คือว่าผมอยากซื้อนิยายของเขา แต่วันนี้ไปแล้วเขาไม่ขายให้ผม เพราะผมสมัครสมาชิกไม่ได้ เว็บเขาเสียเจ๊งบ๊งผมพยายามสมัครแล้วแต่ไม่ได้
ใครเป็นสมาชิกขอชื่อหน่อยได้ป่ะครับ เขาบอกถ้าน้องมีเพื่อนก็บอกชื่อสมาชิกขจองเพื่อนได้ ค่าเท่ากัน
อยากอ่านเรื่อง รัชทายาทอ่ะ!
บทที่ 64
…แสงจันทร์สาดส่อง ชนินทร์นอนหนุ่นแผงอกเมฆิน หัวเราะคิกยามเมื่อเมฆินทอดสายตามอง
“อะไรครับ?”
ชนินทร์ลากไล้ปลายนิ้วลงบนผิวเนียนเรียบตึงแน่นไปด้วยมัดกล้ามงดงาม
“สายตาที่คุณมองผม...เหมือนเด็กตัวน้อยๆ”
เมฆินแอบหน้าแดงเขินอายๆ ก่อนจะซุกลงไปหาชนินทร์ทำเสียงออดอ้อน
“ครับคุณนินของเมฆ”
เมฆินไม่เคยแทนตัวเองว่า ‘เมฆ’ ต่อหน้าชนินทร์มาก่อน...นั่นยิ่งทำให้หัวใจของชนินทร์อุ่นวาบพองโต รับรู้ว่ามีกันและกันอย่างสมบรูณ์แบบแล้วทุกห้องหัวใจ
นิ่งเงียบ เมฆินกล่าวน้ำเสียงสำนึกผิด
“ขอโทษนะ…ผมลืมไปแล้วว่าครั้งสุดท้าย เอ่อ…คือผมคิดถึงคุณมาก หวังว่าผมคงไม่ได้ทำให้คุณเจ็บ?”
ชนินทร์ส่ายหน้า เล่นกลุ่มผมอ่อนนุ่มสีเข้มของอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู
“และผมอยากขอโทษสำหรับทุกสิ่ง ที่เคยทำให้คุณเจ็บปวด”
“ผมเองก็ต้องขอโทษคุณ ที่ปล่อยให้ความเจ็บปวดแทบจะคร่าชีวิตเราทั้งสองคน”
“คุณจะให้อภัยผมมั้ยถ้าผมจะบอกว่า…ไม่รู้ว่าความรักเป็นเช่นไร ผมไม่เคยรักใครนอกจากคุณ คุณคือคนแรกและคนเดียว”
ชนินทร์หัวเราะทั้งน้ำตา “ทำไมผมต้องให้อภัย?”
เมฆินโผล่หน้าออกจากผ้าห่มที่คลุมกายทั้งสอง “เพราะผมรักคุณ...เห็นแก่ตัวเกินกว่าจะแบ่งปันคุณกับใคร ไม่อยากทำให้คุณร้องไห้ หรือเจ็บปวด...จนวิ่งหนีผมไปอีก”
ยิ้มกว้างเผยฟันขาวสะอาดเรียงในแสงนวล มือใหญ่เคลื่อนลงไปยังร่องรอยของบทรัก นิ้วเรียวหยอกเย้าจนชนินทร์หลับตาพริ้ม เมฆินสัมผัสปากทางนุ่มๆอุ่นร้อนที่ทำเขาตายสยบแทบเท้า สิ้นฤทธิ์ได้ทุกครั้ง
ชนินทร์ไม่ยอมแพ้ แต่แทบไม่ต้องพยายามควรหาความเป็นชายโดดเด่นใต้ผ้าห่มซึ่งเมฆินกระเหี้ยนกระหือรือต่อความสนใจของชนินทร์ ทว่าต่อมาต้องดึงมือออกไม่ทันเนื่องจากเขายังไม่อยากจบเกมเร็วเกินไป ใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเกด้วยความซ่านเสียว
เมฆินยิ้มร่าดึงร่างบางเข้ามาแนบชิด
“และคุณจะให้อภัยมั้ยหากผมจะบอกว่า ผมห้ามใจไม่ให้…ทำแบบนั้นกับคุณอีกครั้ง…ไม่ได้เลย”
ชนินทร์แทบจะพูดไม่ออกยามเขาสอดใส่ตัวตนใหญ่โตแข็งขมึงเข้ามาอย่างรวดเร็วทว่านุ่มนวล ไม่ทันให้ตั้งตัว
“ขี้โกง...!” ชนินทร์ซบหาเมฆินอย่างจะอ้อน
เมฆินยิ้มบาง พลิกกายชนินทร์ขึ้นมาไว้บนตัวและเริ่มสูญเสียการควบคุมเกมส์ให้แก่อีกฝ่าย
“สัมผัสผมซิ...”
ชนินทร์ทำตาม ลากฝ่ามือไปตามผิวเรียบตึงแข็งแกร่ง อุดมไปด้วยมัดกล้ามสวยแนบลำตัว
ชนินทร์กดร่างหนาไว้เมื่ออีกฝ่ายจะพยุงกายขึ้นจูบ ใบหน้าครามเข้มแดงเมื่อไม่ได้ดั่งใจทว่ายังสงบราบเรียบ
“คุณเซ็กซี่ชะมัด” ชนินทร์ถึงกับเอ่ยคำพูดร้อนแรงออกมา จนเริ่มกระดากอาย เขินจนหน้าแดง
“ทำไมคุณต้องอาย? มองตาผมซิ” เมฆินเชยคางอีกฝ่ายให้สบตา “มองตาผม แล้วคุณจะรู้ว่าผมรักคุณมากแค่ไหน”
ชนินทร์เหมือนโดนนัยน์ตาสีเข้มนั้นดึงดูดไว้ จนเผลอลืมตัว ยามเมื่อเขาประทับจุมพิตร้อนแรงทว่าอ่อนหวานลงมา ร่างบางอ่อนยวบสยบภายในอ้อมแขนอดีตมัจจุราชหนุ่ม...
มือใหญ่ลากเลื่อนไปบริเวณบั้นท้ายเนียนสวยกลมกลึง...ขยับจังหวะนำทางจนทั้งสองเคลื่อนสู่จุดหมายเดียวกัน
ชนินทร์ล้มลงอย่างหมดเรี่ยวแรงบนตัวเมฆิน ซึ่งดึงอีกฝ่ายเข้ามากอด
ผ่านไปสักพัก ชนินทร์ฟังเสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ จู่ๆก็เกิดอยากเล่นพิเรนท์ขึ้นมา...
“ผม...อยากลองอะไรบางอย่าง”
“อะไร?” เสียงเมฆินงัวเงียเล็กน้อย
“ผมอยากรู้ว่าถ้าแกล้งคุณแบบนี้...” มือเล็กค่อยๆลูบไล้ตามกายแกร่ง ผ่านหน้าท้องแบนราบแน่นไปด้วยความแกร่งแห่งชายชาตรี จนถึงลำกายที่แม้ไม่แผลงฤทธิ์ก็ใหญ่โตเหมาะสมกับรูปร่างของเมฆินอยู่ดี...
“เอ่อ...” น้ำเสียงของเมฆินสั่นพร่า อาการง่วงงันหายเป็นปลิดทิ้ง
“ผมเคยรู้มา...” ชนินทร์จ้องมองด้วยความแปลกใจปนเขินอาย ก่อนจะใจเต้นระรัว...กลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อท่อนลำในมือน้อยเบ่งขยายแข็งดุจเหล็กกล้า
“คุณนิน...”
เมฆินครางลึก แหงนหน้าไปข้างหลัง ใจเต้นโครมครามเมื่อปากอุ่นร้อนครอบครองส่วนยอดที่มีสัญญาณรักร้อนๆไหลออกมา...คนที่ปรนเปรอเขาด้วยปากนั้นช้อนสายตาขึ้นสบตามอง แม้ใบหน้าจะแดงก่ำแต่แววตากลับมุ่งมั่นเปี่ยมไปด้วยความรัก...
“หยุด...อ๊า...ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว...”
ชนินทร์ถอนริมฝีปากออก ลูบบริเวณลอนสะโพกสวยงามเบาๆเป็นบริเวณกว้าง ก่อนจะตวัดลิ้นสีชมพูสร้างความเสียวปลาบให้กับฝ่ายนั้นอีกครั้ง
สีหน้าของเมฆินเหยเกไปด้วยแรงอารมณ์...ความรู้สึกอ่อนไหวลึกซึ้งและความทรมานที่ไม่อาจปลดปล่อยได้เนื่องจากชนินทร์ควบคุมเขาอยู่นั้น ส่งผลให้เนื้อตัวของเขาแดงก่ำ โดยเฉพาะความเป็นชายที่บวมเขม่ง
“อ๊ะ!”
ในที่สุดชนินทร์ก็ไม่สามารถห้ามเมฆินไว้ได้อีกต่อไป สิ่งที่ถูกกักกั้นไว้ท่วมท้นออกมาจนหมดในที่สุด...เมฆินถึงกับคำรามดังลั่น เป็นความสุขที่ทอดเวลายาวนานและรุนแรง...ชนินทร์ลิ้มรสชาติตัวตนของเมฆินหมดสิ้น
เมฆินต้องนอนจับลมหายใจอยู่นานนับนาที ก่อนจะต้องกำมือแน่นอีกครั้งเมื่อชนินทร์จู่โจมอีกรอบเพราะท่อนลึงค์ของเขาไม่ได้ลดขนาดลงเลย
“พอครับ...” ร่างสูงใหญ่ดึงร่างเล็กออกมา กอดแน่น...คนหน้าแดงจัดอึกอักๆ ดูเหมือนอึ้งๆกับการกระทำของตน
“ขมวดคิ้วทำไมครับ?” เมฆินกระซิบถามข้างหู สุ้มเสียงทุ้มใหญ่อ่อนโยนแลดูเป็นห่วง
“อย่าปล่อยให้ผมทำแบบนั้นอีก...” งุดหน้าเขิน ทุบคนตัวใหญ่เบาๆ “ผม...”
“โอเคครับๆ” เมฆินเป็นฝ่ายยอมแพ้ แอบยิ้มบานแทบหุบไม่ไหว “เรานอนคุยกันก็ได้ครับ...แต่มันยอดเยี่ยมมากๆเลยนะ”
เมฆินกอดอีกฝ่ายไว้จากทางด้านหลัง ผ่อนลมหายใจ แต่รู้ว่าอีกฝ่ายก็ยังไม่หลับตาลง
“ความจริงผมมีเรื่องจะต้องสารภาพกับคุณ...”
เมฆินเอ่ยเสียงแผ่วเบา แต่หนักแน่น ก่อนจะจูบหัวไหล่กลมกลึงและซอกคอขาวเนียน
“อะไรเหรอครับ?” น้ำเสียงชนินทร์หวาดหวั่นขึ้นมาทันที
“อันที่จริง...ผมอยากพาคุณมาที่นี้ เพื่อมอบของสิ่งหนึ่งให้คุณ ก่อนที่ผมอาจจะไม่มีโอกาสอีกต่อไป…”
ชายหนุ่มขยับลุกขึ้น เอื้อมมือไปยังโต๊ะตัวเล็กที่ตั้งอยู่ข้างเตียง หยิบซองจดหมายสีขาวออกมาจากลิ้นชัก
“นี่ครับ...เป็นจดหมายของผม ที่เขียนถึงคุณตอนที่คุณจากไปครั้งแรก...ผมเขียนถึงคุณแต่ไม่มีความกล้าจะส่งไปสักที”
ชนินทร์ลุกนั่งกำลังจะเปิดอ่าน เมฆินกระแอ่มไอเกาหัวอายๆ
“เอ่อ ความจริงมันเป็นจดหมายสารภาพความในใจของผม...คุณอาจจะไม่อยากอ่านต่อหน้าผมตรงนี้”
คนได้รับจดหมายมองตาก็รู้ ได้แต่ยิ้มกริ่ม ขดตัวในอ้อมกอดเขาเหมือนลูกแมว
“คุณอายผมเหรอ?”
เมฆินพยักหน้างึกงักแทนคำตอบ
“ก็ได้ครับ” ชนินทร์เลือกที่จะเก็บเอาไว้อ่านคนเดียว
มีชนินทร์นั่งอยู่ในอ้อมกอด เมฆินหลับตาลงซุกไซ้อีกฝ่ายอย่างหวนหา...เขาเหมือนได้กลับบ้าน เป็นสถานที่ที่เขาอยากใช้ชีวิตอยู่ตลอดไปจนวันตาย...
“คุณรู้มั้ย...ผม...ผมรักใครไม่เป็นหรอก”
เสียงทุ้มดังกระหึมผ่านแผงอกสู่แผ่นหลังชนินทร์ เขารับรู้ได้ถึงความขมขื่นของคนที่ขึ้นชื่อว่า ‘รักใครไม่เป็น’
“ผมไม่เคยมีความรัก ผมไม่เคยรักใครมาก่อน บางครั้ง...ผมไม่รู้จะต้องทำยังไงถึงจะเรียกได้ว่าเป็นความรัก”
ไม่แปลกใจเลย ทำไมในอดีตเมฆินถึงทำตัวร้ายกาจต่างๆนานา
“ผมขอโทษที่ผมทำไม่ดีไว้กับคุณสารพัด ผมขอโทษจริงๆ…”
เสียงปลายท้ายสั่นเครือ หยาดน้ำตาใสๆอุ่นร้อนรินไหล ยากนักที่จะเห็นยามผู้ชายอกสามศอกอย่างเมฆินร้องไห้แบบนี้
ชนินทร์เป็นฝ่ายกอดปลอบ
“ไม่เป็นไรแล้วครับ ผมให้อภัยคุณ ผมไม่เคยโกรธเกลียดคุณเลยแม้แต่วินาทีเดียว”
“จริงเหรอ?”
“ครับ...มันคงเป็นเพียงความน้อยใจ...น้อยใจที่คุณไม่รักผมเลย”
“โธ...ถ้าเราสองคนปรับความเข้าใจกันเร็วกว่านี้ คุณคงไม่เจ็บปวด” เมฆินกวาดสายตามองไปยังใบหน้าคนที่เขารัก มองดวงตาคู่สวยนั้นที่มองเขากลับมาด้วยแววตาเทิดทูนบูชา มองริมฝีปากอิ่มที่พร่ำบอกคำว่ารักกับเขา...นี่คือชนินทร์ คือคนที่เขารักสุดดวงใจ
“ตอนผมเป็นเด็ก ผมไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไรเพราะต้องช่วยงานคุณพ่อ…”
เมฆินหวนนึกถึงเรื่องราวในอดีตอีกครั้ง
“คุณพ่อของผม...ท่านดุมาก กวดขันเขี้ยวเข็ญผมทุกอย่าง เพราะผมเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัว ผมต้องเรียนหนังสืออยู่ที่บ้านไม่เหมือนเด็กทั่วๆไป ต้องทำตามกฏระเบียบที่เคร่งครัดทุกอย่าง...ผมอาจจะเป็นคนขี้โมโห แต่ที่ผมหงุดหงิดหรือเกรี้ยวกราดก็เพราะบางครั้ง...บางครั้งผมเจ็บใจ เจ็บใจที่ผมเข้ากับใครไม่ได้เลย”
“จนกระทั่งพ่อของผมตาย ผมต้องลุกขึ้นยืน ต้องคอยเป็นเสาหลักคำจุนครอบครัว ผมตามลำพัง...ไม่ได้มีเวลาไปวิ่งเล่นกับเด็กคนอื่นๆ ไม่ได้ฝันในสิ่งที่ตัวเองฝัน ไม่ได้มีสิทธิร้องขอเวลาอยากได้อะไรทั้งสิ้น”
“ผมเลยประชดตัวเอง ประชดทุกคนรอบตัว...ไม่มีใครอยากคบไอ้เมฆคนไม่มีเหตุผล หรือลูก...ลูกไม่มีพ่ออย่างผมหรอกครับ...”
“ผมกลายเป็นคน...น่ารังเกียจ ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม เป็นคนในโลกที่ปิดตายแบบนี้…”
ชนินทร์กอดคนพูดแน่น
“บางครั้ง...เหตุผลก็ไม่จำเป็นสำหรับทุกๆสิ่งเสมอไปหรอกครับ” ชนินทร์เอ่ยลอยๆ
“แต่ไม่มีใครเข้าใจผม” เมฆินหลับตาลงพร้อมหยาดน้ำตารื้นคลอเบ้า “คุณรู้มั้ย? พวกเด็กคนอื่นชอบล้อผมว่าลูกไม่มีพ่อ...ผมเลยไม่ค่อยมีเพื่อน ผมเรียนมหาลัยได้แค่สองปีผมก็ลาออกกลับมาอยู่ที่ไร่นี้ ผมทนไม่ได้...ผมเข้ากับใครไม่ได้เลย”
เล่าไป...ชนินทร์ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
เมฆิน...ชีวิตของผู้ชายที่โดดเดี่ยวเดียวดาย ถึงแม้มีครอบครัวที่หลงเหลือแต่ก็ราวกับอยู่ตามลำพัง ปิดกั้นตัวเองเนื่องมาจากแผลในหัวใจลึกๆ
สงสาร...สงสารจับใจ
“ผมเคยอยากร้องไห้...บางครั้งผมอยากจะเข้าไปกอดแม่...บอกท่านว่าผมเหนื่อย ผมกลัวเหลือเกิน...แต่ผมทำไม่ได้ นั่นไม่ใช่ผม”
“คุณทำได้เมฆิน...คุณเปลี่ยนเพื่อตัวคุณเองได้ ผมจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ”
“สัญญานะ” เมฆินปาดน้ำตาให้อีกฝ่าย
“สาบาน”
ชนินทร์กอดเมฆินแน่น ฟังแต่เสียงหัวใจเต้นตามลำพัง เป็นความสงบสุขที่ไม่ต้องการแลกกับความสุขอื่นใดอีก
คนขี้แยสูดจมูก หลังจากอีกฝ่ายคอยปลอบลง ปรับอารมณ์ใหม่
“แล้ว...ทำไมคุณถึง...ชอบผมได้ล่ะ?” ชนินทร์ถามเสียงไม่มั่นใจ
“รักต่างหากล่ะครับ ผมรักคุณเพราะตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยเห็นใครจิตใจดีเท่าคุณมาก่อน จะให้ถึงขั้นนางเอกก็ว่าได้” เมฆินหัวเราะเมื่อ ‘นางเอก’ ค้อนขวัก “คุณห่วงใยดูแลทุกคนโดยไม่ตัดสินว่าเขาจะดี เลว หรือรวย จน...ความดีที่แท้จริงในตัวคุณทำให้ผมตื่นตะลึงในตอนแรกๆ...จนต่อมาผมรู้ว่านี่คือรัก...ผมขาดคุณไม่ได้”
“คุณอาจเป็นคนสุดท้ายที่จะทิ้งผมไป...ทั้งที่ผมทำร้ายคุณสารพัด แต่แววตาคุณไม่โกหกเลยสักครั้งว่าคุณคิดกับผมยังไง ผมต่างหากที่โกหกตัวเอง คุณห่วงใยคนอย่างผม แลตาลงมาที่ผู้ชายนิสัยเสียอย่างผม...ผมรักคุณอย่างไม่มีข้อสงสัยเลยครับ”
คนฟังได้ยินถึงกับใจเต้นตึกตัก รู้สึกพองโตอบอุ่นอย่างประหลาด
“อีกอย่าง” เมฆินยิ้มกริ่ม “คุณเป็นคนแรกของผมด้วยนะ”
“หา?!” ชนินทร์ผลักอีกฝ่ายออก “คะ...คุณว่าไงนะ”
“ใช่...เอ๊ะ หรือว่าคุณเคย...”
ชนินทร์ทุบอีกฝ่ายดังอึก
“จะบ้าเหรอ! ผมไม่เคย...”
“งั้นก็แสดงว่าเราเป็นคนแรกของกันและกันน่ะซิ” เมฆินดึงอีกฝ่ายเข้ามาหอมแก้ม ยิ้มระบายทั่วใบหน้า
“ผมก็แค่คิดว่า...ช่างเถอะ เพียงแต่คุณห้ามนอกใจผมอีกนะ รู้มั้ยว่าตอนคุณคบกับพิมพา ผมหึงคุณแทบแย่”
“ว๊าว จริงซิ? มิน่าคุณถึงแอบตามผมไปทั่ว...แสดงว่าได้ผลจริงๆ”
“ยังจะพูดเล่นอีก!”
“โอ๊ยๆ พอแล้วครับ ผมล้อเล่นต่างหาก ผมไม่เคยมีอะไรกับใครเลยจริงๆ...นอกจากคุณแล้วทั้งตัวและหัวใจของผม...ยกให้ไปตั้งนานแล้วครับ”
แขนหนาวาดทาบร่างอีกฝ่ายไว้ ริมฝีปากร้อนๆพร้อมจะบรรเลงบทรักที่ก่อตัวอย่างวาบหวามขึ้นอีกครั้ง
“ผมเป็นของคุณตลอดไป...”
โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
