แอบเป็นกิ๊กหล่ะกัน
********************
"ตื่นๆ ตื่นดิ!!" เสียงซีดังมาแว่วๆ มือเราก็สั่นๆ
"...................!" เราพยายามปรือตาลืมขึ้น .... อ้าวเราหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ และนี้มือใครวะ .... อ่อ! มือของซีนี้หว่า เราเกาะมือมันมานานแล้วเหรอเนี่ย
"หนังไม่สนุกเหรอถึงได้หลับไป" ตอนนั้นเรายังงงๆเบลอๆกับที่ซีถาม แต่ก็ถามตัวเองอยู่เหมือนกันว่า หลับไปตอนไหนวะ
"เปล่าๆ ....สงสัยวันนี้เราตื่นเช้าไปมั้ง ว่าแต่เราหลับไปเมื่อไหร่" สงสัยตัวเองจริงๆ
"ไม่รู้เหมือนกันวะ เห็นนายเงียบๆไปนึกว่ากำลังตั้งใจดูหนัง ... หนังจบ เราหันมา ก็เห็นนายหลับ..." แล้วก็เพิ่งจะมีสะกิดตอนหนังจบเนอะ
"อืมม ....." เขินจัง .. ทำไมเราทำอย่างนั้นหว่า
"ว่าแต่ตอนนี้มือเราชาแล้วอะ ปล่อยมือหน่อยดิ" ..... ท่าทางเราจะกำมือมันนานจริงๆ
"อ้าว!! .... เพลินไปหน่อย อิอิ...!" เราปล่อยมือที่กุมมือซีอยู่ ช่างทำไมไปได้เนอะเรา แต่ก็มีความสุขดี ว่ามะ!?
แล้วเราก็ลุกจากโซฟาที่นอนมานั่งตั้งสติสักพัก จากนั้นจึงค่อยเดินไปเอาแผ่นDVDออกจากเครื่อง
"ดูเรื่องไหนต่อไปดี" เราหันไปถามซี
"ตอนนี้พักก่อน ค่อยๆดูไปก็ได้ เหลืออีกตั้งเยอะ อีกอย่างถ้าดูต่อ นายคงหลับอีกแน่ๆ" ช่าย .. เห็นด้วย มันเยอะมากๆ ... ยังมีแอบแซวๆกัดๆนะ
"......................." เราเหล่ตาแบบมีงอนนิดๆใส่ซี แต่ซีกลับยิ้มๆขำๆ ดูดิ .... มันกัดเราแล้วยังขำๆอีก
"หิวข้าวแล้ว กินอะไรดี" .... คุณชายของผมหิวแล้ว...
"หิวแล้วเหรอ ทำไมหิวเร็วจัง" พร้อมกับมองที่นาฬิกาข้อมือของเรา .... เที่ยงนิดแล้วนี้หว่า ยังมีแอบคิดว่า เราก็หลับไปนอนดิอย่างนี้
"อืมมม ... หิวแล้ว กินอะไรดี" ท่าทางจะหิวจริงๆคุณแฟนของเรา
"อยากกินอะไรล่ะ ... ขอไปปเซ็คของในตู้เย็นก่อนว่ามีอะไรให้ทำได้บ้าง รอแป๊ปนะ" แล้วเราก็เดินออกไปจากห้อง แต่ซีเรียกเอาไว้ "เฮ้ย! ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก เราอยากกินอะไรง่ายๆ กำลังคิดอยู่ว่าจะกินอะไรแถวร้านในซอยดี!"
"อ้าว! จะกินร้านในซอยเหรอ .... ก็ได้ๆ จะกินอะไรล่ะ" เราเดินกลับมานั่งที่โซฟา
"นายอยากกินอะไร ถามนายดีกว่า นายไม่ได้มากินแถวนี้นานแล้วนิ" ดูมันพูด ..... น่ารักเจงๆคุณแฟน ... เขินเหมือนกันนะ
"กินอะไรดีหว่า!!? ขอนึกก่อนนะ" ต้องใช้เวลานึกนิดนึง เพราะไม่ได้มากินแถวนี้นานอย่างที่ซีพูดจริงๆ
"คิดเร็วๆนิดนึงนะเว้ย หิวแล้วอะ" อะจ๊าาาา ... มีเร่งๆ
"ได้ๆ .... อย่างนี้... เราอยากกินก๋วยเตี๋ยวแคระ" ideaมาแล้ว แต่ซีมันจะกินหรือเปล่าหว่า เพราะซีมันไม่ค่อยกินก๋วยเตี๋ยว
"งั้นเราเอาด้วย" นั้นงัย มันกินด้วย อิอ
"บะหมี่แห้งใช่ปะ .... เดี๋ยวเราจัดให้" ซีมันชอบกินเส้นบะหมี่แห้ง
"อืมม ... ขอ2นะ กลัวไม่อิ่มวะ!! " แหม ... กลายเป็นน้องพลับเลยนะนาย!!
"จำได้ว่าเจ้านี้ให้เยอะมากนะเว้ย ... เราก็อยากกินเบิลแต่กลัวกินไม่หมด .... เรามาแบ่งกันดีกว่าปะ" เราช่วยชาติประหยัดงัย ถ้ากินไม่หมดจะได้ไม่เหลือทิ้ง เสียดาย อิอิ
"ยังงัยก็ได้ ... หิวๆ" รู้แล้วคร๊าบบบบว่าหิว
"งั้นนายรอแป๊ปนะ เดี๋ยวจะรีบไปซื้อมาให้กินอย่างด่วนเลย ว่าแต่อยากกินหนมหวานอะไรปะ จะได้ซื้อมาพร้อมกันเลย" กินของคาวก็ต้องมีของหวานตบท้ายใช่ม๊าาาา!?
"นึกไม่ออกอะ อยากกินไรก็ซื้อมาแล้ว เรากินได้หมดอยู่แล้ว ... เฮ้ย! เงินเราวางบนโต๊ะในห้องข้างบน กวนนายด้วย" ช่ายแล้วเงิน แต่ม่ายเป็นไร
"ไม่เป็นไรๆ แค่นี้เอง เราเลี้ยงเอง" .... ใช่มะ แค่นี้เอง
"เกรงใจวะ" ....แหม... น่ารักจังรู้จักเกรงใจ
"ไม่ต้องมาทำเกรงใจอะ แค่นี้เอง เราไปก่อนนะ" แล้วเราก็ซอยเท้ายิกๆออกไปซื้อก๋วยเตี๋ยว
20นาทีกว่าๆหลังจากนั้น เราก็กลับมาที่บ้านซีพร้อมกับก๋วยเตี๋ยวแคระ3ห่อ แต่ไม่มีขนมหวาน เพราะไม่รู้จะซื้ออะไรดี แต่มีชาเย็นมาสองถุง ซึ่งถุงนึง ... ชาเย็นโดนดูดไปแล้วเกือบครึ่งระหว่างทางที่เดินกลับเข้ามา ก็มันร้อนแดดแรงนิ ทำม๊ายทำไมแดดมันแรงจริงๆ ครีมกันแดดไม่รู้จะกันได้ครบหรือเปล่า
"ก๋วยเตี๋ยวมาแล้ววววว" เราตะโกนซะลั่นบ้าน พร้อมกับวิ่งตรงไปที่ครัวเพื่อไปเอาชามมาใส่
"ไม่ต้องๆ .... เราหยิบมาแล้ว เข้ามานั่งกินให้ห้องนี้เลย" ซีตะโกนออกมาจากห้องรับแขก
"ดูดิ! ... นายไม่ต้องทำ ... เดี๋ยวเราไปหยิบมาเอง" เป็นห่วงมันอะ เท้ามันเจ็บนิ
"แค่นี้เองน๊าาา ... ไม่เป็นไรหรอก มันไม่เจ็บขนาดนั้นหรอก ... อีกอย่างขอเดินบ้างเถอะ นั่งเฉยๆ เบื่อจะแย่" ก็น่าจะเป็นอย่างที่มันว่าจริงๆ นั่งอยู่เฉยๆ เบื่อแย่
"ok ว่างัยว่าตามกัน" แต่เราก็ยังแอบเป็นห่วง
และซีกะเราก็ช่วยกันแกะก๋วยเตี๋ยวแคระใส่ชามทั้ง3ใบ .... ปรุงตามอัธยาศัย และก็คลุกๆ ให้มันเข้ากัน .....
!!....ฉึก......!! ส้อมเราไปจิ้มกับลูกชิ้นในชามก๋วยเตี๋ยวของซี
".........!!" ซีเงยหน้าแบบงงๆ อึ้งๆ ขึ้นมามองหน้าเรา
"อิอิ ... ไม่มีอาราย... ไม่ต้องตกใจ ไม่ได้แย่งกินลูกชิ้น.... อ้าปากดิ จะป้อน" เราไม่มีนิสัยอย่างนั้นสักกะหน่อย
"........." ว่าง่ายเจงๆ บอกให้อ้าปาก ก็อ้าปาก
"ว่าง่ายๆโตไวๆนะ" ....เรามีหยอก
"แค่นี้ยังไม่โตอีกเหรอวะ" ซีมันพูดทั้งๆที่มีลูกชิ้นอยู่เต็มปาก
"เออๆ เอาเหอะๆ กินได้แล้ว ดูดิ ลูกชิ้นอยู่เต็มปากเลย กินๆ" ....แล้วและความเงียบก็มายืน ต่างคนต่างตั้งหน้าตั้งตากิน
ในที่สุดก๋วยเตี๋ยวของแต่ละคนก็หมดในเวลาใกล้เคียงกัน ... เหลืออีกชามที่ต้องแบ่งกัน ไม่เค๊ยไม่เคยเลยที่จะต้องกินก๋วยเตี๋ยวชามเดียวกันมาก่อน มันก็รู้สึกแปลกๆ ตักกินไม่ถูกจริงๆ มีแอบเขินด้วยๆ หรือว่าเราเป็นคนเดียวหว่า!? มีโอกาสลองดูนะคับ มาบอกเราด้วยนะว่ารู้สึกอย่างเดียวกับเราหรือเปล่า อิอิ!
...............
หลังจากอิ่มแปร๋กับก๋วยเตี๋ยวแคระกันคนละชามครึ่งแล้ว เราก็พาซีออกไปนั่งข้างนอกตัวบ้านตรงที่มีมานั่งไม้ยาว ไปนั่งดูดชาเย็นที่ซื้อมา ซึ่งตอนนั้นมันเกือบจืดเพราะน้ำแข็งในถุงชาเย็นละลายไปพอควรแล้ว แต่ก็ยังเย็นและหอมชาอยู่ .... นั่งมองรถผ่านไปผ่านมา มองคนเดินผ่านไปผ่านมาเพลิน ... บางครั้งเราก็หันหน้าไปมองหน้าซีที่กำลังดูดชาเย็นมองออกไปนอกรั่ว น่ารักไปอีกแบบเนอะคนนี้ และอมยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า
"มองอะไร?" ซีคงรู้สึกตัวเมื่อถูกเรามองนานๆ ชายตามาถามเราทั้งๆที่ยังมีหลอดอยู่ที่ปาก
"มองหน้านายงัย มองไม่ได้เหรอ" เราทำหน้ายิ้มยียวนกลับ
"อย่ามองนานดิวะ..... เขินเป็นนะเว้ย" ดูมัน ... ทำมาเป็นบอกว่าเขิน เขินๆอย่างนี้ละ จะมองเยอะๆเลย
"............" เราหัวเราะคริกๆ แลัวก็หันหน้ากลับไปมองข้างนอกบ้าน
นั่งกันไปได้สักพัก เราก็ชวนซีกลับเข้าบ้าน เพราะว่าแดดมันแรงเหลือเกิน ผิวผู้ดีๆอย่างเราทนไม่ค่อยได้ มันแสบจริงๆ อิอิ ... พอเดินผ่านประตูเข้ามาในตัวบ้าน สภาพข้างในบ้านต่างกับข้างนอกมาก เรากลับไปนั่งห้องเดิม เพื่อเตรียมดูหนังเรื่องต่อไป ส่วนเราก็ไปหยิบน้ำเปล่ามาให้ซีกินยาหลังอาหารกลางวัน
"ช่วยอะไรเราหน่อยดิ" หลังจากเอาน้ำเปล่ามาให้ซี
"มีอะไรเหรอ ไม่ต้องเกรงใจ ว่ามะ!" เราtake careอยู่แล้ววันนี้
"เราไม่ได้เอามือถือลงมาจากห้อง นายช่วยไปเอามาให้หน่อยดิ" ....โธ่! นึกว่าอะไรเรื่องแค่นี้เอง ทำมาเป็นเกรงใจ
"ได้ๆ มันอยู่ตรงไหนเหรอ" ขอdetailหน่อยจะได้ไปหาให้ตรงจุด
"มันคงอยู่บนเตียงข้างๆหมอน ลองหาดูแถวนั้น" ได้พิกัจจากซีแล้ว
"ok รอแป๊ป"
แล้วเราก็ขึ้นไปหยิบมือถือจากห้องซี เป็นไปตามที่มันบอก มือถือมันวางอยู่ข้างหมอน ... มองไปที่หน้าจอก็รู้ว่ามีคนโทรมาหา เพราะมันขึ้นสัญลักษณ์ missed call แต่เราก็ไม่ได้ไปกดดูว่าเป็นใครโทรเข้ามามั้ง (เรื่องส่วนตัวของเขานิ)
"อะนี้ มือถือของนายได้แล้ว" เรายื่นมือถือไปใกล้ๆหน้ามัน มันมีสะดุ้ง
"อืม ... ขอบใจ" ซีรับไป พร้อมกับกดๆมือถือ
"ไม่ได้ตั้งใจมองนะ แต่เห็นว่ามีmissed callเข้ามานิ ท่าทางจะเยอะ" อันนี้ดูจากที่มันกดปุ่มยิกๆๆ
"อืมมมม ... นิดหน่อยเอง" มันพูดแต่ก็ไม่ละสายตาจากมือถือ
เราหันไปกดรีโมทเปลี่ยนช่องในTV แต่ก็ยังเห็นซีมันกดๆมือถืออยู่
"เสร็จละ ... ดูหนังต่อดีกว่า" ซีวางมือถือไว้บนโซฟาที่เรากะมันนั่ง แต่วางไว้คนละข้างกับตัวเรา
"อ้าว ... มีmissed callไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่โทรกลับละ" เรายังข้องใจกับมัน
"ไม่มีอะไร ไม่สำคัญ ไม่ต้องโทรกลับก็ได้ ดูหนังเถอะ" ไอ้นี้แปลกๆเว้ย
"ดูก็ดู ... จะดูเรื่องอะไรล่ะ เยอะซะขนาดนี้ เลือกไม่ถูกเหมือนกัน นายเลือกมาละกัน" เรายื่นตลับDVDให้ซีเลือก
"................... เอาเรื่องนี้แล้วกัน" หลังจากที่มันเลือก มันก็ยื่นมาให้เรา เอาDVDไปใส่และเปิด
เมื่อนั่งดูหนังไปได้สักพัก ... อาการตัวอ่อนที่ต้องหาที่พักพิงก็เกิดขึ้นอีก ... เราหยิบหมอนอิงมาวางไว้ข้างๆตักของซี และก็ทิ้งหัวลงไปหนุนหมอนอิง แต่คราวนี้ไม่ได้เอามือมันมากุมแล้ว กลัวมันมือแขนชาอีก
นอนดูไปได้สักพักใหญ่ๆ เราก็รู้สึกถึงเสียง ... หึ่งๆ สั่นๆ นิดๆ .... สักพักก็หยุดและเงียบไป .... แล้วเสียงสั่นมันก็มาใหม่
"เรารู้สึกว่า เราได้ยินหึ่งๆสั่นๆอะ นายได้ยินปะ" เราสะกิดซีพร้อมกับถามมัน
"................." แต่ก็ไม่มีอะไรตอบกลับมาจากซี
อีกสักพัก เราก็รู้สึกถึงเสียง หึ่งๆสั่นๆ อีกแล้ว
"นิๆ นายไม่ได้ยินหรือรู้สึกถึงอะไรสั่นๆเลยเหรอ" เราลุกขึ้นมานั่ง หันหน้าไปถามซี
"อะไรเหรอ" ... มันพูดได้แค่นี้
"ก็เรารู้สึกว่ามันมีอะไรสั่นๆ"
"................" ซีไม่พูดอะไร
เรานั่งคิดไปคิดมา .... ในที่สุดก็คิดว่ามันต้องใช่แน่ๆ ไอ้ที่มันสั่นๆ มันต้องเป็นมือถือของซีแนะ
"เฮ้ย! เราว่าเรารู้แล้วว่ามันเสียงอะไร" เราหันหน้าไปหาซีอีกครั้ง
"..............." ซีก็ยังคงไม่พูดอะไรตอบ
"มันเสียงสั่นจากมือถือนายแน่ๆ .... ใช่ปะ"
"..............." ซีเงียบ
"ใช่ปะ เราคิดว่าเราเดาไม่ผิด .... เป็นอะไรไปอะ นายเป็นอะไรไป" เราเริ่มเขย่าแขนซี
"อืม ... ช่าย ..." ดีหน่อย ที่คราวนี้ตอบ
"แล้วทำไมไม่รับสายละ" เราเริ่มหงุดหงิดใส่
"ก็มันไม่สำคัญ ไม่ต้องรับก็ได้" ซีตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ..... แสดงว่าต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่แน่ๆ
"ยังไม่ทันกดดูเลย จะรู้ได้งัยว่า สำคัญ ไม่สำคัญ" เราเริ่มมีใส่อารมณ์ละ
"เออน๊าาา รู้แล้วกัน .... ดูหนังต่อเถอะ....." มันตอบปัด
แล้วเราก็กลับลงไปนอนท่าเดิม แต่ในใจก็ยังขุ่นๆอยู่ ว่าทำไมมันไม่รับสายวะ ... หรือว่าไม่สำคัญจริงๆ ... นอนดูไปได้อีกสักพัก เราก็รู้สึกถึงเสียงสั่นๆอีก .....
"ไม่ไหวแล้ว .... รับสายเถอะ แสดงว่าเขามีเรื่องสำคัญถึงโทรมาหา" เรากระเด้งตัวมานั่งจากท่านอน
"ไม่เป็นไร" ซีก็ยังยืนยันว่าไม่เป็นไร ไม่รับสาย
"................." ส่วนเราก็ทำหน้าหงุดหงิดใส่
"นี้งัย สายตัดไปแล้ว" มันโชว์มือถือให้ดู
"โทรกลับไปดิ" เราชี้ไปที่มือถือ แต่ซีกลับวางมือถือไว้ที่เดิม
"นายเป็นอะไรของนายอะ ทำไมทำอย่างนี้" เราเริ่มงอน
"ไม่มีไรหรอก" มันก็ยังยืนยันว่าไม่มีไร
"บอกเรามานะว่าใครโทรมาหา ... อย่ามาบิดปัง" เราทำเสียงเขียวใส่
"อย่ารู้เลย" ไอ้บอกว่าอย่ารู้เลย มันยิ่งอยากรู้
"บอกเรามาเถอะ และโทรกลับหาคนที่โทรมาซะ" ตอนนั้นหมดแรงที่จะเถียงกะมันแล้ว
"............." เงียบคับ มันเงียบ
ความเงียบในห้องเริ่มปรากฏ มีเพียงเสียงจากTV ซีมองไปที่TV แต่เรากำลังมองหน้าซีอยู่
"ผู้หญิงคนนั้นโทรมาหาใช่มะ แฟนนายโทรมาหาใช่มะ" เรายังคงจ้องไปที่หน้าซี
".............." แต่ซีก็ไม่พูดอะไรตอบกลับ
"โทรกลับไปหาเขาเถอะ เขาคงอยากรู้ว่านายเป็นยังงัยบ้าง สบายดีไหม ไม่งั้นเขาไม่โทรมาหานายขนาดนี้หรอก โทรกลับไปเถอะ" เราพูดไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
"............. ไม่เป็นไรจริง" ซีหันมามองหน้าเรา
"เถอะนะ โทรกลับไปหาเขาเถอะ เราขอร้อง" เป็นคำขอร้องอีกคำที่ขอจากซีในวันนั้น
"....เราไม่อยากทำให้นายเสียความรู้สึก .... เรารู้ว่านายจะต้องเสียความรู้สึก" .... อึ้งไปเลยกับประโยคนี้ที่มันตอบมา ....
"................." เราเงียบไปพักนึก พร้อมกับรู้สึกมีน้ำตาเออๆ
".................." ซีก็เงียบไปเหมือนกัน
"โทรกลับไปหาเขาเถอะนะ เราไม่คิดมากหรอก กดตอนนี้เลยนะ แล้วเราจะไปอยู่ในครัว ปล่อยให้นายคุยไปก่อน เสร็จแล้วค่อยเรียกเรา โทรหาเขานะ ขอร้อง..... เราไม่คิดมากจริงๆ" ซีหยิบมือถือขึ้นมา ส่วนเราเดินออกจากห้องไปที่ห้องครัวพร้อมน้ำตาเออๆซึมๆ ..... เมื่อไปถึงห้องครัว เราก็ได้แต่ไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว พร้อมกับปาดน้ำตาไปหนึ่งที .... ใจคิดแต่ว่า "มันcareความรู้สึกเราจริงๆ" ในตอนที่กระพริบตาตอนนั้น น้ำตาก็ร่วงมาทั้งสองข้าง T_T
สักพักใหญ่ๆ เสียงตะโกนจากซีก็ดังขึ้น "คุยเสร็จแล้ว......!!!" เราเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น นั่งลงที่โซฟา ทิ้งตัวลงนอน หัวหนุนหมอนอย่างเดิม
"ไม่บอกว่าจะไม่คิดมากงัย" ซีก้มลงมามองหน้า
"............. " เราไม่ตอบอะไร
"ดูดิ ตาแดงเลย" มันพูดแบบเยอะ แต่ก็แผงด้วยความรู้สึกว่าเป็นห่วง
"..............." เราไม่พูดอะไร แต่ไปจับมือซีมาลูบหัวเรา
"เข้มแข็งแข้าไว้นะ นายต้องเข้มแข็ง" นึกถึงประโยคนี้ที่ซีพูดทีไร เราอดไม่ได้ที่น้ำตาจะซึมออกมา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
