i'm sorry for being late...
หลังจากผลสอบประกาศ ช็อคไปเยย...
อยากจะบอกว่า อาจมาลงช้า เพราะมีหลายๆอย่างต้องทำต่อจากนี้ไปอ่ะครับ
ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยเด้อ
บทที่ 21
ชลัชเห็นพี่ชายของตนกลับบ้านเช้า หรือไม่ก็ไม่กลับเลยบ่อยขึ้น
ชนินทร์ไม่เคยเป็นแบบนี้
เขาเป็นอะไรไป?
ทว่าเนื่องจากชลัชเป็นคนไม่ชอบยุ่งเกี่ยวเรื่องของใคร เขาจึงไม่ตั้งคำถามจริงๆจังๆเกี่ยวกับเรื่องนี้เสียที
ส่วนชนินทร์นั้น…ที่เขาไม่กลับบ้าน เพราะเขาไม่อยากกลับ
เขาอยากออกไปนั่งตามบาร์ ดื่มเหล้า เพื่อให้เมา…ให้ลืม ให้ลืมทุกสิ่ง
บางวันเขากลับไม่ได้ ก็เปิดห้องนอนพัก
ไม่ใช่ทุกวัน บางครั้งเขากลับบ้านมาแล้ว รู้สึกนอนไม่หลับ นอนที่ไหนก็ไม่หลับ
เขาเครียด…คิดถึงแต่เรื่องเดิมๆซ้ำไปเวียนมา ทำให้ไม่ได้พักผ่อน แม้ว่าจะอยากมากก็ตาม
มันคือความทรมานที่ไม่มีวัน...ที่ใครจะรับรู้
บ่ายวันหนึ่งเขาถึงกับสร้างความประหลาดใจให้เลขาฯสาว ด้วยการลาครึ่งวันออกไปนอกบริษัท…
เดินเที่ยวห้าง ชายหนุ่มไม่รู้ว่าต้องการอะไร เพียงแค่เดินดู…ผ่อนคลาย ก็เท่านั้น
…สายตาพลันกวาดไปโดนชายรูปร่างสูงใหญ่กับหญิงสาวร่างระหงคู่หนึ่ง คุ้นตา…แต่ไม่เชื่อว่าขนาดมาเดินห้างยังต้องเจอหน้ากัน!
ชนินทร์จำได้ หญิงสาวคนนั้น…พิมพา!
หัวสมองแล่นเร็ว…น้องชายของเขากลับมาจากต่างประเทศแล้ว
ไม่รู้ว่านายชลัชจะรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?
ชนินทร์เผลอ สบสายตากับคู่คมกริบ…แหวกผ่านระยะห่างที่อยู่ไกลออกไป กระนั้นเขาก็ยังหนาวยะเยือกไปทั่วทั้งร่าง
ร่างโปร่งหลบสายตาทันที…เขาคงไม่รู้! เพราะไม่มีใครตามมา ชนินทร์หันหลัง เดินฉับๆหนีไป
ก้าวขึ้นรถ ใจเต้นแรง…พิมพา…พิมพาเดินควงอยู่กับเมฆิน
นี่มันอะไรกัน?
เมฆินรู้สึกหัวเสีย เมื่อได้รับข่าวว่าชนินทร์กับกวินนักพบเจอกันเป็นประจำ และฝ่ายนักสืบหนุ่มชอบไปหาที่ออฟฟิศบ่อยๆ
เขามีสายสืบอยู่ใกล้ตัวชนินทร์โดยที่ไม่รู้ คอยรายงาน…และพบว่าชนินทร์กับกวินสนิทกันถึงขนาดยอมให้พบได้แม้จะห้ามรบกวนก็ตาม…
วันทั้งวัน เมฆินรู้สึกว่ามองอะไร ก็อยากทำลายทิ้งเสียให้หมด
หงุดหงิด…ทำไมชนินทร์ต้องยอมให้หมอนั่นเข้าพบได้คนเดียวด้วย?
ชนินทร์ออกมานั่งดื่มตามปกติ…
เสียงเพลงคลอเคล้าอารมณ์ เครื่องดื่มเย็นๆ เสียงพูดคุยของผู้คน พอทำให้เขารู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว และมีชีวิตขึ้นมาบ้าง
ชายหนุ่มกะจะชวนกวินออกมานั่งคุยกันด้วย แต่อีกฝ่ายติดงาน เลยออกมาไม่ได้
นั่งเงียบๆเพียงลำพัง มีสาวๆมากมายเข้ามาพยายามจะทำความรู้จักกับเขา…เพียงแต่ตอนนี้กลับไม่มีอารมณ์สักนิด
เสียงหัวเราะของคู่รักคู่หนึ่งดังแว่วเข้าหูมา คุ้นหู…ชนินทร์หันไปทันที
เมฆิน พิมพา!
ร่างสูงเดินควงแขนคนหุ่นแบบบางเข้าไปนั่งที่ พิมพานั่งลง สั่งเครื่องดื่ม แล้วเอากายไปทางชายหนุ่มอย่างสนิทสนม…
เป็นเจ้าของ!
“พิมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
ร่างระหงลุกออกไป เมฆินนั่งเอนกายเต็มโซฟา ในมือมีแก้วใสอยู่…กวาดสายตามองไปรอบๆ พลันสะดุดลงที่แผ่นหลังคุ้นตา
ไม่รู้ว่าจะเจอกันที่นี่?
แต่จะว่าไป เขาก็รู้สึกคิดถึงอยู่เหมือนกัน
ของเล่นแสนสนุกของเขา!
“มาทำอะไรที่นี่?”
กระซิบข้างหู ชนินทร์พยายามทำใจดีสู้เสือ
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ”
ลุกหนี เขาจะกลับแล้ว ทว่าเมฆินจับแขนไว้
“เดี๋ยวซี่”
“นี่ ปล่อยผมนะ!”
เมฆินขึงแรงเบาๆ ก็เอาชนินทร์อยู่หมัด
“นี่ลืมไปแล้วหรือ? ว่าข้อตกลงของเราคืออะไร”
ชนินทร์กำมือแน่น
“ข้อตกลงอะไร? คุณพาพิมพามา…คุณยุ่งกับเธอ!”
“อ้อ ใช่ ก็ผมเปลี่ยนใจแล้ว ทำไมหรือ?”
“คนไร้สัจจะ!”
“อย่าว่าแต่ผมเลยคุณชนินทร์…คุณเองก็ผิดข้อตกลง คุณยังพูดคุยคบหากับนายนักสืบอะไรนั่น อย่านึกนะ…ว่าผมจะไม่รู้”
จ้องหน้ากัน เมฆินมองซ้ายขวา
“ไปคุยกัน”
“ไม่ ปล่อยนะ! คุณไปอยู่กับคนที่คุณแย่งมาจากคนอื่นเถอะ”
ชนินทร์กระแทกเสียง เมฆินยิ้มยวน
“อย่าบอกนะว่าหึง? นี่ อย่าทำงี่เง่าไปหน่อยเลย ไปกับผมดีๆเดี๋ยวนี้”
“ฝันไปเถอะ…ผมเกลียดคุณ!”
“ไม่สนใจหรอก จะไปไม่ไป? อย่าให้ผมใช้กำลังนะ ไป!”
ปลายเสียงกดต่ำอย่างข่มขู่ ทำให้ชนินทร์จำใจต้องออกจากร้าน ตามเขามาขึ้นรถ มุ่งหน้าไปตามเส้นทางเดิม…
“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ…ปล่อยผม”
“ใครบอกว่าผมจะคุยกับคุณ”
เมฆินปลดเข็มขัดนิรภัย เอี้ยวตัวมาจะจูบ
“ไม่! ผมจะไม่ยอมอะไรคุณอีกแล้ว…ปล่อยนะ!”
เมฆินสั่งให้ยอมดีๆ แต่อีกฝ่ายไม่ทำตาม ทำให้เกิดเหตุการณ์ชุลมุนขึ้นเล็กน้อย
เมฆินสนุกกับการได้บีบบังคับอีกฝ่าย…ทว่าชนินทร์กลับยิ่งรู้สึกทรมาน ไม่อยากเจอเขามากขึ้นทุกที
เจอทำไม…ถ้าทำให้หัวใจปวดร้าวขึ้นทุกครั้ง?
กระดุมเม็ดสุดท้ายหลุดจากรังดุม...ชนินทร์ผลักแผงอกเปลื่อยเปล่าก่อนจะถาม
“แต่พิมพา…”
ใบหน้าแดงก่ำของเมฆินส่ายไปมา “ผมจัดการเองได้ ไม่ต้องสนใจหรอก…”
เมฆินถามคำถามตัวเอง…
นี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่?
ดีใจ…สนุกหรือ? ที่ทรมานอีกฝ่ายแบบนี้
เขาเป็นอะไรไป ทำไมนะ…ความแค้นที่ต้องการมอบให้ กลับย้อนมาทำร้ายความรู้สึกของเขา
แล้วที่ไม่พอใจเรื่องนายกวินอะไรนั่นอีก
เขาหึงหรือ?
บ้า…เขาไม่มีวันหึงใคร โดยเฉพาะร่างบางในอ้อมกอดขณะนี้
ชายหนุ่มขยับกาย…เข้าสวมกอดร่างบางอุ่นๆอย่างเช่นที่เคย แต่คราวนี้มือใหญ่ลูบล้ำไปตามแผงอกอีกฝ่าย
ภายใต้ฝ่ามือหนาใหญ่…เมฆินพบว่ามีบางอย่างกำลังเต้นแรงๆ…เป็นจังหวะที่ชัดเจน
“ทำไมใจเต้นแรงจัง?”
ชนินทร์เอี้ยวกายหลบหนี แสดงว่าเขาก็ยังไม่หลับเช่นกัน…ก่อนจะหลุกหนี คว้าผ้ามาคลุมส่วนล่างของตัวเอง
เมฆินตามออกมายังระเบียง ลมหนาวพัดมา จันทร์แจ่มกระจ่าง…ชนินทร์นั่งกอดเข่าอยู่บนพื้น
“ทำไมมานั่งตรงนี้?”
ไม่ตอบ…เพียงแต่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเครือ
“ผมไม่ชอบแบบนี้…”
“แบบไหน?”
“แบบที่คุณทำ…คุณกอดผม!”
เมฆินยิ้ม
“ทำมากกว่านี้ คุณยังชอบมัน”
“ไม่จริง!”
“อย่าโกหกนะคุณชนินทร์ ผมรู้…”
ชนินทร์ลุกขึ้น ต่อหน้าร่างแกร่ง ขณะนี้…ความกลัวเริ่มหดหาย
“คุณหลอกผม คุณหลอกว่าคุณจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของน้องชายผม แต่คุณกลับคิดจะแย่งพิมมา แล้วคุณก็ทำจริงๆ”
“เปล่านะ เธอบังเอิญรู้จักกับผม”
เมฆินยิ้มอย่างมีเล่ห์ ชนินทร์รู้ทัน
“รู้มั้ย…คุณมันเลว”
“เลว แล้วไง?”
“คุณทำเหมือนผมเป็นสิ่งไม่มีชีวิต ที่คุณจะหลอกใช้ปั่นหัวอย่างไรก็ได้…แบบนี้ใช่มั้ยที่คุณอยากให้ผมเป็น?”
น้ำตาหยาดหนึ่งไหลลงอาบแก้ม…
“ผม…ผมอยากหนีไปจากคุณ ผมเกลียดคุณ คนกักขฬะ!”
“กักขฬะ? แต่คุณก็ชอบ…”
“ผมบอกว่าไม่ชอบ! คุณมันวิปริต คุณมันเลว!”
เมฆินดึงร่างบางเข้ามากอด ปราบพยศการขัดขืนเล็กๆน้อยๆได้อยู่หมัด
“วิปริต…งั้นคุณก็เป็นด้วย”
อาจจะใช่…เขาชอบชนินทร์
แต่ไม่ใช่การผูกผันทางใจ…ทางกายต่างหาก ชนินทร์เปรียบเป็นเครื่องมอบความสุขทางกายให้กับเขาอย่าง…ยอดเยี่ยม
จุมพิศนุ่มๆ อ่อนโยน บรรจงมอบให้อย่างเชื่องช้า
ต่อต้าน ขัดขืนไป…ก็เท่านั้น
“เรากลับเข้าไปข้างในกันเถอะ…”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
