ลืมไปครับว่าเดี๋ยววันที่8จะไปถือศีลกับคุณแม่แล้ว เลยรีบมาลงให้
555+ แต่ตอนนี้ยอมรับผิดเลยว่าสั้นมากๆๆๆ ถ้าเป็นไปได้จะมาต่อวันพรุ่งนี้บ่ายๆเลยนะครับ
เหมือนแกล้งคนอ่านเลยอ่ะ -_-" รู้สึกผิดจัง...
บทที่ 42
บ่ายคล้อย เป็นเวลาที่ทัตเทพกำลังจะกลับจากโรงเรียน
ชนินทร์กำลังเก็บพืชผักที่ปู่และย่าสอนให้ปลูกไว้ เอาไปให้ท่านทำกับข้าวและแบ่งใส่บาตรพระทุกวันตอนเช้า
เย็นนี้…นายตัวดีจะมีเรื่องอะไรสนุกๆมาเล่าให้เขาฟังอีกนะ
ร่างบางปาดเหงื่อ ก้มๆเงยๆอยู่เหนือแปลงผัก เสียงรั้วไม้เปิดเข้ามาเบาๆ
ชนินทร์ยิ้ม
“อ้าวทัต รีบมาช่วยพี่ยกหน่อย ก้มจนปวดหลังหมดแล้ว”
ไม่มีเสียงขานรับ…
“นี่ มาช่วยยกต่อไปหน่อยซิทัต…”
ชนินทร์ยืนนิ่งงัน เบิกตากว้าง ริมฝีปากเผยอค้างด้วยความอึ้งสุดขีด
ตรงนั้น…ร่างสูงที่คุ้นเคยยืนอยู่ มือทั้งสองข้างทิ้งลงข้างตัว กำหมัดแน่น…
ภาพที่คุ้นชิน ถึงกับทำให้ร่างทั้งร่างของชนินทร์สั่นสะท้าน…ความเจ็บปวด ความรวดร้าวพุ่งพล่านจนกายแทบแหลกสลายเป็นผุยผง…
ตะกร้าผักตกลงพื้น…ใจของชนินทร์เต้นรัวแรง ดวงตาเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใสๆอุ่นร้อนทันที
ในโพลงอกเสมือนมีมือที่มองไม่เห็นกระชากหัวใจหลุดออกไปทั้งดวง...ความรู้สึกเสียดโหวงนั้นเจ็บจนแทบอธิบายไม่ได้...
ขาทั้งสองออกวิ่งก่อนอันดับแรก แต่ยังไม่ทันร่างสูงที่เอี้ยวตัวเข้าคว้าร่างบางไว้ในอ้อมกอดได้ทัน
“ปล่อย! ปล่อยผม ปล่อยผมเดี๋ยวนี้!”
ชนินทร์ดิ้นรนสุดฤทธิ์…เมฆินกลับกอดแน่น หยาดน้ำตาไหลลงอาบสองแก้ม
“ผมขอโทษ…ผมขอโทษ”
คำกล่าวสั้นๆ…แฝงด้วยความเสียใจ ความละอายใจ เอ่ยแผ่วเบา…ชนินทร์ทุบบ่าหนาอย่างเจ็บแค้น
“ปล่อยผม! ออกไปจากชีวิตผม! คุณไม่มีสิทธิ์…คุณไม่มีสิทธิ์ทำกับผมแบบเดิมๆอีกแล้ว!”
เมฆินดึงร่างบางเข้ามากอดแน่น หลับตาไล่หยาดน้ำ…ความเจ็บปวด ร้อนทรมานในทรวงอกแผดเผา
“ไม่…ผมไม่มีสิทธิ์”
ชนินทร์เข่าอ่อน ยอมให้กอดสิ้นฤทธิ์อยู่เยี่ยงนั้น ทวนแต่ประโยคซ้ำๆ
“คุณไม่มีสิทธิ์ๆ…”
เมฆินค่อยๆเชยคางคนร่างเล็กที่สงบลงขึ้นมาสบสายตา…ต่างฝ่ายต่างรู้ดีว่าเจ็บปวดมามากมายแค่ไหน ใบหน้าของเมฆินซูบผอมลง แต่ก็ยังคงเค้าความคมคายหล่อเหลาเยี่ยงเดิมไว้ทุกกระเบียดนิ้ว
“ผมคิดถึงคุณ…”
ริมฝีปากจรดลงแผ่วเบา สั่น…เหมือนนี่คือของขวัญจากสวรรค์
ชนินทร์ผลักอกหนาออก
“คุณ…ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกต่อไป ออกไปจากที่นี่!”
“แต่ผม…ผมออกตามหาคุณไปทั่ว สามเดือน…สามเดือนที่ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะคิดถึงคุณ!”
ชนินทร์อยากหนี แต่โดนเขาโอบล้อมไว้เยี่ยงนี้ จึงต้องเผชิญหน้า
“คุณบอกเองว่าไม่อยากเห็นหน้าผม…ผมก็หนีมาแล้ว คุณมีคนที่สมควรไปดูแลเขามากกว่าออกตามหาผม…ผมขอร้อง กลับไปซะ ที่นี่ไม่มีอะไรที่ให้คุณจะทำลายได้ตามอำเภอใจอีกแล้ว!”
“ไม่ใช่! คุณต้องฟังผมก่อน เรื่องที่คุณรับรู้มันไม่จริง…”
“ไม่จริงอะไร! ผมเห็นกับตา ได้ยินมากับหู…ผมไม่ใช่ทาสคุณอีกแล้ว และเผื่อคุณไม่รู้ ผมเจ็บ…ผมเกลียดเวลาที่คุณทำร้ายต่างๆนานากับผมเหมือนเมื่อก่อน”
“ชนินทร์…คุณฟังผมก่อนนะ”
เมฆินเผลอคลายอ้อมแขนลง ชนินทร์ได้ทีรีบออกตัวจะวิ่งหนี
“ชนินทร์…ผม…ผมรักคุณ!”
ร่างบางหยุดชะงัก
หยาดน้ำตาพลั่งพรู…
สมองอื้ออึง…เหมือนโลกทั้งใบถูกหยุดไว้
“ได้…ได้ยินมั้ย ว่าผมรักคุณ! รักคุณมาก รักมาตลอด”
ร่างสูงตามมากอดร่างบาง ซึ่งไร้เรี่ยวแรง
ชนินทร์หลับตา เม้มริมฝีปากแน่น
“มัน…มันสายไปแล้ว”
เมฆินใจกระตุกวูบ…
เสียงรั้วไม้เปิดเข้ามาอีก แต่คราวนี้ไม่มีใครสนใจพอจะหันไปมอง
“พี่นิน…?”
โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
