หลังจากไปเลียแผลใจมา ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วครับ สัญญาว่าจะมาต่อให้ทุกวัน
เพราะใกล้แล้วครับ ใกล้จะถึงจุด...ที่สุดของที่สุดแล้ว
..............
.....................
หลังจากที่ผ่านช่วงปิดเทอมที่แสนจะยาวนาน
ความสัมพันธ์ของเราสองคนยังคงเหมือนเดิม
แต่ที่บ้านของฮวดท่าทางจะเอาจริงกับเรื่องที่บอกไม่ให้ฮวดไปเรียน
ฮวดไม่มีเงินติดตัวมาเรียนเลยสักบาท เสื้อช๊อบเสื้อนักเรียนก็ไม่มี
เสื้อช๊อบนี่ผมสามารถให้ของผมได้ เพราะว่าผมขึ้น ปวส1 มันต้องเป็นอีกสีนึง
ส่วนค่าอาหารการกินนี่....ผมได้มาวันละ 100 เราแบ่งกันคนละครึ่ง
บางวันตอนเย็นก็ไปกินข้าวบ้านผม จะได้ประหยัดไปอีกมื้อ
จริงๆแล้วฮวดมันก็กลับไปกินที่บ้านมันได้ แต่มันบอกว่ากลับกินที่บ้าน
ก็ต้องนั่งกินคนเดียว ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรมันหรอกนะ มากินบ้านผมตอนเย็นๆ
ผมก็โอเคจะได้มีเพื่อนกินด้วย เพราะปกติแล้วผมก็กินคนเดียวเหมือนกัน
แม้..บางวันเราจะไม่มีกับข้าวหรูหรา มีแค่ไข่เจียวกันคนละจาน
เราก็อร่อยกับมันได้...ผมก็เชื่อแล้วหละว่า บางครั้งการที่เราได้นั่งกินข้าวกับ
คนที่เรารู้สึกดีด้วย ไม่ว่ากับข้าวจะเป็นยังไง มันก็อร่อย
.........
..............
ผ่านการเรียนไปสองอาทิตย์แรก..สำหรับผมนั้น สบายมาก เพราะเพื่อนในห้องเกินกว่าครึ่ง
เป็นเพื่อนเก่าสมัย ปวช ทั้งนั้นสอบได้โควต้ามาเหมือนกับผม
แต่ฮวดนะซิ ผมหละห่วงมันมากๆ กลัวว่ามันจะเข้ากับเพื่อนๆใหม่ของมันไม่ได้
ก็ฮวดมันค่อนข้างถือตัว...แต่ผิดคาดแฮะ มันเข้ากับคนอื่นๆได้อย่างดี
หลังจากที่เห็นมันอยู่กับเพื่อน รวมกับที่มันมาเล่าให้เราฟัง ผมก็สบายใจไปได้เยอะ
แต่มีเรื่องที่สำคัญกว่านั้นนะซิ จะอะไรหละ ก็เรื่องเรียนนะซิ คนที่อ่อนคำนวณแบบมัน
มาเจอ...สูตรหาค่า นั้นค่านี้ คงได้ควันออกหูแหงๆ แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมว่าจริงๆ
ฮวดมันบ่นทุกวันว่าเรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง...เฮ้อ...แล้วผมจะทำไงดีหละเนี๊ยะ
ผมบอกฮวดว่าเอาไว้ถ้าเรื่องเรียนผมลงตัว ผมจะติวพิเศษให้มันเอง
"ตัวต่อตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยวนะ" ฮวดมันพูดแล้วส่งสายตาเจ้าแหล่มามองผม
"ทะลึ่ง! ผมเขิลล์มัน ตบหลังมันดัง อั๊ก! มันจุกเลย
สมน้ำหน้า
..............
....................
วันรับน้อง..ของที่นี่ ผมกับฮวดเราขี่มอไซต์กันมาคนละคัน
ผมก็เตือนมันมาหลายวันแล้วว่า ถ้ารุ่นพี่แกล้งหรือว่าหรือว่าตะคอก
อย่าไปเถียงอะไรเขานะ อย่าไปต่อยเขาด้วย เพราะผมรู้ดีว่า
ฮวดมันไม่ยอมใครง่ายๆ ใครมาสั่งอะไร มันไม่ทำหรอก ถ้าคนที่สั่งไม่ได้เป็นผม
เราแยกกันอยู่คนละกลุ่ม จริงๆแล้วอยากจะใช้เส้นสายกับรุ่นพี่ที่รู้จัก
ให้ผมได้ไปอยู่กลุ่มเดียวกับมัน เพื่อที่จะได้ดูแล แล้วก็ห้ามปรามมันได้
แต่ผมก็ไม่กล้า เพราะถ้าไปบอก มีหวังฮวดมันโดนแกล้ง 2 เท่าแน่ๆ
....
..........
ฐานบางฐานก็สนุกดีอ่ะนะ บางฐานก็ติ้งต๊องเกินไปหน่อย
อาจจะเพราะว่ารุ่นพี่รู้จักผมเยอะ เลยไม่ค่อยแกล้งผมมั้ง
ส่วนฮวดนะเหรอ...หุหุ...มันป๊อป มากๆ (อันนี้มาถามเพื่อนผมที่อยู่กลุ่มเดียวกับมัน)
พวกพี่ผู้ชาย...ไม่ได้เข้าถึงตัวมันหรอก พวกผู้หญิงเขามาล้อมหน้าล้อมหลังกันหมด
แต่อย่าหวังเลย..555 ฮวดมันไม่ชอบหรอก..มันทำหน้าแบบว่า เฉยชาใส่ (ชะนีตายหมดเลย
)
ผ่านช่วงเช้ามาได้...ผมหละโล่ง เรากินข้าวกันคนละที่ ผมได้แต่มองดูมันจากที่ไกล
ผมดีใจนะ ที่ได้เห็นมันร่าเริง หัวเราะสดใส สมกับวัยของมัน
ผมก็ไม่เข้าใจพวกผู้ใหญ่เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงคิดไม่อยากให้ฮวดเรียนต่อ
..........
..............
แล้วสิ่งที่ผมกลัวมันก็เกิดขึ้น
ช่วงบ่าย....ฐานของพวกช่างยนต์ ผมเป็นฐานที่เลอะที่สุดแล้ว
ต้องไปกลิ้งบนน้ำมันเครื่อง คิดดูดิ๊ว่าจะเลอะ แล้วก็เนอะขนาดไหน
แล้วพวกรุ่นพี่ฐานนี้ ปาก....แบบว่าสุดๆ ตอนผมผ่านฐานนี้ช่วงเช้า
เล่นเส้น ไม่ต้องเลอะมาก เลอะแบบน้อยๆ
แล้วตอนไอฮวดมันมากถึงฐานนี้ ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่า
ไปพูดอะไรกันยังไง ไอฮวดมันไปกระชากคอเสื้อพี่เขา
เหอะๆ ดูมันดิ๊ หาเรื่องตายอีก รุ่นพี่ก็วุ่นวายมาแยกกันใหญ่
มันไม่พอใจ เดินออกมาดื้อๆ ขี่มอไซต์กลับบ้านไปเลย
ตอนนั้นผมก็ไม่รู้หรอก สนุกสนานตามประสาผมไปเรื่อย
มารู้เรื่องนี้อีกทีก็เย็นๆแล้ว มองหามันไม่เจอ เลยถามเพื่อนผมที่อยู่ในกลุ่มมัน
มันก็เล่าๆมาให้ผมฟัง เหมือนที่ผมพิมพ์ไปนะแหละ
ผมไม่สนุกแล้วอ่ะ ผมอยากกลับไปหามันแล้ว ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงบ้าง
แต่เพื่อนผมขอให้อยุ่ก่อน เพราะมันจะเสร็จกิจกรรมแล้ว แล้วที่สำคัญมันมีเช็คชื่อด้วย
ผมเลยจำใจต้องอยู่ต่อจนจบ กว่าจะเสร็จก็เย็นมากแล้ว ผมขี่มอไซต์ไปหามันทั้งๆที่ยังมอมแมมนะแหละ
ที่แรกที่ผ่านก็คือร้านพี่เถียน เอ่อ... ไม่อยู่แฮะ สงสัยจะกลับบ้าน ว่าแล้วก็มุ่งหน้าไปบ้านมัน
ว่างเปล่าอีกแล้ว ไม่อยู่บ้าน แล้วมันไปไหนวะ ผมตัดสินใจกลับบ้านอย่างหัวเสีย
เรารึเป็นห่วง อาบน้ำเสร็จตัดสินใจโทรหามันดีกว่า เฮ้ย...ไรวะ โทรไปก็ไม่รับ
เออ...กรูไม่สนใจแล้ว จะไปตายที่ไหนก็ไป (อันนี้คิดในใจ อารมณ์เป็นห่วงนะครับ แฮะๆ)
..............
.....
ผมตัดสินใจไปหาแม่ที่ร้านดีกว่า ไปหาขนมหวานกินจะได้โล่งสมอง
"วันนี้ฮวดไม่มาเหรอลูก" เอ่อ...แม่อ่ะ ถามซะผมต้องคิดถึงมันอีกแล้ว
"ไม่รู้ซิแม่ เลิกเรียนเต้ก็ไม่เห็นมันแล้ว" ผมตอบเสียงเรียบๆ คุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้
แม่ผมก็ยังถามเรื่องฮวดไม่เลิก ถามนั่นถามนี่ เหอะๆ..กะว่าเอาให้ลูกกระอักตายไปเลยไหมเนี๊ยะ
ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรเขามาก กินอย่างเดียว โมโห แล้วก็กิน พออิ่มแล้ว ก็ตีปีกบินแล้ว เอิ๊กๆ
ไปขี่รถเล่นดีกว่า........วันนี้ขี่รถเล่นคนเดียวก็ได้วะ
ผมขี่รถไปสาย มอ. (ถนนเส้นนี้ตรงไปยัง มหาลัย เลยเรียกว่าสาย มอ. วัยรุ่นเยอะแยะเต็มไปหมด)
ผมมองซ้ายมองขวาหวังในใจลึกๆว่า หน้าจะได้เจอฮวด
เอ๊ะ...หลังคุ้นๆ ผมพยายามจะขี่มอไซต์ตาม แต่รถมันเยอะมากๆ แล้วก็ผมคลาดสายตา
ฮวดมันจะไปไหนของมันนะ ผมพยายามขี่ไปตามเส้นทางที่เห็นมัน
แล้วผมก็เห็น มอไซต์ของมันจอดอยู่....ที่ร้านหนังสืออยู่ร้านนึง
มันยืนอยู่กับผู้หญิง น่าตาจิ้มลิ้ม น่ารักเลยหละ
อึ้งครับ พูดอะไรไม่ออก จุกไปหมด
..........
.............
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วทำไมฮวดมันต้องถือหนังสืออะไรให้ด้วย !!?
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
