หัวข้อ: ห้ามยังไง...ก็จะรัก (ด้านมืดของ อย่ารักกู...)

[chatkub]

หายไปไหนครับ

มาๆๆต่อซะดีๆๆ

[imageriz]

น้องเอกหายไปไหนอ่ะ  ทำไมไม่มาต่ออ่ะ   

 หรือโดนใครกักขังหน่วงเหนี่ยวไว้ 


 
 

[-~iK@iZ_KunG~-]

มาให้กำลังใจเอกครับ

อิอิ

[nana]

มารอด้วย

[chatkub]

ไม่เห็นมาต่อเลยอ่ะ

รออยู่นะครับ

[eak_Krub]

ทักทายครับทุกคน   ผมนายตั้มเองนะครับ

พอดีได้รับคำสั่งมาจากเจ้าของทู้ว่าให้ลงเรื่องให้ด้วย

จริงๆ  ก็ไม่อยากลงให้หรอกนะครับ

แต่เห็นว่ารางวัลตอบแทนงาม  เลยมาลงให้สักตอน

555+   แล้งตอนต่อไปก็ต้องมารอจนกว่าเจ้าของงทู้จะลงมาจาก  กรุงเต๊พเอาเองนะครับ

ลงให้ตอนเดียวมันก็ฝืนใจสุดๆ  อ่ะ  ผิดวิสัย  ยอดชายนายตั้มหมด

แล้วเจ้าของทู้ยังฝากบอกว่า.....อะไรแล้วก็ไม่รู้  จำไม่ได้  555

ไปก่อนนะครับ  เดี่ยวต้องไปทำงานแล้ววววววววววว


..............................................................
..............................................................


ตอนที่ 2 วันเปิดเรียน

   วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก  หลังจากเข้าแถวแล้ว  ผมก็เดินขึ้นมาบนห้องแต่ผมคงมาช้าไปเพราะที่นั่งในห้องตอนนี้เต็มหมดทุกโต๊ะแล้ว  ผมหันไปเห็นตั้ม  ซึ่งตอนนี้ยืนอยู่หลังห้องมองซ้ายแลขวาหาโต๊ะนั่งเหมือนกับผม  สรุปแล้วคนที่มาทีหลังพร้อมผมก็ไม่มีที่นั่งเพราะโต๊ะไม่พอ  เราต้องเดินไปหาโต๊ะเพิ่ม  โดยมีตั้มเป็นตัวตั้งตัวตีในการแบ่งทีมกันไปหาโต๊ะ   ผมเดินตามมันไปหาภารโรงของ รร.  แล้วก็ได้คำตอบว่าเราต้องไปเอาโต๊ะกับเกาอี้ที่โรงเก็บของ

   เมื่อไปถึงผมก็เจอโต๊ะกับเกาอี้กองกันสูงกว่าหัวผมอีก  ลักษณะการกองมันจะไม่เป็นระเบียบแต่จะซ้อนๆกัน  ผมเดินตรงไปดึงๆ  เก้าอี้แต่ถึงยังไงก็ไม่ออก  จะดึงแรงๆก็กลัวมันจะถล่มลงมา  ผมเลยต้องค่อยๆดึง

“โอ๊ยยย  ไอเชี่ยเอก”  ผมหันไปดูว่าตั้ม  มันร้องทำไม  แต่ภาพที่เห็นคือ  มันนั่งกองกับพื้น  เอามือกุมหน้าแข้งตัวเอง  ผมเลยวิ่งไปดู

“เห้ยโทดที  เจ็บป่าว  ไหนดูหน่อยดิ”   ผมพูดพร้อมเอามือไปจับที่แผลมัน  ซ฿งตอนนี้เริ่มบวมขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

“ไอเชี่ย  เจ็บนะโว้ย  มาจิ้มอยู่ไหน หน้าแข็งกูนะ ไม่ใช่อุนจิ”  มันด่าผม  แล้วก็หันไปเป่าแผลมันต่อ

“เออๆ  โทดที  ลุกไหวป่าว  ไปห้องพยาบาลก่อนป่ะ”  ผมลุกขึ้นยืนแล้วพยุงมันไปห้องพยาบาล  ระหว่างทางผมก็รู้สึกเหมือนกับโดนจ้อง  เลยหันหน้าไปดู  ก็เจอว่ามันกำลังจ้องผมอยู่

“มองรัยอ่ะ”

“ป่าว มองหน้ามึง ทำไมไม่มีสิวเลยว่ะ  ใช้ไรอ่ะ”   ผมรู้ว่าตั้ม กำลังเฉไฉผมอยู่  ผมเลยแกล้งอำเล่น

“น้ำว่าว” 

“เห้ย....”

“ล้อเล่น  เราไม่ได้ใช้ไรหรอก”

   จากนั้นผมกับตั้ม  เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก  จนถึงห้องพยาบาลแล้วผมก็ขอตัวออกมาก่อน  เพราะจะกลับไปข้นโต๊ะขึ้นห้อง  เมื่อผมได้โต๊ะกับเก้าอี้แล้วผมก็ยกขึ้นมาไว้บนห้องแล้วนั่งรออาจารย์เข้าสอน  แต่ผมนึกขึ้นได้ว่าตั้มยังไม่มีโต๊ะนั่ง  ผมเลยวิ่งลงไปเพื่อจะขนโต๊กับเก้าอี้มาให้ตั้มอีกชุด  ตอนที่ผมกำลังจะวางโต๊ะที่แบกมาลงขาโต๊ะก็ไปฟาดใครซักคนหนึ่ง

“โอ๊ยยยย”  เสียงร้องของคนทำให้ผมต้องลดระดับโต๊ะ  เพื่อจะมองว่าผมเดินชนใคร  แล้วผมก็พบว่าคนที่โดนผมเอาขาโต๊ะฟาดก็คือตั้ม  แล้วตอนนี้หน้าผากมันก็มีเลือดไหลออกมาด้วย   ผมเลยเดินเข้าไปเพื่อจะดูแผล  แต่ด้วยความลืมตัวว่า  ผมยังแบกโต๊ะอยู่  ขาโต๊ะเลยแทงเข้าไปที่ข้างลำตัวมันอีกครั้ง

“โอ๊ย!!! ก่อนมึงเดินมาหากู ช่วยเอาโต๊ะลงก่อนได้ไหมว่ะ”

   แล้วสักพักอาจารย์ก็เดินเข้ามาในห้อง  แล้วให้เพื่อนๆคนอื่น  พามันไปส่งห้องพยาบาล  ตอนแรกผมจะพยุกมันไปส่ง  แต่โดนมันห้าม  มันบอกว่ายังไม่อยากตกบันได้ตายตอนนี้  ผมก็เลยต้องนั่งคอยมันในห้องเพื่อจะขอโทษมัน   แล้วสักพักเพื่อนคนที่ไปส่งตั้มที่ห้องพยาบาลก็กลับมา  ผมถามว่าเป็นไงบ้าง  แต่คำตอบที่ได้มาทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นไปอีก  เพราะต้องนำส่ง รพ.เพื่อไปเย็บแผลเพราะว่าแผลมันลึก

   และทั้งวันตั้มก็ไม่ได้กลับมาเรียนอีกเลย  ตกเย็นเมื่อผมกลับถึงบ้าน  ผมก็โทรไปหาตั้มที่บ้าน  แต่แม่เป็นคนรับ  บอกว่าตอนนี้ตั้มหลับอยู่  ผมเลยไม่อยากจะรบกวนเวลานอนของมัน  เพราะแม่บอกว่าจะไปปลุกให้ 

   เช้าวันต่อมา  ผมมาถึง  รร.ผมก็นั่งกับนุ่นที่สวนป่าเพื่อรอเวลาเข้าแถว  โต๊ะที่ผมนั่งตอนนี้ก็มีนุ่น  โม เปิ้ล บุ้ง เบียร์ หนุ่มแล้วก็ผม  เรารู้จักกันตอนรับน้อง  แต่ตลอดเวลาผมจะมองหาตั้มว่ามันมาถึงหรือยัง  เพราะเด็กในห้องผมส่วนใหญ่จะนั่งกันอยู่แถวนี้ทั้งหมด  เพราะใกล้จะได้เวลาเข้าแถวแล้ว  แต่ผมก็ไม่เจอตั้ม  เมื่อแยกย้ายเข้าห้องเรียนผมก็เดินขึ้นมาบนห้อง  ก็เจอว่าตั้มนั่งอยู่ที่โต๊ะอยู่แล้ว  ผมเลยเดินเข้าไปหา

“เห้ย ตั้ม เราขอโทษนะ เรื่องเมื่อวานนะ”

“เออ ไม่ป็นรัย  แล้วนี้นายจะทำไรอ่ะ”  ผมก็งงว่าตั้ม ถามผมทำไม  เพราะก็เห็นอยู่ว่าผมเอาหนังสือเก็บไว้ใต้โต๊ะ

“เอ้า เก็บหนังสือดิ ถามโง่ๆ”  ตั้มหันมามองผม  น่าตาน่ากลัวมาก  แต่ผมกลับสนุก  เพราะไม่คิดว่าจะยั่วโมโหขึ้น

“รู้แล้ว แต่ที่ถามเนี๊ย  แปลว่านายนั่งโต๊ะนี้หรอ”

“อืม ก็เมื่อวานเราเห็นนายยังไม่มีที่นั่งนะ  เราเลยยกเก้าอี้ กับโต๊ะมานั่งเป็นเพื่อนนาย กลัวนายเหงาถ้านั่งคนเดียว”

“เห้ย ไอตี๋”  เสียงไออาร์มเรียกตั้ม  ผมรู้จักกับอาร์มตอนเรียนปรับพื้นฐาน  เพราะเราอยู่ห้องเดียวกันมาก่อน  แต่ไม่สนิทกันมาก  แล้วตอนนี้ตั้มก็หันซ้ายหันขวา  ก่อนพูดกับผมว่า “เค้าเรียกมึงป่าวว่ะ”

“เราไม่ได้ชื่อตี๋ เราชื่อเอก”  แล้วผมก็รู้ว่าไออาร์ม เรียกใคร  เพราะตอนนี้มันมายืนอยู่หน้าโต๊ะของตั้ม

“เห้ย ไอตี๋ หยิ่งจริงนะมึง เรียกแล้วทำไม่สนใจ”  ไออาร์ม  เปิดฉากต่อว่าตั้ม

“นายเรียกใครว่าตี๋”  ตั้มหันไปเถียงกับไออาร์ม

“เราเรียกนายนั้นแหละ”  อันอาร์มตอบกลับมา

“กูชื่อ  ตั้ม  ไม่ใช่ชื่อตี๋  มึงดูปากกูชัดๆ  กูชื่อตั้ม”  ตั้มมันชี้ที่ปาก  ตอนที่กำลังพูดอยู่

“เออ  ชื่อรัยก็เรื่องของมึง  แต่กูเรียกตี๋นี้แหละ  เข้ากับหน้ามึงดี”

“เชรี่ย  เรื่องของมึง  แล้วมึงมีไร”

   ผมนั่งมองสองคนนั้นเถียงกันอยู่  ตอนแรกก็แปลกใจนะครับว่ามันสองคนเพิ่งเคยคุยกัน  แต่ทำไมเถียงกันอย่างกับเคยรู้จักกันมาก่อน  แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก  แล้วธุระของไออาร์มก็คือ  มีคนเอาเบอร์มาให้ตั้ม  ผมก็ยื่นหน้าไปดูว่าใคร  แล้วผมก็รู้ว่าเป็นบุ้งเองที่ให้เบอร์ตั้ม  เมื่อเช้าผมก็ได้ยินแล้วละครับ  ว่าบุ้งมันบกเพื่อนว่ามันชอบตั้ม   แต่แล้วไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงต้องหงุดหงิดด้วย  กับการที่บุ้งให้เบอร์ตั้ม  ผมเลยลุกขึ้นยืน  แล้วเก้าอี้ที่ผมเลื่อนไปข้างหลังผมดันไปชนคนข้างหลังได้  ผมกำลังหันไปขอโทษ

“โอ๊ย !!!  อีกแล้วนะ ไอเอกกกก”   คนที่ล้มลงไปกองที่พื้นคือตั้ม  แล้วเด็กทั้งห้องก็หันมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น  แล้วก็พากันหัวเราะ

“เหย โทดทีว่ะ ไม่ได้ตั้งใจ”

“เห้ย ไม่ได้ตั้งใจของมึง แต่ละครั้ง ต้องทำกูเจ็บตัวตลอดเลยให้ตายดิ” 

   ผมเลยเข้าไปพยุงให้มันลุกขึ้นยืน  แล้วมันบอกให้ผมพยุงไปส่งมันที่โต๊ะบุ้ง  ผมก็พยุงมันไปส่ง  แล้วผมก็เดินออกจากห้องมาเลย  ผมไม่รู้เป็นอะไร  ทำไมผมต้องหงุดหงิดมันด้วย  ทำไมผมต้องโกรธบุ้งที่ให้เบอร์ตั้ม  ผมดีใจที่มันยอมให้ผมพยุงมัน  แต่ผมก็กลับมาโกรธมันตอนที่มันสั่งให้ผมพยุงมันไปหาบุ้ง  ผมเกิดอาการน้อยใจ  ผมลงมานั่งข้างล่างอาคารเรียน  รอจนกว่าออดเขาเรียนจะดัง   เมื่อผมเดินขึ้นไปบนห้อง  มันก็ทำให้ผมน้อยใจอีกครั้ง  มันไม่ถามผมด้วยซ้ำว่าผมหายไปไหนมา  ผมคงสำคัญตัวเองมากไปก็ได้  เลยทำได้แค่นั่งน้อยใจ  แต่ผมอยากจะคุยกับมัน  แต่มันไม่คุยกับผมเลย



My Diary : น้อยใจจัง  เศร้าเหมือนหมาหงอย  แล้วเราเป็นไรเนี๊ย  ชอบเขาหรือไงถึงอยากเป็นคนสำคัญของเขา   อย่าสำคัญตัวมากไปนะ  เจียมตัวบางดิ



ปล.  My Diary  ผมเอามาจากบางท่อน บางตอนของไดอะรี่ที่ผมเขียนตอนที่เกิดเหตุการณ์

[imageriz]

น้องเอกน่าสงสารจัง   

ตั้มมันต้องโดนอย่างนี้ 

มาทำร้ายจิตใจเอก

 

[B4U_BoA]

ฮ่าๆๆๆๆ

พี่เอกเอาอีกก เล่าอีกกก

[mist]

ไม่รู้จะสงสารเอกที่หงอยดี รึสงสารตั้มที่เจ็บตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าดี 

[PEAK]

น้องเอก เขียนไดได้น่ารักดี^^

หุ หุ  ไม่ทันระวังทำตั้มเจ็บตัวบ่อย ๆ  กับคนอื่นเป็นไหมนิ 

ขอบคุณนะครับ  ...  เล่าได้น่ารัก ใส ๆ ดี ชอบครับ

[แมววาย]

เอกช่างไร้เดียงสา อิอิ ไม่เหมือนอีกคน 

[jpkoko]

น่าสงสาร เอกยังไม่รุใจตัวเอง

[YO DEA]

 


เศร้า...

[4559]

น่ารักดีที่เอกเขียน

[wan]

เรทติ้งกำลังมาแล้ว เอก 

เป็นกำลังใจให้นะครับ +1 ให้อีกนะ

[nOn†ღ]

มาต่อบ่อย ๆ นะจ้ะ 

[chatkub]

ในที่สุดก็มาต่อแระ ดีจัยจางเลย

มาต่ออีกไวๆนะครับ

[broke-back]

แค่ 2 ตอน ก็พอจะมองออกแล้วว่า....
เอก...น่ารัก จริงอย่างที่ตั้มบอกน่านแหละ
เล่าเรื่องแบบใสๆ เป็นกันเอง ตรงไปตรงมา
ยังงี้คงจะเปิด...ด้านมืดของ อย่ารักกรู ได้อย่างแจ่มแจ้งแดงแจ๋ แน่ๆๆๆๆ
 :pig4:ขอบคุณครับ เอก +1 เป็นกำลังใจให้เอก ที่รักของนายตั้มเค้าแหละ หุหุ
ป้อล่อ...ลืมไปอย่างหนึ่ง  ขอ เอก แน่นๆ เพราะในนี้คงไม่มีใครตามมาหวง ฮ่าฮ่า

[sexyman]

ตอนนี้ตีสองกว่าแล้วววววว

ยังนอนไม่หลับ  ต้องลุกขึ้นมาเปิดคอม

แล้วมาพิมพ์ข้อความหาเจ้าของทู้นี้

และบอกว่า  คิดถึงจัง

อุ้ย  เขิล   

ส่งงานเสร็จแล้ว  สอบเสร็จแล้ว  ก็รบๆกลับมาเน๊อ

ไอบ้านนอกเข้ากรุง  เพราะหนุ่มใต้คิดถึงอย่างแรง

[eak_Krub]

ทักทายยามเช้า  ผมนายตั้มมาลงให้เองคร๊าบบบบบ

เอิ๊กๆๆๆ   อยากให้มีเม้นแบบนี้ที่ทู้โน้นบ้างจัง

แอบอิจฉาเล็กน้อยถึงปานกลาง  จนถึงขั้นมากที่สุด

...........................................................
...........................................................


ตอนที่ 3  น้อยใจ

   คาบพักเที่ยงของวันนี้ผม เบียร์ อาร์ม หนุ่ม เจษ และตั้ม  ก็พากันลงมากินข้าว แต่เมื่อลงมาถึงก็พบว่ามีคนอยู่เต็มโรงอาหารแล้ว ซึ่งหนุ่มกับเบียร์เรารู้จักกันตอนรับน้องแล้ว  แต่เจษกับอาร์มเพิ่งมารู้จักกันที่หลัง  เพราะสองคนนี้มันจะรู้จักกับตั้มก่อน  แล้วพอผมไปไหนมาไหนกับตั้ม เราก็จะมักพ่วงท้ายเพื่อนไปด้วย  เลยทำให้เราเริ่มสนิทกันมาก

“นั่งไหน” ผมหันไปถามเพื่อนๆ

“ตรงไหนก็ได้”  เจษตอบ  แต่ผมคิดในใจ  ตรงไหนของมัน อยู่ที่ไหนว่ะ

“งั้นมึงก็ไปนั่งกับพื้นนะ  ป่ะไออาร์ม หาข้าวกระแทกปากกัน”  ตั้มพูดกับเจษ  แล้วกอดคออาร์มเดินออกไป  ผมก็หันซ้ายแลขวาเพื่อจะหาที่นั่ง

“โอ๊ย !!!” ผมหันกลับมาเพราะได้ยินเสียงคนร้อง แต่ภาพที่เห็นคือตั้มลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น เอามือกุมปาก 

             ผมกำลังเดินไปจะช่วยพยุง  แต่ก็ไม่ทันแล้ว  เพราะพี่บาสช่วยพยุงตัวมันขึ้นแล้ว ตอนแรกผมกะว่าจะยืนรอตั้ม แต่เบียร์เดินมากอดคอแล้วพาผมเดินไปซื้อข้าว  เมื่อได้ข้าวเสร็จผมก็เดินหาที่นั่งจนได้ที่ๆ โต๊ะหนึ่งกำลังมีคนจะลุกผมกับเบียร์เลยเดินไปรอให้พวกเขาเดินไปแล้วรอนั่ง

“เปรี๊ยะ” 

“โอ๊ย อะไรของนาย”  ผมพูดขึ้นหลังจากหันไปดูว่าใครตบหัวผม  พร้อมกับเอามือลูบหัวตัวเอง 

“แมร่งทิ้งกู”  ตั้มบอกพร้อมนั่งลงกับมานั่งข้างๆผม

“อ้าว ก็เห็นมีคนคอยเอาใจแล้วนิ  เราเลยไม่อยากไปขัดจังหวะ”   สาบานได้เลยว่าตอนนั้น ผมไม่ได้คิดที่จะพูดประชดมันเลย

“เป็นเชี่ยไรอีก  หึงกูหรอ”  มันพูดหร้อมยื่นหน้ามาหาผม 

“................”  ผมไม่ได้พูดอะไร  เพราะกำลังอึ้งที่ตั้มเอาหน้าเข้ามาใกล้ผมแบบนี้

“แล้วทำไมมึงต้องหน้าแดงด้วย”  ผมเอามือลูบหน้าตัวเองทันที  หันไปมองเพื่อนคนอื่น  มันก็หันมาดูผมทั้งหมดเลย

“เปล่า  แกงมันเผ็ดนะ”  ผมไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี  รู้แต่ว่าอายมาก  แล้วผมก็ลุกขึ้นเดินขึ้นห้องมาเลย

   ผมเดินขึ้นห้องมาก็ไม่เจอใครอยู่ในห้อง ผมก็เลยหยิบหนังสือเพลงที่อยู่ใต้โต๊ะเบียร์มาร้องเล่นแก้เซ็ง  แต่เมื่อเปิดหนังสือได้สองสามหน้าท้องผมก็ร้องขึ้นมาอีก  เพราะผมได้กินแค่ไม่กี่คำก็เดินหนีออกมาก่อน  จะว่าไปทำไมผมต้องเขินอายมันด้วยก็ไม่รู้  หรือว่าผมจะชอบตั้ม  ไม่จริงหรอกมั้งเพราะผมเองก็ยังชอบผู้หญิงอยู่น่ะ

   ผมกำลังจะเดินลงไปหาอะไรกิน  แต่พวกเพื่อนๆผมก็เดินขึ้นมาบนห้อง  ผมเลยไม่ได้ลงไปกินเพราะตั้มซื้อขนมกับนมมาให้ผมกิน  ตั้มบอกว่าสงสารกลัวหิวตาย  เพราะข้าวก็กินได้ไม่กี่คำ  ผมก็รับมากินแต่ไม่ได้พูดอะไรกับตั้ม  เพราะอะไรนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน  ชีวิตประจำวันของผมกับเพื่อนๆก็ไม่ได้มีอะไรผิดแปลกไปจากเด็กมัธยมทั่วไป  เช้ามาเรียน เที่ยงกิข้าว เย็นเตะฟุตบอล เล่นบาส  แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน  แต่นับวันเพื่อนในกลุ่มผมก็เพิ่มขึ้นๆเรื่อยๆ ก็จะมี ผม ตั้ม เบียร์ หนุ่ม เจษ อาร์ม โม นุ่น บุ้ง เปิ้ล พี่บิ๊ก พี่เดียร์ พี่ปิง พี่บอย พี่อาร์ท

   ตอนนี้ผมกับเพื่อนๆกำลังเดินลงมานั่งที่สวนป่ากัน  แต่เมื่อไปถึงก็มีคนเรียกผมให้เข้าไปคุยด้วย เป็นคนที่ผมรู้จักกันตอนเรียนปรับพื้นฐานแต่ก็ไม่ได้สนิทด้วย

“เอก  เพื่อนเอกมีแฟนแล้วหรอ”  ผู้หญิงคนที่เรียกผมมา

“คนไหนหรอ”  ผมถามกลับไป

“ก็คนที่นั่งริม หน้าตี๋ๆอ่ะ  มีแฟนยัง” 

“ไม่รู้ดิ  แต่น่าจะไม่มี”

“หรอ  ช่วยถามให้หน่อยดิว่า  เอาเบอร์เราไปแล้ว  ไม่คิดจะโทรหาบ้างเลยหรอ”

“อือ  เดี่ยวค่อยถามให้”

   ผมกำลังจะลุกขึ้นกลับมาที่โต๊ะ  แต่เพื่อนของผู้หญิงคนนั้นก็พูดขึ้นมาแต่ผมว่ามันเป็นคำพูดเชิงถามมากกว่านะครับ  ไม่ว่าจะเป็น  ตั้มเป็นคนเจ้าชู้  จีบไปทั่ว แต่ไม่เคยจริงจังกับใคร  แล้วเขายังเล่าต่ออีกว่า เมื่อวานนี้เขาเห็นตั้มไปนั่งกับโต๊ะพี่ ม.6 คนหนึ่งแล้วนั่งกอดกัน  แต่มีคนที่ตั้มเคยจีบเดินผ่านมาเห็น  ผู้หญิงสองคนนั้นก็เลยมีปากเสียงกัน  แต่ตั้มชิ่งหนีออกมาเลย  แล้วอีกหลายๆเรื่อง  และสุดท้ายทุกคนก็หันมาถามผมว่าทุกเรื่องเป็นความจริงไหม  แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงต้องมานั่งแก้ตัวให้กับตั้มด้วย  ผมรู้สึกไม่พอใจ  ไม่พอใจเอามากๆด้วย  ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ  ผมเห็นตั้มนั่งคุยกับเพื่อนๆ  หัวเราะ  ยิ้มได้อย่างมีความสุข ทำให้ผมยิ่งโกรธไปกันใหญ่

“ตั้ม ตกลงมึงจะเลือกใคร”  เป็นครั้งแรกเลยครับ  ที่ผมระเบิดอารมณ์ออกมาแบบนี้  ทุกคนในโต๊ะคงแปลกใจผม  เลยหันมาดูที่ผมกันทั้งหมดรวมถึงโต๊ะข้างๆด้วย

“เรื่องอะไรว่ะ มึงโกรธอะรัยกู  กูยังไม่ได้ทำไรเลย”

“กูถามว่า ตกลงมึงจะเลือกใคร”

“เลือกอะไร เลือกใคร กูไม่เลือก  เพราะกูมีพี่เดียร์อยู่ในใจแล้ว”  มันยังมีอารมณ์มาจีบคนอื่น  แล้วผมก็ยิ่งเดือดไปใหญ่

“ไอเชี่ยตั้ม  มึงหุบปากไปเลย  แล้วพี่เดียร์ก็ไม่ต้องไปเชื่อมันนะ  มันจีบทิ้งจีบขว้างไปเรื่อย กูละสงสารคนที่จะเอามึงเป็นแฟนจริงๆ”

“มึงว่าใครเชี่ย  มึงพูดแบบนี้ มึงจะเอาใช่ป่ะ  เอาดิ  เข้ามาเลย”  ตั้มพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาหาผม

“เห้ยยยย  พูดกันดีๆดิว่ะ  เพื่อนกันทั้งนั้น”  หนุ่มเดินเข้ามาดึงตั้มที่ตอนนี้เกือบจะถึงตัวผมอยู่แล้ว

“มึงก็ตอบมาดิว่ะ  ว่ามึงจะเลือกใคร  เอาซักคน  กูไม่สนุกนะโว้ย  กับการที่ต้องมาแก้ต่างให้มึง  ต้องตอบคำถามคนโน้นทีคนนี้ที”  จริงๆก็ไม่ได้มีคนเข้ามาถามผมเยอะหรอกครับ  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีเลย

“กูไม่เลือก  มีอะไรไหม  กูพอใจให้เป็นแบบนี้และกูก็ไม่เคยขอให้มึงทำ”   แล้วตั้มก็เดินออกไป

   ผมกำลังอึ้งกับคำพูดสุดท้ายของตั้ม  ผมพูดกับตัวเองว่า  เออใช่  เขาไม่เคยขอให้เราทำ  แล้วทำไมเราต้องทำเราเข้าไปยุ่งกับเรื่องของคนอื่น  สมแล้วที่จะโดนเขาด่า  แล้วเราผิดตรงไหนหรอกับการแก้ต่างให้เพื่อน  ผมผิดหรอที่ไม่อยากให้คนอื่นมองตั้มในทางที่ไม่ดี  แล้วผมก็ต้องตื่นจากความคิดตัวเองเพราะหนุ่มเข้ามาสะกิดถามว่าเป็นอะไรไหม  ผมก็เลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

   ผมเดินมาถึงห้องน้ำก็ต้องตรงไปที่อ่างล้างหน้าก่อ  เพราะตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าน้ำตามันจะไหลออกมาแล้ว  ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากร้องไห้ผมเสียใจกับคำพูดของตั้ม  ผมกำลังจะเดินออกแต่ตอนหันไปก็เจอหนุ่มพอดี 

“เข้าห้องน้ำหรอ”  ผมถามหนุ่ม  หนุ่มก็พยักหน้า  ผมกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำแต่หนุ่มก็ถามผมว่า

“เอกชอบไอตี๋หรอ”  ผมหยุดมองหน้าหนุ่ม

“บ้าหรอ เราผู้ชายนะโว้ย”

“มันไม่เกี่ยวหรอกว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง  มันอยู่ที่ว่าชอบหรือไม่ชอบแค่นั้น  เพศไม่เกี่ยวหรอก”  หนุ่มพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“เราไม่รู้  เราไม่รู้จริงๆ” 

“เอกเคยรู้สึกไม่พอใจไอตี๋เวลาที่ มันไปจีบคนอื่น  นั่งคุยกับคนอื่นอย่างสนุก  เคยรู้สึกว่าเหงาที่ไม่มีมันอยู่ข้างๆ  แล้วคอยมองหามันเวลาที่มันไม่อยู่ใกล้  เคยรู้สึกเจ็บเวลามันเจ็บ  เคยเป็นห่วงมันเวลาที่มันผิดหวัง เสียใจ  เคยน้อยใจมันเวลาที่มันไม่สนใจ  เคยรู้สึกเสียใจเวลาที่โดนมันต่อว่าแรงๆไหม”  หนุ่มพูดมายาวมาก  ผมก็พยักหน้าตอบหนุ่ม  ตามความจริง  เพราะทุกอย่างที่หนุ่มถามมามันจริงหมด

“แต่เราว่ามันก็เหมือนกับเพื่อนทุกคนน่ะ”

“แล้วเอกเคยรู้สึกแบบนี้กับหนุ่มไหม  เอกเคยรู้สึกแบบนี้กับอาร์ม เจษ เบียร์หรือเพื่อนคนอื่นไหม” 

“ก็มีบ้าง”  ผมตอบอย่างไม่แน่ใจ

“ไม่แน่ใจใช่ไหม  เพราะอะไรรู้ไหม”  ผมก็ส่ายหน้า  “เพราะว่าอะไร  ตัวเอกเองก็น่าจะรู้แค่กล้าที่จะยอมรับมันก็พอ”

“หนุ่มไม่เกลียดเราหรอ  ไม่รังเกียจเราหรอ”

“ใครจะไปเกลียดมึง  กูคบมึงเป็นเพื่อนนะ  กูไม่ได้หวังผลตอบแทนจากมึง  แค่มึงเป็นมึงแบบนี้กูก็ไม่มีข้อแม้แล้ว”  อาร์มพูดออกมาหร้อมกับเดินเข้ามาในห้องน้ำพร้อมกับเจษ

“เอกไม่ต้องกลัวหรอกนะ  ไม่ว่าเอกจะเป็นอะไร ยังไงเราก็เป็นเพื่อนเอกเสมอ”  เจษเข้ามากอดคอผมแล้วพาเดินออกจากห้องน้ำ

   พวกเราสี่คนเดินออกมาจากห้องน้ำตรงมาที่โต๊ะที่ตอนนี้มีเพื่อนๆ และพี่ๆนั่งอยู่  พี่เดียร์บอกว่าตั้มกลับบ้านไปแล้ว 

“เอก สู้ๆ  อย่ายอมแพ้”  พี่เดียร์พูดขึ้นมา  ผมมองหน้าพี่เดียร์อย่าง งงๆ

“พี่ยังว่างนะน้องเอก”  พี่อาร์ทพูดเสริมมา
“พี่ก็ว่างนะครับ”  พี่ปิงเอาบ้าง 

“อะไรกันครับ  ผมไม่เข้าใจ”  ผมพูดขึ้นมา  เพราะเริ่มรู้สึกงงมาก
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องเลย กำลังจะทำอะไรอย่าคิดว่าคนอื่นไม่รู้นะ  ป่ะเปิ้ลกลับบ้าน”  บุ้งพูดเสียงห้วนๆ  แล้วหันไปชวนเปิ้ลกลับบ้าน  ทุกคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาเพราะว่างงและอึ้งกับการกระทำของบุ้ง

“สงสัยยาหมด”  โมพูดขึ้นมา  ยิ่งทำให้คนอื่นๆ  หัวเราะกันไปใหญ่

“หรือไม่ก็ลืมเขย่าขวด”  เบียร์เสริม  แล้วหันไปมองโมแล้วสองคนนั้นก็ยิ้มให้กัน  ผมมองดูแล้วรู้สึกว่าสองคนนี้แปลกๆ  แต่ก็ม่ได้พูดอะไรเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา

   พวกเราใช้เวลาคุยกันอีกไม่นานก็แยกย้ายกันกลับบ้าน  ผมเดินมารอรถที่ป้ายรถประจำทางทันเวลารถเที่ยวสุดท้ายพอดี  โดยที่หนุ่มกับเบียร์มานั่งรอรถเป็นเพื่อนระหว่างรอรถ  สองคนนี้ก็ชวนผมคุยเรื่องตั้มซะส่วนใหญ่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากมาย  จนรถมาผมก็เลยต้องกลับก่อน 

My Diary :  รู้แล้วว่าชอบ  แต่รู้สึกเจ็บมากกว่า

.......................................................................
.......................................................................

เอ่อ  จะบอกงัยดีอ่ะ  เอกมันเก็บรายละเอียดเยอะมาก  แล้วบางเรื่องผมก็ไม่รู้เลย  อย่างเช่นเรื่องที่มันไปคุยกะไอหนุ่มที่ในห้องน้ำ  อย่างนี้ผมคงต้องตามอ่านด้วยคนแล้วละมั้ง

[imageriz]

พอรู้ว่าเริ่มรัก  แทนที่จะสุข กลับเจ็บปวด
แต่ในเมื่อมันรักไปแล้ว     จะให้ทำยังไง
นอกจากรักต่อไป เผื่อสักวันเขาจะเข้าใจ

 

[mist]

น่าสงสารคนแอบรักเพื่อน 

[khun_Kling]

ตบ ลุงตั้มมมม   

เศร้าาาาาาา

[broke-back]

เมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่า...รัก
ความรู้สึก...มันก็ไปไกลเสียแล้ว
ก่อนที่จะเริ่มรู้สึกตัวเสียอีก

 :pig4:ขอบคุณครับ ตั้ม เอาเรื่องมาลงให้
 :pig4:ขอบคุณครับ เอก เขียนเรื่องใสๆให้อ่านกัน
 :L1:เอก&ตั้ม +1 ให้สองคนครับ

[—“L•nely_l3”—]

 

[PEAK]

กระทู้นี้จะหวานไปแระ มีบอกความในใจผ่านกระทู้ด้วยอ่ะ WOW~~! อิจฉา

น้องเอกเล่าเรื่องได้น่ารักอีกแล้วววว ^_^;  ... รู้ใจตัวเองเร็วดีจัง

ขอบคุณคุณชายตั้มและน้องเอกสำหรับเรื่องเล่าน่ารัก ๆ ครับ

[wan]

พอรู้ตัวว่ารัก ก็เลยมีอาการเจ็บ แป๊บ ๆ 

มารออ่านตอนต่อไป ว่าเอกจะจัดการปัญหานี้ยังไง

ปล. มีหน้าที่ลงก็ลงไป อย่าได้แซวข้ามกระทู้  ไม่งั้นเอกกลับมาจะ......

      +1 ให้เอกนะครับ ไปกระทู้นู้น ค่อย + ให้นะตั้ม

[my honey]

    คู่เน้เค้าน่าร๊ากกานเจงๆมีโพสต์หั้ยกานด้วย   



    +1 หั้ยพี่เอกกะพี่ตั้ม :m1:เรยโทษฐานทำตัวด้ายน่ารักมากมาย

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
แวะมาเป็นกำลังใจให้เอกน๊า
ตั้มเขียนเรื่องต่อให้ไวรออ่านอยู่อย่ามา ช้า ชิชิ

[YO DEA]

 

เป็นอย่างนั้นไป