หัวข้อ: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ

[everytime]

  คู่ใหม่หรือเปล่า ????? หุหุหุหุ 

[winwell]

ถ้าจะให้คู่นี้คู่กันก็คงไม่ใหวมั้งคับคุณรีบน...........แต่หรือจะเป็นไปได้?

[jokirito]

ทมิฬกันทั้งเรื่องจริงๆ 

[paulla]

นี่แหละ ที่เขาบอกว่า กรรมตามทัน.....ดาบนั้นคืนสนอง หึ หึ 

[โน๊อา]

ตาต่อตา ฟัน เลย ฟัน 

[kungyung]

ตกลงแล้วนายชลัชกะนายเมฆินใครทมิฬกว่ากันอ่ะ

[OT]

โห..ชลัช  โหดไปป่าว

[pongsj]

สะใจแทนจริงๆ

[zeen11]

กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส เริ่มชอบชลัช 

มันต้องอย่างนี้สิถึงจะมันส์ (ซาดิสต์ 555)

[maxtorpis]

สะใจ

[b_hihi]

ง่ะ


จะเป็นไงต่อเนี่ยะ


จิ้มรีบนด้วย

คิดถึง

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

ชลัชจะมาโหดอีกคนแล้วหรอเนี่ย

[reden]

ชลัช ไปช่วยพี่นินก๊อนนนน!!!!!........เด๋วเมฆินง้อสำเร็จ จบเรื่องกันพอดี เหอๆๆๆ

[nanao]

โหย นายชลัสโหดมากมาย

แต่ก็สมควรแล้วสำหรับคนชั่วช้าอย่างนี้

[cavalli]

สมกับ ที่เฝ้า ถวิลหามานาน แสนนาน



ตอนต่อไป ขอ ยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



แบบ ว่า จุใจ กันไปเรยยย น่ะ คร้าบบบบ



 

[amito]

ชลัชโหดได้ใจจริงๆ เอาคืนแบบฝังให้จมดินเลย

ชนินทร์กับเมฆินท่าทางจะต้องคุยกันยาว ทำเค้าไว้ซะเยอะ ก้องี้แหละ

[ALeX]

คืนนี้อาจมาต่อ แต่จะเข้ามาบอกว่า....


































นึกplotของนายชลัชออกแร้ว ไชโย!!!


แต่ยังไม่คิดแต่งตอนนี้ ทว่าขอบอก...ทมิฬกว่าภาคแรกอีก โฮะๆๆๆๆ



ผมโรคจิตมั้ยครับ? ชอบให้ตัวละครเอกร้ายกาจแบบมากๆๆๆๆอ่า มันสะใจดี เฮ้อ จิตป่วงมากเลยเรา -_-"

[Shumi]

ชลัช ว้าว ๆ ๆ จะเป็นยังไงนะ

[patee]

โหดเหมือนกันนะน้องคุณชนินทร์

จะโหดสู้พี่เมฆินทร์ได้หรือป่าว

[ranaways]

ต้องทมิฬ มากๆแน่เลยอ่ะ

[CocO naTtH mIlK]

ทำกันขนาดนี้เนอะ.....

[kungyung]

สรุปแล้วเรื่องนี้คนที่ร้ายที่สุดไม่ใช่ใครหรอก
เค้าผู้นั้นก็คือ......นายอเล็กซ์ผู้แต่งนั่นเองงงงงงงงงงงง
มาหลอกให้อยาก(รู้)แล้วก็จากปายยยยยยยย
 

[insomniac]

ชอบชลัชซะแล้ว
แต่ได้โปรดอย่าเอามา Y กับอรรถชัยน้า รับไม่ลงจริงๆ

[lomekung]

สาสมแก่ความเลว...

[Phakin23]

สุดยอดมากๆ มาต่อ นะครับ  ชอบที่สุดครับผม 

[ALeX]

ตอนนี้เบาๆ ช่วงนี้ยังไม่ค่อยมีอะไร รออีกสักสามสี่ตอนนะครับ








บทที่ 46






เช้าแล้ว ชนินทร์เริ่มกิจวัตรประจำวัน

“อรุณสวัสดิ์ครับ”

ร่างบางสะดุ้งโหย่ง ตกใจกับเสียงใหญ่ทุ้มๆที่ดังโดยไม่คาดหมาย

“คุณ!”

เมฆินในชุดลำลองทะมัดทะแมงก้าวมาใกล้ๆ ชนินทร์ขมวดคิ้ว

“ทำไม…ทำไมคุณถึงอยู่ตรงนี้?”

“ก็ผมพักอยู่ที่นี่”

คนตัวเล็กกว่าเบิกตากว้าง

“นี่…นี่อย่าบอกนะว่าคุณ…”

“ครับ ผมพักอยู่ที่นี่ ผมบอกคุณปู่คุณย่าว่าเป็นเพื่อนกับคุณกวิน เป็นเพื่อนกับคุณ…จะพักอยู่ที่นี่ตราบจนคุณจะกลับไปพร้อมกับผม”

ชนินทร์กำมือแน่น ตัวสั่นเทิมด้วยความโกรธ

“คุณ…คุณพูดว่าอะไรนะ…ไม่ได้! ผมไม่ยอม ผมจะไปบอกพวกท่านว่าให้ไล่คุณออกไป”

ร่างสูงคว้าเอวร่างบางไว้ ห้ามไม่ให้ไปไหน

“อย่าเลยครับ คุณกวินเขียนจดหมายฝากมาบอกท่านแล้วด้วยว่าให้อนุญาตผมพักที่นี่”

ชนินทร์หยุดขัดขืน ช็อค

“นี่…นี่มันอะไรกัน คุณวินก็ร่วมมือด้วยเหรอเนี้ย?...”

“ใช่…ไม่งั้นผมคงไม่มีวันเจอคุณที่นี่”

“ไม่ยุติธรรมเลย!”

ชนินทร์ทุบต้นแขนแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามของเมฆินจดหลุดจากการเกาะกุมได้

“เชิญเลย! คุณอยากทำอะไรก็ทำ ผมจะไปดำเนินชีวิตของผมต่อโดยไม่มีคุณ!”

เมฆินได้แต่มองตาม เขาเพิ่งรู้ว่าชนินทร์ปลูกผักช่วยปู่ย่า เอาบางส่วนไปขายได้เงินมาก็ให้ท่านทั้งหมด วันๆไม่ออกไปไหน อยู่แต่ในสวน ไม่รู้จักใคร มีเพียงคนสามคนที่นี่เท่านั้นที่รู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของชายหนุ่ม…

และนอกจากจะทำงานสวนงานไร่เล็กๆน้อยๆบางอย่าง ก็อาจจะช่วยสอนหนังสือทัตเทพ…หลานชายของปู่ย่า

เมฆินขมวดคิ้ว…ทัตเทพเข้ามายุ่งเกี่ยวกับ ‘คนที่เขารัก’ ตั้งแต่เมื่อไรกัน?

และดูจากท่าทาง การพูดจา คงสนิทสนมกันมาก

ออกจะปกป้อง…หึงหวง

เมฆินยิ่งยอมไม่ได้ คนที่มีสิทธิ์ครอบครองหัวใจของชนินทร์ มีเพียงเขาผู้เดียว เขาผู้เดียว!



เมฆินคอยช่วยงานชนินทร์ภายในแปลงผักทุกวัน ตอนเช้า เขาตื่นนอนพร้อมกันเสมอ

หลายวันผ่านไป…เมฆินช่วยยกถังน้ำ ช่วยพรวนดิ้น เข็ดรถกระกร้าผัก ทำงานทุกอย่างสารพัด กระนั้นก็ยังไม่ได้รับความสนใจจากชนินทร์อยู่ดี

ชนินทร์ทำเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ ไม่เคยพูดคุย ยุ่งเกี่ยว ไม่ชายตามอง หรือมีการสนทนาตอบโต้ด้วยเลยแม้แต่น้อย…

ตอนกลางวัน ชนินทร์จะเดินหิ้วปื่นโตกับข้าวที่คุณย่าแบ่งให้จากในครัว กลับมากินที่เรือนหลังเล็ก ซึ่งทุกครั้ง…จะไม่มีการแบ่งให้เมฆิน แม้ว่าจะมีการส่งสายตาตัดพ้ออ้อนวอนขออยู่ตลอดเวลาก็ตาม…

เมฆินต้องไปนั่งกินข้าวเหลือๆคนเดียวอยู่ใต้ร่มไม้ ไม่ห่างจากแปลงผัก พลางเฝ้ามองร่างบางขยับไปนู่นนี่โดยเหมือนไม่มีเขาอยู่…

ทั้งหมดพลางทำให้เมฆินนึกถึงเรื่องราวเมื่อหลายเดือนก่อน ความเลวร้ายที่เขาเอาของเหลือกินจากตนให้ชนินทร์กิน หลังจากทำงานมาทั้งวัน หิวก็หิว เหนื่อยก็เหนื่อย…แต่เขาตอบโต้ไม่ได้ ยิ่งคิดยิ่งช้ำใจ…ไม่สามารถบรรยายความทุกข์ทรมานที่เขาเคยกระทำไว้กับชนินทร์ได้เลยแม้แต่น้อย…

นี่น่ะหรือความรู้สึกท้อแท้...

นานวัน…เมฆินยิ่งอยากเข้าไปอยู่ใกล้ อยากให้ชนินทร์ยกโทษ…แค่ให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของเขาก็พอ ทำยังไงก็ได้ แค่พูดตอบเขาแบบถามคำตอบคำ ก็ยังดี…

เมฆินอยากทำให้ชนินทร์ประทับใจโดยการช่วยทำงานส่วนของชนินทร์ทั้งหมดให้ในวันหนึ่ง ชนินทร์ออกไปวัดกับปู่และย่า กลับมา เมื่อพบว่างานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ชายหนุ่มโกรธควันออกหู

“คุณทำอะไรของคุณ ทำอะไรของคุณ!”

ชนินทร์โกรธเกรี้ยว เมฆินหน้าเสีย ไม่กล้าตอบโต้ กลัว…

“คุณ…ไม่ดีใจเหรอครับ?”

“ไม่! รำคาญมากกว่า ต่อไปนี้…คุณอย่ายุ่งกับชีวิตของผมได้มั้ย ทางที่ดีรีบไปไกลๆจากหน้าจากสายตาของผมเลย ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก ไป! ไม่ต้องมีข้อแม้อะไรอีกทั้งนั้น แค่ไป!”

ออกปากไล่อย่างกับหมูกับหมา ไม่ถึงกับขั้นด่าว่า แต่มันก็เชือดเฉือนน้ำใจและหัวใจของเมฆินเต็มๆ

รู้แล้วล่ะซิ...ไอ้การพุ่งอารมณ์โมโหร้ายไร้เหตุผลใส่คนไม่รู้ประสีประสา มันเป็นยังไง...

ชนินทร์เองแม้ว่าจะเสียใจ…แต่เขาก็ไม่อยากให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก

ไม่เอาแล้ว…ความเจ็บปวดแบบเดิมๆ

“ไปซิ! ไม่ได้ยินผมเหรอ บอกให้ไป!”

“ผม…ผมขอโทษ ผมเสียใจ”

ชนินทร์กระฟัดกระเฟียดผ่านหน้าชายหนุ่มไป…ทั้งที่ทำดีแต่กลับโดนดุแบบนี้ เมฆินเริ่มน้อยใจ ทนไม่ไหว วิ่งไปดักหน้าร่างบาง

“เดี๋ยว! ทำไมคุณถึงใจร้ายแบบนี้ คุณไม่เห็นเหรอว่าผมอุตส่าห์ทำทั้งหมดนี่ก็เพื่อให้คุณดีใจ ให้คุณสบาย…อย่างน้อย…คุณก็น่าจะขอบคุณผมบ้าง”

เพียะ!

ใบหน้าคมคร้ามหล่อเหลาของเมฆินหันไปทางด้านหนึ่งตามแรงฝ่ามือของชนินทร์…

“ขอบคุณงั้นเหรอ…อุตส่าห์ทำงั้นเหรอ?”

“…”

“นั่นสำหรับการตบหน้า…ที่คุณเคยทำกับผมไว้”

“ผม…ผมขอโทษ”

เพียะ!

แม้ว่าน้ำเสียงของเมฆินจะราบเรียบ เจือปนความเสียใจสุดซึ้ง กระนั้นชนินทร์ก็ยังไม่วายตบหน้าเขา ทั้งที่ใจสั่นมือสั่น ปากคอราวกับจะเปล่งเสียงใดๆออกมาไม่ได้ ทั้งโกรธ โมโห และปวดหัวใจ…

“ขอโทษงั้นเหรอ? คุณขอโทษผม แล้วมันช่วยอะไรขึ้นมาได้บ้าง”

“ผมไม่รู้…ผมเสียใจจริงๆ”

“แล้วคุณรู้มั้ยว่าผมเคยเสียใจมากแค่ไหนบ้าง?...คงไม่หรอก เพราะคุณเอาแต่โกรธเกลียดผม พยายามทำร้ายผมทุกวิถีทาง ผมไม่โทษคุณหรอก…เพราะอะไรรู้มั้ยคุณเมฆิน? เพราะคุณมันเป็นคนมืดบอด ความอาฆาตแค้นของคุณบดบังไม่ให้คุณรับรู้หรือเห็นความจริง คุณมันผู้ชายใจร้ายบ้าอำนาจเอาแต่ใจ คุณ...มันผู้ชายใจดำแท้ๆ ไม่มีความเป็นสุภาพชนเอาซะเลย”

เมฆินยืนนิ่ง…ซึมซับความรู้สึกผิดเหล่านั้นไว้แต่เพียงผู้เดียว

“คุณเคยตบหน้าผมถึงสองครั้ง ทีนี้…เราก็หายกันแล้ว…”

ชนินทร์เดินหายลับเข้าไปในบ้าน ไม่สนใจว่าเขาจะเป็นเช่นไร…









โปรดติดตามตอนต่อไป

[kungyung]

บอกได่คำเดียวว่า "สะใจ"

[jokirito]

ไม่มีคำบรรยาย

[cavalli]

555555++



ก็อาจจะมีสักวันที่ฝันดีดี ก้ออาจจะมีสักทีที่ฟ้าบังเอิญเป็นใจ



ดวงตะวันสดใสพรุ่งนี้ ก้อคงส่งมาที่ฉัน

[amito]

ท้อแทนเมฆินอยู่เหมือนกัน ทำยังไงเค้าก้อไม่ยอมมอง

 

หรือจะบังคับลากตัวกลับไปพบแม่ที่ป่วยอยู่ อ้างว่าต้องให้ชนินทร์บผิดชอบดูแล

 

หรือจะจับปล้ำระลึกความหลังอีกสักรอบหนึ่งดีน้า

 

เราว่าหาทางพาตัวออกจากบ้านสวนนี่ก่อนดีกว่า ตรงนี้มันมีเด็กรบกวน ดูไม่ค่อยจะปลอดภัยไงไม่รู้

เอ อเล็กซ์ส่งชลัชมาช่วยปราบเด็กมั้ย เห็นบอกว่านึกพล็อตของชลัชออกแล้ว ส่งมาซ้อมมือก่อนก้อได้นะคะ