หัวข้อ: [นิยาย] ผู้ชายหัวใจทมิฬ

[shibao]

ว๊ายยยย

สั้นได้ใจ

อ่านอยู่ 2 นาทีจบ

มาต่ออีกนะคับ

อยากเห็นการแก้แค้นที่สาสมกว่าเดิม

 

[ALeX]

เยี่ยมม


สมๆๆ พิมพา

ได้ฟิวเหมือนกับอ่าน นิยาย แจ่มใส ที่เป็นวรรรกรรม ผู้ใหญ่อะ


ติดตามๆ

เดี๋ยวนะ เป็นอะไรกับคนที่แข่งเดอร์สตาร์อ่ะเปล่า?


ผมกับเขาจบโรงเรียนเดียวกันมาอ่ะครับ


ผมOSK 127 (ไม่อยากเชื่อเลยว่าOskแล้ว...)


เป็นskอ่ะเปล่าอ่าครับ ?

[nanao]

ท่าทางจะต้องงมีตอนอรรถชัยมาแก้แค้นอีกใช่ไหมเนี่ย

อ่านตอนนี้แอบสงสารนายเมฆินหน่อย ๆ แฮะ

[akike]

มาอีกแร้ว

ไอ้แค้นฝังลึก

จาฝังไปไหน

เมื่อไหร่จาได้เห็นฉากหวีทๆๆของคินกับคุนนินอีกเนี่ย

[CHOKUN]

สมน้ำหน้านังพิมพา แล้วเมฆินจะไปง้อชนินทร์หรือเปล่าอยากรู้อ่ะ รอตอนต่อไปนะ

[menano]

555555555555555555555

สมน้ำหน้าหมดทุกคนเลย

ทั้งพิมพา ทั้งอรรถชัย  รวมเมฆินด้วย

มาสำนึกได้ก็สายเสียแล้ว

โสน้ำหน้า 5555555555555

แต่ว่าอรรถชัยยังไม่ยอมเลิกราอีกนะเนี่ย

เป็นไรมากม้ายยยยยยยยยยยยย

[kungyung]

ยิ่งอ่านยิ่งมันส์
 
นายเมฆินกว่าจะรู้ตัวก็สายเกินไปแล้ว สมน้ำหน้าจริงๆๆ

[Bessonova]

 

[cavalli]

สมน้ำหน้าทุกๆๆ คน ที่โง่ แบบว่า ต่ำตม มากมายเรยย



เค้าเข้ามาไห้เรา เรียนรู้ แต่เค้าไม่ได้เข้ามาไห้เรา ครอบครอง



 




มาต่อไวไว น่ะคร้าบบ

[Markkii~Mewon]

มาต่อแล้วๆๆ

ฮ่าๆๆ

นิยายเล่มละสิบสองบาท หมิวก็เคยอ่านเหมือนกัน

อ่านของแม่ อะ ฮ่าๆๆ

แต่แบบนั้นมันจะออกแนวเป็นคล้ายๆเรื่องสั้น

ใจความของเนื้อเรื่องมานจะรวบรัดอ่า

ไม่มีหลายตอนเหมือนแบบนี้

เป็นกำลังใจให้ค่ะ


เชียร์ ๆๆๆ กวิน เจ๋งง

ตอนแรกนึกว่ากวินชอบ ชนินทร์ซะอีกก

หรือว่าใช่หว่า

๕๕

[patee]

จะสายไปไหม คุณเมฆินท์ 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ยกนิ้วให้เลยยิ่งเขียนยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ

[Ryuse]

อ่านแล้วยิ่งรู้สึกว่า ทำไมเมฆินมัน . . . แบบนี้อ่ะ เฮ้อ~ ดีแล้วล่ะชนินทร์ หาคนใหม่มาเย้ยเลย จะสาแก่ใจคนอ่านมากๆคร้าบ



ป.ลิง ALEX อย่าคิดมาก ปองคุงก็เขียนส่งเหมือนกัน แต่ไม่ใช่สนพ.นี้อ่ะ มันเกร่อไปหน่อย ลองที่ใหม่ๆเผื่อสำนวนเราจะเข้าตาใครซักคน

เหมือนเพื่อนๆที่นี่ที่ชอบงานของALEXคุงไง

[OT]

เก่งจัง เรื่องไม่ยืดเลย
อ่านแล้วชอบ ๆ

สะใจ ๆ แต่ก็แอบสงสาร
เมฆินเมื่อกัน พระเอกมักจะโง่
ในเรื่องที่ไม่สมควรโง่

เหอ ๆๆๆ

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

ดีจังที่ชลัชไม่ใช่คนไม่ดี หุหุ

[pongsj]

เป็น osk ด้วยเหรอเนี่ยห่างกับพี่10ปีพอดีเลยน่ะคับเนี่ย อิอิ

[White..BroccO]

อ๊ากกกกกกกก ทำไมไม่รีบไปน๊า

ไอ้บ้าเมฆิน 

[[W]olf[T]ricky]

อยากถอดเมฆินออกจากพระเอกจังเลย เลวร้ายมากาย สมน้ำหน้าโฮะๆๆ- -
รีบๆๆๆๆมาอัฟนะครับ ดีใจมากมายที่ความจริงถูกเปิดโอะๆๆๆๆ
เฮ้อออ ชนินท์ครับ^^หนีไปนอกสักสองสามปีแบบไม่ให้ใครรุ้และกลับมาพร้อมกับหนุ่มหล่อสักคนเย้ย
คุณเมฆินดกว่ามั้น สะใจกว่าเยอะ!!!!!!!!!!!
เอออันนี้แค่คิดไปเองนะคะ^^รีบๆๆๆๆๆๆมาต่อน๊ารออยู่คร้า

[GABU]

สนุกมาก ๆ สองตอนรวด ในที่สุดทุกอย่างก็คลี่คลายแล้ว
เป็นนิยายที่เข้มข้นมาก ทีนี้ก็เหลือปรับความเข้าใจระหว่างเมฆิน กับคุณนินสินะ
ชอบกวินมาก ๆ เท่ดี โดยเฉพาะตอนเอากุญแจปาใส่หน้าเมฆินนี่ได้ใจค่ะ ได้ใจ
แด่คุณ Alex ค่ะ สู้ ๆนะคะสำหรับตอนต่อไป 

[Gussohigh]

ซะใจ 5555+

[b_hihi]

เมื่อไหร่จะมาต่อเนี่ยะ
ค้างคาจังเลย

รักคนโพสท์นะค้าบ

[chocolate_ness]

เพิ่งเข้ามาอ่านแต่อ่านจนทันตอนล่าสุด

โอ้วว น้ำตาจะนองหน้าจอคอมอยู่แล้วว

สมน้ำหน้ายัยพิมพามากมาย ฮ่าๆๆ

แต่สงสารนินอ่ะ เง้อนินหายไปไหน อ่า

จำเลยรักมากมาย อิอิ

[ALeX]

บทที่ 38







เมฆินออกตามหาชนินทร์ ทุกๆที่ที่เขาพอรู้จัก

ตะเวนหาทุกวัน ทั้งวัน ทั้งคืน…ชายหนุ่มเหน็ดเหนื่อย แต่ไม่รู้จักพัก

เขาอยากเจอหน้า อยากขอโทษ อยากแก้ตัว…

ชนินทร์จะให้โอกาสเขาอีกมั้ยนะ?

ชายหนุ่มกลับถึงบ้าน…เช้า ของวันที่เท่าไรไม่รู้

เหนื่อยอ่อน แต่ก็ยังไม่ล้มเลิกความพยายาม

เมฆินไม่ยอมซักผ้าปูที่นอน เพียงเพื่อจะเก็บกลิ่นอายแห่งความทรงจำต่างๆเหล่านั้นไว้

เมฆินเหมือนคนบ้า ทำทุกอย่าง เพื่อตามหาชนินทร์

พอไม่ประสบความสำเร็จ ทุกวันทุกคืนที่เขาต้องทนทุกข์กับความทรมานที่กัดกิน ทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปพึ่งพาน้ำเมา…

ดื่มทุกวัน จมหมดเรี่ยวแรง ไม่มีกำลังกายออกไปไหนต่อไหนอีก

ได้แต่อยู่กับตัวเอง ความทุกข์…และความรู้สึกผิดกัดกร่อนลึกลงถึงจิตวิญญาณ

ร้อนถึงกวินและฤดี เมื่อทั้งคู่มาหาที่บ้าน

สภาพบ้านรกจนน่ากลัว แล้วเจ้าของล่ะ?

กวินกับฤดีขึ้นไปชั้นสอง เปิดประตูไล่ไปเรื่อยๆ…ห้องที่เมฆินนอนอยู่นั้นปิดมืดทึบสนิท แถมยังเหม็นคลุ้ง

“ฮือ นี่มันอะไรกันเนี้ย?”

ขวดเหล้านับสิบกองรวมอยู่บนพื้น กวินใจกล้าก้าวเข้าไปรูดม่านออกก่อน จนส่องให้เห็นร่างสูงนอนขดอยู่บนนั้น

เมฆินชันกายลุกขึ้น เอามือป้องแสง

“ใคร?!”

“ผมเอง คุณเมฆิน รู้ตัวมั้ยคุณกำลังทำอะไรอยู่!”

กวินกล่าวเสียงดุ ขอแรงฤดี ช่วยหิ้วปีกคนละข้างไปโยนร่างสูงไว้ในห้องน้ำ เปิดน้ำเย็นๆชะโลมใส่

เมฆินร้องลั่น

“อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!”

ด้วยความเจ็บปวดทางกาย…หรือทางใจไม่ทราบ

น้ำตาของเขา หลั่งริน…ไม่มีใครดูออก เพราะถูกสายน้ำชะล้าง…

“รีบเรียกสติคืนมาซะ พวกเรามาช่วยคุณ เร็วเข้า”

“อะไรนะ?”

เมฆินทวนซ้ำเหมือนไม่เชื่อหู

“พวกเรามาช่วยคุณ…เราทนเห็นคุณเป็นแบบนี้ไม่ได้ อย่างน้อยก็เพื่อคุณชนินทร์นั่นแหละ”

ฤดีเสริม “เราจะช่วยตามหาคุณชนินทร์ค่ะ!”



รถสองแถวคันเล็กแล่นไปตามถนนค่อนข้างขรุขระ ผู้โดยสารต่างนั่งโยกเยกไปมาเมื่อล้อรถตกถนนซึ่งเป็นหลุมเป็นบ่อ

คนขับจอดรถ หน้าถนนลูกรังที่ทอดตัวเข้าไปสู่สวนลิ้นจี่เล็กๆแห่งหนึ่ง…ต้นไม้รกครึ้มสองข้างทาง ชนินทร์กระโดดลงมาพร้อมกระเป๋าเป้ในมือ

“นี่แหละพ่อหนุ่ม ไร่ลิ้นจี่ที่มองหาอยู่”

“ขอบคุณครับลุง”

ชนินทร์กล่าวขอบคุณ ส่งยิ้มที่ฝืนออกมาอย่างสุภาพ…

ชนินทร์มองดูสภาพรอบกาย ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ เดินเข้าไปตามทาง

เชียงราย…คือสถานที่ๆชนินทร์อยากหลบมาพักสงบใจ เพราะเป็นเมืองที่เขาใฝ่ฝันมาตลอด ทั้งอากาศ อาหารการกิน ผู้คน

ชนบทแบบนี้ยิ่งเงียบสงบ จนในที่สุดเขาก็เดินมาถึงเรือนไม้หลังเล็กๆหนึ่งหลัง มีเตาถ่านจุดไฟอยู่ ควันขโมงคลุ้งไปทั่ว แม่ไก่เดินนำพาลูกๆออกหาอาหาร ช่างเป็นภาพที่เรียบง่ายและแสนประทับใจ

“เอ่อ…มีใครอยู่มั้ยครับ?”

ไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่เพียงเสียงของธรรมชาติ ลมพัดโชยเอาไอดินเข้าประทะจมูก พอทำให้จิตใจอันเหือดแห้งซึ่งความสดใสของชนินทร์เป็นสุขขึ้นมาบ้าง

“ใคร?”

ใครบางคนเดินตึงตังออกมานอกชาน…ร่างขาว สูง ใส่รองเท้าลวกๆแล้วเดินมาหาชนินทร์

วูบแรก ชนินทร์อึ้งเล็กน้อย

หน้าตาของเด็กหนุ่มร่างสูง ละม้ายคล้ายกับกวินเอามากๆ เพียงแต่เด็กคนนี้สูงกว่า ขาวกว่า จมูกได้รูปและมีดวงตาที่ปรือหวานชวนมอง

ชนินทร์ประมาณอายุ คงเป็นสิบเจ็ด-สิบแปดปี

“อ้าว? มาหาใครกันคุณ?”

พูดจาห้วนๆ แต่ไม่น่าเกลียด นี่ล่ะมั้งที่ไม่ค่อยเหมือนกวิน

“สวัสดีครับ ผมชื่อชนินทร์ เป็นเพื่อนของคุณกวิน”

“อ้อ อาวินน่ะเหรอ” เด็กหนุ่มทำท่านึกออก “อ้อๆ นึกออกแล้ว อาโทรฯมาบอกว่าคุณจะมา มาจากกรุงเทพฯใช่มั้ย?”

ชนินทร์พยักหน้า ถ้าไม่นับมารยาทที่เด็กหนุ่มต้องทำความเคารพเขาสักหน่อยแล้ว อย่างน้อยก็ยังมีน้ำใจช่วยหิ้วกระเป๋าเขาไป

เดินตามหลัง เด็กหนุ่มเดินทะมัดทะแมงเต็มความสูงไปยังสุดปลายสวน…มีบ้านหลังเล็กๆปลูกอยู่หลบร่มไม้ใหญ่

“อยู่นี่ได้ใช่มั้ย? ออกจะไกลไปหน่อย แต่ถ้าต้องการอะไร ก็เดินมาเอาที่บ้านข้างหน้าได้”

ชนินทร์ยิ้มบางขอบคุณ เด็กหนุ่มยังไม่กลับไปไหน มองดูผู้มาใหม่สำรวจตัวบ้าน

“ตอนกลางคืนอาจจะมืดไปหน่อยนะ เพราะมันอยู่ท้ายสวน ใช่ซิ…ผมชื่อทัตนะ นอนอยู่บ้านนู่นกับปู่กับย่า ตอนนี้แกสองคนออกไปฟังเทศน์ที่วัด เดี๋ยวเที่ยงๆคงกลับแหละ”

“อืม…ขอบคุณนะ เดี๋ยวท่านมาผมจะไปกราบท่าน”

ชนินทร์หยุดการกระทำ เพราะอีกฝ่ายเอาแต่จ้องมอง

“มีอะไรหรือ?”

“นี่คุณมาจากกรุงเทพฯจริงแน่เหรอ? ผมนึกว่าคุณจะดู…ไฮโซ มากกว่านี้น่ะ…”

“ผมไม่ใช่คนไฮโซ”

ชนินทร์นั่งลง…ต่อไปนี้ จะไม่มีเงาของชนินทร์คนเก่าทาบทับอีก

เขาจะต้องแข็งแกร่ง…ต่อสู้อุปสรรค์ทุกอย่างที่ขวางหน้าด้วยตนเอง

เขาสัญญา…








โปรดติดตามตอนต่อไป

[kunkai]

   
หัวเรื่องมีหัวเราะด้วย
Alexเหมือนโรคจิตลุย
ย้งไงก็ :pig4:ค้าบ
จาเกาะติดขอบจอรออ่านน๊า

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จิ้มกุ๊กไก่
เย้ได้อ่านต่อละมีความสุข คิๆ

[OT]

ชนินทร์คนใหม่หรอ...

ไม่อยากเห็น อยากได้ชนินทร์คนเก่า

เหอ ๆๆ

[b_hihi]

เริ่ด เชียร์ให้ได้กับพ่อหนุ่มคนนี้เด็ก

เริ่ด ชอบกินเด็ก

[t2007]

เข้มแข็งมาก ขอเชียร์สุดใจ

[Bessonova]

เป็นห่วงนายเอกของเราจริงๆ

[menano]

มาต่อวันละนิดจิตแจ่มใสนะเนี่ย

เจอกันเร็วๆ  ก็ดีนะ

อยากรู้จังว่าเมฆินจะทำอะไร แล้วก็จะพูดอะไร

เนอะเนอะ