บทที่ 27
เช้ามืด เมฆินตื่นขึ้น
หันมองร่างบางที่หลับสนิทจากกิจกรรมเมื่อค่ำคืน…แพขนตาหนาปรือเล็กน้อยเมื่อต้องแสงไฟหัวเตียง
เมฆินยิ้ม…มีความสุข
พอรู้ว่า ‘รัก’…เขาก็ยิ่งนึกอยากย้อนเวลากลับไป
อยากแก้ตัว อยากขอโทษเรื่องเลวร้ายต่างๆที่กระทำ
ชนินทร์คงไม่มีวันยกโทษให้เขาแน่…
เมฆินให้ชนินทร์นอนพักต่อ โดยการก้มลงจูบข้างแก้ม แล้วล้มตัวลงนอนเคียงข้าง ผ่อนลมหายใจ…หลับอีกตื่นหนึ่งจนถึงรุ่งเช้า
เมฆินเป็นฝ่ายเข้าครัว ทำอาหารเช้าเตรียมรอใครบางคน
กระนั้นอีกฝ่ายก็ยังไม่ตื่น
เข้ามาในห้องนอน ชนินทร์ยังนอนอยู่
เมฆินวางถาดอาหารลง ก้มลงแตะร่างเปลือยเบาๆ
“ตื่นได้แล้วล่ะ…”
ไม่มีท่าที เมฆินยิ้มกริ่ม ก้มลงใช้ริมฝีปากทาบทับยอดอกสีโอล์ดโรสเบาๆ…จึงเริ่มรู้สึกตัว
“คุณ…ทำอะไรน่ะ?”
“ก็ปลุกคุณไงครับ เก้าโมงแล้ว ตื่นเถอะ”
พอได้ยิน ชนินทร์ก็ตาสว่างทันที อาการงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้ง
“เก้าโมงแล้ว?!”
ทว่าร่างสูงใหญ่กลับผลักให้ร่างบางเอนกายกลับที่เดิม
“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงๆคุณก็เข้าทำงานไม่ทันแล้ววันนี้…อยู่กับผมเถอะ”
เมฆินส่งถาดอาหารให้ ชนินทร์รับมามองงงๆ มีซุบเห็ด ขนมปัง กาแฟหอมกรุ่นหนึ่งแก้ว
“อะไรกัน?”
“อาหารเช้าไงครับ กินซิ”
เมฆินนั่งมองข้างๆ…ส่วนชนินทร์มองอย่างระแวดระวัง ก่อนจะลงมือจิบกาแฟ แล้วค่อยๆตักซุบเห็ดเข้าปาก
เงียบ…เมฆินไม่จำเป็นต้องพูดอะไร เพียงแค่มอง…แล้วก็มีความสุขจนยิ้มออกมาได้
“คุณทำเพื่อผมทำไม?”
ชนินทร์อิ่มแล้ว เพียงแค่สงสัย…จู่ๆทำไมเขาถึงต้องมาทำดีด้วย
“ก็…”
เมฆินเองก็อ้ำอึ้ง…ชนินทร์เพิ่งเคยเห็นเขาเป็นแบบนี้
“ก็…ไม่มีอะไรหรอก! ผมจะไปอาบน้ำแล้ว คุณก็ด้วย”
“เดี๋ยว…เดี๋ยวซิ นี่เรากำลังจะไปไหนกัน”
“ไปซื้อของใช้เข้าบ้านไง”
ชนินทร์ตาโต
“แล้วทำไมผมต้องไปด้วยล่ะ?”
“ก็…คุณจะได้ไม่ไปเดินซื้อของกับคนอื่นไง ถามได้”
เมฆินไม่อยากสารภาพ ว่าเขาเป็นคนขี้หึง
ทั้งหึง ทั้งหวง…เขาไม่อยากคลั่งตายถ้าต้องเห็นชนินทร์เดินเคียงกับใครอื่น
เลยลากร่างบางออกมาซื้อของใช้ ณ ห้างชื่อดัง รถเข็นถูกเข็นโดยชนินทร์ ทำให้คนเข็นถึงกับแหว
“คุณซื้อ ก็ต้องมาเข็นซิ”
ร่างสูงเดินเอามือไขว้หลัง…ความจริงเขาไม่ค่อยสันทัดสักเท่าไร อีกอย่าง…เขาก็เกลียดการเดินอยู่ในสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านเยี่ยงนี้
“คุณน่ะแหละ ผมจะเลือกซื้อของ”
ทว่า สินค้าที่เมฆินเลือกส่วนใหญ่ไม่เข้าข่าย ‘ของใช้ในบ้าน’ เอาเสียเลย ชนินทร์เห็นแล้วอดไม่ได้ ดึงแขนเสื้อคนตัวใหญ่
“นี่ๆ ผมว่าคุณมาเข็นดีกว่า เดี๋ยวผมเลือกของให้เอง”
ชนินทร์ทำหน้าดุๆใส่ เมฆินไม่ตอบโต้ ทว่าพอลับหลังแล้ว…เขาแอบยิ้มอารมณ์ดี
“แชมพูคุณหมดหรือยัง? ต้องซื้อมั้ย?”
“หมดแล้ว…เอาสองสามขวดเลยนะ”
“ขวดใหญ่แบบนี้ คุณใช้หมดเหรอ?”
“หมด ก็เพราะคุณใช้ด้วยไง”
คำตอบถึงกับทำให้ชนินทร์หน้าแดง
เมฆินรู้…ขานั้นชอบสระผม
ชนินทร์ไม่กล่าวอะไรอีก เพียงแค่หยิบมาตามจำนวนที่เขาบอก
“…สบู่ล่ะครับ?”
“หมดแล้ว…ผมไม่ใช่สบู่เหลวนะ ผมแพ้สบู่เหลว…”
เนื่องจากสบู่ก้อนนั้นวางอยู่สูง ชนินทร์เป็นคนไม่สูงมากนัก เขาจึงต้องเขย่งเท้า แต่ยังไงก็เอื้อมไม่ถึงอยู่ดี
จู่ๆเมฆินก็เข้ามายืนข้างหลัง แนบชิด…ชนินทร์ชะงัก เมื่อร่างสูงเอื้อมหยิบสบู่ให้อย่างง่ายดาย
ร่างเล็กหันมา เมฆินก็ยังไม่ขยับออก แถมยังยิ้มอีกด้วย
“ถอยไปซิ”
ใกล้กัน…ใกล้กันมาก จนสัมผัสได้ถึงไออุ่นของแต่ละฝ่าย
กายแนบกาย ทำให้ภาพบทรักที่ผ่านๆมาแวบเข้าในสมอง
ชนินทร์หน้าแดง ส่วนเมฆินยิ้มบาง…
จ่ายเงินเสร็จ เมฆินบอกให้ชนินทร์นั่งรอ เขากลับมาพร้อมกับไอศกรีมคนละโคน
“ขอบคุณนะ…ที่วันนี้ออกมาช่วยผมซื้อของ”
นั่งมองผู้คน…เมฆินไม่กล้าสบตา เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะสามารถมองทะลุเข้าไปในหัวใจ
ชนินทร์รู้ตัวดี…เมฆินไม่มีวันหมดแค้น
หากเขาตายแทนความผิดของน้องชายได้ เขาก็จะทำ
…ไม่อยากโกหกตัวเอง…ว่าสักวันจุดจบของความรู้สึกอ่อนหวานลึกซึ้งแบบนี้…จะต้องมาถึง
เปรียบเสมือนทางขนานที่ไม่มีวันบรรจบกัน…
ชนินทร์ไม่รู้แน่ชัดว่าชลัชเป็นสาเหตุหรือเปล่า?
เพราะเรื่องเข้าใจผิดต่างๆนานา…บางทีชนินทร์ก็รู้สึกท้อแท้ใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะความรู้สึกของหัวใจ ชนินทร์คงไม่อดทนถึงขนาดนี้
ถ้าเขาไม่ได้ ‘รัก’ ใครบางคนเข้าแล้วล่ะก็…เขาคงไม่ยอมโดนทำร้ายแบบนี้!
โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
