หัวข้อ: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ

[maxtorpis]

อีกนิดน่า

[GAZESL]

ชนินทร์ ยอมรับมาเถอะ

ดูท่าทางแล้ว จะแถต่อไปไม่รอด55

[N19T]

ไม่มีใครทนปฏิเสธคนที่เราหลงรักได้หรอก ...

[amito]

พอชนินทร์ยอมฟังทุกอย่างจากเมฆินคงสบายใจมากขึ้น ถึงจะดูประชดประชัน เหน็บโน้นเหน็บนี่ แต่ก้อยังดีที่ชนินทร์ยอมต่อล้อต่อเถียงด้วย

ค่อยๆรุกคืบนะเมฆิน ใจเย็นๆไว้ก่อน พอมั่นใจเมื่อไหร่ค่อยรุกฆาต 

[CorNnE PRiNCeS]

รอตอนต่อไป


อิอิ



ผู้ร้ายปากแข็งชะมัด


 

[OT]

วันนี้มาต่อไหมเนี่ยยย

อยากอ่านนนน

[ranaways]

อีกแล้ววววววววววว

ทุกทีไป ชนินทร์ 


ทำเสียเรื่องหมด

[astral]

เกือบแล้วววว น้ำแข็งจะละลายแล้ว 

[nanao]

ชนินทร์อย่าหลอกตัวเองอีกเลยคร้าบ  ^^

[naoi]

นู๋นิน นี่งอลนานไปล่ะ ต้องโดนๆๆ   

 

[patee]

พยายามเข้านะเมฆิน ใกล้เข้ามาแล้ว

[doomare]

มีหึง

หมีงอน

ใกล้แล้วๆ

[kei_kakura]

มันแต๊ก๊ะ   

พ่อแง่แม่งอล  อิอิอิอิอิ   

[ALeX]

บทที่ 57








ชนินทร์ยังคงช็อคอยู่กับความจริงที่ว่า อรรถชัยเป็นพ่อของเด็กในท้องอิงอร

ร่างบางครุ่นคิด เดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงโรงอาหาร

จริงซินะ...ตั้งแต่กลับมาถึงไร่แห่งนี้อีกครั้ง เขายังไม่ได้ปรากฏตัวให้ใครเห็นนัก

เข้าจากทางด้านหลัง พอให้มุมที่สังเกตถึงความวุ่นวายในโรงครัวดังเช่นครั้งเก่า...ชนินทร์ขนลุกซู่เมื่อภาพความทรงจำหวนกลับมา

“อ้าว พ่อ...”

หญิงสูงวัย ผิวคล้ำ ร่างท้วม...คนที่พอจำเค้าลางคร่าวๆได้ว่าคือป้าไผ่ เดินเข้ามาทางด้านหลังชนินทร์

“สวัสดีครับป้า”

ชนินทร์ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ป้าไผ่ทำตาโต รีบห้าม

“อย่าคะคุณนิน อย่า เดี๋ยวนายมาเห็นเข้า”

“ป้าจำผมได้ด้วยหรือครับ?”

ชนินทร์ไม่ค่อยแปลกใจ แม้คนเหล่านี้จะเป็นคนบ้านนอกคอกนา ไม่ค่อยรู้จักมารยาทอะไร แต่ที่พวกเขามีคือความจริงใจที่มีมอบให้กัน

“โธ่ จำได้ซิคะ แล้วนี่คุณนินมาทำอะไรตรงนี้ร้อนๆไปนั่งดีกว่า”

หญิงชราทำท่าเกรงใจจนชนินทร์รู้สึกอึดอัด

“เอ่อ ป้าไผ่ครับ...คือ ไม่ต้องพูดเป็นทางการกับผมก็ได้ คนกันเอง”

“ไม่ได้หรอกคะ...ตอนนี้ป้า ไม่ซิ ทุกคนรู้หมดแล้วว่าคุณนินเป็นใคร”

ร่างเล็กถูกจับให้นั่งลง มีน้ำโรยดอกมะลิเย็นๆส่งให้ทันที

“นี่...ทุกคนรู้หมดแล้ว รู้ได้ยังไงครับ?”

“ก็...นายสั่ง บอกไว้ว่าต้องดูแลเหมือนเจ้านายคนหนึ่ง” ป้าไผ่นั่งลงกับพื้น กอดเข่าชายหนุ่มไว้ “แต่ก่อน...ป้าอาจไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร สิ่งที่ป้าทำล่วงเกินไป ต้องขอโทษคุณนินด้วยนะคะ”

คนสูงวัยกว่านั่งอยู่ที่ต่ำเยี่ยงนี้ ชนินทร์รีบพยุงกายท้วมๆขึ้นมาระดับเดียวกัน

“ป้าไผ่ ไม่ได้นะครับ ผมคือชนินทร์คนเก่า ป้าไผ่ปฏิบัติต่อผมเหมือนเดิมเถอะนะครับ”

“โอ๊ย ไม่ได้หรอกคะ เดี๋ยวไม่งั้นนายดุเอาแน่ อุ๊บ!...”

ได้ยินดังนั้น ชนินทร์คอแข็งหน้าตึงขึ้นมาทันที

“เขาสั่งมาหรือครับ?”

“ปะ...เปล่าหรอกค่ะ เอ่อ ช่างมันเถอะนะคะ”

“ฝากไปบอกเขาด้วยนะครับ ว่าผมไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งอะไรจากเขาอีกแล้ว ผม...ในตอนนี้กับตอนนั้นมันคนละคนกัน…”

ป้าไผ่หน้าเจื่อน

“ค่ะๆ”

ชนินทร์มองไปรอบๆ...ไม่ว่าจะเห็นคนงานทางไหน ก็มองกลับมาด้วยแววตาสงสัยและเคารพยำเกรง

ร่างบางถอนหายใจ

“ป้าไผ่มีอะไรให้ผมช่วยบ้างครับ? เผอิญคุณผกาท่านหลับอยู่ ผมพอว่าง”

เห็นกระถินสดวางอยู่ในชาม รอเด็ด เจ้าตัวไม่รอช้าลงมือทำทันที

“โอ๊ยๆ ไม่ได้นะคะคุณ เดี๋ยวนายเห็นเข้า...”

ชนินทร์เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ไม่หยุดงาน

“ช่างเขาซิครับ ตอนนี้เขาต่างหากที่ต้องเกรงใจผม”

ป้าไผ่ถึงกับแอบยิ้ม คงจริงอย่างที่ ‘นายอีกคน’ ว่า...ตั้งแต่ชนินทร์กลับมา ดูเหมือนว่าเมฆินจะลดความเกรี้ยวกราดต่อใครๆลงอย่างมาก ตอนนี้คนงานทำงานได้อย่างไม่เสี้ยวสันหลังทุกครั้งที่นายใหญ่เดินตรวจความเรียบร้อย ทว่าพวกป้าไผ่ที่ห้องเครื่องดันโดนเอ็ดเอาบ่อยๆ...นายสั่งมาบ่อยครั้งว่าอาหารไม่ถูกปาก แต่หลายคนลงความเห็นเพราะนายกินไม่ลงเองต่างหาก

สาเหตุคงเพราะ...ร่างบางที่ผินหน้ามองไปยังท้องทุ่งข้างหน้าในขณะนี้...

นายเคยกินไม่ได้...นอนไม่หลับ ถึงกับขนาดลุกออกมาเดินตรวจไร่ตอนกลางดึกมาแล้ว...ป้าไผ่ไม่เคยเห็นนายเป็นเยี่ยงนี้มาก่อนตั้งแต่เล็กจนโต ยิ่งหมู่นี้นายเหมือนพยายาม...จะตามง้อและคอยเอาอกเอาใจชนินทร์ไปเสียทุกเรื่อง

“คุณนินคะ...ป้าขอถามอะไรหน่อยซิ”

“ครับ?”

“คุณนินกับนายทะเลาะอะไรกันหรือ?”

ชนินทร์สะอึก ตอบไม่ถูก

“อย่าหาว่าป้าละลาบละล้วงเลยนะคะ แต่ป้าดีใจ ที่ตั้งแต่คุณนินกลับมาได้แค่ไม่กี่วัน นายเมฆอารมณ์มั่นคงขึ้นเยอะ ป้าอยากแนะนำว่า...คนรักกันต้องพูดต้องจา อย่าหันหลังใส่กัน”

“ป้าไผ่! ผม...ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเขา ผมไม่ได้รักเขา!...”

ผู้อาวุโสกว่ามองดวงตาหล่อคมที่คล้ายกับจะปกปิด ทว่าความรู้สึกข้างในที่แท้จริงนั้นกักกั้นไว้ไม่อยู่จริงๆ...

ป้าไผ่ส่ายหน้า โธ่...ก็เห็นอยู่ทนโท่ว่ารัก...

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ป้ารู้”

“ป้าครับ ผมกับเขาเป็นผู้ชาย! เอ่อ...เราไม่ได้เป็นอะไรกัน!”

ถึงแม้จะเป็นชนบท แต่คนผ่านโลกใช้ชีวิตมาจนอายุล่วงจนถึงบัดนี้ย่อมไม่มีทางถูกหลอกจากดวงตาของคนปากไม่ตรงกับใจแน่

“ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ คนรักกัน”

“แต่มันผิด!”

“ไม่ผิดหรอกค่ะ ความรักไม่มีวันผิด” ป้าไผ่เดินไปมองผู้ชายร่างสูง ที่นั่งอยู่บนโขดหินไกลออกไปในท้องทุ่ง...ทอดสายตาไปยังพื้นที่โล่งกว้างมีแสงแดดอ่อนๆทอแสงสาดส่อง...เมฆินกำลังเงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วยิ้มกว้างกับตัวเองคนเดียว...

“นายเมฆไม่เคยเป็นแบบนี้...” ชนินทร์ได้แต่ฟัง นั่งเหม่อลอย สักพักมีเด็กกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเป็นลูกของคนงานในไร่ วิ่งเล่นกันไปจนใกล้โคนต้นไม้ที่เมฆินนั่งพักอยู่ เด็กๆจำได้ว่าพ่อแม่ย้ำหนักหนาว่าห้ามเข้าใกล้ ‘นาย’ เป็นอันขาด ทำให้ว่าวที่สาวเล่นมาติดบนต้นไม้ เด็กคนหนึ่งถึงกับหน้าเสีย ถอยห่าง กลัวลนลานจะร้องไห้เอาเสียให้ได้

“ตายจริง เด็กพวกนี้นี่ บอกแล้วไงว่าอย่ามาวิ่งเล่นแถวนี้!”

ป้าไผ่กำลังจะก้าวออกไป ทว่า...ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้น มองเด็กๆครู่หนึ่ง...ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมขึ้นไปหยิบว่าวส่งคืนเจ้าของ...เด็กน้อยยกมือไหว้แล้วกรูหนีไป...

ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ในใจเขาตอนนี้...รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนกรีดบาดแผลนับร้อยลงไปตลอดหลายปีที่ผ่านมา...ความรู้สึกสะท้อนใจ ทำไมในอดีตเขาถึงต้องปิดกั้นตัวเองถึงขนาดนั้น แล้วดูตอนนี้ซิ...เขาเป็นคนไม่มีใคร ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครต้องการ...

เขานี่เกิดมาเสียชาติเกิดชะมัด...

คนที่แอบมองอยู่ถึงกับอึ้งงัน ป้าไผ่ถอนหายใจออกมาพร้อมรอยยิ้ม หันไปทางชนินทร์ที่มีรอยหยาดน้ำใสเอ่อคลอขึ้นมาเล็กน้อย เจ้าตัวรีบเบือนหน้าหนี

“เห็นมั้ยคะ? ว่านายเองก็เปลี่ยนแปลงตัวเองได้...อย่างน้อยก็เพื่อตัวเขาเอง”

ใช่...เขาอาจจะเปลี่ยนไป เขาอาจจะมีชีวิตที่มีความสุขมากขึ้น...

แต่สำหรับชนินทร์ ความรู้สึกเดิมๆกลับยากที่จะเปลี่ยนแปลง

อยากโกรธเกลียดเขามากกว่านี้ ทว่าหัวใจที่เรียกร้อง เตือนให้รีบกลับไปซะ...กลับไปสู่ชีวิตจริงที่เขาอยู่ ไม่ใช่ที่นี่

สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยความทรงจำเลวร้าย ชนินทร์อ่อนแอ จนไม่สามารถคิดอะไรได้ทั้งนั้น...

“คุณนินเป็นเหมือนน้ำเย็นสะอาด ที่ช่วยชำระล้างความเคียดแค้นดั่งเพลิงในใจนายเมฆ…คุณนินไม่รู้ตัวเหรอคะว่าคุณเป็นเสมือนสิ่งที่ดีที่สุดที่เคยเกิดขึ้นในไร่แห่งนี้ โดยเฉพาะในชีวิตของนายเอง…”

“ผม…ไม่มีความสำคัญสำหรับเขา”

“ใครบอกล่ะคะ ป้าน่ะไม่เคยเห็นนายเมฆเป็นแบบนี้ นายใจเย็นขึ้น อ่อนโยน อย่างที่คุณนินก็ได้เห็นกับตาแล้ว” ป้าไผ่นั่งลงข้างๆ “นายเมฆเปลี่ยนไปแล้ว เพราะคุณนิน…คุณนินคือทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเขา”

เมฆินเหม่อมองอีกสักครู่…กระทั่งรู้สึกได้เมื่อมีสายตาสองคู่จับจ้องมา เมฆินหันมามอง ชนินทร์ลุกหนีทันที

ป้าไผ่พูดทิ้งท้าย

“คุณนินคะ…อย่าปล่อยให้ความทุกข์ในอดีตมาทำลายชีวิตในปัจจุบันของเรา ความผิดพลาดที่นายเมฆทำไว…จะถูกชดใช้ด้วยหัวใจที่นายมีต่อคุณ…อย่าบอกเลยว่าความรักของคุณกับนายเมฆเป็นสิ่งที่ผิด ความรักไม่มีสิ่งใดผิด…รอให้รักเสียก่อน ต่อให้ใครมาขวาง เราก็ไม่อาจปฏิเสธหัวใจตนเองได้หรอกค่ะ”

ชนินทร์ขมวดคิ้วก่อนจะเดินหันหลังจากไป…

[cavalli]

 


มาต่อ ไวไว เน้อออ



 

[CYPINUS]

ช่วงนี้เมฆินต้องขยันทำคะแนน ให้ชนินทร์ใจอ่อนเร็วๆนะ 

[astral]

"นายอีกคน" นี่มันใครหว่า แม่ของเมฆินเหรอ ???

ป้า ต้องเป็นศิราณีมาก่อนแหงๆเลย

[ranaways]

ป้าไผ ชนะเลิศศศศศศศศศศศศศศศศศศศศศ


เริดสุดๆอ่ะ

[DEMON3132]

สงสารทั้งนินทั้งเมฆ เมื่อไรจะปรับความเข้าใจกันได้
เมฆก็ลดความร้ายกาจลงมาแล้ว นินก็น่าจะอภัยให้ได้เพราะ
ต่างคนต่างก็รักกัน เมฆผิดที่ทำร้ายนินเพราะความอาฆาต
พยาบาท แต่ที่ทำไปก็เพราะรักและสงสารแม่+น้องที่ต้องสูญเสียไป
และทำร้ายนินไปโดยไม่รู้ ฉะนั้น แม้นินจะอภัยให้เมฆ เมฆเองก็ยังคง
รู้สึกผิดอยู่ในใจตลอดไป  ถ้านินมัวแต่ใช้ความทิฐิแล้วเมื่อไรชีวิตจะ
มีความสุขเสียที เศร้าและทุกข์มานานแล้ว น่าจะมีความสุขกันได้
เพราะคำคำเดียว "ให้อภัย"
.......มาต่อเร็ว ๆ นะค้าบจะรอ...........

[kei_kakura]

เหอๆๆ   ป้าพูดถูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

love is forgive and forget 

[jokirito]

ใจอ่อนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[ДηοηγМ]

 


ให้คนแต่งจ้า




อยากให้ยอมตามใจตัวเองเร็วๆ จัง

[White..BroccO]

ป้าพูดได้ใจมากๆ 

[alterlyx]

คุณนินขา ยอมพี่เค้าเถอะ
ถึงจะเจ็บปวดเพราะเค้าแค่ไหน

แต่วันนี้ คนที่เคยทำร้าย

พร้อมที่จะรักคุณนิน หมดทั้งหัวใจแล้วนะ 

[naoi]

  ป้าไฝ่ แหล่มเลย 

[amito]

บางครั้งเราเอาตัวหมกมุ่นอยู่ในปัญหาจนเกินไปทำให้ไม่เห็นทางออก พอมีคนมาแนะนิดเดียว แหมทำไมมันแก้ง่ายจัง

เหมือนผงเข้าตาต้องให้คนอื่นเขี่ยให้นั่นแหละค่ะ

ตอนนี้ตาชนินทร์ได้รัการเขี่ยผงโดยป้าไผ่แล้ว ตาใสเชียว

เมฆิน ตอนนี้แหละ รุกคืบอีกหนึ่งดอก อดทนไว้นะ เส้นชัยอยู่ข้างหน้าแล้วจ้า

[SoN]

^^

[dragonfly08]

ยอมรับหัวใจตัวเองเถอะนะชนินทร์ อยากอ่านตอนสาหวีดกานบ้างแย้วอะ

แต่มะรู้จามีป่าวแบบว่า "ผู้ชายหัวใจทมิฬ" กานทั้งน้าน

[Ryuse]

ถึง คุณอาคนเล็ก

บทนี้ขอชมจากใจครับว่า "ชอบ"

ไม่ใช่ว่าบทอื่นไม่ชอบนะครับ เพียงแต่ว่ารู้สึกมัน . . . นั่นแหละ เคยมีคนคอมเม้นต์ไปแล้ว

บทนี้ดีครับ ให้คนอื่น(คนนอก)เป็นคนบอกคนที่คอยปิดกั้นอารมณ์ ความรู้สึกตัวเอง อยู่อย่างชนินทร์

ภาษาบทนี้ถึงจะติดภาษานิยายไปนิด คือไม่ใช่ภาษาพูดน่ะครับ แต่ใช้ได้สวยงามครับ

แล้วมาอัพต่อไวๆนะ รออยู่อย่างใจจดใจจ่อเลยล่ะ

[maxtorpis]

คนเขียนครับ ผมเห็นควรให้จัดสรรงบประมาณให้ป้า ซักสามหมื่นล้านบาทคัีบ พูดถูกใจมาก ตรง