หัวข้อ: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ

[GAZESL]

อ่านตอนนี้ รู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มดีขึ้นมาแล้ว

สู้ต่อละกันนะเมฆิน

[maxtorpis]

อายเหมือนแรกรัก รักแรก ขำเว้ย

[viky_mama]

หูย พี่อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนที่ 1 แบบว่าติดงอมแงมมากค่ะคุณน้อง

ตอนแรกเกลียดพระเอกอย่างแรง  แต่ตอนนี้เห็นใจมากมายค่ะ เมื่อไหร่คุณรินจะหายงอนซะที รู้สึกจะนานไปนิดนะคะ

ส่วนน้องชลัลนี่ขอเดาว่าำภาคสองคู่กับลูกพิมพาหรือเปล่าเนี่ย หลานบุญธรรม 555+ (เดาไปเรื่อย)

[kungyung]

เอ่อ....อเล็กซ์ครับ
ถึงจะเน่า ก็เห็นเงาจันทร์ครับ
อิ้วววววววววววววววว

[Dee^daY]

ไม่เคยก็ต้องหัด..ฝึดไว้

ทีบางเรื่องไม่เห็นต้องฝึก..เป็นซะ

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

สู้ๆเว้ยยยยย

[White..BroccO]

ก็ง้อบ่อยๆสิ เค้าได้ใจอ่อน 

[CYPINUS]

ตอนแรกก็ไม่ชอบเมฆินนะครับ

แต่ตอนนี้เมฆินเริ่มอ่อนโยนกับชนินทร์แล้ว

เชียร์ให้ชนินทร์ใจอ่อนเร็วๆนะครับ 

แล้วใครจะมาดูแลหัวใจของชลัชนะ???

ชอบอ่านเรื่องแนวนี้ สนุกมากๆๆๆๆ ขอบคุณครับ 

[reden]

ทิฐิแรงขนาดนี้ เมฆินต้องหมั่น โอบ....กอด....จูบ.....ซุกไซ้ ให้เป็นกิจวัตรซะ รอให้เค้าอนุญาตเองคงอีกนาน 

[naoi]

  เล่นตัวจริง นู๋นินเนี่ย 

[three]

สู้ๆและกันคุณเมฆินพูดได้เท่านี้แหละ

[ALeX]

บทที่ 56






วันรุ่งขึ้น…


ชนินทร์ถือโอกาสตื่นแต่เช้าก่อนใคร ออกมายืนตากลมเย็นฉ่ำแสนสบายภายนอก เพื่อรอรับแสงอรุณแรกของวัน

เมฆินเองก็ตื่นแล้ว ความจริงเขาตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลยต่างหาก...ชนินทร์ก็อาจเจอปัญหานั่นเช่นกัน เพียงแต่ต่างคนต่างพยายามหลบหน้า แม้เมฆินจะยืนมองอยู่ห่างๆ อยากเข้าไปยืนเคียงข้างใจจะขาด แต่ความผิดที่ปักกลางอกนั้นทำให้เขาไม่กล้า...ไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้อง

ชนินทร์เหลือบมาเห็นตัวตนของเมฆิน

“คุณ!...”

ร่างบางสะดุ้ง คนตัวสูงเดินเข้าหาช้าๆ

“อรุณสวัสดิ์ครับ...”

ชนินทร์อึกอักไม่รู้จะพูดอะไร เลยเดินไปนั่งชมวิวห่างๆอยู่อีกมุมหนึ่ง

“คุณคิดถึงบ้านเหรอ?”

“…”

ชนินทร์คิดถึงที่นี่ต่างหาก แม้ว่ามันจะเป็นความทรงจำที่เลวร้ายก็ตาม...

“คุณคิดถึงใครอยู่?”

“อย่ายุ่งกับผมได้มั้ย”

เอ่ยอย่างรำคาญๆ

“คุณคงคิดถึงทัตเทพอยู่ล่ะซินะ”

น้ำเสียงที่เอ่ยอย่างราบเรียบไม่ได้แผงไว้ด้วยคำประชดประชันใดๆเลย ทว่ากลับทำให้อารมณ์โกรธของชนินทร์พุ่งพล่านขึ้นได้เต็มที่

“คุณนี่มัน!...ใช่ ผมคิดถึงเขา คิดถึงมากเพราะผมรักเขามาก”

“คุณพูดจริงหรือ?”

คราวนี้ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหา ใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ ชนินทร์ถอยออกห่างแววตาระมัดระวัง

“คุณอย่าโกหกนะ”

“ผมจะโกหกทำไม”

“แต่แววตาคุณมันฟ้องอยู่นี่ครับ”

เมฆินยิ้มอ่อนโยน เอื้อมมือขึ้นแตะใบหน้าขาวใสนั่น...รอยอุ่นๆกระตุ้นเตือนให้ชนินทร์ผลักแผงอกหนากำยำออกห่าง

“บ้าไปแล้ว ตั้งแต่เมื่อไรกันที่คุณอ่านใจผมออก”

“ก็ ตั้งแต่ที่ผมรู้ความจริงว่าคุณคิดยังไงกับทัตเทพน่ะครับ”

แววตาของเจ้าของร่างเล็กฉงน เมฆินต้องเฉลย

“คืนนั้นที่คุณเฝ้าไข้ผม แล้วคุยอยู่กับทัตเทพที่นอกชาน ผมรู้หมดแล้วครับว่าคุณกับเขาเป็นแค่พี่น้องกันจริงๆ”

ชนินทร์เม้มปากแน่น หน้าซีด

“นี่...นี่คุณแอบฟังหรือ ร้ายกาจจริงๆ!”

หันหลังหนี ทว่าเมฆินวิ่งตาม สวมกอดเอาไว้จากทางด้านหลัง ชนินทร์ออกอาการขัดขืนสุดฤทธิ์

“นี่ ปล่อยนะ!”

“คุณชนินทร์ อยู่นิ่งๆแล้วฟังผมก่อน ผมมีเรื่องจะบอกคุณในสิ่งที่คุณควรรับรู้”

ร่างเล็กสงบลงเล็กน้อย เมฆินยิ่งดึงเข้ามาใกล้...

“ผม...รู้ความจริงที่เกิดขึ้นกับอิงอรทั้งหมดแล้ว”

ชนินทร์สะอึก ใจเต้นแรง

“น้องสาวของผมเธอฆ่าตัวตายก็จริง แต่ไม่ใช่เพราะน้องชายคุณหรือว่าคุณ...แต่เป็นเพราะนายอรรถชัยเพื่อนชลัชต่างหาก”

“อรรถชัย?...”

“ครับ เพื่อนน้องชายคุณแอบชอบอิงอร แล้ววันหนึ่งก็มอมเหล้า...ข่มขืนเธอจนตั้งท้อง เธอเลยเสียใจต้องบอกเลิกกับชลัชแล้วหนีมาที่นี่...”

เหมือนลมที่เข้าผ่านหูและโชยออกไป ชนินทร์ใช้เวลาสองนาทีเต็มๆซึมทราบรับรู้ สีหน้าขาวซีดเกิดอาการช็อค

“เป็นไปได้ยังไง...”

“...ผมเองก็ช็อคเหมือนกัน”

“คุณรู้...รู้ตั้งแต่เมื่อไร แล้วทำไม...คุณถึงไม่แก้แค้นนายอรรถชัยล่ะ?” ปลายเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว

เมฆินถอนหายใจ

“ไม่แล้วครับ ผมเรียนรู้แล้วว่าการแก้แค้น หรืออยากให้คนอื่นเจ็บปวด นอกจากจะไม่ทำให้เราทุกข์น้อยลงแล้ว ยังไม่ก่อความสุขให้ใครหรือแม้แต่ตัวเองด้วย…ผมอยากให้เรื่องทุกอย่างจบสิ้น อิงอรเองก็คงอยากให้ผมอโหสิกรรม พอแค่นี้...ผมไม่อยากให้ความเลวร้ายที่ผมเคยทำไว้กับคุณเกิดขึ้นซ้ำซ้อนอีก...ผมคงโทษตัวเองไปจนวันตาย เหมือนตอนนี้”

มือใหญ่ประคองใบหน้าหล่อๆทว่าหวานเจือ ที่แววตามีหยาดน้ำเอ่อคลอ เชยขึ้นเบามือ

“แค่นี้...ผมก็รู้สึกเหมือนตกอยู่ในนรกทั้งเป็น”

“คุณ...รู้ด้วยหรือว่ามันรู้สึกยังไง...”

“...คงไม่ดีไปกว่าคุณ ชนินทร์ครับ ผมขอร้อง...เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่เถอะ...”

“...”

“ผมรู้นะครับว่าคุณยังรู้สึกเสียใจกับอิงอรอยู่ และเสียใจกับเรื่องที่ผมทำลงไป...แต่ขอโอกาสผมอีกสักครั้ง แค่สักครั้ง...”

ริมฝีปากแดงสดเลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ในสถานะที่อ่อนแอเช่นนี้...ชนินทร์พยายามต่อต้านความรู้สึกในใจ

“ไม่!”

เมฆินมีสีหน้าเจ็บปวด

“ผม...ผมไม่มีวันให้อภัยคุณ...ถ้าเป็นเรื่องจริง ทำไมคุณถึงต้องให้ผมกลับมาทรมานที่นี่ด้วย!”

“ผมไม่ได้บังคับคุณนะคราวนี้ แค่ขอร้องให้ช่วยดูแลคุณแม่เฉยๆ…”

“มันไม่ใช่หน้าที่ของผมเลย” ชนินทร์กล่าวเข้าข้างตัวเอง เริ่มงอแง

“แต่ผมไม่มีใครเหลืออีกแล้ว...”

ชนินทร์ปาดน้ำตา เชิดหน้าสูงขึ้น

“พิมพาไง...ภรรยาในอนาคตคุณไม่ใช่เหรอ?”

ชนินทร์กอดอก เบือนหน้าหนี ซึ่งเป็นอาการเวลางอนของเจ้าตัว

เมฆินรีบเข้ามาง้อ

“เปล่านะครับ ไม่จริงเลย! ผม...อาจจะเคยคบกับเขา แต่ทุกอย่างที่คุณเห็นไม่ใช่เรื่องจริงเลยสักนิด”

“ไม่ใช่เรื่องจริงอะไร คุณพาเธอเข้าโรงแรม...อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้หญิง เป็นดารา คุณไปรับผิดชอบเขานู่น”

“แต่ผมกับเขาไม่ได้มีอะไรกัน เขามอมยาผมแล้วจัดฉากให้เรื่องทุกอย่างดูเหมือนอย่างที่คุณคิด”

“ฮึ! ใครจะไปเชื่อเรื่องเห็นแก่ตัวที่คุณเที่ยวกุไว้ทั่ว”

“ถ้าไม่เชื่อนะครับ ถามคุณวินก็ได้...ทุกคนเขารู้เรื่องกันหมดแล้ว”

ปลายประโยคทำเอาชนินทร์มองค้อนเล็กน้อย เหมือนเขาเป็นคนหลังเขา รู้เรื่องทุกอย่างหลังชาวบ้านเสียหมด

“โธ่ ชนินทร์ ผมไม่ได้โกหกจริงๆนะครับ...” กระนั้นชนินทร์ก็ยังมีสีหน้าไม่เชื่อถือ “จะให้ผมทำอะไรก็ได้ ผมยอมทั้งนั้น ขอให้คุณเข้าใจว่าในตอนนี้ไม่มีใครจะสำคัญสำหรับผมมากไปกว่าคุณเลย...ผมสาบาน”

“...เออซิ มันไม่ใช่กงการธุระอะไรเลย ผมไม่อยากรู้หรอก”

“ถึงคุณไม่อยากรู้ ผมก็จะบอกครับ”

“เอ๊ะ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่เรื่องของผม”

“แล้วคุณออกอาการหึงหวงผมทำไม?”

มือบางผลักอกร่างหนา

“บ้า! ใครบอกผมไปคิดแบบนั้นกับคุณ”

“ก็คุณไง...คิด”

ชนินทร์เริ่มหน้าแดง

“นี่คุณ จำไว้เลยนะว่าผมไม่เคยแคร์คุณแม้แต่นิดเดียว”

เมฆินยิ้ม...ก็อาการแบบนี้มันคนกำลังหึงชัดๆ!

“ไม่แคร์แล้วโกรธทำไม?”

“ก็ผมแค่ไม่อยากให้คุณคบกับ...อ๊ะ!”

ชนินทร์ผลั้งปาก รู้สึกอายที่ถูกหลอกให้จนมุมจนเผลอหลุดความในใจออกมาได้ เมฆินยังคงยิ้มเงียบๆ

“คุณ...คุณมันร้ายกาจ!”

“เดี๋ยวซิครับ” เมฆินกอดร่างเล็กเอาไว้ “ชนินทร์ คุณหลอกตัวเองไปก็เท่านั้น...ยอมรับเถอะว่าคุณก็มีใจให้ผม”

“ทุเรศ! คุณนี่ช่างหลงตัวเอง คิดว่าคนอื่นเขาจะคิดเหมือนคุณ...คุณ มันบ้าอำนาจไม่มีเปลี่ยน!”

เมฆินเม้มปากบาง แววตาตัดพ้อ

“แต่ผมก็รักคุณจริงๆ”

“ไปรักคนอื่นโน้น…”

ชนินทร์เบือนหน้า ไม่สบตา เดินหลบเข้าบ้านในที่สุด

ใจเต้นแรง...ถ้าหากเรื่องทุกอย่างที่เมฆินเล่ามาเป็นความจริง...เขาก็ดีใจที่น้องชายไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้อิงอร สาวน้อยน่ารักคนนั้นฆ่าตัวตาย

และเมื่อตะกี้ หากพลาดอีกนิดหนึ่ง เขาคงยอมให้นายซาตานนั่นจูบเอาซะแล้ว

อันตราย...อันตรายเกิดไปสำหรับตอนนี้!

[CYPINUS]

ยิ่งใกล้กัน ยิ่งหวั่นไหว 

เมฆิน ขยันรุกอย่างนี้ ชนินทร์ ไม่รอดแน่

ดีกันเร็วๆนะครับ 

[Ferfa]

 :-[หวานแล้ว  ::ดีจาย

[kungyung]

คุณนินท์เริ่มใจอ่อนแล้วล่ะ

[White..BroccO]

เริ่มหวานแล้วล่ะ

รอตอน 61 น่ะ 

[jokirito]

ใจอ่อนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[nirun4]

  อีกนิดก็หายโกรธกันแล้ว 

[cavalli]

อีกนิดเดียว เมฆิน



จะสำเร็จ แร้ววว


เปงงกำลังใจ




 

[viky_mama]

น้อง ALEX น่ารักที่สุดเลย ตอนนี้ได้ใจเจ๊มาก  

ชนินทร์เริ่มใจอ่อนแล้ว แนะนำให้เมฆินรุกอย่างด่วน อีกนิดเดียวก็หายแล้วแน่นอน ลองอีกฝ่ายแสดงท่าทีหึงให้แบบนี้ ฟันธง!  

ตอนหน้าขอหวานกว่านี้กระชุ่มกระชวยหัวจายยยยย >O<

[DEMON3132]

มอบแต้ม 123 ให้ Alex ตอนนี้เริ่มหวาน แต่ชนินท์เริ่มใจอ่อนแล้ว
ตื้อต่อไปเมฆินรับรองสำเร็จแน่ ๆ บอกรักทุกเวลาที่เจอหน้ารับรอง
ไม่ใจอ่อนให้มันรู้ไปนะ .....จะรอวันที่ชนิทร์ใจอ่อนยอมรับรักของ
เมฆินแบบไม่มีเงื่อนไข.......

[LoveNineTeen]

greettttttttttttttttttttttttttttttttttttttttt

น้ำตาลมาอีกแล้ว มาเยอะๆนะเค้าชอบ 

[SoN]

^^

[alterlyx]

คุณชนินทร์ ก็น๊า ... รักเค้าไปแล้วซะขนาดนั้น
จะกั้นกำแพงให้ตัวเองอีกทำไมน๊า ... 
ลองเปิดใจอีกนิด
ใจอ่อนอีกหน่อย
ทุกอย่างก็ลงตัวแล้วน๊า ... 

[OT]

รอให้ชนินทร์ใจอ่อน
มากกว่านี้...

[paulla]

ค้าง เพคะ.......

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

เกือบไปแล้ว อีกแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง

[casperko]

คุณนินท์งอนน่ารักดี  เริ่มใจอ่อนแล้ว
 

เมฆินสู้ๆๆ  คนแต่งสู้ๆๆ 

[pongsj]

วิ้วววววววววววววววววววววววววตอนหน้าต้องหวานแน่ๆ

[everytime]

  เมฆินรุกฆาต หุหุหุ