมิงไปเล่นเครื่องนู้นเลยไป" มันเป็นคำพูดที่มันเอาไว้ไล่เด็กที่มาเล่นเครื่องติดกับผม
"เต้ไปไหนมา ฮวดมารอเต้ทุกวันเลยรู้ป่าว" นี่ก็ตอนที่ผมหายหน้าไปหลายวัน
สะพาน.....
เก้าอี้ริมสระน้ำพุ......
"ก็วันไหน ฮวดไม่ได้มาเจอเต้ ฮวดขอโทรไปคุยด้วยได้ป่ะ" เหตุผลที่มันขอเบอร์ผม แล้วก็รอยยิ้ม  ตอนที่ได้เบอร์ผม
"คิดถึงมากนะ" คำๆนี้กว่าเราสองคนจะพูดออกมากันได้ ใช้เวลาไม่ใช่น้อย
"ไหนเต้บอกมาดิ๊ ว่าใครรักฮวดจริง" ....."เราไง" คำว่ารัก ที่พูดให้กันวันแรก
"เก็บใจของฮวดด้วยนะ ฮวดให้เต้ไปหมดใจแล้ว" คำเลี่ยนๆที่ไม่ได้ยินบ่อยๆ แต่ตอนนั้นมันซึ้งกินใจผมเสียเหลือเกิน
แหวนทองคำขาว ผมไม่ได้ใส่ที่นิ้ว เอามันมาคล้องที่คอกับสร้อย แหวนที่ผมไม่ได้ประเมินมันด้วยราคา
เพราะมันมีค่ามากกว่านั้น
........
..............
ภาพอะไรหลายๆอย่างมันวิ่งเข้ามาในหัวผมเต็มไปหมด
เพราะคำว่า "เป็นเพื่อนกันนะ" คำๆนี้มันอธิบายทุกอย่างในสิ่งที่ผมอยากรู้มาตลอด
"แล้วที่ผ่านมาทั้งหมด มันคืออะไรเหรอ" ผมถามคำถามที่รวบรวมจากความรู้สึกทั้งหมดของผมในตอนนั้น
มันกลั้นน้ำตา มันสะกดอารมณ์ที่พร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อให้หยุดนิ่ง
"ฮวดไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดยังไงดีเหมือนกัน"
"ถ้าเต้ถามฮวดตอนนี้ว่า ฮวดรักเต้มั๊ย ฮวดบอกได้เลยนะว่า...รัก...." มันพูดคำนี้ออกมา น้ำตาที่มันครออยู่
มันไหลออกมาเองเลย ทั้งๆที่ผมพยายามกลั้นมันไว้แล้วนะ
"แต่เรารักกันไม่ได้ ถ้าเต้เป็นผู้หญิงก็คงดีเนอะ ฮวดจะได้รักเต้ไปจนตาย....แต่...เต้...ไม่...ใช่"
ผมพยายามหายใจให้ลึก เพื่อที่จะได้พูดอะไรออกไปบ้าง
"เราผิดที่เราไม่ใช่ผู้หญิงใช่ไหม" ผมพูดเสียงสั่น การกลั้นใจไม่ให้มันร้องไห้นี่ มันทรมานจริงๆ
ฮวด....มันเงียบ....ผมเริ่มจะคุมตัวเองไม่ได้ มันสะอื้นออกมาเบาๆ ผมหันมามองหน้าฮวดช้าๆ
ผมแอบเห็นนะว่า มันก็มีน้ำตา
"สะพาน.....สระน้ำพุ.....ข้าวเหนียวไก่ทอด.....วันที่ 15 กุมภา" ผมพยายามพูดสิ่งต่างๆเพื่อที่จะยื้อ
ให้ฮวดกลับมาหาผม (ผมก็ไม่แน่ใจนะว่าพูดอะไรออกไปบ้าง แต่รู้ว่ามันเยอะแยะไปหมด)
"พอเถอะ...เต้จะพูดขึ้นมาให้เราสองคนต้องมาเสียใจอีกทำไม"
"เรากลับมารักกัน....." ผมยังพูดไม่ทันจบ ฮวดมันก็พูดแทรกขึ้นมา
"ฮวดเคยบอกเต้หรือว่าไง ว่าเราไม่ได้รักกัน" ผมเก็บไว้ไม่ไหวแล้ว อารมณ์มันทลายออกมาหมดเลย
ผมร้องไห้โฮ...อยู่หน้าร้านพี่เถียน โดยมีพี่เถียนคอยสังเกตุการณ์(อันนี้แอบหันไปเห็น)
ผมเริ่มปรับอารมณ์ขึ้นมาได้นิดหน่อย แต่ยังคงสะอื้น ผมพยายามที่พูด แต่มันพูดไม่ออก มันจุกอยู่ในอก
"ถ้าชาตินี้ฮวดจะรักผู้ชาย ฮวดก็ขอรักเต้คนเดียวนี่แหละ" มันโอบผมให้มาพิงไหล่มัน
เวรกรรมจริงๆ ผมก็น้ำตาแตกไปอีกรอบ
.............
.......
ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันกลับ ผมขอกอดมันอีกสักครั้ง
มันก็ไม่ลังเล คว้าผมไปกอด ผมกอดมันไว้แน่นมาก ไม่อยากจะปล่อยเลยให้ตายซิ
ถ้าผมปล่อย ผมก็คงจะไม่ได้ อ้อมกอดอุ่นๆ แบบนี้อีกแล้ว
"เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอนะ ใครมาหาเรื่องเต้ โทรมากริ๊งเดี๋ยว ฮวดจะไปหาเลย"
มันยังคงทำตัวเป็นฮีโร่ของผมเหมือนเดิม
"อย่าลืมพาเขามาแนะนำให้เรารู้จักบ้างหละ "
"อืม.... ได้เลย เขาเหมือนเต้ทุกอย่างเลย" โอ้แม่เจ้า ไหงมันจี๊ดเข้าไปในใจผม เหมือนมีอะไรมาทิ่มๆใจผมนี่
"น่ารักสู้เราได้ป่าว" ผมแซวมันกลับ เพื่อให้บรรยากาศมันดีขึ้น
มันไปตอบได้แต่หัวเราะ
"ขี่รถกลับดีๆหละ กลับคนเดียวได้ไหม ให้ฮวดขี่รถไปเป็นเพื่อนป่าว"
"ไม่เป็นไร สบายมาก นี่ไง ยังไหวอยู่" ผมทำท่าทางสดชื่น ยิ้มร่าให้มันเห็น
"คืนนี้ หลับฝันดีนะ....เพื่อน" ฮวดมันพูดประโยคนี้ แต่หน้ามันไม่ได้มองมาที่ผม
"อืม...หลับฝันดีเหมือนกันนะ รีบกลับบ้านได้แล้วดึกแล้ว" ผมส่งยิ้มให้ฮวดเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนที่จะออกตัวห่างออกไปทุกที ทุกที ผมขี่ไปได้ไม่ไกลนัก ผมลืมไปว่ามันมีบางสิ่งที่ผม
ควรจะคืนมันกลับไปหาเจ้าของมันด้วย ผมกลับรถมาหาฮวดอีกครั้ง
"มีอะไรหรือเปล่า" ฮวดถามหลังจากที่เห็นผมกลับรถมาหา
"มานี่หน่อยดิ๊" ผมเรียกมันมาหาผมที่รถ ผมดึงตัวมันให้เข้ามาใกล้ผม
ผมถอดสร้อยที่คล้องแหวน แล้วก็ใส่ให้ฮวด
"สร้อยมันถูกไปหน่อย แต่มัน.."
"ขอบใจนะ" ฮวดพูดแทรกขึ้นมา ก่อนจะส่งยิ้ม ยิ้มที่ผมจะไม่ได้เห็นมันอีกแล้ว
.......
...........
ตลอดเส้นทางที่ผมขี่รถกลับบ้าน มันเป็นเส้นทางที่คุ้นตา เส้นทางนี้มันยังคงมีความรู้สึก
ที่ผมคงไม่อาจลืมมันไปได้ น้ำตามันค่อยๆไหลออกมาอีกครั้ง ภาพ.....ทุกอย่างถูกย้อนกลับมาอยู่ในสมองผมอีกครั้ง
(ตรงนี้ถ้าใครนึกไม่ออกว่าตอนนั้นผมเป็นไง ให้กลับไปอ่านทุกอย่างที่ผมโพสไปตั้งแต่แรก แล้วจะเข้าใจเองครับ แฮะๆ)
..............
.
.....
ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามเรื่องราวของผมมาตลอด
ขอบคุณกำลังใจที่ทำให้ผมมีแรงใจลุกขึ้นมานั่งพิมพ์ทั้งน้ำตา (เอิ๊กๆ อยากพิมพ์เองนิหว่า)
ขอบคุณมากๆครับ
............
........
................................
ภาค 2
4 ปีผ่านไป..........................
......................
.........
"เต้".........เสียงที่คุ้นเคย เรียกมาจากฟากถนนนึง
"เฮ้ย.......ฮวด........" ผมกลับรถไปหาทันที
.........
................
ปล. ง่วงแล้ว นอนและ อิอิอิ รออ่านพรุ่งนี้แล้วกันเนอะ เย็นๆ ค่ำๆค่อยมาต่อ อิอิ

[rarmz]

ทะมัยถึงทำกับเต้ด้าย~ย 


พี่ฮวดจัยร้าย พี่ฮวดจัยร้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ




แต่ก้อนะคับ
พี่เต้ม่ะผิดหรอกที่ม่ะได้เกิดมาเปนผุญ

แต่ไอคนที่ผิดอ่ะ คือไอผุญคนนั้นตะหาก

แง่งๆๆๆๆๆๆ

บังอาจมาแย่งพี่ฮวดของพี่เต้ไป



มันยังอยุ่ป่ะคับ ถ้ายังอยุ่ ผมจะตามไปเชือดดดดดดดดดดดดด






(เว่อร์ไปและ)




รีบๆมาต่อนะคับ พี่เตเต้(สุดหล่อ ฮี่ๆ)





ปล.อย่าเครียดและก้ออย่าเศร้ามากนะคับ
มันมีแต่ทำไห้เราหดหู่ ทำลายสุขภาพ เข้าจัยอ่ะคับว่าทำใจยาก
แต่ก้อต้องทนรับมัน ถึงแม้อยากจะหนีไปจากความจริงก้อตาม

(เพ้ออิกและ)



ไปดีก่า รีบๆมานะคับ พี่เต้

[sonicacc]

   เศร้าจังเตเต้เอ๋ย รีบเข้ามาอ่านแต่เช้าเลยนะเนี่ย แฮ่ะ ๆ ไปทำงานสายแนโก ป่านี้แล้วยังไม่อาบน้ำเลย แฮ่ะ ๆ เดี๋ยวเย็นนี้เข้ามาอ่านใหม่นะ อัพเร็ว ๆ นะคับน้องเตเต้สุดหล่อ (ชมมั่งดีกว่าเผื่อจะมาต่อเร็ว ๆ) อิๆๆ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เครียดๆๆ ใจร้ายมาก ถ้ารู้ว่ารักไม่ได้แล้วทำสิ่งต่างๆขึ้นมาทำไม
อย่ามาใช้คำว่าขอโทษ เพราะมันไม่ได้ช่วยอะไร
 

[MyLoveMyBabe]

เป้นกำลังใจให้น้องเต้นะครับ........เพียงเพราะเต้ไม่ใช่ผู้หญิงเหรอที่ทำให้ความรักครั้งนั้นจบลง มันน่าเสร้าจังเลย.............

แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด ความทรงจำดีๆที่มีต่อกันก็ยังคงอยู่ในใจเสมอใช่มั้ย...............

เอ ว่าแต่มีภาคสองด้วย ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสรีเทิรืนป่าวน้า.......แอบลุ่นแทนเล้กๆ แต่ยังไงมิตรภาพแบบเพื่อนก็ยั่งยืนที่สุดแล้ว.............

อยากให้ทุกคน (รวมผมด้วย อิอิ) มีความรักที่สวยงามและสมหวังจังเลย ....

[wachara]

*****   ผมเข้ามาติดตามอ่าน อยู่นาน . . ตาก้อมองหา ว่าเขาเค้าไปโพสต์กันตรงไหนหว่า. . ( ยังไม่แก่ครับ)  กว่าจะเจอวันนี้ก็ใช่เวลาหา เป็นอาทิตย์เลย 
         เป็นสมาชิค ใหม่ครับ (ความจริงก้ไม่ใหม่หรอก ติดตามอ่านเรื่องของคุณเป็ดตั้งแต่อยู่ใน พันทิป  จบแล้ว  5 รอบ แถมปริ้น A 4 ไปเก็บไอก )  ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ   เดี๋ยวมีเรื่องหยอดหวานมาให้อ่านะมั้ง  ****        




MK.

[No_ProMises]

 

เส้าอ่ะค๊าบบบ

ความรัก

[abcd]

    ง่า...เศร้า 

ปล.  มีภาค 2 ต่อด้วย

[taexxxx]

ดีใจที่มีคนเข้าใจผม ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นนะครับ
..........
.................
จะว่าไปแล้ว โพสที่แล้วบอกว่าเป็นภาค 2 ใช่ป่ะ
คืออยากจะขอเปลี่ยนเป็นภาคพิเศษ(Special) ได้ป่ะ เพราะเนื้อเรื่องมันกระจิ๊ดเดียว
..........
.............
ภาคพิเศษ (บทนำ)
หลังจากวันนั้น วันที่เราสองคนเป็นเพื่อนกัน ผมเริ่มให้เวลากับเพื่อนๆที่เรียนด้วยกันมากขึ้น
เพื่อที่ผมจะได้ลืมเรื่องต่างๆที่ผ่านมา ผมยังคงได้เจอะเจอกับฮวดเช่นเคย
แต่....ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันอีกแล้ว มันเหงานะ
ทุกๆเย็น ผมจะได้เจอหนุ่มน้อยตาดุ ที่ทำตัวติ๊งต๋องๆ เวลาอยู่กับผมเสมอๆ
ไปกินข้าวด้วยกัน ขี่รถเล่นด้วยกัน เล่นเกมส์ด้วยกัน
กิจวัตรประจำตอนเย็นเล่านั้น หายไปแล้ว
ผมพยายามที่จะเรียนรู้การใช้ชีวิตตัวคนเดียวให้เร็วที่สุด
แต่ก็โชคดีที่ผมมีเพื่อนที่เรียนด้วยกัน คอยมาเทคแคร์ดูแลผม
ทำให้ผมสามารถผ่านช่วงเลวร้ายตอนนั้นมาได้
............
..................
ส่วนฮวด เราติดต่อกันน้อยลง จากการโทรหากัน วันเว้นวัน
กลายเป็น 2-3 วันครั้ง แล้วก็เริ่มเป็นอาทิตย์ละครั้ง แล้วก็หายไป นานๆครั้ง
ส่วนบทสนทนาก็ไม่มีอะไรมากมาย เป็นแค่การทักทาย แล้วก็ถามสารทุกข์สุกดิบเป็นยังไง
ผมไม่เคยแม้จะถามถึงชื่อหรือเรื่องผู้หญิงคนนั้น และฮวดก็ไม่เคยพูดถึงคนๆนั้นให้ผมได้ฟัง
แต่เรื่องของฮวด มันก็มาเข้าหูผมจนได้ เขาสองคนไปด้วยกันได้ดี
ผู้หญิงคนนี้ เป็นคนที่ใจเย็น อย่างน้อยก็...ทำให้ฮวดที่ร้อนแรง เย็นลงได้ แม้จะไม่ทั้งหมดก็ตาม
ผมได้เจอหน้าน้องเขาตอนนัน 2-3 หนเห็นได้จะ แต่ก็แค่ผ่านๆ
ฮวดยังคงเหมือนเดิม ทักทายผมเสียงดังซะจนคนแถวนั้นหันมามอง
.............
.......
2 ปี ที่เรียนที่ปัตตานี ผ่านไปไวเหมือนโกหก ผมสำเร็จการศึกษา
และได้ไปศึกษาต่อที่กรุงเทพ (เรื่องที่กรุงเทพ ก็มีสนุกๆนะ เอาไว้จะมาเล่าเป็นตอนพิเศษอีกที)
ผมใช้เวลาเรียนระดับปริญญาตรี(ต่อเนื่อง) 2 ปี ก็สำเร็จการศึกษาอีกครั้ง
รวมเวลาแล้วก็ 4 ปี เวลาที่ผมจะได้กลับปัตตานีมาถึงแล้ว (จริงไม่อยากกลับเลย ยังสนุกกับชีวิตในกรุงไม่คุ้มเลย)
...........
...................
ปัตตานีในสายตาผมตอนนี้ ทำไมมันเปลี่ยนแปลงไปเยอะชะมัด ผมไม่อยู่ 2 ปี ไหงถึงเจริญอย่างนี้
แสดงว่าที่กรูอยู่ที่ปัตตานี กรูมันถ่วงความเจริญไว้ใช่ไหมเนี๊ยะ
กลับมาอยู่แรกๆมันเหงานะ เพื่อนๆผมมันยังคงเรียนไม่จบ เพื่อนรุ่นผมก็ไม่มีสักคน
ตอนนั้นยอมรับเลยว่า เรื่องของฮวด ไม่ได้อยู่ในสมองผมเลย
แม้สถาการณ์ในตอนนั้นจะน่ากลัว แต่ผมเป็นคนในพื้นที่ ไม่กลัวอยู่แล้ว
ช่วงเย็นๆ ผมว่างก็เอามอไซต์ ออกไปขี่รถเล่น ถนนเส้นทางสายเก่า
ความทรงจำในอดีตมันถูกปิดตายไปหมดแล้ว ผมยังคงไร้จุดหมายในการเดินทาง
ที่ขี่ได้อยู่ก็...ปล่อยใจมันลอยไป จะไปไหนแล้วแต่ใจจะพาไป
..............
.......................
"เต้...." เสียงที่คุ้นเคย ดังมาจากอีกฟากนึงของถนน
คนคุ้นเคยนั้นเอง.......
"เฮ้ย....ฮวด" ผมขี่รถกลับไปหามันที่อีกฟากถนนทันที
มันจอดอยู่หน้าร้านตัดผม ท่าทางเพิ่งจะออกมาจากร้านเลยนะเนี๊ยะ
เราตัดสินใจที่จะขี่มอไซต์ไปด้วย คุยกันไปด้วย
เวลาแค่ 2-3 ปี ฮวดเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ
ไม่เหลือมาดหนุ่มน้อย หัวเม้นอีกแล้ว (แต่มันก็ยังคงทำผมชี้ขึ้นฟ้าอยู่ดี)
เราคุยกันหลายเรื่องมากๆ มันมีคำถามหลายอย่าง หลุดออกมาเต็มไปหมด
สรุปใจความได้ว่า ฮวดยังคงคบกับน้องคนนั้นอยู่ ตอนนี้น้องเขาอยู่ ม. 6 แล้ว
(ผมได้เจออีกทีตอนโตแล้ว เออ..มันน่ารักจริง)
รักกันมากๆ ทางบ้านฮวดรู้จักแล้วก็ชอบน้องผู้หญิงคนนี้ แต่ทางฝ่ายหญิง
ยังคงไม่เต็มที่เท่าไหร่
............
....................
ฮวดดูสุขุมมากขึ้น
"เอ่อ..ปีนี้ฮวดอายุเท่าไหร่แล้วเนี๊ยะ" ผมถามเพราะตอนนั้นมันจำไม่ได้จริงๆ
"ฮวด 20 ปีแล้ว บรรลุนิติภาวะแล้ว ฮวดเป็นบ้าง หล่อขึ้นไหม"
มันก็ยังคงน่ารักในสายตาผมเหมือนเดิม ยังคงมีความเป็นเด็กทะลึ่งๆ แต่หล่อ เหอะๆ พูดจิงๆ เมิงหล่อมาก
เราคุยกันมาไกลมากแล้ว ฮวดขอตัวเพื่อจะแยกตัวไปรับน้องเขา
และนั่น.....เป็นการพบกันครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกัน 2 ปีเต็มๆ
ตอนนั้นผมก็ขอเบอร์มันนะ มันก็บอกผมว่าเสียใจ ที่ผมจำเบอร์มันไม่ได้
มันบอกว่า มันใช้เบอร์นั้นมาตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ มันไม่กล้าเปลี่ยนเบอร์เพราะ...
มันเงียบไม่ยอมบอกผม ผมคิดเอาเอง (เข้าข้างตัวเองนะ) ว่ามันคงกลัวว่าถ้าเปลี่ยนแล้วผมจะโทรหามันไม่ได้
ผมพยายามจะง้อถามมัน มันก็ไม่บอก บอกว่าใช้เบอร์เดิมไปหาเอาเอง
และจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้คุยกับมันอย่างเป็นทางการอีกเลย เพราะทุกครั้งที่เจอมัน
ผมก็จะต้องเจอน้องคนนั้นด้วย และเวลาก็ผ่านไปพ้นไปอีก 1 ปี
.....................
............
เดือนสิงหาคม 2549
ผมรื้อของที่อยู่ในห้องของผมออก เพราะอยากจะจัดห้องใหม่
หนังสือการ์ตูนที่มีเต็มตู้ ก็ใส่ลังแพ็คไว้เอาไปบริจาค หนังสือเรียนก็เช่นกัน ผมพยายามจะรื้อ ชั้นวางหนังสือของผมออกลงมากองที่พื้น
"ตุ๊บ" ผมมองตามเสียงไปที่พื้น............
สมุดไดอารี่ของผมนะเอง คือไม่อยากจะบอกว่าตอนคบกับไอฮวด ไม่ซิ ก่อนหน้าจะเจอฮวด ผมเริ่มเขียนไดอารี่
เพราะรู้สึกว่าผมความจำเสื่อมชอบลืมเรื่องนั้นเรื่องนี้เสมอๆ เลยจดไดอารี่เก็บไว้
นี่คือสาเหตุนึงที่ทำให้ผมจำเรื่องราวในอดีต ที่เอามาพิมพ์ให้เพื่อนๆได้อ่านกัน เหมือนมันเพิ่งจะเกิดมา
ผมอ่านเรื่องตั้งแต่แรกที่เราได้เจอกัน คำหยอดหวาน หลายๆอย่างมันกลายเป็นภาพขึ้นมาในหัวผมอีกครั้ง
กิจกรรมในการจัดห้องในวันนั้นถูกยกเลิกไป ผมใช้เท้าเขี่ยพวกหนังสือกับกองขยะให้ไปอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง
แล้วหามุมสงบ นั่งอ่านไดอารี่เล่มนั้น แม้มันจะไม่ได้จดรายละเอียดไว้ได้มากมายทุกคำพูด
แต่แค่ได้อ่าน ภาพมันก็ออกมาเป็นฉากๆ ทุกๆคำพูดมันค่อยลอยออกมา (ใครที่ได้เขียนไดอารี่ไว้จะเข้าใจความรู้สึกผมเลย)
บางอย่างมันก็อดจะขำตัวเองไม่ได้ นี่ตัวเราเป็นได้ขนาดนั้นเลยเหรอเนี๊ยะ น่าอายชะมัด มาสารภาพรักผู้ชาย
หน้าร้านคอม โอ้วให้ตายซิ อ่านแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ อ่านไปได้ถึงตอนที่ฮวดยื่นกระดาษพร้อมกับเบอร์โทรให้ผม
โอ้วแม่เจ้า.....เบอร์โทร.......ใช่จริงๆ เฮ้ย....ไหงมันหายไปตัวนึง เลขตัวสุดท้ายหายไป
ไม่เป็นไร แค่นี้เด็กๆ ผมตัดสินใจว่าจะโทรหา หลังจากอ่านไดอารี่จบ ตอนนั้นมันมีเนื้อหาไม่มากมายอะไรเลย
แต่มันเสียเวลาที่ผมมานั่งนึกถึงมันมากกว่า นอนหลับตา แล้วค่อยๆนึกถึงวันนั้น
สุขใจนะ (สุขใจไม่สุขใจก็ไม่รู้ ลองกลับไปอ่านตั้งแต่ที่ผมพิมพ์ไปครั้งแรกจนถึงตอนนี้ซิแล้วจะรู้ความรู้สึกของผมในตอนนั้น )
ผมตัดสินใจโทรหามันหลังจากที่ผมอ่านเรื่องราวแล้วก็นึกถึงทุกอย่างจบลง
เอ่อ....หมายเลขของท่านถูกระงับการให้บริการ กรุณาชำระ (อะไรประมาณเนี๊ยะ) ผมกดวางสายไปก่อนที่มันพูดจบ
เฮ้ย.....อะไรวะ โทรศัพย์โดนตัด คืนนั้นเลยตัดใจ ไม่ได้โทรหามัน ไม่เห็นไร พรุ่งนี้กรูไปจ่ายเงินก่อนเหอะเมิง
เดี๋ยวได้คุยกัน
..........
....................
แฮะๆ......ใจเย็นๆนะครับ ตอนต่อไปรับรองความน่ารัก หุหุ

[rarmz]

และแล้ว ก้อมีคนมาเพิ่มความหวานอีกหนึ่งคน ฮ่า~

พี่เต้ ผมก้อเคยเขียนไดอารี่คับ แต่ขี้เกียจ เลยเลิกเขียนไปแล้ว
กะว่าจะเริ่มอีกทีตั้งหลายรอบแล้ว
แต่ขี้เกียจ ฮ่าๆๆๆ


รออ่านอยุ่นะคับผม



ปล.ทำไมคนไต้หน้าตาดี???


 

[taexxxx]

ขอบคุณสำหรับคอมเม้น ของเพื่อนๆที่น่ารัก ที่คอยเฝ้าติดตามเรื่องของผมเสมอมา
ตอนนี้ผมกลับมาเขียนได อีกครั้งนึงแล้ว แต่เขียนผ่านเวบ (ที่เขาเปิดบริการไดอารีผ่านเวบนะ)
ถ้าใครใคร่อยากจะอ่านก็...แฮะๆ ติดต่อหลังไมค์ละกันนะครับ เพราะว่าความรักกับคนปัจจุบัน
แล้วก็รูปภาพบางส่วนก็อยู่ในไดด้วย อิอิ
มาต่อๆกันเลยดีกว่า จริงๆแล้วว่าจะไม่ต่อและ เพราะว่าเมากลับมาจากเลี้ยงฉลอง
ตอนนี้ผมเป็นโฉด เอ้ย โสดอีกครั้งแล้ว เพิ่งโดนหักอกมาเมื่อวาน
เชื่อมะว่า...ในชีวิตนี้ ผมไม่คิดว่า ผมจะต้องโดนบอกเลิก เพราะเหตุผลเหมือนกับฮวด
ให้ดิ้นตาย...เจอเข้าไปช๊อตนี้ น้ำตาแตกเขื่อนพังไปเลย ภาพในอดีตกับปัจจุบันมันมาซ้อนทับกันเสียแล้ว
เฮ้ย...นอกเรื่องอีกแล้วมาต่อๆ
............
......................
อย่างที่บอกนะแหละครับว่า เบอร์โทรฮวดมันหายไปตัวนึง (เลขท้าย)
แต่มันคงไม่ยากเกินกำลัง ถ้าซวยจริงๆก็แค่โทรผิดไป 9 ครั้ง 
แล้วผมก็เป็นคนซวยแห่งปีจริงๆ โทรผิดไป 9 ครั้ง 555
ถ้าผมเรียงจากน้อยไปมาก เริ่มที่ 0 ผมคงโทรผิดแค่ครั้งเดียว
แต่มันโลบ เลยโทรจากมากไปน้อย   
.............
...........
"ตู๊ด..........ตู๊ด..........." ใจผมจดจ่อมาก จริงแล้วก่อนนอนคิดเรื่องไว้เยอะแยะเลย
กะว่าจะถามเรื่องนั้น เรื่องนี้ โอย ล้านแปด สิบเอ็ดแสนเลย
"ฮัลโหล หวัดดีครับ" เสียงนี้ อืม...ใช่เลย
"ฮวดอยู่ไหนอ่ะ" ผมเลี่ยงที่จะแนะนำตัวเอง เพราะอยากจะรู้ว่ามันจะจำเสียงผมได้ไหม
"ฮวดอยู่บ้าน นั่งกินเหล้าอยู่คนเดียว แล้วเต้หละ อยู่ไหนเนี๊ยะ" แอบดีใจนิดหน่อย มันจำเสียงผมได้
"อ๋อ...เรายังอยู่ที่มหาลัยอยู่เลย มาดูนักศึกษาเขาซ้อมสแตนด์เชียร์นะ" ไอที่นึกๆไว้ว่าจะถาม มันลืมหมดเลย
"นี่ฮวดเมาแล้วหละ กินหมดไปขวดนึงแล้ว" ฟังจากเสียงมัน ผมเชือ่นะว่ามันเมาจริงๆ
แล้วเราก็คุยอะไรไปหลายอย่าง คำถามที่มันค้างคาใจผม ผมก็ได้ถามมันออกไป
เรื่องมันกับแฟน ก็เป็นประเด็นสำคัญที่ผมยกเอามาพูด...แต่ฮวดเลี่ยงที่พูดเรื่องนี้
ฮวดมันคงรู้ว่าผมยังเสียใจ มันก็พยายามพูดให้ผมตัดใจเรื่องของมัน
ส่วนผมก็ทำปากดี กลัวเสียหน้า เลยบอกมันว่า "โอ้ย..เราตัดใจได้ตั้งนานแล้ว" ปากดีไม่เข้าท่าเลยเรา
"อืมดีแล้วหละ เรายังเป็นเพื่อนรักกันนะ เอาไว้ว่างๆเราชวนเต้มากินเหล้ากันจะได้ไหม"
ผมก็ตบปากรับคำมันไป มองดูนาฬิกา เฮ้ยนี่มันจะชั่วโมง นึงแล้ว แต่ผมยังคงต้องการจะคุยกับมันต่อนะ
รู้สึกว่ายังไม่อยากจะวางเลย เพราะบางคำพูด มันก็เหมือนจะยังตัดเราไม่ขาด
มันยังคงพูดถึง สะพาน เก้าอี้ริมสระน้ำพุ ร้านพี่เถียน ให้ผมฟังอยู่เลย
มันก็เหมือนผม ไม่มีเวลาจะไปที่นั้นอีกแล้ว ต่างคนก็ต่างมีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ
ตอนนี้ฮวดได้สืบทอดกิจการร้านทองต่อจากพ่อแล้ว แต่ก็ยังไม่เต็มตัว แต่จะเพราะอะไร ฮวดก็ยังไม่ได้บอก
เราคุยกันนานจนลืมเรื่องเวลาไป ผมหันมาเห็นหน้าเพื่อนผม มันมองค้อนเสียแล้ว เลยต้องวางสายฮวด
แล้วกลับมาดูน้องๆนักศึกษากันต่อ หัวใจผมมันพองโตจังเลย รู้สึกว่าอะไรๆก็ดูสดใสไปหมด
ผมไม่ได้หวังหรอกนะว่าเราจะกลับมารักกัน เพียงแค่วันนี้ฮวดมันยังคงเหมือนเดิม
ยังคงต้องการใครสักคนข้างกาย คอยดูแลมันบ้าง (แฟนมันไปเรียนต่อที่ มหาลัยอะไรไม่รู้)
...............
........
หายไป 3 วัน มันโทรมาอีกครั้ง มันเอาเรื่องคอมมาบังหน้า จริงๆแล้วมันอยากคุยกับผมมากกว่า
อันนี้คิดเอาเองนะครับ  ก็จะไม่ให้คิดได้ไง คุยเรื่องคอมแค่ 2 นาที หลังจากนั้นก็คุยเรื่องของเรา
แฮะๆ เน้นนะว่าเรื่องของเรา เหมือนคนแก่ๆมานั่งรำลึกถึงอดีต  เราสองคนมานั่งขำเรื่องสมัย
ที่เราสองคนไปทำเรื่องอะไรเปิ่นเอาไว้ แล้วผมก็ได้พูดเรื่องไดอารี่เล่มนั้นให้ฮวดฟัง
เพราะถ้าไม่มีไดอารี่เล่มนั้น ผมกับฮวด คงจะไม่ได้คุยกันแบบนี้
คราวนี้มันมาแปลกๆ คุยกันไป 30 นาที ได้มั้ง มันก็วางสายไป ผ่านไป 10 นาที มันก็โทรมาอีก
ผมก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามนะว่าเป้นอะไร คุยกันไปสัก 20 นาที เหมือนจะหมดเรื่องคุย เราก็วางสายกันไปอีก
ไม่ถึง 5 นาที มันก็โทรมาอีก ผมเลยคาดคั้นมันว่าเป็นอะไรหรือเปล่า มันเลยบอกผมเพียงแค่สั้นๆว่า
"ฮวดเหงา" โหย...ทำไมมันถึงกระจายความเหงามาถึงผมได้นะเนี๊ยะ จากน้ำเสียงมัน ผมเชื่อเลยว่ามันคงเหงาจริงๆ
........
.................
ฮวดมันคบน้องเขา มาหลายปี มันมีเพื่อนน้อยมาก เพื่อนแฟนมัน มันก็เข้ากับเขาไม่ได้ อาจจะเพราะว่านิสัยอารมณ์ร้อน
พูดจาโผงผางของมัน เลยทำให้เข้ากับคนได้ยาก แต่ถ้าลองใครได้รู้จักตัวตนผู้ชายคนนี้แล้ว จะลืมไม่ลงเหมือนที่ผมเคยได้สัมผัสมา
..........
.......................
วันนั้นผมอยู่ดูน้องๆเขาซ้อมสแตนด์กันดึก (จริงๆแล้วฝนมันตกหนักมาก ทำให้ผมกลับบ้านไม่ได้)
ผมเห็นอากาศเริ่มดีขึ้นแล้วประจวบกับเวลาที่ตอนนั้นมัน 01.30 น. แล้ว ผมเลยขอตัวกลับก่อน
ระหว่างทางกลับบ้านเกิดหิวขึ้นมาซะอย่างงั้นเลยเข้าไป 7-11 หาสปาเก็ตตี้กิน
"ดูม มาจาเร ดูม มาจาเรดูม" เสียงเรียกเข้าผมเองแหละ แฮะๆ ใครมันโทรมาป่านี้ฟ่ะ
ตอนนั้นกำลังยุ่งๆกับการจ่ายเงินที่เค้าเตอร์ด้วย
เบอร์ที่โชว์บนหน้าจอมือถือผม "ฮวด.เพื่อนรัก"
"ฮัลโหล ว่าไง โทรมาดึกเลย มีอะไรหรือเปล่า"
"เต้ว่างไหม มากินเหล้าเป็นเพื่อนฮวดหน่อยซิ ฮวดกินไปหมดขวดนึงแล้วเนี๊ยะ"
"อืม..เอาซิ กินร้านไหนดี แต่นี่มันตีสองแล้ว คงปิดหมดแล้วมั้ง"
"กินที่บ้านฮวดนี่แหละ" ผมตื่นเต้นมากๆ เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ขึ้นไปบนห้องของมัน
หลังจากที่ครั้งที่แล้ว ผมไม่ประสบความสำเร็จในการงอแงที่จะขึ้นไปห้องมัน
"เดี๋ยวเต้ ซื้อเหล้าเข้ามาเลยได้ป่ะ โซดา น้ำแข็งด้วย"
"เอ่อ...แล้วเราจะไปซื้อที่ไหนหละ นี่มันหลังเที่ยงคืนแล้ว เขาคงไม่ขายเหล้ากันแล้วอ่ะ"
"เต้ช่วยไปซื้อหน้าเทคนิคให้หน่อยซิ ได้ป่ะ" เอ่อ...เมิงสร้างภาระให้กรูอีกแล้ว นี่กรู
อยู่ 7-11 ใกล้ๆบ้านกรูแล้วน้า กรูต้องขี่รถ ข้ามโลก ไปซื้อเหล้าให้เมิงอีกเนี๊ยะ
"อืม...เอาเหล้าอะไร โซดากี่ขวดดี" สุดท้ายผมก็ไปให้มันนะแหละ ไม่รู้หมือนกันว่าจะบ่นตัวเองไปทำไม
"รีบไปรีบมานะ ฮวดรออยู่นะ"
ผมรีบบิดมอไซต์ไปหน้าเทคนิค อย่างน้อยมันก็กินเวลาหาร้านสัก 15-20 ละวะ
ผมพยายามที่จะวนหน้าร้านเหล้าแล้ว แต่มันเกินตี 2 แล้ว ร้านมันปิดหมดแล้วอ่ะ
"ดูม มาจาเร ดูม มาจาเรดูม" เอ่อ...ฮวดมันโทรมาอีกแล้ว
"เนี๊ยะกำลังหาร้านเหล้าอยู่เลย ร้านมันปิดหมดเลยอ่ะ ทำไงดี"
"ไม่เป็นไร เต้รีบมาหาฮวดตอนนี้เลยจะได้ไหม" เสียงมันแปลกๆไป เอ่อ.....ผมลนลานแล้วอ่ะดิ๊
"ฮวดเป็นอะไรหรือเปล่า" ผมเป็นห่วงมันมากนะ พูดจริงๆเลย
"เต้มาหาฮวดเร็วๆเลยนะ" เสียงมันดูแย่ชะมัด ผมอึ้งพูดไม่ออก เหมือนน้ำตาผมมันจะไหล
"ฮวดโดนฟัน พวกมันมากัน 3 คน แต่มันไปแล้ว เต้รีบมาเลยนะ" เอ่อ...คือถ้าตอนนั้นผมหายตัวไปได้
ผมคงจะหายตัวไปแล้ว ผมบิดมอไซต์แบบไม่คิดชีวิต จะตายก็ตาย กรูไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
..............
............................
เลือด........ยังมีให้เห็นเป็นคราบที่หน้าบ้าน
"ฮวด! ผมตะโกนเรียกฮวดเสียงดัง มันเงียบ ไม่ยอมตอบผมอีก
"ฮวด! ได้ยินมั๊ย"
"คร้าบ...แป๊บนึง ฮวดหากุลแจไม่เจอ"
.............
....................
แฮะๆ ไม่ไหวแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีก+ เมากลับมาด้วย
ปล.โทษทีที่บอกว่าจะมีน่ารัก คือมันมีน่ารักจริงๆนะ
แต่.......มันปนกับ เสียว แล้วก็ซึ้ง...ด้วยนะซิ รออ่านต่อละกันนะครับ
คาดว่าตอนหน้าคงจะเป็นตอนจบจริงๆแล้วหละ
คิดแล้วก็เศร้าเหมือนกันเนอะ

[rarmz]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก พี่เต้

จะไห้จบแบบเลือดสาดแบบนี้ น้องเริมคนนี้ม่ะยอมนะก๊าบบบบบบบบบบบ


พี่ฮวดไปไรง๊ะ อ๊ากกกก 

รอพี่เต้มาต่ออยุ่นะคับผม 



 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ทำไมเรื่องมันเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆอย่างที่ผมคาดไว้เลย
เรื่องราวของเหล่าพลพรรคเซ็งเป็ดทำไมมันบาดลึกในอารมณ์กันขนาดนี้
 
 

[wachara]

********ใจร้อนนะครับ   คุณเตเต้   เมื่อวานผมมารออ่านทั้งวัน   ไม่มีวี่แวว  เลย แอบเขียนหยอดหวานเองซะงั้น

            เอาใจช่วยครับ คุณเตเต้   ..........มาต่อเร็ว  ๆ  นะครับ     

[taexxxx]

โอย.....คุณb|ue B[o]Y hUb กับคุณ•No On3 GoNNa Lov3 U L|k3 M3`,,•
เป็นซอมบี้กันป่าวเนี๊ยะ ไม่หลับไม่นอนกันเลย เอิ๊กๆ
เรื่องมันไม่เลวร้ายอย่างที่คิดหรอกครับ แต่เลือดเต็มไปหมดแฮะๆ ตกใจ
ไอเราเห็นเลือดแล้วจะเป็นลม
อ้อ...ยินดีต้อนรับคุณwachara ด้วยนะครับ แฮะๆ
ผมขอตัวทำงานก่อนนะครับ แฮะๆ

[MyLoveMyBabe]

โอ้ยๆๆๆ น้องเต้ค้าบบ มาต่อไวๆนะครับ น่าติดตามอีกแล้ว.....อ่อ เรื่อวราวความรักของเพื่อนๆ (และผม) จะมีบ้างมั้ยนะที่จะราบรื่นมีความสุขกันอ่า

คุณ wachara ก็เอาเรื่องหยอด มาลงเรื่อยๆนะคร้าบบบ

[abcd]

หยอดกันๆๆๆ   หยอดด้วยเลือดและน้ำตา   

[No_ProMises]

มาเล่าต่อไวๆๆ นะคับ

อิอิ

[sonicacc]

 :yeb:น้องเตเต้จ๋า พี่รออ่านอยู่นะ ไงก้อรีบ ๆ เข้ามาเขียนต่อนะคับ องชายน้อย 

[taexxxx]

เมื่อคืนเวบมันล่มอ่ะ ไอผมรึอยากจะอัพจายจะขาด(อันนี้เว่อร์ไปนิดส์)
แฮะๆ ก็อยากให้คนอื่นๆได้อ่านกันไวๆอ่ะ
แต่วันนี้กำลังทำงานยุ่งๆเลยอ่ะครับ เพราะว่าใกล้จะได้ไปเชียงใหม่แล้ว เลยเคลียร์งานกันให้วุ่นเลย
เย็นๆ เข้ามารอกันได้เลยอ่ะอิอิ

[PHANTOM]

ได้ข่าวว่าเมื่อคืนมีคนมารออ่านเรื่องราวในเล้าหลายคนมาก จนเล้ารับรองไม่ไหว
ดีใจจังที่อย่างน้อยเล้านี้ก็คึกคัก แต่อย่าลืมมาเล่าต่อนะครับ 

[rarmz]

พี่เต้จะไปเชียงใหม่วันไหนอ่อคับ?

ผมก้อไปเน๊~


ม่ะได้ไปเที่ยว แต่ไป..... (เว้นไว้ไห้จิ้นเอาเอง กร๊ากก)


รออยุ่นะค๊าบ
(อย่ามาแบบเลือดสาดอย่างเน๊ซิก๊าบบบบ กลัวววว )

[wachara]

คุณ เตเต้ ก้อออน อยู่ทำไมไม่โพสต์  น๊า ................         คิดถึง คุณตะแน๋วกิ๋ว กิ้ว จัง  เลย

เมื่อไหร่จะมาหยอด เอ่ย. . . .  . . .

[Yepp_Mang]

เอ่อครับ  ผมจะตามอ่านยังงัยไหวเนี่ย  เยอะขนาดนี้



หวัดดีครับทุกคนนะครับ  มารายงานตัวครับ  เผอิญในพันติ๊บมันร้างไปแล้ว 

ลองมาดูที่นี่ คึกคักเจงเชียว  เดี๋ยวตามอ่านแล้วจะตามมาเมนท์ให้นะครับ

ยังจำกันได้ป่าวเนี่ย    คุณซัน คุณตะแน๋ว คุณมะระ .... 9ล9     

จะพยายามเข้ามาบ่อยๆละกันนะครับ

[taexxxx]

แฮะๆ.....ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ทุกท่านรอนาน เพราะวันนี้งานข้าพเจ้าเยอะเหลือเกิน
ขอบคุณหลายๆท่านที่ยังติดตามเรื่องผมอยู่อีกเช่นกัน (จะให้กล่าวมาทั้งหมดคงจะไม่หวาดไม่ไหว)
.........
................
"โอ้ย...ไมมันปวดอย่างนี้วะ" เสียงฮวดครวญครางอยู่ในบ้าน
"ฮวดเป็นไรมากป่าว เปิดประตูเร็วๆดิ๊" ผมพยายามเร่งให้มันเปิดประตูเร็วๆ เพราะห่วงมันมากๆ
เสียงมันครางเวลาเจ็บยังดังอยู่เรื่อย เสียงกุญแจประตูก็...ดังกรุ๊งกริ๊ง มันคงจะมือสั่น หากุญแจไม่เจอ
ผมก็เหลียวซ้ายขวา กลัวว่าพวกมันจะกลับมาอีกรอบ
ผมยืนรอสัก 5 นาทีเห็นจะได้ เพราะกว่าฮวดมันจะเดินลงบันไดมาได้ กว่ามันจะเดินมาเปิดประตูให้ผมอีก
.......
..............
ภาพแรกที่เห็น.......ฮวดมันไม่ใส่เสื้อ.......เผลอมองไปตรงอื่นก่อนที่มองแผลมัน ( )
พอมองไล่ลงไปเรื่อยๆ ข้างๆเอวมัน ผมเห็นเป็นรอยแล้วก็เลือดไหลออกมาจากแผล แดงเต็มไปหมด
ตอนนั้นยอมรับครับว่า ผมกำลังจะเป็นลม เลือดมันออกมาเยอะ มันเอาเสื้อตัวที่มันใส่ตอนแรกมาห้ามเลือด
ท่าทางฮวดคงจะเมามาก....ดูพูดกับผมไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่.....
ผมเลยประคองฮวดขึ้นไปชั้นสอง
ความรู้สึกผมในตอนนั้นมันมีทั้งตกใจ กลัว แล้วก็...แอบดีใจเล็กๆ
เพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้เข้าไปในห้อง
ห้องส่วนตัวที่ฮวดมันหวงนักหนา
ตอนพาฮวดขึ้นบันได้ เราสองคนค่อนข้างทุลักทุเลนิดหน่อย
เพราะฮวดมันบอกว่ามันเดินเองได้ แต่ผมก็ยังอยากจะประคองมันอยู่ดี
..........
................
หลังจากขืนใจมันได้สำเร็จ    อย่าคิดลึก หมายถึงว่า ประครองมันขึ้นมาได้
ผมก็ปล่อยฮวด ฮวดมันฟุบลงกับพื้นหลังพิงกำแพง...
"ทำไมมันปวดอย่างนี้วะ เอี้ยเอ้ย ทำไมไม่ตายๆไปเลยวะ"
  ตกใจครับ ไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

ปล..ไปช๊อบปิ้งก่อนนะ พอดีว่าเลิกงานแล้ว เพื่อนมันมาจิกหัวให้ไปบิ๊กซีกะมันหน่อยอ่ะ

[rarmz]

พี่เต้ มาด่วนเลยก๊าบ กะลังได้ feel

shoppin' อ่ะ ซื้อขนมมาฝากคนที่เค้าปูเสื่อรอด้วยนะค๊าบบบบบ




เริมคับผม*,,

[cha-lor-rea]

แล้วสิ่งที่ผมกลัวมันก็เกิดขึ้น
ช่วงบ่าย....ฐานของพวกช่างยนต์ ผมเป็นฐานที่เลอะที่สุดแล้ว
ต้องไปกลิ้งบนน้ำมันเครื่อง คิดดูดิ๊ว่าจะเลอะ แล้วก็เนอะขนาดไหน
แล้วพวกรุ่นพี่ฐานนี้ ปาก....แบบว่าสุดๆ ตอนผมผ่านฐานนี้ช่วงเช้า
เล่นเส้น ไม่ต้องเลอะมาก เลอะแบบน้อยๆ
แล้วตอนไอฮวดมันมากถึงฐานนี้ ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่า
ไปพูดอะไรกันยังไง ไอฮวดมันไปกระชากคอเสื้อพี่เขา
เหอะๆ ดูมันดิ๊ หาเรื่องตายอีก รุ่นพี่ก็วุ่นวายมาแยกกันใหญ่
มันไม่พอใจ เดินออกมาดื้อๆ ขี่มอไซต์กลับบ้านไปเลย
ตอนนั้นผมก็ไม่รู้หรอก สนุกสนานตามประสาผมไปเรื่อย
มารู้เรื่องนี้อีกทีก็เย็นๆแล้ว มองหามันไม่เจอ เลยถามเพื่อนผมที่อยู่ในกลุ่มมัน
มันก็เล่าๆมาให้ผมฟัง เหมือนที่ผมพิมพ์ไปนะแหละ
ผมไม่สนุกแล้วอ่ะ ผมอยากกลับไปหามันแล้ว ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงบ้าง
แต่เพื่อนผมขอให้อยุ่ก่อน เพราะมันจะเสร็จกิจกรรมแล้ว แล้วที่สำคัญมันมีเช็คชื่อด้วย
ผมเลยจำใจต้องอยู่ต่อจนจบ กว่าจะเสร็จก็เย็นมากแล้ว ผมขี่มอไซต์ไปหามันทั้งๆที่ยังมอมแมมนะแหละ
ที่แรกที่ผ่านก็คือร้านพี่เถียน เอ่อ... ไม่อยู่แฮะ สงสัยจะกลับบ้าน ว่าแล้วก็มุ่งหน้าไปบ้านมัน
ว่างเปล่าอีกแล้ว ไม่อยู่บ้าน แล้วมันไปไหนวะ ผมตัดสินใจกลับบ้านอย่างหัวเสีย
เรารึเป็นห่วง อาบน้ำเสร็จตัดสินใจโทรหามันดีกว่า เฮ้ย...ไรวะ โทรไปก็ไม่รับ
เออ...กรูไม่สนใจแล้ว จะไปตายที่ไหนก็ไป (อันนี้คิดในใจ อารมณ์เป็นห่วงนะครับ แฮะๆ)
..............
.....
ผมตัดสินใจไปหาแม่ที่ร้านดีกว่า ไปหาขนมหวานกินจะได้โล่งสมอง
"วันนี้ฮวดไม่มาเหรอลูก" เอ่อ...แม่อ่ะ ถามซะผมต้องคิดถึงมันอีกแล้ว 
"ไม่รู้ซิแม่ เลิกเรียนเต้ก็ไม่เห็นมันแล้ว" ผมตอบเสียงเรียบๆ คุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้
แม่ผมก็ยังถามเรื่องฮวดไม่เลิก ถามนั่นถามนี่ เหอะๆ..กะว่าเอาให้ลูกกระอักตายไปเลยไหมเนี๊ยะ
ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรเขามาก กินอย่างเดียว โมโห แล้วก็กิน พออิ่มแล้ว ก็ตีปีกบินแล้ว เอิ๊กๆ
ไปขี่รถเล่นดีกว่า........วันนี้ขี่รถเล่นคนเดียวก็ได้วะ
ผมขี่รถไปสาย มอ. (ถนนเส้นนี้ตรงไปยัง มหาลัย เลยเรียกว่าสาย มอ. วัยรุ่นเยอะแยะเต็มไปหมด)
ผมมองซ้ายมองขวาหวังในใจลึกๆว่า หน้าจะได้เจอฮวด
เอ๊ะ...หลังคุ้นๆ ผมพยายามจะขี่มอไซต์ตาม แต่รถมันเยอะมากๆ แล้วก็ผมคลาดสายตา
ฮวดมันจะไปไหนของมันนะ ผมพยายามขี่ไปตามเส้นทางที่เห็นมัน
แล้วผมก็เห็น มอไซต์ของมันจอดอยู่....ที่ร้านหนังสืออยู่ร้านนึง
มันยืนอยู่กับผู้หญิง น่าตาจิ้มลิ้ม น่ารักเลยหละ
อึ้งครับ พูดอะไรไม่ออก จุกไปหมด
..........
.............
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วทำไมฮวดมันต้องถือหนังสืออะไรให้ด้วย !!?

 :seng2ped:นี่ไงเต้ ที่ผมบอกว่า เต้เล่าลัดไปหน่อย


จากรับน้อง.....................แล้วเต้ก้เห็นฮวดยืนกะผู้หญิง.....................แล้วพอโพสต่อไป ฮวดก็บอกเลิกกกะเต้เลย..................ผมเลยว่ามันลัดไปหน่อย เหตุการมันหายไปแบบข้ามช็อต อะ

[cha-lor-rea]

ไม่พูดพร่ำทำเพลงเลยละกันนะ ดีใจจังกลับมาบ้านเปิดเน็ตได้เฉย!
แต่...อาจจะเป็นตอนสุดท้ายก็ได้นะครับ แฮะๆ เศร้าอีกแล้วววว
.........
..............
ในสายตาผม ฮวดยังคงเป็นเด็กผู้ชายคนนึง ผมไม่ได้มองว่าฮวดเป็นพวกประเภทชายรักชายเหมือนผม
ความรู้สึกลึกๆของฮวด ผมคิดว่า ผมรู้ดีกว่าใคร ฮวดเป็นแค่เด็กผู้ชายคนนึงเท่านั้น
เป็นเด็กผู้ชายที่ขาดความรัก แล้วก็ขาดคนเอาใจใส่ ฮวดแค่ต้องการใครสักคน ใครสักคนที่เห็นความสำคัญของฮวด
ใครสักคนที่เห็นว่าฮวดยังยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ได้มองผ่านฮวดไป
.....
หลายครั้งที่ผมมักจะเก็บเรื่องนี้มาคิดคนเดียวเสมอๆ ว่าถ้าวันนึงมีใครสักคน ก้าวเข้ามาในชีวิตของฮวด
เข้ามาทำทุกเหมือนกับที่ผมทำให้ฮวด ดูแล เอาใจใส่ และให้ความสำคัญในตำแหน่งคนพิเศษ
และที่สำคัญก็คือ คนๆนั้นที่เข้ามาเป็น "ผู้หญิง" ผมอยากจะรู้เหมือนกันว่า ฮวดจะเลือกใคร
ระหว่างผมกับผู้หญิงคนนั้น หลายๆครั้งที่คิดจนปวดหัว คำตอบมันไม่ได้มีมากขนาดนั้นหรอก
แต่เหตุของคำตอบนั้นตะหากที่มันมีอยู่มากมาย
................
.....
ผมกลับมาสงบสติอารมณ์ที่บ้านของผม หลังจากที่ไปเห็นอะไรที่ไม่ควรจะเห็นเข้า
เหมือนคนบ้า...ที่นั่งไม่ติด เดินวนไปวนมา ใจมันกระวนกระวายเหลือเกิน
ตัวผมคงทนไม่ได้ ถ้าผมจะต้องเจอกับคำว่า "สูญเสีย" ใจมันอยากจะรู้ให้เสียรู้แล้วรู้รอดกันไป
ผมตัดสินใจเข้าไปในบ้านเพื่อโทรศัพย์หาฮวดทันที
"ตู๊ด......ตู๊ด......."เสียงรอสายมันนานมากจนมันตัดไป ทำไมถึงไม่รับสาย คำถามนี้มันผุดมาในหัวผม
เหมือนคนที่จ้องจะจับผิดใครสักคนอยู่ ทั้งๆที่ผมก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่า ทำไมฮวดถึงไม่รับสาย
แต่มันเหมือนต้องการคำตอบที่มันชัดเจน ผมเลือกที่จะเจ็บจากการได้รับรู้เรื่องนั้นจากปากฮวด
ดีกว่ามาทนเจ็บทรมานแบบนี้ โดยคิดไปเองต่างๆนาๆ
ผมตัดสินใจโทรหาฮวดอีกครั้ง ปรากฏว่าครั้งนี้ฮวดรับสายผม
"ฮัลโหลว่าไง" เสียงมันเหมือนคนกำลังเอามือป้องปากไว้
"อยู่ไหนอ่ะ ทำไมเสียงแปลกๆ" ผมถามในสิ่งที่ผมรู้อีกแล้ว แม้จะปวดใจ
 แต่ขอปวดใจเพราะได้ยินความจริงจากปากของฮวดจะดีกว่า
"ฮวดอยู่ที่ร้านอยู่เลย วันนี้ลูกค้าเยอะ เอาไว้ค่อยคุยกันนะ"
ผมยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรกลับไป ฮวดก็ตัดสายผมทิ้งไปเสียแล้ว
มันอึดอัดใจ มันเหมือนคนอึไม่ออก แล้วทรมานลำไส้ยังไงยังงั้น
ใจก็อยากจะขี่รถออกไปดูให้เห็นอีกครั้ง แต่ร่างกายมันไม่ตอบสนองเสียแล้ว
เหมือนวิญญาณออกจากล่างเลย ผมล่องลอย ลากตัวเองขึ้นไปนอนบนห้อง
พอได้อยู่กับตัวเองภายในห้องสี่เหลี่ยม สิ่งที่ถูกเก็บไว้มันออกทลายออกมา
ผมร้องไห้อีกแล้ว ( แฮะๆ เด็กขี้แยนะครับ อย่าถือสากัน )
...........
.................
อาทิตย์นึงแล้วที่ฮวดไม่ได้มาเรียนตั้งแต่วันที่มีปัญหากับรุ่นพี่
แล้วก็เป็นอาทิตย์นึงแล้วที่ผมกับฮวด เราไม่ได้เจอกันเลย
ปกติแล้ว ถ้าผมไม่ได้ติดต่อไป อย่างน้อยฮวดมันก็จะโทรมาหาที่บ้าน
เวลาที่ผมโทรไป เราก็คุยกันนะ แต่มันเปลี่ยนไป ความรู้สึกของผมมันบอกนะ
ว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว แต่เปลี่ยนยังไง อธิบายด้วยคำพูดมันยาก
แต่ผมก็ยังไม่กล้าที่จะถามนะ ว่าเกิดอะไรขึ้น มันเหมือนกลัวนะ
กลัวความเป็นจริง เพราะผมคิดไปแล้วว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนี้
.้................
.......
การเรียนของผมเริ่มหนักขึ้นมาบ้างแล้ว เริ่มมีงานที่ต้องรับผิดชอบเข้ามาบ้างแล้ว
ทำให้เวลาที่มีให้กัน ที่น้อยอยู่แล้ว ลดลงไปอีก
สุดท้ายแล้วเราจะต้องจบกันแบบนี้นะเหรอ จบกันไปโดยที่ยังไม่ได้เคลียร์อะไรกันเนี๊ยะนะ
หลายๆครั้งที่ผมพยายามที่จะออกไปดักฮวดที่หน้าบ้าน แต่ก็ไม่เคยจะได้เจอเลย
เฮ้ย..ไหนเคยบอกว่ารักกรู แล้วไหงวันนี้.......เมิงถึงได้ทำแบบนี้หละ
ผมได้แต่ด่ามันในใจทุกวัน
............
..................
แล้วความจริงบ้างอย่างก็เริ่มปรากฏให้เห็นทีละนิด
ข้อมูลที่ผมไม่ได้ออกไปค้นหา มันวิ่งเข้ามาประทะตัวผมเอง
เพื่อนของผมมันไม่รู้เรื่องของผมกับฮวดหรอก แต่มันชอบแซวเฉยๆว่าฮวดนะเด็กผม
มันเดินมาบอกว่า "เดี๋ยวนี้เมิงโดนทิ้งแล้วเหรอไอเต้ กรูเห็นเด็กเมิง เที่ยวไปเดินถือกระเป๋าให้เด็กสาธิตต้อยๆอยู่นู่น"
ผมหละอึ้ง...จริงก็ไม่รู้จะอึ้งทำไม เพราะผมไปเห็นมันมากับตามาแล้ว เพียงแต่ มันจางๆลงไปแล้ว
แต่เหมือนเพื่อนมันมาทำให้ตะกอนที่มันนอนอยู่ก้นแล้ว ลอยฟุ้งขึ้นมาอีก
ผมคิดได้ว่า วันนี้เป็นไงเป็นกัน ขอคุยให้มันรู้เลยไปเลยละกัน
ว่าอะไรมันเป็นยังไง
............
......................
ผมไปในทุกๆที่ ที่คิดว่าจะไปดักรอฮวดมันได้
แล้วผมก็ไปเจอมันที่หอพักนักเรียนระดับมัธยมแห่งนึง
มันก็อึ้งที่เห็นผม พยายามหลบสายตา ส่วนผมเหรอ
ผมจอดมอไซต์แล้วเดินตรงไปหามัน ตอนนั้นผมเห็นมันอยู่คนเดียว
เลยเข้าไปนัดมันออกไปคุยกันหน่อย มันก็เอ่อ...อ่า..ไม่สะดวกที่จะไป
ตอนนั้นถ้าใครมาเห็น คงคิดว่าผมจะไปหาเรื่องต่อยมันแน่ๆ เพราะผมอยู่ในชุดช๊อปของเทคนิคอยู่เลย
หน้าตาก็บอกบุญไม่รับเสียด้วย
"เราว่าไปคุยกันหน่อยดีป่ะ มันจะได้เคลียร์ๆกันไป ไม่ต้องมาค้างคาอยู่แบบนี้"
"งั้นเจอกันที่ร้านพี้เถียน เดี๋ยวฮวดตามไป"
"แล้วนี่จะรออะไรอ่ะ หรือว่าคนที่ฮวดรอ เราเจอหน้าไม่ได้"
ฮวดมันเงียบไม่ได้พูดอะไร ผมไม่อยากให้นักเรียนแถวๆนั้น มองผมในทางไม่ดี
เลยขี่มอไซต์ออกจากตรงนั้นไปนั่งรอที่ร้านพี่เถียน
................
.........
3 ชม.ผ่านไป มันยังไม่มา ส่วนผมนั่งรอมัน แล้วก็พยายามสงบสติอารมณ์ของผมให้ได้มากที่สุด
พยายามตั้งคำถามสักซ้อมไว้ก่อนในหัว..........
ผ่านไป 5 ชม. ผมยังคงนั่งรอที่เดิม ผมได้แต่คิดว่า ให้มันรู้ไปว่าจะไม่มา ไม่มากรูก็จะนั่งรอตรงนี้แหละ
สมองผมยังคงทำงานอยู่ตลอดเวลา เหมือนซีพียูที่กำลังประมวลผลคำถามและคำตอบหลายทางๆ
แต่สรุปแล้วคำถามแรกที่ผมจะถามมันคือ"เราสองคนไม่ได้อยู่ในสถานะเดิมแล้วใช่ไหม"
แต่แปลกนะเหมือนจะรู้คำเฉลยของคำถามนี้อยู่แล้วในความคิด คำตอบมีแค่คำตอบเดียวเท่านั้นหละ
หลังจากผ่านไป 5 ชม. ไม่เกิน 10 นาที เสียงรถมอไซต์เบรกเอี๊ยดที่หน้าร้านพี่เถียนซะดัง
ก่อนที่ผมจะเงยหน้าไปมอง แล้วก็พบว่า ฮวดมันมาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
คำถามที่คิดๆไว้เมื่อกี้มันหายไปจนหมด ฮวดเดินมานั่งข้างๆผม หยิบบุหรี่ออกมาสูบ
ผมคิดว่าเอาเองนะว่า ฮวดก็คงจะอึดอัดกับความรู้สึกแบบนี้ไม่ต่างจากผมนักหรอก
"ไม่ค่อยจะได้เห็นหน้ากันเลยนะ งานที่ร้านหนักเหรอช่วงนี้" ผมพยายามถามเรื่องทั่วไปก่อน
เพราะมันยังไม่กล้าพอ ที่จะรับรู้ความจริงบางอย่าง
"เต้....เราเป็นเพื่อนกันได้มะ" ฮวดมันพูดเสียงเรียบ โดยที่ไม่ได้หันมามองหน้าผมเลย

ปล....ต้องขอโทษอีกแล้ว อยากจะให้มันจบวันนี้จริงๆ แต่มันไม่ไหวแล้วครับ นึกถึงตอนนั้นแล้วมันจี๊ด
พิมพ์ไม่ออก มือมันไม่ทำงานตามสมองสั่ง ขอเวลานิดนึงนะครับ สัญญาว่าพรุ่งนี้จะมาต่อให้จบแล้วครับ

 :3061:อันนี้โพสต่อจากอันตะกี้ ก่อนรับน้องยังแฮปปี้กันอยู่เลย เลยแอบ งงนิดๆ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

[cha-lor-rea]

  อ่านของใหม่ก่อนแด๋วมาเม้น