T ^T ซาบซึ้งกับทุกคอมเมนท์และทุกคะแนนมากมายเลย ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ คับ *โค้ง*
ไม่นึกว่าจะมีคนอ่านแล้วนะเนี่ย ดีใจจริงๆ
อ่านแต่ละเมนท์แล้วแอบยิ้มมม อยู่หน้าจอคอม (บ้าไปแล้ว)
แต่ต่อจากนี้ไปก็ยังไม่รู้จะมีใครอ่านอยู่ไหม เราเป็นพวกมีความสามารถพิเศษ แต่งนิยายให้สนุกน้อยลงเรื่อยๆ ซะด้วยสิ
(ได้ข่าวว่ามันก็ไม่สนุกตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เรอะ!?)
นอกเรื่องพอประมาณ .. เปิดเทอมแล้วว วว เทอมนี้ลงเรียนเยอะมาก แถมแต่ละวิชาก็นะ ,, ลงไปได้ไงฟะยังงงตัวเอง
สงกรานต์ก็ไม่ได้หยุดกะเค้า
ฝากทุกท่านสนุกสนานกับเทศกาลสงกรานต์เผื่อด้วยนะคร้าบบ
-------------------------------------------------------------------------------------------
เทพีของผม 04
" ว้ายตายแล้ว พามาด้วยจริงๆ เหรอ" เจ๊ต้อยท่าทางกระวีกระวาดเมื่อเราไปหาเจ๊ต้อยกันต่อไปบอกข่าวดีเรื่องที่คิด ไปใช้หนี้นายชัยอะไรนั่นแทนแม่เรียบร้อยแล้ว แถมคิดยังตื่นมาแต่เช้าทำขนมและอาหารมาตอบแทนเจ๊ต้อยพร้อมกับนำชุดและ รองเท้ามาคืน แทนเงินที่เจ๊ต้อยไม่ยอมรับค่าชุดกับค่าที่อุตส่าห์ไปแต่งหน้าให้
"อีกหนึ่งในของตอบแทนไงครับ ผมยกให้เจ๊เลย" พูดแล้วก็หัวเราะใหญ่ น่ารักเชียว ...เอ๊ย ไม่ใช่...
"อ่าว ทำงี้ได้ไงอ่ะคิด?" ผมหัวเราะตามไปด้วย บอกว่าจะยกผมให้คนอื่น งี้หมายความว่าผมเป็นของคิดมันไปแล้วเหรอ อ๊ายยย ~ พูดอะไรน่ะ ,,><,, คิดคนบ้า! (นี่หรือคือพระเอก? เดี๋ยวเปลี่ยนข้างซะดีกว่ามั้ง -_-?: คนเขียน)
"เดี๋ยวเจ๊ไม่ให้กลับซะเลยนะ" เจ๊ต้อยหัวเราะคิกคัก ผมมีเพื่อนแบบนี้อยู่บ้างอย่างที่บอกไปตั้งแต่แรก พวกเธอมักจะเป็นคนเฮฮาปาจิงโกะ และสร้างเสียงหัวเราะให้คนรอบข้างอยู่เสมอ ต่างจากคิด .. คิดอาจจะไม่ได้สร้างเสียงหัวเราะให้ผมตลอดเวลาแต่กลับชอบทำให้ผมเป็นต้อง เผลออมยิ้มโดยไม่รู้ตัวบ่อยๆ
"ผมอยู่กับเจ๊ดีกว่าครับ คิดเค้ายกผมให้เจ๊แล้วนี่ เค้าไม่รักผมแล้ว" ผมพูดแล้วก็ยิ้มหวานให้เจ๊ เจ๊เอามือมาตีผมใหญ่ เฮือกก....! เขินอายอย่างหญิง แต่แรงจริงๆ น่ะอย่างชายครับ (ไม่อยากใช้คำว่าเขินอย่างหญิง แต่แรงจริงๆ อย่างควาย - -)
"เอ้าๆ อ้อนเข้าไปเถอะ แล้วนี่เดี๋ยวกลับจากบ้านเจ๊แล้วจะไปไหนกันต่อล่ะ?" เจ๊ต้อยชวนคุยอย่างอารมณ์ดีพลางหยิบขนมที่คิดทำมาเคี้ยวตุ้ยๆ
"ก็คงกลับบ้านล่ะครับ พรุ่งนี้ผมว่าจะขอไปเที่ยวกับพวกเพื่อนๆ ของแดนด้วย อยู่มาตั้ง 19 ปีเผื่อเจ้าถิ่นคนนี้จะพอช่วยอะไรได้บ้าง"
"อ๋ออออ~" เจ๊ต้อยลากเสียงยาว "เอ้อ คิด .. ถึงจะใช้หนี้หมดแล้วก็ระวังไอ่ชัยมันหน่อยเถอะนะ.."
"ก็เอาดิเจ๊ หมดเรื่องหนี้เรื่องสินที่มันชอบอ้างซะที คราวนี้มาพ่อจะต่อยให้คว่ำ" นะ..น่ารัก เอ๊ย! น่ากลัวง่า คราวแล้วต่อยหน้าหงาย คราวนี้จะต่อยให้คว่ำ ...นี่ถ้าคิดมันสงสัยหรือรู้อะไรๆ ที่สมองน้อยรอยหยักของผมคิดอยู่ล่ะก็ มีหวัง เฮือกกก .. ไม่อยากจะคิดว่าตัวเองจะหงายหรือคว่ำดี
"เก่งย่ะเก่งพ่อคู๊ณ... ถ้าชัยคนเดียวเจ๊ก็ไม่ห่วงหรอก อย่าลืมว่าคนของพ่อมันก็มีจะเรียกใช้เมื่อไหร่ก็ได้"
"นั่นสิคิด .. ฉันว่าเจ๊ต้อยพูดถูกนะ.." พอได้ยินแบบนี้ผมก็รู้สึกเป็นห่วงคิดขึ้นมาจริงๆ ไม่น่าเลย .. ผมไม่น่าไปหาเรื่องยั่วไอ่พวกนั้นเลย เพราะถ้ามันจะมาเล่นงานอะไรผมน่ะผมก็ไม่เป็นไรหรอก หรือถึงไงวันมะรืนผมก็กลับบ้านแล้วด้วย แต่คิดน่ะสิ ... ถ้าคิดโดนมันทำอะไรผมไม่มีวันให้อภัยตัวเองแน่ๆ
"นายก็อีกคนเรอะแดน ฉันผู้ชายนะเว้ย! ไม่กลัวมันหรอก"
"คิด..." เจ๊ต้อยขมวดคิ้วที่เขียนไว้ได้รูปโค้งเป็นอย่างดี
"โอเคๆ เข้าใจแล้วครับเจ๊ ผมจะระวังตัวละกันคร้าบ~" คิดรับคำแล้วยิ้ม ผมรู้ดีว่าคิดกำลังสบายใจและมีความสุขที่หมดหนี้กับชัยซะที
()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()
หลังจากพูดคุยกันซักพักเราก็ลาเจ๊ต้อยกลับบ้านกัน ผมไปส่งคิดถึงที่บ้านแล้วจึงขับรถกลับบ้านไอ่เกมส์ ไปถึงก็เจอเกมส์กับตั้นตัวเปียกโชกเป็นลูกควายตกน้ำกันเลยที่เดียว ท่าทางมันจะสนุกสนานกันดีแต่คงไม่มีทางอิ่มเอมใจเท่าผมวันนี้หรอก หุหุ
"เฮ้ยย! มือถือเปียกว่ะ" ไอ่เกมส์โวยวาย "อะไรวะ กูใส่ถุงพลาสติก 3 ชั้นแล้วนะโว้ย ม่าายยย"
"ก็แล้วใครใช้เอาไปเล่นน้ำวะ อย่าเพิ่งเปิดเครื่องนะ เอามานี่" ผมจัดการถอดแบตออกแล้วขอยืมไดร์เป่าผมของแม่ไอ่คุณเกมส์มาเป่าเย็นจนกว่าจะ แห้งสนิทจริงๆ ถึงค่อยเปิด เพราะถ้าไปลองเปิดทั้งเปียกๆ อย่างที่ใครชอบทำกันมันอาจจะช๊อตได้ที่นี้ก็เตรียมเสียเงินได้เลยครับ และก็โชคดีที่ไอ่เกมส์มันใส่ถุงพลาสติกไปซะ 3 ชั้นมันเลยเปียกไม่มากนัก
"เป็นไงมั่ง?"
"ระดับนี้ซะอย่าง..." ผมยืดอกเมื่อเปิดเครื่องแล้วไม่พบอาการผิดปกติใดๆ
"โห...สุดยอดเลยว่ะ กูเพิ่งเห็นว่าเมิงทำอะไรเป็นเรื่องเป็นราวจริงๆ กะเค้าเป็นด้วย เพื่อนกูสุดยอด!"
"เมิงด่าหรือว่าวะ?" ที่แน่ๆ ไม่ใช่ชมแหงๆ ล่ะครับ "กูทำให้มันดีได้กูก็ทำให้มันพังได้นะ"
"โอ๋ๆๆ โทษครับคุณแดนนรก มามะ กูมีของมาเซ่นเมิงตอบแทน..." ว่าแล้วมันก็คว้ามือถือตัวเองกลับไปกดอะไรยุกยิกๆ อยู่พักนึงจึงส่งคืนให้
"คิด......!!" ผมอุทาน
"ในโหมดน้องคิตตี้โว้ย"
"เมิงแอบถ่ายไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"
"ใครจะไปเลวอย่างเมิง ห๊า! กูก็ถ่ายหน้าเวทีธรรมดาๆ .. จะเอาหรือไม่เอา?"
"เอาๆๆ" ผมรีบกดส่ง mms ไปที่เครื่องตัวเองทันทีอย่างไม่ลังเล ดูเหมือนผมจะจงใจจนลืมเนียนไปหน่อย ... กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เห็นไอ่เกมส์จ้องหน้าผมตาแทบไม่กระพริบ
"มองไร? หรือเมิงเกิดหลงรักกูขึ้นมาซะงั้น ไอ่เกมส์" ผมแกล้งพูดกะให้มันด่า ... แต่มันไม่ยักด่า
"เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้วว่ะ ไอ่แดนนรก"
"20 ปี" ผมตอบหน้าตาเฉยแม้พวกเราจะอายุ 19
"สมเป็นเมิง..."
"......."
"เมิงไม่เชื่อใจกู...?"
"เปล่า ที่กูไม่เชื่อคือใจตัวเองต่างหาก..." ผมพูดแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงของเกมส์ จากนั้นเราถึงเริ่มคุยกันอย่างจริงๆ จังๆ โดยทิ้งให้ตั้นช่วยแม่ของเกมส์ทำอาหารเย็นอย่างเพื่อนเลว -_-" ผมเล่าความรู้สึกแปลกต่างๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อได้รู้จักใกล้ชิดกับคิดสองวันมานี้ เรื่องคืนแรกนั้นที่เราสองคน...ต่อยกับพวกจิ๊กโก๋ เรื่องไอ่ชัย เรื่องความสับสนในชีวิตผมที่เกิดขึ้นจากคิดเพียงคนเดียว ถึงไอ่เกมส์จะปากหมา ชอบขัด กัดชอบแขวะ กวนทรีน ขี้เกียจ โดดเรียนเป็นว่าเล่น ขี้ลืม เอ๊ยๆๆ ไม่ใช่เวลามาสาธยายความเลวของมันซะหน่อยนี่หว่า เอาเป็นว่าถึงไอ่เกมส์จะเป็นยังไง มันก็คือเพื่อนรักของผมจริงๆ ผมรักไอ่เกมส์ รักไอ่ตั้น เพื่อนรักของผม ... แต่มันช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิงเมื่อนึกถึงความรู้สึกในแบบที่ผมมีให้คิด
"กินข้าวได้แล้วไอ่พวกกินแรงทั้งสองตัว" ตั้นเข้ามาเรียกพวกเรา
"คร้าบ คุณแม่คนที่สองของผม" ไอ่เกมส์พูดยิ้มๆ แล้วก็โดนไอ่ตั้นตบกะโหลกไป 1 ทีตามระเบียบ
()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()
"อ่ะ..." อยู่ๆ เกมส์มันก็ยื่นโทรศัพท์ของผมมาให้ผมซะงั้น หลังจากผมอาบน้ำเสร็จแล้วเตรียมเข้านอนมันซะตั้งแต่หัวค่ำอย่างที่ไม่เคยทำ มาก่อนสมัยอยู่บ้าน เฮ้อ เอาล่ะวะ! คืนนี้จะขอให้ได้นอนหลับเต็มอิ่มกับเค้าซักทีไอ่เกมส์ก็มาเล่นอะไรของมันก็ ไม่รู้
"อะไร?"
"มือถือดิ ถามได้ ไม่รู้จักเหรอ?"
"อ่อ มือถือ ... ถ้าจะกวนทีนกูก็ขอราตรีสวัสดิ์"
"เชี่ยนี่น่าช่วยมั้ยเนี่ย?" ว่าแล้วมันก็ลากผมออกมาจากห้องนอน แม้คำที่มันใช้จะเป็นคำด่าแต่ก็เสียงเบาอย่างกับกระซิบ คงเพราะไม่อยากให้ตั้นที่เหนื่อยกับการเล่นน้ำและทำอาหารเมื่อตอนเย็นต้อง ตื่นขึ้นมาด่าปาวๆ
"อะไรวะ?"
"เคยแต่มีสาวมาชอบอ่ะดิพ่อรูปหล่อ เกิดมาเคยจีบใครบ้างมั้ยวะ?"
"อือ..." ขอเวลานึกก่อน ติ๊ก ต๊อก ติ๊ก ต๊อก "ไม่เคยว่ะ.. เฮ้ยย! เดี๋ยวดิ เมิงจะให้กูไปจีบสาวที่ไหน?"
"ก็ไม่ที่ไหนหรอก คิดไง"
"จะบ้าเหรอ!?" ผมร้องเสียงหลง "เดี๋ยวเค้าก็ได้เกลียดกูเหมือนที่เกลียดไอ่ชัยนั่น"
"เรื่องเนียนกูรู้ว่าเมิงถนัด.." มันตบบ่า "แต่ก็แล้วแต่เมิงนะ กูไปนอนล่ะ"
"อ่ะ อ่าว..." ว่าแล้วมันก็เดินกลับเข้าไปห้องนอน ทิ้งให้ผมอยู่ที่ระเบียงอย่างเดียวดาย (?) ผมแหงนมองดูท้องฟ้าที่มืดสนิท ดวงดาวยังคงประปรายเต็มท้องฟ้าเหมือนคืนวานนี้ ไม่มีอะไรมาบดบังความงามของมันเลยสักนิด ...ผมพยายามจะบอกตัวเองว่ามันก็เหมือนเมื่อคืนนั่นแหละ ดาวสวยเหมือนเมื่อคืน แต่ทำไมผมถึงไม่รู้สึกว่ามันเหมือนเมื่อคืนเลยล่ะ...? เฮ้อ ... ท่าทางผมจะเป็นเอามากแฮะ
... ตื้ดดด ... ตื้ดดดด ...
"ว่าไงแดน มีอะไรรึเปล่า?"
"ปะ..เปล่าหรอก อยู่ไหนเหรอตอนนี้?"
"ก็อยู่บ้านอ่ะดิ มีไรเปล่านี่?"
"เปล่าๆ อยู่บ้านน่ะดีแล้ว ค่ำแล้วมันอันตราย" ผมพูดไปเรื่อยเปื่อย
"มาแบบเจ๊ต้อยอีกละ..." คิดมันบ่น แต่ก็ได้ยินเสียงมันหัวเราะเบาๆ
"ก็เจ๊ต้อยเค้าเป็นห่วงนายจริงๆ นี่ ... ฉันเข้าใจเพราะว่าฉันก็เป็นห่วง"
"อ่ะ ..อือ ขอบใจมากนะ"
"ไว้พรุ่งนี้เจอกัน..."
"อ่อ .. โอเคๆ พรุ่งนี้เจอกัน..."
"อืม ..." ผมไม่รู้จะพูดอะไรอีกดีทั้งที่คิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนพูดมากแท้ๆ
"แค่นี้ใช่มั้ย?"
"เอ่อ ... ดาวสวยนะ คืนนี้" ประโยคสิ้นคิด ... (-_-;)
"หืม เดี๋ยวนะ .." ผมได้ยินเสียงกุกกักอะไรบางอย่างซักพักจนคิดก็พูดโทรศัพท์ต่อ "สวยจริงๆ ด้วย"
"แต่ไม่เท่าเมื่อคืน..."
"หา?"
"ราตรีสวัสดิ์นะ..."
"อ่ะ เอ้อ ราตรีสวัสดิ์"
"ฝันดีนะคิด" ผมพูดแล้วรีบชิงวางสายไปก่อน อ๊ากกกกก จบกัน หมดสิ้นแล้วนายแดนนรกตกสวรรค์ ถ้ามันแก้ไขนิยายเรื่องนี้ได้ผมจะขอเปลี่ยนบทไม่โทรไปเลยซะยังจะดีกว่า ถ้าคิดมันสงสัย ... ไม่สิ มันต้องสงสัยแน่ๆ ... แล้วพรุ่งนี้ถ้าคิดมันไม่มองหน้าผมเลยล่ะ ... สาธุ ขอให้คิดเป็นคนหัวช้าหน่อยเถอะเผื่อจะได้งงๆ ว่าผมพูดอะไรออกไปประหลาดๆ เอ๊ะ!? หรือผมจะบอกว่าผมเมาดี เอ้อ ... เข้าท่าแฮะ เข้าท่า ... ถ้าคิดมันทำหน้าแปลกๆ เหมือนไม่ไว้ใจผมอีกผมจะบอกว่าผมเมา ... ทั้งที่ผมไม่ได้เมาซักหน่อย ... เฮ้อ... ผมก็แค่อยากจะบอกว่าผมเป็นห่วง ราตรีสวัสดิ์ แล้วก็ฝันดีนะกับคิดมันจริงๆ ... มันผิดเหรอครับ?
"อ่อนจริงๆ ว่ะ.." ไอ่เกมส์ก้มลงมาบอกเบาๆ ขณะที่ผมเข้ามานอน ห้องของเกมส์มีเตียงคู่อยู่เพียงหนึ่งเตียงซึ่งผมคงไม่เอาตัวโตๆ ของตัวเองไปเบียดกับอีก 2 คนนั่นแน่นอนจึงเลือกจะลงมานอนฟูกที่ปูไว้ข้างๆ แทน ปล่อยให้เกมส์กับตั้นนอนบนเตียงนั้น
"เชี่ย .. แอบฟังกูเหรอ?"
"เป็นคนหล่อก็ลำบากนะเนี่ย มีแต่คนมาจีบเลยจีบใครเค้าไม่เป็นเอาซะเล้ย"
"ใครว่ากูไม่เป็น ..." ผมเถียง "แค่ไม่เป็นกับคิด ก็คิดเค้าไม่ใช่... เค้าไม่เหมือนคนอื่น..."
เกมส์ไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากพยักหน้าหงึกหงักแล้วก็เขยิบตัวกลับไปนอนต่อ ... ในขณะที่ผมก็นอนครุ่นคิด คิด คิด คิด ..... ถึงคิด .....
()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()()
"ไอ่แดนนนนนนนนน" ตั้นกับเกมส์ดึงขาผมคนละข้าง แต่ผมก็ยังสามารถทนทานไม่สะทกสะท้านนอนต่อซะงั้น
"ลุกเดี๋ยวนี้นะเว้ย!" ตั้นประกาศลั่น หือ.. กี่โมงไม่รู้แหละแต่แดดเปรี้ยงๆ แล้ว แต่....ผมเพิ่งจะได้นอนตอนพระอาทิตย์ขึ้นเองนะ ฮืออ
"ขอกูนอนเหอะ ไม่ไหวแล้ว สองคืนแล้วนะ..."
"แล้วเมื่อวานกระรอกที่ไหนไม่ให้เมิงนอนไม่ทราบ ลุกๆ อย่ามาอ้าง" ใช่ซี้! ตั้น นายน่ะหลับสนิทมิตรสหายสบายใจเฉิบเลยนะเมื่อคืนนี้ T_T
"ปล่อยมันไปเหอะตั้น แล้วเราสองคนไปรับคิดกันดีกว่า เดี๋ยวสาย" หะ...หา! ชื่อนี้เล่นเอาตาแพนด้าของผมสว่างขึ้นมาได้ในที่สุด
"รู้แล้วๆ เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อน แต่พวกเมิงขับละกันนะขอร้อง กูไม่อยากพาพวกเมิงเพื่อนรักไปตามหมู่เพราะกูหลับใน"
"เออน่า เห็นสภาพเมิงตอนนี้ก็ไม่มีใครเค้าไปฝากชีวิตกับเมิงหรอก.." ไอ่เกมส์รับคำพร้อมทั้งรับกุญแจรถไปจากผม
ผมไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกบ้านอย่างรวดเร็ว แต่พอคว้ามือถือมาจะใส่กระเป๋ากางเกงเท่านั้นแหละก็ต้องถอนใจ เฮ้อ .. ไม่รู้ป่านนี้คิดจะเป็นไงบ้าง ถ้าเกิดจู่ๆ บอกว่าไม่ไปด้วยกันแล้วนะวันนี้ผมคงเจ็บปวดชนิดที่ว่าทำหน้าไม่ถูกเลยที เดียว แต่บางทีมันอาจจะดีก็ได้ ผมจะได้ตัดใจยอมรับความจริงแล้วเลิกคิดเรื่องบ้าๆ ซะที....
................
..........
.....
..
..
.....
..........
................
"เอาไงดี จะทิ้งมันไว้นี่หรือปลุกมัน?" เสียงใครวะ? สงสัยจะเสียงไอ่ตั้น...
"ปลุกเหอะ แค่นี้คิดก็คงเมื่อยจะแย่แล้ว" ไอ่เกมส์อ่ะดิ ว่าแต่คิดทำไม...เมื่อย?
"ไม่เป็นไรหรอก" สะ...เสียงคิด! ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น ..แสงแดดร้องแรงแยงตาผมเข้ามาจนต้องเอามือขยี้ตาอยู่พักนึงกว่าจะชิน .. ผมหลับไปสินะเนี่ย? ดูนาฬิกาข้อมือแล้วตอนนี้ก็เกือบจะบ่ายโมงเต็มที เราออกจากบ้านไอ่เกมส์กันประมาณ 9 โมงกว่าเกือบ 10 โมง ... แปลกแฮะ ได้นอนไปแค่ 3 ชั่วโมงแต่รู้สึกสดชื่นขึ้นเยอะเหมือนได้นอนเต็มอิ่มซะที
หืม...?
"เฮ้ย!? คิด .. ขอโทษ" ผมรีบบอกเสียงดังแล้วเด้งตัวขึ้นทันที
"ไม่เป็นไรๆ" คิดยิ้ม อย่างน้อยผมก็โล่งใจไปเปาะนึงที่คิดยังยิ้มให้ผมเหมือนเดิม ไม่ใช่รอยยิ้มที่ดูจากการฝืนอย่างที่ผมกลัวว่ามันอาจจะเกิดขึ้นหลังจาก โทรศัพท์งี่เง่าของผมเมื่อคืนนี้ แล้วยังไอ่ไม่รู้กี่ชั่วโมงที่ผม...เอ่อ...
"ขึ้นรถปุ๊บเมิงก็หลับปั๊บเชียวนะไอ่แดน" ไอ่เกมส์เล่าให้ฟัง "แต่พอเราไปรับคิดมากับเรา แกก็เอนๆ มาอิงเค้า อิงไปอิงมาไปนอนหนุนตักเค้าซะงั้น ถ้ากูเป็นคิดกูถีบกระเด็นไปแล้ว ตัวเล็กๆ ที่ไหนน่ะเมิงหนักตายหอง~"
"ไม่เป็นไรหรอก" คิดหัวเราะ
"ขอโทษนะคิด.."
"งั้นฉันก็ต้องบอกอีกรอบว่าไม่เป็นไร" คิดย้อนประโยคที่ผมเคยพูดไว้ ค่อยยังชั่วโว้ยย คิดเป็นปกติมากๆ เลยวันนี้ ไม่มีท่าทีว่าจะรังเกียจหรือระแวงสงสัยอะไรผมเลย ยะฮู้ ~!!!
"มาเหอะ ขนของลงกัน ไปน้ำตกกันดีกว่า"
"ได้เล้ย~" พลังกายและพลังใจของผมกลับมาเต็มร้อยอีกครั้ง วู้ว !
"คิดไม่ต้องนะ คงเมื่อยแย่ เดี๋ยวพวกเราจัดการกันเอง" ว่าแล้วผมก็แข็งขันขนของลงจากรถอย่างเริงร่า ดี๊ด๊าเป็นปลาร้าได้ไห
"เนียนนะเมิง..." ไอ่เกมส์กระซิบ
"เนียนไรวะ?"
"โถ โถ โถ .. นอนหนุนตักเค้ามาตลอดทางยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้"
"เฮ้ย! เปล่านะ กูไม่รู้ตัวจริงๆ ถ้ากูรู้ตัวกูไม่กล้าขนาดนี้หรอก"
"จริงอ่ะ?"
"อือเด่ะ นี่ตอนแรกกูยังตกใจแทบแย่กลัวเค้าโกรธจะตายชัก"
เราขนข้าวของลงไปเสร็จก็ไปเล่นน้ำและซื้อของกินมากินกัน ก็ยังอยู่ในช่วงวันหยุดนี่ครับ คนเยอะมากกก ทั้งคนมาเที่ยวและคนขายของ นี่ยังโชคดีที่น้ำตกแห่งนี้ไม่ใช่น้ำตกชื่อดังอะไรนักหนาไม่งั้นได้มีเหยียบกันตายแน่ๆ แต่สำหรับที่นี่ถึงแม้จะคนเยอะยังงัยก็ยังมีที่ให้พวกเราได้เล่นน้ำบ้าบอลืมวัยกันอย่างสนุกสนาน แล้วยังเหลือพื้นที่ว่างๆ ให้เราได้ปูเสื่อนั่งกินของอร่อยๆ และใช้เวลาพักเหนื่อยจากการเล่นน้ำตกมาเผากันเองเพลินๆ
สุดท้ายเราสี่คนก็นอนผึ่งแผ่กันปล่อยให้เวลาผ่านไปสบายๆ ถึงผมจะไม่ได้นอนมาสองคืนแต่ 3 ชั่วโมงสวรรค์(ที่ผมอดเสียดายเล็กๆ ไม่ได้ว่าเวลาคนเราหลับมันเลยไม่รู้ตัว) ก็ทำให้ผมสบายและสดชื่นจนไม่คิดจะงีบหลับอีก เอาเวลามามองหน้าคิดให้เต็มตาดีกว่า พรุ่งนี้ผมกับไอ่ตั้นและเกมส์ก็จะกลับกันแล้ว ... ถึงบ้านเกมส์มันจะอยู่ที่นี่แต่เพราะมันลงเรียนซัมเมอร์ก็เลยต้องกลับไป เรียนต่อ จนกว่าจะเรียนเสร็จมีเวลาพักรอระหว่างเปิดเทอมใหม่อีกครั้งถึงจะกลับมาบ้าน อีกที ส่วนคิดผมถามแล้วคิดไม่ได้เรียนซัมเมอร์เหมือนผม จึงจะใช้เวลาปิดเทอมทั้งหมดอยู่บ้านที่นี่กับแม่จนกว่าจะเปิดเทอม ... กว่าจะถึงเปิดเทอม ผมไม่รู้ว่าเราจะยังสนิทกันเหมือนตอนนี้ไหม? ถึงเวลานั้นคิดก็มีกลุ่มเพื่อนของคิด... ไม่ได้มาอยู่ใกล้ชิดกันเหมือนสองสามวันที่ผ่านมานี้ .. ยิ่งถ้าคิดเอาเงินมาใช้คืนผมหมดไปแล้วเมื่อไหร่ เราอาจจะกลายเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมคณะกันเท่านั้น...
"สองคนนั้นหลับไปแล้ว" คิดบอกผม พอผมเห็นแล้วก็ขำ ถ่ายรูปไว้แบลคเมลล์มันดีกว่า ฮี่ๆ สมองอันชั่วร้ายของผมทำงานแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือคู่ใจขึ้นมาทันที
"แดน!!"
"ทำไมเหรอ?" ผมสงสัย คิดจะเป็นคนดีไปหน่อยรึเปล่าที่ไม่ยอมให้ผมแกล้งเพื่อน เพราะไม่พูดเปล่า คิดคว้ามือถือไปจากมือผมแล้วทำหน้าตกใจ เอ๊ะ!....วะ...เวรแล้ว! จริงด้วย!? วอลเปเปอร์มือถือผมมัน....
"นาย.."
"ตกใจอ่ะดิ ฮ่าๆๆ" ผมหัวเราะกลบเกลื่อน "กะไว้แบลคเมลล์คิดโดยเฉพาะเลย"
"เฮ้ยย ลบออกนะ ลบไงวะ? เฮ้ยย ไม่เอานะแดน" คิดหน้าแดงขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นตัวเองในโหมดน้องคิตตี้บนหน้าจอโทรศัพท์ของผม
"ไม่ลบ ฮ่าๆ"
"แดน ลบ!" คิดโวยวายหน้าแดง ส่วนผมยื้อแย่งโทรศัพท์คืนเพราะกลัวคิดมันจะโยนลงน้ำตกซะก่อน
"เฮ้! คิด ทำตัวดีๆ สิ ... ฉันมีหลักฐานอยู่ในมือนา.." พอแย่งคืนมาได้ผมก็ยกขึ้นสูงให้พ้นรัศมีของมือนิ่มๆ นั้นทันที
"แดน .. อย่าเล่นงี้ดิว้า ฉันอุตส่าห์คิดว่านายเป็นคนดีนะ"
"คนดีมันก็ดีอยู่หรอกมั้ง แต่ดีแค่บางเรื่องน่ะ อย่างเรื่องที่ฉันให้นายยืมเงินน่ะมันเป็นเรื่องซีเรียสฉันก็ไม่คิดจะเอามา แกล้งนายหรอก ... แต่เรื่องนี้ฉันขอนะ อิอิ"
"แดน!!"
"ไม่มีไรมากหรอกน่า .. โอเคๆ ฉันเอาออกจากหน้าจอก็ได้" ผมยอมให้หน่อยนึง พลางคิดอะไรออกแล้วว่าจะทำไงไม่ให้ความสัมพันธ์ที่แนบแน่น(ตรงไหน?)ของผมกับ คิดจบลงแค่วันนี้
"แต่ .. ถ้าอยากให้ฉันเงียบไว้พร้อมกับเก็บหลักฐานอย่างมิดชิด ไม่ต้องทำอะไรมากหรอกแค่ต้องเชื่อฟังฉันทุกอย่างก็พอ"
"ไอ่แดนนน!" เป็นครั้งแรกที่คิดเรียกผมแบบนั้น แต่ผมกลับชอบใจเพราะมันเหมือนกับว่าเขาให้ความสนิมสนมกับผม
"ฮ่าๆ เรียกฉันแบบนั้นได้ไงน่ะคิด"
TBC...
หัวข้อ: [นิยาย] เทพีของผม (อ่าน 49628 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก